Dag 24xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik besluit met Caravan naar Limburg te trekken zo’n 130 km, om daar te gaan revalideren zoals wandelen en fietsen.

Iedereen verklaart me zot hoewel ik me goed voel en besloten had om dit op rustig tempo te doen.

Eens ik aan het rijden was ging het goed, maar een soort paniekaanval maakte me wat onzeker.  Ik werd namelijk toch wat bang dat ik het niet zou aankunnen door niet naar de raad van de mensen te luisteren...

De rit verliep echter vlekkeloos en onderweg heb ik een picknick gehouden, en bij aankomst ben ik even wat gaan rusten, uit voorzorg, hoewel de conditie goed was...

Dag 25

Deze morgen 2 km gewandeld aan 4,5 km/h in heuvelachtig gebied.

Bij een klim deed mijn borst wat pijn, en het is een altijd weerkerende vraag, is dit hartpijn, pijn aan het borstbeen/ribben of spieren weefsel en zenuwen die zich aan het herstellen zijn...

Deze middag fietstocht van 2 x 3,5 km en halverwege een steile brug.

Ook hier weerkerende vraag kan ik niet in het rood gaan, kan de overbrugging niet openscheuren door de druk ....

Door deze gedachten ga je uit schrik gas terug nemen, wat misschien onnodig is...

Dag 26

Af en toe doet je borst nog wel pijn, enerzijds bij hoesten of niezen,  anderzijds een moeilijk te beschrijven pijn.

De omgeving van je borst voelt voos aan, maar soms voel je een steekje of iets knagen.

Zijn dit mijn longen, hart, of is het herstel van zenuwen of huid e.d.

Deze nacht was er even paniek, ik had een knagend of iets samentrekkend gevoel.

Je hoort soms van hartlijders dat ze ook iets knijpend voelen. Tegelijkertijd was ik opgewonden over mijn chef die me op het einde van mijn carrière opzij heeft gezet ondanks goede cijfers.

Ik werd even bang dat deze opwinding en knagend gevoel voor een hartinfarct zou kunnen zorgen.

Gezien mijn hartslag in rust gemiddeld 56 is, besluit ik om nog maar een half pilletje atenolol te nemen.  (atenolol verlaagt immers de hartslag).