Dat mij alle nare, vervelende en onsympathieke dingen overkomen op maandagen had ik al eens opgemerkt geloof ik.
Zo niet, hierbij:  als het mis is met mij is dat op een maandag.
Goed, ook wel eens op een zondag, of een woensdag, maar meestal toch op maandag.
Zo merkte mijn vrouw afgelopen maandag op dat de waterdruk in de CV nogal laag was.
En dat klopte, het metertje stond haast op nul.
Geen nood, even de slang en de waterpomptang opgezocht en even bijvullen.
Binnen een paar tellen staat de meter weer netjes op 2 bar en ik ruim tevreden mijn spullen op.
Niet veel later, een paar minuten maar loopt er water langs de muur in de gang.
Ja hoor, een net wat dunner wordende straal water loopt onder de CV ketel uit.
Goed, dweilen maar, voor zover nog zinvol.
Kap van het ding af gehaald, een plas water daarbinnen.
Stekker er uit, grote lamp erbij en zoeken maar.
Het water kwam uit het boilervat.
Het was al wat later, dus dinsdagochtend heb ik de installateur gebeld en aangegeven wat het probleem was.
In de loop van de ochtend was hij ter plaatse om zelf te kijken, maar hij kon er niets aan doen.
Als zo'n vat lekt moet het vervangen worden, en dat soort dingen doet de fabrikant zelf.
Hij noteerde de gegevens van de ketel en zou de fax er gelijk uit doen.
Het vervelende van zo'n combi-ketel is dat je gelijk met de verwarming ook geen warm water meer hebt.
Niet douchen, slechts het hoognodige wassen, en de vaat, ja, ik heb geen zin om met de waterkoker of een pannetje te gaan staan tobben, dus die moest ook maar even blijven staan.
Het begon inmiddels aardig af te koelen in huis, dus repareerde ik snel het electrische blowerkacheltje dat in mijn pc hok een enkele keer wel eens als bijverwarming dient.
Fan vastgezet, contactpunten van de thermostaat schoongemaakt en we hadden voldoende warmte voor in de woonkamer.
De rest van het huis niet dus.
Aan het einde van de dinsdag had er nog niemand ven de fabrikant contact opgenomen dus belde ik zelf maar even.
Nou, toen ik opmerkte dat ik het wat frisjes had ging daar iemand gelijk helemaal in de verdediging.
Daar moest ik de installateur dan maar op aanspreken want die had dan niet vermeld dat de hele installatie stilstond, hoe moesten zijn dat nou weten? Het was zo makkelijk om de fabriek de schuld maar te geven terwijl ..... etc.
Maar, hallooooooooo, ik ben helemaal niet boos of zo, ik wil alleen graag weten wanneer er iemand komt.
Oh, juist ja, donderdagochtend is het ingepland.
Prima, dank u wel.

Ook in mn pc hok was het nogal welzobetamelijk frisjes, dus ook daar kwam ik even niet.
Okee, hok koud, slaapkamers koud, maar ik had nog een laptop staan, en mn dochter heeft er ook een dus al snel waren de pc aktiviteiten naar de woonkamer verplaatst.
Nu zijn er zielen die beweren dat pc's slecht zijn, ze zouden ten koste gaan van het contact binnen het gezin en de sociale contacten ondermijnen.
Niets van waar.
Voor de verandering zat ik nu de hele avond in de woonkamer met het laptopje op schoot, en mn zoon zei niet veel onvertogen woorden tegen zijn zusje, wetend dat het haar laptop was waar hij op zat te MSNnen.
Kortom, het was een wat rommelige, maar beslist gezellige periode.
En zie hoe het gebruik van pc's tot immens gezinsgeluk kan leiden:

Zie hoe vredelievend we daar zitten.
Het is niet alleen dat we nu in dezelfde ruimte zaten, maar we hebben zelfs met elkaar zitten MSNnen, zo gezellig naast elkaar, en mijn MSN adres gegeven aan een vriend van Jeroen, omdat aan mijn laptop een webcam hangt, en dan kon zijn vriend ons zien.
Ik bedoel maar, als er iets goed is voor het onderlinge contact, dat zijn het de pc's wel.

Aanradertje dus.
Zit je relatie in het slop?
Ben je uitgekletst ?
Elkaar niet zo veel meer te melden?
Schaf een paar laptops aan, en ga lekker met elkaar MSNnen.
Doe er eventueel nog webcams bij, dan kun je ook naar elkaar kijken.

Jaja !  ik weet al wat de cynici nu gaan zeggen.
Maar je kunt toch ook zonder laptop met elkaar praten?
Je kunt elkaar toch ook zonder webcam zien ?
Je zit notabene in de zelfde kamer !

Ik zal uitleggen waarom dat niet zo is.
Allereerst is praten en elkaar aankijken gewoon hopeloos ouderwets, zo passé, echt iets 20ste eeuws..
Dat soort dingen doe je anno 2006 niet meer.
Waarom zo iets volkomen achterhaalds gaan zitten doen als het modern en hightech kan?
Ik bedoel maar, mijn zoon en ik hebben minstens drie regels tekst uitgewisselt terwijl we naast elkaar zaten, en wat kwam er aan de orde?
Niets, ik bedoel helemaal niets.
Nou, okee, wel een beetje, hij typte: Hoi pa.
Dus ik tiep terug: ja, ook hoi.
En dan hij weer: Kan je een ietsje opzij? Ik kan haast niet typen zo.
Echt vrijwel niets dus.

Nou, noem dat maar eens geen communicatie, niets te zeggen hebben en toch contact hebben.
Dat is nou zo'n typische verworvenheid van deze tijd, Niets te zeggen hebben en toch contact ondehouden.
En dan niet met een ver familielid dat in de jaren '50 naar Canada of Australië vertrok, nee, hoe dichterbij hoe beter.
Ja, dat gat is toch maar weer eens goed opgevuld door MSN, niets te zeggen, toch contact.

Maar ik dwaal af, het ging om de verwarming.
Vanmorgen was de monteur van de fabriek aanwezig, en hij had al snel het vat vervangen.
Water in de installatie, en draaien maar.
Toen hij klaar was wilde hij nog even zn handen wassen, maar er kwam geen warm water uit de kraan.
Hij naar boven om het kraantje open te draaien.
Daar bleek dat er water onder de ketel uit liep.
Nee, niet het vat dit keer, maar een flens van de pomp was gaan lekken.
Hij zoeken in zn auto, maar helaas, geen pompflens.
Bellen met een collega, die zat een goed hald-uurtje verderop, en had er wel heen, hij weg.
Intussen liet ik het water er weer uit lopen.
Een kleine 1,5 uur later was hij weer ter plaatse en nog weer een kwartiertje later werd alles weer lekker warm, ook het kraanwater.
Probleem opgelost.

Op naar het volgende.

19-01-2006, 19:00 geschreven door Caerwyn

Verandering
Zijn Jantje besloot na acht jaar drukkerij om weg te gaan.
Hij heeft nog geprobeert om hem tegen te houden, maar Jantje wilde weg, helemaal het prachtige vak uit.
"Niks voor mij, ik ga hier dood" had Jan als kommentaar gegeven.
Jantje ging ook, en nu zag hij Jantje vrijwel niet meer.
Af en toe belde hij Jantje eens op, maar erg spraakzaam was Jantje nooit.
Zijn pensionhouders lieten zich uitkopen want het pand moest worden gesloopt.
De gemeente was verplicht om een flatje voor hem te regelen.
Dat was wel fijn, daar kon hij veel meer z'n eigen gang gaan.
Hij had nu ook alleen nog maar vrije tijd, want hij was met pensioen.
Natuurlijk had z'n Jantje hem met de verhuizing geholpen.

Weinig kontakt
Daarna heeft hij Jantje een heel lange tijd niet meer gezien.
Pas een paar jaar later kwam hij Jan weer tegen, in V&D.
Jan bleek vlak bij heb in de buurt te wonen.
Hij bleek inmiddels getrouwd te zijn, had een huis gekocht, en deed iets met computers.
Hij had een prachtige glimmende auto, geen duitse, maar ja je kunt niet alles hebben.
Ook was Jan's vrouw zwanger, hij zou dus een kleinzoon krijgen.
Dolgelukkig was hij toen zijn eerste echte kleinkind geboren was.
Okee, die bastaard Wim had er ook al een paar, maar dat was niet interessant.
Alleen wilde Jan nooit bij hem op bezoek komen, alleen maar vanwege die opblaaspop die hij een keer vergeten was op te bergen ?
Of zou het toch gekomen zijn omdat de keuken niet zo fris rook, ja, daar was een jaar geleden brand geweest, en hij had de troep nooit opgeruimd, en een gasstel in woonkamer staan, maar dat gaf toch niets ?
Het was trouwens best handig, nu hoefde hij z'n lege flessen en vuilniszakken niet helemaal naar beneden te brengen, in die keuken had niemand er last van.
Waar hij erg van schrok was de reaktie van Jan toen deze ineens vertelde dat hij niets meer met hem te maken wilde hebben.
Hij had zich alleen maar verkiesbaar laten stellen voor de CP, in de gemeenteraad.
En de ijzersterke rotsmoes, dat hij dacht dat hij voor een enquete tekende toen hij z'n handtekening zette wilde Jan niet geloven.
Jan noemde hem zelfs een "vuile rotfacist" en ineens haalde Jan zijn opmerkingen van stal over joden, gereformeerden, roomsen en die vieze gastarbeiders.
Jan zei dat hij het toen al had kunnen weten, en dat zijn vrijwillige melding bij de arbeitseinsatz ook al fout was.
En dat terwijl hij zijn zoon al die keren alleen maar had willen waarschuwen tegen de kwade krachten die keer op keer proberen om nette burgers onderuit te halen.
Jantje nam de telefoon niet meer op, en een jaar verstreek.

Nieuwe omgeving
Hij was ooit al eens getroffen door iets raars, een lichte hersenbloeding zeiden de doktoren en hij was de controle over zijn rechterhand kwijt.
Pure lulkoek natuurlijk, dat zou hij toch wel geweten hebben ? nee, ze zaten er allemaal naast, en dus had hij ook niet meegedaan aan het revalidatieprogramma.
Maar nu had hij er blijkbaar toch echt eentje gehad, en mede omdat het rode kruis en de GGD er achter waren gekomen dat z'n woning niet helemaal opgeruimd was, werd hij in een verpleeghuis opgenomen.
Daar had hij het niet slecht.
Tegen de mensen hier kon hij prachtige verzonnen verhalen ophangen, niet over duitsland natuurlijk, hij keek wel uit, maar wel over indië waar hij als marinier gezeten had.
Niks van waar natuurlijk, maar ze geloofden hem allemaal, en vonden hem een heel aardige man.
Trouwens, hij kon z'n verhaal mooi staven, want hij had ooit oorkonde's moeten drukken voor het korps mariniers, en hij had een paar blanco exemplaren achterover gedrukt en voor zichzelf ingevuld.
Intussen had een sociaalwerker kontakt met zijn zoon, en die hebben samen geregeld dat zijn flatje ontruimd werd.
Ook had de sociaalwerker een gesprek tussen hem en Jan geregeld.
Jan vloog hem niet snikkend in de armen, integendeel, hij had gehoord van de indië verhalen, en hoe hij die verhalen ook ontkende, Jan bleef erbij dat hij de leugenaar was, en niet die anderen.
Hij bleef het gewoon ontkennen, uiteindelijk moest zijn jongen hem toch geloven ? Ze waren toch vader en zoon ?
Maar Jan geloofde hem niet, en beende uiteindelijk kwaad de kamer uit.
Jan verhuisde, een heel eind weg, en liet geen adres achter.
Hij heeft zijn zoon en kleinzoon nooit meer gezien.

Het einde
Een klein jaar later overleed hij.
Op de begrafenis waren wat nieuwsgierigen uit het verpleeghuis.
Zijn zus was er ook, hij was haar dan wel vergeten, maar zij hem niet.
Ook zijn ex-vrouw was er, obligaat, want ze waren nou eenmaal ooit ruim twaalf jaar getrouwd geweest.
Zij had best een beetje met hem te doen.
"Eigenlijk was het een stakker" besloot ze.
Zijn zoon, zijn eigen Jantje is niet op de begrafenis verschenen.
Toen de dominee daar een scherpe opmerking over maakte kwam zijn zus tussenbeide en merkte alleen maar op dat mijnheer de dominee niet wist waar hij het over had.
Heer dominee had 'm niet gekend zo als zij 'm gekend hadden, en zij begreep heel goed waarom Jantje er niet was.
Jantje heeft naderhand zelfs geweigerd om het antieke zilveren zakhorloge aan te pakken van de notaris.
Niemand heeft om hem gehuild.
Niemand heeft om hem gerouwd.
Hoe leeg kan een leven zijn ?

"Mijn vader?"
"Het enige wat ik van hem heb geleerd is hoe het niet moet"

18-01-2006, 20:50 geschreven door Caerwyn

Dagelijkse gang van zaken
Wim en Jantje groeiden op.
Wim bleef het rotjong dat hij altijd al geweest was.
Wim miste overdag de strenge hand, want zijn vrouw was veel te zacht voor hem, maar hij zorgde er voor dat dat 's avonds wel weer ingehaald werd !.
Dan kafferde hij het rotjong uit, of sloeg hem stevig om z'n oren.
En als er geen reden was verzon hij er wel een.
Ja, dat was een slimme streek geweest, om zijn eigen zakradiootje stuk te maken en Wim de schuld te geven, kon hij gelijk een nieuwe kopen zonder gezeur.
Jantje, die stil en teruggetrokken was, overlaadde hij met attenties, ja, die mocht zelfs op zondagochtend vijf minuutjes bij hem op schoot zitten, maar vreemd genoeg leek Jantje daar nauwelijks in geïnteresseert.
Hoe dat mogelijk was snapte hij niet, want hij was toch Jantje's vader ? en bovendien liet hij er geen twijfel over bestaan dat hij de voorkeur gaf aan Jantje, boven het rotjong Wim dus.
En eeuwig en altijd dat gezeur over geld, dan weer wilde ze nieuwe pannen, dan weer moesten er kleren komen voor Wim, kleren voor Jantje waren nooit een probleem, die kon mooi de oude kleren van Wim dragen.
Ze wilde zelfs een koelkast ! Wat een verspilling, ze kon haar etenswaar toch wel in het schurenblok, onderaan de flat bewaren ? daar was het altijd lekker koel, en het wat maar vijf minuutjes lopen.
Ze had toch de hele dag niets anders te doen.
Maar goed, ze troffen een compromis, zij kreeg d'r koelkast als ze zich nog een keer als hoer opmaakte, en zich er lekker van langs liet geven.
Op die manier is er vervolgens ook nog een stofzuiger gekomen, ondanks dat ze een prima bezem had.
Een keer flikte ze hem een wel heel vuile streek.
Zijn vork, die hij nog uit de oorlog had, en waar hij elke dag mee at, had ze weggegooid.
"Het rotding is vlijmscherp, en ik heb me nu wel vaak genoeg er aan verwond" had ze gezegt.
Het was natuurlijk alleen maar pesterij.

Schoonmoeder
Vanaf een zeker moment ging echt alles helemaal fout.
Zijn vrouw vertelde dat haar moeder ernstig ziek was.
Te ziek om haar taken als huishoudster te blijven uitvoeren bij die ouwe binnenvaartschipper waar ze al jaren intern werkte en leefde.
Er was volgens haar maar een oplossing, die ouwe moest in het gezin opgenomen worden, daar bleef ze bij.
Nou ja, doe ouwe tang was dik in de zestig, en als ze echt zo ernstig ziek was zou het niet al te lang duren, en zou hij helemaal van haar af zijn, bovendien kon hij haar zien wegkwijnen, en dat was ook wat waard natuurlijk.
Vervolgens leverde ze bijna haar hele AOW in, en dat tikte lekker aan.
Maar het zat niet mee.
De artsen hier waren zeker slimmer dan die in Rotterdam, en ze behandelden haar zo goed dat het op deze manier nog wel jaren kon gaan duren.
De jongens sliepen nu samen op een kamer.
Wim klaagde niet, natuurlijk niet, hij had een machtige bondgenoot aan z'n oma.
Vreemd genoeg klaagde Jantje ook niet, maar ja, die zei toch al nooit echt veel.
De ruzies, met zowel zijn vrouw als zijn schoonmoeder werden frequenter, en heftiger.
Op een dag was hij het zat, en hij besloot om zijn uiterste troef uit te spelen.
Hij stelde dat het mooi geweest was, en dat het hem maar beter leek als hij weg zou gaan.
Die zelfde avond nog ging hij naar kleine Jantje, 11 jaar nu, en vertelde van zijn plan.
Jantje barstte niet in snikken uit zo als hij verwachtte, huilde niet dat dat pappa moest blijven, maar hoorde het gelaten aan, draaide zich op en viel met een diepe zucht in slaap.
Nou ja, dat kwam nog wel, als het eenmaal tot hem door zou dringen.
Jantje is er nooit meer op teruggekomen.

Vertrek
Hij kocht een hutkoffer, en met veel gevoel voor dramatiek pakte hij regelmatig wat in in die koffer, die overigens goed op slot zat.
Net als "zijn" kast, die zat ook op slot, want wat daarin zat, was alleen maar voor hem.
Ja zeg, daar zaten zijn aanstekers in, zijn scheermessen, zijn dozen met doosjes, zijn poten met potjes, zijn radio's zijn kisten vol mooi glanzend maar nutteloze gereedschap, en bovendien zaten daar zijn loonstroken in, als ze er achter kwam dat hij elke week 50,- voor friet en speelgoed achterhield zou het huis te klein zijn.
Langzaam schreden de weken voort, maar ze wilde hem maar niet vragen om te blijven.
Dus vroeg hij werkelijk scheiding aan, met een heuse advocaat, en nam hij zijn intrek in een pension.
Hij was niet gek, hij zou haar dwingen om hem te vragen om terug te komen, smeken zou ze hem !
In die tijd moest een van de twee verklaren vreemd te zijn gegaan, anders was er van een scheiding geen sprake.
En via zijn advocaat liet hij weten dat hij niet de schuld op zich zou nemen.
Dat zou haar wel even leren !
Via haar advocaat hoorde hij dat ze wel degelijk bereid was om de schuld op zich te nemen, als ze maar van hem af was.
Pure bluf natuurlijk.
Op het werk maakte hij daar natuurlijk mooie sier mee, zie je nou wel, dat rotwijf ging altijd vreemd, nu heeft ze het eindelijk toegegegeven.
Zo gaat dat met gevallen vrouwen, ze duiken met iedereen het nest in ! En slecht dat ze voor me was, ze hield meer van de hond dan van hem !
De meesten knikten begrijpend, hier kon hij tenminste op medelijden rekenen.
Het rotjong Wim hoefde hij niet meer te zien, en voor zijn Jantje was er een bezoekregeling.
Om de week was Jantje een dag bij hem, maar hoeveel friet en rookworst hij ook voor Jantje kocht, Jantje leek het nooit echt naar z'n zin te hebben.
Natuurlijk lag dat niet aan hem, en hij besloot om maar eens wat anti-propaganda te gebruiken.
"Leeft dat ouwe mens nou nog ? Ik ben mooi belazerd, ze zou nog maar een jaartje of twee te leven hebben"
Jantje zei die dag helemaal niets meer.
Uiteindelijk, na nog drie jaar ging ze dan toch.
Notabene deden ze de begrafenis op de bezoekdag van Jantje, en tot zijn stomme verbazing kwam Jantje niet opdagen, maar was de hele dag bij de begrafenis en daarna thuis gebleven.

Jantje (2)
Jantje deed het niet best op school, hij spijbelde.
Zal de invloed van het rotjong Wim wel geweest zijn, want die deed al twee jaar niet anders.
Jantje wilde niet meer leren, maar gaan werken, dus regelde hij dat Jantje, inmiddels 15 en Jan geworden, twee weken na de laatste schooldag aan de slag kon in de zelfde drukkerij waar hij werkte.
Dat was fijn, nu zag hij hem elke dag, en dat deed hem goed.
Bovendien had hij die baan geregeld, en dat zou hem de nodige dankbaarheid opleveren.
Al na een jaar bleek Jan niet helemaal de briljante drukker in spé te zijn die hij aan de baas en de voorman beloofd had.
Regelmatig stond de voorman Jan uit te kafferen voor alles wat mooi maar vooral lelijk was, en natuurlijk kon hij daar niets van zeggen, want die voorman stond boven hem, hoog boven hem zelfs.
Trouwens, die voorman had gelijk, Jan presteerde niet erg best.
Natuurlijk weer een gebrek aan leiding, Jan's moeder was weer gaan werken, op de Willem Arntz hoeve, een gekkenhuis in den Dolder.
Tsja, als je met gekken omgaat wordt je zelf ook gek, dat weet iedereen, bovendien liep daar een stelletje ongeregeld rond, die de boel wilden hervormen.
Dagelijks waren ze in het nieuws met hun akties en ze rookten nog stickies ook, dat kon je zo wel zien aan die vieze lange haren van ze.
Dat zou zijn Jan nooit doen.
Jan deed het wel, liet niet alleen zijn haren lang groeien, maar er kwam ook af en toe een raar luchtje met hem mee als hij van de WC af kwam.

Joden, roomsen, gereformeerden, negers en ander gespuis
Er was bij Jantje en zijn moeder ook een kostganger in huis gekomen, een jood notabene, Jan noemde hem Ies.
Wat bezielde dat mens om een jood in huis te nemen ?
Die lui kun je niet vertrouwen, dat weet toch iedereen ?
Net als gereformeerden trouwens, dat zijn allemaal huichelaars.
En vlak vooral de roomsen niet uit zeg, die zijn me toch achterbaks !
Stuk voor stuk bijna net zo erg als negers.
Nee, dat soort lui moest hij niets mee te maken hebben.
Nee, het enige wat je kan vertrouwen zij VVD'ers, kapitalisten dus, want die zijn overal de baas, dus die weten het beter.
Oh ja, en het leger-des-heils, die zijn ook goed.
Daar hebben ze rangen en standen, zo als het hoort.
Bovendien was zijn hospita een heilsoldaat, en omdat ze zijn hospita was, was ze hoger dan hij, dus moest ze wel gelijk hebben.
Voorts sprak ze vloeiend duits, dus het moest wel een heel goed mens wezen.

Omzeilen
Wim was inmiddels het huis uit, in de verpleging gegaan, en intern.
Ies was alweer weg, en via een kennis (want vrienden had hij nooit gehad) hoorde hij dat zijn ex-vrouw was getrouwd met een weduwnaar die zelf ook al drie kinderen had.
Jan was meegegaan.
Het kostte nog heel wat moeite om alles te achterhalen want niemand was erg spraakzaam meer.
Zelfs zijn collegaas niet, die leken hem eerder te omzeilen.
Een collega gooide hem zelfs een keer voor z'n voeten dat Jan hele andere verhalen over de vroegere thuissituatie verteld had dan hij.
Pure leugens natuurlijk, wat kon Jantje daar nou van geweten hebben, die was nog zo klein.

16-01-2006, 21:23 geschreven door Caerwyn

Het begin
Natuurlijk, het leven was altijd al tegen hem geweest.
Als klein jongetje al, geboren ergens rond 1920, opgegroeid in een vooroorlogse achterbuurt in Rotterdam.
Zijn vader was al vroeg gestorven, op zichzelf niets bijzonders, dat kwam wel vaker voor in die tijd.
Lol had hij soms wel, vooral als hij z'n zusje pestte.
Toppunt van vermaak was het als hij iets van z'n moeder of van zichzelf stukmaakte, en dan bij haar spullen verstopte, zodat zij dan later op d'r donder kreeg.
Toen hij een jaar of 14 was overleed ook zijn moeder, en werden ze bij een tante ondergebracht.

De oorlog
Bijna twintig was hij, toen de oorlog uitbrak.
Hij snapte er niets van, de duitsers en hun hollandse NSB vrienden hadden toch gezegt dat alles beter zou worden?
Nu moest hij rennen, want de stad stond in brand.
Terwijl granaatscherven zich in zijn benen drongen bleef hij rennen, zijn broekspijpen brandend als de huizen die zojuist met fosfor waren bewerkt.
Hij voelde de pijn niet, en rende maar door.
Hij heeft kunnen ontsnappen, en was daar blij om, een vork had hij nog kunnen meenemen, meer niet.
Na de capitulatie, toen de rust weergekeerd was en de branden geblust waren, is hij teruggegaan.
De vernietiging was enorm geweest, en waar bij anderen een felle haat was geboren zat bij hem slechts bewondering voor dit machtige apparaat dat dit had kunnen aanrichten.
Veel werk was er niet.
Ook de drukkerij waar hij werkte had schade opgelopen.
Het had hem dan ook geen slecht idee geleken om maar eens te gaan kijken of er in dat grote machtige Duitsland iets te doen was voor hem.
Bij het bureau van de arbeitseinsatz hadden ze wat voor hem, en zo trok hij in 1942 naar Bremen waar hij in een grote drukkerij aan de gang ging.
Zijn hospita, frau Schwabe zorgde goed voor hem, en het ontbrak hem aan weinig.
Tegen 1944 werd het moeilijk om nog aan fatsoenlijk eten te komen, en toen hij in een restaurannetje de soep voorgeschoteld kreeg, stelde het niet veel meer voor dat bruin water met hier en daar een belletje vet er in.
Dat lustte hij niet.
"Hee, geef je dat soms ook aan Göring, dat volgevreten zwijn ?" zei hij hardop tegen de kellner.
Dat was niet zo slim.....
Even later op het politiebureau gaf iemand hem het advies om te zeggen dat hij dronken was.
Dat deed hij uiteindelijk, en hij kwam er met een lichte straf vanaf.
Hij keerde terug naar Nederland, en dankzij zijn taaie gestel kwam hij de hongerwinter door.
Gelukkig wist alleen zijn zus dat hij in Duitsland geweest was.
Vrienden had hij nooit gehad, dus niemand had hem gemist.

De draad weer oppakken
Na de oorlog vond hij al snel weer werk, mede dankzij zijn kruiperige houding, en het leven lachte hem weer toe.
Aangezien hij graficus was en alles las wat hij drukte, achtte hij zich superieur aan alle anderen uit de arbeidersklasse.
Hij kon ook goed leugentjes ophangen die hem belangrijk maakten, alleen waren er steeds weer mensen die daar niet intrapten, en die hem op die manier het leven zuur maakten.
Zijn eerste vrouw was geen fuifnummer.
Na amper anderhalf jaar werd ze zo depressief dat ze er een einde aan maakte.
"Nou ja, dan zal ze altijd wel al gek geweest zijn" besloot hij.
Ook zijn tweede huwelijk ging niet helemaal zo als hij het zich voorgesteld had.
Al na een half jaar stierf ze aan kanker.

Gevallen vrouw
Weer pech dus, maar in 1954 stond er een mooie advertentie in de krant.
Een vrouw met kind (gevallen vrouw, die zullen wel erg geil zijn) zocht een man.
Zij mooie verhaaltjes gingen er goed in bij haar, alleen zat haar moeder altijd wel erg cynisch te doen.
Dat viel nog niet mee zeg, zo'n vrouw met kind, als je eens wist hoeveel geld zo'n kind kost, en wat een herrie zo'n kind maakt.
Daar kwam nog bij dat ze het helemaal niet leuk vond om zich als hoer te kleden en op te maken, zodat hij niet erg vaak zijn maximale genot bij haar kon halen.
Nou ja, ze wist toch niet precies hoeveel hij verdiende, dus kon hij elke week wat apart leggen, om, als hij een echte kick wilde, gewoon naar een echte hoer toe te gaan.
Ze werd zwanger van hem, jawel, hij zou een eigen kind krijgen.
Op de dag dat ze ging bevallen heeft ze hem nog laten opbellen om te melden dat ze naar de kraamkliniek ging.
Hij had haar van te voren wel even duidelijk gemaakt dat ze dan de tram moest nemen, want een taxi was veel te duur.
Over duur gesproken, wist je dat vrouwen maandverband willen hebben?
Onzin toch ? kon ze geen oude sjaal nemen en die 's avonds uitwassen ? Nee, een bijster zuinige vrouw was het niet.
En dan dat eeuwige gezeur over die pannen !
Hij zag het probleem niet, als ze nou gewoon met het water onder die gaten bleef lekte er toch niets ?
En ze had een pannelap, dus was het ook niet erg dat die pannen maar een oor hadden.
Het was dan ook geen wonder dat hij gewoon op z'n werk bleef toen ze bevallen moest.
Stel je voor zeg, dat kost maar snipperuren, en hij had er maar net genoeg om af en toe eens lekker naar de hoeren te kunnen gaan.
Liefst leverde hij aan het eind van het jaar nog wat dagen in, dan zou de baas vast heel blij met hem zijn.

Jantje (1)
Het was een zoon geworden, Jantje, *zijn* Jantje.
Jantje was een lief kind, maakte niet zo'n rotherrie als Wim, die bastaard die hij op de koop toe had moeten nemen.
Hij hield van Jantje, bovendien was het zijn kind, dus hield Jantje ook van hem.

Zeuren
Alleen dat eeuwige gezeur van zijn vrouw, daar werd hij gek van.
Als hij iets meemaakte, en daar een mooie fantasie omheen verzon, luisterde ze niet eens naar hem, ze wilde niets weten over zijn, van geheimzinnigheid doortrokken verzinsels, en zeurde alleen maar om meer huishoudgeld.
De aanmatigende teef ! Ze wilde zelfs zijn loonstrookjes zien ! Maar er zijn grenzen natuurlijk.
Op een avond was de ruzie flink opgelopen, en zijn hand sloot zich om haar keel, hij was dat rotwijf zat, inclusief die moeder van haar, die altijd cynisch zat te kijken of opmerkingen maakte als hij een verzonnen belevenis ten beste gaf.
Hoe kon die akelige vleermuis nou weten of hij dat wel of niet echt meegemaakt had.
Ze zetten hem gewoon voor leugenaar.
Terwijl hij langzaam haar keel dichtkneep kwam dat rotjong Wim weer eens tevoorschijn.
Keihard janken en gillen, de hele buurt moest het gehoord hebben, dus liet hij haar maar weer los.
En de streken die ze hem flikte ! Op een dag kwam hij nietsvermoedend thuis, had ze alle meubels verplaatst, zomaar, zonder te vragen of dat wel mocht.
Zonder een woord te zeggen heeft hij alles netjes in de oude positie teruggebracht, het stond al jaren zo, en daar was niets mis mee. Wat dacht ze wel !
Ze werd nog ziekelijk ook, astma.
Weer een schadepost, konden ze nog een beetje medicijnen voor haar gaan kopen zeg !
Zo kon hij de hoeren wel vergeten.
En dan bemoeide die dokter zich er ook nog mee, die zei dat het huis te vochtig was.
Goed, het was een beetje een oud, en als je tegen de lambrisering sloeg hoorde je van alles wegrennen, maar zo slecht was de Zaagmolenstraat nou ook weer niet.
Pas toen op een verjaardag de vloer bezweek onder de druk van zes volwassenen, en zijn zwager ineens in de kelder zat wilde hij het geloven.

Verhuizen
Hij vond werk in Zeist, een nieuw gebouwde flat, daar zouden ze gaan wonen, en de bosrijke omgeving zou goed zijn voor haar astma.
Bovendien zaten ze daar een flink eind van haar moeder vandaan, en dat gaf eigenlijk de doorslag voor hem.

15-01-2006, 16:59 geschreven door Caerwyn

14-01-2006, 12:37 geschreven door Caerwyn

There's a moon over Bourbonstreet tonight.

Meer dan zomaar een liedje van Sting.
Hij schreef het nadat hij "Interview with a vampire" van Ann Rice gelezen had.
Wat je heel sterk terugvind in zowel de tekst als de onderliggende muziek zijn elementen als vertwijfeling en innerlijke strijd.

Hij kan niet begrijpen waarom hij dat wat hij lief heeft, moet vernietigen.
Het is een prachtige parallel met de Thanatos theorie van Freud.
Ik hoop dat ik die sfeer een beetje geraakt heb met deze opname.

12-01-2006, 12:52 geschreven door Caerwyn

Marjolein slaat weer toe

Wij hebben een ton, nee, niet in euro's, maar van hout.
Zo'n mooi donkerbruin eikenhouten vat.
Die hebben we gebruikt om de kerstboom op te zetten.
Maar die ging vandaag de deur uit.
Ik wilde het vat terugzetten, maar een van de ringen schoot los.
Geen wonder, het ding heeft al jaren geen druppel vocht gezien, en de duigen zijn aardig gekrompen.
Nou weet ik daar wel iets op.
In de badkuip, en daar een flink tijdje laten, zodat de ringen weer strak om de duigen komen te zitten.
Prima, ik pak het ding op, met één vinger in het gat in het midden.
Maar ik hoor een raar geluid, alsof er iets in zit.
Ik schud eens, en ja hoor, en zit overduidelijk iets in, heel wat zelfs zo te horen.
Ik gluur naar binnen, en tref het volgende tafereeltje aan ......

Brood dus, broodkorsten, broodkruimels, vanalles.
Ik hoef echt niet na te denken en roep mijn dochter.
Ik laat haar ook naar binnen kijken, en vraag of ze daar een verklaring voor heeft.
Die heeft ze niet ... zegt ze...
Na mijn "kommop Marjolein, lul d'r niet omheen" zegt ze voorzichtig "het zou kunnen, maar ik herinner het me niet".
Yeah right.
Ik roep ook m'n zoon en laat hem ook naar binnen kijken.
Zijn eerste uitroep is "Djeez, Marjolein, wat ben je toch een viezerik".
En hij heeft gelijk.
Dit is zooooo Marjolein.
Ze kijkt ook zo schuldig als schuldig maar kijken kan.
Ik begin het keiharde brood er uit te peuteren.
Na enige tijd zeg ik "Zo lang is het nog niet geleden dat het laatste er in ging, dit stuk is nog vrij vers".
Ze hapt, natuurlijk hapt ze.
"Dat is dan niet van mij!" roept ze verontwaardigd, "want ik ...... ".
Plotseling zwijgt ze.
Ze weet dat ze zich verkletst heeft, en kijkt schuldiger dan ooit.

Wordt ik boos?
Nee natuurlijk niet.
Hoe zou ik kunnen?
Moet je dat kind zien zitten daar op de bank, nerveus grijnzend, en ook een beetje lachend omdat ze weet dat ze er in getrapt is.
Mijn zoon is slimmer in die dingen, die weet dat als je je brood op zo'n plek verstopt, het er toch een keer uitkomt.
"Je bent ook zo stom!" bijt hij zijn zusje toe.
"Als je het niet meer lust, gooi het dan gewoon buiten in de container!"
Zo, dat weten we ook weer.
Ik kijk hem aan, en ook hij begint verlegen te lachen.
Hij weet dat ik weet.
Ik besluit met een mild "Nou, dat weten we dan ook weer".
Mijn veroordeling luid "Vandaag geen chips meer!".
Ze giechelen, want het is 11:30, hoogste tijd om naar bed te gaan.
Als ze er in liggen peuter ik verder.
Het resultaat na ruim een half uur peuteren ziet er als volgt uit:



Ongeveer een halfje brood schat ik.

Ook weer opgelost.
Maar ik vraag me toch af:
Van wie heeft ze dat nou toch ?

06-01-2006, 11:27 geschreven door Caerwyn

04-01-2006, 21:34 geschreven door Caerwyn

Sprookje ...

Er was eens een lief klein musje.
Het was een huismusje.
Ze woonde onder een scheve dakpan van een wat ouder, dus slecht geïsoleert huis.
Dat was een fijn plekje, want door de slechte isolatie was het er altijd lekker warm.
Nu, lieve lezertjes, was het niet zo als u wellicht denkt:  je vind een scheve dakpan, en je bouwt er je nestje onder, nee!
Ook als vogeltje heb je je aan zekere regels te houden.

Nou, je begrijpt natuurlijk wel dat aan het hoofd een grote kraai staat.
En dan zo'n echt grote he ?
Maar de grote kraai zet slechts de grote lijnen uit.
Daaronder komen de kauwtjes, kleiner, maar nog steeds verwant aan de kraai.
Weer een stap lager, op uitvoerend niveau dus, vind men de opportunisten van het vogelrijk, de eksters.
Zo is de pik-orde, zo houdt met de controle.

Goed, Huismusje had dus een fijn plekje, en hield zich aan de regels zo als deze verkondigd werden door de grote kraai.
Op een dag zong huismusje het hoogste lied.
Een van de eksters kwam naar haar toe, en zei:  Musje, je zingt best leuk, maar ik vind dat je toch wat meer van het gezang van ons, de eksters, moet verwerken in jouw gezang.
Daar was ons huismusje wat verbaasd over; ze had toch niets verkeerds gezongen?

Maar deze ekster lieve lezertjes, was niet zomaar een ekster.
Het was een ekster met een zangkunst die nog minder was dan we van eksters gewend zijn, en haar gekras was werkelijk een oordeel om aan te horen.
Deze ekster wist dat best, en had daarom een overduidelijk minderwaardigheidscomplex, dat -zo als gebruikelijk-  overgecompenseerd werd.
Teneinde zelf beter af te steken werd ons lieve huismusje dus gesommeerd om toch wat wat het gekras van de ekster - grappig genoeg, roodborstje genaamd- over te nemen.
De ekster ging zelfs zo ver dat ze zei dat haar eigen gekras maatgevend was voor wat andere vogels zongen, en als ze dat niet wilde horen, ze geen volwaardig bewoner van dat dak was.
Ons lieve musje voelde zich in een hoek gedrukt en verweerde zich:
"Maar ik mag toch wel zelf weten welk gezang ik mooi vind, en over neem?"
Maar de ekster was resoluut:  Nee, als je een volwaardig bewoner wilt zijn van dit dak heb je mijn gekras, en dat van anderen die mij imiteren, maar mooi te vinden.
De ekster refereerde zelfs -volkomen onterecht-  aan de tijd dat ons musje het slecht had.
Dit werd ons lieve kleine huismusje te gortig, en ze tjilpte zo hard ze kon naar de andere mussen, de eksters, en ook naar de kauwtjes, en naar de grote kraai.

De andere mussen hoorden haar wel, maar de overige eksters en de grote kraai hoorden haar niet.

Ze kreeg veel reakties van andere mussen, maar die deden er niet toe blijkbaar.
Er waren ook wat reakties van lijsters, schijtlijsters om precies te zijn, maar die doen er zowieso niet toe.
Ze kreeg ook een "officieele" reaktie van de boze ekster roodborstje.
Het was kiezen of delen: de ekster wilde dat ze onmiddelijk haar laatste gezang terug zou nemen, het gezang dat ze in haar wanhoop geuit had.
Dat weigerde ons lieve kleine huismusje, want ze was dan wel klein, maar ze had wel een mening.

Maar de boze ekster roodborstje wees op de regels:  je hebt te hard gezongen, en nu zul je een straf moeten ondergaan!
Afgezien van een paar andere mussen reageerde er niemand.
Blijkbaar waren de overige eksters het met roodborstje eens.
Blijkbaar deed de rare eis van de ekster roodborstje, om het gekras te imiteren, niet ter zake.
Daarop werd ons kleine lieve huismusje voor een week verbannen van het dak,
En dat rond de kersttijd, die vrede en vergeving in zou moeten houden.

Ik vraag me af of de grote kraai dit allemaal weet .......

-deze blog word niet geupdate tot huismusje weer terug is-

04-01-2006, 00:06 geschreven door Caerwyn

Zo, het nieuwe jaar is weer begonnen.
Met de komst van het nieuwe jaar is er ook een nieuw dagritme.
Als ik niet wil hoef ik 's morgens niet meer vroeg m'n bed uit.
Vanmorgen heb ik lekker tot 12:00 in m'n slaapkledij rondgelopen (daar hou ik van), mailtjes beantwoord, snel de cam uitgeschakeld (wegens de slaapkledij), en een reaktie in iemands blog gezet ( ), en daar weer een reaktie op gelezen.
Hmm, binnen dat kader:
Het is geen besluiteloosheid hoor.
Het is ondermeer dat ik niemand te kort wil doen.
En dan nog ... ik maak mezelf echt niet wijs dat er een dame werkelijk ...(      )

Goed ander onderwerp.
Opstaan dus.
Het valt me op dat ik me erg goed voel, het heilige "moeten" is er even af, en ik geniet er met volle teugen van.
Net vakantie.
Ik ga straks boodschappen doen en m'n zoon wil mee want hij heeft nog vakantie en begint zich stierlijk te vervelen (hij heeft geen blog).
Daarna wacht me nog de afwas.
Hoewel ik eigenlijk een hekel heb aan afwassen doe ik het toch wel met enig plezier.
Ik hou er van om het goed te doen, en niet zo als m'n kinderen, dat er na de vaat overal nog resten aan zitten, tot aan de droogdoek aan toe.
Ja, vies he ?
En na afloop maak ik het aanrecht goed schoon, en schrob ik de spoelbak uit met een bekend schuurmiddel.
Daar gaat het staal zo mooi van glanzen.
Op dit moment maakt mijn vrouw het boodschappenlijstje nog, maar ik sluit niet uit dat ik dat ook ga doen als deze situatie langer aanhoudt.
Schuilt er een huis-man in me?
Geen idee.
Maar het vrije is wel aanlokkelijk op dit moment.
Als ik zin heb doe ik iets, als ik geen zin heb doe ik het niet.
Mischien ga ik vanmiddag wel gewoon zomaar een stukje rijden met de auto, die is weinig gebruikt de laatste weken.

Ik heb me nog nooit zo ontspannen gevoeld ...

03-01-2006, 13:50 geschreven door Caerwyn

Mijn broer is al eens aan de orde geweest op mn blog.
Hoewel het momenteel redelijk gaat met hem, heeft hij ook andere tijden gekend.
Hij is zo'n beetje verslaafd aan alles waar je verslaafd aan kunt raken, en wel sinds hij een jaar of 20 was.

Een jaar of 12 geleden was hij (weer eens) dakloos.
Wij (dit gezin) woonden in Zoetermeer toen.
Hij was helemaal uit Utrecht gekomen, en verwachtte een warm onthaal, eten en natuurlijk iets te stelen.
Dat was de dag voor Kerst.
Daar stond hij voor de deur, in vodden, broodmager, uitgeteerd, met de bekende blik in zn ogen die ik al zo vaak gezien had.

Ik zal eerst iets vertellen over junks.
Junks zijn maar gedeeltelijk menselijk.
Ze hebben maar een doel: aan het spul komen.
Daar wordt alles aan opgeoffert, familie, vrienden, zichzelf.
Ze denken van shot tot shot en de rest is bijzaak.
Hard ? Nee realiteit.
Na zoveel jaren, zoveel ellende van zo dichtbij mee te hebben gemaakt weet ik inmiddels waar ik over praat.
Ze zijn een bodemloze put, een zwart gat dat alles opslokt, en waar niets uit terugkomt.
En zolang je het zwarte gat blijft voeden wordt het sterker.
Totdat het niet meer gevoed wordt, en de persoon ofwel sterft, ofwel zichzelf helpt.
Wij kunnen die mensen niet helpen, niets dringt tot ze door.
Ze moeten zelf een breekpunt bereiken en daar kunnen ze alleen zelf, en dan nog alleen met hulp van professionals iets mee doen.
Tot die tijd wordt goedheid geabsorbeert en omgezet in slechtheid, liefde misbruikt.

Ik zie hem staan, bibberend van de kou in zijn te dunne kleren.
Maar ik laat hem niet binnen.
Ik weet dat als ik heb binnenlaat, hij mij zal gebruiken, leegzuigen tot er ook bij mij niets meer te halen valt.
En niet alleen mij, maar m'n gezin ook.
Ik kan en zal dat niet toestaan, mijn eerste verantwoording ligt bij mijn gezin, niet bij hem.
Ik houd mezelf voor dat dit mijn broer niet is, maar slechts iets wat er op lijkt.
Ik zeg hem weg te gaan, en voeg er aan toe dat ik de politie zal waarschuwen als hij niet onmiddelijk verdwijnt.
Binnenin me breekt er iets.
Het is mn broer die ik in de kerstnacht de toegang tot m'n huis ontzeg.
Terug in de woonkamer ben ik kapot, aan stukken gereten door tegenstrijdige gevoelens.
Mijn vrouw troost me, liefdevol en begrijpend, maar ik begrijp het zelf maar gedeeltelijk.

Korte tijd later hoor ik dat hij in een afkickcentrum zit.
Nog twee jaar later, als hij weer afgekicked is en we weer contact hebben geeft hij me groot gelijk.
Door hem weg te sturen gaf ik een signaal af dat het tijd was voor een ommekeer, een signaal dat wél doordrong.

Feit blijft dat zo'n confrontatie iets afschuwelijks is.
En hoewel de historie me gelijk geeft blijft de vraag hangen:
Wat, als dat het laatste was wat we van hem vernomen hadden?
Hoe had mijn mooie gelijk er dan uitgezien?
Had ik dat mezelf ooit kunnen vergeven?
Ik ben blij dat ik die vraag niet heb hoeven beantwoorden.

29-12-2005, 17:25 geschreven door Caerwyn

Donderdag 22 december

Ik ben netjes op tijd op m'n werk, zo als gebruikelijk.
Iedereen is op tijd, zo als gewoonlijk.
Maar het is duidelijk dat het normale ritme er niet is.
Een tekst van Queen schiet me te binnen, "Hammer to fall".

Here we stand or here we fall
History won’t care at all
Make the bed, light the light
Lady Mercy won’t be home tonight.

Ik keutel even binnen in het kantoor naast me, een bak warme chocolade in m'n handen.
"Zo, eerst een lekker bakkie?" Vraagt de collega die daar zit.
Ik zeg "Ja, NU kan het nog".
Zijn gezicht verstrakt, hij merkt op "Zeik niet man, natuurlijk ga jij er niet uit, we kunnen helemaal niet zonder je".
Ik lach als een boer met kiespijn, maar ben wel degelijk een beetje geamuseert.
"Oh nee? en als ze het nou gewoon toch doen?"
"Ondenkbaar man, gewoon ondenkbaar"
"Denk je ? nou, wacht maar af"

You don’t waste no time at all
Don’t hear the bell but you answer the call
It comes to you as to us all
We’re just waiting
For the hammer to fall

Ik ga aan m'n werk, maar zorg dat ik geen nieuwe dingen opzet of uitprobeer, alles wat ik doe moet ik vandaag af kunnen maken, of in een afgerond stadium over kunnen dragen.
Gedurende de ochtend worden de slachtoffers bekend.
Twee van hen zijn tegen de zestig, die hoeven zich geen zorgen te maken, ze gaan er uit en krijgen aanvulling tot hun prépensioen.
Een derde man, die ook verwachtte dat hij er uit zou gaan blijkt ook gelijk te hebben.
Hij neemt het hard op.
Al zijn onderhanden werk gaat met een zwaai van zn arm de vuilnisbak in.
Hij is klaar, kijkt verbittert, en zal zich ziek melden.
De personeelschef moet even iets weten en roept een secretaresse, die komt al met natte ogen binnen.
Maar ze hoeft er helemaal niet uit, hij heeft alleen wat informatie nodig.
Opgelucht gaat ze weer aan het werk.

Oh every night, and every day
A little piece of you is falling away
But lift your face, the Western Way -
Build your muscles as your body decays.

Ik lever een laptop, telefoon en toegangsbadge af bij de personeelschef, spul is weer prima in orde en kan afgeleverd worden.
We maken een praatje, de dag valt hem zwaar, hij is degene die bij alle gesprekken zit.
Als ik even later weer boven zit komt de juffrouw van de repro stomverbaasd binnen: "Hè ? ik hoor net dat jij weg bent!"
De receptioniste had me ziet lopen met mijn vest aan en een tas over mn schouder en daar de conclusie uit getrokken.
Ik ben de receptie en vertel dat ik er nog ben ..... *NOG*  dus.

Toe your line and play their game
Let the anaesthetic cover it all
Till one day they call your name
You know it’s time for the Hammer to Fall.

Middagpauze.
Ik keutel met wat collega's door de fabriekshal, het gesprek gaat natuurlijk over de ontslagronde.
De toeter gaat, en we gaan weer naar boven.
Er is nog maar één klusje dat ik doen moet vandaag, connectoren aan een nieuw gelegde kabel zetten.
En de tijd begint te dringen, dus ik haast me.
Ik zet de connectoren aan, en test de aansluiting, netjes in orde.

Rich or poor or famous for your truth it’s all the same
Lock your door but rain is pouring
Through your window pane
Baby now your struggle’s all vain.

Net op tijd komt er een herziene offerte binnen met aangepaste prijzen: deze leverancier wil onder de prijs van z'n concurrent duiken.
Ik verwerk de bedragen in het grote overzicht, en breng het overzicht bij het desbetreffende afdelingshoofd.
Deze tent zit nog € 100,- boven die andere, maar ik adviseer de man om toch voor deze systemen te kiezen, onderbuik gevoel, dat heeft me nog nooit bedrogen.

For we who grew up tall and proud
In the shadow of the Mushroom Cloud
Convinced our voices can’t be heard
We just wanna scream it louder and louder

Dan, om drie uur, ik loop net in de fabriek klinkt het door de omroepinstallatie:  of ik toestel 391 wil bellen.
Da's het nummer van de personeelsschef.
Ik bel hem vanaf het dichtbijzijnde toestel, en inderdaad, of ik naar hem toe wil komen.
Ik kom binnen en zie mijn directe leidinggevende ook zitten.
We maken er geen drama van.
Mijn chef kijkt wel vreselijk raar als ik vertel dat ik het al wist.
Als ik wil mag ik direct naar huis, maar dat wil ik niet, ik wil de boel netjes overdragen.
Mijn chef gaat met me mee naar mijn kantoor, waar ik hem snel op een paar belangrijke dingen wijs, in afwachting van het bedrijf dat mijn werk over zal nemen.
Al snel komen die binnen, en ik stel ook hun op de hoogte van alles waarvan ik denk dat het belangrijk is.
Ik neem ze ook mee, de fabriek in, dan kunnen ze zien wat er bedoeld wordt als er naar de machines daar verwezen wordt.
Weer terug op kantoor pak ik mn tas in, knoop ik mn veiligheidsschoenen aan elkaar, en geeft de collega's die ik tegenkom nog een hand.
Sommigen kijken me verbijsterd na.
Aan de balie blijf ik nog even hangen, nakletsen met wat collega's.
Er staat nog een aantal flessen wijn, iemand pakt een fles en onder algemeen goedkeurend gemompel stopt 'ie hem in mijn tas.
Handdrukken, zoenen, en ik loop naar m'n auto, trots dat ik de eer aan mezelf gehouden heb.

What the hell we fighting for?
Just surrender and it won’t hurt at all
You just got time to say your prayers
While you’re waiting for the Hammer to Fall.

-

22-12-2005, 21:22 geschreven door Caerwyn

Vandaag is het woensdag 21 december 2005
Mijn beroep is systeembeheerder.

Begin van de maand was ik volop bezig met het laten aanleggen van glasvezel in onze vestiging in Vlissingen.
Goeie deal, kostte maar 1/4 van wat de huidige verbinding kost.
Wordt ik gebeld door de projectmanager van het bekabelingsbedrijf dat hij zo'n raar telefoontje gekregen had.
Van ene R.M. (mijn directe leidinggevende dus), dat hij alles stop moest zetten, en vooral mij niets mocht vertellen.
Met name dat laatste was natuurlijk het eerste wat de man deed, want van ons bedrijf kent hij alleen mij, en verder niemand.
Ik die chef opgebelt, even vragen wat er aan de hand was.
Hij vertelde alleen maar dat er geen cent meer aan vestiging Vlissingen uitgegeven mocht worden.
Ik zei: "Maar het stopzetten van de "oude" verbinding is al in gang gezet en onherroepelijk".
Of ik dan maar een noodplan wilde maken.
En verder gaf hij op geen enkele vraag antwoord.

Een week geleden werd "in de wandelgangen" gefluistert dat de OR wel erg vaak vergaderde, en er een aantal malen iemand gezien was die herkend werd als "van de vakbond".

Maandag om 16:00 kwam er iemand bij me buurten, hij keek alsof hij net de oorlog verloren had.
We hadden het heel even over koetjes en kalfjes, maar al snel ging het over 50-plussers en hun (geen) kansen op de arbeidsmarkt.
Hij had "inside information" en vertelde me dat ik me op "het ergste" moest voorbereiden, en dat dat "ergste" zeer binnenkort duidelijk zou worden, eerder een kwestie van dagen dan van weken.

Dinsdagochtend om 8:35 word ik bij de P&O man geroepen.
Eigenlijk ga ik ervan uit dat ik op dat moment de zak ga krijgen.
Maar hij vraagt me alleen om het meest recente interne e-mail bestand, omdat er een een belangrijk mailtje naar iedereen toe moet.
Terwijl ik de lijst voor 'm importeer merk ik nog op: "die lijst zal binnenkort wel wat korter worden he?".
"Inderdaad" zegt hij met een grocstem, terwijl hij mij middels copy en paste (kan ie niet zelf) de tekst van een interne memo in dat mailtje laat plakken.
Ik lees de tekst, er gaat 20 man uit.
De OR en de vakbond zijn al accoord.

Woensdag 16:00 zijn de vakbondsleden accoord gegaan met het voorstel voor een sociaal plan.
woensdag 19:00 lees ik thuis een "klikspaan" mailtje van een bevriende relatie, hij weet het officieele directiestandpunt over mijn (1-mans) afdeling: outsourcen.

Voor mij is het dus zeker: ik hoor bij die 20 man.
In mijn concrete geval houdt dat in dat ik er geweest ben.
Hoewel er in de IT nog wel vraag is naar .net en PHP programmeurs zit blijkbaar niemand meer te wachten op een goeie, maar doodgewone beheerder.
En overstappen op iets anders zal me ook niet glad zitten, want voor alle andere IT dingen willen ze ervaring hebben, minstens twee jaar.
Dus als je al 10 jaar boven de "uitgerangeerd" (40) grens zit, is het gewoon finito, exit, einde verhaal.

Gelukkig werkt mijn vrouw nog 32 uur per week, dus we kunnen het nog even uitzingen.
Maar als er geen wonder gebeurt zal het huis met een aantal maanden in de verkoop moeten.
Dag tuin, dag vijver, dag huis, dag massief essenhouten keuken met glanzend zwart granieten werkblad, dag aanbouw, dag merbau voor-en achterdeuren.
Dag oudedagsreserve.

Hopelijk kunnen we tijdig een betaalbaar flatje krijgen van de gemeente.
Hoe zou dat zijn, als je buren geen nederlands spreken ?

Morgen (donderdag) of vrijdag zullen we wel te horen krijgen wie zo al de pineut is, maar dat ik erbij zit is al duidelijk genoeg.
M'n kop ligt al onder de guillotine en de beul heeft het touwtje al strak getrokken, ik ben zo goed als vermoord.

Maar nog lang niet dood !

21-12-2005, 22:11 geschreven door Caerwyn

Zo, het is weer zover.
Mijn dochter komt naar beneden met de Silkepil.
Niet dat er nu al weer struiken op haar benen zichtbaar zijn, maar de vorige keer hebben we alleen haar onderbenen gedaan, en rond haar knieen en op haar bovenbenen zit ook nog een en ander.
Dit keer halen we het "gelpack" er bij.
Het lag al een week in de diepvries, dus dat zal inmiddels wel koud genoeg zijn.
Eerst neem ik haar onderbenen nog even onderhanden, snelle haartjes pikken we zo gelijk mee, en op deze manier wordt het niet zo'n klus.
Ze geeft geen krimp.
Bijhouden, en niet wachten tot het struiken zijn, dat lijkt dus de juiste methode.
Na de onderbenen de broek uit, en dan de knieen en de bovenbenen.
Opzij van de bovenbenen zit aardig wat, en ik voel de huid trekken elke keer als er een wat steviger haar uitgaat.
Dat doet zeer, dus het ijskoude gelpack wordt gebruikt voor verdoving vooraf, en verkoeling achteraf.
Zo, helemaal schoon.
Maar nog niet opbergen dat ding, nu ben ik aan de beurt.
Mijn rug dus.
Daar groeien op sommige plekken van die rare dikke haren, en die kunnen soms enorm kriebelen, dus weg met die troep.
Terwijl ze bezig is realiseer ik me dat ik kaalgeplukt wordt door m'n dochter.
Ik heb inmiddels wat meer vertrouwen in het ding, en in m'n dochter, en dit keer neemt ze m'n neus mee, het stukje tussen m'n wenkbrouwen en de randen van m'n oren.
Vooral aan m'n oren voel ik het goed, maar wie mooi wil zijn.....

Maar goed, wat de vorige keer al vermoedt werd is waarheid geworden; ze kwam gelijk naar mij toe.
Ik vind het helemaal niet erg, integendeel zelfs.
Met mijn zoon heb ik al een aantal vader-zoon dingen, nu heb ik ook een echt vader-dochter ding.
Zouden er veel vaders zijn die hun dochters epileren?
Zo in de gauwigheid,kan ik me geen cultuur verzinnen waarin dat normaal is.
Wel iets dat er op lijkt.
Apen om precies te zijn.
Goed, die epileren niet, die vlooien elkaar, daar staan primaten bekend om.
Volgens zoölogen is dat belangrijk voor het saamhorigheidsgevoel binnen de groep.

Wij mensen hebben ooit een keer een fout gemaakt, we zijn gaan denken, en ineens dacht er iemand dat het ongepast was om te vlooien, dus zijn we daar mee opgehouden.
Een eigenwijze puber of een stijf gereformeerde ouderling voegde daar aan toe dat het "stom" is, of zelfs onzedig om als jonge man of vrouw te knuffelen met je ouders, dus ook dat was al snel afgeschaft.
Nou, wij doen het dus lekker wel.
Vanmiddag waren we op bezoek bij vrienden, en de moeder van mijn vriend viel het ineens op dat onze kinderen gewoon op schoot komen zitten als de stoelen op zijn.
En dan te bedenken dat ik ooit een nogal negatieve mening had over kinderen.
Kinderen waren eng, eigenwijs, zetten je voor schut, heb je geen vat op, maken herrie, doen nooit wat je zegt en meer van die dingen.
Die mening heb ik volgehouden tot ik de eerste dochter van m'n zus in mn armen geduwd kreeg, toen net een paar weken oud.
Op dat moment realiseerde ik me dat een baby eigenlijk heel erg mooi is.
Op dat moment begon ik ook te begrijpen wat ik een oude zatlap ooit hoorde zeggen toen hij in een kinderwagen keek, tranen stonden in z'n ogen toen hij zei: "Mooi he? het kan nog alle kanten op".
Waarbij hij indirect z'n eigen mislukking onderkende.
Maar ik begreep het allemaal pas ten volle toen m'n zoon geboren werd, de oudste dus.
Na 12 uur in het ziekenhuis, spuiten, weën opwekkers, drukmeters en dope kwam daar dat jochie ineens tevoorschijn.
De spanning was weggevallen, en ik heb enige minuten onbedaarlijk zitten janken.
Mijn jochie.
De uitdrukking "hulpeloos als een pasgeboren baby" zong als een waarschuwing door mijn hoofd.
Vanaf dat moment zou alles anders zijn, ik was verantwoordelijk voor dit nieuwe leven.

We zijn inmiddels 15 jaar verder, en m'n dochter is er ook bijgekomen.
De verantwoording is me niet naar de keel gevlogen, zo als ik vroeger dacht dat gebeuren zou, het is allemaal heel natuurlijk gegaan.
Met mijn vader wilde ik nooit knuffelen, het had altijd iets viezigs.
Niet dat hij vieze dingen deed of zo, ik vond het gewoon vies om hem aan te raken, door hem aangeraakt te worden, dus ik kroop nooit bij hem op schoot.
Mijn moeder was vaak druk met het huishouden, denk ik, want ik heb ook geen herinneringen aan knuffelen met haar.
Toch moet het in de genen zitten, want m'n broer is ook een knuffelaar.
Als we elkaar een poosje niet gezien hebben (en dat komt door de afstand nogal eens voor) omhelzen we elkaar, en blijven we veel langer zo staan dan je van twee grote kerels van 50+ verwachten zou.
Hmm, ik moet 'm nodig weer eens opzoeken.........

18-12-2005, 22:11 geschreven door Caerwyn

11-12-2005, 22:10 geschreven door Caerwyn

10-12-2005, 22:52 geschreven door Caerwyn

Maar er was meer dan m'n eigen wereldje.
Via radio en TV hoorde je dagelijks over de successen en blunders in Vietnam.
Voor mij een tamelijk onbegrijpelijke zaak.
Saigon, de 32ste breedtegraad, de gedemilitariseerde zone.

Wat een rare oorlog was dat !
Niet alleen verstoorde het mijn wat kinderlijke beeld van loopgraven en bommen met een lont er aan, dat beeld was al snel bijgesteld, maar hoe kon een goed getraint leger als dat van de machtige amerikanen nou zo'n lange oorlog moeten voeren tegen een stel uitgehongerde communisten?
De wijze collega waar ik vaker mee praatte trok een parallel met de 6-daagse oorlog van Israel, hij zij: "Kijk, Vietnamezen en Israeli's wéten waarvóór ze vechten, hun tegenstanders niet, dát is het verschil."
Helemaal begrijpen deed ik dat niet, Amerika was toch het land van melk en honing, de ultieme belofte, het beste van allemaal?
Pas bij het Watergate schandaal ('72 - '74) kreeg ik in de gaten dat daar ook niet alles koek en ei was.
Zeker nadat we in onze drukkerij het boek "Blinde eerzucht" van John Dean drukten begon ik het te begrijpen.
Er bestaan geen eerlijke of oprechte politici, het gaat alleen maar om zelfverrijking, zelfverheerlijking, en ordinaire macht.
Op een dag heb ik de geborduurde badge met de amerikaanse vlag van mn spijkerjack gehaald.
In de vuilnisbak ermee, daar wilde ik niets meer mee te maken hebben.
Er werd ook steeds meer bekend over Vietnam, de dienstplicht die niet geweigert kon worden, Agent Orange en napalm.
Onlangs zag ik een bekende foto op Doler's Blog: onmiddelijke herkenning, de foto van Kim Phuc, een enkel beeld dat een oorlog in al z'n monsterachtigheid weergeeft.
En tegelijk realiseerde ik me dat als iemand van mijn leeftijd die monsterachtigheid kan zien, de machthebbers die nog steeds bereid zijn oorlogen te beginnen, wel erg Gewetenloze misdadigers moeten zijn.
De vredesonderhandelaars Henry Kissinger, en Le Duc Tho hadden een accoord, maar nog geen poot aan de grond.

Hier in europa woedde de koude oorlog volop.
De ontspanningspolitiek en het SALT II verdrag waren pas jaren later een feit, dus eigenlijk zat ik te wachten op "de bom".
Op de kortegolf van m'n radio luisterde ik naar propagandazenders, zowel van oost als west (m'n engels was toen al vrij redelijk), en ik verbaasde me over het gemak waarmee leugens verspreid kunnen worden.
Het is niet zo dat het mijn dagelijkse leven beheerste, maar bij elke nieuwsuitzending waarbij deze punten besproken werden realiseerde ik me dat wij als volk niet veel in te brengen hadden, en niet alleen in Nederland.
Mijn wantrouwen tegen alles wat met politiek te maken heeft is toen gevestigt, en nooit meer overgegaan.

Ik ben overigens geen pacifist geworden.
Als iemand mijn gezin te na komt zal ik ingrijpen, met alles wat ik in me heb, tegen elke prijs, ongeacht de gevolgen.
Ook voor vrienden kom ik op, of voor mensen die duidelijk onschuldig zijn aan een situatie, maar daar wel het slachtoffer van dreigen te worden.
Zij het, dat ik dan wel minder fel ben dan wanneer het om m'n vrouw of kinderen gaat.

Kan een mens, -kan IK- doden ?
Ja.
Ik denk dat elk mens dat kan, als de motivatie maar sterk genoeg is.
Ik heb het niet over "moord met voorbedachte rade" maar over ingrijpen in een direct bedreigende situatie.
Ter illustratie:
Stel je voor,
Je loopt met je dochter in het park.
Er duikt een boom van een vent op, zichtbaar zo sterk als een beer, geen match voor jou.
Die werpt zich op haar, trekt de kleren van haar lijf en maakt aanstalten om er een gezellige verkrachtingspartij van te maken.
Hij slaat geen enkele acht of wat jij zegt of doet.
Dan duwt iemand je een vuurwapen in de hand.
Ga je rustig op je mobieltje het alarmnummer bellen, of of kies je voor een onmiddelijke beëindiging van de situatie ?
Ik heb het me afgevraagt en ik weet het antwoord.
Jij ook ?

06-12-2005, 00:34 geschreven door Caerwyn

Eerst een woord vooraf.
Het is met gemengde gevoelens dat ik dit deel publiceer.
Het gaat dieper dan mijn schrijfsels tot nu toe.
Ik heb dan ook zo mn twijfels of ik er wel goed aan doe om dit te publiceren, maar uiteindelijk heb ik besloten om het toch maar te doen.
Pfffff, daar gaan we, hopelijk word ik niet verkeerd begrepen.


In de liefde had ik weinig succes.
Wat "vies doen" in de struiken met Marieke, Annelies en Sylvia was weliswaar genoeg om te voeldoen aan de eisen voor "wederzijdse anatomische verkenningen" van een tien-jarige, maar vanaf 15 jaar was het gevoel bij meisjes wel meer dan nieuwsgierigheid.
Maar ik was mager, niet moeders mooiste en tegenover meisjes nogal timide, want als je eens een meisje aansprak konden ze zo vreselijk gemeen uithalen (met woorden).
Ik vond de meisjes dus wel interessant zat hoor, maar ik viel duidelijk niet in de populaire klasse.
Mede daardoor voelde ik me vaak eenzaam, want vrienden zijn leuk, maar je kunt er niet alles mee, en de natuur riep al geruime tijd.
Margrit, Liesbeth, Gerry, allemaal lieve meiden, maar na een paar weken zoenen en friemelen maakten ze het toch wel uit.
Minder lief maar wel bereid om verder te gaan waren M.T. en W. en nog een waarvan ik me de naam niet meer herinner.
Curieus trouwens die tegenstelling lief/gereserveerd, niet lief/gewillig.
Maar hoe dan ook; het was allemaal niet wat ik me er bij voorgesteld had.
Het was steeds weer een tour de force, het had niets met bevrediging te maken, nou ja, een beetje wel natuurlijk, maar dan beperkt tot enige centimeters, de romantiek en het diepere gevoel dat ik zocht waren ver te zoeken.
Het viel me ook op dat de jongens die meisjes als gebruiksvoorwerp leken te zien, het meest succesvol waren.
Mijn gevoelens waren voornamelijk romantisch van aard, maar romantiek scoorde beslist niet.
De gekscherende opmerking die een collega ooit maakte bleek meer waarheid te bevatten dat hij zelf wist: "Je hebt twee soorten vrouwen; de één ga je mee naar bed, de ander is om mee te trouwen".

Zo kwam het, dat ik in de friettent annex café, Thijs tegenkwam.
Zijn vriend was kort daarvoor overleden, verdronken (hij was zeeman).
Thijs had daar erg veel verdriet van.
Ik begreep zijn gevoel en troostte hem een beetje.
Van het een kwam het ander, en aan het eind van die middag zijn we in zijn bed beland.
We hebben elkaar getroost, een handje geholpen, nog wel iets meer dan een handje, en een aantal heerlijke uren gehad samen.
Ik heb er geen spijt van, ik schaam me er ook niet voor.
Ik heb er van genoten, van zijn aandacht én van de sex.
Hij was geen macho, ik ook niet, er was niets "prestatiegericht", het was wat we beiden graag wilden doen, voor onszelf en voor elkaar.
Heel anders dan de meiden die me ooit eerder "toestonden" en me ook verrekte duidelijk lieten voelen dat het een "gunst" hunnerzijds was.

Die ervaring met Thijs heeft mijn kijk op sex en aanverwante zaken aardig veranderd.
Ik besloot om nooit meer "genadebrood" te eten, mijn eigen waardigheid is me meer waard.
En vanaf dat moment werd mijn instelling: graag of heel niet.
En die instelling heb ik nog steeds.
Dat heeft me lange periodes van onthouding opgeleverd, en geloof het of niet, dat doet het nog, maar ik voel me er goed bij.
Hmm, ik zou haast zeggen, gelukkig maar, want het is des te fijner als het eens wél gebeurt.
Het heeft me nog iets opgelevert.
Ik weet nu dat elk mens iets moois heeft, dat elk mens opwindend kan zijn, ongeacht de uiterlijke kenmerken, maar op basis van wederzijdse interesse en sympathie.
Elk mens kan mooi en opwindend zijn, je moet er alleen wel voor openstaan, het wíllen zien.
Hmm, okay, allemaal behalve Beatrix, die heeft al genoeg, die huurt maar wat (zelfs ik heb mn grenzen).

21-11-2005, 21:53 geschreven door Caerwyn

21-11-2005, 09:01 geschreven door Caerwyn

Met H en F ging ik naar Disco's, reden we auto zonder rijbewijs, hielden we tamelijk wilde feesten, en gingen we soms naar een "soos".
Een "soos" was een typisch tijdsfenomeen denk ik.
Doorgaans was het een kerkelijke sociëteit, met als bedoeling om jongeren van de straat en uit de kroeg te houden.
Dat was de bedoeling ...
In de praktijk was het een vrijplaats voor meer- of minder onaangepaste jongeren die zich in de reguliere horeca niet meer konden vertonen (doorgaans wegens wangedrag) of voor jongeren die geen twee-gulden-vijftig konden of wilden betalen voor een tapbiertje, en voor de "vijfenzestig cent een flesje" in de soos de TL verlichting op de koop toe namen.
Ook kwamen we wel eens in de hervormde jongeren sociëteit "De fuik" waar ze geen TL verlichting hadden, maar waar het verder wel een dooie boel was.
Daar zwaaide "Ome Henk" de scepter als beheerder van gebouw "Jonathan" dat ook gebruikt werd voor het gelijknamige Tamboer-en-Lyracorps, en de voetbalvereniging.
Tevens werd het gebruikt als bedrijfskantine voor de drukkerij waar ik werkte.

Tijdens de keren dat we daar kwamen raakten we aan de praat met enige ontevreden bestuursleden, en zo kon het gebeuren dat we officieel lid werden van de soos, naar de jaarlijkse ledenvergadering gingen, en met een motie van wantrouwen, gesteund door twee zittende bestuursleden en wat makkelijk op te jutten volk, het overige bestuur naar huis stuurden.
Met als resultaat:  Wij waren het bestuur.

Het roer ging om.
De verlichting werd teruggebracht tot het absolute minimum, we hadden de nieuwste soulmuziek al binnen voor de gerenommeerde disco's wisten dat het bestond, en kochten dat ook nog eens voordelig in door een goeie deal met Max van Praag in Utrecht.
Alles op ideële basis natuulijk. Maar natuurlijk.
Toen we na een paar weken het gemiddelde bezoekersaantal op de zaterdagavond opgekrikt hadden van 10 á 15 slapers naar 40 harde zuipers (en zware jongens) was het duidelijk dat we op de goede weg zaten.
We waren een "Hit" en wie zichzelf respecteerde hing op zaterdag avond minstens een uur in onze soos, want bij ons gebeurde het.
En wie we niet mochten kwam er niet in, heerlijk, zo'n machtspositie.
Ome Henk vond het ook prima, rond een uur of tien rukte hij een enorm blik gehaktballen open, die er uit mochten voor 75 ct per stuk, met een likkie ranzige frietsaus er over, drie keer over de kop.
Op een zeker moment verkocht hij ook slaatjes, wat die kostten weet ik niet meer.
Die gehaktballen waren niet te vreten, maar iedereen trapte er elke keer weer in en zoop vervolgens drie extra biertjes om de ranzige smaak uit de bakkes te krijgen.
Ome Henk mocht ons wel want hij rook geld, net zo als wij geld geroken hadden en inmiddels verdienden.
Omdat de overkoepelende stichting ook moest leven waren we verplicht om de drank in te kopen bij de stichting, voor 45 ct. per flesje, een duppie winst voor de stichting, een duppie voor ons.
Daar konden we niet van leven dus schroefden we de prijs op naar naar 75 ct.
Toen Ome Henk dat merkte moesten we ineens inkopen voor 50 ct, wij naar een gulden, Ome Henk naar 65 ct, en wij naar 1,50.
Met die prijs waren we nog steeds stukken goedkoper dan de de disco's, dus niemand klaagde.

Even over de aantallen:
Na een paar maanden hadden we over de 100 man op een avond (zaal mocht maar 90 hebben).
Op een zeker moment gingen er 20 tot 30 kratten bier door, en dat naast de sinas, Cola en andere frisdranken.

Hoewel we wisten dat Ome Henk de boel tilde door "eigen" bier aan ons te verkopen (ipv Jonathan bier) hielden we onze mond dicht.
Onze boekhouding klopte tot op de cent, ondanks dat we het grootste deel van de winst op legale wijze aan onzelf uitkeerden.
We hadden een erg creative penningmeester, die werkte "accountant-proof".

Wij verdienden, Ome henk verdiende, en omdat hij ook verdiende hield hij zn mond dicht over de vechtpartijen, de vernielingen, en het feit dat we vanaf een zeker moment met politie bescherming draaiden.
We hadden bij de politie gedaan gekregen dat ze elk half uur door de straat zouden rijden, wachtend op een teken op te komen.
Dat was ná die gouden tip van ons aan de politie dat er een stel onderweg was om het "Turkenhuis" te gaan slopen omdat er één iemand dacht dat er een turk met een zaklantaarn op hem geschenen had toen hij met z'n vriendin in het park bezig was.
Nog nooit dat stelletje gajes zo snel naar binnen zien rennen, roepend: We benne ferraaje! ut paaruk stik faan de smerusse!
Vertaling: We zijn verraden, het park zit vol politie.
De politie had ook wel eens wat meer interesse in bepaalde personen, en gaven dat dan aan ons door, wij tipten hun dan weer wanneer zo'n persoon binnenkwam en wanneer deze op het punt stond om te vertrekken.
Want onze cliëntele bestond voor een groot deel uit tuig.

Na negen maanden barstte de bom.
Het kon ook niet uitblijven.
Er was weer eens een flinke vechtpartij geweest, en we hadden blijkbaar niet al het bloed opgeruimd, en Ome Henk had ons "aangegeven" bij het bestuur.
Spoedoverleg, spoedvergadering, en de tent werd tot nader order gesloten door het stichtingsbestuur.
Toen we er achter kwamen dat Ome Henk ons verraden had hebben we onze "boeken" onder de aandacht van het bestuur gebracht, en werd duidelijk dat onze verdenking richting Ome Henk over het illegale bier helemaal klopte.
In zijn administratie stonden hele andere andere aantallen en bedragen dan in onze administratie.
Wij waren onze soos kwijt, maar een bekende zegswijze is: "Don't get mad, get even".
Wij liepen lachend die laatste vergadering uit.
Tegen Ome Henk is een onderzoek gestart en na 20 jaar, twee jaar voor z'n pensioen verdween hij met de stille trom, waarschijnlijk kreeg hij de zak.
Heb ik daar spijt van ? Nee. Een andere zegswijze zegt: "don't roll the dice if you can't pay the price".

Als afscheid van onze trouwe klanten heb ik nog rouwkaarten gedrukt, echte officieele.
Die hebben we naar het hele klantenbestand verstuurd.
Het hervomde stichtingsbestuur was des duivels, en voor ons was de zaak afgedaan.

19-11-2005, 20:51 geschreven door Caerwyn