Toen we elkaar leerden kennen zagen we wel wat in elkaar.
Gezelschap is altijd prettig, de lust die in de achtergrond vanaf het begin af al aanwezig was, voelden we beiden, en we wisten dat al snel van elkaar.
Het was dan ook onvermijdelijk dat we meer en meer aandacht aan elkaar gaven, beiden om onze eigen, verschillende redenen, maar oprecht genoeg.
Beiden brutaal, niet vrij, maar wel een vrij leven, en beiden iets "missend".
Totaal verschillend waren we, waarschijnlijk zou een week samen ons beiden tot waanzin gedreven hebben, ook dat wisten we beiden.
Dat we elkaar uiteindelijk ontmoet hebben was geen wonder.
We konden elkaar bieden wat we thuis niet konden vinden.
De onschuld was er vanaf dat moment wel behoorlijk vanaf.
We vonden het beiden prima zo, heimelijke ontmoetingen, spanning, en datgene waar we beiden zo naar verlangden, die onverdeelde aandacht voor elkaar, de aanhankelijkheid, eten, drinken, praten en heel veel vrijen.
Het moment kwam waarop de voorzienigheid besloot om jou vrij te maken.
Ik was bij je in dat moment van intens verdriet.
In die periode veranderde er iets tussen ons.
Natuurlijk was het altijd al aanwezig, maar het werd nu steeds duidelijker voelbaar.
We voelden inmiddels veel meer voor elkaar dan vrijers, het ging veel dieper.
Maar ook werd voelbaar dat de relatie niet meer in evenwicht was.
Want jij was vrij, en ik was dat niet.
Toch bleef je je gevoel met me delen, ook toen je hem vond.
En ik bleef je steunen, wetend dat je dat nodig had, ondanks dat dat het einde van onze relatie zou betekeken.
Het verwonderde me niet, het moest gebeuren, jij moest verder met je leven, en daar paste ik niet meer in.
Je moest verder, voor jezelf en voor je kinderen.
Ik heb hem ontmoet, enorm aardige vent, ik mocht 'm na een half uurtje praten al.
En dat heb ik je ook verteld, wetend dat ik daarmee het einde van onze relatie ondertekende.
Het is allemaal inmiddels lang geleden, veel langer dan onze relatie geduurd heeft, en heel langzaam is het scherp van jou te moeten missen er vanaf gesleten.
Maar vergeten zal ik je nooit en ik weet dat jij mij ook nooit meer vergeten zal.
Want liefde is levenslang.
24-05-2005, 17:26 geschreven door Caerwyn
|
