|
Ook dit is een wat ouder verhaal.
Deze verhalen heb ik ergens rond 2000 geschreven, ook voor een website trouwens.
Ik heb de inhoud wel wat aan moeten passen ...
Snelweg.
Het is al behoorlijk laat, al lang donker, en ik heb slaap.
Weer veel te lang doorgegaan vandaag.
Ik tuf netjes 120, m'n koplampen priemen door de duisternis, en af en toe valt er een buitje, net genoeg om af en toe de ruitenwissers aan te moeten zetten.
Ik moet nog een kleine 80 Km. maar ik krijg last van "zand in m'n ogen", en ik moet mezelf met geweld wakker houden.
Nog even volhouden, er moet straks een parkeerplaats komen.
De parkeerplaats komt, en ik laat de auto rustig uitrijden.
Geen andere auto's, dus ook geen potloodventers vanavond.
Mooi, want daar staat m'n kop echt niet naar.
Ik kijk opzij, alles is drijfnat, er staan flinke plassen op het grasveldje, het moet hier even flink gegoten hebben.
Ik zie een vuilniszak onder de picnicktafel liggen.
Gadverdamme, hadden ze die nou niet even in een van de afval bakken kunnen gooien? Aso's.
Ik vergrendel de deuren, en klap de stoel een stukje achterover.
Even de ogen dicht, tien minuutjes moet zat zijn.
Ik ben net aan het wegdoezelen als ik een raar geluid hoor.
Ik doe langzaam mijn ogen open, en schrik me kapot.
In plaats van de inktzwarte duisternis van de nacht zie ik een rare blauwe vorm bij m'n raampje.
Ik vlieg overeind, klaar om me tot mijn laatste snik te verdedigen tegen wat me ook belagen mag.
Het is de vuilniszak.
Maar wel met een gezicht er in.
Het is een vrouwengezicht, en het kijkt bepaald niet blij.
Jong ook, het zou me verbazen als dit ouder was dan 30.
Ze kijkt me aan, en haar mond lijkt iets te zeggen.
Ik open snel de deur, en ze klappert zo hard met haar tanden dat ik absoluut niet snap wat ze zeggen wil.
Ik wenk haar naar binnen, en zet mijn stoel weer recht op.
Zo snel ze binnen is, drijfnat, arme stoelbekleding, en ze de deur heeft dichtgedaan, knip ik de binnenverlichting aan.
Ze veegt het water uit haar gezicht, ze ziet echt blauw van de kou.
"Dun jasje voor dit weer" begin ik voorzichtig, en knip de deur weer op slot, hier is iets raars aan de hand.
Klappertandend verteld ze dat ze er niets onder aan heeft.
Snel graai ik naar de achterbank waar mijn lange regenjas ligt, niet erg dik, maar wel droog.
Ik biedt haar mijn jas aan, maar ze aarzelt.
"Ga je gang hoor", zeg ik geruststellend, en knip de binnenverlichting weer uit, en kijk uitgebreid de andere kant op.
Een hoop geritsel, en een plens druppels in mijn nek.
Nog meer geritsel, en ik zie ze punt van m'n jas uit m'n ooghoek verdwijnen.
Dan wordt het weer stil, en ik kijk langzaam om.
Daar zit ze, Als een jong katje dat net uit de vijver gekropen is.
Dan pak ik de kletsnatte vuilniszak, en stap zonder nadenken uit de auto.
Terwijl ik het ding in de bak frommel waar geen blauwe rand aan de bovenkant zichtbaar is, bedenk ik dat dit een heel geraffineerde manier kan zijn om iemand z'n auto afhandig te maken.
Ik snel terug naar de auto, maar mijn wantrouwen was onterecht, ze zit daar nog net zo.
Ik start de motor, en gooi verwarming en ventilatie op maximum, de ruiten slaan onmiddelijk dicht.
Ik doe de binnenverlichting niet meer aan, het kind lijkt al genoeg beschaamd zonder dat ik haar aan zit te gapen.
Zonder omhaal vraag ik haar "waar moet je heen?".
Ze moet naar de vorige grote stad waar ik langs gekomen ben.
We zeggen niets, als ze praten wil doet ze dat vanzelf wel bedenk ik me.
Als de ergste wasem van de ruiten is knip ik m'n lichten aan en schakel ik in.
Er is straks een afrit, daar kan ik keren.
Als we de parkeerplaats afrijden zie ik nog net een stel lichten achter me de parkeerplaats opkomen.
"Dat is hij !" gilt het meisje, en wordt haast hysterisch.
"Weet je het zeker?" Vraag ik, niet wetend wie ze bedoeld, maar doordat de auto ineens flink snelheid wint snap ik dat het niet veel goeds in zal houden, en dat dit wellicht degene is die haar hier neegezet heeft.
Ik ben geen held.
Iik huldig het principe "make love, not war" maar iets zegt me dat iemand die een jong meisje bloot op een snelwegparkeerplaats achterlaat, geen genoegen nemen zal met een "peace sign" en ik zeg snel "Bukken !" tegen haar.
Ze krimpt in elkaar, en verstopt zich helemaal voor de voorstoel.
Als het gehavende ooit eens witte japannertje naast me rijdt en er iemand met net even TE veel interesse in mijn auto kijkt hang ik zo ongeInteresseerd mogelijk achter het stuur, en ik geeuw uitgebreid.
Ik sla eerst geen acht op het ding, en kijk eens verveeld opzij terwijl ik een sigaret op steek.
Peuk hangend tussen de lippen, hoofd achterover en nog maar een flinke geeuw.
Weer op de 120, en het de knapen in het gehavende japannertje spuiten me met een noodgang voorbij.
Natuurlijk had ik ze eruit kunnen draaien, dit ding haalt over de 200, En dat Japannertje op z'n best 150, maar een oude krijgslist zegt: zichtdekking is beter dan vuurdekking.
Bovendien heb ik helemaal geen zin in een dollemansrit.
De volgende afrit is in zicht, en ik zie dat het japannertje de afslag voorbij is gegaan.
Het ding verdwijnt net uit zicht als ik zonder richtingaanwijzer de afrit op ga.
Nu krijg ik haast, ik keer als de drommel onder het viaduct door, en spuit op volle kracht de oprit weer op.
"Je kunt weer boven komen hoor" zeg ik tegen het meisje.
Ze kruipt weer omhoog, en gaat weer zitten.
"begin maar te vertellen" zeg ik, want ik ben wel erg nieuwsgierig geworden.
Terwijl ik de auto op 190 houd om de afstand tussen mij en een eventuele achtervolger zo groot mogelijk te maken, vertelt ze.
Het verhaal is dramatisch.
Ze had al maanden verkering met hem, en ze woonden nu net een weekje samen.
Vanavond was er ruzie ontstaan over het eten dat volgens hem te laat was, en hij zou haar wel even een lesje leren.
Hij had haar uitgekleed en naakt op de parkeerplaats achtergelaten, en zou wel even iemand erbij halen, ene Nelis, die zou wel wat gehoorzaamheid in haar rammen.
De redelijk schone vuilniszak had ze al snel gevonden, en er een paar gaten in gemaakt, zodat ze 'm aan kon trekken.
Slim bedacht, gaat er door m'n hoofd.
We zijn in de stad aangekomen, en ze wijst me de weg.
We gaan naar een vriendin, want naar huis durft ze natuurlijk niet.
"En je ouders?" vraag ik.
"Die zijn er niet, voor vier weken naar Spanje" zegt ze.
Bij haar vriendin aangekomen worden we vriendelijk en warm ontvangen.
Het meisje blijkt Natasja te heten, maar wordt Nattie genoemd, en haar vriendin heet Marja.
Nattie verteld het verhaal ook aan Marja
Als we aan een dampende bak koffie zitten kijkt Marja streng naar Nattie.
"je weet wat ik zeggen wil he?" Zegt Marja.
Prompt begint Nattie te huilen.
"Ja, je had gelijk" jammert ze.
Nu ze droog is ziet ze er veel jonger uit, een jaar of 20, en Marja zal niet veel ouder zijn.
Dan neemt Marja Nattie mee naar de slaapkamer om haar andere kleren te geven.
Als ze terugkomen geeft Marja me mijn jas terug.
"Alstublieft mijnheer" zegt ze, "en dank u wel".
"Hohohoho...." Zo oud als een u ben ik niet hoor" protesteer ik.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit dochters van me hadden kunnen zijn.
Marja gaat door tegen Nattie: "Dat soort deugt nou eenmaal niet, en er is meer dan een kluit spieren nodig om je je goed te laten voelen hoor!" zegt Marja.
Door die opmerking ben ik blij dat ik de confrontatie bij de parkeerplaats niet ben aangegaan.
Nattie kijkt even beduust voor zich uit.
Ze begint te weer jammeren.
"Hij vermoord me als hij me tegenkomt, en anders doen die vriendjes van hem dat wel." huilt ze.
"hij heeft al twee keer gezeten wegens zware mishandeling" licht Marja me in.
Nattie hangt nu in Marja's armen en laat haar tranen stromen.
"Hij vermoord ons allemaal........." snikt Nattie.
Marja sust haar: "Mischien valt het ook wel mee liefje" zegt ze, "de wonderen zijn zijn de wereld nog niet uit."
Maar Marja kijkt zorgelijk, heel zorgelijk.
Lullig allemaal, maar mijn zaak is dat eigenlijk niet, ik vind dat het tijd is om op te stappen.
Ik pak mn jas en zeg de meisjes gedag.
Nattie hangt nog snikkend op de bank en krijgt er geen woord uit.
Marja zegt: "U bent lief, mischien wilt u nog eens terugkomen?"
Het is een cliché, lief, maar wel een cliché, natuurlijk zal ik ze nooit meer opzoeken.
Dan ben ik weg.
Ik ken deze stad niet, en ik heb de borden nodig om weer op de grote weg te komen.
Ik kom langs de parkeerplaats, en langs de afrit die ik eerder vanavond nam om te keren.
Dan, vlak voor die rare bocht die ik me van eerdere gelegenheden herinner zie ik een boel blauwe flitsen.
Net voorbij de bocht, de rechter rijstrook is afgezet, zie ik drie politieauto's en een brandweerauto staan.
Een ambulance rijdt net weg, geen sirene, geen zwaailicht.
Tegen de vangrail hangt een volkomen verfrommeld wit japannertje en de politie is bezig met dekzeilen.
Iets zegt me dat Nattie en Marja zich geen zorgen meer hoeven te maken.
30-08-2005, 20:42 geschreven door Caerwyn
|
