Mijn broer is al eens aan de orde geweest op mn blog.
Hoewel het momenteel redelijk gaat met hem, heeft hij ook andere tijden gekend.
Hij is zo'n beetje verslaafd aan alles waar je verslaafd aan kunt raken, en wel sinds hij een jaar of 20 was.

Een jaar of 12 geleden was hij (weer eens) dakloos.
Wij (dit gezin) woonden in Zoetermeer toen.
Hij was helemaal uit Utrecht gekomen, en verwachtte een warm onthaal, eten en natuurlijk iets te stelen.
Dat was de dag voor Kerst.
Daar stond hij voor de deur, in vodden, broodmager, uitgeteerd, met de bekende blik in zn ogen die ik al zo vaak gezien had.

Ik zal eerst iets vertellen over junks.
Junks zijn maar gedeeltelijk menselijk.
Ze hebben maar een doel: aan het spul komen.
Daar wordt alles aan opgeoffert, familie, vrienden, zichzelf.
Ze denken van shot tot shot en de rest is bijzaak.
Hard ? Nee realiteit.
Na zoveel jaren, zoveel ellende van zo dichtbij mee te hebben gemaakt weet ik inmiddels waar ik over praat.
Ze zijn een bodemloze put, een zwart gat dat alles opslokt, en waar niets uit terugkomt.
En zolang je het zwarte gat blijft voeden wordt het sterker.
Totdat het niet meer gevoed wordt, en de persoon ofwel sterft, ofwel zichzelf helpt.
Wij kunnen die mensen niet helpen, niets dringt tot ze door.
Ze moeten zelf een breekpunt bereiken en daar kunnen ze alleen zelf, en dan nog alleen met hulp van professionals iets mee doen.
Tot die tijd wordt goedheid geabsorbeert en omgezet in slechtheid, liefde misbruikt.

Ik zie hem staan, bibberend van de kou in zijn te dunne kleren.
Maar ik laat hem niet binnen.
Ik weet dat als ik heb binnenlaat, hij mij zal gebruiken, leegzuigen tot er ook bij mij niets meer te halen valt.
En niet alleen mij, maar m'n gezin ook.
Ik kan en zal dat niet toestaan, mijn eerste verantwoording ligt bij mijn gezin, niet bij hem.
Ik houd mezelf voor dat dit mijn broer niet is, maar slechts iets wat er op lijkt.
Ik zeg hem weg te gaan, en voeg er aan toe dat ik de politie zal waarschuwen als hij niet onmiddelijk verdwijnt.
Binnenin me breekt er iets.
Het is mn broer die ik in de kerstnacht de toegang tot m'n huis ontzeg.
Terug in de woonkamer ben ik kapot, aan stukken gereten door tegenstrijdige gevoelens.
Mijn vrouw troost me, liefdevol en begrijpend, maar ik begrijp het zelf maar gedeeltelijk.

Korte tijd later hoor ik dat hij in een afkickcentrum zit.
Nog twee jaar later, als hij weer afgekicked is en we weer contact hebben geeft hij me groot gelijk.
Door hem weg te sturen gaf ik een signaal af dat het tijd was voor een ommekeer, een signaal dat wél doordrong.

Feit blijft dat zo'n confrontatie iets afschuwelijks is.
En hoewel de historie me gelijk geeft blijft de vraag hangen:
Wat, als dat het laatste was wat we van hem vernomen hadden?
Hoe had mijn mooie gelijk er dan uitgezien?
Had ik dat mezelf ooit kunnen vergeven?
Ik ben blij dat ik die vraag niet heb hoeven beantwoorden.

29-12-2005, 17:25 geschreven door Caerwyn

Donderdag 22 december

Ik ben netjes op tijd op m'n werk, zo als gebruikelijk.
Iedereen is op tijd, zo als gewoonlijk.
Maar het is duidelijk dat het normale ritme er niet is.
Een tekst van Queen schiet me te binnen, "Hammer to fall".

Here we stand or here we fall
History won’t care at all
Make the bed, light the light
Lady Mercy won’t be home tonight.

Ik keutel even binnen in het kantoor naast me, een bak warme chocolade in m'n handen.
"Zo, eerst een lekker bakkie?" Vraagt de collega die daar zit.
Ik zeg "Ja, NU kan het nog".
Zijn gezicht verstrakt, hij merkt op "Zeik niet man, natuurlijk ga jij er niet uit, we kunnen helemaal niet zonder je".
Ik lach als een boer met kiespijn, maar ben wel degelijk een beetje geamuseert.
"Oh nee? en als ze het nou gewoon toch doen?"
"Ondenkbaar man, gewoon ondenkbaar"
"Denk je ? nou, wacht maar af"

You don’t waste no time at all
Don’t hear the bell but you answer the call
It comes to you as to us all
We’re just waiting
For the hammer to fall

Ik ga aan m'n werk, maar zorg dat ik geen nieuwe dingen opzet of uitprobeer, alles wat ik doe moet ik vandaag af kunnen maken, of in een afgerond stadium over kunnen dragen.
Gedurende de ochtend worden de slachtoffers bekend.
Twee van hen zijn tegen de zestig, die hoeven zich geen zorgen te maken, ze gaan er uit en krijgen aanvulling tot hun prépensioen.
Een derde man, die ook verwachtte dat hij er uit zou gaan blijkt ook gelijk te hebben.
Hij neemt het hard op.
Al zijn onderhanden werk gaat met een zwaai van zn arm de vuilnisbak in.
Hij is klaar, kijkt verbittert, en zal zich ziek melden.
De personeelschef moet even iets weten en roept een secretaresse, die komt al met natte ogen binnen.
Maar ze hoeft er helemaal niet uit, hij heeft alleen wat informatie nodig.
Opgelucht gaat ze weer aan het werk.

Oh every night, and every day
A little piece of you is falling away
But lift your face, the Western Way -
Build your muscles as your body decays.

Ik lever een laptop, telefoon en toegangsbadge af bij de personeelschef, spul is weer prima in orde en kan afgeleverd worden.
We maken een praatje, de dag valt hem zwaar, hij is degene die bij alle gesprekken zit.
Als ik even later weer boven zit komt de juffrouw van de repro stomverbaasd binnen: "Hè ? ik hoor net dat jij weg bent!"
De receptioniste had me ziet lopen met mijn vest aan en een tas over mn schouder en daar de conclusie uit getrokken.
Ik ben de receptie en vertel dat ik er nog ben ..... *NOG*  dus.

Toe your line and play their game
Let the anaesthetic cover it all
Till one day they call your name
You know it’s time for the Hammer to Fall.

Middagpauze.
Ik keutel met wat collega's door de fabriekshal, het gesprek gaat natuurlijk over de ontslagronde.
De toeter gaat, en we gaan weer naar boven.
Er is nog maar één klusje dat ik doen moet vandaag, connectoren aan een nieuw gelegde kabel zetten.
En de tijd begint te dringen, dus ik haast me.
Ik zet de connectoren aan, en test de aansluiting, netjes in orde.

Rich or poor or famous for your truth it’s all the same
Lock your door but rain is pouring
Through your window pane
Baby now your struggle’s all vain.

Net op tijd komt er een herziene offerte binnen met aangepaste prijzen: deze leverancier wil onder de prijs van z'n concurrent duiken.
Ik verwerk de bedragen in het grote overzicht, en breng het overzicht bij het desbetreffende afdelingshoofd.
Deze tent zit nog € 100,- boven die andere, maar ik adviseer de man om toch voor deze systemen te kiezen, onderbuik gevoel, dat heeft me nog nooit bedrogen.

For we who grew up tall and proud
In the shadow of the Mushroom Cloud
Convinced our voices can’t be heard
We just wanna scream it louder and louder

Dan, om drie uur, ik loop net in de fabriek klinkt het door de omroepinstallatie:  of ik toestel 391 wil bellen.
Da's het nummer van de personeelsschef.
Ik bel hem vanaf het dichtbijzijnde toestel, en inderdaad, of ik naar hem toe wil komen.
Ik kom binnen en zie mijn directe leidinggevende ook zitten.
We maken er geen drama van.
Mijn chef kijkt wel vreselijk raar als ik vertel dat ik het al wist.
Als ik wil mag ik direct naar huis, maar dat wil ik niet, ik wil de boel netjes overdragen.
Mijn chef gaat met me mee naar mijn kantoor, waar ik hem snel op een paar belangrijke dingen wijs, in afwachting van het bedrijf dat mijn werk over zal nemen.
Al snel komen die binnen, en ik stel ook hun op de hoogte van alles waarvan ik denk dat het belangrijk is.
Ik neem ze ook mee, de fabriek in, dan kunnen ze zien wat er bedoeld wordt als er naar de machines daar verwezen wordt.
Weer terug op kantoor pak ik mn tas in, knoop ik mn veiligheidsschoenen aan elkaar, en geeft de collega's die ik tegenkom nog een hand.
Sommigen kijken me verbijsterd na.
Aan de balie blijf ik nog even hangen, nakletsen met wat collega's.
Er staat nog een aantal flessen wijn, iemand pakt een fles en onder algemeen goedkeurend gemompel stopt 'ie hem in mijn tas.
Handdrukken, zoenen, en ik loop naar m'n auto, trots dat ik de eer aan mezelf gehouden heb.

What the hell we fighting for?
Just surrender and it won’t hurt at all
You just got time to say your prayers
While you’re waiting for the Hammer to Fall.

-

22-12-2005, 21:22 geschreven door Caerwyn

Vandaag is het woensdag 21 december 2005
Mijn beroep is systeembeheerder.

Begin van de maand was ik volop bezig met het laten aanleggen van glasvezel in onze vestiging in Vlissingen.
Goeie deal, kostte maar 1/4 van wat de huidige verbinding kost.
Wordt ik gebeld door de projectmanager van het bekabelingsbedrijf dat hij zo'n raar telefoontje gekregen had.
Van ene R.M. (mijn directe leidinggevende dus), dat hij alles stop moest zetten, en vooral mij niets mocht vertellen.
Met name dat laatste was natuurlijk het eerste wat de man deed, want van ons bedrijf kent hij alleen mij, en verder niemand.
Ik die chef opgebelt, even vragen wat er aan de hand was.
Hij vertelde alleen maar dat er geen cent meer aan vestiging Vlissingen uitgegeven mocht worden.
Ik zei: "Maar het stopzetten van de "oude" verbinding is al in gang gezet en onherroepelijk".
Of ik dan maar een noodplan wilde maken.
En verder gaf hij op geen enkele vraag antwoord.

Een week geleden werd "in de wandelgangen" gefluistert dat de OR wel erg vaak vergaderde, en er een aantal malen iemand gezien was die herkend werd als "van de vakbond".

Maandag om 16:00 kwam er iemand bij me buurten, hij keek alsof hij net de oorlog verloren had.
We hadden het heel even over koetjes en kalfjes, maar al snel ging het over 50-plussers en hun (geen) kansen op de arbeidsmarkt.
Hij had "inside information" en vertelde me dat ik me op "het ergste" moest voorbereiden, en dat dat "ergste" zeer binnenkort duidelijk zou worden, eerder een kwestie van dagen dan van weken.

Dinsdagochtend om 8:35 word ik bij de P&O man geroepen.
Eigenlijk ga ik ervan uit dat ik op dat moment de zak ga krijgen.
Maar hij vraagt me alleen om het meest recente interne e-mail bestand, omdat er een een belangrijk mailtje naar iedereen toe moet.
Terwijl ik de lijst voor 'm importeer merk ik nog op: "die lijst zal binnenkort wel wat korter worden he?".
"Inderdaad" zegt hij met een grocstem, terwijl hij mij middels copy en paste (kan ie niet zelf) de tekst van een interne memo in dat mailtje laat plakken.
Ik lees de tekst, er gaat 20 man uit.
De OR en de vakbond zijn al accoord.

Woensdag 16:00 zijn de vakbondsleden accoord gegaan met het voorstel voor een sociaal plan.
woensdag 19:00 lees ik thuis een "klikspaan" mailtje van een bevriende relatie, hij weet het officieele directiestandpunt over mijn (1-mans) afdeling: outsourcen.

Voor mij is het dus zeker: ik hoor bij die 20 man.
In mijn concrete geval houdt dat in dat ik er geweest ben.
Hoewel er in de IT nog wel vraag is naar .net en PHP programmeurs zit blijkbaar niemand meer te wachten op een goeie, maar doodgewone beheerder.
En overstappen op iets anders zal me ook niet glad zitten, want voor alle andere IT dingen willen ze ervaring hebben, minstens twee jaar.
Dus als je al 10 jaar boven de "uitgerangeerd" (40) grens zit, is het gewoon finito, exit, einde verhaal.

Gelukkig werkt mijn vrouw nog 32 uur per week, dus we kunnen het nog even uitzingen.
Maar als er geen wonder gebeurt zal het huis met een aantal maanden in de verkoop moeten.
Dag tuin, dag vijver, dag huis, dag massief essenhouten keuken met glanzend zwart granieten werkblad, dag aanbouw, dag merbau voor-en achterdeuren.
Dag oudedagsreserve.

Hopelijk kunnen we tijdig een betaalbaar flatje krijgen van de gemeente.
Hoe zou dat zijn, als je buren geen nederlands spreken ?

Morgen (donderdag) of vrijdag zullen we wel te horen krijgen wie zo al de pineut is, maar dat ik erbij zit is al duidelijk genoeg.
M'n kop ligt al onder de guillotine en de beul heeft het touwtje al strak getrokken, ik ben zo goed als vermoord.

Maar nog lang niet dood !

21-12-2005, 22:11 geschreven door Caerwyn

Zo, het is weer zover.
Mijn dochter komt naar beneden met de Silkepil.
Niet dat er nu al weer struiken op haar benen zichtbaar zijn, maar de vorige keer hebben we alleen haar onderbenen gedaan, en rond haar knieen en op haar bovenbenen zit ook nog een en ander.
Dit keer halen we het "gelpack" er bij.
Het lag al een week in de diepvries, dus dat zal inmiddels wel koud genoeg zijn.
Eerst neem ik haar onderbenen nog even onderhanden, snelle haartjes pikken we zo gelijk mee, en op deze manier wordt het niet zo'n klus.
Ze geeft geen krimp.
Bijhouden, en niet wachten tot het struiken zijn, dat lijkt dus de juiste methode.
Na de onderbenen de broek uit, en dan de knieen en de bovenbenen.
Opzij van de bovenbenen zit aardig wat, en ik voel de huid trekken elke keer als er een wat steviger haar uitgaat.
Dat doet zeer, dus het ijskoude gelpack wordt gebruikt voor verdoving vooraf, en verkoeling achteraf.
Zo, helemaal schoon.
Maar nog niet opbergen dat ding, nu ben ik aan de beurt.
Mijn rug dus.
Daar groeien op sommige plekken van die rare dikke haren, en die kunnen soms enorm kriebelen, dus weg met die troep.
Terwijl ze bezig is realiseer ik me dat ik kaalgeplukt wordt door m'n dochter.
Ik heb inmiddels wat meer vertrouwen in het ding, en in m'n dochter, en dit keer neemt ze m'n neus mee, het stukje tussen m'n wenkbrouwen en de randen van m'n oren.
Vooral aan m'n oren voel ik het goed, maar wie mooi wil zijn.....

Maar goed, wat de vorige keer al vermoedt werd is waarheid geworden; ze kwam gelijk naar mij toe.
Ik vind het helemaal niet erg, integendeel zelfs.
Met mijn zoon heb ik al een aantal vader-zoon dingen, nu heb ik ook een echt vader-dochter ding.
Zouden er veel vaders zijn die hun dochters epileren?
Zo in de gauwigheid,kan ik me geen cultuur verzinnen waarin dat normaal is.
Wel iets dat er op lijkt.
Apen om precies te zijn.
Goed, die epileren niet, die vlooien elkaar, daar staan primaten bekend om.
Volgens zoölogen is dat belangrijk voor het saamhorigheidsgevoel binnen de groep.

Wij mensen hebben ooit een keer een fout gemaakt, we zijn gaan denken, en ineens dacht er iemand dat het ongepast was om te vlooien, dus zijn we daar mee opgehouden.
Een eigenwijze puber of een stijf gereformeerde ouderling voegde daar aan toe dat het "stom" is, of zelfs onzedig om als jonge man of vrouw te knuffelen met je ouders, dus ook dat was al snel afgeschaft.
Nou, wij doen het dus lekker wel.
Vanmiddag waren we op bezoek bij vrienden, en de moeder van mijn vriend viel het ineens op dat onze kinderen gewoon op schoot komen zitten als de stoelen op zijn.
En dan te bedenken dat ik ooit een nogal negatieve mening had over kinderen.
Kinderen waren eng, eigenwijs, zetten je voor schut, heb je geen vat op, maken herrie, doen nooit wat je zegt en meer van die dingen.
Die mening heb ik volgehouden tot ik de eerste dochter van m'n zus in mn armen geduwd kreeg, toen net een paar weken oud.
Op dat moment realiseerde ik me dat een baby eigenlijk heel erg mooi is.
Op dat moment begon ik ook te begrijpen wat ik een oude zatlap ooit hoorde zeggen toen hij in een kinderwagen keek, tranen stonden in z'n ogen toen hij zei: "Mooi he? het kan nog alle kanten op".
Waarbij hij indirect z'n eigen mislukking onderkende.
Maar ik begreep het allemaal pas ten volle toen m'n zoon geboren werd, de oudste dus.
Na 12 uur in het ziekenhuis, spuiten, weën opwekkers, drukmeters en dope kwam daar dat jochie ineens tevoorschijn.
De spanning was weggevallen, en ik heb enige minuten onbedaarlijk zitten janken.
Mijn jochie.
De uitdrukking "hulpeloos als een pasgeboren baby" zong als een waarschuwing door mijn hoofd.
Vanaf dat moment zou alles anders zijn, ik was verantwoordelijk voor dit nieuwe leven.

We zijn inmiddels 15 jaar verder, en m'n dochter is er ook bijgekomen.
De verantwoording is me niet naar de keel gevlogen, zo als ik vroeger dacht dat gebeuren zou, het is allemaal heel natuurlijk gegaan.
Met mijn vader wilde ik nooit knuffelen, het had altijd iets viezigs.
Niet dat hij vieze dingen deed of zo, ik vond het gewoon vies om hem aan te raken, door hem aangeraakt te worden, dus ik kroop nooit bij hem op schoot.
Mijn moeder was vaak druk met het huishouden, denk ik, want ik heb ook geen herinneringen aan knuffelen met haar.
Toch moet het in de genen zitten, want m'n broer is ook een knuffelaar.
Als we elkaar een poosje niet gezien hebben (en dat komt door de afstand nogal eens voor) omhelzen we elkaar, en blijven we veel langer zo staan dan je van twee grote kerels van 50+ verwachten zou.
Hmm, ik moet 'm nodig weer eens opzoeken.........

18-12-2005, 22:11 geschreven door Caerwyn

11-12-2005, 22:10 geschreven door Caerwyn

10-12-2005, 22:52 geschreven door Caerwyn

Maar er was meer dan m'n eigen wereldje.
Via radio en TV hoorde je dagelijks over de successen en blunders in Vietnam.
Voor mij een tamelijk onbegrijpelijke zaak.
Saigon, de 32ste breedtegraad, de gedemilitariseerde zone.

Wat een rare oorlog was dat !
Niet alleen verstoorde het mijn wat kinderlijke beeld van loopgraven en bommen met een lont er aan, dat beeld was al snel bijgesteld, maar hoe kon een goed getraint leger als dat van de machtige amerikanen nou zo'n lange oorlog moeten voeren tegen een stel uitgehongerde communisten?
De wijze collega waar ik vaker mee praatte trok een parallel met de 6-daagse oorlog van Israel, hij zij: "Kijk, Vietnamezen en Israeli's wéten waarvóór ze vechten, hun tegenstanders niet, dát is het verschil."
Helemaal begrijpen deed ik dat niet, Amerika was toch het land van melk en honing, de ultieme belofte, het beste van allemaal?
Pas bij het Watergate schandaal ('72 - '74) kreeg ik in de gaten dat daar ook niet alles koek en ei was.
Zeker nadat we in onze drukkerij het boek "Blinde eerzucht" van John Dean drukten begon ik het te begrijpen.
Er bestaan geen eerlijke of oprechte politici, het gaat alleen maar om zelfverrijking, zelfverheerlijking, en ordinaire macht.
Op een dag heb ik de geborduurde badge met de amerikaanse vlag van mn spijkerjack gehaald.
In de vuilnisbak ermee, daar wilde ik niets meer mee te maken hebben.
Er werd ook steeds meer bekend over Vietnam, de dienstplicht die niet geweigert kon worden, Agent Orange en napalm.
Onlangs zag ik een bekende foto op Doler's Blog: onmiddelijke herkenning, de foto van Kim Phuc, een enkel beeld dat een oorlog in al z'n monsterachtigheid weergeeft.
En tegelijk realiseerde ik me dat als iemand van mijn leeftijd die monsterachtigheid kan zien, de machthebbers die nog steeds bereid zijn oorlogen te beginnen, wel erg Gewetenloze misdadigers moeten zijn.
De vredesonderhandelaars Henry Kissinger, en Le Duc Tho hadden een accoord, maar nog geen poot aan de grond.

Hier in europa woedde de koude oorlog volop.
De ontspanningspolitiek en het SALT II verdrag waren pas jaren later een feit, dus eigenlijk zat ik te wachten op "de bom".
Op de kortegolf van m'n radio luisterde ik naar propagandazenders, zowel van oost als west (m'n engels was toen al vrij redelijk), en ik verbaasde me over het gemak waarmee leugens verspreid kunnen worden.
Het is niet zo dat het mijn dagelijkse leven beheerste, maar bij elke nieuwsuitzending waarbij deze punten besproken werden realiseerde ik me dat wij als volk niet veel in te brengen hadden, en niet alleen in Nederland.
Mijn wantrouwen tegen alles wat met politiek te maken heeft is toen gevestigt, en nooit meer overgegaan.

Ik ben overigens geen pacifist geworden.
Als iemand mijn gezin te na komt zal ik ingrijpen, met alles wat ik in me heb, tegen elke prijs, ongeacht de gevolgen.
Ook voor vrienden kom ik op, of voor mensen die duidelijk onschuldig zijn aan een situatie, maar daar wel het slachtoffer van dreigen te worden.
Zij het, dat ik dan wel minder fel ben dan wanneer het om m'n vrouw of kinderen gaat.

Kan een mens, -kan IK- doden ?
Ja.
Ik denk dat elk mens dat kan, als de motivatie maar sterk genoeg is.
Ik heb het niet over "moord met voorbedachte rade" maar over ingrijpen in een direct bedreigende situatie.
Ter illustratie:
Stel je voor,
Je loopt met je dochter in het park.
Er duikt een boom van een vent op, zichtbaar zo sterk als een beer, geen match voor jou.
Die werpt zich op haar, trekt de kleren van haar lijf en maakt aanstalten om er een gezellige verkrachtingspartij van te maken.
Hij slaat geen enkele acht of wat jij zegt of doet.
Dan duwt iemand je een vuurwapen in de hand.
Ga je rustig op je mobieltje het alarmnummer bellen, of of kies je voor een onmiddelijke beëindiging van de situatie ?
Ik heb het me afgevraagt en ik weet het antwoord.
Jij ook ?

06-12-2005, 00:34 geschreven door Caerwyn

Eerst een woord vooraf.
Het is met gemengde gevoelens dat ik dit deel publiceer.
Het gaat dieper dan mijn schrijfsels tot nu toe.
Ik heb dan ook zo mn twijfels of ik er wel goed aan doe om dit te publiceren, maar uiteindelijk heb ik besloten om het toch maar te doen.
Pfffff, daar gaan we, hopelijk word ik niet verkeerd begrepen.


In de liefde had ik weinig succes.
Wat "vies doen" in de struiken met Marieke, Annelies en Sylvia was weliswaar genoeg om te voeldoen aan de eisen voor "wederzijdse anatomische verkenningen" van een tien-jarige, maar vanaf 15 jaar was het gevoel bij meisjes wel meer dan nieuwsgierigheid.
Maar ik was mager, niet moeders mooiste en tegenover meisjes nogal timide, want als je eens een meisje aansprak konden ze zo vreselijk gemeen uithalen (met woorden).
Ik vond de meisjes dus wel interessant zat hoor, maar ik viel duidelijk niet in de populaire klasse.
Mede daardoor voelde ik me vaak eenzaam, want vrienden zijn leuk, maar je kunt er niet alles mee, en de natuur riep al geruime tijd.
Margrit, Liesbeth, Gerry, allemaal lieve meiden, maar na een paar weken zoenen en friemelen maakten ze het toch wel uit.
Minder lief maar wel bereid om verder te gaan waren M.T. en W. en nog een waarvan ik me de naam niet meer herinner.
Curieus trouwens die tegenstelling lief/gereserveerd, niet lief/gewillig.
Maar hoe dan ook; het was allemaal niet wat ik me er bij voorgesteld had.
Het was steeds weer een tour de force, het had niets met bevrediging te maken, nou ja, een beetje wel natuurlijk, maar dan beperkt tot enige centimeters, de romantiek en het diepere gevoel dat ik zocht waren ver te zoeken.
Het viel me ook op dat de jongens die meisjes als gebruiksvoorwerp leken te zien, het meest succesvol waren.
Mijn gevoelens waren voornamelijk romantisch van aard, maar romantiek scoorde beslist niet.
De gekscherende opmerking die een collega ooit maakte bleek meer waarheid te bevatten dat hij zelf wist: "Je hebt twee soorten vrouwen; de één ga je mee naar bed, de ander is om mee te trouwen".

Zo kwam het, dat ik in de friettent annex café, Thijs tegenkwam.
Zijn vriend was kort daarvoor overleden, verdronken (hij was zeeman).
Thijs had daar erg veel verdriet van.
Ik begreep zijn gevoel en troostte hem een beetje.
Van het een kwam het ander, en aan het eind van die middag zijn we in zijn bed beland.
We hebben elkaar getroost, een handje geholpen, nog wel iets meer dan een handje, en een aantal heerlijke uren gehad samen.
Ik heb er geen spijt van, ik schaam me er ook niet voor.
Ik heb er van genoten, van zijn aandacht én van de sex.
Hij was geen macho, ik ook niet, er was niets "prestatiegericht", het was wat we beiden graag wilden doen, voor onszelf en voor elkaar.
Heel anders dan de meiden die me ooit eerder "toestonden" en me ook verrekte duidelijk lieten voelen dat het een "gunst" hunnerzijds was.

Die ervaring met Thijs heeft mijn kijk op sex en aanverwante zaken aardig veranderd.
Ik besloot om nooit meer "genadebrood" te eten, mijn eigen waardigheid is me meer waard.
En vanaf dat moment werd mijn instelling: graag of heel niet.
En die instelling heb ik nog steeds.
Dat heeft me lange periodes van onthouding opgeleverd, en geloof het of niet, dat doet het nog, maar ik voel me er goed bij.
Hmm, ik zou haast zeggen, gelukkig maar, want het is des te fijner als het eens wél gebeurt.
Het heeft me nog iets opgelevert.
Ik weet nu dat elk mens iets moois heeft, dat elk mens opwindend kan zijn, ongeacht de uiterlijke kenmerken, maar op basis van wederzijdse interesse en sympathie.
Elk mens kan mooi en opwindend zijn, je moet er alleen wel voor openstaan, het wíllen zien.
Hmm, okay, allemaal behalve Beatrix, die heeft al genoeg, die huurt maar wat (zelfs ik heb mn grenzen).

21-11-2005, 21:53 geschreven door Caerwyn

21-11-2005, 09:01 geschreven door Caerwyn

Met H en F ging ik naar Disco's, reden we auto zonder rijbewijs, hielden we tamelijk wilde feesten, en gingen we soms naar een "soos".
Een "soos" was een typisch tijdsfenomeen denk ik.
Doorgaans was het een kerkelijke sociëteit, met als bedoeling om jongeren van de straat en uit de kroeg te houden.
Dat was de bedoeling ...
In de praktijk was het een vrijplaats voor meer- of minder onaangepaste jongeren die zich in de reguliere horeca niet meer konden vertonen (doorgaans wegens wangedrag) of voor jongeren die geen twee-gulden-vijftig konden of wilden betalen voor een tapbiertje, en voor de "vijfenzestig cent een flesje" in de soos de TL verlichting op de koop toe namen.
Ook kwamen we wel eens in de hervormde jongeren sociëteit "De fuik" waar ze geen TL verlichting hadden, maar waar het verder wel een dooie boel was.
Daar zwaaide "Ome Henk" de scepter als beheerder van gebouw "Jonathan" dat ook gebruikt werd voor het gelijknamige Tamboer-en-Lyracorps, en de voetbalvereniging.
Tevens werd het gebruikt als bedrijfskantine voor de drukkerij waar ik werkte.

Tijdens de keren dat we daar kwamen raakten we aan de praat met enige ontevreden bestuursleden, en zo kon het gebeuren dat we officieel lid werden van de soos, naar de jaarlijkse ledenvergadering gingen, en met een motie van wantrouwen, gesteund door twee zittende bestuursleden en wat makkelijk op te jutten volk, het overige bestuur naar huis stuurden.
Met als resultaat:  Wij waren het bestuur.

Het roer ging om.
De verlichting werd teruggebracht tot het absolute minimum, we hadden de nieuwste soulmuziek al binnen voor de gerenommeerde disco's wisten dat het bestond, en kochten dat ook nog eens voordelig in door een goeie deal met Max van Praag in Utrecht.
Alles op ideële basis natuulijk. Maar natuurlijk.
Toen we na een paar weken het gemiddelde bezoekersaantal op de zaterdagavond opgekrikt hadden van 10 á 15 slapers naar 40 harde zuipers (en zware jongens) was het duidelijk dat we op de goede weg zaten.
We waren een "Hit" en wie zichzelf respecteerde hing op zaterdag avond minstens een uur in onze soos, want bij ons gebeurde het.
En wie we niet mochten kwam er niet in, heerlijk, zo'n machtspositie.
Ome Henk vond het ook prima, rond een uur of tien rukte hij een enorm blik gehaktballen open, die er uit mochten voor 75 ct per stuk, met een likkie ranzige frietsaus er over, drie keer over de kop.
Op een zeker moment verkocht hij ook slaatjes, wat die kostten weet ik niet meer.
Die gehaktballen waren niet te vreten, maar iedereen trapte er elke keer weer in en zoop vervolgens drie extra biertjes om de ranzige smaak uit de bakkes te krijgen.
Ome Henk mocht ons wel want hij rook geld, net zo als wij geld geroken hadden en inmiddels verdienden.
Omdat de overkoepelende stichting ook moest leven waren we verplicht om de drank in te kopen bij de stichting, voor 45 ct. per flesje, een duppie winst voor de stichting, een duppie voor ons.
Daar konden we niet van leven dus schroefden we de prijs op naar naar 75 ct.
Toen Ome Henk dat merkte moesten we ineens inkopen voor 50 ct, wij naar een gulden, Ome Henk naar 65 ct, en wij naar 1,50.
Met die prijs waren we nog steeds stukken goedkoper dan de de disco's, dus niemand klaagde.

Even over de aantallen:
Na een paar maanden hadden we over de 100 man op een avond (zaal mocht maar 90 hebben).
Op een zeker moment gingen er 20 tot 30 kratten bier door, en dat naast de sinas, Cola en andere frisdranken.

Hoewel we wisten dat Ome Henk de boel tilde door "eigen" bier aan ons te verkopen (ipv Jonathan bier) hielden we onze mond dicht.
Onze boekhouding klopte tot op de cent, ondanks dat we het grootste deel van de winst op legale wijze aan onzelf uitkeerden.
We hadden een erg creative penningmeester, die werkte "accountant-proof".

Wij verdienden, Ome henk verdiende, en omdat hij ook verdiende hield hij zn mond dicht over de vechtpartijen, de vernielingen, en het feit dat we vanaf een zeker moment met politie bescherming draaiden.
We hadden bij de politie gedaan gekregen dat ze elk half uur door de straat zouden rijden, wachtend op een teken op te komen.
Dat was ná die gouden tip van ons aan de politie dat er een stel onderweg was om het "Turkenhuis" te gaan slopen omdat er één iemand dacht dat er een turk met een zaklantaarn op hem geschenen had toen hij met z'n vriendin in het park bezig was.
Nog nooit dat stelletje gajes zo snel naar binnen zien rennen, roepend: We benne ferraaje! ut paaruk stik faan de smerusse!
Vertaling: We zijn verraden, het park zit vol politie.
De politie had ook wel eens wat meer interesse in bepaalde personen, en gaven dat dan aan ons door, wij tipten hun dan weer wanneer zo'n persoon binnenkwam en wanneer deze op het punt stond om te vertrekken.
Want onze cliëntele bestond voor een groot deel uit tuig.

Na negen maanden barstte de bom.
Het kon ook niet uitblijven.
Er was weer eens een flinke vechtpartij geweest, en we hadden blijkbaar niet al het bloed opgeruimd, en Ome Henk had ons "aangegeven" bij het bestuur.
Spoedoverleg, spoedvergadering, en de tent werd tot nader order gesloten door het stichtingsbestuur.
Toen we er achter kwamen dat Ome Henk ons verraden had hebben we onze "boeken" onder de aandacht van het bestuur gebracht, en werd duidelijk dat onze verdenking richting Ome Henk over het illegale bier helemaal klopte.
In zijn administratie stonden hele andere andere aantallen en bedragen dan in onze administratie.
Wij waren onze soos kwijt, maar een bekende zegswijze is: "Don't get mad, get even".
Wij liepen lachend die laatste vergadering uit.
Tegen Ome Henk is een onderzoek gestart en na 20 jaar, twee jaar voor z'n pensioen verdween hij met de stille trom, waarschijnlijk kreeg hij de zak.
Heb ik daar spijt van ? Nee. Een andere zegswijze zegt: "don't roll the dice if you can't pay the price".

Als afscheid van onze trouwe klanten heb ik nog rouwkaarten gedrukt, echte officieele.
Die hebben we naar het hele klantenbestand verstuurd.
Het hervomde stichtingsbestuur was des duivels, en voor ons was de zaak afgedaan.

19-11-2005, 20:51 geschreven door Caerwyn

Op het werk had ik het niet echt meer naar mn zin.
De eentonigheid zorgde dat ik vaak stond te dromen, wat natuurlijk de nodige conflicten opleverde.
Ik hield het einde van de opleiding, het diploma voor ogen, dat was een mijlpaal, daarna zou ik wel verder zien.
De meesten van mn collega's konden wat mij betreft doodvallen.
Één deed dat ook, de verkeerde.
Zo werd ik voor het eerst van mn leven met de dood geconfronteerd.
Ik was woedend, het was altijd een aardige vent geweest, en nu was hij zomaar dood.
De man had een hartkwaal, en sommigen vonden hem een aansteller, maar hij was nu wel dood.
Z'n kwaal was dus wel heel degelijk echt geweest, maar ja, een beetje laat voor de pestkoppen om daar nu op terug te komen.
Tot de grootste pestkoppen bleek mijn vader te behoren.
Ongenuanceerde meningen, gebaseerd op te weinig informatie of oppervlakkige aannames, en een ziekelijke drang om een ander te kleineren.
Of je nou zweetvoeten had, raar haar, een religieuze overtuiging of een andere kleur, deugen kon je niet.
Ik keerde me dan ook meer en meer van de groep pestkoppen (waaronder mijn vader) af.
Het werk werd een dagelijkse marteling.
De uitzichtloosheid was verpletterend.
En ik begon langzaamaan voor het eerst depressiviteit te herkennen.

Het ging ook steeds wat minder soepel tussen Ies en mij.
Door mijn werk zagen mijn doordeweekse kleren er niet erg schoon uit.
De drukinkt trok bij een voltreffer gemakkeljk door de overall heen, en ik had geen broek zonder vlekken er op.
Ies vond dat ik me gelijk bij thuiskomst moest douchen en omkleden, maar ten eerste kan mijn huid slecht tegen water en zeep, en ten tweede kwam ik na acht uur "op mn poten staan" en drie kwartier naar huis fietsen, dermate moe thuis dat ik maar één ding wilde:  wegzakken op de bank.
Dat soort dingen ergerde hij zich aan.
Ook als ik aan mn brommer gesleuteld had stonk ik naar olie en benzine, en ik moest maar een brommer kopen waar ik niet aan hoefde te sleutelen.
En nog veel meer kleine dagelijkse irritaties.
Doorgaans hield ik gewoon mn mond dicht, verdween naar mn kamer, of ging gewoon weg, naar een vriend toe.
Mn vrienden waren belangrijk voor me.
Louis, de goedlachse joviale, altijd in voor kattekwaad, nooit echt serieus.
H. en F. , twee broers, veel serieuzer, en ook bereid tot illegale zaken, zelfs van een heftiger soort.
Hun namen laat ik weg want zeker één van de twee zou ik hiermee kunnen schaden, en dat wil ik beslist niet.
Nee, geen veroordelingen, ze waren enorm belangrijk voor me, en hebben een enorm stempel om mn leven gedrukt.
Niet alleen omdat ze beiden een hoog denkniveau hadden (resp. Atheneum en Havo), en dat ook gedeeltelijk op mij overbrachten, maar ook omdat onze vriendschap een soort geborgenheid gaf, iets van:  als we samen zijn kan niemand ons wat maken.
Een soort van vluchtplaats bij elkaar, op welke plek dan ook.
En dan was daar nog Bram.
Bram was heel anders, veel bedachtzamer, en bovendien had hij het zelfde met techniek als ik.
We deelden onze muzieksmaak, en we kwamen al snel vaak bij elkaar over de vloer, ondernamen bromfiets-tochten, gebruikten illegale zenders (27 Mhz was toendertijd nog zwaar verboden in NL), we deden beiden aan fotografie, zelf ontwikkelen en afdrukken, dingen uitzoeken, uitproberen, noem maar op.
Hmm, hij had ook een allerliefst jonger zusje, knappe meid om te zien, maar wel wat te jong voor mij.
Ook bij Bram voelde ik me safe, maar vooral geaccepteerd.

10-11-2005, 21:51 geschreven door Caerwyn

Dat ik het niet naar mn zin had op de LEAO moet duidelijk wezen.
Ik zou het waarschijnlijk op geen enkele school ooit nog naar mn zin kunnen hebben.
Zeker de Gristelijke LEAO aan de Jan Scheplaan was niet echt geschikt voor mij.
Ja, niet geschikt voor mij, en niet andersom, dat ik niet voor de school geschikt zou zijn of zo.
De puber stelt zichzelf in het centrum van het universum, krijgt vervolgens net zo vaak de kous over de kop als nodig is om hem (of haar) de wereld weer in normale proporties te bezien.
En met 15 jaar was ik een rasechte puber.
Maar goed, de Gristelijke LEAO dus.
Op een zeker moment had ik er echt geen zin meer in, dus begon ik te spijbelen.
Er waren zoveel leukere dingen te zien, naburige dorpen, plekjes in de enorme bossen waar ik nog niet geweest was, noem maar op.
Ik pakte het slim in en pas aan het eind van het schooljaar verbaasde mn moeder zich over mn hoge verzuimcijfers.
Ze heeft er verder niet al te moeilijk over gedaan.
Ik zou gaan werken.
M'n biologische vader had geregeld dat ik aan de slag kon als leerling boekdrukker in de zelfde drukkerij waar hij werkte.
7 Augustus 1970 stapte ik daar voor het eerst binnen met mn pakje brood onder mn arm.
Ik had een overall, kreeg een maatlat, en een els uitgerijkt, en mocht de eerste dagen meekijken met de voorman en de andere drukkers.
Razend interessant allemaal, niet alleen het vak op zich, maar vooral ook de machines, die voedden mijn fascinatie voor precisie-mechanica.
Ik werd ook ingeschreven op de school voor Grafische vakken waar ik éénmaal per week naartoe zou gaan.
De opleiding werd betaald, en zo kon ik geld verdienen en leren voor een vakdiploma waar ik mn hele leven wat aan zou hebben.
De sfeer binnen het bedrijf was erg "fabrieks", grof en onbehouwen, geen mogelijkheid werd onbenut gelaten om een ander figuurlijk de grond in te boren.
Hmm, enkele uitzonderingen daargelaten.
Ik leerde er mee omgaan, ik leerde er aan mee te doen, ik leerde om er goed in te worden.
Op de school ging het zn gangetje.
Huiswerk maakte ik nooit, ik wist waar het over ging, en bovendien was het allemaal zo gruwelijk weinig stimulerend, dat droge theoretische gedoe.
M'n cijfers waren weliswaar altijd "hakken over de sloot", maar wel voldoende, en ik deed er helemaal niets voor, dan behalve goed opletten in de klas.
Ik zat er niet mee.
Op het werk was ik ook niet echt een uitblinker, mijn dromerige aard deed me nogal eens fouten maken, en de voorman werd steeds grover in zijn commentaar.

Thuis was er een verandering op komst.
Mijn moeder en de kostganger Ies zouden gaan trouwen.
Het verbaasde me niet.
Hoewel ze hun omgang in de eerste instantie goed verborgen hielden, was het papiertje op mn moeders nachtkastje, in zijn handschrift "vergeet de pil niet" me al opgevallen.
Ik vond het al lang best.
Hij was ook best een interressant iemand.
Op een zeker moment ging hij met pensioen (hij was 15 jaar ouder dan mn moeder) en zette met ongekende enrgie de wijkvereniging opnieuw op poten, maakte zichzelf een nieuwe kunstvorm eigen en liet zich officieel erkennen als kunstenaar.
Bovenal was hij beschaafd, een goed tegenwicht voor mijn werkomgeving.
Tussen hem en mijn broer boterde het minder, en mn broer ging al snel de deur uit, intern in de B verpleging.
Inmiddels had ik aardig wat LP's van Jimi Hendrix, Yes, Bowie, Mike Oldfield, Pink Floyd, en na wat sparen ging het opvouwbare pick-upje er uit, kwam er een draaitafel, en had ik een mooie versterker aangeschaft, iets wat toen een hoop geld kostte, maar zn geld inmiddels wel opgebracht heeft, ik heb (en gebruik) die versterker nog steeds!
Ik was ook, enigzins onder invloed van een vriend van me, gaan experimenteren met electronica, en ook dat ging me goed af, leuk knutselen met onderdelen en de soldeerbout.
Af en toe eens iets repareren, versterker, cassettedeck, etc.
Nog voor ik 16 was had ik al een brommer, stiekum natuurlijk, een Batavus Whippet, drie versnellingen, en twee uitlaten.
Ook brommers waren heerlijk om aan te knutselen.

09-11-2005, 23:19 geschreven door Caerwyn

Midden in de nacht word ik wakker.
Blijkbaar heb ik een vreemd geluid in huis waargenomen, want normaal word ik alleen wakker als ik naar het toilet moet, en dat moet ik niet, dus luister ik gespannen.
Het is die vreemde toestand van niet slapen, niet wakker zijn, maar wel alert.
Mijn vrouw ligt zachtjes te snurken.
Dan hoor ik het weer, een reeks hele hoge trillende fluittoontjes, maar het is niet binnen, het is buiten.
Ik draai slaapdronken mn bed uit en kijk door het raam.
In mn tuin, aan de rand van de vijver zie ik een paar duistere figuren.
Dat gaat dus niet gebeuren he, de meeste van mn goudvissen zijn al opgevreten door reigers en katten, en deze laatste twee gaan dus niet gejat worden.
Ik schiet mn dunne nylon kamerjas aan, die zal me niet hinderen bij mn bewegingen, en onderaan de trap graai ik mn jachtmes mee, 18 cm tot aan de stootplaat, ns zien hoe dapper deze vissendieven zijn als ze voor de keuze komen te staan.
De donkere figuren zijn er nog als ik zo stil mogelijk de sleutel van de tuindeur omdraai.
Juist voor ik de deur opendoe valt het me op dat de poort achterin de tuin dicht is.
Ik moet dus niet al te snel naar voren springen, ik geef ze liever de kans om er vandoor te gaan in plaats van een directe confrontatie waarbij ik vrijwel zeker het mes zal moeten gebruiken.
Ik zwaai de deur open, blijf in de opening staan, en roep "Hee, wat mot dat?".
Een schaduw blijft voorovergebogen over de vijver staan, de andere richt zich op.
Wel een grote zeg, en dat vind ik niet snel met mn bijna twee meter lengte.
Het blijft zich uitrollen tot wel zeker twee koppen boven me en draait zich naar mij toe.
Ik verstevig mn greep op het mes, dus zou wel eens mis kunnen gaan.
Er wordt echter geen gelaat zichtbaar, het blijft een donker en vormeloos geheel.
Zonder dat er stappen zichtbaar zijn begint het me traag te naderen.
Gezicht of geen gezicht, ik sta hier om huis en haard te beschermen, en als ie te dichtbij komt...
Ik zeg "wegwezen of je hebt een probleem makker".
De schaduw komt dichterbij, groot, dreigend, en op het laatste moment steek ik nog een hand op, "stop of ik gebruik geweld", maar de schaduw blijft naderen.
Ik kan niet anders, begrijp dat ik een d'r op of d'r onder situatie zit, en stoot toe, met flinke kracht, want de eerste klap is een daalder waard.

Ik tuimel voorover, nergens door tegengehouden, en juist voor ik de grond raak bevind de schaduw zich helemaal om me heen, verdicht zich, en breekt mn val.
Het mes glijdt uit mn hand, ondanks dat ik het stevig vasthou, maar ook dat raakt de grond niet gelijk, ook dat komt netjes en zachtjes neer.
Trillende fluittoontjes, zacht, maar goed hoorbaar, dan een spoor van een stem, niet hoorbaar, maar waarneembaar.
[Rustig maar, we willen je geen kwaad doen, we wilden alleen even met je vissen praten.]
Ik snap er geen moer van, dit klopt allemaal niet en ik neem een afwachtende houding aan.
[Je had ons helemaal niet moeten zien, hoe kan het dat je ons ziet?]
"Euuhh, je bent nogal groot en donker" zeg ik voorzichtig.
Ik hoor: [De vissen zien ons ook] vanaf de rand van de vijver waar de tweede schaduw nog steeds overheen staat.
[Niet meer bang zijn hoor,] fluistert het zacht, [we doen je echt niets].
Ik zit nog met mn kont op de koude harde grindtegels en de twee schaduwen staan blijkbaar rechtop voor me.
[Wil je iets van ons zien mischien? dan hoef je niet bang meer te zijn] er klinkt een toon van bezorgdheid in.
Mijn nieuwsgierigheid wint het van m'n angst en ik accepteer het aanbod.
Beide schaduwen lijken in elkaar over te vloeien, en wikkelen zich om me heen, zacht, me nauwelijks aanrakend.
Als ook mn gezicht bedekt is voel ik een beweging, meer beweging, ik kan de beweging niet thuisbrengen.
Na enige ogenblikken neemt de beweging af, wikkelt de schaduw weer af, en kan ik weer om me heen kijken.
Ik bevind me op een vloer, kunststof zo te zien, in een matig verlichte ruimte.
De wolk-achtige schaduwen transformeren en nemen een vastere vorm aan.
"Zichtbaarder kunnen ons niet maken, dat lukt gewoon niet" zegt een heldere stem die manlijk nog vrouwlijk is.
Ze leggen uit wat er gebeurd.
Ze komen van heel erg ver, zijn niet gebaseerd op vaste materie, zo als wij, en reizen het heelal rond om informatie in te winnen.
Alle soorten informatie, dat is de zin van hun bestaan.
Ze vertellen wat over levensvormen die op de onze lijken, en over soorten die dat juist helemaal niet doen, daarbij vervallen ze nogal eens in volkomen onbegrijpelijke woorden.
Achter me is een soort van panorama-wand, die biedt een mooi uitzicht op de aarde, net over het randje van de maan heen.
Dat is waar ze zich gedurende het onderzoek van de aarde verbergen, aan de donkere kant van de maan.
We praten over het weer, staatsvormen en politiek, oorlogen en geweld, allerlijk vormen van techniek, maar ook over liefde en opoffering.
Met name dat laatste lijkt ze in verwarring te brengen, ze kunnen het niet rijmen, geen plaats geven, wapens, oorlogen, rebellen, dood en verderf, en tegelijkertijd liefde en alles wat daarmee samenhangt?
Ik vertel ze over zowel "de bom" op Hiroshima als over de geboorte van mn eerste kind, en wat dat met me deed.
Zij vertellen dat de aarde tamelijk uniek is, zeker door de enorme tegenstellingen, en van dat vreemde ruilmiddel "geld" en van economie en budgetten snappen ze echt weinig.
"Een vreemd en volkomen overbodig fenomeen" vind de een, "Het verklaart wel wat van die rare oorlogen en zo", merkt de ander op.
Ze hebben enorme pret als ik vertel hoe wij de ruimte in gaan, maar ze zijn onder de indruk van de korte tijd waarin we dat voor elkaar gekregen hebben.
Na wat korte opmerkingen over DNA en dergelijke willen ze graag wat haren en wat speeksel hebben, wat ik vlot af sta natuurlijk.
Kortom, het is best gezellig samen met deze wezens.
Zeker als ze gewaarwordingen gaan projecteren over andere beschavingen.
Andere beschavingen ?  Laten we zeggen: beschavingen, want vergeleken bij de rest zijn wij wel enorme barbaren.
Maar de wezens wuiven deze zelfkritiek weg, ze oordelen niet, en vinden dat we het volste recht hebben om te zijn wat we zijn.

Na enige tijd, hoelang ? uren ? geen idee, is het blijbaar voldoende geweest.
Ik word weer omwikkeld door de donkere wolk en even laten sta ik weer in mn tuin.
De schaduw verdwijnt sneller dan ik kan volgen, ik pak mn mes op, sluit de deur, ga de slaapkamer weer in.
Er zijn volgens de klok vijf minuten verstreken sinds ik wakker werd.
Vanuit het raam kijk ik naar de maan, maar er is niets te zien natuurlijk.
Ik kruip zachtjes mn bed weer in, mn vrouw snurkt nog steeds zachtjes.
Morgen is het zaterdag, ik hoef er lekker niet vroeg uit.

06-11-2005, 12:39 geschreven door Caerwyn

05-11-2005, 01:09 geschreven door Caerwyn

05-10-2005, 21:08 geschreven door Caerwyn

27 september 2005
Er is op de zaak een peeceetje gestopt.
Heel vervelend, vooral voor de gebruiker, want er staat e.e.a. aan exotische software op, dus niet even iets anders neerpoten en vrolijk verder.
De diagnose is snel gesteld: de voeding is stuk.
Ik bel de nederlande vestiging van de fabrikant, want een standaard voeding past er niet in, het is zo'n charmant klein ding, alles -niet standaard dus.
Ze geven me het partnummer en de vermoedelijke prijs (24 euro) en verwijzen me door naar een servicepartner, zijzelf leveren geen onderdelen, dat gaat allemaal via de servicepartner.
Mij best, ik bel de servicepartner.
Ik vraag of ze even zo'n voedinkje op willen sturen.
Dat kan niet.
Waarom niet ?
Nou, dat moet er ingezet worden door een technicus, die doet dan gelijk een onderzoekje van het apparaat.
Maar ik heb geen onderzoekje nodig, alleen het voedinkje, het is er al uit, staat voor me op mn bureau, een kind kan de was doen.
Bovendien: wat kost me zo'n technicus ?
Die gaat me vanaf 100 euro kosten, exclusief onderdelen etc.
Da's een hoop geld voor een vier jaar oud peeceetje dat ooit maar 400 euro gekost heeft.
Hoe ik ook soebat, het helpt niks, ze zijn niet bereid om het ding, dat op voorraad is, even in een doosje te stoppen.
Terug naar de fabrikant dan maar, mischien weten ze iets anders.
Dat weten ze, ze geven me de adressen van twee webwinkels waar ik ze wellicht ook kan vinden.
Op de websites vind ik het niet, en bellen levert op dat ze alleen industrie-standaard spul leveren.
En dit is beslist geen industrie-standaard spul, het is in alle richtingen een aantal centimeters kleiner dan de kleinste die ze hebben.
Weer terug naar de fabrikant, ik begin stilletjes aan knap nijdig te worden, ik wil gewoon dat voedinkje hebben, niet meer en niet minder.
Dit keer tref ik een ongeïnteresseerde vlerk die het allemaal een worst zal wezen.
Als hij me afgepoeierd heeft ben ik zo gefrustreerd dat ik keihard met mn vuist op het kapotte voedinkje sla.
En dat was dom.
Het lucht weliswaar een beetje op, maar doet behoorlijk zeer.
Er zit nu ook een deuk in het stalen kastje.
Ik herhaal hier niet wat ik er aan krachttermen bij gebruikte, want er lezen mischien minderjarigen mee.
Ik regel iets anders, ik laat iemand gewoon een goedkope standaard voeding halen, die zet ik er wel met parkers aan vast, of leg m dr los naast.
In die tussentijd gaat mn hand steeds meer zeer doen, dus ik gebruik m even niet meer.
De man die de "boodschappen" gaat doen meldt zich.
Ik geef m het voedinkje, en zeg dat het er zoveel mogelijk op moet lijken, maar de afmetingen zijn niet kritisch.
Tevens zet ik mn eigen peecees stil, er maken twee ventilatoren nogal wat herrie, die kunnen mooi gelijk vervangen worden als hij toch gaat.
M'n linkerhand gebruik ik inmiddels helemaal niet meer, een sjekkie draaien is onmogelijk.
Halverwege de middag komen de boodschappen binnen, de voeding en de ventilatoren.
Helaas blijken er geen stekkertjes aan de ventilatoren te zitten, dus die moet ik van de oude af zien te krijgen en aan de nieuwe zetten.
Maar dat zal me niet glad zitten met maar één hand, want het is inmiddels wel duidelijk dat mn linkerhand even niet meer meedoet.
Ik kap er mee voor vandaag, ik verga inmiddels van de pijn.
Met slechts één hand rij ik naar huis, niet helemaal verantwoord, maar ik heb geen andere serieuze optie.

Ik probeer een dutje te doen op de bank, maar kan de slaap niet vatten van de pijn.
Na het eten valt me op dat heel mn pols dik is, en ik vertrouw het niet, de pijn wordt ook niet minder, alleen maar erger.
Mijn vrouw brengt me naar de huisarsenpost in een nabij gelegen dorp.
De arts sluit niet uit dat er iets echt kapot is, en geeft me een brief voor wat fotoos mee.
Tevens raadt hij me aan om niet naar het ziekenhuis in Roosendaal te gaan, want 's avonds gaat het allemaal niet erg vlot daar, nee, ik kan beter wachten tot morgenochtend, en dan naar de polikliniek in mn eigen dorp.
Klinkt logisch en verstandig nietwaar ?
Thuisgekomen neem ik twee tabletten van 500 mg paracetamol, en als de brand in mn hand iets lijkt te zijn verminderd duik ik mn bed in, geen bier natuurlijk, alcohol en geneesmiddelen gaan niet samen.

28 september 2005
'S morgens maakt mijn zoon nog wat grapjes in mijn eigen stijl: "Gaat lekker zo pa, straks halen ze m dr af, één voordeel, als je die arm eenmaal kwijt bent doettie nooit meer zeer".
Daar kan in natuurlijk ook om lachen.
"Dan doen ze zó!" voegt hij de daad bij het woord, en terwijl hij een flinke ruk aan mn arm geeft maakt mijn pols juist die beweging die zo'n zeer doet.
Ik gil het uit van de pijn en mn zoon springt geschrokken achteruit, "oei, sorry pa, ik was even te enthousiast geloof ik".
Ondanks de pijn zie ik er de humor nog wel van, en tussen het snikken door grinnik ik.
Mijn zoon grinnikt mee, en voelt zich nu dubbel schuldig, maar ik stel hem gerust, het geeft niet.
"Maar je bent wel een eikel! ... wat ben je nu?"
"Een eikel ....." grinnikt mn zoon schuldbewust.
Goed, ook weer gehad.
Een kwartiertje later wandel ik vol goede moed naar de poli, arm in een mitella, op naar de foto's.
Het is maar twintig minuten lopen, dus dat valt wel mee.
Keurig op tijd om vijf over half negen leg ik op de balie het formulier neer, en pruts met één hand het ziekenhuis pasje tevoorschijn.
"Oei, foto's" schrikt de vrouw achter de balie.
Het spijt haar verschrikkelijk, maar het röntgen apparaat is stuk.
Maar ik kan natuurlijk altijd in Roosendaal terecht.
Ja, strak plan, eerst met de trein naar Roosendaal, en dan maar zien hoe ik er kom, want ik weet er behalve de kroegen maar weinig te vinden.
"maar mischien is het over een uurtje alweer gerepareerd, dus als ik geen haast heb ..."
Ik heb geen haast, waarom zou ik haast hebben ? Het blijft heus nog wel eeen uurtje opgezwollen en zeer pijnlijk, dus om nou te zeggen "haast" ....
Als ik onverricht ter zake naar huis wandel gaat het nog even regenen, en gelaten tel ik de wagons van de lange trage goederentrein waar ik voor moet wachten bij de spoorwegovergang
Om tien uur bel ik de poli maar eens, mischien kan ik al terecht.
Maar helaas, zo als het er nu uitziet kan het nog wel tot morgen duren, er moeten mensen van de fabrikant bij komen.
Ik vraag me af wat er mis is met het ding.
Michien wel alleen een lullig mini-voedinkje van 24 euro dat ergens zo op de plank ligt, maar ja, probeer daar maar eens aan te komen.

Telefonisch help ik nog een collega uit de brand, en even later belt mn vrouw.
Ik vertel haar dat ik "Vast" zit met vervoer, dus komt ze tijdens haar lunchpauze naar huis.
Ze pikt me op en levert me af bij het ziekenhuis.
Lange gangen, lang wachten, foto, nog langer wachten en er blijkt niets met de botten mis te zijn.
Inmiddels weer ik hoe ik naar het station moet komen, en na een goeie 25 minuten wandelen ben ik daar ook, net te laat voor de trein, ik moet ruim drie kwartier wachten.
Leve de mobieltjes, want tussentijds help ik nog een collega van een probleem af.
Dan, om drie uur ben ik eindelijk weer thuis, en ga ik een dutje doen op de bank, want als ik slaap voel ik niets.

28-09-2005, 17:19 geschreven door Caerwyn

Na de LOM school moest ik naar het voortgezet onderwijs.
Aangezien mijn broer het naar omstandigheden redelijk wel deed op de Christelijke LEAO moest ik daar ook maar naartoe.
Tijdens de eerste dagen ging het al weer helemaal mis.
Niet alleen ergerde ik me kapot aan het gebrekkige nederlands dat de anderen spraken en schreven, maar hier was nauurlijk het klassieke schools-massale weer van toepassing.
De lerares wiskunde ben ik tijdens de eerste les al kwijtgeraakt toen ze iets over verzamelingen stond te bazelen, en me alleen maar vuil aankeek toen ik om opheldering vroeg.
Met muziek heb ik wel een keer goed gescoord toen ik een spreekbeurt houden moest.
Ik gaf aan de deze band (exeption) klassieke muziek omzette in popmuziek en meer van die dingen, regelrecht en real-time vertaald vanaf de platenhoes die ik demonstratief voor me hield.
Met engels wat het steeds oorlog, want m'n uitspraak deugde niet, die was amerikaans, en niet engels.
Dat klopte aardig, want mijn broer en ik luisterden regelmatig naar buitenlandse radiozenders, waaronder AFN, American Forces Network.
Vreemd genoeg ging ik er steeds meer van verstaan, alleen door er naar te luisteren, en hoewel er op mn engels op zich niets aan te merken viel, waren mn cijfers toch slecht, want de leraar, een loepzuivere anglofiel had de pik op me.
Tijdens de gym ging het natuurlijk niet veel beter.
Ik trad aan in sporttenue, maar liet bij echt elke opdracht weten dat ik het er niet mee eens was, weigerde domweg om hard te lopen, ver te springen, of de bal verder dan een meter van me af te gooien.
Het duurde dan ook niet lang voordat ik begon te spijbelen.
Pas aan het eind van het schooljaar kwam dat uit, toen mijn moeder hoorde over m'n enorme verzuim.
Het moet een klap voor haar geweest zijn, ze had nooit iets vermoed.

Vreselijk verliefd was ik nog even op de beeldschone Jopie Dalemans, maar ze zag mij niet staan, haar vader was voetbal trainer of coach of zo, en zij ging eigenlijk alleen met voetbaljongens om.
In die tijd zag ik ook ineens een scheiding tussen de kinderen komen.
De voetballers en de -niet voetballers.
Deze scheiding kwam vanuit de voetballers, zij weigerden om te gaan met de niet voetballers.
Als je als -niet voetballer tussen de voetballers terecht kwam, had je het niet best.
Alleen kleinerende en vaak ook aggresieve opmerkingen waren je deel.
Ook bij de meisjes kwam er een scheiding.
Je raadt het al:  de meiden met voetballers en en de meiden zonder voetballers.
Vreemd genoeg had je nooit problemen met één enkele voetballer, alleen als ze met twee of meer, maar zeker in de meerderheid waren, waren ze vervelend.
... en ze kwamen doorgaans in groepen.

Mijn Oma legde me het "roedel gedrag" uit, zo als je dat bij honden aantreft.
Toen ik dus een keer een dreigende voetballer tegenover me kreeg, en hem vervolgens een "laffe hond" noemde hebben ze me flink te pakken genomen, daarmee de theorie van mijn Oma bewijzend.

22-09-2005, 22:59 geschreven door Caerwyn

19-09-2005, 17:48 geschreven door Caerwyn

In de vierde klas wordt het duidelijk: Zo gaat het niet langer.
Niet alleen blijven mijn schoolresultaten ver onder de maat, ik heb ook openlijke weerzin tegen de school.
Op deze school zijn de leerkrachten vriendelijk genoeg, maar dat helpt niet.
Ik wil buiten zijn, echt interessante dingen doen, lezen wat ik zelf wil, en niet dat stomme rekenen, wat kan mij het nou schelen hoeveel 7x8 is ?
Aardrijkskunde vind ik wel interessant, wij wonen in Zeist, maar stel je toch eens voor dat je zo op de kaart naar Groningen kon, poef ! middenin Groningen, zomaar ineens daar zijn.
Hoe zou het er uitzien ? zouden de mensen daar er net zo uitzien als de mensen hier ?
En zouden ze in net zulke huizen wonen?
En hoe zou het bos er uitzien daar?
"Jantje !" roept de juf.
Aiiii, weer een aantekening wegens niet opletten.

Op een morgen sta ik niet van m'n stoel op als ik m'n bordje pap op heb.
Mijn moeder spoort me aan, maar ik blijf zitten, "Ik wil niet meer!".
Mijn moeder probeert me ervan te overtuigen dat er geen keus is, maar ik zie wel een oplossing.
"Als ik dood ben hoef ik niet meer naar school" dus ik besluit "Ik wilde dat ik dood was!".
Nou ben ik niet suïcidaal hoor, nooit geweest ook, maar mijn moeder schrok er toch behoorlijk van.
Tijd voor overleg met de school.
Terwijl m'n moeder voorzichtig informeerde of ik naar de BLO moest (BLO, dat was voor gestoorde en imbeciele kinderen), was de reactie van de school duidelijk: beslist niet, De jonge en moderne leerkrachten waren van mening dat ik wellicht een LOM kind zou zijn.
In overleg met de school gingen we naar een een of ander bureau waar ik getest zou gaan worden.
Wekenlang op maandag met m'n moeder met de bus naar Utrecht, daar werd ik dan geobserveerd en werden er gesprekken met me gevoerd.
De uitslag was: bijzonder hoge intelligentie maar tevens een ernstige concentratiestoornis, ik leed aan een partiëel defect zo als ze dat noemden.
Dat laatste bleek mogelijk terug te voeren op een hersenbeschadiging wegens zuurstoftekort tijdens de bevalling.
Maar hoe nu verder?
Voor mij was de beste oplossing inderdaad de LOM school.
Daar werd gewerkt in kleine groepjes, ieder in zn eigen tempo, zeer individueel, en veel begeleiding.
De hele sfeer op deze school was beter, niet dat massale, niet dat gelijkvormige, maar echt op elk individueel kind gericht.
Tussen de kinderen onderling was het ook heel anders, ieder had zo z'n eigen afwijking en daar deed niemand moeilijk over.
Het werkte.

Hoewel het rekenen nog niet erg vlot ging waren mijn resultaten voor de overige vakken waren zondermeer goed te noemen, nou ja, met uitzondering van gym dan, want daar had ik pas echt een hekel aan en dat vertikte ik dus gewoon.
Mijn houding in het gymlokaal was er een van: probeer me maar eens zo ver te krijgen dat ik harder loop dan ik zelf wil, en het is dus ook nooit iemand gelukt om dat voor elkaar te krijgen(!).
De gymleraar, mijnheer van Lunteren deed er verder ook niet moeilijk over, hij katte niet, bleef positief en liet me gewoon m'n eigen gang gaan.
Er waren in die periode twee hoogtepunten.
Ik was een van de winnaars van een nationale opstelwedstrijd, de officiële huldiging was in het gebouw van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen, en de hele klas was meegegaan.
Wat was ik trots !
Later had onze juf, mevrouw Stemerdink, een avondvullend programma in elkaar gedraaid voor de jaarlijkse toneeluitvoering, waar ik diverse rollen in speelde.
Aan het eind van de avond was men het eens: Ik was de ster van de avond geweest.
Weer dat enorme gevoel van trots.
Ik genoot er ook van, die overvolle Aula, al die mensen die naar mij keken, en ik deed iets wat ik leuk vond er waar ik van voelde dat ik er goed in was.
Mevrouw Stemerdink was een echte lievert trouwens, ik hield van haar, en ik was zeker de enige niet.

In het bos veranderde er niets.
Wel iets, er werd minder onderling gepest tussen de kinderen, en we speelden heerlijk met z'n allen.
Ondergrondse hutten graven, tenten bouwen, met de fiets over een paar heuvels crossen, onder de hars en de aarde thuiskomen met een jeukende rug van waar de rode mieren je gebeten hadden, noem maar op.
Ontdekken dat de geuren in het bos sterk verschilden tussen droog en nat weer.
In de herfst waren de geuren weer anders, en zeker tegen het einde van de herfst waren ze heel intens.
In de winter lag er sneeuw waar we natuurlijk ook weer hutten van bouwden.
En in het voorjaar, dat heerlijke moment waarop je je realiseerde dat je weer zonder jas naar buiten kon, en de herkenning van het zingen van de vogels.
Mijn vriend Frans en ik bouwden op onze slaapkamers dapper verder aan onze zelfbedachte machines, maar ze begonnen wel steeds realistischer te worden, we legden onze standaard steeds hoger.

Thuis kwam er wel een grote verandering.
Het ging niet goed tussen mijn ouders.
Mijn vader was een ras-egoïst en hij had er plezier in om mijn grote broer het leven zuur te maken.
Terwijl hij mij met attenties overlaadde.
Dat was erg vervelend, elke keer als hij dat deed voelde ik me schuldig.
Er waren ook steed vaker ruzies tussen mijn ouders.
Oma die inmiddels bij ons was komen wonen, ruziede dapper mee.
Ze deden het weliswaar alleen als mijn broer en ik in bed lagen, maar in de gehorige flats kregen we er zat van mee.
Op een avond was er een doorbraak.
Mijn vader kwam me vertellen dat hij weg zou gaan.
Ik vond het best, ik zat er niet mee, sterker nog, ik voelde een flinke opluchting, en heb heerlijk ontspannen geslapen die nacht.
Veel te veel later naar mijn zin ging hij dan ook eindelijk weg.
Eindelijk rust in huis.

17-09-2005, 13:16 geschreven door Caerwyn

Goed, mijn grap van gisteren is dus enigzins de mist in gegaan (zie reakties).
Maar Bojako's reaktie doet me denken aan een aardige mop die ik ooit hoorde.

Een zoon komt thuis en vertelt vol trots aan zn moeder: "Mam !  Ik heb vandaag voor het eerst sex gehad !".
Moeder in alle staten, hoe hij het in z'n hersens haalt, toen zij zo oud was dácht ze nog niet eens aan zulke dingen.
Zo ging ze een poosje door en stuurde 'm naar z'n kamer, "Als je vader thuiskomt vertel ik het hem, en je zal d'r van lusten!".

Vader komt huis en de furieuze moeder vertelt wat er voorgevallen is.
Vader stampt de trap op en stormt de kamer van zijn zoon binnen.
(heel vlug) "Ik moet je op je falie geven van mam, niet lachen hoor!".
Vervolgens steekt pa een tirade af tegen zijn zoon dat de muren er van trillen.
"Zo," zegt pa als hij uitgeraast is, "Je bent er vroeg bij zoon van mij, maar ik ben bere-trots op je, je houdt de familie-eer wel goed hoog".
En nog dingen als: "je bent nu een held, en zeker een echte vent, een 100% kerel, een MAN.".
Dan vraagt de vader: "En ?  morgen weer ?".
De zoon denkt van niet.
De vader wil weten waarom niet, het was toch wel lekker ?

Dat beaamt de zoon, maar ... "Ik kan haast niet zitten van de pijn in m'n kont ..."

15-09-2005, 21:51 geschreven door Caerwyn