Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Mijn dochter is 13. Da's een leeftijd die met erg veel onzekerheden komt. Een van haar grote onzekerheden zit in haar benen. Ehh, ... haar, ... benen, ... het haar op haar benen dus eigenlijk. Ze heeft best mooie benen voor een 13-jarige, maar inderdaad wel erg harig, en bovendien donkerharig. Het was me ooit al opgevallen dat er wel eens een haar aan m'n scheermes met een donkerder kleur dan ik produceer met mijn lijf, en navraag leverde op dat mijn dochter dus af en toe mijn scheermes gebruikt. Scheren is een snelle, maar weinig effectieve methode van ontharen, epileren is veel beter. Zo kwam het dan ook dat de Sint haar een "Silkepil" cadeau deed, een epileerapparaat dus. Nu had ze zich net vóór de sinterklaas weer vergrepen aan mijn mes, dus kwam de silkepil vanavond pas de doos uit. Het haar was al bijna te lang, dus wilde ze het ding nu uitproberen. M'n vrouw had geen tijd, (TV) maar als moderne vader heb ook ik een goede band met m'n dochter, dus even een extra lamp aan, een iets sterkere bril op, gebruiksaanwijzing lezen, in elkaar zetten, en beginnen maar. Ja, ik heb het gedaan, m'n dochters benen geëpileerd. Zeker op de plekjes waar het haar wat dichter ingeplant is doet dat best zeer. Arm kind. Als troost knijpt ze in m'n arm, maar ik denk dat ik haar stukken meer pijn doe dan zij mij. In elk geval kan ze nu weer zonder géne naar de gym op school en naar de training voor handbal. Juist aan het einde komt mijn zoon (15) polshoogte nemen wat er nou zo'n herrie maakt. Ik daag 'm uit: "kom eens hier met je been". Hij deinst achteruit, daar heeft hij geen trek in. Maar ik hou vol; "Kommop, je bent toch zo'n bikkel ? voel maar eens wat je zus zojuist heeft moeten doormaken!". Weifelend "Ja, ik ben daar gek zeker". Ik: "Of ben je bang, te scheiterig, laf, kleinzerig?" 'Dus' gaat zijn broekspijp omhoog. Ik zoek een stukje uit waar het haar lekker dik is en druk het apparaat niet aan, zo voel je het beter. Een flinke uitroep. Een grijns bij m'n dochter. Zo, m'n zoon zal nu wel wat minder laatdunkend over z'n zusje doen. Dan is mijn dochter aan de beurt. Mijn t-shirt gaat omhoog en het apparaat rukt met grof geweld het haar er uit. Gelukkig is mijn rug niet zo behaard als haar benen, het zijn donshaartjes, en enkele -van die akelige dikke- haren, en bij sommige heeft het apparaat er moeite mee, en moet ze een aantal keren over zo'n kabel heen voor 'ie er uit is. M'n zoon houd z'n hand ook op mn rug en voelt aan de huid precies wanneer er een flinke uitgerukt wordt. Ik vraag me af waarom zo'n ding "silkepil" heet. Dat van dat "epil" begrijp ik, maar zijde (silk) is zacht, en hier is niets zachts aan. Maar goed, wat zijn de alternatieven? Scheren is dat niet, en een peperdure reeks laserbehandelingen zit niet in het ziekenfondspakket. Ja, ontharingscrême is ook leuk, maar kost ook best wat, bovendien duurt het haast nog langer dan epileren, en is echt vreselijk slecht voor je huid, ten slotte vertrouw ik dat spul niet, iets wat haar oplost, zou me niks verwonderen als over 20 jaar blijkt dat het nog ongezonder is dan roken. En harsen ? Dat is pas echt barbaars, dan doen ze volgens mij alleen nog in zuid-amerikaanse gevangenissen, naast de overige martelingen overigens. Silkepil ... kweenie ... Maar goed, het klinkt beter dan "Brute-pull" of "Epíl de force majeur". Volgende keer zal het waarschijnlijk al beter gaan, ten eerste wen je er aan, ten tweede is dan het gel-pack ook van de partij, een zak gel die je moet diepvriezen zodat je de huid met die kou enigzins verdoven kan. Het bijft allemaal barbaars. Ik hoop voor het arme kind dat ze snel een stadium bereikt waarin ze voldoende zelfvertrouwen heeft om maling te hebben aan dat soort dingen. Oh, ik weet geschoren oksels en doosje best te waarderen hoor, maar da's bij een volwassen vrouw heel iets anders dan bang zijn voor afwijzing van klasgenootjes. Goed, komt allemaal wel, voorlopig lijk ik er aan vast te zitten om haar elke week onder handen te nemen. Mischien zelfs wel goed voor de vader-dochter relatie. ... Arm kind ...
Ik hou van muziek. Ik hou ook van zelf muziek maken, en mijn stem is ook een instrument. Verder speel ik voor de lol gitaar, en tegenwoordig meer en meer basgitaar. Niks geniaals of zo, bij Idols zou ik waarschijnlijk weggelachen worden. Er zitten dan ook drie deuren tussen mijn "hok" en de woonkamer. Maar ik vind het heerlijk om te doen. Het pianospel onder "Still crazy after all these years" is van T.J. Howie. Hmm... ik heb er wel een paar kleine wijzigingen in aangebracht, zo als gebruikelijk. Ik hoop dat jullie het een beetje om aan te horen vinden. Deze kan nog net tussendoor trouwens, met de kerst zal er iets anders op staan (en ik denk dat Chia wel weet wat).
Maar er was meer dan m'n eigen wereldje. Via radio en TV hoorde je dagelijks over de successen en blunders in Vietnam. Voor mij een tamelijk onbegrijpelijke zaak. Saigon, de 32ste breedtegraad, de gedemilitariseerde zone.
Wat een rare oorlog was dat ! Niet alleen verstoorde het mijn wat kinderlijke beeld van loopgraven en bommen met een lont er aan, dat beeld was al snel bijgesteld, maar hoe kon een goed getraint leger als dat van de machtige amerikanen nou zo'n lange oorlog moeten voeren tegen een stel uitgehongerde communisten? De wijze collega waar ik vaker mee praatte trok een parallel met de 6-daagse oorlog van Israel, hij zij: "Kijk, Vietnamezen en Israeli's wéten waarvóór ze vechten, hun tegenstanders niet, dát is het verschil." Helemaal begrijpen deed ik dat niet, Amerika was toch het land van melk en honing, de ultieme belofte, het beste van allemaal? Pas bij het Watergate schandaal ('72 - '74) kreeg ik in de gaten dat daar ook niet alles koek en ei was. Zeker nadat we in onze drukkerij het boek "Blinde eerzucht" van John Dean drukten begon ik het te begrijpen. Er bestaan geen eerlijke of oprechte politici, het gaat alleen maar om zelfverrijking, zelfverheerlijking, en ordinaire macht. Op een dag heb ik de geborduurde badge met de amerikaanse vlag van mn spijkerjack gehaald. In de vuilnisbak ermee, daar wilde ik niets meer mee te maken hebben. Er werd ook steeds meer bekend over Vietnam, de dienstplicht die niet geweigert kon worden, Agent Orange en napalm. Onlangs zag ik een bekende foto op Doler's Blog: onmiddelijke herkenning, de foto van Kim Phuc, een enkel beeld dat een oorlog in al z'n monsterachtigheid weergeeft. En tegelijk realiseerde ik me dat als iemand van mijn leeftijd die monsterachtigheid kan zien, de machthebbers die nog steeds bereid zijn oorlogen te beginnen, wel erg Gewetenloze misdadigers moeten zijn. De vredesonderhandelaars Henry Kissinger, en Le Duc Tho hadden een accoord, maar nog geen poot aan de grond.
Hier in europa woedde de koude oorlog volop. De ontspanningspolitiek en het SALT II verdrag waren pas jaren later een feit, dus eigenlijk zat ik te wachten op "de bom". Op de kortegolf van m'n radio luisterde ik naar propagandazenders, zowel van oost als west (m'n engels was toen al vrij redelijk), en ik verbaasde me over het gemak waarmee leugens verspreid kunnen worden. Het is niet zo dat het mijn dagelijkse leven beheerste, maar bij elke nieuwsuitzending waarbij deze punten besproken werden realiseerde ik me dat wij als volk niet veel in te brengen hadden, en niet alleen in Nederland. Mijn wantrouwen tegen alles wat met politiek te maken heeft is toen gevestigt, en nooit meer overgegaan.
Ik ben overigens geen pacifist geworden. Als iemand mijn gezin te na komt zal ik ingrijpen, met alles wat ik in me heb, tegen elke prijs, ongeacht de gevolgen. Ook voor vrienden kom ik op, of voor mensen die duidelijk onschuldig zijn aan een situatie, maar daar wel het slachtoffer van dreigen te worden. Zij het, dat ik dan wel minder fel ben dan wanneer het om m'n vrouw of kinderen gaat.
Kan een mens, -kan IK- doden ? Ja. Ik denk dat elk mens dat kan, als de motivatie maar sterk genoeg is. Ik heb het niet over "moord met voorbedachte rade" maar over ingrijpen in een direct bedreigende situatie. Ter illustratie: Stel je voor, Je loopt met je dochter in het park. Er duikt een boom van een vent op, zichtbaar zo sterk als een beer, geen match voor jou. Die werpt zich op haar, trekt de kleren van haar lijf en maakt aanstalten om er een gezellige verkrachtingspartij van te maken. Hij slaat geen enkele acht of wat jij zegt of doet. Dan duwt iemand je een vuurwapen in de hand. Ga je rustig op je mobieltje het alarmnummer bellen, of of kies je voor een onmiddelijke beëindiging van de situatie ? Ik heb het me afgevraagt en ik weet het antwoord. Jij ook ?
