Donderdag 22 december

Ik ben netjes op tijd op m'n werk, zo als gebruikelijk.
Iedereen is op tijd, zo als gewoonlijk.
Maar het is duidelijk dat het normale ritme er niet is.
Een tekst van Queen schiet me te binnen, "Hammer to fall".

Here we stand or here we fall
History won’t care at all
Make the bed, light the light
Lady Mercy won’t be home tonight.

Ik keutel even binnen in het kantoor naast me, een bak warme chocolade in m'n handen.
"Zo, eerst een lekker bakkie?" Vraagt de collega die daar zit.
Ik zeg "Ja, NU kan het nog".
Zijn gezicht verstrakt, hij merkt op "Zeik niet man, natuurlijk ga jij er niet uit, we kunnen helemaal niet zonder je".
Ik lach als een boer met kiespijn, maar ben wel degelijk een beetje geamuseert.
"Oh nee? en als ze het nou gewoon toch doen?"
"Ondenkbaar man, gewoon ondenkbaar"
"Denk je ? nou, wacht maar af"

You don’t waste no time at all
Don’t hear the bell but you answer the call
It comes to you as to us all
We’re just waiting
For the hammer to fall

Ik ga aan m'n werk, maar zorg dat ik geen nieuwe dingen opzet of uitprobeer, alles wat ik doe moet ik vandaag af kunnen maken, of in een afgerond stadium over kunnen dragen.
Gedurende de ochtend worden de slachtoffers bekend.
Twee van hen zijn tegen de zestig, die hoeven zich geen zorgen te maken, ze gaan er uit en krijgen aanvulling tot hun prépensioen.
Een derde man, die ook verwachtte dat hij er uit zou gaan blijkt ook gelijk te hebben.
Hij neemt het hard op.
Al zijn onderhanden werk gaat met een zwaai van zn arm de vuilnisbak in.
Hij is klaar, kijkt verbittert, en zal zich ziek melden.
De personeelschef moet even iets weten en roept een secretaresse, die komt al met natte ogen binnen.
Maar ze hoeft er helemaal niet uit, hij heeft alleen wat informatie nodig.
Opgelucht gaat ze weer aan het werk.

Oh every night, and every day
A little piece of you is falling away
But lift your face, the Western Way -
Build your muscles as your body decays.

Ik lever een laptop, telefoon en toegangsbadge af bij de personeelschef, spul is weer prima in orde en kan afgeleverd worden.
We maken een praatje, de dag valt hem zwaar, hij is degene die bij alle gesprekken zit.
Als ik even later weer boven zit komt de juffrouw van de repro stomverbaasd binnen: "Hè ? ik hoor net dat jij weg bent!"
De receptioniste had me ziet lopen met mijn vest aan en een tas over mn schouder en daar de conclusie uit getrokken.
Ik ben de receptie en vertel dat ik er nog ben ..... *NOG*  dus.

Toe your line and play their game
Let the anaesthetic cover it all
Till one day they call your name
You know it’s time for the Hammer to Fall.

Middagpauze.
Ik keutel met wat collega's door de fabriekshal, het gesprek gaat natuurlijk over de ontslagronde.
De toeter gaat, en we gaan weer naar boven.
Er is nog maar één klusje dat ik doen moet vandaag, connectoren aan een nieuw gelegde kabel zetten.
En de tijd begint te dringen, dus ik haast me.
Ik zet de connectoren aan, en test de aansluiting, netjes in orde.

Rich or poor or famous for your truth it’s all the same
Lock your door but rain is pouring
Through your window pane
Baby now your struggle’s all vain.

Net op tijd komt er een herziene offerte binnen met aangepaste prijzen: deze leverancier wil onder de prijs van z'n concurrent duiken.
Ik verwerk de bedragen in het grote overzicht, en breng het overzicht bij het desbetreffende afdelingshoofd.
Deze tent zit nog € 100,- boven die andere, maar ik adviseer de man om toch voor deze systemen te kiezen, onderbuik gevoel, dat heeft me nog nooit bedrogen.

For we who grew up tall and proud
In the shadow of the Mushroom Cloud
Convinced our voices can’t be heard
We just wanna scream it louder and louder

Dan, om drie uur, ik loop net in de fabriek klinkt het door de omroepinstallatie:  of ik toestel 391 wil bellen.
Da's het nummer van de personeelsschef.
Ik bel hem vanaf het dichtbijzijnde toestel, en inderdaad, of ik naar hem toe wil komen.
Ik kom binnen en zie mijn directe leidinggevende ook zitten.
We maken er geen drama van.
Mijn chef kijkt wel vreselijk raar als ik vertel dat ik het al wist.
Als ik wil mag ik direct naar huis, maar dat wil ik niet, ik wil de boel netjes overdragen.
Mijn chef gaat met me mee naar mijn kantoor, waar ik hem snel op een paar belangrijke dingen wijs, in afwachting van het bedrijf dat mijn werk over zal nemen.
Al snel komen die binnen, en ik stel ook hun op de hoogte van alles waarvan ik denk dat het belangrijk is.
Ik neem ze ook mee, de fabriek in, dan kunnen ze zien wat er bedoeld wordt als er naar de machines daar verwezen wordt.
Weer terug op kantoor pak ik mn tas in, knoop ik mn veiligheidsschoenen aan elkaar, en geeft de collega's die ik tegenkom nog een hand.
Sommigen kijken me verbijsterd na.
Aan de balie blijf ik nog even hangen, nakletsen met wat collega's.
Er staat nog een aantal flessen wijn, iemand pakt een fles en onder algemeen goedkeurend gemompel stopt 'ie hem in mijn tas.
Handdrukken, zoenen, en ik loop naar m'n auto, trots dat ik de eer aan mezelf gehouden heb.

What the hell we fighting for?
Just surrender and it won’t hurt at all
You just got time to say your prayers
While you’re waiting for the Hammer to Fall.

-

22-12-2005, 21:22 geschreven door Caerwyn

Vandaag is het woensdag 21 december 2005
Mijn beroep is systeembeheerder.

Begin van de maand was ik volop bezig met het laten aanleggen van glasvezel in onze vestiging in Vlissingen.
Goeie deal, kostte maar 1/4 van wat de huidige verbinding kost.
Wordt ik gebeld door de projectmanager van het bekabelingsbedrijf dat hij zo'n raar telefoontje gekregen had.
Van ene R.M. (mijn directe leidinggevende dus), dat hij alles stop moest zetten, en vooral mij niets mocht vertellen.
Met name dat laatste was natuurlijk het eerste wat de man deed, want van ons bedrijf kent hij alleen mij, en verder niemand.
Ik die chef opgebelt, even vragen wat er aan de hand was.
Hij vertelde alleen maar dat er geen cent meer aan vestiging Vlissingen uitgegeven mocht worden.
Ik zei: "Maar het stopzetten van de "oude" verbinding is al in gang gezet en onherroepelijk".
Of ik dan maar een noodplan wilde maken.
En verder gaf hij op geen enkele vraag antwoord.

Een week geleden werd "in de wandelgangen" gefluistert dat de OR wel erg vaak vergaderde, en er een aantal malen iemand gezien was die herkend werd als "van de vakbond".

Maandag om 16:00 kwam er iemand bij me buurten, hij keek alsof hij net de oorlog verloren had.
We hadden het heel even over koetjes en kalfjes, maar al snel ging het over 50-plussers en hun (geen) kansen op de arbeidsmarkt.
Hij had "inside information" en vertelde me dat ik me op "het ergste" moest voorbereiden, en dat dat "ergste" zeer binnenkort duidelijk zou worden, eerder een kwestie van dagen dan van weken.

Dinsdagochtend om 8:35 word ik bij de P&O man geroepen.
Eigenlijk ga ik ervan uit dat ik op dat moment de zak ga krijgen.
Maar hij vraagt me alleen om het meest recente interne e-mail bestand, omdat er een een belangrijk mailtje naar iedereen toe moet.
Terwijl ik de lijst voor 'm importeer merk ik nog op: "die lijst zal binnenkort wel wat korter worden he?".
"Inderdaad" zegt hij met een grocstem, terwijl hij mij middels copy en paste (kan ie niet zelf) de tekst van een interne memo in dat mailtje laat plakken.
Ik lees de tekst, er gaat 20 man uit.
De OR en de vakbond zijn al accoord.

Woensdag 16:00 zijn de vakbondsleden accoord gegaan met het voorstel voor een sociaal plan.
woensdag 19:00 lees ik thuis een "klikspaan" mailtje van een bevriende relatie, hij weet het officieele directiestandpunt over mijn (1-mans) afdeling: outsourcen.

Voor mij is het dus zeker: ik hoor bij die 20 man.
In mijn concrete geval houdt dat in dat ik er geweest ben.
Hoewel er in de IT nog wel vraag is naar .net en PHP programmeurs zit blijkbaar niemand meer te wachten op een goeie, maar doodgewone beheerder.
En overstappen op iets anders zal me ook niet glad zitten, want voor alle andere IT dingen willen ze ervaring hebben, minstens twee jaar.
Dus als je al 10 jaar boven de "uitgerangeerd" (40) grens zit, is het gewoon finito, exit, einde verhaal.

Gelukkig werkt mijn vrouw nog 32 uur per week, dus we kunnen het nog even uitzingen.
Maar als er geen wonder gebeurt zal het huis met een aantal maanden in de verkoop moeten.
Dag tuin, dag vijver, dag huis, dag massief essenhouten keuken met glanzend zwart granieten werkblad, dag aanbouw, dag merbau voor-en achterdeuren.
Dag oudedagsreserve.

Hopelijk kunnen we tijdig een betaalbaar flatje krijgen van de gemeente.
Hoe zou dat zijn, als je buren geen nederlands spreken ?

Morgen (donderdag) of vrijdag zullen we wel te horen krijgen wie zo al de pineut is, maar dat ik erbij zit is al duidelijk genoeg.
M'n kop ligt al onder de guillotine en de beul heeft het touwtje al strak getrokken, ik ben zo goed als vermoord.

Maar nog lang niet dood !

21-12-2005, 22:11 geschreven door Caerwyn