Tunesië, augustus 1987

We zijn net getrouwd en hebben een reisje naar Tunesië geboekt, het schijnt lekker weer te zijn daar, en ik ben aan een cultuurshock toe.
Vermoeiende reis, te weinig beenruimte in het vliegtuig, 's avonds na de landing een reis van een uur of twee (naar mijn gevoel) met een bus over hobbelige wegen en zonder airco.
Eenmaal in het dorp van bestemming, Hammamed aangekomen is ons hotel als laatste aan de beurt, en we zijn blij dat we uit uit mogen.
Een klein oud ventje met onvoorstelbare O-benen pakt de zwaarste koffers, tilt deze moeiteloos op zijn schouders en brengt ons naar onze kamer.
Ik denk dat deze man al heel zn leven met zware koffers sjouwt, daarom zijn zn benen ook zo doorgezakt natuurlijk.
We kijken nog even wat rond in het mooie hotel, alles schoon, keurige tuinen, een gewapende bewaker aan de poort (?) en een gewapende bewaker die voortdurend overal en nergens rondloopt, onhoorbaar, en bijna onzichtbaar.
Snel slapen denk ik, maar ik heb nog moeite met de hitte.
uiteindelijk lukt het toch.
Oh heerlijk vakantieleven, alles staat voor je klaar, het personeel is vriendelijk en hoffelijk, en de obers in het restaurant buigen als knipmessen.
De wandelende bewaker noemen we al snel "big-boy-blue" want zijn gestalte is imposant, niet van de dikte, maar zo te zien is het één klont goedgetrainde spieren, en hij beweegt als een kat, verder vallen zijn blauwe ogen erg op.
Binnen het hotel alles relaxed dus, ook het zwembad is schoon, en perfect onderhouden, ze hebben zelfs een eigen stuk strand aan de baai waar het hotel aan ligt.
Wel worden we door iemand van de reisorganisatie gewaarschuwd voor als we buiten het hotel soms onvriendelijk kan zijn, en we krijgen de raad niet al te hoog van de toren te blazen.
Dat in gedachten hebbend schrik ik nogal als we met een aantal anderen gaan wandelen.
Wat gebeurd er ?
Een kortaangebonden amsterdammer en zijn vrouw (duidelijk zichtbaar goddelijk lijf) lopen een meter of drie voor ons.
In de drukte kan een "local" zijn handen niet thuishouden en grijpt de meid bij haar billen.
Als ze daarop reageert reageert ook de amsterdammer, en wel op kortaangebonden manier.
Onmiddelijk haalt hij uit en geeft de dader een enorme dreun op zn gezicht, ik denk zelfs dat de vent zn voeten even loskwamen van de grond, en de dader blijft versuft op de grond liggen.
De amsterdammer loopt door of er niets aan de hand is, voor hem is de zaak al weer afgedaan.
Even vrees ik dat we gelynched gaan worden, maar het overige publiek houdt zich afzijdig.
Wat we te eten krijgen is niet altijd even geweldig, maar volgens de reisleider is het het beste wat dit dorp te bieden heeft.
Op een zeker moment ben ik er van overtuigd dat we gemalen poetskatoen te eten krijgen, en ik moet het voor de voeding dan ook hebben van vieze vette friet, en zoveel mogelijk van het wat smakeloze brood.
Binnen het hotel is het dus lekker, en al tijdens een van de eerste dagen zie ik een vrouw zitten die een nederlandse krant leest, ze hoort niet bij onze groep.
Het valt me op dat haar onderarmen kapot zijn, overal blaasjes, vochtige zweertjes, korsten.
Ik ken dat, het is het resultaat van zonne-exceem, ik had dat vroeger ook, maar sinds ik zalfjes gebruik is het eigenlijk helemaal weg.
Ik heb een fonkelnieuwe voordeel-tube van de curatieve zalf bij me, en besluit haar aan te spreken over haar armen.
Met plezier neemt ze mn aanbod aan om de helft van mijn tube in een plastic-bekertje te spuiten, zodat ze snel van het probleem af zal zijn, ze kent het spul, en gebruikt het normaal ook, maar het is ter plaatse niet te verkrijgen en ze was vergeten de tube in te pakken.
Ze verblijft niet in het hotel, maar komt er alleen maar op het terras bij het zwembad zitten, ze is getrouwd met een tunesiër en ze zijn hier op vakantie/familiebezoek.
We kletsen er reuze gezellig op los.
De dag er op is ze er weer, nu met haar man die me de hand schudt, blijft schudden, en enorm blij is dat ik de zalf afstond.
Hij zal regelen dat we een rondvaart krijgen door de baai, met de enorme rubberboot met veel te veel PK's.
Laten in de avond zal hij ons op komen halen om ons de kashbah te laten zien.
Dan is het weer avond en etenstijd.
De maaltijd is net begonnen als er tumult is bij de deur van de eetzaal.
Twee tunesische jongens willen naar binnen, maar worden door het personeel tegengehouden.
Een ober komt naar ons toe, de jongens willen ons spreken, of we dat goed vinden.
Dat vinden we goed.
Onder scherp toeziend oog van obers en bewaking komen de jongens naar ons toe.
You Jan from medicine ?
Euhhhh, yes .....
Plan have changed! no eat here, eat at beachhouse, party with family !
Euhhhhh ... say what?
No fear!, no fear! we send by dutch friend!, you medicine, we barbeque, better food, beachhouse, family, party, you welcome!
Well... i dont know ......
No, you come! car waiting! Family!
We nemen het aanbod aan, who wants to live forever ?
We kleden ons nog snel even om, de vanmiddag aangeschafte tunesische traditionele kledij lijkt ons gepast.
Zo komen we aan op het strandhuis, op het dak, daar is iedereen.
Onmiddelijk worden we gescheiden, de vrouwen ontfermen zich over mijn vrouw, en ik moet mee naar de familie-oudsten.
"Hebben ze gevoel voor humor?", vraag ik aan de nederlandse tunesiër.
Hij verzekert me dat ze dat hebben.
Ik trek mn kaasdoek nog wat verder om mn hoofd en stel me voor als Ali Ben Zine.
Hij vertaald de grap, en de ouden schudden enthousiast mijn handen.
We eten visjes van de barbeque, stukken beter dan het voedsel in het hotel, drinken prik, en iets waar wel heel degelijk alcohol in zit, (was toch verboden daar?)
Als ze horen dat we pas getrouwd zijn neemt het enthousiasme alleen maar toe.
Mijn vrouw wordt weer meegenomen, en als ze terugkomt, zeker een kwartier later heeft de aan handdoek om haar heupen, en doet ze een heuse buikdans voor me, dat hebben de andere vrouwen haar "even" geleerd, dat hoor bij pasgetrouwde stelletjes.
Ze oogst een flink applaus van de hele familie, en de complimenten zijn niet van de lucht.
Euuhh, zij danste ... ik krijg de complimenten, maar goed, 's lands wijs, 's lands eer nietwaar?
De vrouwen kunnen niet van haar haar afblijven, ze vinden het mooi, lang, in grote krullen vallend.
Dan, om drie uur 's nachts is het ei gelegd.
We gaan naar de kashbah, mijn vrouw's haar moet beslist geverft worden!
Met auto's gaat een select gezelschap op weg, en bij het oude ommuurde deel stappen we uit.
We lopen door de kromme straatjes en zijn al snel het richtinggevoel helemaal kwijt.
"No problem" grapt een van de neven, "when you see pile of bones and big sign 'the end' then you trouble, but no trouble now."
Dan gaan we een huis binnen, ik moet flink bukken.
Een huis blijkt te bestaan uit vier wanden van drie etages, met galerijen aan de binnenkant, en een enorme binnenplaats.
Een buurvrouw wordt van haar bed gelicht, zij kan goed haarverven.
Of we Merguez lusten, nou dat lust ik zeker wel !
En terwijl we de worstjes eten en wachten tot de ingrediënten voor het verven klaar zijn valt er ineens een beest uit de lucht.
Het lijkt nog het meest op een kolossale kakkerlak, echt kolossaal, deze is ruim 10 cm lang.
PATS doet de slof van de nederlandse vrouw, en iemand ruimt het kadaver op.
Het is falilie van de kakkerlak, en dit was nog niet eens een grote, het stikt hier van die beesten ......  Brrrrrr.
Nadat we uitleg hebben gekregen over wat er in de haarverf zit, het haar geverft is, krijgen we de instructie om het aldus ingepakt in kranten en met een doek er om 6 uur te laten zitten.
Daarna uitspoelen en klaar.
We willen ervoor betalen.
Snel overleggen we met de nederlandse en haar man.
De verf-vrouw zal er blij mee zijn, want ze heeft niet veel geld, ze is weduwe en haar zoon studeert in de grote stad.
De tegenwaarde van 25 gulden lijkt me redelijk, maar de nederlandse dringt er op aan beslist niet meer te doen dan de tegenwaarde van 5 gulden, anders brengen we haar op een onmogelijke wijze in verlegenheid.
Ik voel me een dief, een neo-koloniaal en een uitbuiter als we de tegenwaarde van 5 gulden aan haar geven, maar haar gezicht spreekt boekdelen, ze is ruim beloond.
Na nog wat bier (??!) wandelen we de kashbah weer uit, in de auto's, en we worden bij het hotel afgezet.

Oh het gaat nog verder hoor !   Maar ik krijg een beetje kramp in mn vingers .......
Volgende keer meer.

16-08-2005, 23:22 geschreven door Caerwyn

Zo, ik ben al weer een paar dagen terug van vakantie en kan dus weer aan het schrijven gaan.
De vakantie in Oostenrijk was leuk, mooi en gezellig.
Het weer redelijk, het hotel schoon en ruim en de wandelingen zonder incidenten als je de exorbitante prijzen voor een hapje en een slokje niet meerekent.
Berg op, terrasje zoeken, hapje eten/slokje drinken (geen alcohol), afrekenen, 19 euro voor twee koffie, een Fanta, een Sprite, een apfelstrudel ohne sahne en twee boterhammen met worst, en weer terug.
Natuurlijk moet Jeroen een grote boodschap doen precies halverwege, waar geen enkele plaats is om dat beschaafd af te handelen.
Dus kruipt hij van het pad af en doet wat de natuur hem ingeeft.
Natuurlijk maak ik daar een foto van, zodat ik die later tegen hem kan gebruiken.
Als ik twee dagen later op de top van een berg eveneens aan de roep der natuur gehoor moet geven neemt hij wraak en neemt een foto van mij, vanzelfsprekend om later tegen me te gebruiken.
Ik ben sportief en wis de foto niet.
We zien mooie dingen, eten en drinken, en komen er achter dat het hotel ook over een sauna beschikt.
Al snel zitten Jeroen en ik daar samen in.
De dag er op gaat Marjolein ook mee.
Ze is wel wat onwennig, zo helemaal in d'r nakie, iets waar Jeroen en ik helemaal geen last van hebben.
Maar de dag er op is ook haar gène verdwenen (heel dapper voor een juist ontluikende vrouw van bijna 13!).
Na de sauna even uitrusten, languit op bed liggen soezen, of dat alleen maar proberen als de kinderen vinden dat er gestoeid moet worden, en intussen wachten tot het etenstijd is.
Zalig is dat, vakantie.

We gaan na Oostenrijk niet gelijk naar huis.
Eerst "moeten" we naar Drenthe om twee redenen.
Ten eerste is mijn moeder 75 geworden en dat viert ze op de camping, in haar stacaravan die daar al veeele jaren staat, en waar wij (de kinderen) in onze jonge(re) jaren ook menig weekendje doorbrachten.
Ten tweede staan ook mijn zus en haar familie daar, een weekendje kamperen op diezelfde camping, betaald door hun kinderen ter ere van hun 23ste trouwdag.
De verrassing is dat behalve hun kinderen niemand weet dat wij daar ook twee nachten zullen slapen, daarvoor hadden we dus ook naar Oostenrijk al twee kleine tentjes en de slaapzakken meegenomen.
Het is zo als gebruikelijk een reuze gezellige boel.
Zelfs op zondag als tijdens de pannekoekenmaaltijd bij de caravan het gaat stortregenen houden we de goede moed er in en hebben we dikke pret.
Bij het vertrek moet ik m'n zwagers auto lostrekken uit de modder, die is met kolossale Alpenkreuzer en al tot aan de assen in de prut gezonken.
Geen nood, PK's zat.
Als hij op weg naar de verharde weg opnieuw vast komt te zitten is de pret compleet, en weer trek ik hem er uit, dit keer met twee sleepkabels aan elkaar, dichterbij kan ik niet komen, anders loop ik ook het risico vast te komen zitten in de modderput.
De schoonzoon van m'n zus neem het zekere voor het onzekere en gaat over het fietspad, we noemen hem allemaal een watje, maar natuurlijk heeft hij gewoon gelijk.
Dat had ik ook kunnen doen natuurlijk, maar ik ben geen watje, en hou wel van een uitdaging.
Na een kleine twee uur kan ik dan eindelijk weer op mn eigen bank thuis gaan zitten.
Leuk hoor vakantie, maar ik ben blij dat ik weer in mn eigen bed kan slapen.

09-08-2005, 22:15 geschreven door Caerwyn

23-07-2005, 17:08 geschreven door Caerwyn

14-07-2005, 23:38 geschreven door Caerwyn

Thuis was alles fijn, alles in orde, naar mijn gevoel tenminste.
De school, dat was heel iets anders.
In de eerste klas kreeg ik juffrouw Blauw.
Die begreep niets van dit altijd wat afwezige jongetje.
Als alle kinderen braaf aan het rekenen of aan het schrijven waren dwaalden mijn gedachten weg.
Het boeide me allemaal niet.
Ze had al een keer verteld dat 2+3 5 was, waarom dat eindeloze herhalen?
En als de rest van de klas nog met het tweede hoofdstuk van het leesboekje aan het worstelen was, had ik het al helemaal uit.
Dus droomde ik weg, keek naar buiten, keek naar de vogels en de bomen, naar de planken van de muur, en de dichtgestopte gaatjes daarin.
Logisch gevolg: Als ik de leesbeurt kreeg had ik er geen notie van waar ik moest lezen.
En mn rekenwerk was ook nooit af, ik vond het helemaal niet interessant.
Juffrouw Blauw wist wel raad met zo'n rotjong.
Ik heb dan ook menig uurtje op de grond gezeten, vooraan in de hoek van de klas moest ik mn werk dan doen.
Niet dat het hielp, ik vond het helemaal niet erg om daar te zitten, nu kon ik de houten wanden van veel dichterbij zien, en de gaatjes ook!
En verder dwaalden mijn gedachten toch wel weg, ik had geen beelden nodig om buiten te zijn, en de herinnering aan de zingende vogels onderweg naar school was genoeg om in gedachten in het bos te lopen.
"Jantje is lui" was het keiharde oordeel van de juf.
Maar ik verveelde me alleen maar, en begon me meer en meer af te sluiten van wat er in de klas gebeurde.
Tot ik op een zeker moment helemaal niet meer wist waar het over ging, want ook als er iets nieuws aan de orde was, droomde ik weg.
Ik ben dan ook gelijk in mn eerste schooljaar al blijven zitten.
Ik had ook een vriend, Frans, we werden de beste vrienden.
Waarschijnlijk omdat we beiden buitenbeentjes waren, we voetbalden niet, liepen niet te schreeuwen op straat, deden niet mee aan wie het verst kon springen of het hardst kon lopen, wij hadden andere interesses.
Wij maakten mooie constructies met onze mecanodozen en bouwden huizen van Lego.
En daar konden we dan heerlijk mee spelen, dan weer waren we een trein, dan weer een vliegtuig, en ook wel eens een duikboot.
Natuurlijk werden we gepest, vooral door Jaap, die altijd overal het beste in wilde zijn, en dat ook aan iedereen wilde bewijzen, maar nooit eens de kans kreeg om ons te verslaan, want wij zaten er niet zo mee dat Jaap beweerde harder te kunnen lopen dan wij.
Als onze grote broers in de buurt waren, vooral de mijne, dan bleef Jaap wel op een afstand, want mijn grote broer was een gevreesde belhamel.
Frans was net nog iets "slomer" dan ik, want ik klom nog wel eens in een boom, lekker hoog, maar Frans bleef altijd op de onderste takken zitten.
We gingen ook samen het bos in, dan waren we ontdekkingsreizigers die de meest mooie vreemde werelden ontdekten in het bos, of dappere soldaten, of nog beter: geheim agenten!
Nadat ik me op school doorgeworsteld had tot aan de derde klas, kwam er een nieuwe school, veel dichter bij huis, pas gebouwd.
Die school zag er al veel vriendelijker uit, en de meester van "de zesde" werd er "bovenmeester".
Ondanks dat mijn resultaten ver onder de maat bleven op school was het er toch leuker.
Zo wisten we dat mijnheer Jansen van de derde klas vrijde met juffrouw van Driel van de vierde!
Op een dag hadden we er lucht van gekregen dat de juf bij de mijnheer achterop zijn brommer zou gaan aan het eind van de dag.
In het diepste geheim hebben we zijn uitlaat voltestopt met denneappels en dennenaalden.
Waarom ?  geen idee, maar we stikten van het lachen bij de voorpret.
In het weekend was het veel leuker om naar school te gaan.
Frans en ik hadden een truuk om op het dak te komen, en ja, dat mocht natuurlijk niet, dus was het enorm leuk om te doen.
We doken weg bij elke voorbijganger, dat was pas spannend !
Anderen gingen dat ook doen, maar werden betrapt en door de wijkagent toegesproken.
Frans en ik waren slimmer, wij werden nooit gepakt want we waren gewoon voorzichtiger, en altijd op tijd weg.
Onze ouders waren er dan ook van overtuigd dat wij "zulke dingen" niet deden, want over ons kwamen nooit klachten.
We waren echte vrienden, kameraden, en niets kon daar tussen komen !

13-07-2005, 23:24 geschreven door Caerwyn

Mijn vader werkte al een jaar niet meer in Rotterdam.
Elke dag pendelde hij op en neer naar Zeist, met de trein natuurlijk, want auto's waren voor rijke mensen.
Op een zekere dag was het zover, we zouden gaan verhuizen.
Mijn broer had zo zn bedenkingen, want zijn vriend Corrie van Ruiten zou hij dan niet meer zien, maar ik had helemaal geen vriendjes, alleen het buurmeisje Tineke Immerzeel, maar die speelde toch al meer met mn broer dan met mij, dus ik vond alles best.
Van de verhuizing zelf heb ik vrijwel niets meegekregen, en weet niet eens zeker of ik in de verhuiswagen gezeten heb, of dat we met trein en bus gingen, maar ik weet nog wel dat we daar aankwamen.
Ik weet alleen dat we 's avonds laat zijn aangekomen, ergens een trap op, ergens naar binnen en slapen.
Het was een modern flatgebouw, fonkelnieuw, muren en plafonds zo enorm wit, en overal licht.
We zaten op de eerste verdiep, dat was wel even schrikken, want direct naast de balustrade was het een heel eind omlaag, dus de eerste dagen liep ik zijdelings over de galerij, met mn rug tegen de muur, voetje voor voetje, want ik bleek en flinke hoogtevrees te hebben.
Het was wel een prachtplek waar we woonden.
Voor en achter het flatgebouw bos.
De weg voor de flat was nog niet geasfalteerd, en de flat naast ons was nog in aanbouw.
De enorme zandberg die er lag voor de bouw was een permanente bron van plezier, je kon en kuilen in graven, met de step vanaf racen, en de stukjes teer van diverse afdichtingen die je hier en daar vond kon je kneden als het warm genoeg was.
De lucht van de bouw heeft altijd een speciale betekenis voor me gehouden, want je kon natuurlijk makkelijk die in aanbouw zijnde flats in, dat was pas avontuur !
Van de hoogtevrees was ik al snel bekomen, en ook ik liep over de in aanbouw zijnde galerijen waar nog geen reling was, ook ik ging via de ladder in de liftkoker naar de volgende etage.
De kleuterschool was ook leuk, niet al te ver weg, geen drukke straten, maar rustige bosrijke lanen, en overal zo enorm veel licht !
Als ik het bos een stukje inliep, aan de achterkant, want aan de voorzijde moest ik de weg oversteken en dat mocht niet want ik was pas 5, dan hoorde je vogels fluiten, en het rook er ook zo lekker.
Ik had zelfs een eigen kamertje gekregen!
Het kleinste slaapkamertje was van mij, 's zomers snikheet, maar de deur naar het balkon kon open, dat scheelde flink.
's winters was het enorm koud, maar dat gaf niet, want er lagen genoeg dekens op mn bed.
Als het regende lag ik lekker in m'n bedje te luisteren hoe de regen tegen het enorme raam en de stalen beplating kletterde.
Dat was een heerlijk rustgevend geluid.
Buiten ging het te keer, maar binnen lag ik veilig en warm in m'n bedje.
De belangrijkste gevoelens voor deze periode waren:
Nieuw, veilig, tevreden, rijk, avontuurlijk.
Vergeleken bij dit nieuwe leven waren alle oude herinneringen "the dark ages" bedompt, verloren, vochtig en donker.

12-07-2005, 23:01 geschreven door Caerwyn

Londen, 7 juli 2005
Wat verwacht werd is gebeurd.
Bomexplosies hebben het openbare leven in een van de grootste steden van Europa lamgelegd.
Doden, gewonden, schrik, verdriet en woede.
Hopelijk zal de bevolking de kalmte bewaren, en hun woede niet botvieren op onschuldigen.
Kan deze plaag gestopt worden?
En hoever mag je gaan om het te stoppen?

Maar waar gaat het eigenlijk over?
Over muslims contra christenen?
Over het midden-oosten contra het westen?
Over armoede contra rijkdom?
Ik geloof dat niet.
Nee, het gaat alleen maar over macht, meer niet.
Een groep rotzakken die een truuk gevonden heeft om macht uit te oefenen over anderen, en daar mag alles en iedereen aan opgeofferd worden.
Dit soort macht heeft geen politieke, religieuze of economische bedoeling.
Alleen de macht zelf, het is een doel op zich en het heet geldingsdrang.

Is het iets nieuws? Iets van de laatste jaren?
Ook dat geloof ik niet.
Kijk om je heen, vrouwen of hele gezinnen die geterroriseert worden door machtsgeile echtgenoten die er ofwel lekker op los slaan, ofwel de andere gezinsleden psychisch kapot proberen te maken.
De bekende pestkoppen op scholen die alleen maar pesten omdat ze het kunnen.
Zelfs de automobilist die zijn voorrang "neemt" maakt zich er schuldig aan.

Volgens de Bijbel zullen de zachtmoedigen de aarde beërven (Mattheus 5:5) maar ik zie er nog niet veel van.

07-07-2005, 15:00 geschreven door Caerwyn

Ik ben geboren in rotterdam.
In 1955, in de kraamkliniek aan de Henegouwerlaan.
We woonden aan Zaagmolenstraat, oud-noord, toen al een achterbuurt, maar daar was ik me echt niet van bewust.
Ik was een "laat" kind, nooit ergens vlot mee, altijd onderaan in de ontwikkelingsgrafieken.
Mijn allervroegste herinnering is dat ik wist waarom ik niet lopen kon: Het waren mn schoentjes.
Het zooltje liep van voor naar achter en dan omhoog, een ronde achterkant dus.
Daarom viel ik steeds al ik het probeerde.
Ik zag dat de schoenen van de grote mensen, en ook die van mn grote broer een hoek hadden aan de achterkant, daarom konden zij wel lopen.
Een andere herinnering is dat ik in het wat viezige tuintje zat waar alleen brandnetels wilden groeien, in de kinderbox.
Binnen was van alles te doen, er was bezoek, en ik was nieuwsgierig, maar kon mn box niet uit.
Verder zijn er nog flarden van Oma en Opa.
Het was niet echt Opa, mn Oma werkte daar als huishoudster, intern, maar voor ons was die vriendelijke oude man Opa.
Ze woonden op zuid, op stand dus.
Daar was de tuin wel mooi.
Er groeiden onder andere afrikaantjes, de geur en kleur daarvan geeft nog steeds een associatie met die tijd.
Opa had ook een kelder, daarin stond een koffergrammofoon, met een zwengel om m op te winden.
Natuurlijk mocht ik dat nooit doen, dat deed mn broer, die was de oudste.
Dan speelden we de nbakelieten 78-toeren platen, met goud of zilver op de labels, de muziek zei ons niets, maar zo'n stuk speelgoed hadden we thuis niet, dus was alles mooi.
Als Oma jarig was vierden we dat natuurlijk daar.
Ook mn tante, oom, en ons nichtje waren er dan.
Opa rookte sigaren, en het was altijd vreselijk gezellig, licht, en een vriendelijke sfeer.
Heel anders dan het bedompte en kleine benedenhuis waar we zelf in woonden.
In de Zaagmolenstraat wandelend met mijn moeder kwamen we een van de buren tegen.
"Hallo vlooienmajoor" groette ik haar vriendelijk, want zo werd ze genoemd bij ons thuis.
Of ze ooit nog tegen mijn moeder gesproken heeft weet ik niet ...
Verder was er de kleuterschool.
Mijn "Juf" was juffrouw Schrevel, op zich wel aardig, maar ze had een ding aan haar hoofd, en daar was ik bang voor.
Veel later bleek dat een gehoorapparaat te zijn.
Ook moesten mijn broer en ik naar de zondagschool, voor bijbelles, dan kregen we 15 cent mee.
Op een warme dag zijn we niet gegaan, en hebben we ijsjes gekocht voor die 15 cent.
Natuurlijk morsten we op onze zondagse kleren wat op zich al een zonde was, maar we moesten ook verklaren hoe dat kwam.
Toen bleek dat we gespijbeld hadden van de zondagschool en het schoolgeld versnoept, hebben we flink op ons falie gehad!

05-07-2005, 23:56 geschreven door Caerwyn

Ik kon het weer niet laten ...
Ik moest gewoon weer eens iets geks doen.
Dus toen mijn zoon en ik vanmiddag langs de Tattoo-shop in Roosendaal liepen hoefde ik niet lang na te denken.
Naar binnen, mooie tribal uitgezocht, de man aan het werk, enige euroke's op de balie en op huis aan.
Ikzelf vond het best wel een fraai gezicht en liet dan ook vol trots mijn linkerbovenarm zien, maar m'n vrouw keek helemaal niet blij!
Een zeer laatdunkende blik was mijn deel, en ik zag dat ze eigenlijk laaiend kwaad wilde worden.
Ik probeerde het nog te vergoeilijken met "Nu heb ik vast minder vaak ruzie in de kroeg", maar dat sorteerde niet helemaal het bedoelde effect.
De vuile blik bleef.



Uiteindelijk had ze het door.
Het is een neppert, opgespoten inplaats van ingespoten.
Maar wie weet wat de toekomst brengt ?

30-06-2005, 21:38 geschreven door Caerwyn

Als je eenmaal 50 geworden bent heb je je aan een aantal regels te houden.
De jeugd duurt nu eenmaal niet eeuwig, en je moet weten dat ouder worden een aangepaste set spelregels met zich meebrengt om zich te onderscheiden van de jeugd.

Mannen dragen geen strakke spijkerbroeken, maar nette pantalons.
Dames net zo, en korte rokjes zijn al helemaal uit den boze.
De dames tonen beslist geen decolleté's meer en dragen alleen nog maar bloemetjesjurken in geel/oranje of in bruin/nog bruiner.
De heren gaan natuurlijk in grijze broeken en lichtblauwe overhemden, en beslist geen t-shirts meer.
Mouwloze shirts zijn onzedelijk voor zowel dames als heren.
Mannen nog vrouwen dragen strings of ander leuk ondergoed, dat mag alleen onder de 30 bent, en zowiezo alleen onder de 70 Kg, daarboven is alleen veel te wijde katoen met ribbeltjes toegestaan, wit voor de heren, vleeskleurig voor de dames.
Autorijden doen we in lullige klein prutsautootjes, en we blijven altijd 25% onder de maximum snelheid.
De heren mogen geen gel meer in hun haar doen, en de dames mogen alleen nog maar een Beatrix-kapsel dragen.
Dames mogen alleen nog maar kousen dragen als het duidelijk herkenbare steunkousen zijn, spannende of zelfs maar mooie kousen mogen echt niet meer, en de heren mogen er zowiezo niet meer naar kijken.
Heren scheren het gelaat spiegelglad, en verder niets, de dames houden op met elke vorm van ontharing.
Brillen dienen ten aller tijde gedragen te worden, of dat nou nodig is of niet, en liefst model "autobus", met van die grote glazen, vierkant voor de heren, rond voor de dames.
De 50 plusser mag nog wel naar het café, maar als daar een band speelt mag er alleen nog maar geklaagd worden over het lawaai en dansen is er niet meer bij.
Dames drinken een sherry, heren jenever, bier is alleen voor jongeren.
Heren roken sigaar of pijp, dames roken nooit als een ander het ziet.
Bij de pinautomaat is het verplicht om te stuntelen, en na vijf vruchteloze pogingen een medewerker om hulp te vragen.
Het gebruik van PC's en andere moderne apparatuur zo als CD-spelers en magnetrons gaat ons begrip ver te boven, dus we proberen het niet eens, en wat internet is snappen we al helemaal niet.
We voelen ons onprettig als we te midden van jonge mensen zijn.
We zijn bang op straat.
Sex is vanaf 50 ook taboe, het is vies en immoreel om er boven de 50 zelfs maar aan te denken.
En 50+ man die dat soort gevoelens (nog) heeft is een ouwe viezerik, in het geval van een vrouw is het een overjarige snol.
We zonnen niet, we hangen niet op terrasjes, we praten alleen maar over onze kwalen en spreken schande van een ieder die zich niet aan de regels voor 50-plussers houdt.

   ....... (         )

Wie geeft deze idioterie verzonnen?
Ik maak het lekker allemaal zelf wel uit !
Zo, da's d'r uit, gniffel.
Groetjes allemaal.

28-06-2005, 19:08 geschreven door Caerwyn

Het volgende komt uit mijn vakantiedagboek van 2003, Normandië

zondag 24 aug. 03

Zeer bijzondere dag vandaag.
We gingen eerst naar de kazematten in Longue s/m aan het randje van Omaha beach, daarna door naar de amerikaanse begraafplaats midden in Omaha beach.

Jeroen en ik lijken op elkaar wat sommige dingen betreft.
Hier rondlopend realiseerden we ons dat hier vele jonge jongens het leven gelaten hebben om Europa vrij te krijgen.
Dit was het strand waar ze er niet doorkwamen, hier was het kleiduiven schieten voor de Nazi's en bij bosjes werden jonge jongens hier als dolle honden afgeslacht.
Als Jeroen en ik op een klip zitten en naar de branding kijken zien we de lijken drijven, de overlevenden zich achter hun dode strijdmakkers verbergen tegen het vijandelijke mitrailleurvuur, we voelen de wanhoop van de stervenden.
Terwijl de meiden even wat afstand nemen zitten hij en ik tegen elkaar aan, de sfeer van bijna 60 jaar geleden op ons in laten werken.
we lopen terug naar de auto en ik snotter ... Jeroen ook, hij slaat een arm om me heen en we steunen elkaar.
In de auto snuit ik mn neus even flink, de zonebril heeft mn natte ogen hopelijk verdoezeld.

We gaan door naar Colleville, het hart van Omaha Beach, de begraafplaats.
We zien de enorme rijen kruisen, we realiseren ons dat onder elk kruis een jonge jongen ligt, een broer, een vader, een zoon.
Jeroen merkt op dat je puur uit haat zo weer een oorlog zou kunnen beginnen, maar ik kalmeer hem en kanaliseer zijn gedachten.
Ik praat langzaam en met onderbrekingen anders hou ik mn stem niet onder controle.
Hier is geen ruimte voor haat meer, hooguit verbazing dat de mensheid nog steeds in staat is om weer ten strijde te trekken, ondanks al deze graven.
Kun je een oorlog winnen ?
Nee, niemand kan ooit welke oorlog dan ook winnen.
Oorlog kent alleen verliezers ... hier liggen er bijna 10.000.
En dat is alleen maar van deze slag.
Volgens de folder is er een nog veel groter massagraf, daar liggen 250.000 duitsers.
Nee, even geen gezeik over nazi's nu, de meeste van die arme drommels werden evengoed alleen maar gestuurt, terwijl ze kansloos waren, eigenlijk vanaf het begin, maar in het specifieke Normandische geval zeer zeker, hun contra-offensief was een farce, dat ook enorme aantallen zinloze doden gekost heeft.
En vergeet nooit dat de werkelijke nazi's slechts een brullende minderheid waren in het volkomen failliete Duitsland.
Feit blijft dat we hier temidden van de bijna 10.000 doden zitten die gevallen zijn om Europa te bevrijden van de nazi's.
Waren de motieven van de gealliëerde leiders wel zuiver? Of lag er een economische of andere verborgen reden aan ten grondslag ? geen idee, en het intereseert me ook eigenlijk geen reet.
Dood is dood, om welke reden dan ook.
Als Jeroen bij het monument om de vertaling van een insciptie vraagt is hij niet ongeduldig als ook die er met horten en stoten uitkomt, en weer lopen we tegen elkaar aan, elkaar steunend en de tranen wegslikkend.
Overdreven reaktie ?
Wellicht, maar we voelden het beiden zo.
En dan nog, wie heeft het recht om welke reaktie dan ook overdreven te noemen als het gaat om deze situatie, bijna 10.000 doden in twee dagen, alleen al op dit stukje strand, reden genoeg voor mij en voor Jeroen om een traantje bij weg te pinken.
Een klein offer voor zoveel menselijk leed.
Terug in de auto snuit ik maar weer mn neus eens.

We rijden terug richting huis en onderweg kopen we nog een rokje voor Marjolein.
De Gendarme die ons twee euro afhandig maakt voor een parkeerplaatsje is best aardig volgens mij.
Later help ik een winkelier nog om de wegwaaiende negotie in veiligheid te brengen; er is een zeer stevige wind opgestoken.
We gaan terug, eten, en hangen met zn allen nog even rond in de kantine.
Daarna is het weer bedtijd.
Trussies .......

25-06-2005, 09:58 geschreven door Caerwyn

Ik ben al regelmatig vlaamse woorden tegengekomen die ik niet direct plaatsen kon.
Over het algemeen is het voor een nederlander toch wel goed te volgen.
Maar dan blijkt het ineens dat als je in Antwerpen komt, je met nog veel meer woorden te maken kan krijgen die je echt op moet zoeken.

Als je in Antwerpen een nieuw pak koopt mag je best vragen of het neuke bij de prijs in zit.
En als het pak niet goed vermaakt is spreekt men van geneuk.
Dan kun je de verkoper een sjamfoeter noemen.
Als hij je dan een febbekak noemt wordt je het waarschijnlijk niet eens.
Maar als hij toegeeft iets verkeerd gedaan te hebben en begint met "ik docht" val hem dan in de rede en zeg: "ge moet niet dochteren, ge moet zeunen".
Hij kan zich ook van de domme houden en consjuus zeggen dat het pak wel goed past.
Trap je daar in, en stap je in je nieuwe slechte pak naar buiten, wees dan niet verbaasd als iemand opmerkt "Ge hebt camelot in uw pollen laten stoppen!".
Ze zouden je in je slechte pak ook nog een bietewkiet kunnen noemen.
Spring dan niet van alteratie van de blauwe steen, maar raak eens lekker aangevesen en ga daarna die absjaar nog eens opzoeken en eis je geld terug of zeg dat het vermaken oepternief gedaan moet worden.
Reageer niet op zijn rattamtut van overkropt zitten, en zeg 'm: "Ik zal u sebiet eens 'n saluatie geven dat uw tanden bedot spelen in uwen buik!".
Het kan noodzakelijk zijn hiervoor één of meer bassengwerkers mee te nemen
Als je dan uiteindelijk je zin hebt kun je thuis tevreden je blaaikes dicht laten vallen.

21-06-2005, 20:44 geschreven door Caerwyn

Het is mooi weer, de zon schijnt, ik heb alles wat mn hartje begeert, (nou ja, bijna alles).
Al twee dagen gebarbequeued, koelkast vol bier, sommige buren die in het verleden nogal eens luidruchtig waren hoor je niet.
De vis in de vijver bietst om voer en krijgt het.
Het konijn hangt weinig geestdriftig in zn hok.
De plantjes krijgen water uit de grote gieter, hebben ze wel nodig met dit weer.
Vandaag even op een terrasje gehangen, lekker een paar Hoegaards wit naar binnen gewerkt.
Vanavond nog even een rondje wezen wandelen.
Ik ben pas nog onderzocht, ik ben zo gezond als en vis, hart goed, bloeddruk okee, longen in onverwacht goede staat.
Mn vrouw is lief, mn kinderen ook.
Ik mag me een gelukkig mens prijzen.

Maar ben ik dat ook?

Als ik hoor dat er zwembaden gesloten worden wegens wangedrag van de bezoekers ben ik niet zo blij.
Pas nog zag ik op televisie hoe motoragenten een opleiding kregen om ambulances door het verkeer heen te loodsen.
"Niets mis mee" zou je zeggen, maar eigenlijk is daar alles mis mee.
Een jaar of 30 geleden was een ambulance nog heilig, als die er aan kwam met de lichten aan ging iedereen domweg aan de kant, stoep op, perken in, van de weg af, dat ding moet er door, levens redden en zo.
Nu kan de ambulancechauffeur "het vingertje" krijgen, en blijkbaar is de alleen de angst voor een bekeuring nog een reden om uit de weg te gaan.
Niet zo lang geleden maakte in een automobilist er nog op opmerkzaam dat een van z'n remlichten het niet deed.
Hij bedankte me niet maar schold me de huid vol.

Wat is er toch aan de hand?

Het zal het grenzeloze egoïsme wel wezen waar onze westerse maatschappij van te lijden heeft.
Iemand heeft geroepen dat we in het "IK" tijdperk leven.
En onder dat zelfde motto zie ik ouders die hun kinderen niet meer opvoeden.
"ze moeten hun eigen weg vinden" wordt er dan gezegt.
En als ze lastig of opstandig zijn noemen we het ADHD en worden die kinderen volgepropt met Ritalin.
Want opvoeden kost veel te veel tijd, dan kom je niet aan je zelf of aan je carriëre toe.

Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat elke generatie als verdoemd beschouwd werd door de generatie daarvoor, en uiteindelijk viel het best mee, ook "wij" zijn uiteindelijk nette burgers geworden, met verantwoordelijkheidsgevoel en dat soort dingen.

Maar ik neem het zekere voor het onzekere, ik doe wél aan opvoeding, en volgens mijn kinderen doe ik dat niet eens zo slecht.
En in die tussentijd voer ik de vis, geef de plantjes water etc.
En ben ik stiekum lekker toch gelukkig...

20-06-2005, 23:14 geschreven door Caerwyn

Stan van Houcke beschrijft een schilderij van de schotse schilder Stephen Conroy als hij schrijft:

"Afgebeeld zijn modieuze mensen die verloren zijn geraakt in een postmoderne wereld, opgesloten in hun eigen doelloze werkelijkheid, ingeklemd tussen verticale lijnen, met ogen die nergens op focussen.
Geslaagde individuen, de helden van het einde van de twintigste eeuw -managers, filmsterren, reclameboys, politici, cocedealers-, die in een niemandsland rusteloos van de ene ruimte naar de andere dwalen, verstrikt in hun eigen succes, die zich zichtbaar nergens bij betrokken voelen en vreugdeloos rondzwerven in afwachting van niets, die onder het gewicht van hun eigen isolement zijn bezweken, onverzadigbaren voor wie het beste van de wereld nog niet genoeg is.
Mensen zonder overtuiging, wier leven geen zwaartepunt kent."

Ik ken het schilderij niet, maar ik kan de beschrijving net iets te gemakkelijk projecteren als ik weer een onbeduidende flutauto, rondom van tupperware voorzien en luidruchtig bonzend van de bespottelijk grote car-hifi voorbij zie komen.
Als ik moet aanschouwen hoe de reclames en soapseries op televisie een totaal verwrongen beeld van de werkelijkheid opdringen aan kijkers waarvan een steeds groter wordende groep niet meer in de gaten heeft dat dit niets met de werkelijkheid van doen heeft.
Als ik merk hoe modieuze kleding en bijbehorende snuisterijen als zonnebrillen en mobieltjes een gebrek aan persoonlijkheid moeten verdoezelen.

Conroy moet een goede schilder zijn.
Van Houcke moet een goede waarnemer zijn.
Fijn dat ze er zijn.
Maar ze bereiken slechts een klein, en steeds kleiner wordend publiek.

09-06-2005, 19:31 geschreven door Caerwyn

De dood van een vader.
Oktober 2001
Onder dank aan Michelly die me zonder het te weten de titel gegeven heeft

Het heeft een paar jaar geduurt voor ik klaar was om dit te schrijven.
Ik denk dat het nu, vier jaar later zo ver is.

Eerst het vaststellen van een definitie.
Wat is een vader?
Is een vader iemand die een kind verwekt?
In de meest technische zin wel, maar het leven is geen technische aangelegenheid, het is een gevoelsmatige.
Wat is dan wel een vader ?
Een vader is iemand die er is voor vrouw en kinderen (al dan niet van hemzelf), ze steunt, soms vermaant, soms meedoet op momenten dat dat nodig is, waar je mee praten kan, zelfs als er niks terugkomt, iemand die voor de centen zorgt (maar natuurlijk!),  iemand die zelf z'n foutjes heeft, en die van anderen uit z'n gezin met liefde vergeeft.
Ik verbeeld me niet dat ik nu compleet ben, maar dit is mijn beleving, mijn verhaal.

Maar eerst het leven.
In welk jaar begint dit ?  Pfffff, ik doe even een gok, 1976?.
Zo als bij sommigen al bekend nam mijn biologische vader de benen toen ik twaalf was.
Op een zeker moment kwam er een stiefvader, die heb ik helaas eigenhandig het huis uit moeten slaan.
Toen een lange tijd niet veel anders dan in leven blijven en mn gang gaan.
Het was geen slechte periode, stukken beter dan het in jaren daarvoor geweest was.
Ik woonde op een flatje samen met m'n moeder, zij zat in de verpleging, ik werkte in een drukkerij, en we hadden na een periode van bittere armoede en narigheid eindelijk een periode van rust, en zonder gebrek.
Hoewel ik het maar matig naar m'n zin had op m'n werk zag het er voor m'n moeder (eindelijk eens een keer) erg goed uit, ze was gevraagt te solliciteren als directrice van een kraamcentrum, en ze had er best zin in.

In die weken was bekend geworden dat er danslessen gegeven gingen worden in het gebouwtje van BZO, "Belangenvereniging Zeist-Oost".
De mensen van de vereniging kenden mij, en wisten dat ik een tamelijk stevige stereo had, en zo werd ik ingelijfd om de muziek te doen.
M'n moeder had nooit dansles gehad, dus ze was ook van de partij.
Dat was leuk, lekker achter de knoppen zitten, terwijl een lange dunne man met zwierige tred de lessen gaf.
Hmm, naarmate zo'n avond vorderde werd zijn tred steeds zwieriger.
Na een paar avonden gingen mijn moeder en ik niet meer tegelijk naar huis, ik was druk met alle spullen weer in de auto leggen, m'n moeder was druk met de dansleraar.
Hij bleek weduwnaar te zijn, had zelf drie kinderen, twee meiden en een jochie.
Meiden ?  Hmmm, ik was gek op meiden, dus ik liet me al snel aanwijzen wie die meiden waren, mijn moeder had "inside information" uit de eeste hand.
Nou ja, ze ging eens op de koffie, nog eens, en nog eens, ik ging een keer mee (voor de meiden), en het was reuze gezellig.
Na een paar weken sprak ik de oudste dochter -twee jaar jonger dan ik-  eens apart, en zij vermoedde dat er "iets gaande" was tussen haar vader en mijn moeder.
Dat verwonderde me niet, ook ik had zo iets opgemerkt.
Niet veel later kwam het er uit.
Mijn moeder was betrokken geraakt bij dat gezin dat bepaald niet zonder problemen was, schulden, drank, verkeerde vrienden bij de jongste dochter, en meer van die dingen.
Mijn moeder stond voor de keuze:  directeur van het kraamcentrum worden, of met dit gezin in zee gaan, wat niet te combineren zou zijn.
Hoewel ik voorzichtig probeerde om haar richting kraamcentrum te duwen heeft ze, na kort nadenken, en evengoed met mijn instemming gekozen voor dat gezin, ze was daar harder nodig dan in dat kraamcentrum.
En zo kon het gebeuren dat we bij hun introkken, en ik, in plaats van de jongste van twee, ineens de oudste van vier was.
Heel even was daar een spanningsveld.
Hoewel ik al vanaf m'n 15de zo vrij als een vogeltje was, was ik nu, 6 jaar later ineens de oudste en moest ik het goede voorbeeld gaan geven, 24:00 thuis, geen drank, etc.
Helaas voor de bedenkers:  hiermee kon ik onmogelijk akkoord gaan.
Ik heb uiteindelijk consessies gedaan, maar niet te veel.

Het was een complexe situatie.
De dansleraar, Ben dus, lustte aanmerkelijk meer neutjes dan goed voor 'm was.
De caravan in Drenthe die ze hadden konden ze eigenlijk gewoon niet afbetalen, maar ik had salaris genoeg vond ik, en heb maandelijks een kwart van m'n salaris "in de caravan" gestokend omdat ik die caravan helemaal geen slecht idee vond.
De meiden waren super-pubers (geen verdere uitleg noodzakelijk neem ik aan), Ik was zelf ook niet echt vrij van zonden, en ik had m'n kamer ineens in een halletje, vrij uitzicht vanuit de woonkamer op alles wat ik deed.
Een en ander gesitueert in een flatje aan de Prinses Irenelaan in Zeist, dit voor degenen die de omgeving en de woningen kennen.
Gelukkig kregen we al snel een woning aan de pas gebouwde Geiserlaan toegewezen.
Dat is werkelijk een van de fijnste periodes in m'n leven geweest.
We woonden daar met z'n vijven, een korte tijd zelfs met z'n zessen.
Allerlij gebruikelijke gezinsdingen.
Zo had m'n moeder het onderling lenen van geld verboden, je moest maar uitkomen met wat je had, Ben was op rantsoen gezet met de jenever, en Bram, die al enige jaren m'n vriend was had inmiddels "iets" met de oudste van m'n kersverse zussen gekregen.
We aten regelmatig de combinatie wortelen en erwten, maar ik lustte geen wortelen, en Jolanda, de oudste van de meiden lustte geen erwten, dus als "moe" even niet keek wisselden we vliegensvlug een beetje van de lading van onze borden.
Afgezien van Moe zag iedereen dat, maar iedereen hield ook gewoon z'n mond daarover dicht.
Ook over het financieele complot waar we allemaal mede-schuldig aan waren.
Want hoewel het streng verboden was, was er een levendige handel in geld, iedereen leende van en aan iedereen, en op zekere momenten was iedereen het spoor bijster over wie nou hoeveel van wie kreeg, maar dan verklaarden we het saldo gewoon NUL en gingen we vrolijk verder.
Ben deed ook mee, volop zelfs.
Af en toe ging ik wel eens naar de slijter om een kruik Beerenburg te halen, of iets anders sterks, en bij meer dan een enkele gelegenheid gaf Ben me de zeer veelbetekende knipoog, dan nam ik voor hem een kruik jenever mee, en zette die op de inmiddels bekende plek in het schuurtje.
We namen allemaal wel eens een kruik voor 'm mee, niet alleen omdat we wisten dat hij dat lekker vond, maar omdat we onbewust wisten dat zo iets een band smeedt.
We waren er op een zeker moment allemaal achter dat je iemands vertrouwen alleen kunt winnen door jezelf bloot te geven, uit te komen voor je zwakheden, en dan niet theatraal bovenop de tafel staand, armen gespereid je zonde belijden, nee, gewoon, "onder ons".
Dat werkte, zonder grote woorden, want we waren een gezin.

Jaren verstrijken, de een na de ander gaat de deur uit, tot alleen Ben en Moe er nog zijn, ook wel aangeduid als Pa en Mieke

Oktober 2001.
Ik zit bij kennissen in Den Haag deels voor de gezelligheid, deels om iets aan hun pc te doen.
M'n mobieltje gaat over, Tonneke, er is iets mis met Ben, waarschijnlijk een hersenbloeding, hij ligt in het UMC op de intensive-care.
Ik snel naar huis, en gezien de wijze van berichtgeving, en na contact met "Limburg" (m'n zussen en zwagers) reis ook ik af naar Utrecht.
Ik zie je Ben, je ligt aan de monitor, zuurstof, infuus met morfine tegen de stuiptrekkingen.
Ik weet dat ik teruggegaan ben, nog thuis geweest tussendoor, maar daarvan heb ik geen herinnering, alleen van het ziekenhuis, het ons toegewezen kamertje, het rookhok.
We waren er allemaal, mischien niet in werkelijkheid, maar wel in mijn herinnering, allemaal, en permanent.
Naar Ben lopend, tegen hem pratend, ondanks dat hij in diepe coma was, soms alleen, soms samen met een willekeurige andere.
Er zat geen centimeter verbetering in, en we wisten dat allemaal, zelfs zonder woorden.
Op een zeker moment hebben we ons collectief gerealiseert dat het geen haalbare kaart meer was voor je, zonder woorden.
We omhelsden elkaar, zomaar, spontaan, dan weer de een, dan weer de ander, niet alleen de kinderen uit het gezin, ook de aanhang die ook al zo lang deel uitmaakte van de familie.
We hebben met rode ogen gelopen, stiekum gejankt, openlijk gejankt, in gedachten gejankt, voornamelijk zonder woorden.
Naar jou toe, terug naar "ons" kamertje, naar het rookhok, elkaar aankijkend, aanrakend, steeds samen met een of meer van de anderen.
Elkaar niet alleen latend.
Dan komt de arts, en vraagt ons om bij elkaar te komen aan een vergadertafel.
We moeten even wachten tot de arts er ook is.
Iemand maakt een opmerking, een ander maakt een opmerking er overheen, het ging over jou Ben, en een paar tellen later zitten we te gieren van het lachen.
Niet zo als in de zaal bij een komiek, maar een andere lach.
Je mag niet lachen om iemand in zo'n situatie, maar we doen het lekker toch, heel even iets doen wat niet mag, net als vroeger.
Het breekt de sfeer, en dat is wat we nodig hebben.
Dan zijn de verpleegkundige en de arts er.
We weten wat er komen gaat, "de" vraag zal worden gesteld.
En die vraag wordt inderdaad gesteld.
Er volgen enige seconden van stilte, we kijken elkaar aan, zeggen geen stom woord, maar lezen elkaars gezichten, elkaars ogen.
Voornamelijk natte ogen.
De oudste van m'n zussen neemt het woord:
"Ik denk als ik voor ons allemaal spreek als ik zeg dat het goed geweest is zo, en dat we niet moeten uitstellen wat onvermijdelijk is"
(Vergeef me als dat niet letterlijk is Jolanda, maar zo heb ik het gehoord, en nog bedankt dat je het woord nam, je bent gewoon een geweldig wijf.)
Nog even snel kijkt iedereen elkaar aan, de instemming is voor een buitenstaander waarschijnlijk niet waarneembaar, maar wij weten het onderling, we zijn unaniem, zonder woorden.
De arts kijkt rond maar iedereen reageert het zelfde.
We trekken ons terug in "ons" kamertje, niemand heeft de behoefte om te gaan staan kijken hoe die laatste medische handeling verricht gaan worden.
Even later is het zover, nu is het een kwestie van afwachten.
Weer gaan we, alleen, danwel samen, danwel achter elkaar aan naar je toe.
Je wordt onrustiger want er is geen zuurstof meer.

Klamp je vast aan de morfine Ben, ouwe makker.
Het is okee, je redt het evengoed niet.
Laat het los Ben, probeer niet te vechten, je bent kansloos, net zo als wij kansloos zijn.
Als er al een leven is, is het niet wat je wilt.
Geloof me nou toch godverdomme!  Ben!   Laat het los !
Er staat een hemelse kruik jenever voor je klaar ouwe makker .... just go and get it, je hebt 'm verdiend.

Uiteindelijk wordt je rustiger, je hebt het onvermijdelijke geaccepteerd.
Dan, tergend langzaam, veel te langzaam zien we op de monitor het zuurstofgehalte in je bloed zakken.
In die laatste momenten raak ik je aan, hou je hand vast, kus je op je kale kop en wens je een goede reis.
De monitor geeft geen alarm, dat stond al uit.
We gaan nooit meer klussen Ben, en ik zal het zonder je moeten doen, de anderen ook.

Op een zeker moment, ergens, niet duidelijk wanneer, want de laatste dagen zijn een roes, spreekt de verpleegkundige ons toe.
Het is de verpleging duidelijk geworden dat het bloedverwantschap in dit gezelschap ver te zoeken is.
Het is voor hun vrijwel onzichtbaar wie nou bij wie hoort en waarom.
Ze komt terecht tot de conclusie dat we een "samengeraapt zooitje" zijn.
En dat zijn we ook, we vatten het dan ook op als een compliment.
Stiefbroers en -zussen, stiefmoeder en -vader, de aangetrouwde aanhang, en jawel Erik, natuurlijk was ook jou stem een volwaardige, Wil heeft jou in de familie gekozen en we mogen je allemaal, en dat is ruim goed genoeg voor de hele kliek, bovendien maak je al zo lang deel uit van dit kleffe stel, je hoort er 100% bij.
De verpleging heeft ons horen praten, ons -niet horen praten, gezien hoe we met elkaar omgingen, en zich mateloos verbaasd, want in families van 100% bloedverwanten ging het er nogal eens anders aan toe.
Maar niet bij ons.
Geen verhit overleg, geen discussies, alleen blikken, handen, een traan, een arm:  "Hee, ik ben bij je",  en op z'n best een half afgemaakte zin.
Wat is een gezin?
Vader, moeder, kindertjes en we leven lang en gelukkig?
Nee, een gezin is een verbond tussen mensen.
Tussen mensen die niet "automatisch" aan elkaar hangen omdat het nou eenmaal zo hoort, maar geleerd hebben hoe, en vooral waarom dat moet, zonder woorden.
En dat is ook jouw verdienste Ben, ook jij hebt er aan bijgedragen dat we elkaar niet laten vallen, wat er ook gebeurt.
Jouw nalatenschap is groter dan een buitenstaander ooit zal kunnen begrijpen.

We waren nooit bloedverwanten, maar je bent mijn vader ... Pa.

04-06-2005, 20:59 geschreven door Caerwyn

24-05-2005, 17:26 geschreven door Caerwyn