Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Eergisteren heerlijk gezwommen.
Wel druk in het zwembad trouwens.
Op alle velden rond het bad was het druk natuurlijk, maar onder de bomen werd er bijna gevochten om een plekje.
Toch blijven de meeste mensen, met name de wat minder jonge, gewoon vriendelijk tegen elkaar.
Vreemd toch weer.
Een stel gorilla's, begin twintig, met hun eeuwig ontevreden kijkende
wijfjes. zit met smeulende blikken te kijken hoe de omstanders steeds
dichterbij komen, op de vlucht voor de oprukkende zon.
Mij kan het niets schelen dat een man van een jaar of veertig zijn
voeten vlak naast mijn hoofd neerlegt, ze stinken niet, en hij komt
niet op mijn handdoek.
Een stevige jonge vrouw is in de weer met een baby, een heel kleine.
Pa is er ook bij, hij hoeft zich geen zorgen te maken, dat kind is van hem, lijkt nu al sprekend op m.
Desgevraagd verteld ze me dat de kleine 14 weken is.
Ik ben vertederd, weet nog goed hoe het was toen die wurmen van mij ter wereld kwamen.
Mijn vrouw gaat tegen half een al weg, ze moet naar het ziekenhuis voor een onderzoek en ik blijf dus achter met de kinderen.
Ik vermaak me prima, af en toe het water in om af te koelen, lekker liggen suffen terwijl mn zwembroek weer droogt.
De moderne lange zwembroek die mn zoon voor me uitgezocht heeft draag
ik niet in het water, duurt veel te lang voor dat ding droog is, dus ik
zwem in mijn hopeloos verouderde "ballenknijper".
Lekker puh, en wie het niet mooi vind kijkt de andere kant maar op.
Ik blijk iets bijzonders te kunnen, achteruit zwemmen op mn rug, dus met de voeten naar voren, de tenen net boven het water uit.
Volgens mijn kinderen is het bijzonder, hoe goed ze het ook proberen: het lukt ze niet.
Wederom een stuk van mijn teruggekomen waterangst kunnen overwinnen door heel het "diepe" heen en weer te zwemmen.
Een paar keer de paniektest gedaan door te stoppen met zwemmen en met
mijn voeten naar de bodem te reiken, die er natuurlijk niet was.
Test vrijwel vlekkeloos verlopen.
Na de laatste keer toch maar weer snel terug naar 1,90 m. waar ik op mn tenen staand net mn mond boven water kan houden.
En verder broodjes eten, sjekkies roken, ice-tea drinken.
Voorover op mn handdoek liggend, wegdromend met mijn eigen gedachten die slechts weinigen kunnen raden.
Heerlijk.
En ik denk met Wim Sonnevelt: "Dit leven is waard geleeft te worden !".
Al zijn het maar momenten.
Adverteren doe je niet meer alleen in de pers of op tv, maar ook op internet.
En niet alleen op websites waar je wacht op mensen die komen kijken, nee, je zoekt je klanten op.
Zo gebruik ik (o.a.) Yahoo Messenger.
Daar ontwikkelde zich het volgende gesprek (nou ja, .. gesprek)
kockcravinhor: hhi... anyone there?
Caerwyn: yeah, i am
kockcravinhor: oh your there hi...
Caerwyn: hi ....
kockcravinhor: a/s/l (age sex locaation)?
kockcravinhor: im 27/f/USA. was lookin at your profile. thought you might like to chaat.
Caerwyn: what does it matter ? we probably live over a thousant miles from each other
kockcravinhor: so what have you been up to object_in_the_void?
Caerwyn: just got out of bed
kockcravinhor: cool. i was just hangin out watching tv. i was getting konda horny (*blushes)
Caerwyn: Hey, i know that line, seen it over a hundres times by now .....
kockcravinhor: feel like a little cyber fun with me ?? please please...
Caerwyn: seen that line over a hundres times as well .....
kockcravinhor: i think ill just take that as a yes... being as that im szarting to get real horny here.. lol ok?
Caerwyn: well, get yourself some pickles and stuff it in
kockcravinhor: i have some pics on my homepage the link is in my profile, still working oon it ...
Caerwyn: keep on working on it, it never gets good
kockcravinhor: oh no not work... thats a 4 letter woord you know..
Caerwyn: just how much of a fool do you think I am ?
kockcravinhor: alright how bout i get down on my knees in front off you and help you out of your pants?
Caerwyn: i most probably take your teeth out
kockcravinhor: tell me what you want me to do wth you while i slip out of my panties
Caerwyn: well, first clean yourself up, smells fishy .......
kockcravinhor: oh yeah babe.. dont stop. while i slide my hand down between my legs and part my moist lips
Caerwyn: so you have to wash your hands as well
kockcravinhor: oh it feels so good. Im holding your pulsing cock in my
hand, my shiny red fingernails dig gently into your balls, while
my full, soft ips engulf the mass of your meat
Caerwyn: you're holding nothing, not even the crown for worst script in the world
kockcravinhor: what do you mean? whas a script?
Caerwyn: you are
kockcravinhor: open my website so you can look at me while im sucking you. use the link in my profile!
Caerwyn: suck my big toe, needs cleaning as well
kockcravinhor: whaat do you think of my pics?
Caerwyn: i dont think of pics, i think of beer and food
kockcravinhor: how about you send me somme pics
Caerwyn: of beer and food ?
kockcravinhor: shit the phone. dont stol stroking it. hold on...
Caerwyn: as long as you're out of your pantys, stick the phone in in as well
kockcravinhor: sorry, I have to take this call, probly take bout five
minutes. If you want, come to my page and lets finish this. I
have my
cam on there cyberfungirls dot com look for me on there
Caerwyn: Yeah right ..... LOL
Als het eind december is, slaag ik voor mijn rijexamen, en heb een echt, heus rijbewijs, militair weliswaar, maar toch.
Daar kreeg je in die tijd ook een rijvaardigheidsbewijs bij, en op vertoon daarvan kun je een burgerrijbewijs krijgen.
Begin januari was ik overgeplaatst naar Amersfoort, de Bernhard kazerne
aan de Barchman Wuytierslaan (of zo iets) ofwel het OCC,
OpleidingsCentrum Cavelerie.
Hier zal men mij de komende drie a vier maanden klaarstomen voor verkenner.
Gelijk begint het gelazer al.
We hebben daar geen korporaals, maar, eeeh wachtmeesters of zo iets,
weet ik veel, net zo iets, maar als je ze korporaal noemt worden ze
vreselijk kwaad.
Allereerst vertellen ze dat BoZ de hemel was, zachtgekookte eitjes en
homo's, en dat wij, de slappe hap die we zijn, hier wel even tot echte
soldaten omgeturnd zullen worden.
Dit was het echte leger.
Verder waren we een stelletje ratten, we moesten onze smoelen houden,
en wie dacht het kader te naaien naaide zichzelf, want het kader naait
altijd harder en langer.
En als dat niet hielp liep je het risico om organiek (?) in elkaar
getimmerd te worden, wat ze hielden niet van ongehoorzaamheid.
Nou, die zat, de meesten waren diep onder de indruk.
Ik niet in de laatste plaats.
We hadden wat bivakken, weinig en erg slecht eten.
Nee, echt erg slecht, je pakte een soort bord en liep dan langs een paar loketten.
Bij de eerste kreeg je een schep witte smurrie, de aardappelen, bij de
tweede een schep doorgaans groene smurrie, je groenten, en bij het
derde loket kreeg je een schep vuil water (jus) en een hard,
donkerbruin ding, Je vlees.
De eerste dag de beste heb ik een neiging tot kotsen maar juist kunnen onderdrukken, en ben na een enkele hap afgehaakt.
Na een paar weken lukte het me om er drie door m'n keel te krijgen
voordat ik kotsneigingen kreeg, om daarna de rest in de container te
mikken.
Overigens was ik daar niet uniek in.
Ik had permanent honger, ik viel flink af (kon dat nog?) en dat maakte mijn humeur er niet beter op.
eigenlijk weet ik niet veel meer van die tijd, alleen het
alomtegenwoordige hongergevoel staat me nog bij, afgezien van de climax
natuurlijk, want dat ging echt helemaal fout.
Einde oefening
Op maadagochtend (ik heb iets met maandagochtenden) besloot ik dat het mooi geweest was.
Ik hield er mee op.
Wat had ik misdaan om deze behandeling te verdienen? Waarom drong het
woord dwangarbeid zich telkens weer aan mij op? Het nieuws op de radio
was niet voor mij bedoeld, dat was voor die mensen op die andere
planeet.
Hier was geen recht, geen grondwet meer van toepassing.
Tijdens één van de nachtelijke patrouilles heb ik een knul gezien die door zijn kader was toegetakeld.
Hij praatte niet, te bang.
Niemand praatte, iedereen was bang.
Ik zei eerder al: je doet het goed, of helemaal niet.
En ik was aangeland bij "helemaal niet".
Toen de ????? die ochtend de deur opentrapte en op z'n fluitje ging
staan blazen verwachtte hij, zo als anders normaal was, dat iedereen
ogenblikkelijk uit z'n bed stapte, en er naast ging staan.
Dat lukte heel aardig............
op één na.............
moi.
Hij beende door de kamer, in de (foute) veronderstelling dat ik nog sliep, en blies op z'n fluitje, vlak bij m'n oor.
Ik boos, ik wilde niet gestoord worden, en zei dat hem, en voegde
daarbij dat 'ie op moest houden met dat fluitje, omdat ik het anders
door z'n strot zou stampen.
Die zat.
Hevig geschrokken week de man achteruit, en liep met een rood hoofd de kamer af.
De anderen kwamen naar me toe en herinnerden mij er aan dat deze
jongens nergens voor terugdeinsden, en ik vertelde het dat dat me geen
reet interesseerde, mijn eindpunt was bereikt, mijn standpunt
ingenomen, mijn maat was vol.
Daar kwamen de schutters, vijf man sterk, allemaal goed getrainde vechtjassen.
Er werd weinig gezegd, maar iedereen moest van de kamer af.
Er hing een loodzware dreiging in de lucht, en sommigen van m'n kamergenoten wierpen wanhopig een laatste blik op mij.
Vergeefs.
Een van de mannetjesputters posteerde zich voor de deur, zodat deze niet open kon, en de anderen kwamen dreigend op me af.....
Als om zichzelf een reden te geven begonnen ze verbaal: "Zo lange, en
nou je nest uit of we trappe je zo hard in mekaar dat je moeder je niet
meer herkent, en je zou willen dat je nooit geboren was".
Dat was boude taal.
Mijn reaktie: "prima, laat de eerste van jullie helden maar komen, maar
bedenk wel: de eerste die me aan druft te raken is dood, dee bubbel o
dee, ik kan niet tegen jullie op, maar er gaat hier vandaag iemand dood
als jullie niet oprotten" Dat was nog veel boudere taal, zeker voor
zo'n mager scharminkel als ik.
Blijkbaar hadden ze dit niet verwacht, en ze trokken zich tactisch terug bij de deur.
Na enig overleg kwam er een naar me toe, ging op de rand van het bed zitten en vroeg waar ik dacht mee bezig te zijn.
Ik legde hem uit dat het mooi geweest was, en dat verder niet meer op mijn medewerking gerekend hoefde te worden.
Dit vond hij een eigenaardig denkbeeld, vooral om dat ik scheen te denken dat er een alternatief was.
Hij raadde me aan om hier eens met een dokter over van gedachte te wisselen.
Dat leek mij een alleszins redelijk voorstel, en ik kwam m'n bed uit.
De sluwe vechtjassen verdwenen.
Ik zat net een formuliertje voor de dokter in te vullen toen de rest
van de kamer binnenkwam, bevreesd voor wat zij zouden aantreffen.
He? leef jij nog, en: nergens bloed? Ze keken anders naar me dan voorheen.
Toen kwam de dagorder, volle bepakking: we gingen op bivak.
Ik niet dus, ik vond dat ik naar de dokter ging, en kleedde me zo als gebruikelijk.
Weer goede raadgevingen van de mede kamerbewoners, "don't push your
luck" was de teneur, maar nu stoppen zou een overgave betekenen, en ik
was nog niet eens goed begonnen.
Op de appél plaats aangekomen stond een van de figuren van eerder die
ochtend mij smeulend aan te kijken, zijn bek viel open, en hij
schreewde, voortdurend naar mij kijkend: "alle verzoekjes zijn
ingetrokken, we gaan op bivak!".
Het hele protocol aan mijn laars lappend riep ik terug of dat ook voor mij gold.
"Natuurlijk geld dat ook voor jou, en nou je bek houwe !"
"Maar het verzoekje ging duidelijk over vandaag, en..........."
"Bek houwe!"
"Wie wijst die verzoekjes af?"
"De luitenant, en nou je bek houwe!"
"Waar is de luitenant?"
"BEK HOUWE !!!!!!!!"
"Laat maar ik zie hem al."
en terwijl de man met overslaande stem probeerde mij in het gelid te
houden kuierde ik datzelfde gelid uit, en in de richting van de
luitenant die juist naar buiten kwam, duidelijk geërgerd door dit
misbaar.
"Luitenant, ik hoor dat u mijn verzoekje voor de dokter heeft........."
"Drukkers hebben we genoeg, woensdag ben je de eerste."
"Dan heeft u de strekking waarschijnlijk niet helemaal begrepen, het ging duidelijk over vandaag, en niet over......."
"Terug in het gelid, woensdag zei ik toch? wegwezen!"
"Nee."
"Wat nee?"
"Ik heb een alleszins redelijk verzoek inged......"
"Weiger jij een dienstbevel?"
"Blijkbaar."
"Ga jij maar eens mee naar de majoor !"
En daar aangekomen leg ik mijn zaak voor.
"Wat verwacht je van die dokter?"
"Een onderzoek, en daarna afkeuring."
"Denk je dat dat lukt?"
"Weet ik wel zeker."
"Probeer maar (gnignigni)."
En ik op naar de dokter.
Dokter, een medicus ?
Daar aangekomen word ik aangekeken of ik de pest heb, en mag ik vóór.
Doc leest een brief, kijkt op en zegt dat als ik hard loop, ik nog net mee kan naar het bivak.
Ik stem toe, onder een voorwaarde.
Hij wil weten welke (hahaha, fout!).
Ik verklaar dat ik chauffer ben en alle verantwoordelijkheid voor zowel
materieel als mensen bij hem leg, ik onthef mijzelf van iedere
verantwoordelijkheid voor zijn beslissing.
Hij wil weten wat ik bedoel.
Ik vertel hem dat ik geen zin meer heb, en dat ik ontsnappen zal aan
het leger, vandaag nog, en als dat moet door mezelf volgas de
vernieling in te rijden tegen de eerste de beste stevig genoeg
uitziende muur, inclusief de mensen aan boord van de jeep, dat ik dat
zal doen.
Hij gelooft me niet.
Ik draag hem op om schriftelijk de verantwoordelijkheid van mij over te nemen.
Hij is onzeker, en stuurt me de gang op.
Na een kwartiertje wordt ik weer binnengeroepen, en hij vraagt wat dat was met die sportleraar.
Ik vertel hem dat hij dat niet hoeft te weten, en dat hij alleen maar een briefje hoeft te schrijven over verantwoordelijkheden.
Hij pakt de telefoon, en regelt dat ik de dag daarop terecht kan op het Geertebolwerk in Utrecht.
Bij de psychiatrische afdeling, het plekje dat het leger heeft voor "mijn soort".
John Lennon
Goed, een paar militairen afbluffen kan, een besluiteloze medicus inpakken kan blijkbaar ook, maar een psychiater?
Ik zal m'n verhaal goed voor elkaar moeten hebben!
De volgende dag zit ik in de wachtkamer in Utrecht.
Nerveus, want ik heb helemaal geen verhaal, ik heb eigenlijk helemaal niets dan mijn grote bek.
Dan ben ik aan de beurt, ik ga naar binnen, zie, en weet dat ik gewonnen heb.
De psychiater is het evenbeeld van John Lennon, inclusief zeer lang haar en een klein rond zonnebrilletje.
Hij leest de brief aandachtig, en zegt dan dat als ik afgekeurd wil worden, ik bij hem aan het juiste adres ben.
Dat is zijn functie, afkeuren.
Het leger vind van niet, maar hij voelt van wel.
Protocolair verteld hij me de nadelen die er aan S5 kleven, ik ga akkoord en hij laat me tekenen.
Een vooringevuld formulier gaat in een envelop, die krijg ik, en hij
zegt: "Ziezo, code 9998, jij bent er van af" en hij besluit met "Het ga
je goed".
Loopbriefje
Eenmaal terug in de kazerne overhandig ik het formulier aan de majoor.
Die kijkt er naar, duidelijk ontstemd, en zegt: "het is je blijkbaar
gelukt, ga je rotzooi maar inpakken, en inleveren bij de fourier,
daarna meld je je bij de admeur (administrateur).
Ik doe dat, en krijg een briefje van die admeur waarop diverse
gezaghebbenden binnen de kazerne verklaren dat zij van mening zijn dat
ik volkomen gezond van lichaam en geest ben.
Ik laat alle dignitarissen tekenen, en de dag is al weer haast om als
ik het briefje terugbreng en te horen krijg dat ik "op kan rotten".
Laatste nacht
Geheel op eigen houtje en waarschijnlijk zwaar tegen de regels in
besluit ik die om de nacht nog in de kazerne door te brengen, om m'n
maatjes nog dag te kunnen zeggen.
Als ze aan het einde van de volgende dag nat en verkleumd terugkomen zijn ze stomverbaasd.
Ze namen allemaal aan dat ik de rest van m'n dienstijd (nog 12 maanden)
in de bajes zou verblijven, wegens insubordinatie, recalcitrant gedrag,
en dreiging met geweld, om daarna, aldus kleingekregen, alsnog mijn
verplichtingen jegens het vaderland na te komen.
Ik lach minzaam, groet ze, en ga.
Buiten kom ik de oude sergeant Jansen (van pantser herkenning) nog
tegen, hij merkt op dat ik erg snel omgekleed ben na dat bivak.
Ik leg de situatie uit, en hij is in de war: "Wat jammer, je was nog
wel zo goed in pantserherkenning........." Hoofdschuddend loopt hij weg.
De smaak van overwinning
Ik sta buiten de poort.
Het is half februari en het vriest behoorlijk.
Ik voel de kou niet, ik voel een euforisch vuur.
Ik voel me vrij.
Ik ben vrij.
"Everything that doesn't kill me makes me stronger. "
Iedereen heeft zo z'n weke momenten.
Zo raakte ik een paar dagen geleden in de ban van een prachtig liedje dat ik toevallig hoorde.
Zie hiernaast onder "muziek"
De schrijfster en eerste zangeres is Dar Williams, twede zangeres is
niet duidelijk, volgens sommigen is het Joan Baez, volgens anderen Liz
Phair.
Klinkt erg mooi, en stukken uit de tekst waren ook erg mooi.
Vandaar dat ik het ben gaan vertalen.
Viel niet mee, de engelse taal is veel bondiger dan het nederlands.
Bovendien zijn veel dingen onvertaalbaar, omdat ze dan hun hun kracht verliezen.
Maar ik heb het toch geprobeerd.
Deze vertaling draag ik op aan G.
Waarom is het, dat als wij ouder worden,
de wegwijzers voor ons, ze maken ons bang.
Dingen als: Je wint toch niet, Bedrog ? Waar's je partner?
Die wegwijzers zijn niet de soort die ik wil.
Dus ik ga erop uit met mijn verf en mijn kwasten
Ik verander die wijzers, ik kom overal
'T wordt een prachtig schandaal, de held, de vandaal.
Ik ga er op uit, steel de troon van de koning.
En 's morgens vroeg wijzen de wijzers naar jou...
Ze zeggen
'K ben zo blij, dat jij nu ook hier bent
Jij gaf er niets meer om, maar ik wel, ik kon het zien,
't is de eerste dag van de rest van je leven,
En oh ..... Jij wordt er mooier van.
Ik kende een vrouw met een verzameling stenen.
Ze had steeds een steen voor elke bedreiging.
Een steen tegen hebzucht, een tegen verlangen.
Een steen tegen stemmen die riepen naar haar.
Maar één stem kwam door, het kwam als een verrassing.
Die zei: jaag ons niet weg, want wij zijn jouw verhaal.
En aldus uitgesproken was haar keten verbroken
en de stemmen werden een prachtig koor,
een open acoord van meerstemmig gezang,
het zong:
We zijn zo blij, dat jij nu ook hier bent.
Jij gaf er niets meer om, maar wij wel, wij konden je zien.
Dans nu met ons mee voor de rest van je leven,
en oh ..... Jij wordt er mooier van.
Op mn vijftigste wist ik, het zit er niet in.
De weg naar compleetheid die was niet voor mij
Oud en mager was ik, wie kon ik nog bekoren?
En dus stond ik haaks op de wegwijzers toen.
Het leven dat was als een giftige appel .
Maar toch at ik door, maakte mij niet meer uit.
Geen bewuste keuze. Maar de vrouw van de stemmen
zij kwam op me af met die mooie muziek
Ze schonk mij haar muze en redde mijn hart,
ze zij:
'K ben zo blij, dat jij nu ook hier bent
Met wat jij nu weet, wat de ervaring je leerde,
Kijk om, stel je open, samen zijn we compleet
En oh ..... Jij wordt er mooier
Oh... ik wordt er mooier
Oh.... wij worden er mooier van.
Vanmiddag vonden we 'm koud en stijf in z'n kooi.
De rat.
Twee jaar geleden bij ons gekomen als afdankertje.
Zo snel je vingers of gezicht in de buurt kwamen deed hij uitvallen.
Gewoon eerst flink rust gunnen, daarna langzaam aan zijn vertrouwen winnen.
Dat is gelukt.
Op het eind kwam hij vrijwillig z'n kooi uit, op mn handen zitten.
Lekker aan je gezicht laten snuffelen, stukjes "knabbelstaaf" voeren, of stukjes brood, hoe harder hoe lekkerder.
Soms liep 'ie gezellig over het grote bureau waar mn zoon en ik de pc's op hebben staan.
Lieve oude rat geworden, en, zo als dat hoort bij ratten, nieuwsgierig en gezellig.
De levenscyclus van zo'n beest is rond de drie jaar, en het einde kondigde zich al enige tijd geleden aan.
Langzaam aan, van achteren naar voren begint er van alles te weigeren, vacht wordt dunner, botten voel je er doorheen.
Maar het is toch onwennig, de dood, van wat voor dier (of mens)
dan ook roept altijd weer vragen op, ook al was het verwacht.
Ook ratten hebben een eigen karakter, een persoonlijkheid.
Zou dat ergens blijven ?
M'n zoon heeft een kuil gegraven, we hebben 'm in wat keukenrol gewikkeld, en teruggegeven aan de natuur.
Nog even in de kuil kijken, dag jochie.
Kuil dicht, rat weg.
Oh, er komen zeer zeker weer nieuwe hoor, maar nu nog even niet.
Piëteit voor een rat? Jazeker.
In '75 wordt ik opgeroepen voor de dienstkeuring.
Goedgekeurd natuurlijk.
Het is pas eind '76 als ik uiteindelijk op moet komen.
Mijn maatje H. hoeft niet, hij heeft astma, F. ook niet, die heeft het bij de keuring al verbruid.
Nadat hij helemaal goedgekeurd was kreeg hij nog een gesprek met de indelingsofficier.
-Zo, hoe vind je het dat je overal voor goedgekeurd bent?
Interesseert me geen zak.
- He? wat bedoel je daar mee?
Nou, jullie kunnen me dwingen om te komen, maar als jullie zeggen
links, dan ga ik rechts, als jullie zeggen duik, dan spring ik.
Kortom, het interesseert me geen zak, want ik doe toch niet wat jullie willen.
Hij mag nog even terug naar de psychiater, doet daar het verhaal op verzoek nog eens over en krijgt het stempeltje S5.
Stabiliteit 5 dus, mentaal niet stabiel genoeg om te dienen in het leger.
Te afwijkend om mannen dood te schieten, vrouwen te verkrachten, kinderen op te blazen, huizen plat te branden, etc.
Mij verging het anders...........
Het begint in 1976, naar mijn herinnering in oktober, als ik op moet komen voor de militaire dienst.
Al vroeg heb ik de trein genomen naar Roosendaal.
In die trein zie ik diverse sombere gezichten van leeftijdsgenoten,
waarschijnlijk lotgenoten, en ja hoor, in Roosendaal stappen we
allemaal uit.
Buiten het station worden we in luxe reisbussen gedreven, en na verloop van tijd komen we aan op het terrein van de kazerne.
Hier worden we op een rij gezet, en iemand brult dat we vanaf dat
moment onder de militaire krijgtstucht staan, en dat dat voolopig niets
anders inhoudt dan: doen wat er gezegt wordt.
Allereerst moeten we naar de fourier, die geeft je nieuwe kleren en een heleboel spullen
Kleren worden verstrekt in vier maten: te groot, te klein, veel te
groot, en veel te klein, en na verloop van tijd en enige vruchteloze
discussies met de fourier over de pasvorm, zijn we weer buiten
aangekomen.
Nu moeten we, waarom snap ik nog steeds niet, onze eigen schoenen
uittrekken en de gympies aan doen, de officieële, van overheidswege
verstrekte gympies, van die hele dunne blauwe.
Daarna worden we weer de bussen in gedreven, en weg zijn we weer, op naar Bergen op Zoom.
Daar aangekomen worden we samengedreven in de kantine, waar we koffie
en een gevulde koek krijgen, de koffie is niet te zuipen, en de koeken
zijn gortdroog, maar een behulpzame "oude stomp" legt ons uit, dat de
koek op de koffie gelegt moet worden, zo wordt de koek zacht, en heeft
de koffie ook nut.
Vrolijk roep ik deze mededeling door de zaal, met het bijvoegsel
"voedselgewenning" en de eerste vuile blikken van het kader zijn mijn
deel.
Overigens bleek deze tip later ook nog bruikbaar voor stroopwafels.
Vervolgens wordt iedereen geacht zich te melden bij een tafeltje,
steeds bij ieder tafeltje je melden, je nummer zeggen, en kijken of je
op die lijst staat.
Na slechts drie pogingen (tafeltjes) blijk ik te bestaan, en ik krijg m'n pas, m'n penning, en m'n bestemming te horen.
Hierna weer de bussen in, en naar de definitieve voorlopige verblijfplaats, Ossendrecht.
De bestemming hebben we inmiddels uit ons hoofd geleerd, het nummer ook
trouwens, mijn bestemming is A22x2 wat inhoudt: Jeepchauffeur in
opleiding.
Aan de hand hiervan worden we uit de bussen opgepikt, door een aantal
korporaals, die allemaal met een eigen groep naar de gebouwen trekken.
Ik kom terecht bij een een groep van 12 man, we kiezen een bed uit, en hebben een plaatsje in het leger.
Na verloop van tijd komt een niet onvriendelijk ogende man met een baardje binnen.
"Sergeant Laanen" stelt hij zich voor, en vertelt er bij, dat als iemand een probleem heeft, we bij hem moeten zijn.
Een van de jongens, zij achternaam is Ippel, krijgt zijn broek niet
dicht, de knul is behoorlijk aan de maat, en alleen de bovenste knoop
van z'n broek krijg'ie na veel moeite gesloten.
De hele handel puilt naar buiten, en hij zegt: "sergeant, ik heb een
probleem!" waarop de sergeant naar zijn uitpuilende onderbroek kijkt en
zegt: "Ik zie het, maar wat verwacht je nou van me? dat ik op m'n
knieen ga zitten en m'n kunstgebit uit doe?".
Het ijs is gebroken, we weten dat we aan deze man iets kunnen hebben.
Nadat een korporaal om een grotere broek is gestuurd heeft ook Ippel
een uniform aan, en moeten we onze kasten gaan inruimen, alles op een
mes breedte vouwen, en netjes gesorteerd in die kast naast je bed.
Daarna schoenen (laarzen) poetsen, koppel in de blenko (watervast groen
spul) zetten, en de rest van de dag besteden we aan diverse zaken, zo
als het kijken in het handboek soldaat, en verdere kennismaking met
onze korporaals/instructeurs.
Ook deze blijken reuze mee te vallen.
Aan het eind van de eerste dag spreken we de jongens van de kamer naast ons, hun sergeant is niet makkelijk.
Het is een ex commando, die een pesthekel heeft aan hun, de rest van de wereld , en vermoedelijk ook aan zichzelf.
So far, so good, ik klaag (nog) niet.
De opleiding
Er begint zich na verloop van tijd een routine af te tekenen.
Dit deel van de opleiding bestaat uit: opstaan, sport, theorielessen,
praktijklessen, voertuigtechniek, exercitie (marcheren), krijgskunst,
zelfhulp/kameradenhulp (nee, op het slagveld, een soort EHBO).
Met name de praktijklessen zijn wel leuk, zij het koud en lekker met de jeeps rondraggen.
Bij meer dan een enkele gelegenheid gaan de lesbordjes van de jeeps af,
en gaan we naar een plek waar de jeeps goed verborgen kunnen worden
(voor de marechausee) en zitten we de hele ochtend in een kroeg, waar
we meer dan een enkel pilsje drinken.
Bij een van die gelegenheden ben ik echt stomdronken geworden.
Ondanks dat moet ik terugrijden.
Ik vraag de korporaal of het wel verantwoord is en hij bevestigd dat
"Als je dronken leert rijden (burrrrp) kun je het des te beter als je (hik) nuchter bent" is zijn reaktie.
Zonder noemenswaardige incidenten komen we thuis.
Het eten op de kazerne is goed, prima zelfs, en ik vraag me af waar die
verhalen over dienstkeukens vandaan komen, ook het regiem is
gemakkelijk, niemand doet moeilijk, ook de staf niet.
Overigens vat ik een koutje, het eerste weekend, en word ik naar het
dichtstbijzijnde militair hospitaal gebracht, ik vind het best, ik vind
alles (nog) leuk.
Mijn ouders echter, waren aardig geschrokken, er kwam een jeep met
grote snelheid aanrijden, stopte met gillende banden voor hun deur, en
een van de inzittenden leverde hakkenklakkend een telegram af, de
tekst: "Uw zoon komt niet naar huis stop ligt in het hospitaal stop
niet ernstig" en na anderhalf uur bellen en zoeken naar de juiste
functionarissen zijn zij eindelijk op de hoogte dat het maar een
verkoudheid is, en zijn ze gerustgesteld.
Eerste wacht
Dan, na verloop van een paar weken, is het mijn beurt om wacht te lopen, 's Nachts nog wel.
Ik wordt met mijn UZI (pistoolmitrailleur, 9mm., geschikt om om korte
afstand een redelijke verwoesting aan te richten) aan de poort gezet,
en mag alleen mensen binnenlaten die ik persoonlijk herken, of die over
een stempeltje van onze legerplaats beschikken.
"Anderen komen er niet, herhaal, niet in." is een volkomen duidelijke opdracht.
Daar sta ik dus, als om drie uur 's nachts een combi (groen volkswagenbusje) voor de poort draait.
Ik loop naar de auto toe, en vraag de man onder de pet met vele sterren, naar z'n pas.
Kankerend over zijn haast krijg ik het ding, en konstateer dat de man
juist die pagina uit z'n pas mist waarop het stempeltje had moeten
staan.
Ik vertel dat hem, en tevens dat 'ie er daarom niet in komt.
De man wordt vreselijk kwaad, en gelast me onmiddelijk de poort te openen.
Dat weiger ik.
Vervolgens stapt de man uit, en loopt naar de poort, "dan doe ik het zelf wel" roept hij, woedend.
Hij heeft net het hek vastgepakt, als hij een bekend geluid hoort.
Ik heb het magazijn in m'n UZI gestopt en laadt het wapen door (kogel in de kamer).
Als bevroren staat de man aan de poort, hij weet dat als ik één opgewonden beweging maak, dat voor hem fataal kan zijn.
Rustig zeg ik "Dat zou ik niet doen mijnheer, mijn instrukties zijn glashelder, en als ik u moet stoppen, dan doe ik dat.
Beweegt u zich vooral langzaam!" De man draait zich langzaam om om mij aan te kijken, en wil wat gaan zeggen.
Op dat moment komt de wachtcommandant naar buiten, hij heeft al geruime
tijd de lichten van de combi gezien, en vraagt zich af wat er aan de
hand is.
Ik leg de situatie uit, en in het licht van de koplampen herkent de
wachtcommandant een zeer hoooge chef van deze basis, de overste
huppeldepup.
Hij opent het hek, gelast mij mijn wapen te beveiligen, en de overste kan zijn weg vervolgen.
Later vraagt hij of ik echt gericht geschoten zou hebben.
Het antwoord is kort en onverschillig: Ja.
Ik heb daar later nog vaak over nagedacht, ik zou het echt gedaan
hebben, ook al was ik het maar half eens met het leger, als je het
doet, doe je het goed, anders doe je het niet, helemaal niet dus.
Heel rechtlijnig.
Je hebt ook geen keus, Als er een terrorist naar binnen wil vraagt hij
ook niet eerst of jij wel achter het leger staat, hij knalt je gewoon
af.
Van dit incident heb ik overigens nooit meer iets gehoord.
Sportleraar
Wel van een ander incident.
Picture it: begin of half november, druilerig weer, juist boven het
vriespunt, maandagochtend, in het bos, sporttenue (kortbroekje, dun
shirtje, lullige gympies) en de sportleraar, lean mean fighting
machine, draagt ons op om een modderig paaltje van de grond te pakken,
dat als een geweer vast te houden, en heen en weer over een modderpad
te springen.
Ik ben fysiek niet zo'n geweldenaar, nooit geweest, en raak al gauw achterop.
De man krijgt dat in de gaten, en gaat achter mij lopen, brult allerlei
ongein uit, om mij te kwetsen, maar als 'ie roept, duidelijk hoorbaar
voor iedereen dat ik een luie donder ben, dan ben ik beledigd.
Ik roep terug dat ik niet om deze behandeling gevraagt heb.
Daarop roept hij dat 'ie me wel even zal "helpen" als ik niet doorloop.
Dat had 'ie nou niet moeten doen.
Ik hou niet van bedreigingen.
In een reflex draai ik me om, ren op de vent af en roep dat ie ofwel
z'n grote bek moet houden, ofwel laten zien wat 'ie waard is.
Hij kiest voor dat laatste.
Het peleton komt tot stilstand en haalt mij, na enige aarzeling van de
man af, ik ben hem dan echt helemaal verrot aan het slaan, met het
paaltje.
Ik begin terug naar de kazerne te lopen, en twee van m'n makkers komen
op eigen initiatief achter me aan, de anderen helpen de sportleraar
overeind, en helpen hem terug naar de legerplaats.
Rapport
Ik heb me nog maar net omgekleed als ik bericht krijg dat ik me moet melden bij de kapitein (whatever) en ik doe dat.
Hij vraagt mij of ik mijn gedrag normaal vind en als antwoord vraag ik hem of hij het gedrag van die leraar normaal vind.
Hij vraagt mij om te zorgen dat dit soort excessen niet meer voorkomt,
en ik antwoord dat ik daar geen enkele belofte over kan doen, en dat ik
in een vergelijkbare situatie wellicht het zelfde zal reageren.
Vervolgens vertelt hij me op dreigende toon dat er voor "mijn soort"
een speciaal plekje is in het leger, en ik raadt hem aan de leraar daar
heen te sturen.
Mijn sergeant, die bij me is, neemt me gauw mee de kamer af, en verteld me dat ik een idioot ben.
Ik haal mijn schouders op, de hele zaak is niet interessant, en ik beschouw e.e.a.
als afgedaan.
Het leger blijkbaar ook, althans voor dat moment.
In de soos waren we Martin tegengekomen.
Martin zat in een tehuis en had het daar weinig naar zn zin.
Hij zat daar omdat zn beide ouders nogal aan de drank waren.
Hij was beslist geen onsympathieke knaap en begon deel uit te maken van onze groep.
We trokken ons zn lot aan en gingen op zoek naar mogelijkheden.
Zo kwam het dat hij bij ons in trok.
Gezellige boel, mijn broer woonde inmiddels ook weer thuis, en ik deelde mijn kamer met Martin.
Hij had een leuke baan gevonden, bij een fiscaal adviesbureau.
Op een dag had hij een eigenaardig verzoek gekregen va zn baas.
Of hij, en evt. nog iemand anders bereid was om een jacht op te halen in de buurt van Rotterdam, en af te leveren in Loodrecht.
Nou, dat zagen we wel zitten natuurlijk !
Hoe zuiver of onzuiver die koffie was wisten we niet, en wilden we ok niet weten.
We werden gebracht door Martin's baas, moesten ergens uitstappen en daar stond iemand op ons te wachten, duidelijk bloednerveus.
Steiger af en een joekel van een jacht op, zeker wel 15 mtr. lang.
We kregen de regels van voorrang te horen, de tip zoveel mogelijk
rechts te houden, wat de boeien betekenen, in tien tellen een
kennismaking met de dieptemeter en de boegschroef, en of we dat ding zo
snel mogelijk de haven uit wilde brengen ... maakt niet uit hoe, de
haven uit, snel dus.
En woesh ! weg wassie weer.
Daar zaten we, twee mafketels van amper twintig op een jacht met een Michelin wegenkaart.
Goed, eerst de haven uit.
Ik nam het stuur als eerste, was het zekerst van mn zaak, en stuurde
het ding zonder maar een enkel tikje tegen de steiger de haven uit.
Kompas erbij, gelukkig kon ik kaart en kompas gebruiken, ooit nog geleerd met scouting.
Lastig hoor, die waterwegen, maar ik had wel een idee hoe we moesten varen.
De tanks zaten vol, dus we hoefden niet zuinig te zijn met diesel, en
af en toe trokken we even een sprintje, een enorme grijze rookwolk
achter ons latend.
Er was ook bier en frisdrank aan boord, en we mochten pakken wat we wilden.
Natuurlijk gingen we aan het bier.
Vrolijk tuften we over de rivieren, biertje dr bij, eigenlijk niet zo moelijk dat varen.
Ineens hoor ik vreselijk kabaal vlak achter me, een misthoorn of zo.
Ik kijk om, en zie een enorme zwarte massa met een noodgang op ons af komen.
Motoren voluit en aan de kant want je hoeft geen doorgewinterde zeerot
te zijn om te weten dat een lege rijnaak gehakt maakt van jachtjes zo
als dit.
Pfffff, net goed gegaan, op twee meter afstand passeert hij ons.
Even klotsen op zijn hekgolf, en weer even netjes terugsturen naar ons stukje rivier.
Randje vaargeul.
Ergens op de Rijn stuurt Martin, en ik kruip even in een kooi, want ik ben wat slaperig.
Ik wordt wakker door een dreun die door de boot heengaat, met een schrapend geluid.
Ik hoor de dieptemeter piepen dat er geen water onder de kiel is.
Ik storm naar boven en zie Martin scheefgezakt in de stoel hangen, hij slaapt de slaap der rechtvaardigen.
Recht voor ons, op nog geen tien meter is een strandje, kleuters huppelen vrolijk heen en weer.
Ik geef een zwaai aan het roer en geef gas bij, want de boot remt flink af op de bodem.
boegschroef er bij, en binnen een paar seconden reageert het ding op de juiste wijze.
Pffffff ook overleefd.
En die kleuters ook.
We besluiten niet meer te gaan slapen en samen wakker te blijven.
Oh, en het bier laten we verder ook voor wat het is, want mischien is het toch niet zo'n goed idee.
Dan gaan we richting Utrecht, we naderen de Wilhelminasluizen.
Als een van de eersten varen we naar binnen.
Aan de kadewand zitten ogen, daar kan de je boot aan vast maken.
Boven de waterlijn is het droog, dus ik maak mijn lijn zo laag mogelijk
vast, en dan niet vast, maar zo dat ik m kan laten vieren.
De sirene gaat al als ik zie wat Martin gedaan heeft.
Lijn op stahoogte vastgemaakt, lekker strak, paar flinke knopen er in.
Ik duik naar het keukentje en graai het broodmes uit de la.
De boot hangt al behoorlijk scheef als ik weer boven kom.
De reling kreunt gevaarlijk en Martin probeert de knoop los te krijgen,
maar met een paar ton boot eraan gaat dat natuurlijk niet.
Ik val aan op de lijn, en juist voordat we onder 45 graden hangen snij ik het door.
Grote golf in de sluis, scheldende schippers, maar niets gekrenkt dan onze trots.
Buiten de sluis gaan we even stilliggen, laat ze allemaal maar even passeren.......
In Utrecht stad is het natuurlijk vreselijk leuk.
We gaan de grachten door, en komen ook langs de terrasjes van de oude gracht, het is zaterdag en warm, dus dat zit vol.
Helaas geen bekenden.
Als we onder een van de bruggen doorgaan komt er vanaf de andere kant een rondvaartboot.
Vol in de remmen, want de vent heeft heel wat ruimte nodig.
Gaat goed ..... maar als het niet goed gegaan was, was het niet onze schuld geweest ! (voor de verandering).
Zeer laat in de middag bereiken we Loosdrecht.
Martin's baas staan bij een klein sluisje op ons te wachten en komt aan
boord, we moeten door nogal wat nauwe watertjes, en hij neemt het stuur
over.
Wij houden de boot af met de lange stokken die daarvoor aan boord liggen.
"nog iets gebeurd onderweg?"
"nee hoor, niks bijzonders, lekker rustig wel."
In de auto krijgen we de uren cash uitbetaalt, en het verzoek om e.e.a. te vergeten.
Maar hoe ik mn best ook gedaan heb al die jaren, het is me niet gelukt.
Ik heb het al eens eerder aangegeven.
Ik had een paar hele goeie maten, vrienden zelfs.
Henny en Frans, en in sommige gevallen aangevuld met nog anderen.
We waren maten door dik en dun, en kwamen voor elkaar op, en voor iedereen waarvan wij vonden dat het nodig was.
We waren in onze onbezonnenheid bereid om heel ver te gaan voor elkaar.
Maar eerst even terug naar mijn thuissituatie.
Tussen mijn stiefvader en mij boterde het bepaald niet best.
Op kerstdag zaten we in de woonkamer, mijn moeder, stiefvader en ik.
Hij had ergens de pest over in en schonk zichzelf een borrel in, zonder ons te vragen of we ook wat wilden.
Toen hij zat stond ik op, en vroeg mijn moeder wat ik voor haar in kon schenken.
Daarna pakte ik de whiskyfles en schonk mezelf ook een neut in.
Dat was tegen het zere been, en hij wilde het me verbieden, ik moest mn eigen drank maar kopen van mn eigen geld.
Dat was tegen mijn moeders zere been, en ze legde hem piekfijn uit dat
het er stond voor algemeen gebruik, en dat mijn verbruik zowieso
stukken lager was dan het zijne.
Woest was hij.
Mijn moeder dook de keuken in om een lekker kerstmaaltje op tafel te zetten.
Toen de tafel gedekt, en het eten geserveert was, waren moe en ik het borrel incident al lang vergeten, maar hij niet !
We gingen aan tafel, en mijnheer vertikte het om ook te komen.
Nou, ja, dat eettie de restjes maar op, of helemaal niet, besloot mn moeder.
Maar mij zat het niet lekker.
Ik was behoorlijk pissed-off, moe de halve dag in de keuken, en hij vertikt het om aan tafel te komen.
We gingen eten, gespannen sfeer.
Op de radio was een komedie, Biels en Co, waar mijn moeder en ik best om konden lachen.
Halverwege stond hij op en zette de radio op een andere zender.
Ik plofte.
Ik smeet mn bestek op tafel en sommeerde hem de vorige zender weer op te zetten.
Dat deed hij niet.
Ik pakte heb vast en kwakte hem tegen de radiokast aan, met een veelbelovend "en nu vlug of ik maak je af klootzak!".
Dat vond hij blijkbaar leuk, want hij nam een bokshouding aan.
Hij kon boksen, dat had hij jaren gedaan.
Maar voor er klappen voelen kwam mijn moeder tussenbeide en beval mij naar mn kamer te gaan.
Ik liep de deur uit, en ging naar het huis van mn maatjes toe.
Daar aangekomen hebben die me opgevangen, hun ouders ook, me uit laten razen, laten janken, en me getroost.
Hun ouders bezorgt, mn maten net zo kwaad als ik.
Dik na middernacht kwam ik weer thuis.
De dagen erop was de spanning te snijden.
Ik leefde in een roes, een aggresieve roes, en alleen vanwege mijn moeder hield ik me in bedwang.
Natuurlijk ging dat niet goed.
Wat nou precies de directe aanleiding was weet ik niet, maar op een zeker moment was ik weer aan het bekvechten met hem.
Ik verweet hem dat hij mijn broer de deur uitgepest had, en vertelde
hem dat ik me door niets en niemand de deur uit liet pesten.
Eind van het liedje was weer een dikke ruzie, maar er was iets veranderd.
Mijn moeder probeerde niet langer de kool en de geit te sparen en koos partij.
Natuurlijk voor mij, moeders kiezen altijd voor hun kinderen.
Ze ging demonstratief het bed afhalen en vertelde hem dat als hij zich
zo gedroeg tegenover mij, hij maar ergens anders moest gaan slapen.
Hij maakte het bed weer op.
Zij haalde het weer af.
En toen hij probeerde om haar tegen te houden was voor mij de maat vol.
Bokser of geen bokser, ik ging er op los, en er vielen een paar
behoorlijk rake klappen, want niemand raakt mijn moeder aan als ze dat
niet wil.
Niemand !
Moe weer tussenbeide komen, maar hij had de boodschap eindelijk begrepen, en pakte een koffer.
Twintig minuten later was hij weg.
Ik zat nog na te trillen van de driftbui, mijn moeder in tranen.
In de periode daarna kwamen mijn maten weer veel over de vloer, net als in de periode voor mn stiefvader er was.
Henny voerde politieke discussies met mijn moeder, ze stonden beslist
lijnrecht tegenover elkaar, maar hadden beiden stiekum plezier.
Er was weer rust en gezelligheid in huis.
Tot op een zeker moment.
Mijn moeder ontmoette mijn (inmiddels ex) stiefvader nog steeds, maar
elke keer als ze bij hem geweest was, was ze tegendraads, kribbig etc.
Ik besprak de situatie met mijn broer en mijn maten.
Tijd voor doeltreffende aktie.
We vonden dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken, en besloten
dus dat de aktie gelijk de eerste keer hard genoeg moest zijn.
Zijn adres hadden we al snel achterhaald, hij woonde op een flat, elde etage of zo.
Op een zonnige middag gingen mijn broer, mijn maten en ik, voorzien van donkere zonnebrillen en handschoenen bij hem op bezoek.
Drie opzij van de deur, onzichtbaar, één (ik) belde aan.
Hij stond aan de andere kant van de deur en riep "wat mot je? ".
Ik zei alleen maar "open, anders doe ik hem open, en wees op de deur.
De deur ging open op een kier en hij herhaalde "wat mot je?".
Mijn broer gooide de deur open en pakte hem bij zn revers en trok m naar buiten.
Mijn maten pakten m aan en deelden heb mee dat verder contact er niet meer zou zijn, geen verzoek, een dictaat.
Hij protesteerde, dat dat onze zaak niet was.
Vals grijnzend vertelden we hem dat het onze zaak niet was of hij kon vliegen of niet, en hingen hem over de ballustrade.
Zonder enige stemverheffing meldden we dat hij maar beter vlieglessen
kon gaan nemen na het eerstvolgende contact, want het was een heeeeel
eind naar beneden.
En als extraatje meldde ik hem: "maar trek je vooral van ons niets aan, geef me gewoon een reden klootzak!".
Hij heeft nog een keer gebelt om te melden dat hij afzag van verder contact.
Een maand of drie later liep hij in de stad vlak voor ons (mijn maten en ik, en nog vier anderen).
Hee, dat is m ! riep er een en toen hij omkeek schoten ze op hem af.
Ik hield ze tegen, laat maar, dat stuk stront is het niet waard ...... NOG niet.
Het volgende wat we van hem vernomen was dat hij naar spanje vertrokken was, definitief.
Veel jaren later is mijn moeder er nog op terug gekomen.
Ze vond dat we dat niet hadden mogen doen, het recht niet hadden.
Maar ik geloof niet dat ze het ons echt kwalijk genomen heeft.
Vanavond met m'n zoon mee naar de handbaltraining.
Dat vind hij leuk, en ik ook, tussendoor gooi ik soms een balletje mee.
Ik ben zelf dus geen handballer he ?
Als ik een bal toegeworpen krijg is de kans dat'ie uit m'n handen stuitert erg groot.
Maar als de conditietraining eenmaal afgelopen is, en het tactische deel begint, komen ze net één persoon te kort.
De trainer ziet dat ik gympies aan heb en wenkt me.
"Ga jij daar even staan, verdedigen."
Ze moeten dus over me heen gooien.
Da's leuk, want ik ben wel 1,95 lang.
Daarna het volgende deel, in groepjes van twee een aanval doen, en ik blijf voor het doel staan.
Daarna in groepjes van drie.
De trainer verteld ze precies hoe ze de aanvallen uit moeten voeren en wat ze evt. verkeerd doen.
Vervolgens wordt de meute in twee gedeeld, en van mij word verwacht dat ik blijf staan.
Nu is het menens, de aanvallers komen in met alle behendigheid en kracht die ze in zich hebben.
Nou heb ik veel wedstrijden gezien, en ik vind het een prachtsport, maar meedoen is andere koek he ?
Mijn adem staat me niet toe om erg veel weerstand te bieden tegen deze flitsend snelle jongens.
Het het valt me echt niet mee hoor !
Leeftijdsklasse 15 tot 18, maar als je zo eens rondkijkt krijg je eerder het gevoel dat het 18 tot 22 is.
Dennis duwt me met één hand opzij, en als Gerard per ongeluk een bal
tegen mij hoofd gooit tol ik driemaal om m'n as, maar ik blijf overeind
!
Ik heb wel veel gezien, maar als ik Jerom probeer te stoppen gaat mijn
arm om z'n nek in plaats van voor z'n armen, geen opzet, pure
onhandigheid.
Ik schrik me een ongeluk, maar het is niet ernstig.
Natuurlijk krijg ik een strafworp tegen.
Ik schijn zowieso nogal ruw te verdedigen, want iemand roept: in een wedstrijd had je al lang rood gehad.
Ik dim een beetje, beter ook, want ik snak naar zuurstof.
De trainer kan er wel om lachen als ik bij het volgende trainingsonderdeel even de boel laat voor wat het is.
"Valt niet mee he?"
Nee, valt zeker niet mee.
Maar hij geeft aan dat hij er geen moeite mee heeft als ik vaker mee wil doen.
Dat heeft'ie gezegt !
Dus zal ik maar wat vaker de gympies meenemen, en ook een sportbroekje,
extra t-shirt en een handdoek, want als ik even later in de kantine
opgedroogd ben stink ik als een varkensfokkerij.
Mischien krijg ik nog wel wat meer vaders mee, kunnen we een recreantenteam oprichten!
Het bierteam, klinkt wel he ?
In die tussentijd speelt me dat liedje van Peter Koelewijn door het hoofd.
Je wordt ouder pappa geef het maar toe
Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe
Je wordt ouder pappa
Je wordt ouder pappa
Zo, we zijn weer eens lekker naar de Ardennen geweest.
En net als de vorige keer is het nogal wat werk om het in zn geheel hier neer te zetten, dus staat het op m'n website.
Voor wie het leuk vind: Klik op deze regel voor het ardennenverhaal.
Ja hoor, Aspartaam is weer eens in het nieuws.
Hoewel het al jaaaaaren gebruikt wordt, en zonder enig probleem, heeft
iemand weer eens besloten de oorlog te verklaren aan Aspartaam.
Eerst even een paar contra's op een rij:
"Ik heb een tante en die wordt altijd doodziek als ze het gebruikt heeft"
Ja, en ik heb een oom die nog veel zieker wordt als hij margarine gebruikt.
Kwestie van toevallige overgevoeligheid, zegt niets over het spul zelf.
Zo, dan hebben we daar vast mee afgerekend.
"Volgens recent Italiaans onderzoek krijg je er kanker van, want ze
hebben het aan ratten gevoerd en die kregen allemaal tumoren"
Ja, en hoeveel hebben die ratten binnengekregen?
En wat kregen ze nog meer te eten?
En hoe oud waren die ratten?
Je hebt onderzoeken en onderzoeken, je kunt uitzoeken of iets slecht
is, je kunt ook uitzoeken waarom iets slecht is, kwestie van invalshoek van de opdrachtgever.
Kortom: dat onderzoek zegt mij helemaal niets.
Oh, wacht, Italiaans onderzoek he? dan zegt het mij hooguit dat Maffioso Berlusconi blijkbaar ook suikerfabrieken heeft.
Even een ander stof: Keukenzout.
Natriumchloride dus.
Is dat slecht, giftig of zo iets?
Nee zult u zeggen, dat is het niet, alleen oppassen voor mensen met slechte nieren of te hoge bloeddruk.
Nou, vergis u niet, de kans dat u na het eten van 1 Kg gewoon normaal
keukenzout in het ziekenhuis terecht komt is meer dan aanwezig, het is zelfs levensbedreigend.
Of melk, ook niks mis mee toch?
Ja, iemand met een gewichtsprobleem doet er goed aan alleen magere melk
te drinken, en zeer incidenteel komt overgevoeligheid voor koemelk wel voor inderdaad.
Maar om nou te zeggen dat het slecht is?
Toch had men een aantal jaren geleden een nogal flinke plas melk over,
en er werd geopperd om het met tankschepen in zee te dumpen, niet giftig en zo toch?
Het zou evengoed tot een milieuramp van de eerste orde hebben kunnen
leiden, omdat het de direct voedselbalans verstoord, en indirect de
chemische samenstelling, wat nog jaren voelbaar zou zijn geweest.
Koning alcohol daarentegen hoeft zich geen zorgen te maken.
Dat jongeren zich letterlijk doodzuipen op vakanties accepteren we, zij het na een diepe zucht.
Op de TV mag er nog steeds reclame voor gemaakt worden.
Waarom?
Omdat vadertje staat zich gek lacht om het alcoholgebruik, zuip maar lekker door onderdanen, uw regering is er blij om!
Oh, ja, dat gaat goed ! we zeggen dat het slecht is, en daarom
gooien we af en toe de accijns wat omhoog, net of we het beste
voorhebben met de burger, maar het gebruik gaat toch niet omlaag, en zo verdienen we nog meer!
Ja, daar gaat het natuurlijk om, geld.
Dat blijkt ook wel, want jaren geleden gingen er stemmen op om alcohol door de benzine (voor auto's) te mengen.
Alcohol is namelijk goedkoop en schoon te produceren, en bij verbranding echt stukken minder milieubelastend dan benzine.
Best hoor zei vadertje staat, maar de accijns op consumptiealcohol is en blijft onverminderd van kracht.
En met die accijns wordt het wel erg onaantrekkelijk om het door de toch al loodzwaar belaste brandstof heen te gooien.
Oh wacht, de accijns is net omlaag gegaan, van 17,75 naar 15,05 per liter.
Geeft niets zegt de "commissie gedestilleerd" want het verbruik zal erdoor toenemen. (!)
Het milieu interesseert de overheid in werkelijkheid dus geen r**t, en zuip je dus maar te pletter landgenoten (NL én B).
Liefst wel graag kreperen vóór 65ste, want anders kost het alleen maar weer AOW.
Pfffffffff .... ik moest 't even kwijt ......
(en nu een biertje)
We gaan straks naar de sporthal.
Om de een of andere duistere reden sta ik op de spelerslijst voor een wedstrijdje handballen tegen de meisjes-B.
Ik gooi voor de zekerheid wel gympies in de tas van mn zoon, maar zal niet spelen als er ook maar één wisselspeler is.
Ik heb een conditie als een scheepswrak, en bovendien nog steeds last
van mn linker wijsvinger waar ik een paar weken geleden met een
Stanley-mes doorheen gegaan ben.
Vrouw en dochter gaan op de fiets, zoon en ik zullen met de auto gaan.
De meiden willen net wegrijden als het vol afgrijzen en tegelijk "Jââân" en "Pâââp" klinkt.
Achter in de tuin ligt een vogeltje.
Kopje onder een erg vreemde hoek, maar de oogjes bewegen en het diertje ademt nog.
Ik er naartoe, wuif de dames weg, en bekijk het beestje op mn gemak.
M'n zoon ook erbij.
Ik pak het vogeltje zo voorzichtig mogelijk op om het nader te bekijken.
Het ligt op z'n rug op mn handen, klaar om opgevreten te worden.
Maar ik vreet alleen diepvriesvogeltjes.
Ik leg het beestje in de schuur, op een kussentje, en pak een bakje water.
Eens zien of ik het gerust kan stellen met wat drinken.
Ik druppel wat water op z'n mondhoek (snavelhoek?).
Het reageert.
Maar bij een poging te bewegen komt het hele lijfje weer in een vreemde verdraaide positie terecht.
Net nekje lijkt niet gebroken, maar vermoedelijk de ruggegraat wel.
Dit kan ik niet aanzien.
Natuurlijk kan ik gewoon weglopen en de natuur z'n werk laten doen, maar dat wil ik niet.
Zelfs een vogeltje heeft recht op een zo snel en pijnloos mogelijk einde.
In elk geval wel als het zich onder mijn hoede bevind.
Ik kijk naar de schep, één tik en afgelopen, maar ik kan misslaan.
Ik denk aan het jachtmes, maar ben niet overtuigd.
Dan laat ik mn zoon een pedaalemmerzak en een butaanbrander halen.
Zo voorzichtig mogelijk leg ik het beestje in de zak en druk er zoveel mogelijk lucht uit.
Kop van de brander er in, en de kraan opendraaien.
De zak bolt op en er is nog een laatste trilling waarneembaar.
Niets meer.
Ik knoop de zak dicht, met gas en al.
Ach, het is maar een vogeltje, beter zo dan wanneer 'ie aan stukken getrokken wordt door een kat.
Dat probeer ik mezelf wijs te maken, maar ik overtuig mezelf niet.
Voor mij is de lol er van af voor vandaag.
Vanmorgen vol goede moed.
Het terras en de BBQ schoonmaken met de hogedrukreiniger.
Goed, 11:00, ik aan de gang, slang uitrollen, apparaat uit de schuur, alles aankoppelen.
Helemaal gekleed voor zo'n werkje, dus oud sportbroekje aan, waterschoenen, verder niks.
Verdorie, er is een rubber ringetje stuk, even zien of ik een andere heb.
Ja, bijna de zelfde, ietsje groter maar.
Maar zelfs met een lik vet er aan krijg ik 'm er niet in.
Goed goed, ik begrijp het al, spijkerbroek aan, hemd aan, schoenen aan, in de auto, en op zoek naar een nieuwe ringetje.
Bij de winkel aangekomen hebben ze ringetjes in vele soorten en maten.
Ik leg uit wat de bedoeling is, en kom op een hoekje van de toonbank
terecht met een enorme doos rubber ringetjes en een schuifmaat.
Ga je gang ....
Na een kwartiertje heb ik er vier van de juiste maat.
Naar huis, ringetje geplaatst, nu de slang aankoppelen.
Wasmachineslang er af en ...... waar is het koppelstuk ? Dat hoort hier te liggen, ligt hier altijd ......
zoeken ..... niets, een mandje, een doosje, op het plankje mischien?
Wellicht dat ik m gebruikt heb toen ik de CV wilde bijvullen, dus naar de zolder.
Vanalles, maar geen koppelstuk.
Terug naar beneden, met een zaklampje en een spiegeltje echter de diepvries en de wasmachine kijken.
Ja hoor, daar issie, gelukkig heb ik lange armen.
Koppelstuk dr op, slang d'r op, kraan open.
Ik loop het huis door naar de tuin.
Daar spuit het water met gezwinde spoed .... uit het handvat, niet uit de tuit.
Goed, huis weer door door, kraan dicht, nadenken.
Weer naar de tuin, even kijken, ja hoor, voor die schroeven heb ik een bit.
De accu van de schroefboormachine is eens niet leeg, en snel het handvat uit elkaar.
Ah ! een lek in de afsluiter.
Afsluiter schoon en droog gemaakt, en met cyanide-acrylaat aan de slag (ook wel: secondenlijm).
Opsmeren, de cappilairwerking zal de lijm in de breuk trekken en verder
is het wachten tot het wit uitslaat, dan is het droog en belastbaar.
Bakkie koffie, sjekkie, nog een bakkie koffie, nog en sjekkie ......
Okee, kijken of het zo goed is.
Kraan open, en ja hoor, geen druppel loopt er uit.
Kraan weer dicht.
Fijn, ook weer klaar.
Afsluiter in het handvat, handvat dicht, kraan open.
Nu de pomp aan.
Pomp aan, druk er op, en gadverdamme ! het water spuit alle kanten op, behalve de goede.
Goed, repareren is dus geen optie, dat wordt vervangen.
We hebben een Praxis hier in het dorp en alle onderdelen passen op het het merk Kärcher, en Praxis verkoopt dat.
Maar daar aangekomen zie ik werkelijk elk onderdeel, behalve het handvat, of de afsluiter.
Desgevraagd vertelt een medewerkster dat ze het kan bestellen, maar dat
de levertijd 2 tot 4 weken is, en de prijs ongeveer 100 euro ........
Da's meer dan het hele ding gekost heeft, dus ik zie daarvan af.
Ik ga naar Herman van der Gun, een lokale gereedschappenhandel.
Want het credo is: als Herman het niet heeft, of geen raad weet: vergeet het dan maar.
Daar aangekomen zie ik wel handvaten met afsluiters, maar allemaal een andere maat.
Herman zelf ziet me zoeken en helpt me.
Ik vertel het gebeurde tot nu toe en hij lacht een beetje en merkt
op: Tsja, die dingen worden van polypropyleen gemaakt, dat kun je
niet lijmen.
Goed, dat wordt dus een nieuwe, en ik vraag Herman gelijk wat dat kost.
Hij heeft zeer professioneel spul staan, geschikt voor continuebelasting, elk los onderdeel onmiddelijk leverbaar.
Prijzen van 130 tot tegen de 300 euro.
"Waar gebruik je 'm voor? Camping of tuin en zo?" Vraagt hij.
Ik bevestig dat, en onmiddelijk lopen we door, langs de professionele apparaten.
Hij wijst een Bosch van 79 euro en zegt: "dan moet je die hebben".
Bij de kassa zit een van z'n medewerker te zwoegen op een apparaat waarbij alles fout lijkt te gaan wat fout kan gaan.
Met een knipoog naar mij merkt Herman op dat je op sommige dagen beter in je bed had kunnen blijven liggen.
Uiteindelijk ben ik om 14:00 eindelijk zo ver dat ik aan de gang kan.
Resultaat: de BBQ is weer klaar voor de zomer, het terras ontdaan van
alg en mos, en ik ben groen en grijs gespikkeld, soppend in m'n
waterschoenen, en natuurlijk een pijnlijke rug omdat altijd alle
apparaten te kort, te laag, te klein zijn voor iemand van bijna twee
meter.
Maar goed, "Mission accomplished".
Jeroen, mijn 15-jarige zoon is vanmorgen vroeg (24 april 2006) op weg gegaan naar Berlijn.
Met school, niet alleen dus.
Hij is slim en verantwoordelijk zat, loopt niet in zeven sloten tegelijk.
Sinds een paar maanden is hij bezig de baard in z'n keel te krijgen.
De leraren die meegaan maken een verantwoordelijke indruk.
De bus waarin hij zojuist wegreed is geen oud wrak en de chauffeur ziet er niet uit als een beginneling.
Hij heeft geen tassen, maar een rugzak, als het moet kan hij alles op een redelijk gemakkelijke manier meesjouwen.
Telefoon bij zich, geld, bankpas, spreekt weliswaar maar weinig duits, maar kan zich redelijk verstaanbaar maken in het engels.
Het is zevenhonderd-en-nog-wat kilometer, ik kan er -als ik me kwaad maak- binnen acht uur zijn.
Over vijf dagen issie weer terug.
Helemaal niks om me zorgen over te maken dus.
Waarom heb ik opgezocht waar precies het gastgezin zich bevind op de kaart?
Waarom heb ik een route uitgezet met de routeplanner?
Waarom heb ik snel kontakt gemaakt via internet met iemand in Berlijn?
Vertrouw ik de begeleiders niet?
Vertrouw ik hem niet?
Het zit me gewoon niet lekker, en ik weet niet waarom.
Met scouting het halve land door, met scouting in een legertruck door België (zwaar verboden!).
Dat maakte me niets uit, ik had er lol om, de leiding was mischien af
en toe een beetje makkelijk, maar ik had alle vertrouwen in zowel de
leiding als in de groep als geheel.
Maar dit zit me niet lekker.
Is het de afstand?
Is het de onbekendheid met de bestemming of de begeleiders?
Ben ik dan toch gewoon een bange schijtert ?
Waar is mijn branie, mijn bravoure?
Ik heb trek in een lekker ontbijtje, maar voel me misselijk.
Ik voel me onbehagelijk, onzeker en machteloos.
Mijn gedachten zijn niet helder, mijn hoofd is volgepropt met watten.
Ik voel me beroerd.
Litanie tegen angst
(Frank Herbert: Kronieken van Duin)
Angst is de moordenaar van het verstand.
Angst is een halve dood, die volledige vernietiging brengt.
Ik zal mijn angst onder ogen zien.
Ik zal mijn angst over en door me heen laten vloeien.
En als hij voorbij is, draai ik me om, om zijn pad te zien.
Waar de angst is gegaan, is niets meer.
Alleen ik zelf blijf.
Nog even terug naar de periode '70 - '75. Ik ben gaan werken op m'n 15de zo als al eerder aangegeven. Als ik 's morgens naar m'n werk fietste, een dik half uur door wind en regen, werd ik links en rechts voorbij gescheurd door brullende brommers. Toen een collega een brommer te koop had, was ik er snel bij. En ja hoor, voor 35 gulden wassie van mij. Het was een Batavus Whippet, een stoer uitziend apparaat met twee uitlaten. Het ding liep wel 60 Km/uur, en trok als een lier. Het eerste ritje ging wel wat stroef, ik had nog nooit brommer gereden, dus moest ik nu tegelijk zowel het ding onder controle houden, als leren schakelen met de handgeschakelde driebak. Koppeling intrekken, handvat voorover draaien, en langzaam loslaten. Met woest geloei spoot ik de straat uit. Direct om de hoek even stoppen om even bij te komen van al dat geweld, met trillende handen en knieen. Extra trillend omdat ik nog geen 16 was, en ook niet verzekerd. Geen helm ook, die was toen nog niet verplicht. Het was een vreemde sensatie. Niet alleen omdat ik brommer reed, maar er was een gevoel extra bijgekomen. Ik was niet langer de underdog, de schlemiel die net aan het minimum voldeed, maar dankzij deze brommer was ik een van de snelsten op het fietspad, telde ik méé! M'n moeder wist van niets, die zou het vast niet goedgevonden hebben. Bij m'n vriendjes oogstte ik natuurlijk enorm succes. Zij reden nog op de fiets, of op z'n best af en toe eens een rondje op het automaatje van hun moeders. Goed, ik had dus illegaal een brommer. Een snelle, geavanceerde brommer waar ik mee overweg kon. Pfffff, ik was er zo vol van, ik deed mee, hoorde erbij, en dat alleen maar door die brommer! Een paar dagen later bleek de collega ook nog een valbeugel te hebben, die kon ik op komen halen. Gedaan en er op gezet, nu maakte ik helemaal de blits! Het fijnste was natuurlijk wel dat ik niet meer hoefde te fietsen, na al die jaren naar voortrazende brommers te hebben gekeken, zo ver, zo onbereikbaar, was ik nu zelf een brozem geworden. (Brozem = brom-nozem) Niet veel later ben ik 16 geworden en heb ik het ding verzekerd, nu hield niets me meer tegen. Overal reed ik heen, langs m'n oude scholen, ook die in Utrecht en langs de plekjes waar ik amper twee jaar eerder rondhing als ik spijbelde van school. Knetterend en rokend begon ik de wat wijdere omgeving te verkennen. Amersfoort, Doorn, voorbij Utrecht naar dorpen als De Meern. Vaak alleen, maar ook steeds vaker met anderen. Omdat ik een van de snellere brommers had moest ik regelmatig gas inhouden, en dat gaf me een super gevoel, niet de laatste, maar de eerste! Binnen de korste keren kende ik alle omringende dorpen en stadjes, en wist ik overal de weg. Wat heb ik me uitgeleefd toen. Aan m'n werk had ik al na een paar maanden een hekel, maar als ik op m'n brommer zat was ik volmaakt gelukkig!
Ik heb de Batavus Whippet pas nog opgezocht op internet. Er werden er diverse aangeboden, prijzen tussen de 1000 en 2000 euro, het vier tot achtvoudige van wat ze ooit nieuw gekost hebben.
Dit stukje is ook weer van m'n website afkomstig. Zoetermeer, zomer 1998 of 1999
Bij ons in de buurt
Het is zondagmorgen, even
voor 12 als ik me de tijd goed herinner.
Ik sta met veel animo een
vogelhuisje te timmeren, en de randjes van het dakje moeten schuin
afgeschaafd worden.
Ik besteed weinig aandacht
aan de sirenes die ik hoor, tot mijn vrouw opmerkt dat ze erg dichtbij
zijn.
Plotseling stoppen de
sirenes, en hoor ik portieren slaan.
Nu ben ik enigzins
verontrust, en ik loop naar de straat.
Er ligt een man van nog
geen 40 op de stoep van zijn buurman.
Politie is er bij, en een
agent vraagt me een beademingsmondstuk uit het dashboardkastje van zijn
auto te halen, en wel vlug.
Ik sprint naar de
aangewezen wagen toe, en vind het ding, ook al heb ik er nog nooit van
m'n leven een gezien.
Teruggekomen open ik het
doosje met trillende handen, en leg het naast de agent neer.
De flink overstuur zijnde
vrouw van de getroffen man wordt uit de weg gehaald.
Een ziekenbroeder zegt dat
de man's hoofd achterover moet, en aangezien er verder niemand
voorhanden is kniel ik, steek mijn handen onder zijn nek, en til hem op
tot de aangegeven hoogte.
"Verder de stoep op" zegt
de ziekenbroeder, en samen met de agenten verplaatsen we hem een
meter.
Er ligt er binnen nog een,
beiden een hartaanval.
De agenten zijn al een
poosje bezig, en een wordt duidelijk moe.
Hij roept vertwijfelt of
er iemand kan reanimeren.
Niemand reageert.
Ik hou de man nog steeds
vast, terwijl één agent en een broeder hartmassage en zuurstof
toedienen.
Een ander meent dat de man
ademt, en even wordt de beademing stopgezet.
Iemand schijnt met een fel
lampje in zijn ogen.
De pupillen geven geen
enkele reaktie.
Meer materieel rukt aan,
en weer lijkt de man even te ademen.
Het zijn een paar
ongeregelde ademstoten, en zijn mond beweegt.
Ik ben hoopvol, maar de
ziekenbroeder kijkt niet blij, "dat is ????" merkt hij teleurgesteld
op, en meteen worden de pogingen hervat.
Er zijn nu meer ambulances
gekomen, en iemand neemt het omhooghouden van me over.
Mijn knieën zijn een
beetje ontveld, en hier en daar hangt er een los velletje aan mij
handen.
Mijn polsen doen lelijk
zeer, die zijn niet erg sterk, en de man is niet echt mager.
Net als de andere
omstanders trek ik me terug achter de rood-witte politielinten die
inmiddels opgehangen zijn.
Een heli wordt opgeroepen,
en inmiddels is ook de brandweer gearriveerd.
Er zou sprake zijn van een
gaslek, maar dat wordt al snel weersproken.
Hartaanval, wel
twee.
Naar verluid leefden de
twee (buur)mannen in onmin met elkaar, over een stel herrie makende
vogeltjes, en kwam de één verhaal halen bij de ander.
Beiden waren hartpatient,
en blijkbaar hebben ze zich vandaag net iets te veel opgewonden.
De man die ik vastgehouden
heb ik een stuk jonger dan ik.
Hij is getrouwd, en heeft
kinderen, jonge kinderen.
Ik zie zijn vrouw wel eens
bij de school waar mijn kinderen op zitten.
De opgeroepen
traumahelicopter circelt rond, op zoekt naar een landingsplaats.
Een omstander merkt op dat
ze altijd ruzie hadden, en dat ze elkaar aangevlogen zijn.
Dat is niet zo.
de één lag buiten en de
ander binnen, helemaal in de woonkamer.
Pissig merk ik op dat dat
niet zo is, en dat het op dit moment ook niet echt veel uitmaakt, er
liggen hier twee mensen dood te gaan.
Ménsen weet je
wel......mijn haren gaan overeind staan en mijn onderlip trilt.
Een portable defibrillator
wordt gebruikt om de man buiten weer op gang te krijgen, en na enige
tijd wordt hij in één van de ambulances afgevoerd.
Terwijl hij naar de
ambulance gebracht wordt krijgt hij nog steeds hartmassage.
Één twee drie vier vijf,
pause, één twee drie vier vijf, pause.
Ik denk niet dat dat een
goed teken is, als hij stabiel was geweest had dat niet
gehoeven.
Even later worden er
busjes de straat ingereden, en meer lint opgehangen.
De brancard wordt terug
gelegd in de ambulance.
Iemand is met dekzeilen in
de weer.
De man binnen heeft het
dus zeker niet gehaald.
Iemand van het rode kruis
hoort dat ik er even bij geholpen heb, en zegt dat ik hulp kan
krijgen.
Ik heb geen hulp nodig,
bewaar die maar voor hun familie.
Ook de helicopter vertrekt
weer, de piloot en zijn twee begeleiders rennen in hun rode overalls
weg, een scanner verteld dat ze naar de binnenhaven in Scheveningen
moeten.
Mijn vrouw roept de
kinderen, ze moeten eten.
Ik schaaf nog even
lusteloos iets van een stukje triplex af, maar ga dan naar boven, naar
zolder, waar mijn computer geduldig en gevoelloos mijn verhaal
aanhoord.
De vogeltjes fluiten, de
zon schijnt, en kinderen lachen alweer in de straat.
"Koffie" roept mijn vrouw,
en ik ga naar beneden.
Ik ruik aan mijn
handen.
Ik herken de lichaamsgeur
van de man die zojuist afgevoerd is.
Voor ik mijn handen was
ruik ik nog een paar keer goed aan mijn handen, wellicht ben ik de
laatste die dat ruiken kan.
Ik ga even buiten zitten,
maar pak dan mijn koffie op, en ga weer naar boven.
Ik ben nog niet
klaar.
Niet met de man op de
stoep, niet met zijn opponent, niet met zijn of hun kinderen, niet met
zijn of hun nabestaanden.
Er prikt iets in mijn ogen
en even moet ik stoppen met typen.
Wat een verdomde
klotereden om dood te gaan.
Een paar
rotvogeltjes.
Was dat het nou waard
?
Één, waarschijnlijk twee
doden, en zeer zeker twee gezinnen waar van het ene op het andere
moment de bordjes drastisch verhangen zijn, nooit meer iets
hetzelfde zal wezen.
Kan ik mezelf dwingen om
het te vergeten ? Ik kan het me in elk geval veroorloven.
Zij kunnen dat niet, en
moeten er de rest van hun leven mee verder.
Ik heb geen hulp nodig,
maar ja, ik heb dan ook goede buren.
Naschrift: Beiden waren
inderdaad overleden.
De aanleiding was geen
ruzie, maar gewoon iemand die een hartaanval krijgt, en iemand die te
hulp schiet, en er zelf ook een krijgt, ondanks de ruzie die er wel
degelijk tussen hen was, maar niet de aanleiding van hartaanvallen
was.
Het blijft
hoe dan ook oneerlijk.
Ik heb geen hulp gezocht,
er zijn af en toe momenten dat ik dat betreur.
In een onbewaakt moment liet je me naar binnen kijken.
In je iglo, gesneden van zachte sneeuw, verworden tot hard ijs.
Binnen in je koude hut vind je bescherming tegen de nog grotere kou die de wereld omvat.
Kom naar buiten eskimo, hier vriest het niet.
De Jager
Het is jouw woud, het zijn jouw pijlen, het is jouw boog.
Niemand waagt zich in jouw woud, uit angst dat je zult doden.
Maar ik waag me wel in jouw woud, en ik ben niet bang.
We zullen elkaar tegenkomen, maar je kunt me niet raken.
Want je wilt me niet raken.
Oud Knuffelbeest
Je ligt op straat, mist ledematen en je vulling is dun.
De ijzige winterwind heeft je versleten vacht wit berijpt en hard gemaakt.
Maar niet alle stro van binnen is hard bevroren.
En er is een kind dat je vind
dat geen angst heeft voor slijtage of kou.
Samen is het heerlijk warm.
De Mens
Met de rug tegen de muur, dreigend.
Recht voor zich de massa die niet durft te naderen.
Maar ik nader van opzij
en verzorg je wonden.
Hoi allemaal,
Mede naar aanleiding van de reacties maak ik toch nog even een kleine aanvulling.
Mijn biologische vader was inderdaad geen erg beste vader.
Ik krijg nogal wat pluimen in m'n achterste gestoken, maar ik lijk meer op hem dat ik zelf wil.
Ook ik heb nogal de neiging tot egocentrisme, gemakszucht, me af te sluiten en m'n eigen gang te gaan.
Mischien heb ik het wel aan hem te danken dan ik die slechte eigenschappen onderken, en steeds weer opnieuw kan onderdrukken.
Gelukkig wordt een karakter niet alleen genetisch bepaald.
De liefde van m'n moeder, het geduld van m'n (stief)vader, de
verdraagzaamheid van m'n (stief)zussen en broertje, de vriendschap van
m'n omgeving zijn allemaal dingen die ik wel heb gehad, en m'n vader
niet.
Voor Huismusje:
De appel valt dus dichter bij de boom dan ik zou willen.
Maak je niet te veel zorgen om je moeder, liefde moet van twee kanten komen.
Maar als het moment daar is, geneer je dan niet voor je gevoelens.
Je hebt het volste recht om (net als ik) je schouders op te halen en over te gaan tot de orde van de dag.
Maar evengoed om te rouwen, om haar, om jullie beiden, om wat gebeurd is en wat mischien had kunnen zijn.
Dat is straks aan jou, en niemand mag je -voor welke houding dan ook- veroordelen.
En wie jou straks wel veroordeelt heeft niets van het leven geleerd of begrepen.
Voor Myette:
M'n moeder leeft nog inderdaad, ze is 75 en ze scheurt nog vrolijk rond in haar autootje.
En boeiend, ja, dat was mijn jeugd wel inderdaad ......
Verder is het de één wel en de ander niet gegeven om z'n voordeel te doen met een slechte situatie.
Ik wist gevoelsmatig dat het fout zat, maar sommigen missen het inlevingsvermogen en nemen het aan als normaal.
Voor Chia:
Ja, ik ben volkomen kil als het om mijn biologische vader gaat.
De wrok die ik tegen hem koesterde is verwerkt in het verhaal, ik heb met hem kunnen afrekenen, en verder laat hij me koud.
Kouder en onverschilliger dan wat men voor beschaafd houdt.
Voor Michelly:
Inderdaad, het schuldgevoel maakte me misselijk, maar "haat" is een te sterk woord eerder "verachting ".
Mijn broer nam het me nooit kwalijk overigens.
Hoewel ik een nogal stil en teruggetrokken kind was, kwebbelden we als we in bed lagen honderuit.
We namen vaak de dag door op onze kinderlijke manier, en vermeden daarbij de conflictsituaties.
Zo eindigde -voor ons- menige slechte dag toch nog goed.
Voor Bojako:
Mijn jeugd is een makkie geweest vergeleken bij de jeugd van Huismusje.
Ik denk dat het belangrijkste verschil is dat het bij haar openlijker,
directer was, terwijl de narigheid bij mij zich meer onder de
oppervlakte afspeelde.
En nu maar eens verzinnen wat ik als volgende over jullie uit ga storten ! ( )
Hoi allemaal,
Ja, ik ben weer thuis, geen afgevroren ledematen of wat dan ook.
Ik heb inmiddels een verslag (met foto's) gemaakt.
Door de vele foto's is het wat ongemakkelijk om het hier te plaatsen, dus geef ik de link er naar toe.
)
