Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
We gaan straks naar de sporthal.
Om de een of andere duistere reden sta ik op de spelerslijst voor een wedstrijdje handballen tegen de meisjes-B.
Ik gooi voor de zekerheid wel gympies in de tas van mn zoon, maar zal niet spelen als er ook maar één wisselspeler is.
Ik heb een conditie als een scheepswrak, en bovendien nog steeds last
van mn linker wijsvinger waar ik een paar weken geleden met een
Stanley-mes doorheen gegaan ben.
Vrouw en dochter gaan op de fiets, zoon en ik zullen met de auto gaan.
De meiden willen net wegrijden als het vol afgrijzen en tegelijk "Jââân" en "Pâââp" klinkt.
Achter in de tuin ligt een vogeltje.
Kopje onder een erg vreemde hoek, maar de oogjes bewegen en het diertje ademt nog.
Ik er naartoe, wuif de dames weg, en bekijk het beestje op mn gemak.
M'n zoon ook erbij.
Ik pak het vogeltje zo voorzichtig mogelijk op om het nader te bekijken.
Het ligt op z'n rug op mn handen, klaar om opgevreten te worden.
Maar ik vreet alleen diepvriesvogeltjes.
Ik leg het beestje in de schuur, op een kussentje, en pak een bakje water.
Eens zien of ik het gerust kan stellen met wat drinken.
Ik druppel wat water op z'n mondhoek (snavelhoek?).
Het reageert.
Maar bij een poging te bewegen komt het hele lijfje weer in een vreemde verdraaide positie terecht.
Net nekje lijkt niet gebroken, maar vermoedelijk de ruggegraat wel.
Dit kan ik niet aanzien.
Natuurlijk kan ik gewoon weglopen en de natuur z'n werk laten doen, maar dat wil ik niet.
Zelfs een vogeltje heeft recht op een zo snel en pijnloos mogelijk einde.
In elk geval wel als het zich onder mijn hoede bevind.
Ik kijk naar de schep, één tik en afgelopen, maar ik kan misslaan.
Ik denk aan het jachtmes, maar ben niet overtuigd.
Dan laat ik mn zoon een pedaalemmerzak en een butaanbrander halen.
Zo voorzichtig mogelijk leg ik het beestje in de zak en druk er zoveel mogelijk lucht uit.
Kop van de brander er in, en de kraan opendraaien.
De zak bolt op en er is nog een laatste trilling waarneembaar.
Niets meer.
Ik knoop de zak dicht, met gas en al.
Ach, het is maar een vogeltje, beter zo dan wanneer 'ie aan stukken getrokken wordt door een kat.
Dat probeer ik mezelf wijs te maken, maar ik overtuig mezelf niet.
Voor mij is de lol er van af voor vandaag.
Vanmorgen vol goede moed.
Het terras en de BBQ schoonmaken met de hogedrukreiniger.
Goed, 11:00, ik aan de gang, slang uitrollen, apparaat uit de schuur, alles aankoppelen.
Helemaal gekleed voor zo'n werkje, dus oud sportbroekje aan, waterschoenen, verder niks.
Verdorie, er is een rubber ringetje stuk, even zien of ik een andere heb.
Ja, bijna de zelfde, ietsje groter maar.
Maar zelfs met een lik vet er aan krijg ik 'm er niet in.
Goed goed, ik begrijp het al, spijkerbroek aan, hemd aan, schoenen aan, in de auto, en op zoek naar een nieuwe ringetje.
Bij de winkel aangekomen hebben ze ringetjes in vele soorten en maten.
Ik leg uit wat de bedoeling is, en kom op een hoekje van de toonbank
terecht met een enorme doos rubber ringetjes en een schuifmaat.
Ga je gang ....
Na een kwartiertje heb ik er vier van de juiste maat.
Naar huis, ringetje geplaatst, nu de slang aankoppelen.
Wasmachineslang er af en ...... waar is het koppelstuk ? Dat hoort hier te liggen, ligt hier altijd ......
zoeken ..... niets, een mandje, een doosje, op het plankje mischien?
Wellicht dat ik m gebruikt heb toen ik de CV wilde bijvullen, dus naar de zolder.
Vanalles, maar geen koppelstuk.
Terug naar beneden, met een zaklampje en een spiegeltje echter de diepvries en de wasmachine kijken.
Ja hoor, daar issie, gelukkig heb ik lange armen.
Koppelstuk dr op, slang d'r op, kraan open.
Ik loop het huis door naar de tuin.
Daar spuit het water met gezwinde spoed .... uit het handvat, niet uit de tuit.
Goed, huis weer door door, kraan dicht, nadenken.
Weer naar de tuin, even kijken, ja hoor, voor die schroeven heb ik een bit.
De accu van de schroefboormachine is eens niet leeg, en snel het handvat uit elkaar.
Ah ! een lek in de afsluiter.
Afsluiter schoon en droog gemaakt, en met cyanide-acrylaat aan de slag (ook wel: secondenlijm).
Opsmeren, de cappilairwerking zal de lijm in de breuk trekken en verder
is het wachten tot het wit uitslaat, dan is het droog en belastbaar.
Bakkie koffie, sjekkie, nog een bakkie koffie, nog en sjekkie ......
Okee, kijken of het zo goed is.
Kraan open, en ja hoor, geen druppel loopt er uit.
Kraan weer dicht.
Fijn, ook weer klaar.
Afsluiter in het handvat, handvat dicht, kraan open.
Nu de pomp aan.
Pomp aan, druk er op, en gadverdamme ! het water spuit alle kanten op, behalve de goede.
Goed, repareren is dus geen optie, dat wordt vervangen.
We hebben een Praxis hier in het dorp en alle onderdelen passen op het het merk Kärcher, en Praxis verkoopt dat.
Maar daar aangekomen zie ik werkelijk elk onderdeel, behalve het handvat, of de afsluiter.
Desgevraagd vertelt een medewerkster dat ze het kan bestellen, maar dat
de levertijd 2 tot 4 weken is, en de prijs ongeveer 100 euro ........
Da's meer dan het hele ding gekost heeft, dus ik zie daarvan af.
Ik ga naar Herman van der Gun, een lokale gereedschappenhandel.
Want het credo is: als Herman het niet heeft, of geen raad weet: vergeet het dan maar.
Daar aangekomen zie ik wel handvaten met afsluiters, maar allemaal een andere maat.
Herman zelf ziet me zoeken en helpt me.
Ik vertel het gebeurde tot nu toe en hij lacht een beetje en merkt
op: Tsja, die dingen worden van polypropyleen gemaakt, dat kun je
niet lijmen.
Goed, dat wordt dus een nieuwe, en ik vraag Herman gelijk wat dat kost.
Hij heeft zeer professioneel spul staan, geschikt voor continuebelasting, elk los onderdeel onmiddelijk leverbaar.
Prijzen van 130 tot tegen de 300 euro.
"Waar gebruik je 'm voor? Camping of tuin en zo?" Vraagt hij.
Ik bevestig dat, en onmiddelijk lopen we door, langs de professionele apparaten.
Hij wijst een Bosch van 79 euro en zegt: "dan moet je die hebben".
Bij de kassa zit een van z'n medewerker te zwoegen op een apparaat waarbij alles fout lijkt te gaan wat fout kan gaan.
Met een knipoog naar mij merkt Herman op dat je op sommige dagen beter in je bed had kunnen blijven liggen.
Uiteindelijk ben ik om 14:00 eindelijk zo ver dat ik aan de gang kan.
Resultaat: de BBQ is weer klaar voor de zomer, het terras ontdaan van
alg en mos, en ik ben groen en grijs gespikkeld, soppend in m'n
waterschoenen, en natuurlijk een pijnlijke rug omdat altijd alle
apparaten te kort, te laag, te klein zijn voor iemand van bijna twee
meter.
Maar goed, "Mission accomplished".
