Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Wij hebben een ton, nee, niet in euro's, maar van hout. Zo'n mooi donkerbruin eikenhouten vat. Die hebben we gebruikt om de kerstboom op te zetten. Maar die ging vandaag de deur uit. Ik wilde het vat terugzetten, maar een van de ringen schoot los. Geen wonder, het ding heeft al jaren geen druppel vocht gezien, en de duigen zijn aardig gekrompen. Nou weet ik daar wel iets op. In de badkuip, en daar een flink tijdje laten, zodat de ringen weer strak om de duigen komen te zitten. Prima, ik pak het ding op, met één vinger in het gat in het midden. Maar ik hoor een raar geluid, alsof er iets in zit. Ik schud eens, en ja hoor, en zit overduidelijk iets in, heel wat zelfs zo te horen. Ik gluur naar binnen, en tref het volgende tafereeltje aan ...... Brood dus, broodkorsten, broodkruimels, vanalles. Ik hoef echt niet na te denken en roep mijn dochter. Ik laat haar ook naar binnen kijken, en vraag of ze daar een verklaring voor heeft. Die heeft ze niet ... zegt ze... Na mijn "kommop Marjolein, lul d'r niet omheen" zegt ze voorzichtig "het zou kunnen, maar ik herinner het me niet". Yeah right. Ik roep ook m'n zoon en laat hem ook naar binnen kijken. Zijn eerste uitroep is "Djeez, Marjolein, wat ben je toch een viezerik". En hij heeft gelijk. Dit is zooooo Marjolein. Ze kijkt ook zo schuldig als schuldig maar kijken kan. Ik begin het keiharde brood er uit te peuteren. Na enige tijd zeg ik "Zo lang is het nog niet geleden dat het laatste er in ging, dit stuk is nog vrij vers". Ze hapt, natuurlijk hapt ze. "Dat is dan niet van mij!" roept ze verontwaardigd, "want ik ...... ". Plotseling zwijgt ze. Ze weet dat ze zich verkletst heeft, en kijkt schuldiger dan ooit.
Wordt ik boos? Nee natuurlijk niet. Hoe zou ik kunnen? Moet je dat kind zien zitten daar op de bank, nerveus grijnzend, en ook een beetje lachend omdat ze weet dat ze er in getrapt is. Mijn zoon is slimmer in die dingen, die weet dat als je je brood op zo'n plek verstopt, het er toch een keer uitkomt. "Je bent ook zo stom!" bijt hij zijn zusje toe. "Als je het niet meer lust, gooi het dan gewoon buiten in de container!" Zo, dat weten we ook weer. Ik kijk hem aan, en ook hij begint verlegen te lachen. Hij weet dat ik weet. Ik besluit met een mild "Nou, dat weten we dan ook weer". Mijn veroordeling luid "Vandaag geen chips meer!". Ze giechelen, want het is 11:30, hoogste tijd om naar bed te gaan. Als ze er in liggen peuter ik verder. Het resultaat na ruim een half uur peuteren ziet er als volgt uit:
Ongeveer een halfje brood schat ik.
Ook weer opgelost. Maar ik vraag me toch af: Van wie heeft ze dat nou toch ?
Zo, na de feestdagen, stichtende dingen, weet ik veel, tijd voor iets luchtigers. Vandaar ook dit nieuwe muziekje. Mocht iemand een "blue note" ontdekken: Klopt helemaal, niet eerst ingezongen of opgewarmd, gewoon, hup d'r op.
Er was eens een lief klein musje. Het was een huismusje. Ze woonde onder een scheve dakpan van een wat ouder, dus slecht geïsoleert huis. Dat was een fijn plekje, want door de slechte isolatie was het er altijd lekker warm. Nu, lieve lezertjes, was het niet zo als u wellicht denkt: je vind een scheve dakpan, en je bouwt er je nestje onder, nee! Ook als vogeltje heb je je aan zekere regels te houden.
Nou, je begrijpt natuurlijk wel dat aan het hoofd een grote kraai staat. En dan zo'n echt grote he ? Maar de grote kraai zet slechts de grote lijnen uit. Daaronder komen de kauwtjes, kleiner, maar nog steeds verwant aan de kraai. Weer een stap lager, op uitvoerend niveau dus, vind men de opportunisten van het vogelrijk, de eksters. Zo is de pik-orde, zo houdt met de controle.
Goed, Huismusje had dus een fijn plekje, en hield zich aan de regels zo als deze verkondigd werden door de grote kraai. Op een dag zong huismusje het hoogste lied. Een van de eksters kwam naar haar toe, en zei: Musje, je zingt best leuk, maar ik vind dat je toch wat meer van het gezang van ons, de eksters, moet verwerken in jouw gezang. Daar was ons huismusje wat verbaasd over; ze had toch niets verkeerds gezongen?
Maar deze ekster lieve lezertjes, was niet zomaar een ekster. Het was een ekster met een zangkunst die nog minder was dan we van eksters gewend zijn, en haar gekras was werkelijk een oordeel om aan te horen. Deze ekster wist dat best, en had daarom een overduidelijk minderwaardigheidscomplex, dat -zo als gebruikelijk- overgecompenseerd werd. Teneinde zelf beter af te steken werd ons lieve huismusje dus gesommeerd om toch wat wat het gekras van de ekster - grappig genoeg, roodborstje genaamd- over te nemen. De ekster ging zelfs zo ver dat ze zei dat haar eigen gekras maatgevend was voor wat andere vogels zongen, en als ze dat niet wilde horen, ze geen volwaardig bewoner van dat dak was. Ons lieve musje voelde zich in een hoek gedrukt en verweerde zich: "Maar ik mag toch wel zelf weten welk gezang ik mooi vind, en over neem?" Maar de ekster was resoluut: Nee, als je een volwaardig bewoner wilt zijn van dit dak heb je mijn gekras, en dat van anderen die mij imiteren, maar mooi te vinden. De ekster refereerde zelfs -volkomen onterecht- aan de tijd dat ons musje het slecht had. Dit werd ons lieve kleine huismusje te gortig, en ze tjilpte zo hard ze kon naar de andere mussen, de eksters, en ook naar de kauwtjes, en naar de grote kraai.
De andere mussen hoorden haar wel, maar de overige eksters en de grote kraai hoorden haar niet.
Ze kreeg veel reakties van andere mussen, maar die deden er niet toe blijkbaar. Er waren ook wat reakties van lijsters, schijtlijsters om precies te zijn, maar die doen er zowieso niet toe. Ze kreeg ook een "officieele" reaktie van de boze ekster roodborstje. Het was kiezen of delen: de ekster wilde dat ze onmiddelijk haar laatste gezang terug zou nemen, het gezang dat ze in haar wanhoop geuit had. Dat weigerde ons lieve kleine huismusje, want ze was dan wel klein, maar ze had wel een mening.
Maar de boze ekster roodborstje wees op de regels: je hebt te hard gezongen, en nu zul je een straf moeten ondergaan! Afgezien van een paar andere mussen reageerde er niemand. Blijkbaar waren de overige eksters het met roodborstje eens. Blijkbaar deed de rare eis van de ekster roodborstje, om het gekras te imiteren, niet ter zake. Daarop werd ons kleine lieve huismusje voor een week verbannen van het dak, En dat rond de kersttijd, die vrede en vergeving in zou moeten houden.
Ik vraag me af of de grote kraai dit allemaal weet .......
-deze blog word niet geupdate tot huismusje weer terug is-
Zo, het nieuwe jaar is weer begonnen. Met de komst van het nieuwe jaar is er ook een nieuw dagritme. Als ik niet wil hoef ik 's morgens niet meer vroeg m'n bed uit. Vanmorgen heb ik lekker tot 12:00 in m'n slaapkledij rondgelopen (daar hou ik van), mailtjes beantwoord, snel de cam uitgeschakeld (wegens de slaapkledij), en een reaktie in iemands blog gezet ( ), en daar weer een reaktie op gelezen. Hmm, binnen dat kader: Het is geen besluiteloosheid hoor. Het is ondermeer dat ik niemand te kort wil doen. En dan nog ... ik maak mezelf echt niet wijs dat er een dame werkelijk ...( )
Goed ander onderwerp. Opstaan dus. Het valt me op dat ik me erg goed voel, het heilige "moeten" is er even af, en ik geniet er met volle teugen van. Net vakantie. Ik ga straks boodschappen doen en m'n zoon wil mee want hij heeft nog vakantie en begint zich stierlijk te vervelen (hij heeft geen blog). Daarna wacht me nog de afwas. Hoewel ik eigenlijk een hekel heb aan afwassen doe ik het toch wel met enig plezier. Ik hou er van om het goed te doen, en niet zo als m'n kinderen, dat er na de vaat overal nog resten aan zitten, tot aan de droogdoek aan toe. Ja, vies he ? En na afloop maak ik het aanrecht goed schoon, en schrob ik de spoelbak uit met een bekend schuurmiddel. Daar gaat het staal zo mooi van glanzen. Op dit moment maakt mijn vrouw het boodschappenlijstje nog, maar ik sluit niet uit dat ik dat ook ga doen als deze situatie langer aanhoudt. Schuilt er een huis-man in me? Geen idee. Maar het vrije is wel aanlokkelijk op dit moment. Als ik zin heb doe ik iets, als ik geen zin heb doe ik het niet. Mischien ga ik vanmiddag wel gewoon zomaar een stukje rijden met de auto, die is weinig gebruikt de laatste weken.
), en daar weer een reaktie op gelezen.
