14-07-2005, 23:38 geschreven door Caerwyn

Thuis was alles fijn, alles in orde, naar mijn gevoel tenminste.
De school, dat was heel iets anders.
In de eerste klas kreeg ik juffrouw Blauw.
Die begreep niets van dit altijd wat afwezige jongetje.
Als alle kinderen braaf aan het rekenen of aan het schrijven waren dwaalden mijn gedachten weg.
Het boeide me allemaal niet.
Ze had al een keer verteld dat 2+3 5 was, waarom dat eindeloze herhalen?
En als de rest van de klas nog met het tweede hoofdstuk van het leesboekje aan het worstelen was, had ik het al helemaal uit.
Dus droomde ik weg, keek naar buiten, keek naar de vogels en de bomen, naar de planken van de muur, en de dichtgestopte gaatjes daarin.
Logisch gevolg: Als ik de leesbeurt kreeg had ik er geen notie van waar ik moest lezen.
En mn rekenwerk was ook nooit af, ik vond het helemaal niet interessant.
Juffrouw Blauw wist wel raad met zo'n rotjong.
Ik heb dan ook menig uurtje op de grond gezeten, vooraan in de hoek van de klas moest ik mn werk dan doen.
Niet dat het hielp, ik vond het helemaal niet erg om daar te zitten, nu kon ik de houten wanden van veel dichterbij zien, en de gaatjes ook!
En verder dwaalden mijn gedachten toch wel weg, ik had geen beelden nodig om buiten te zijn, en de herinnering aan de zingende vogels onderweg naar school was genoeg om in gedachten in het bos te lopen.
"Jantje is lui" was het keiharde oordeel van de juf.
Maar ik verveelde me alleen maar, en begon me meer en meer af te sluiten van wat er in de klas gebeurde.
Tot ik op een zeker moment helemaal niet meer wist waar het over ging, want ook als er iets nieuws aan de orde was, droomde ik weg.
Ik ben dan ook gelijk in mn eerste schooljaar al blijven zitten.
Ik had ook een vriend, Frans, we werden de beste vrienden.
Waarschijnlijk omdat we beiden buitenbeentjes waren, we voetbalden niet, liepen niet te schreeuwen op straat, deden niet mee aan wie het verst kon springen of het hardst kon lopen, wij hadden andere interesses.
Wij maakten mooie constructies met onze mecanodozen en bouwden huizen van Lego.
En daar konden we dan heerlijk mee spelen, dan weer waren we een trein, dan weer een vliegtuig, en ook wel eens een duikboot.
Natuurlijk werden we gepest, vooral door Jaap, die altijd overal het beste in wilde zijn, en dat ook aan iedereen wilde bewijzen, maar nooit eens de kans kreeg om ons te verslaan, want wij zaten er niet zo mee dat Jaap beweerde harder te kunnen lopen dan wij.
Als onze grote broers in de buurt waren, vooral de mijne, dan bleef Jaap wel op een afstand, want mijn grote broer was een gevreesde belhamel.
Frans was net nog iets "slomer" dan ik, want ik klom nog wel eens in een boom, lekker hoog, maar Frans bleef altijd op de onderste takken zitten.
We gingen ook samen het bos in, dan waren we ontdekkingsreizigers die de meest mooie vreemde werelden ontdekten in het bos, of dappere soldaten, of nog beter: geheim agenten!
Nadat ik me op school doorgeworsteld had tot aan de derde klas, kwam er een nieuwe school, veel dichter bij huis, pas gebouwd.
Die school zag er al veel vriendelijker uit, en de meester van "de zesde" werd er "bovenmeester".
Ondanks dat mijn resultaten ver onder de maat bleven op school was het er toch leuker.
Zo wisten we dat mijnheer Jansen van de derde klas vrijde met juffrouw van Driel van de vierde!
Op een dag hadden we er lucht van gekregen dat de juf bij de mijnheer achterop zijn brommer zou gaan aan het eind van de dag.
In het diepste geheim hebben we zijn uitlaat voltestopt met denneappels en dennenaalden.
Waarom ?  geen idee, maar we stikten van het lachen bij de voorpret.
In het weekend was het veel leuker om naar school te gaan.
Frans en ik hadden een truuk om op het dak te komen, en ja, dat mocht natuurlijk niet, dus was het enorm leuk om te doen.
We doken weg bij elke voorbijganger, dat was pas spannend !
Anderen gingen dat ook doen, maar werden betrapt en door de wijkagent toegesproken.
Frans en ik waren slimmer, wij werden nooit gepakt want we waren gewoon voorzichtiger, en altijd op tijd weg.
Onze ouders waren er dan ook van overtuigd dat wij "zulke dingen" niet deden, want over ons kwamen nooit klachten.
We waren echte vrienden, kameraden, en niets kon daar tussen komen !

13-07-2005, 23:24 geschreven door Caerwyn

Mijn vader werkte al een jaar niet meer in Rotterdam.
Elke dag pendelde hij op en neer naar Zeist, met de trein natuurlijk, want auto's waren voor rijke mensen.
Op een zekere dag was het zover, we zouden gaan verhuizen.
Mijn broer had zo zn bedenkingen, want zijn vriend Corrie van Ruiten zou hij dan niet meer zien, maar ik had helemaal geen vriendjes, alleen het buurmeisje Tineke Immerzeel, maar die speelde toch al meer met mn broer dan met mij, dus ik vond alles best.
Van de verhuizing zelf heb ik vrijwel niets meegekregen, en weet niet eens zeker of ik in de verhuiswagen gezeten heb, of dat we met trein en bus gingen, maar ik weet nog wel dat we daar aankwamen.
Ik weet alleen dat we 's avonds laat zijn aangekomen, ergens een trap op, ergens naar binnen en slapen.
Het was een modern flatgebouw, fonkelnieuw, muren en plafonds zo enorm wit, en overal licht.
We zaten op de eerste verdiep, dat was wel even schrikken, want direct naast de balustrade was het een heel eind omlaag, dus de eerste dagen liep ik zijdelings over de galerij, met mn rug tegen de muur, voetje voor voetje, want ik bleek en flinke hoogtevrees te hebben.
Het was wel een prachtplek waar we woonden.
Voor en achter het flatgebouw bos.
De weg voor de flat was nog niet geasfalteerd, en de flat naast ons was nog in aanbouw.
De enorme zandberg die er lag voor de bouw was een permanente bron van plezier, je kon en kuilen in graven, met de step vanaf racen, en de stukjes teer van diverse afdichtingen die je hier en daar vond kon je kneden als het warm genoeg was.
De lucht van de bouw heeft altijd een speciale betekenis voor me gehouden, want je kon natuurlijk makkelijk die in aanbouw zijnde flats in, dat was pas avontuur !
Van de hoogtevrees was ik al snel bekomen, en ook ik liep over de in aanbouw zijnde galerijen waar nog geen reling was, ook ik ging via de ladder in de liftkoker naar de volgende etage.
De kleuterschool was ook leuk, niet al te ver weg, geen drukke straten, maar rustige bosrijke lanen, en overal zo enorm veel licht !
Als ik het bos een stukje inliep, aan de achterkant, want aan de voorzijde moest ik de weg oversteken en dat mocht niet want ik was pas 5, dan hoorde je vogels fluiten, en het rook er ook zo lekker.
Ik had zelfs een eigen kamertje gekregen!
Het kleinste slaapkamertje was van mij, 's zomers snikheet, maar de deur naar het balkon kon open, dat scheelde flink.
's winters was het enorm koud, maar dat gaf niet, want er lagen genoeg dekens op mn bed.
Als het regende lag ik lekker in m'n bedje te luisteren hoe de regen tegen het enorme raam en de stalen beplating kletterde.
Dat was een heerlijk rustgevend geluid.
Buiten ging het te keer, maar binnen lag ik veilig en warm in m'n bedje.
De belangrijkste gevoelens voor deze periode waren:
Nieuw, veilig, tevreden, rijk, avontuurlijk.
Vergeleken bij dit nieuwe leven waren alle oude herinneringen "the dark ages" bedompt, verloren, vochtig en donker.

12-07-2005, 23:01 geschreven door Caerwyn