Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Na de LOM school moest ik naar het voortgezet onderwijs. Aangezien mijn broer het naar omstandigheden redelijk wel deed op de Christelijke LEAO moest ik daar ook maar naartoe. Tijdens de eerste dagen ging het al weer helemaal mis. Niet alleen ergerde ik me kapot aan het gebrekkige nederlands dat de anderen spraken en schreven, maar hier was nauurlijk het klassieke schools-massale weer van toepassing. De lerares wiskunde ben ik tijdens de eerste les al kwijtgeraakt toen ze iets over verzamelingen stond te bazelen, en me alleen maar vuil aankeek toen ik om opheldering vroeg. Met muziek heb ik wel een keer goed gescoord toen ik een spreekbeurt houden moest. Ik gaf aan de deze band (exeption) klassieke muziek omzette in popmuziek en meer van die dingen, regelrecht en real-time vertaald vanaf de platenhoes die ik demonstratief voor me hield. Met engels wat het steeds oorlog, want m'n uitspraak deugde niet, die was amerikaans, en niet engels. Dat klopte aardig, want mijn broer en ik luisterden regelmatig naar buitenlandse radiozenders, waaronder AFN, American Forces Network. Vreemd genoeg ging ik er steeds meer van verstaan, alleen door er naar te luisteren, en hoewel er op mn engels op zich niets aan te merken viel, waren mn cijfers toch slecht, want de leraar, een loepzuivere anglofiel had de pik op me. Tijdens de gym ging het natuurlijk niet veel beter. Ik trad aan in sporttenue, maar liet bij echt elke opdracht weten dat ik het er niet mee eens was, weigerde domweg om hard te lopen, ver te springen, of de bal verder dan een meter van me af te gooien. Het duurde dan ook niet lang voordat ik begon te spijbelen. Pas aan het eind van het schooljaar kwam dat uit, toen mijn moeder hoorde over m'n enorme verzuim. Het moet een klap voor haar geweest zijn, ze had nooit iets vermoed.
Vreselijk verliefd was ik nog even op de beeldschone Jopie Dalemans, maar ze zag mij niet staan, haar vader was voetbal trainer of coach of zo, en zij ging eigenlijk alleen met voetbaljongens om. In die tijd zag ik ook ineens een scheiding tussen de kinderen komen. De voetballers en de -niet voetballers. Deze scheiding kwam vanuit de voetballers, zij weigerden om te gaan met de niet voetballers. Als je als -niet voetballer tussen de voetballers terecht kwam, had je het niet best. Alleen kleinerende en vaak ook aggresieve opmerkingen waren je deel. Ook bij de meisjes kwam er een scheiding. Je raadt het al: de meiden met voetballers en en de meiden zonder voetballers. Vreemd genoeg had je nooit problemen met één enkele voetballer, alleen als ze met twee of meer, maar zeker in de meerderheid waren, waren ze vervelend. ... en ze kwamen doorgaans in groepen.
Mijn Oma legde me het "roedel gedrag" uit, zo als je dat bij honden aantreft. Toen ik dus een keer een dreigende voetballer tegenover me kreeg, en hem vervolgens een "laffe hond" noemde hebben ze me flink te pakken genomen, daarmee de theorie van mijn Oma bewijzend.
Het was zo ver. Pa was de deur uit. Geen grote woorden, niets. Ik zorgde zelfs dat ik weg was toen hij definitief de deur uit liep. Nu was de eigenlijke scheiding aan de beurt. Indertijd moest één van de twee partners daarvoor nog schuld bekennen, toegeven dat hij/zij vreemd gegaan was, anders kreeg je geen scheiding van de rechter. Hoewel m'n vader toegezegt had dat hij dat zou doen, is hij daar op teruggekomen. Nu kon mijn moeder wel scheiding aanvragen wegens "kwaadwillige verlating" maar dan bestond het risico dat hij terug kwam, en dat wilde m'n moeder voor geen goud. Zij nam de schuld dus op zich, en zo werdt uiteindelijk de scheiding uitgesproken. Om de week moest ik een dagje naar hem toe. Dan zaten we vrijwel de hele dag op zijn naargeestig kamertje, piepklein, overvol, en het stonk er naar zweet en petroleum. Hij probeerde me te paaien met attenties, maar echt bekoren kon het me niet. Mn broer hoefde hij niet meer te zien, daar had hij geen enkele interesse in. Al snel stopte hij met het betalen van alimentatie, en toen mn moeder opbelde om te vragen waarom was zijn antwoord: "dat weet je best", het zelfde antwoord als hij vroeger gaf nadat hij haar weer eens dagenlang had lopen "doodzwijgen". Daar ging het weer: akte van onvermogen, advocaat, schikking, en na een paar maanden weer het zelfde gezeur. We hadden dat geld hard nodig, anders had hij, zo als mn Oma het zei "er in mogen stikken". Het was geen vetpot. Dat kleine beetje alimentatie alleen voor mij trouwens (?) niet voor mn broer dus. Mijn moeder was weliswaar gaan werken, maar ze was nu leerling-verpleegkundige, en dan verdien je echt niet veel. De reserves waren er ook snel doorheen, en mn broer en ik namen een krantewijk, zo kwamen er een paar extra centen binnen. Zakgeld kon er niet vanaf. Het papiertje om de boter heen werd zorgvuldig schoongekrabt, dunne plakjes kaas, en maar heel weinig hagelslag op brood. Ook kwam het wel eens voor dat we brood met tevredenheid moesten eten, het beleg was dan op, en er was geen geld voor nieuw. Een snufje zout op zo'n boterham was dan wel erg lekker. Snoep was er niet meer bij, limonade ook niet, maar water hadden we zat. Even voor de volledigheid: het was nooit een vetpot geweest bij ons thuis, want terwijl mn vader op liep te scheppen over z'n formidabele salaris leefden we in een ouwe rottroep die steeds schriller begon af te steken bij wat ik bij m'n vriendjes thuis zag. Later bleek dat hij een stuk meer verdiende dan m'n moeder wist, maar hij hield het nodige voor zichzelf achter de hand, zodat hij 's zaterdags zich in de stad liep vol te vreten aan de friet en in zn schuur zakken vol pinda's en chips achter slot en grendel hield. Maar goed, armoe troef dus. Amper te eten, en Oma was hele dagen zoet met sokken stoppen, broeken repareren, en we waren echt blij als we een afdragertje van een ander kregen. Ik fietste elke dag van Zeist-oost, eerst Zeist door, dan over de lange provinciale weg naar het hartje van Utrecht, waar de LOM school stond. Dat scheelde weer een busabonnent. Vreemd genoeg heb ik het me nooit aangetrokken, wel leerde ik waarderen wat we wél hadden. De eerste kerst zonder pa kwam er aan. Hoewel we een stukje vlees bij het eten hadden was de maaltijd niets bijzonders. Na het eten werdt er aangebeld, iemand van de kerk stopte mijn moeder een grote kartonnen doos in haar handen en was weer verdwenen. We maakten de doos nieuwsgierig open. De meest exclusieve heerlijkheden kwamen er uit ! Leverworst, kaas, pindakaas, snoepjes, zelfs marsen en bounty's zater erbij, een fles echte "prik", blikken soep, thee, suiker, koekjes, noem maar op. Trots als mijn moeder was had ze nooit ergens om gevraagd, nooit geklaagd, niets van dat alles, maar gelukkig bleken er mensen met een goed hart te bestaan die hun ogen niet in hun zak hadden. Het was niet van de kerk zelf afkomstig, maar van een aantal kerkleden die onder elkaar met de pet rondgegaan waren. Het is de mooiste kerst van mn leven geweest.
