Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Soms wil je wel, maar kan je niet. Soms zijn dingen je dierbaar, maar staan ze in de weg en moet je er afscheid van nemen. Soms denk je dat iets nog goed is, maar de buikpijn later verteld je dat het toch bedorven was. Soms moet je toegeven dat je gefaalt hebt. Soms moet je leren dat sommige dingen niet vanzelfsprekend zijn. Soms moet je je eigen zelfbeeld bijstellen.
Mijn "carriëre" kwam traag op gang. Maar toen ik eenmaal op m'n plaats zat ging het allemaal zo goed. Mijn liefdesleven kwam traag op gang. Maar ook dat ontwikkelde zich goed.
Helaas kwam de klad in mn mooie carriëre, en is deze aap blijkbaar te oud om nog een nieuw kustje te leren. Nu, na twee jaar werkeloosheid ben ik taxichauffeur. Ook mijn liefdesleven ging stukje bij beetje achteruit en kwam tot stilstand. Kort geleden kreeg dat de nekslag doordat uitkwam dat ik m'n heil wel eens ergens anders gezocht had.
Het geld is op, de liefde is over. En waren dat niet dingen waar het om ging in het leven?
Het nieuws staat er bol van vandaag. In Colombia is het dagboek gevonden van ene Tanja Nijmeijer, een jonge Nederlandse die ervoor gekozen heeft om zich aan te sluiten bij het FARC, jungle-geurilla's die tegen het dictatoriale regime vechten.
Vreemd mischien ? ik bedoel, wat heeft een meisje van begin 20 daar te zoeken? Een beetje begrijpen kan ik het wel. In dat land zijn de verschillen tussen arm en rijk zo groot dat elk mens met een beetje rechtsgevoel weet dat dat niet kloppen kan. Dus wat doe je dan, als gedreven mens, met een overdaad aan jeugdige overmoed ? Je sluit je aan bij een geurilla. En wat doe je daar ? Daar deel je plaagstootjes uit tegen het officiële gezag. Je houdt je weken of maandenlang schuil, en blaast dan een keer vrachtwagen van het gehate leger op. Fijn zeg ! goed gedaan ! Weer een succes voor onze machtige geurilla, een stap dichterbij de vrijheid. En dan kan je je een hele piet voelen met je geweer en je granaten, maar echt verschil maakt het natuurlijk niet. Want feitelijk zijn ze bezig om een neushoorn dood te gooien met watjes.
Oh wacht, nee er is nog iets. Het FARC laat boeren illegaal coca verbouwen, zo financiëren ze het een en ander. De coca wordt bewerkt tot cocaïne, door de zuid-amerikaanse drug maffia, die zelf -en passant- bestaat dankzij onderdrukking, en geweld. En vervolgens wordt het weer verkocht op de noord-amerikaanse en europese markt, of weet-ik-waar ter wereld. En maakt het spul talloze slachtoffers. En da's wel eerlijk ?
Daarom zullen niet veel mensen van boven de 30 zich aansluiten bij die geurilla's. Alleen jongeren hebben een voldoende éénzijdige blik op de wereld om er in te trappen. Tanja Nijmeijer is een gedreven mens, dat kan niet anders. Ik neem ook aan dat haar motieven oprecht genoeg zijn, wat wel degelijk enige bewondering verdiend. Alleen heeft ze niet op tijd in de gaten gehad dat er andere, betere manieren zijn om een verschil te maken. Mahatma Ghandi, Moeder Theresa, Joan Baez, en talloze minder bekenden die kans zagen om zonder geweld de wereld daadwerkelijk te verbeteren. Al is het maar door het goede voorbeeld te geven en zo mensen aan het denken te zetten.
En de leiders van FARC ? het zal ze worst wezen, geloof me. Zolang zij hun bloedgeld voor de coca ontvangen gaat alles goed. Want feitelijk is het FARC net zo kapitalistisch en medogenloos als de drug-maffia of het Colombiaanse regime.
Grote broer is er nog. Grote broer is op de goeie weg. Grote broer krijgt binnenkort een chemokuur, en de kans bestaat dat hij helemaal genezen zal. Tsja, na alle dingen die zo al mis kunnen gaan bestaan er ook nog wondertjes.
Wonderen komen niet met een knal. Wonderen halen zelden het nieuws. Wonderen gebeuren heel stilletjes, zo maar ergens vlak bij je.
Straks gaat de BBQ weer aan, we zijn voor de verandering weer n's met ons viertjes. De een op kamp, de ander bij zn vriendin, de een bij haar vriendje, de ander naar een fesst. Ik wen er al aan, maar mn vrouw heeft er nog wat moeite mee. Toch gaat het gebeuren, langzaam, stapje voor stapje, uurtje na uurtje zullen ze zich losmaken, en meer hun eigen gang gaan. Nu maar hopen dat het nog even droogblijft, da's gezelliger.
Hoe zal dat zijn als ze straks de deur uit zijn? Ik heb ooit de droom gehad om dan te gaan zwerven, met een ruime camper of zo, maar het is inmiddels wel duidelijk dat dat minder haalbaar is dan ik ooit dacht. Bovendien raak ik meer en meer op mn comfort gestelt. Zou dat de leeftijd zijn?
Hee grote broer. Ik ben al jaren een paar cm. groter dan jij. Maar toen we kind waren natuurlijk niet. Ik: klein, tenger, terughoudend, vaak wat bangelijk. Jij: groot, sterk, branie en bravour. Als ik op school geplaagd werd kwam jij voor me op. Jij liet niet met je sollen, door niemand. Dreef je leraren tot wanhoop, want zo'n charmante belhamel kan je moeilijk streng straffen. Goed stel hersens ook. Terwijl ik traag van begrip was, was jij in veel dingen haantje de voorste. Ik leerde moeizaam, jij leerde makkelijk. Ah ! wat kon ik tegen je opkijken. Als Pa thuis was, was je de pineut, hij die blafte je af, maar zolang hij er niet was hadden we het tof samen. Jij en ik, en Moe dus. 'S nachts, toen we op de zelfde kamer sliepen lagen we vaak na te praten over de dagelijkse dingen, op onze kinderlijke manier ernstig, of zo erg giegelend dat Moe kwam vertellen dat we moesten slapen. Of, wanneer Pa en Moe weer eens ruzie hadden, beiden zwijgend, angstig. Onuitgesproken troost. Één keer probeerde je op te komen voor Moe, toen hij dreigde haar te slaan. Resultaat was dat jij de klap kreeg. Maar tegen de verdrukking in waren we broers, hoe Pa ook probeerde te stoken. Toen Arie je regelmatig op kwam halen van school stelde ik daar geen vragen bij. Wist ik veel? We waren broers, en zelfs toen Arie je vader bleek te zijn bleven we broers.
Op een zeker moment begon je met gasten om te gaan die ik niet mocht. Eerst figuren als Hans Meiboom en later Olav Henkelman. Jointje hier, pilletje daar. Samen met Louis LSD uitproberen. Toen je op jezelf ging, in Den Dolder was het hek van de dam. Ik kende je amper meer. Maar ik nam het altijd voor je op als er weer 'ns iemand wat te vertellen had over je. Lange periodes was je uit zicht. Dan ineens was je er weer, en gingen we verder waar we gebleven waren. Ach, ik nam aan dat het allemaal we mee zou vallen. Per slot was ik zelf ook regelmatig stoned en dronken tegelijk. Alleen weigerde ik het "grote spul" en toen ik eenmaal een jaar of 21 was kostte het me geen enkele moeite om in te zien dat het eigenlijk allemaal niet leuk was, helemaal niet leuk zelfs. Het laatste potje hasj verdween met een lange boog in zee, ergens in Denemarken, en m'n maatje en ik kapten er mee, het was leuk geweest. Die grens heb jij niet kunnen vinden. Ondanks dat we steeds meer van elkaar vervreemdden bleef ik naar je uitkijken. Want je bleef die scherpe, sterke grote broer. Na zo'n lange periode van afwezigheid vielen we weer in elkaars armen, een enkele keer jankend. En in de periodes dat het goed met je ging was je beslist iemand om rekening mee te houden. Onverwoestbaar, snel als een kat en sterk als een beer. Maar het leven zelf begon je in te halen, zijn tol te eisen. Niet alleen stelde je lichamelijk niet veel meer voor, ook je geest ging achteruit. Waanzinnige plannen, idee-fixes die er niet uit te kletsen waren. Je luisterde amper meer naar wat er gezegd werd, je hoorde alleen wat je wilde horen, en de rest ging volkomen langs je heen. Twee weken geleden kwam alles in een stroomversnelling. Je lever geeft het definitief op.
Vandaag was ik met je in het ziekenhuis. Broos, breekbaar, uitgeteerd, op. Je was boos op alles en iedereen. Overal commentaar op, soms genant luidkeels. Wel scherp, dat wel. Maar ik proefde angst. Achter je grote mond, zelfs in dit stadium zit angst. Je verbergt je angst achter een fa,cade van branie en bravour. Vertel eens grote broer, is dit de waarheid achter je hele leven? Ben je in werkelijkheid altijd net zo bang geweest als ik? Alleen leerde ik mijn angsten onder ogen te zien -grotendeels dan-, en leerde het hanteren. Jij hebt je bekwaamd in het onderdrukken, weglachen en ontkennen van angst. En uiteindelijk zelfs van de volledige realiteit.
Maar je weet dondergoed in welke realiteit je nu zit. En nog probeer je het te ontkennen, te ontvluchten in een roes van alcohol en slaap. Terwijl je dondergoed weet dat de naderbij schuifelende dood bij elke slok drank een grotere stap neemt.
Er is geen behandelplan. Alleen medicijnen en spullen om de verschijnselen te onderdrukken. De internist zei letterlijk: "aan het eind van je latijn". Je bent stervende. Je doet alsof het je niet kan schelen. Ik geloof je. Ik denk dat je de dood in z'n gezicht zal spugen als hij voor je staat. Onbeschaamd lachend, uitdagend, "pak me dan!". Want dat heb je jezelf geleerd.
Hoe lang nog grote broer? Maanden? Weken? Dagen?
Ik weet dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat ik je nog niet kwijt wil. Blijf nog even, grote broer. We hebben je nog nodig.........
Het monster Saddam Hussein is verhangen, vanmorgen om 4:00 onze tijd. Daar zijn we ook weer vanaf. Wij wel. Maar de Iraqi zullen zijn echo nog lang horen. De sji'iten zijn dolblij, maar voor de soennieten is het alleen maar een reden extra om nog weer eens wat aanslagen te plegen. Ik vraag me af of het hangen van een dictator iets helpt. Afschrikkende werking voor eventuele opvolgers? Daar geloof ik niet in, er staan en tientallen, zo niet honderden te trappelen van ongeduld om het stokje over te nemen, ongeacht de gevolgen.
Raar eigeniijk. Eerst een leugen-campagne hier in het westen, over massavernietigingswapens. Dan de inval, alle doden, voor het leven verminkten, post-dramatic stress niet te vergeten.. Dan de langdurige jacht op die vent. Vervolgens het slepende proces. Nou ja, proces. De strop was van het begin af aan de enig mogelijke uitkomst. Maar ja, volgens onze maatstaven hoort het zo, je moet er wel een legitiem tintje aan geven. Niet dat ik het daarmee oneens ben hoor, maar al die moeite voor dat ene geluid: "Klak" en weg issie. Aan de ene kant jammer dat het geen zin heeft om 'm vaker te hangen. Aan de andere kant, wat schiet je er mee op? De burgeroorlog daar is een feit, en dat stopt heus niet, in tegendeel zelfs. En wat zal Bush nu denken ? "one down, ten million to go"?
Hoe dan ook, de wereld is weer niet veranderd, niet meer dan wat accentverschuivingen. De wereld veranderd nooit, niet echt tenminste. Niet na de executie van Saddam, niet na Vietnam of zelfs de twee wereldoorlogen inclusief een atoombom. "Nooit meer" heeft zo z'n beperkingen blijkbaar. Ik heb zelfs het gevoel dat als driekwart van de wereldbevolking morgen sterft, het voor de overlevenden "buisiness as usual" zal zijn, en voor sommigen zelfs nieuwe kansen zal betekenen, om er een slaatje uit te slaan.
Maar goed, voorlopig is er recht gedaan. Daar sus ik mezelf dan maar weer mee in slaap.
Kerst hebben we net gehad. Het oud en nieuw komt naderbij. Tijd voor een stichtend woord? Goede voornemens? Het spreekwoord zegt: De weg naar de hel is geplaveit met goede voornemens. Dus komen we allemaal in de hel. Mooi, dan krijgt de strenge dominee toch nog z'n zin. Volgens mij zitten we al in de hel. Alleen hebben we af en toe de kans om er een beetje hemel van te maken. Zouden de zeer rijken ook goede voornemens hebben? Waarschijnlijk alleen maar: Nog rijker worden. Want ik kan me niet voorstellen dat zeer rijke mensen iets om meer stichtende gedachten geven. Rijk worden doe je namelijk over andermans rug. Jammer dat de meeste mensen daar niet gemeen genoeg voor zijn, anders waren we allemaal rijk. Oh nee, dat kan niet, want over wiens rug zouden we dan rijk moeten worden? Even kijken hoe dat vroeger ging. Toen waren er een paar rijken, en de meesten leefden in bittere armoede. Nu is er een enorme middengroep, niet rijk, niet arm, en veel meer rijken dan vroeger. Is er eigenlijk nog wel armoede? Ja, die is er. Er is armoede, ook in onze goed ontwikkelde maatschappij. Maar het is niet meer alleen financiële armoede. Het is vooral een geestelijke armoede die ik opmerk. Te weinig interesse voor onze medemens. Oh ja, we hebben allemaal reuze meelij met die arme drommels in Afrika, kijk eens op TV hoe ze leven! Lopen in vodden, vliegjes overal, elke dag vijf of tien kilometer lopen voor drinkwater. Ze moeten zelfs hun eigen brood bakken, op een houtvuurtje, tussen een paar stenen. Maar we beoordelen hun bestaan volgens onze maatstaven. Dus sturen we ontwikkelingswerkers (vroeger missionarissen) om ze te vertellen dat ze helemaal fout bezig zijn. We sturen ook zakken geld mee, en geven ze vanalles om het leven draagelijker te maken. Maar ik denk eigenlijk dat ze daar pas echt ongelukkig van worden. Want ze hebben daar geen consumptie maatschappij, ze hebben een overlevingscultuur en die staat haaks op de onze. Als ze in vrede kunnen leven, geen angst hoeven te hebben voor hun leven, dan zijn ze waarschijnlijk al gelukkiger dan wij ons voor kunnen stellen.
Angst ..... Angst regeert, en niet alleen daar. We zijn allemaal bang. Zij zijn bang voor lokale dictatortjes die zeer direct hun levens bedreigen. Wij zijn bang voor hele andere dingen, veel meer dingen. Bang dat we een baan kwijtraken, bang dat we de hypotheek over 20 jaar niet kunen aflossen, bang dat de wasmachine kapot gaat, bang dat we iets verkeerds zeggen en er iemand boos over wordt. Bang dat we niet op tijd op de vergadering zijn. En zelfs bang dat onze partner er achter komt wat we nou werkelijk willen tussen de lakens. We zijn ook nog geprogrammeerd bang. De media programmeren die angst. Bang op straat, want het nieuws weet ons elke dag wel een overval of beroving te melden. Mijn moeder was met de kerst op bezoek, ze is bang in de auto als het mistig is, want je hoort na elke flinke mistpartij dat er weer een paar auto's op elkaar geknald zijn. Maar je hoort nooit hoeveel mensen op straat er niet beroofd worden. Je hoort ook niet hoeveel auto's er zonder schade thuiskwamen na die dikke mist. En onze overheden (want die hebben het bij mij altijd gedaan) vinden dat prima, hoe banger we zijn, hoe beter. Onze angst geeft hun meer macht. Nu kunnen ze onze telefoons afluisteren zonder dat we protesteren. En ook de euro die we door de strot geduwd kregen ... "als we het niet doen missen we de economische boot!". Ja, ook een leuke, die euro. Denk toch eens aan de voordelen! Nooit meer hoeven wisselen in het buitenland! Nou, fijn voordeel hoor, dat helpt echt, zo'n één keer per jaar. Dat je elke week in de kroeg het dubbele betaald voor je biertje lul je dan toch niet meer over? En dat je spijkerbroek vier jaar geleden nog 80 gulden kostte, en nu 100 euro (180 gulden), ach, dat wordt ook goedgemaakt doordat je niet meer hoeft te wisselen he ?
Maar goed, ik dwaal weer eens af. Ach, ik weet het ook allemaal niet. Ik hobbel mee met de stroom. Maar soms doe ik wel eens iets raars, iets onveiligs, iets wat niet hoort. En vreemd genoeg zijn dat de momenten waarop ik een beetje hemel ervaar. Mijn wensen voor jullie (lezers) hou ik voor mezelf, want niet iedereen is het zelfde en niet iedereen zal ze waarderen, maar het is met de beste bedoelingen.
Op 16 december ging ik naar de vertoning van een tot monoloog bewerkte versie van Shirley Valentijn, het bekende stuk van Willy Russel. Ik moet goed zoeken naar het Dion Theater in Wilrijk. Ja, ik heb het adres, maar door de straat rijdend waar het volgens TomTom zou moeten zitten kom ik niets tegen. Parkeren op een grote parkeerplaats en even te voet op onderzoek uit. Daar staat wel heel degelijk een bord "Dion Theater" dat de betreffende straat in wijst, dus het moet toch wel kloppen. Dan zie ik twee mensen voor me lopen die ineens de straat oversteken en een deur openen. Jawel, dat is het Dion Theater, kan niet missen. Een blinde deur tussen twee verduisterde etalages mist men gemakkelijk in het donker. Aan het loket vraag ik of er kaarten op naam van Caerwyn gereserveerd zijn. Dat niet alleen, ze zijn al opgehaald en betaald, ik mag zo doorlopen. In het theatercafetaria zitten de bekenden al gezellig aan een tafel. Aan de onbekenden wordt ik voorgesteld. Even een drankje vooraf, nog tijd genoeg. Dan, na enige tijd gaat de bel en drommen we het zaaltje in. Krappe bedoening, maar ik kan mn benen net kwijt. Voor ons zit de actrice Fried'l van den Kerkhof. Als de muziek stopt begint ze te vertellen.
Haar leven lang heeft ze zichzelf in dienst gesteld van anderen, haar man, haar dochter, haar omgeving. Maar ze is op een breekpunt aangeland. Ze ziet dat haar leven maar een beperkt nut heeft en de conclusie "wat moet je met zoveel leven als je er maar zo weing van kan gebruiken" doet haar de uitnodiging
accepteren om met een vriendin mee te gaan, op vakantie naar Griekenland. Daar helpt de charmante alleswipper Costas haar een handje om nog wat verder buiten zichzelf te treden. Ze realiseert zich best dat ze beslist Costas' eerste niet is, en ook de laatste niet zal zijn (quad erat demonstrandum) , maar ze leeft er van op, geniet er van, en mag het een keer, iets leuks voor zichzelf hebben ? Aan het eind van de vakantie, op de luchthaven, draait ze om en gaat ze terug naar Costas die de volgende al weer aan het versieren is. Maar ze gaat nu voor hem werken, in zn restaurant. Ze zal blijven, en niet teruggaan naar haar kleurloze bestaan als onderdanige huisvrouw.
Eigenlijk neemt ze geen besluiten. Ze laat zich meevoeren in een stroom van gebeurtenissen. De grappen die ze over haar leven en omgeving maakt zijn beslist grappig, maar niet echt leuk want ze zijn grimmig, cynisch, bedoeld om zichzelf aan het lachen te maken temidden van alle kleurloosheid. Ze vertelt het verhaal van zoveel mensen, en niet alleen dat van ondergeschoffelde huisvrouwen, maar van alle mensen wiens leven tot een langgerekte sleur zonder werkelijke hoogtepunten is verworden, maar waarin we blijven hangen omdat het zo "veilig" is om niets te doen. Aan het einde van deze bewerking neemt deze Shirley wel een eigen beslissing: Ze is iemand anders geworden, iemand die het leven wel durft te leven en niet langer geblokkeerd wordt door kleinburgerlijke, maatschappelijk opgelegde regels..
Voorzichtig vraag ik me toch af wat er van haar geworden zou zijn als we haar nog een paar jaar zouden volgen ......
Het theater was eigenlijk iets te klein, zat helemaal vol. De hele accomodatie had iets van vergane glorie, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door het prachtige spel. Fried'l van den Kerkhof brengt dit stuk erg geloofwaardig, ze brengt Shirley, de verlepte huisvrouw, meesterlijk tot leven. Haar acteerprestatie heeft me het hele stuk veel beter doen begrijpen dan de filmversie die ik ooit zag. Het langdurige applaus na afloop is dan ook volledig terecht.
Daarna nog even het cafetaria in. Het charmante gezelschap is een reden om het eens lekker laat te maken, maar ik heb nog een flink eind rijden voor de boeg.
Slecht geslapen. Dutje op de bank lukte ook al niet. M'n 14-jarige dochter is twee weken overtijd, maar zweert bij hoog en bij laag niets "gedaan" te hebben met het vriendje waar het inmiddels (gelukkig) mee uit is. Zoonlief's schoolresultaten waren weer eens ver beneden peil en daarvoor hebben we hem maar weer eens flink de oren gewassen. Hij heeft ook z'n eerste bekeuring binnen, wegens een koplamp met blauw licht, 50,-. Gisteravond schoot de hoofdcoach lelijk uit d'r slof tegen de meiden van het handbalteam, als er iets verteld wordt moet er wel opgelet worden, niet gegiechelt. Ik moet nog een indeling maken voor de scheidsrechters. Heb ik m'n klaas cadeautjes allemaal al, ik bedoel, komt er niemand bekaaid af? Na de training hurryup internet op, want er wacht iemand op de chat die ik niet wil teleurstellen. Helaas, wel teleurgestelt. Vanmorgen bij het wakker worden weer niet lekker in m'n vel. M'n dochter is boos op me of zo, kan al twee weken geen "tot vanavond" kusje meer af 's morgens als ze naar school gaat. Ik denk dat ze boos is omdat ik niet volkomen doorzichtig ben. Hoort er bij zeggen de kenners, maar het is niet leuk. Dan maar het ligbad in, speciaal badkussentje in m'n nek en proberen daar een dutje te doen. Maar helaas, de douchekop blijft elke minuut een ijskoude druppel op m'n been gooien, wat ik ook doe. Afspoelen, tondeuze over m'n kin (scheren komt morgen wel weer). M'n vrouw is vandaag vrij en naar de dokter, ze mankeert van alles, ik niet, alleen een beetje kortademig. Na dit pakkie shag stop ik, definitief, rook ik alleen af en toe nog een sigaartje of stop ik een pijp. Jammer, er ligt al weer een nieuwe baal shag in de kast, en het is te duur om weg te gooien. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik opgeklommen ben van drie biertjes op een avond naar zes tot acht. Ook al foute boel. daar moet dus ook het mes in, eerst maar eens een week helemaal geen bier meer. Er staat wel een nieuwe, volle krat, maar het bederft niet, dus laat maar lekker staan. Ik ben niet erg trots op mezelf vandaag, al een paar dagen niet. Ik mis de juiste woorden, zeg de verkeerde dingen op de verkeerde momenten. Op drie van de vier sollicitaties alweer nul op request gekregen. Van de vierde een weinig goeds belovende vragenlijst ontvangen. Ik heb de pest in over mezelf, over m'n omgeving, over alles, "het" ontglipt me. Ik kan niet zijn wie ik wil zijn, voel me overbodig en nutteloos.
Ging goed gisteren. Redelijk bijtijds waren de bouwvakkers klaar. Opruimen, afrekenen en hoppa, Jeroen had z'n dakkapel. Mijn vrouw wilde dat ik gelijk de naden ging vullen, maar ik werk niet graag bij alleen maar kunstlicht, dus dat had ik voor vandaag gepland. Ja, gepland. Maar zo als bekend moet ik niets plannen. Goed, lekker mn bedje in, en heerlijk slapen.
Tot vanmorgen Jeroen me wakker kwam maken. "Pap, bel ze maar, de boel is zo lek als een mandje" Even polshoogte nemen. Op wel vijf plaatsen druppelt het gestaag gestaag omlaag. Jeroen heeft er al een en ander aan bakjes ondergezet, zo blijft de vloer wat droger. Ik bel de aannemer.
Hallo, de binnenkant van het dak is waterpas hoor! -Hoezo? Als het niet waterpas geweest was had er maar aan één kant water doorheen gekomen. - (korte stile, dan valt de 11,3 eurocent) *&^%$#@ ! Over een uurtje zijn we bij je.
Ze komen keurig op tijd. Een beetje verbaasd dat ik niet in de stress zit. Maar ik stress niet van een lekkend dak hoor ..... ik weet hoe dat gaat, dakdekken, gaat wel eens mis. Ze vinden een heel goeie aanleiding voor de lekkage, en verhelpen het in een uurtje. Als mn vrouw thuiskomt van de booschappen zijn ze al weer weg.
Nu even afwachten wat de volgende bui brengt .........
Als eens geprobeert om iets gebouwd te krijgen?
Ik bedoel, iets tussen groot en klein in, geen heel huis, maar wel meer dan een simpel tussenmuurtje.
In deze omgeving is dat lastig, de vorige keer dat ik een aanbouw aan mn huis wilde kreeg ik van de diverse "kleine aannemers" te horen dat het wel een jaartje zou duren voor ik aan de beurt was. Gelukkig heb ik inmiddels een "eigen" aannemer, een kennis via een collega die niet achterlijk duur is, en toch goed werk aflevert. Een poosje terug heb ik m gevraagd om een dakkapel voor me te maken, en vanmorgen was het zo ver, de dakkapel komt eindelijk. Nee, niet op m'n hok, maar voor Jeroen, op z'n zolder, zodat het wat meer op een kamer gaat lijken, ruimer en lichter wordt en een beetje geventileert kan worden. Natuurlijk help ik een handje met sjouwen van de spullen en het opbouwen van de steiger. Als de eerste materialen met een touw naar boven gehesen worden blijkt dat ik de bouwvakkers nog wat leren kan over knopen. Er wordt nog een en ander gemeten, en als snel zit er een kolossaal gat in het dak. Raar hoor, op de zolder van je eigen huis staan, maar wel buiten. Het maken van zo'n gat is een precies werkje, als je er teveel uitzaagt kan je er niet een stukje in terug zagen. Maar het gaat allemaal bijzonder goed, en al snel staat het kozijn op z'n plaats. Desgevraagd krijg ik uitleg over hoe het allemaal vastgezet gaat worden. Ik geef gereedschap en materialen aan en geef m'n ogen goed de kost. Eerst wordt het "bovenlichtje" uit het dak verwijderd en het gat daarvan dichtgemaakt. Daarna de balklaag erop, dakbeplating, diverse steunbalken worden er op gezet, loodslabben en zijbeplating aangebracht en inmiddels is het aardig gaan regenen, dus er gaat een dekzijl overheen. Het er vastbranden van het dak en de binnenafwerking komen morgen aan de beurt. Leuk en leerzaam om dit soort dingen van dichtbij te zien.
"Vandaag geen verhalen over mijn jeugd. Plots bekruipt me het gevoel dat mijn verleden al veel langer duurt dan mijn toekomst. Wanneer ben je eigenlijk in het midden, op welke ouderdom? Naar welke kant slaat de weegschaal door naar beneden. Wat weegt het zwaarste, gisteren of morgen. In elk geval, morgen zal al heel straf moeten worden om het te winnen van gisteren. Maar "who knows what the future may bring"."
Ik grijp wel even terug. Al vrij vroeg begon ik me te realiseren dat het leven eindig is. Al ergens op m'n 25ste had ik zo iets van "nou, één-derde zit er wel op" Gezien mijn levensstijl van die tijd heb ik dat nog omlaag bijgestelt. Op mn 35ste ging ik er vanuit dat ik op de helft zat. Nu ik 51 ben is het wel zeker dat ik dik over de helft zit, heel dik. Heeft dat verder invloed? Nee, geen enkele. Ik zie wel hoe het loopt. Als ik morgen doodval is het mij best, ik heb het naar mn zin gehad over het algemeen. Ho, wacht even! Ik heb dus geen haast he? Al is het alleen maar om m'n kinderen, die hebben me beslist nog nodig. Of vanwege mijn nimmer te stillen nieuwsgierigheid, ik wil zo vreselijk graag weten wat er allemaal nog gebeuren gaat in de wereld, uitvindingen, dingen die de bordjes verhangen in de wereld, politieke aardverschuivingen. Wat ? zijn die er niet? En of die er zijn. Wie herinnert zich de dagen dat we elk journaal aan de TV gekluistert zaten toen "de muur" op met moment van vallen stond? Wat doen grenswacht en politie? Openen ze het vuur? Nee, ze openen een nieuwe toekomst voor hun bevolking en hun land. Of het moment waarop de tanks het rode plein opreden toen Jeltsin oproer kraaide? Live op TV, daar kwamen ze, wordt het een bloedbad? Nee, de geschutskoepels waren omgedraaid, het leger koos de kant van de vernieuwers, waarmee het lot van de oude sovjet reus definitief bezegeld was. Ik realiseerde me dat er op dat moment geschiedenis geschreven werd. Zo maar even een greep van dingen die in mijn geheugen gegrift staan.
Goed, dat was even een uitstapje. Terug naar "levensduur". Heeft het eigenlijk nut om oud te worden? Voor mij en op dit moment: Ja. Voor mijn kinderen voorlopig ook nog wel. Voor mijn overige naasten en dierbaren waarschijnlijk ook wel. Voor Bill Gates niet, die verdient echt niet genoeg aan me. En "warlord" Bush zal het al helemaal een worst wezen of ik besta of niet, die offert gewetenloos zijn eigen onderdanen op aan zijn eigen leugens. Mijn eigen regering? die zien met lede ogen hoe ik werkeloos zit te zijn. Dat ik meer dan 35 jaar zonder onderbreking gewerkt heb is niet interessant, nu kost ik geld. En als ik straks met pensioen mag hebben ze het liefst dat onmiddelijk dood val, want ik word dan nog duurder dan ik nu al ben.
Maar dan de toekomst! Ik ben nooit een planner geweest, meer van "go with the flow". Ik hou niet van plannen, en de enkele keer dat ik dat wel probeer blijkt het later nergens op te slaan. Ik laat de dingen lekker komen zo als ze komen, ik improviseer ter plekke als dat nodig is en beoordeel elke situatie pas op het moment dat ik er voor sta. Wat verwacht ik van het leven? Nou, eigenlijk alleen maar dat het een beetje leuk is. En de definitie van "leuk" is voor iedereen verschillend denk ik. Zelf leg ik de lat niet al te hoog, dat geeft me de mogelijkheid om meer van kleine dingen te genieten. Ik heb dan ook het gevoel dat als ik zo'n enorm gedreven mens zie, dat die nooit echt gelukkig kan zijn, te veel gejaag op succes of wat dan ook. Ik neem de tijd voor mezelf, voor m'n naasten en voor een lekker bakkie koffie. Zo ben ik gelukkig, en kan ik het nog jaaaaaren volhouden.
Oh, en Ludovicus, je schreef ook nog" "Als Carweyn dit moest lezen: dit soort schrijfsel is nu juist wat ik bedoelde als antwoord op je gezegde "ik schreef maar niets omdat ik niet wist wat schrijven" " Het mag duidelijk zijn, je inspireert me ......... (ook al heb je mn naam vekeerd gespeld, LOL).
Zal ik iets speciaals aantrekken? Nee, ik ga gewoon als mezelf. Wel even netjes scheren, ondanks dat ik dat normaal maar één keer in de week doe. Nog even de gegevens in de GPS, fototoestel en paspoort mee, en op weg. Afslag Borgerhout moet ik er af, ik luister al de hele weg naar Radio Donna, om in de stemming te komen. Na enig gewriemel door het verkeer kom ik ter plaatse. Auto het parkeervak in (is het hier betaald parkeren? zo te zien niet), en naar binnen toe. Gelukkig gelijk bekende gezichten, dus ik zit hier goed. Kusjes voor (inmiddels) bekenden, handje voor de nieuwe gezichten. Hee, da's fijn, er mag hier gerookt worden! We proberen plaats te nemen, maar worden al snel door de bediening naar een andere rij tafeltjes gedirigeerd. Musje en Myette zitten tegen de gloeiend hete verwarming aan. Het is dan ook helemaal niet koud daarbinnen, en al snel hangt ook mijn vest over mn rugleuning. Tot nu toe was ik steeds de enige manspersoon in het gezelschap, maar dit keer heb ik zware concurrentie, Ludovicus schuift ook aan. Een op en top heer, zeer sympathieke vent, knap om te zien (voor zover ik dat kan beoordelen), en een goeie babbel. Eigenlijk voel ik me een beetje "rafelig" zo naast hem, had ik dan toch een overhemd aan moeten trekken? Nah, ain't nothing but the real thing, ik ben en blijf nou eenmaal een overjarige rocker. Als enige nederlander in het gezelschap kost het me natuurlijk wat moeite om alles te volgen, maar ik moet zeggen, het gaat steeds beter. Van alles komt er ter sprake, ook oud Antwerpen, Deurne met name, plaatsen en straten die me volmaakt niets zeggen. Gewoon vreselijk leuk allemaal. Ik bedoel: Ik heb altijd een zekere bewondering gehad voor onze teerbeminde zuiderburen, de manier waarop ze met elkaar omgaan (net even iets hoffelijker dan wij), de taal die zo mooi zacht klinkt, en het feit dat ze de Duvel "van 't schap" verkopen, en dus niet "doodgekoeld" zo als we in NL gewend zijn. Ook de techniek is even aan de orde, GSMmetjes die werkelijk van alles kunnen. En Bojako zal de volgende keer een aansteker niet meer aanzien voor een digitale camera. Omdat ik met de auto ben kan ik me maar één Duveltje veroorloven, en de rest van de tijd zit ik aan de cappucino, met mooie stijve slagroom er op, goeie koffie er onder. Als ik op een zeker moment even opsta om naar het toilet te gaan valt het me ineens op: Wat zijn ze allemaal klein ! Hihihihi, niks negatiefs hoor, viel me gewoon even op. Alleen Musje wat minder, maar ja, die heeft dan ook wel flinke hakken onder haar elegante designlaarsjes. Na enige uren gezelligheid gaat de één na de ander weer richting huis. Musje en Hotlips willen nog op kroegentocht maar hebben een logistiek probleem, Musje's fiets. Na enige seconden overleg stappen ook wij drieën op. Musjes fiets gaat achterin de auto, en die wordt eerst naar huis gebracht. Dan zoeken we een cafeetje op waar ik mezelf nog één Koninckje van het vat gun. Kusje voor de dames en een paar tellen later vertelt mijn GPS hoe ik weer naar huis kan komen. Ik kijk terug op een welbesteedde middag! Schatten zijn jullie, zowel de dames als Ludo.
Gisteren nog narigheid.
Bovenop de al eerder vermeldde narigheid zat ik er ook nog mee dat ik
het meisjes team moest coachen, en ik geen compleet team bij elkaar kon
krijgen.
Het gaat dus over handbal, meisjes van 11 tot 15 jaar.
Maar wacht .......
Vandaag, 14 oktober, de meiden-B moesten uit tegen White Demons uit Berkel-Enschot.
We hadden een speelster te weinig en de tegenstander had er zat.
Weinig rooskleurig dus.
Maar we waren niet kansloos, je bent nooit kansloos, en hebt pas verloren als je verloren hebt.
En de meiden zijn er voor gegaan!
De ervaring van dit team, nagenoeg geen onnodig balverlies, en een
hoge concentratie zorgden ervoor dat wij het spel grotendeels
bepaalden.
In de rust stonden we dan ook op een 2-0 voorsprong.
Aan het begin van de tweede helft leek de concentratie even iets
terug te lopen en zag White Demons vaker kans om te scoren.
Heel even
leken ze zelfs gelijk te gaan komen.
Maar onze meiden wisten hun concentratie en kalmte terug te krijgen en hadden al snel weer vat op het spel.
Het resulteerde in een verdiende 7-3 overwinning.
Ik ben pas sinds een paar weken hulp-coach, maar het is geweldig om
te zien dat dit team zich ontwikkelt heeft van een stel gedemotiveerde
vierkante meter plakkers tot zelfbewuste, echte handbalsters!
En het voelt net of ik zelf ook gewonnen heb.
Heerlijk !
Waarom krijg ik jeuk aan m'n oor als ik met de koptelefoon naar mooie muziek luister?
Waarom moet ik ineens niezen als ik een Duveltje aan het inschenken ben op de langzame manier?
Waaom moet ik naar de wc als ik langer dan vijf minuten met iemand aan de telefoon zit?
Waarom wil m'n rat aandacht als ik net met iemand zit te chatten?
Waarom staat er zo vaak iemand ongelukkig te hannesen met betalen en inpakken, net voor me bij de supermarkt?
Waarom zet er zo vaak iemand z'n auto nog geen 30 cm van mijn portier af?
Waarom is die lekkere chips al op voordat ik in de gaten heb dat de assortimentszak open is?
Waarom tref ik alleen file's als ik haast heb?
Waarom zie ik pas dat de lijm op is als de winkel nog niet dicht is, maar ik er onmogelijk nog op tijd zijn kan?
Waarom is mijn favoriete shampoo uit het assortiment gehaald?
Waarom is de ijzerhandel wegens familieomstandigheden drie dagen
gesloten als ik zonder schroeven zit en m'n voordeur niet dicht kan?
Waarom was mijn kant-en-klaar maaltijd niet goed gesealt en is alles groen en harig?
Waarom is de accu van de draadloze telefoon leeg als ik een belangrijk gesprek krijg?
Waarom worden mijn T-shirts altijd korter en breder in de was?
Goed, na een zeer geslaagd weekend in de Ardennen, jawel, alweer, heb ik daar maar weer een foto-verslag van gemaakt.
Voor geïnteresseerden: het staat op dit plekje
De maandag er op moest mijn vrouw voor een onderzoekje naar het ziekenhuis, probleempje met de vochthuishouding.
'S morgens bloedprikken in het ziekenhuis, en na het werk toch nog maar even er heen op aandringen van de huisarts.
Zo mocht gelijk blijven.
Dit te hoog, dat te laag iets anders niet in orde dus wilde men haar een poosje elke dag bloed afnemen en haar urine testen.
Voorlopig blijft ze tot maandag, dan gaan ze een CT scan doen.
In die tussentijd verveelt ze zich te pletter, want ze voelt zich
prima, en ik loop te tobben met opruimen, wassen, boodschappenlijstje
zelf opstellen.
En natuurlijk twee keer per dag op bezoek bij dr.
Dat hapt er lekker in wat de tijd betreft, dus ik ben eigenlijk best wel druk.
Eergisteren heb ik blijkbaar iets verkeerds gegeten, want ik was de hele dag kostsmisselijk.
Toen de kinderen enmaal op bed lagen ben ik eens lekker op de wc gaan zitten, voorover, pot tussen de benen geklemd.
Verdere details niet nodig lijkt me.
Goed, gisteren geleeft op twee boterhammen met kaas en af en toe wat water.
Maar ja, gisteravond kon ik het toch niet laten, en heb ik lekker wat Duveltjes gedronken.
Geen enkel probleem, dus heb ik na het opstaan vanmorgen lekker een warm saucijzenbroodje gegeten.
Weer geen probleem.
Maar zojuist, na twee boterhammetjes met verse cervelaat heb ik die baksteen weer terug in mn maag.
Goed, nog even rustig aan doen dus.
Na de militaire dienst werd het rustig.
Het leven ging zo zn gangetje.
De belangrijkste ups en downs waren mn werk en de kroeg, ups als ik
eens goed kon lachen met mn kroegmaten, downs als mn voorman me weer zo
op stang joeg dat ik alles fout begon te doen van pure zenuwen.
In de winkel van het bedrijf werkte Pamela, aardige meid, ik had haar mee uit gevraagd.
Onze "corrector" Chris, zou ook mee gaan, en tevens een vriendin van Pamela.
Tijdens het uitje bleek al snel dat Pam en Chris "samen" waren, zodat de vriendin -Marion- en ik ook min of meer samen waren.
Daar had ik niets op tegen, het was niet alleen een beeldchoon meisje,
maar ook duidelijk van goede komaf, beschaafd, en een hele
gezellige babbel.
Aan het eind van de avond spraken we af elkaar snel nog een keer te zien.
Binnen de korste keren hedden we echt verkering en kwam ze regelmatig
bij ons thuis, ik haalde haar thuis op en bracht haar ook weer
weg.
Ze had het naar haar zin bij ons, de manier waarop we met elkaar omgingen beviel haar blijkbaar wel.
We gingen ook vaak op bezoek bij mijn broer en zijn hoogzwangere vrouw, enorm gezellig.
Maar mijn moeder waarschuwde me: "Er is iets met dat kind, ik weet niet wat, maar er is iets mee".
Mijn moeder werkte in de B verpleging (psychiatrie) dus mijn broer en ik reageerden met "Moe weer hoor, ziet weer een patient".
Het ging heel goed tussen Marion en mij, we waren erg verliefd op elkaar, ook al deden we niets anders dan kussen in de auto.
Als ik haar 's avonds naar huis bracht kroop ze tegen me aan, streelde
mijn hand en klemde zich aan mijn arm vast alsof ze me nooit meer los
wilde laten.
En ik wilde ook niet dat ze me los zou laten.
Haar ouders, dat was andere koek.
Aan de telefoon deden ze koud en hooghartig tegen me, vooral haar moeder.
Een keer maar was ik bij ze in huis.
Groot huis, op stand, en zeer duur ingericht.
Maar er was geen wamte in dat huis, het was allemaal te steriel, te onpersoonlijk.
Die ouders moesten mij niet, hadden iets beters voor hun dochter in
gedachten, niet die werkende jongere met dat lange haar en die smalle
beurs.
Voor Marion maakte het niet uit, we waren verliefd, zo vreselijk verliefd.
Van Pamela hoorde ik dat Marion's ouders geklaagd hadden bij Pamela's
ouders, wie was die schooier eigenlijk waar hun dochter mee omging ?
Van Pamela hoorde ik ook hoe Marion was opgegroeid.
Haar vader had een zeer hoge baan bij een zeer hoog en internationaal bedrijf, en was vaak maandenlang in het buitenland.
Het gezin ging dan mee.
Marion was voor een groot deel grootgebracht op hotelkamers, met
gouvernantes natuurlijk, want moe was veel te druk met het aflopen van
dure party's van de andere dure mensen.
Marion was ook heel gevoelig, dat zag ik aan haar gezicht als ze naar
de zwangere buik van mn schoonzus keek, dat zag ik aan haar als ze
genoot van de gestoorde gezelligheid in ons huis of bij mn broer thuis.
Schoonzus was uitgerekend en mn eerste nichtje kwam ter wereld.
Een paar dagen later was Marion ook weer bij ons.
Ze durfde het kind eerst niet vast te houden, maar toen ze uiteindelijk toch deed liep er een traan over haar wang.
Op zondagochtend belde ik naar Marion, om te vragen of we die dag samen iets gingen doen.
Haar moeder aan de telefoon: Nee Marion is er niet.
(stilte ....... )
Waar is ze dan, komt ze zo thuis ?
Nee, die komt voorlopig niet thuis.
Oh, eehh ..... (in de war) kan ik haar ergens bereiken dan?
Nee ! (geirtitteert) Ze is gisteren opgenomen in Zon en Schild
(psychiatrische inrichting) , gesloten afdeling en daar blijft ze
voorlopig.
Oh, maar .... wat heeft ze dan ?
(nog geiritterder) Ze heeft een depressie en mag beslist geen bezoek hebben.
Op welke afdeling is ze ?
(zeer kortaf) maakt niet uit, ze mag geen bezoek.
<klik>
Ik zoek het telefonnummer van die inrichting en bel, verneem welke
afdeling en natuurlijk mag ze bezoek hebben, hoe meer hoe beter !
Ik spring in de auto en scheur zo snel mogelijk naar Amersfoort, naar de inrichting.
Het personeel is vriendelijk, en ze brengen me bij haar.
Ze ligt roerloos op bed, kijkt star voor zich uit, reageert niet als de
verpleegster zegt: Hallo Marion, kijk eens wie er is ?
De verpleegster gaat weer.
Ik pak haar hand, maar ze reageert er niet op.
Zo zit ik een half uurtje, probeer lieve dingen tegen haar te zeggen, maar wat ik ook zeg, geen enkele reactie.
Ik zoek de verpleging op, wil weten hoe of wat.
Ze weten het niet, ze houden haar ter observatie, te vroeg om conclusies te trekken.
Zo gaat het een aantal dagen.
Het begint aan me te vreten, elke dag na het avondeten zoek ik haar op, maar er veranderd weinig.
Dan op een dag is ze op, ze kijkt om zich heen en reageert flauwtjes op de dingen om haar heen.
Als ik met haar praat staat ze ineens op, loopt naar een hoek van de
kamer en begint hardop te praten, ze voert een nauwelijks verstaanbaar
gesprek.
Ik zoek de verpleging weer op, Wat is dit? schizofrenie?
We weten het nog niet zeker mijnheer ....
Dagen worden weken.
Elke dag ben ik bij haar, praat met haar, probeer haar aan het lachen
te maken (soms lukt dat) en hou soms alleen haar hand vast.
Op een zondagochtend tref ik bij toeval ook haar ouders aan.
Ze willen haar mee nemen, pannekoeken eten, en ik mag zowaar mee.
Moeder kijkt stuurs, maar vader gedraagt zich neutraal.
Als we terug zijn, en haar ouders zijn weg zoek ik de verpleging weer op.
Wat is er nou eigenlijk, weten jullie al iets?
Het is inderdaad schizofrenie, ze weten niet waar het het vandaan komt,
maar ze blijkt al jaren last te hebben van zware depressies.
Dan wil er een weten wie ik eigenlijk ben.
Ik ben haar verkering.
Vreemd, volgens haar ouders heeft ze geen verkering.
Nou, wel dus, al reageert amper op me.
Maar ze reageert op niemand, zelfs niet op haar ouders.
Herkent ze me eigenlijk wel?
Waarschijnlijk niet.
Wordt dit ooit nog beter ?
(stilte .... )
Dan, voorzichtig en terughoudend: Dat verwachten we niet.
Daar schrik ik van, en dat zien ze.
Ze zetten me op een stoel en er komt er een bij me zitten.
Ze zal er weer bovenop komen, dan weer een keer terugvallen, er weer
bovenop komen, weer terugvallen, uiteindelijk zal ze meer IN de
inrichting zitten dan er buiten.
Een week later neemt iemand me weer apart.
Vertelt me dat de kans erg klein is dat ze ooit nog degene wordt die ik kende.
Thuis bevestigt mijn moeder dat, ook zij is zeer bekend met dit beeld.
Op mn kamer huil ik de ogen uit mn kop.
Ik realiseer me dat ik verliefd ben op een herinnering, op iets dat er niet meer is en nooit meer zijn zal.
Ik voel me ellendig, diep ellendig en overweeg "the easy way out".
Ondanks dat ik al jaren niet meer in een kerk geweest ben bid ik.
Ik vraag om wijsheid en kracht.
Dan weet ik wat ik doen moet, komt er rust over me.
Ik aanvaard het gebeurde en trek de onvermijdelijk conclusie.
Ik moet mezelf beschermen, zoek haar niet meer op, dit is niet meer het meisje waar ik verliefd op werd, dit is een ander.
Maar ik ben je nooit vergeten, lieve Marion .......
Eergisteren heerlijk gezwommen.
Wel druk in het zwembad trouwens.
Op alle velden rond het bad was het druk natuurlijk, maar onder de bomen werd er bijna gevochten om een plekje.
Toch blijven de meeste mensen, met name de wat minder jonge, gewoon vriendelijk tegen elkaar.
Vreemd toch weer.
Een stel gorilla's, begin twintig, met hun eeuwig ontevreden kijkende
wijfjes. zit met smeulende blikken te kijken hoe de omstanders steeds
dichterbij komen, op de vlucht voor de oprukkende zon.
Mij kan het niets schelen dat een man van een jaar of veertig zijn
voeten vlak naast mijn hoofd neerlegt, ze stinken niet, en hij komt
niet op mijn handdoek.
Een stevige jonge vrouw is in de weer met een baby, een heel kleine.
Pa is er ook bij, hij hoeft zich geen zorgen te maken, dat kind is van hem, lijkt nu al sprekend op m.
Desgevraagd verteld ze me dat de kleine 14 weken is.
Ik ben vertederd, weet nog goed hoe het was toen die wurmen van mij ter wereld kwamen.
Mijn vrouw gaat tegen half een al weg, ze moet naar het ziekenhuis voor een onderzoek en ik blijf dus achter met de kinderen.
Ik vermaak me prima, af en toe het water in om af te koelen, lekker liggen suffen terwijl mn zwembroek weer droogt.
De moderne lange zwembroek die mn zoon voor me uitgezocht heeft draag
ik niet in het water, duurt veel te lang voor dat ding droog is, dus ik
zwem in mijn hopeloos verouderde "ballenknijper".
Lekker puh, en wie het niet mooi vind kijkt de andere kant maar op.
Ik blijk iets bijzonders te kunnen, achteruit zwemmen op mn rug, dus met de voeten naar voren, de tenen net boven het water uit.
Volgens mijn kinderen is het bijzonder, hoe goed ze het ook proberen: het lukt ze niet.
Wederom een stuk van mijn teruggekomen waterangst kunnen overwinnen door heel het "diepe" heen en weer te zwemmen.
Een paar keer de paniektest gedaan door te stoppen met zwemmen en met
mijn voeten naar de bodem te reiken, die er natuurlijk niet was.
Test vrijwel vlekkeloos verlopen.
Na de laatste keer toch maar weer snel terug naar 1,90 m. waar ik op mn tenen staand net mn mond boven water kan houden.
En verder broodjes eten, sjekkies roken, ice-tea drinken.
Voorover op mn handdoek liggend, wegdromend met mijn eigen gedachten die slechts weinigen kunnen raden.
Heerlijk.
En ik denk met Wim Sonnevelt: "Dit leven is waard geleeft te worden !".
Al zijn het maar momenten.
Een poosje terug heb ik m gevraagd om een dakkapel voor me te maken, en vanmorgen was het zo ver, de dakkapel komt eindelijk.
Als de eerste materialen met een touw naar boven gehesen worden blijkt dat ik de bouwvakkers nog wat leren kan over knopen.
Maar het gaat allemaal bijzonder goed, en al snel staat het kozijn op z'n plaats.
Daarna de balklaag erop, dakbeplating, diverse steunbalken worden er op gezet, loodslabben en zijbeplating aangebracht en inmiddels is het aardig gaan regenen, dus er gaat een dekzijl overheen.
Musje en Myette zitten tegen de gloeiend hete verwarming aan.
Na enige uren gezelligheid gaat de één na de ander weer richting huis.
