Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Ging goed gisteren. Redelijk bijtijds waren de bouwvakkers klaar. Opruimen, afrekenen en hoppa, Jeroen had z'n dakkapel. Mijn vrouw wilde dat ik gelijk de naden ging vullen, maar ik werk niet graag bij alleen maar kunstlicht, dus dat had ik voor vandaag gepland. Ja, gepland. Maar zo als bekend moet ik niets plannen. Goed, lekker mn bedje in, en heerlijk slapen.
Tot vanmorgen Jeroen me wakker kwam maken. "Pap, bel ze maar, de boel is zo lek als een mandje" Even polshoogte nemen. Op wel vijf plaatsen druppelt het gestaag gestaag omlaag. Jeroen heeft er al een en ander aan bakjes ondergezet, zo blijft de vloer wat droger. Ik bel de aannemer.
Hallo, de binnenkant van het dak is waterpas hoor! -Hoezo? Als het niet waterpas geweest was had er maar aan één kant water doorheen gekomen. - (korte stile, dan valt de 11,3 eurocent) *&^%$#@ ! Over een uurtje zijn we bij je.
Ze komen keurig op tijd. Een beetje verbaasd dat ik niet in de stress zit. Maar ik stress niet van een lekkend dak hoor ..... ik weet hoe dat gaat, dakdekken, gaat wel eens mis. Ze vinden een heel goeie aanleiding voor de lekkage, en verhelpen het in een uurtje. Als mn vrouw thuiskomt van de booschappen zijn ze al weer weg.
Nu even afwachten wat de volgende bui brengt .........
Als eens geprobeert om iets gebouwd te krijgen?
Ik bedoel, iets tussen groot en klein in, geen heel huis, maar wel meer dan een simpel tussenmuurtje.
In deze omgeving is dat lastig, de vorige keer dat ik een aanbouw aan mn huis wilde kreeg ik van de diverse "kleine aannemers" te horen dat het wel een jaartje zou duren voor ik aan de beurt was. Gelukkig heb ik inmiddels een "eigen" aannemer, een kennis via een collega die niet achterlijk duur is, en toch goed werk aflevert. Een poosje terug heb ik m gevraagd om een dakkapel voor me te maken, en vanmorgen was het zo ver, de dakkapel komt eindelijk. Nee, niet op m'n hok, maar voor Jeroen, op z'n zolder, zodat het wat meer op een kamer gaat lijken, ruimer en lichter wordt en een beetje geventileert kan worden. Natuurlijk help ik een handje met sjouwen van de spullen en het opbouwen van de steiger. Als de eerste materialen met een touw naar boven gehesen worden blijkt dat ik de bouwvakkers nog wat leren kan over knopen. Er wordt nog een en ander gemeten, en als snel zit er een kolossaal gat in het dak. Raar hoor, op de zolder van je eigen huis staan, maar wel buiten. Het maken van zo'n gat is een precies werkje, als je er teveel uitzaagt kan je er niet een stukje in terug zagen. Maar het gaat allemaal bijzonder goed, en al snel staat het kozijn op z'n plaats. Desgevraagd krijg ik uitleg over hoe het allemaal vastgezet gaat worden. Ik geef gereedschap en materialen aan en geef m'n ogen goed de kost. Eerst wordt het "bovenlichtje" uit het dak verwijderd en het gat daarvan dichtgemaakt. Daarna de balklaag erop, dakbeplating, diverse steunbalken worden er op gezet, loodslabben en zijbeplating aangebracht en inmiddels is het aardig gaan regenen, dus er gaat een dekzijl overheen. Het er vastbranden van het dak en de binnenafwerking komen morgen aan de beurt. Leuk en leerzaam om dit soort dingen van dichtbij te zien.
"Vandaag geen verhalen over mijn jeugd. Plots bekruipt me het gevoel dat mijn verleden al veel langer duurt dan mijn toekomst. Wanneer ben je eigenlijk in het midden, op welke ouderdom? Naar welke kant slaat de weegschaal door naar beneden. Wat weegt het zwaarste, gisteren of morgen. In elk geval, morgen zal al heel straf moeten worden om het te winnen van gisteren. Maar "who knows what the future may bring"."
Ik grijp wel even terug. Al vrij vroeg begon ik me te realiseren dat het leven eindig is. Al ergens op m'n 25ste had ik zo iets van "nou, één-derde zit er wel op" Gezien mijn levensstijl van die tijd heb ik dat nog omlaag bijgestelt. Op mn 35ste ging ik er vanuit dat ik op de helft zat. Nu ik 51 ben is het wel zeker dat ik dik over de helft zit, heel dik. Heeft dat verder invloed? Nee, geen enkele. Ik zie wel hoe het loopt. Als ik morgen doodval is het mij best, ik heb het naar mn zin gehad over het algemeen. Ho, wacht even! Ik heb dus geen haast he? Al is het alleen maar om m'n kinderen, die hebben me beslist nog nodig. Of vanwege mijn nimmer te stillen nieuwsgierigheid, ik wil zo vreselijk graag weten wat er allemaal nog gebeuren gaat in de wereld, uitvindingen, dingen die de bordjes verhangen in de wereld, politieke aardverschuivingen. Wat ? zijn die er niet? En of die er zijn. Wie herinnert zich de dagen dat we elk journaal aan de TV gekluistert zaten toen "de muur" op met moment van vallen stond? Wat doen grenswacht en politie? Openen ze het vuur? Nee, ze openen een nieuwe toekomst voor hun bevolking en hun land. Of het moment waarop de tanks het rode plein opreden toen Jeltsin oproer kraaide? Live op TV, daar kwamen ze, wordt het een bloedbad? Nee, de geschutskoepels waren omgedraaid, het leger koos de kant van de vernieuwers, waarmee het lot van de oude sovjet reus definitief bezegeld was. Ik realiseerde me dat er op dat moment geschiedenis geschreven werd. Zo maar even een greep van dingen die in mijn geheugen gegrift staan.
Goed, dat was even een uitstapje. Terug naar "levensduur". Heeft het eigenlijk nut om oud te worden? Voor mij en op dit moment: Ja. Voor mijn kinderen voorlopig ook nog wel. Voor mijn overige naasten en dierbaren waarschijnlijk ook wel. Voor Bill Gates niet, die verdient echt niet genoeg aan me. En "warlord" Bush zal het al helemaal een worst wezen of ik besta of niet, die offert gewetenloos zijn eigen onderdanen op aan zijn eigen leugens. Mijn eigen regering? die zien met lede ogen hoe ik werkeloos zit te zijn. Dat ik meer dan 35 jaar zonder onderbreking gewerkt heb is niet interessant, nu kost ik geld. En als ik straks met pensioen mag hebben ze het liefst dat onmiddelijk dood val, want ik word dan nog duurder dan ik nu al ben.
Maar dan de toekomst! Ik ben nooit een planner geweest, meer van "go with the flow". Ik hou niet van plannen, en de enkele keer dat ik dat wel probeer blijkt het later nergens op te slaan. Ik laat de dingen lekker komen zo als ze komen, ik improviseer ter plekke als dat nodig is en beoordeel elke situatie pas op het moment dat ik er voor sta. Wat verwacht ik van het leven? Nou, eigenlijk alleen maar dat het een beetje leuk is. En de definitie van "leuk" is voor iedereen verschillend denk ik. Zelf leg ik de lat niet al te hoog, dat geeft me de mogelijkheid om meer van kleine dingen te genieten. Ik heb dan ook het gevoel dat als ik zo'n enorm gedreven mens zie, dat die nooit echt gelukkig kan zijn, te veel gejaag op succes of wat dan ook. Ik neem de tijd voor mezelf, voor m'n naasten en voor een lekker bakkie koffie. Zo ben ik gelukkig, en kan ik het nog jaaaaaren volhouden.
Oh, en Ludovicus, je schreef ook nog" "Als Carweyn dit moest lezen: dit soort schrijfsel is nu juist wat ik bedoelde als antwoord op je gezegde "ik schreef maar niets omdat ik niet wist wat schrijven" " Het mag duidelijk zijn, je inspireert me ......... (ook al heb je mn naam vekeerd gespeld, LOL).
Een poosje terug heb ik m gevraagd om een dakkapel voor me te maken, en vanmorgen was het zo ver, de dakkapel komt eindelijk.
Als de eerste materialen met een touw naar boven gehesen worden blijkt dat ik de bouwvakkers nog wat leren kan over knopen.
Maar het gaat allemaal bijzonder goed, en al snel staat het kozijn op z'n plaats.
Daarna de balklaag erop, dakbeplating, diverse steunbalken worden er op gezet, loodslabben en zijbeplating aangebracht en inmiddels is het aardig gaan regenen, dus er gaat een dekzijl overheen.
