Naar aanleiding van Mare's entry over haar "Flippo" heb ik een stukje van mn eigen website hier neergezet.

Maandag, 23 juni 2003

1987, we waren nog maar net getrouwd en woonden in Zeist.
Op een zeker moment stopt er een legergroen busje voor het huis.
Mijn zwager die bij de bewaking zit stapt er uit, in uniform, met een rieten mandje in z'n hand.
Met z'n sappige Almaarse accent klinkt het "Hee Jan, mojje een kat ?"
Tegelijkertijd doet hij het deurtje open en er stapt een flink uit de kluiten gewassen pikzwarte kat uit.
Vrolijk stapt het beest ons huis door, knaagt de Dieffenbachia omver en heeft het zo te zien prima naar z'n zin.
"Most naar Austerlitz" voegt m'n zwager er aan toe.
Dat houdt in dat hij waarschijnlijk na zes weken van kant gemaakt wordt, het zit er nogal vol op het moment.
Mijn vrouw en ik besluiten dat dat niet nodig is, hij mag blijven.
Volgens zijn katte-paspoort heet hij Nikkertje en is hij bijna 1,5 jaar oud.
Dat vinden we een nogal lullige naam, en we besluiten hem Donar te noemen.
Groot, sterk, en vermoedelijk erg ondeugend.
Vanaf dat moment ben je een van ons.
We spelen met je, knuffelen pas na verloop van tijd, want in de eerste instantie ben je wat terughoudend.
Al snel slaap je op het voeteneind van het bed, of in de vensterbank, maar wel in de slaapkamer.
Dat hebben we nog wel teruggedraaid later, je kon werkelijk enorm snurken!
Ook die naam is nooit echt van de grond gekomen, al snel was het 'Poes' en dat is het ook verder gebleven.
En verder, ach de gewone katte-dingen.
Andere katten achterna zitten in de tuin, doorgaans wel nadat je eerst mij als backup er bij haalde.
En natuurlijk er per-sé bij moeten zitten op mn vrouw's schoot als de net geboren Jeroen gevoed werd.
Met gebruik van een laag muurtje vanuit stilstand op de twee meter hoge schutting springen.
Behalve die keer dat je aan het bier had gezeten.
Met onvaste tred waggelde je naar de schutting en ging als gewoonlijk door je achterpoten voor de sprong.
Na een lichte wankeling zette je toch maar niet door, en ging gewoon zitten.
"Ik wacht wel tot die rare schutting stilstaat" Zag ik je denken.
De verhuizing kwam en ik kon zien dat je het er helemaal niet mee eens was.
Gelukkig heb je ook in Zoetermeer je plekje kunnen vinden.
Later, toen we hierheen verhuisden vond ik dat echt lullig voor je, zo jong was je niet meer, en een verhuizing is altijd traumatisch voor een kat.
De leeftijd begon je steeds sneller in te halen 
Als je zat zag je er goed uit, mooie brede katerkop, krachtige kin, knappe jongen.
Maar als je liep ging dat wankel, steeds minder kracht, en regelmatig toevalletjes.
Je eetlust ging bij periodes achteruit, en af en toe voelden we de botten haast door je vel steken.
Je had inmiddels wel een hele charmante witte snorhaar gekregen.
Zaterdagochtend zat je nog lekker in het zonnetje, een tevreden ouwe kat.
Maar je etensbak was 's avonds niet leeg, en je kwam niet binnen.
Zondag heb ik je nog gezocht, naar je gevraagd.
Je etensbakje was ook maandagochtend onaangeroerd.
Dan, maandagavond belt een buurman aan.
Hij heeft je zien liggen denkt hij.
Half onder een auto, lekker lui onderuit in de schaduw van afgelopen zaterdag lig je daar.
Je witte snorhaar is duidelijk herkenbaar.
Jeroen haalt een schep, Marjolein een vuilniszak, we kunnen je niet meer aanraken, je ligt hier duidelijk al te lang.
Vaarwel poes, ik hoop dat je het naar je zin hebt gehad bij ons.