Dat mij alle nare, vervelende en onsympathieke dingen overkomen op maandagen had ik al eens opgemerkt geloof ik.
Zo niet, hierbij:  als het mis is met mij is dat op een maandag.
Goed, ook wel eens op een zondag, of een woensdag, maar meestal toch op maandag.
Zo merkte mijn vrouw afgelopen maandag op dat de waterdruk in de CV nogal laag was.
En dat klopte, het metertje stond haast op nul.
Geen nood, even de slang en de waterpomptang opgezocht en even bijvullen.
Binnen een paar tellen staat de meter weer netjes op 2 bar en ik ruim tevreden mijn spullen op.
Niet veel later, een paar minuten maar loopt er water langs de muur in de gang.
Ja hoor, een net wat dunner wordende straal water loopt onder de CV ketel uit.
Goed, dweilen maar, voor zover nog zinvol.
Kap van het ding af gehaald, een plas water daarbinnen.
Stekker er uit, grote lamp erbij en zoeken maar.
Het water kwam uit het boilervat.
Het was al wat later, dus dinsdagochtend heb ik de installateur gebeld en aangegeven wat het probleem was.
In de loop van de ochtend was hij ter plaatse om zelf te kijken, maar hij kon er niets aan doen.
Als zo'n vat lekt moet het vervangen worden, en dat soort dingen doet de fabrikant zelf.
Hij noteerde de gegevens van de ketel en zou de fax er gelijk uit doen.
Het vervelende van zo'n combi-ketel is dat je gelijk met de verwarming ook geen warm water meer hebt.
Niet douchen, slechts het hoognodige wassen, en de vaat, ja, ik heb geen zin om met de waterkoker of een pannetje te gaan staan tobben, dus die moest ook maar even blijven staan.
Het begon inmiddels aardig af te koelen in huis, dus repareerde ik snel het electrische blowerkacheltje dat in mijn pc hok een enkele keer wel eens als bijverwarming dient.
Fan vastgezet, contactpunten van de thermostaat schoongemaakt en we hadden voldoende warmte voor in de woonkamer.
De rest van het huis niet dus.
Aan het einde van de dinsdag had er nog niemand ven de fabrikant contact opgenomen dus belde ik zelf maar even.
Nou, toen ik opmerkte dat ik het wat frisjes had ging daar iemand gelijk helemaal in de verdediging.
Daar moest ik de installateur dan maar op aanspreken want die had dan niet vermeld dat de hele installatie stilstond, hoe moesten zijn dat nou weten? Het was zo makkelijk om de fabriek de schuld maar te geven terwijl ..... etc.
Maar, hallooooooooo, ik ben helemaal niet boos of zo, ik wil alleen graag weten wanneer er iemand komt.
Oh, juist ja, donderdagochtend is het ingepland.
Prima, dank u wel.

Ook in mn pc hok was het nogal welzobetamelijk frisjes, dus ook daar kwam ik even niet.
Okee, hok koud, slaapkamers koud, maar ik had nog een laptop staan, en mn dochter heeft er ook een dus al snel waren de pc aktiviteiten naar de woonkamer verplaatst.
Nu zijn er zielen die beweren dat pc's slecht zijn, ze zouden ten koste gaan van het contact binnen het gezin en de sociale contacten ondermijnen.
Niets van waar.
Voor de verandering zat ik nu de hele avond in de woonkamer met het laptopje op schoot, en mn zoon zei niet veel onvertogen woorden tegen zijn zusje, wetend dat het haar laptop was waar hij op zat te MSNnen.
Kortom, het was een wat rommelige, maar beslist gezellige periode.
En zie hoe het gebruik van pc's tot immens gezinsgeluk kan leiden:

Zie hoe vredelievend we daar zitten.
Het is niet alleen dat we nu in dezelfde ruimte zaten, maar we hebben zelfs met elkaar zitten MSNnen, zo gezellig naast elkaar, en mijn MSN adres gegeven aan een vriend van Jeroen, omdat aan mijn laptop een webcam hangt, en dan kon zijn vriend ons zien.
Ik bedoel maar, als er iets goed is voor het onderlinge contact, dat zijn het de pc's wel.

Aanradertje dus.
Zit je relatie in het slop?
Ben je uitgekletst ?
Elkaar niet zo veel meer te melden?
Schaf een paar laptops aan, en ga lekker met elkaar MSNnen.
Doe er eventueel nog webcams bij, dan kun je ook naar elkaar kijken.

Jaja !  ik weet al wat de cynici nu gaan zeggen.
Maar je kunt toch ook zonder laptop met elkaar praten?
Je kunt elkaar toch ook zonder webcam zien ?
Je zit notabene in de zelfde kamer !

Ik zal uitleggen waarom dat niet zo is.
Allereerst is praten en elkaar aankijken gewoon hopeloos ouderwets, zo passé, echt iets 20ste eeuws..
Dat soort dingen doe je anno 2006 niet meer.
Waarom zo iets volkomen achterhaalds gaan zitten doen als het modern en hightech kan?
Ik bedoel maar, mijn zoon en ik hebben minstens drie regels tekst uitgewisselt terwijl we naast elkaar zaten, en wat kwam er aan de orde?
Niets, ik bedoel helemaal niets.
Nou, okee, wel een beetje, hij typte: Hoi pa.
Dus ik tiep terug: ja, ook hoi.
En dan hij weer: Kan je een ietsje opzij? Ik kan haast niet typen zo.
Echt vrijwel niets dus.

Nou, noem dat maar eens geen communicatie, niets te zeggen hebben en toch contact hebben.
Dat is nou zo'n typische verworvenheid van deze tijd, Niets te zeggen hebben en toch contact ondehouden.
En dan niet met een ver familielid dat in de jaren '50 naar Canada of Australië vertrok, nee, hoe dichterbij hoe beter.
Ja, dat gat is toch maar weer eens goed opgevuld door MSN, niets te zeggen, toch contact.

Maar ik dwaal af, het ging om de verwarming.
Vanmorgen was de monteur van de fabriek aanwezig, en hij had al snel het vat vervangen.
Water in de installatie, en draaien maar.
Toen hij klaar was wilde hij nog even zn handen wassen, maar er kwam geen warm water uit de kraan.
Hij naar boven om het kraantje open te draaien.
Daar bleek dat er water onder de ketel uit liep.
Nee, niet het vat dit keer, maar een flens van de pomp was gaan lekken.
Hij zoeken in zn auto, maar helaas, geen pompflens.
Bellen met een collega, die zat een goed hald-uurtje verderop, en had er wel heen, hij weg.
Intussen liet ik het water er weer uit lopen.
Een kleine 1,5 uur later was hij weer ter plaatse en nog weer een kwartiertje later werd alles weer lekker warm, ook het kraanwater.
Probleem opgelost.

Op naar het volgende.

19-01-2006, 19:00 geschreven door Caerwyn

Verandering
Zijn Jantje besloot na acht jaar drukkerij om weg te gaan.
Hij heeft nog geprobeert om hem tegen te houden, maar Jantje wilde weg, helemaal het prachtige vak uit.
"Niks voor mij, ik ga hier dood" had Jan als kommentaar gegeven.
Jantje ging ook, en nu zag hij Jantje vrijwel niet meer.
Af en toe belde hij Jantje eens op, maar erg spraakzaam was Jantje nooit.
Zijn pensionhouders lieten zich uitkopen want het pand moest worden gesloopt.
De gemeente was verplicht om een flatje voor hem te regelen.
Dat was wel fijn, daar kon hij veel meer z'n eigen gang gaan.
Hij had nu ook alleen nog maar vrije tijd, want hij was met pensioen.
Natuurlijk had z'n Jantje hem met de verhuizing geholpen.

Weinig kontakt
Daarna heeft hij Jantje een heel lange tijd niet meer gezien.
Pas een paar jaar later kwam hij Jan weer tegen, in V&D.
Jan bleek vlak bij heb in de buurt te wonen.
Hij bleek inmiddels getrouwd te zijn, had een huis gekocht, en deed iets met computers.
Hij had een prachtige glimmende auto, geen duitse, maar ja je kunt niet alles hebben.
Ook was Jan's vrouw zwanger, hij zou dus een kleinzoon krijgen.
Dolgelukkig was hij toen zijn eerste echte kleinkind geboren was.
Okee, die bastaard Wim had er ook al een paar, maar dat was niet interessant.
Alleen wilde Jan nooit bij hem op bezoek komen, alleen maar vanwege die opblaaspop die hij een keer vergeten was op te bergen ?
Of zou het toch gekomen zijn omdat de keuken niet zo fris rook, ja, daar was een jaar geleden brand geweest, en hij had de troep nooit opgeruimd, en een gasstel in woonkamer staan, maar dat gaf toch niets ?
Het was trouwens best handig, nu hoefde hij z'n lege flessen en vuilniszakken niet helemaal naar beneden te brengen, in die keuken had niemand er last van.
Waar hij erg van schrok was de reaktie van Jan toen deze ineens vertelde dat hij niets meer met hem te maken wilde hebben.
Hij had zich alleen maar verkiesbaar laten stellen voor de CP, in de gemeenteraad.
En de ijzersterke rotsmoes, dat hij dacht dat hij voor een enquete tekende toen hij z'n handtekening zette wilde Jan niet geloven.
Jan noemde hem zelfs een "vuile rotfacist" en ineens haalde Jan zijn opmerkingen van stal over joden, gereformeerden, roomsen en die vieze gastarbeiders.
Jan zei dat hij het toen al had kunnen weten, en dat zijn vrijwillige melding bij de arbeitseinsatz ook al fout was.
En dat terwijl hij zijn zoon al die keren alleen maar had willen waarschuwen tegen de kwade krachten die keer op keer proberen om nette burgers onderuit te halen.
Jantje nam de telefoon niet meer op, en een jaar verstreek.

Nieuwe omgeving
Hij was ooit al eens getroffen door iets raars, een lichte hersenbloeding zeiden de doktoren en hij was de controle over zijn rechterhand kwijt.
Pure lulkoek natuurlijk, dat zou hij toch wel geweten hebben ? nee, ze zaten er allemaal naast, en dus had hij ook niet meegedaan aan het revalidatieprogramma.
Maar nu had hij er blijkbaar toch echt eentje gehad, en mede omdat het rode kruis en de GGD er achter waren gekomen dat z'n woning niet helemaal opgeruimd was, werd hij in een verpleeghuis opgenomen.
Daar had hij het niet slecht.
Tegen de mensen hier kon hij prachtige verzonnen verhalen ophangen, niet over duitsland natuurlijk, hij keek wel uit, maar wel over indië waar hij als marinier gezeten had.
Niks van waar natuurlijk, maar ze geloofden hem allemaal, en vonden hem een heel aardige man.
Trouwens, hij kon z'n verhaal mooi staven, want hij had ooit oorkonde's moeten drukken voor het korps mariniers, en hij had een paar blanco exemplaren achterover gedrukt en voor zichzelf ingevuld.
Intussen had een sociaalwerker kontakt met zijn zoon, en die hebben samen geregeld dat zijn flatje ontruimd werd.
Ook had de sociaalwerker een gesprek tussen hem en Jan geregeld.
Jan vloog hem niet snikkend in de armen, integendeel, hij had gehoord van de indië verhalen, en hoe hij die verhalen ook ontkende, Jan bleef erbij dat hij de leugenaar was, en niet die anderen.
Hij bleef het gewoon ontkennen, uiteindelijk moest zijn jongen hem toch geloven ? Ze waren toch vader en zoon ?
Maar Jan geloofde hem niet, en beende uiteindelijk kwaad de kamer uit.
Jan verhuisde, een heel eind weg, en liet geen adres achter.
Hij heeft zijn zoon en kleinzoon nooit meer gezien.

Het einde
Een klein jaar later overleed hij.
Op de begrafenis waren wat nieuwsgierigen uit het verpleeghuis.
Zijn zus was er ook, hij was haar dan wel vergeten, maar zij hem niet.
Ook zijn ex-vrouw was er, obligaat, want ze waren nou eenmaal ooit ruim twaalf jaar getrouwd geweest.
Zij had best een beetje met hem te doen.
"Eigenlijk was het een stakker" besloot ze.
Zijn zoon, zijn eigen Jantje is niet op de begrafenis verschenen.
Toen de dominee daar een scherpe opmerking over maakte kwam zijn zus tussenbeide en merkte alleen maar op dat mijnheer de dominee niet wist waar hij het over had.
Heer dominee had 'm niet gekend zo als zij 'm gekend hadden, en zij begreep heel goed waarom Jantje er niet was.
Jantje heeft naderhand zelfs geweigerd om het antieke zilveren zakhorloge aan te pakken van de notaris.
Niemand heeft om hem gehuild.
Niemand heeft om hem gerouwd.
Hoe leeg kan een leven zijn ?

"Mijn vader?"
"Het enige wat ik van hem heb geleerd is hoe het niet moet"

18-01-2006, 20:50 geschreven door Caerwyn

Dagelijkse gang van zaken
Wim en Jantje groeiden op.
Wim bleef het rotjong dat hij altijd al geweest was.
Wim miste overdag de strenge hand, want zijn vrouw was veel te zacht voor hem, maar hij zorgde er voor dat dat 's avonds wel weer ingehaald werd !.
Dan kafferde hij het rotjong uit, of sloeg hem stevig om z'n oren.
En als er geen reden was verzon hij er wel een.
Ja, dat was een slimme streek geweest, om zijn eigen zakradiootje stuk te maken en Wim de schuld te geven, kon hij gelijk een nieuwe kopen zonder gezeur.
Jantje, die stil en teruggetrokken was, overlaadde hij met attenties, ja, die mocht zelfs op zondagochtend vijf minuutjes bij hem op schoot zitten, maar vreemd genoeg leek Jantje daar nauwelijks in geïnteresseert.
Hoe dat mogelijk was snapte hij niet, want hij was toch Jantje's vader ? en bovendien liet hij er geen twijfel over bestaan dat hij de voorkeur gaf aan Jantje, boven het rotjong Wim dus.
En eeuwig en altijd dat gezeur over geld, dan weer wilde ze nieuwe pannen, dan weer moesten er kleren komen voor Wim, kleren voor Jantje waren nooit een probleem, die kon mooi de oude kleren van Wim dragen.
Ze wilde zelfs een koelkast ! Wat een verspilling, ze kon haar etenswaar toch wel in het schurenblok, onderaan de flat bewaren ? daar was het altijd lekker koel, en het wat maar vijf minuutjes lopen.
Ze had toch de hele dag niets anders te doen.
Maar goed, ze troffen een compromis, zij kreeg d'r koelkast als ze zich nog een keer als hoer opmaakte, en zich er lekker van langs liet geven.
Op die manier is er vervolgens ook nog een stofzuiger gekomen, ondanks dat ze een prima bezem had.
Een keer flikte ze hem een wel heel vuile streek.
Zijn vork, die hij nog uit de oorlog had, en waar hij elke dag mee at, had ze weggegooid.
"Het rotding is vlijmscherp, en ik heb me nu wel vaak genoeg er aan verwond" had ze gezegt.
Het was natuurlijk alleen maar pesterij.

Schoonmoeder
Vanaf een zeker moment ging echt alles helemaal fout.
Zijn vrouw vertelde dat haar moeder ernstig ziek was.
Te ziek om haar taken als huishoudster te blijven uitvoeren bij die ouwe binnenvaartschipper waar ze al jaren intern werkte en leefde.
Er was volgens haar maar een oplossing, die ouwe moest in het gezin opgenomen worden, daar bleef ze bij.
Nou ja, doe ouwe tang was dik in de zestig, en als ze echt zo ernstig ziek was zou het niet al te lang duren, en zou hij helemaal van haar af zijn, bovendien kon hij haar zien wegkwijnen, en dat was ook wat waard natuurlijk.
Vervolgens leverde ze bijna haar hele AOW in, en dat tikte lekker aan.
Maar het zat niet mee.
De artsen hier waren zeker slimmer dan die in Rotterdam, en ze behandelden haar zo goed dat het op deze manier nog wel jaren kon gaan duren.
De jongens sliepen nu samen op een kamer.
Wim klaagde niet, natuurlijk niet, hij had een machtige bondgenoot aan z'n oma.
Vreemd genoeg klaagde Jantje ook niet, maar ja, die zei toch al nooit echt veel.
De ruzies, met zowel zijn vrouw als zijn schoonmoeder werden frequenter, en heftiger.
Op een dag was hij het zat, en hij besloot om zijn uiterste troef uit te spelen.
Hij stelde dat het mooi geweest was, en dat het hem maar beter leek als hij weg zou gaan.
Die zelfde avond nog ging hij naar kleine Jantje, 11 jaar nu, en vertelde van zijn plan.
Jantje barstte niet in snikken uit zo als hij verwachtte, huilde niet dat dat pappa moest blijven, maar hoorde het gelaten aan, draaide zich op en viel met een diepe zucht in slaap.
Nou ja, dat kwam nog wel, als het eenmaal tot hem door zou dringen.
Jantje is er nooit meer op teruggekomen.

Vertrek
Hij kocht een hutkoffer, en met veel gevoel voor dramatiek pakte hij regelmatig wat in in die koffer, die overigens goed op slot zat.
Net als "zijn" kast, die zat ook op slot, want wat daarin zat, was alleen maar voor hem.
Ja zeg, daar zaten zijn aanstekers in, zijn scheermessen, zijn dozen met doosjes, zijn poten met potjes, zijn radio's zijn kisten vol mooi glanzend maar nutteloze gereedschap, en bovendien zaten daar zijn loonstroken in, als ze er achter kwam dat hij elke week 50,- voor friet en speelgoed achterhield zou het huis te klein zijn.
Langzaam schreden de weken voort, maar ze wilde hem maar niet vragen om te blijven.
Dus vroeg hij werkelijk scheiding aan, met een heuse advocaat, en nam hij zijn intrek in een pension.
Hij was niet gek, hij zou haar dwingen om hem te vragen om terug te komen, smeken zou ze hem !
In die tijd moest een van de twee verklaren vreemd te zijn gegaan, anders was er van een scheiding geen sprake.
En via zijn advocaat liet hij weten dat hij niet de schuld op zich zou nemen.
Dat zou haar wel even leren !
Via haar advocaat hoorde hij dat ze wel degelijk bereid was om de schuld op zich te nemen, als ze maar van hem af was.
Pure bluf natuurlijk.
Op het werk maakte hij daar natuurlijk mooie sier mee, zie je nou wel, dat rotwijf ging altijd vreemd, nu heeft ze het eindelijk toegegegeven.
Zo gaat dat met gevallen vrouwen, ze duiken met iedereen het nest in ! En slecht dat ze voor me was, ze hield meer van de hond dan van hem !
De meesten knikten begrijpend, hier kon hij tenminste op medelijden rekenen.
Het rotjong Wim hoefde hij niet meer te zien, en voor zijn Jantje was er een bezoekregeling.
Om de week was Jantje een dag bij hem, maar hoeveel friet en rookworst hij ook voor Jantje kocht, Jantje leek het nooit echt naar z'n zin te hebben.
Natuurlijk lag dat niet aan hem, en hij besloot om maar eens wat anti-propaganda te gebruiken.
"Leeft dat ouwe mens nou nog ? Ik ben mooi belazerd, ze zou nog maar een jaartje of twee te leven hebben"
Jantje zei die dag helemaal niets meer.
Uiteindelijk, na nog drie jaar ging ze dan toch.
Notabene deden ze de begrafenis op de bezoekdag van Jantje, en tot zijn stomme verbazing kwam Jantje niet opdagen, maar was de hele dag bij de begrafenis en daarna thuis gebleven.

Jantje (2)
Jantje deed het niet best op school, hij spijbelde.
Zal de invloed van het rotjong Wim wel geweest zijn, want die deed al twee jaar niet anders.
Jantje wilde niet meer leren, maar gaan werken, dus regelde hij dat Jantje, inmiddels 15 en Jan geworden, twee weken na de laatste schooldag aan de slag kon in de zelfde drukkerij waar hij werkte.
Dat was fijn, nu zag hij hem elke dag, en dat deed hem goed.
Bovendien had hij die baan geregeld, en dat zou hem de nodige dankbaarheid opleveren.
Al na een jaar bleek Jan niet helemaal de briljante drukker in spé te zijn die hij aan de baas en de voorman beloofd had.
Regelmatig stond de voorman Jan uit te kafferen voor alles wat mooi maar vooral lelijk was, en natuurlijk kon hij daar niets van zeggen, want die voorman stond boven hem, hoog boven hem zelfs.
Trouwens, die voorman had gelijk, Jan presteerde niet erg best.
Natuurlijk weer een gebrek aan leiding, Jan's moeder was weer gaan werken, op de Willem Arntz hoeve, een gekkenhuis in den Dolder.
Tsja, als je met gekken omgaat wordt je zelf ook gek, dat weet iedereen, bovendien liep daar een stelletje ongeregeld rond, die de boel wilden hervormen.
Dagelijks waren ze in het nieuws met hun akties en ze rookten nog stickies ook, dat kon je zo wel zien aan die vieze lange haren van ze.
Dat zou zijn Jan nooit doen.
Jan deed het wel, liet niet alleen zijn haren lang groeien, maar er kwam ook af en toe een raar luchtje met hem mee als hij van de WC af kwam.

Joden, roomsen, gereformeerden, negers en ander gespuis
Er was bij Jantje en zijn moeder ook een kostganger in huis gekomen, een jood notabene, Jan noemde hem Ies.
Wat bezielde dat mens om een jood in huis te nemen ?
Die lui kun je niet vertrouwen, dat weet toch iedereen ?
Net als gereformeerden trouwens, dat zijn allemaal huichelaars.
En vlak vooral de roomsen niet uit zeg, die zijn me toch achterbaks !
Stuk voor stuk bijna net zo erg als negers.
Nee, dat soort lui moest hij niets mee te maken hebben.
Nee, het enige wat je kan vertrouwen zij VVD'ers, kapitalisten dus, want die zijn overal de baas, dus die weten het beter.
Oh ja, en het leger-des-heils, die zijn ook goed.
Daar hebben ze rangen en standen, zo als het hoort.
Bovendien was zijn hospita een heilsoldaat, en omdat ze zijn hospita was, was ze hoger dan hij, dus moest ze wel gelijk hebben.
Voorts sprak ze vloeiend duits, dus het moest wel een heel goed mens wezen.

Omzeilen
Wim was inmiddels het huis uit, in de verpleging gegaan, en intern.
Ies was alweer weg, en via een kennis (want vrienden had hij nooit gehad) hoorde hij dat zijn ex-vrouw was getrouwd met een weduwnaar die zelf ook al drie kinderen had.
Jan was meegegaan.
Het kostte nog heel wat moeite om alles te achterhalen want niemand was erg spraakzaam meer.
Zelfs zijn collegaas niet, die leken hem eerder te omzeilen.
Een collega gooide hem zelfs een keer voor z'n voeten dat Jan hele andere verhalen over de vroegere thuissituatie verteld had dan hij.
Pure leugens natuurlijk, wat kon Jantje daar nou van geweten hebben, die was nog zo klein.

16-01-2006, 21:23 geschreven door Caerwyn