Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Vanmiddag vonden we 'm koud en stijf in z'n kooi.
De rat.
Twee jaar geleden bij ons gekomen als afdankertje.
Zo snel je vingers of gezicht in de buurt kwamen deed hij uitvallen.
Gewoon eerst flink rust gunnen, daarna langzaam aan zijn vertrouwen winnen.
Dat is gelukt.
Op het eind kwam hij vrijwillig z'n kooi uit, op mn handen zitten.
Lekker aan je gezicht laten snuffelen, stukjes "knabbelstaaf" voeren, of stukjes brood, hoe harder hoe lekkerder.
Soms liep 'ie gezellig over het grote bureau waar mn zoon en ik de pc's op hebben staan.
Lieve oude rat geworden, en, zo als dat hoort bij ratten, nieuwsgierig en gezellig.
De levenscyclus van zo'n beest is rond de drie jaar, en het einde kondigde zich al enige tijd geleden aan.
Langzaam aan, van achteren naar voren begint er van alles te weigeren, vacht wordt dunner, botten voel je er doorheen.
Maar het is toch onwennig, de dood, van wat voor dier (of mens)
dan ook roept altijd weer vragen op, ook al was het verwacht.
Ook ratten hebben een eigen karakter, een persoonlijkheid.
Zou dat ergens blijven ?
M'n zoon heeft een kuil gegraven, we hebben 'm in wat keukenrol gewikkeld, en teruggegeven aan de natuur.
Nog even in de kuil kijken, dag jochie.
Kuil dicht, rat weg.
Oh, er komen zeer zeker weer nieuwe hoor, maar nu nog even niet.
Piëteit voor een rat? Jazeker.
In '75 wordt ik opgeroepen voor de dienstkeuring.
Goedgekeurd natuurlijk.
Het is pas eind '76 als ik uiteindelijk op moet komen.
Mijn maatje H. hoeft niet, hij heeft astma, F. ook niet, die heeft het bij de keuring al verbruid.
Nadat hij helemaal goedgekeurd was kreeg hij nog een gesprek met de indelingsofficier.
-Zo, hoe vind je het dat je overal voor goedgekeurd bent?
Interesseert me geen zak.
- He? wat bedoel je daar mee?
Nou, jullie kunnen me dwingen om te komen, maar als jullie zeggen
links, dan ga ik rechts, als jullie zeggen duik, dan spring ik.
Kortom, het interesseert me geen zak, want ik doe toch niet wat jullie willen.
Hij mag nog even terug naar de psychiater, doet daar het verhaal op verzoek nog eens over en krijgt het stempeltje S5.
Stabiliteit 5 dus, mentaal niet stabiel genoeg om te dienen in het leger.
Te afwijkend om mannen dood te schieten, vrouwen te verkrachten, kinderen op te blazen, huizen plat te branden, etc.
Mij verging het anders...........
Het begint in 1976, naar mijn herinnering in oktober, als ik op moet komen voor de militaire dienst.
Al vroeg heb ik de trein genomen naar Roosendaal.
In die trein zie ik diverse sombere gezichten van leeftijdsgenoten,
waarschijnlijk lotgenoten, en ja hoor, in Roosendaal stappen we
allemaal uit.
Buiten het station worden we in luxe reisbussen gedreven, en na verloop van tijd komen we aan op het terrein van de kazerne.
Hier worden we op een rij gezet, en iemand brult dat we vanaf dat
moment onder de militaire krijgtstucht staan, en dat dat voolopig niets
anders inhoudt dan: doen wat er gezegt wordt.
Allereerst moeten we naar de fourier, die geeft je nieuwe kleren en een heleboel spullen
Kleren worden verstrekt in vier maten: te groot, te klein, veel te
groot, en veel te klein, en na verloop van tijd en enige vruchteloze
discussies met de fourier over de pasvorm, zijn we weer buiten
aangekomen.
Nu moeten we, waarom snap ik nog steeds niet, onze eigen schoenen
uittrekken en de gympies aan doen, de officieële, van overheidswege
verstrekte gympies, van die hele dunne blauwe.
Daarna worden we weer de bussen in gedreven, en weg zijn we weer, op naar Bergen op Zoom.
Daar aangekomen worden we samengedreven in de kantine, waar we koffie
en een gevulde koek krijgen, de koffie is niet te zuipen, en de koeken
zijn gortdroog, maar een behulpzame "oude stomp" legt ons uit, dat de
koek op de koffie gelegt moet worden, zo wordt de koek zacht, en heeft
de koffie ook nut.
Vrolijk roep ik deze mededeling door de zaal, met het bijvoegsel
"voedselgewenning" en de eerste vuile blikken van het kader zijn mijn
deel.
Overigens bleek deze tip later ook nog bruikbaar voor stroopwafels.
Vervolgens wordt iedereen geacht zich te melden bij een tafeltje,
steeds bij ieder tafeltje je melden, je nummer zeggen, en kijken of je
op die lijst staat.
Na slechts drie pogingen (tafeltjes) blijk ik te bestaan, en ik krijg m'n pas, m'n penning, en m'n bestemming te horen.
Hierna weer de bussen in, en naar de definitieve voorlopige verblijfplaats, Ossendrecht.
De bestemming hebben we inmiddels uit ons hoofd geleerd, het nummer ook
trouwens, mijn bestemming is A22x2 wat inhoudt: Jeepchauffeur in
opleiding.
Aan de hand hiervan worden we uit de bussen opgepikt, door een aantal
korporaals, die allemaal met een eigen groep naar de gebouwen trekken.
Ik kom terecht bij een een groep van 12 man, we kiezen een bed uit, en hebben een plaatsje in het leger.
Na verloop van tijd komt een niet onvriendelijk ogende man met een baardje binnen.
"Sergeant Laanen" stelt hij zich voor, en vertelt er bij, dat als iemand een probleem heeft, we bij hem moeten zijn.
Een van de jongens, zij achternaam is Ippel, krijgt zijn broek niet
dicht, de knul is behoorlijk aan de maat, en alleen de bovenste knoop
van z'n broek krijg'ie na veel moeite gesloten.
De hele handel puilt naar buiten, en hij zegt: "sergeant, ik heb een
probleem!" waarop de sergeant naar zijn uitpuilende onderbroek kijkt en
zegt: "Ik zie het, maar wat verwacht je nou van me? dat ik op m'n
knieen ga zitten en m'n kunstgebit uit doe?".
Het ijs is gebroken, we weten dat we aan deze man iets kunnen hebben.
Nadat een korporaal om een grotere broek is gestuurd heeft ook Ippel
een uniform aan, en moeten we onze kasten gaan inruimen, alles op een
mes breedte vouwen, en netjes gesorteerd in die kast naast je bed.
Daarna schoenen (laarzen) poetsen, koppel in de blenko (watervast groen
spul) zetten, en de rest van de dag besteden we aan diverse zaken, zo
als het kijken in het handboek soldaat, en verdere kennismaking met
onze korporaals/instructeurs.
Ook deze blijken reuze mee te vallen.
Aan het eind van de eerste dag spreken we de jongens van de kamer naast ons, hun sergeant is niet makkelijk.
Het is een ex commando, die een pesthekel heeft aan hun, de rest van de wereld , en vermoedelijk ook aan zichzelf.
So far, so good, ik klaag (nog) niet.
De opleiding
Er begint zich na verloop van tijd een routine af te tekenen.
Dit deel van de opleiding bestaat uit: opstaan, sport, theorielessen,
praktijklessen, voertuigtechniek, exercitie (marcheren), krijgskunst,
zelfhulp/kameradenhulp (nee, op het slagveld, een soort EHBO).
Met name de praktijklessen zijn wel leuk, zij het koud en lekker met de jeeps rondraggen.
Bij meer dan een enkele gelegenheid gaan de lesbordjes van de jeeps af,
en gaan we naar een plek waar de jeeps goed verborgen kunnen worden
(voor de marechausee) en zitten we de hele ochtend in een kroeg, waar
we meer dan een enkel pilsje drinken.
Bij een van die gelegenheden ben ik echt stomdronken geworden.
Ondanks dat moet ik terugrijden.
Ik vraag de korporaal of het wel verantwoord is en hij bevestigd dat
"Als je dronken leert rijden (burrrrp) kun je het des te beter als je (hik) nuchter bent" is zijn reaktie.
Zonder noemenswaardige incidenten komen we thuis.
Het eten op de kazerne is goed, prima zelfs, en ik vraag me af waar die
verhalen over dienstkeukens vandaan komen, ook het regiem is
gemakkelijk, niemand doet moeilijk, ook de staf niet.
Overigens vat ik een koutje, het eerste weekend, en word ik naar het
dichtstbijzijnde militair hospitaal gebracht, ik vind het best, ik vind
alles (nog) leuk.
Mijn ouders echter, waren aardig geschrokken, er kwam een jeep met
grote snelheid aanrijden, stopte met gillende banden voor hun deur, en
een van de inzittenden leverde hakkenklakkend een telegram af, de
tekst: "Uw zoon komt niet naar huis stop ligt in het hospitaal stop
niet ernstig" en na anderhalf uur bellen en zoeken naar de juiste
functionarissen zijn zij eindelijk op de hoogte dat het maar een
verkoudheid is, en zijn ze gerustgesteld.
Eerste wacht
Dan, na verloop van een paar weken, is het mijn beurt om wacht te lopen, 's Nachts nog wel.
Ik wordt met mijn UZI (pistoolmitrailleur, 9mm., geschikt om om korte
afstand een redelijke verwoesting aan te richten) aan de poort gezet,
en mag alleen mensen binnenlaten die ik persoonlijk herken, of die over
een stempeltje van onze legerplaats beschikken.
"Anderen komen er niet, herhaal, niet in." is een volkomen duidelijke opdracht.
Daar sta ik dus, als om drie uur 's nachts een combi (groen volkswagenbusje) voor de poort draait.
Ik loop naar de auto toe, en vraag de man onder de pet met vele sterren, naar z'n pas.
Kankerend over zijn haast krijg ik het ding, en konstateer dat de man
juist die pagina uit z'n pas mist waarop het stempeltje had moeten
staan.
Ik vertel dat hem, en tevens dat 'ie er daarom niet in komt.
De man wordt vreselijk kwaad, en gelast me onmiddelijk de poort te openen.
Dat weiger ik.
Vervolgens stapt de man uit, en loopt naar de poort, "dan doe ik het zelf wel" roept hij, woedend.
Hij heeft net het hek vastgepakt, als hij een bekend geluid hoort.
Ik heb het magazijn in m'n UZI gestopt en laadt het wapen door (kogel in de kamer).
Als bevroren staat de man aan de poort, hij weet dat als ik één opgewonden beweging maak, dat voor hem fataal kan zijn.
Rustig zeg ik "Dat zou ik niet doen mijnheer, mijn instrukties zijn glashelder, en als ik u moet stoppen, dan doe ik dat.
Beweegt u zich vooral langzaam!" De man draait zich langzaam om om mij aan te kijken, en wil wat gaan zeggen.
Op dat moment komt de wachtcommandant naar buiten, hij heeft al geruime
tijd de lichten van de combi gezien, en vraagt zich af wat er aan de
hand is.
Ik leg de situatie uit, en in het licht van de koplampen herkent de
wachtcommandant een zeer hoooge chef van deze basis, de overste
huppeldepup.
Hij opent het hek, gelast mij mijn wapen te beveiligen, en de overste kan zijn weg vervolgen.
Later vraagt hij of ik echt gericht geschoten zou hebben.
Het antwoord is kort en onverschillig: Ja.
Ik heb daar later nog vaak over nagedacht, ik zou het echt gedaan
hebben, ook al was ik het maar half eens met het leger, als je het
doet, doe je het goed, anders doe je het niet, helemaal niet dus.
Heel rechtlijnig.
Je hebt ook geen keus, Als er een terrorist naar binnen wil vraagt hij
ook niet eerst of jij wel achter het leger staat, hij knalt je gewoon
af.
Van dit incident heb ik overigens nooit meer iets gehoord.
Sportleraar
Wel van een ander incident.
Picture it: begin of half november, druilerig weer, juist boven het
vriespunt, maandagochtend, in het bos, sporttenue (kortbroekje, dun
shirtje, lullige gympies) en de sportleraar, lean mean fighting
machine, draagt ons op om een modderig paaltje van de grond te pakken,
dat als een geweer vast te houden, en heen en weer over een modderpad
te springen.
Ik ben fysiek niet zo'n geweldenaar, nooit geweest, en raak al gauw achterop.
De man krijgt dat in de gaten, en gaat achter mij lopen, brult allerlei
ongein uit, om mij te kwetsen, maar als 'ie roept, duidelijk hoorbaar
voor iedereen dat ik een luie donder ben, dan ben ik beledigd.
Ik roep terug dat ik niet om deze behandeling gevraagt heb.
Daarop roept hij dat 'ie me wel even zal "helpen" als ik niet doorloop.
Dat had 'ie nou niet moeten doen.
Ik hou niet van bedreigingen.
In een reflex draai ik me om, ren op de vent af en roep dat ie ofwel
z'n grote bek moet houden, ofwel laten zien wat 'ie waard is.
Hij kiest voor dat laatste.
Het peleton komt tot stilstand en haalt mij, na enige aarzeling van de
man af, ik ben hem dan echt helemaal verrot aan het slaan, met het
paaltje.
Ik begin terug naar de kazerne te lopen, en twee van m'n makkers komen
op eigen initiatief achter me aan, de anderen helpen de sportleraar
overeind, en helpen hem terug naar de legerplaats.
Rapport
Ik heb me nog maar net omgekleed als ik bericht krijg dat ik me moet melden bij de kapitein (whatever) en ik doe dat.
Hij vraagt mij of ik mijn gedrag normaal vind en als antwoord vraag ik hem of hij het gedrag van die leraar normaal vind.
Hij vraagt mij om te zorgen dat dit soort excessen niet meer voorkomt,
en ik antwoord dat ik daar geen enkele belofte over kan doen, en dat ik
in een vergelijkbare situatie wellicht het zelfde zal reageren.
Vervolgens vertelt hij me op dreigende toon dat er voor "mijn soort"
een speciaal plekje is in het leger, en ik raadt hem aan de leraar daar
heen te sturen.
Mijn sergeant, die bij me is, neemt me gauw mee de kamer af, en verteld me dat ik een idioot ben.
Ik haal mijn schouders op, de hele zaak is niet interessant, en ik beschouw e.e.a.
als afgedaan.
Het leger blijkbaar ook, althans voor dat moment.
In de soos waren we Martin tegengekomen.
Martin zat in een tehuis en had het daar weinig naar zn zin.
Hij zat daar omdat zn beide ouders nogal aan de drank waren.
Hij was beslist geen onsympathieke knaap en begon deel uit te maken van onze groep.
We trokken ons zn lot aan en gingen op zoek naar mogelijkheden.
Zo kwam het dat hij bij ons in trok.
Gezellige boel, mijn broer woonde inmiddels ook weer thuis, en ik deelde mijn kamer met Martin.
Hij had een leuke baan gevonden, bij een fiscaal adviesbureau.
Op een dag had hij een eigenaardig verzoek gekregen va zn baas.
Of hij, en evt. nog iemand anders bereid was om een jacht op te halen in de buurt van Rotterdam, en af te leveren in Loodrecht.
Nou, dat zagen we wel zitten natuurlijk !
Hoe zuiver of onzuiver die koffie was wisten we niet, en wilden we ok niet weten.
We werden gebracht door Martin's baas, moesten ergens uitstappen en daar stond iemand op ons te wachten, duidelijk bloednerveus.
Steiger af en een joekel van een jacht op, zeker wel 15 mtr. lang.
We kregen de regels van voorrang te horen, de tip zoveel mogelijk
rechts te houden, wat de boeien betekenen, in tien tellen een
kennismaking met de dieptemeter en de boegschroef, en of we dat ding zo
snel mogelijk de haven uit wilde brengen ... maakt niet uit hoe, de
haven uit, snel dus.
En woesh ! weg wassie weer.
Daar zaten we, twee mafketels van amper twintig op een jacht met een Michelin wegenkaart.
Goed, eerst de haven uit.
Ik nam het stuur als eerste, was het zekerst van mn zaak, en stuurde
het ding zonder maar een enkel tikje tegen de steiger de haven uit.
Kompas erbij, gelukkig kon ik kaart en kompas gebruiken, ooit nog geleerd met scouting.
Lastig hoor, die waterwegen, maar ik had wel een idee hoe we moesten varen.
De tanks zaten vol, dus we hoefden niet zuinig te zijn met diesel, en
af en toe trokken we even een sprintje, een enorme grijze rookwolk
achter ons latend.
Er was ook bier en frisdrank aan boord, en we mochten pakken wat we wilden.
Natuurlijk gingen we aan het bier.
Vrolijk tuften we over de rivieren, biertje dr bij, eigenlijk niet zo moelijk dat varen.
Ineens hoor ik vreselijk kabaal vlak achter me, een misthoorn of zo.
Ik kijk om, en zie een enorme zwarte massa met een noodgang op ons af komen.
Motoren voluit en aan de kant want je hoeft geen doorgewinterde zeerot
te zijn om te weten dat een lege rijnaak gehakt maakt van jachtjes zo
als dit.
Pfffff, net goed gegaan, op twee meter afstand passeert hij ons.
Even klotsen op zijn hekgolf, en weer even netjes terugsturen naar ons stukje rivier.
Randje vaargeul.
Ergens op de Rijn stuurt Martin, en ik kruip even in een kooi, want ik ben wat slaperig.
Ik wordt wakker door een dreun die door de boot heengaat, met een schrapend geluid.
Ik hoor de dieptemeter piepen dat er geen water onder de kiel is.
Ik storm naar boven en zie Martin scheefgezakt in de stoel hangen, hij slaapt de slaap der rechtvaardigen.
Recht voor ons, op nog geen tien meter is een strandje, kleuters huppelen vrolijk heen en weer.
Ik geef een zwaai aan het roer en geef gas bij, want de boot remt flink af op de bodem.
boegschroef er bij, en binnen een paar seconden reageert het ding op de juiste wijze.
Pffffff ook overleefd.
En die kleuters ook.
We besluiten niet meer te gaan slapen en samen wakker te blijven.
Oh, en het bier laten we verder ook voor wat het is, want mischien is het toch niet zo'n goed idee.
Dan gaan we richting Utrecht, we naderen de Wilhelminasluizen.
Als een van de eersten varen we naar binnen.
Aan de kadewand zitten ogen, daar kan de je boot aan vast maken.
Boven de waterlijn is het droog, dus ik maak mijn lijn zo laag mogelijk
vast, en dan niet vast, maar zo dat ik m kan laten vieren.
De sirene gaat al als ik zie wat Martin gedaan heeft.
Lijn op stahoogte vastgemaakt, lekker strak, paar flinke knopen er in.
Ik duik naar het keukentje en graai het broodmes uit de la.
De boot hangt al behoorlijk scheef als ik weer boven kom.
De reling kreunt gevaarlijk en Martin probeert de knoop los te krijgen,
maar met een paar ton boot eraan gaat dat natuurlijk niet.
Ik val aan op de lijn, en juist voordat we onder 45 graden hangen snij ik het door.
Grote golf in de sluis, scheldende schippers, maar niets gekrenkt dan onze trots.
Buiten de sluis gaan we even stilliggen, laat ze allemaal maar even passeren.......
In Utrecht stad is het natuurlijk vreselijk leuk.
We gaan de grachten door, en komen ook langs de terrasjes van de oude gracht, het is zaterdag en warm, dus dat zit vol.
Helaas geen bekenden.
Als we onder een van de bruggen doorgaan komt er vanaf de andere kant een rondvaartboot.
Vol in de remmen, want de vent heeft heel wat ruimte nodig.
Gaat goed ..... maar als het niet goed gegaan was, was het niet onze schuld geweest ! (voor de verandering).
Zeer laat in de middag bereiken we Loosdrecht.
Martin's baas staan bij een klein sluisje op ons te wachten en komt aan
boord, we moeten door nogal wat nauwe watertjes, en hij neemt het stuur
over.
Wij houden de boot af met de lange stokken die daarvoor aan boord liggen.
"nog iets gebeurd onderweg?"
"nee hoor, niks bijzonders, lekker rustig wel."
In de auto krijgen we de uren cash uitbetaalt, en het verzoek om e.e.a. te vergeten.
Maar hoe ik mn best ook gedaan heb al die jaren, het is me niet gelukt.
