Niet alleen erg mooi gezongen, maar tevens een tekst die me nogal aanspreekt, om nogal persoonlijke redenen.
Een zelfgemaakte vertaling van deze tekst vind je op dit blog van 26 juni 2006
Het monster Saddam Hussein is verhangen, vanmorgen om 4:00 onze tijd. Daar zijn we ook weer vanaf. Wij wel. Maar de Iraqi zullen zijn echo nog lang horen. De sji'iten zijn dolblij, maar voor de soennieten is het alleen maar een reden extra om nog weer eens wat aanslagen te plegen. Ik vraag me af of het hangen van een dictator iets helpt. Afschrikkende werking voor eventuele opvolgers? Daar geloof ik niet in, er staan en tientallen, zo niet honderden te trappelen van ongeduld om het stokje over te nemen, ongeacht de gevolgen.
Raar eigeniijk. Eerst een leugen-campagne hier in het westen, over massavernietigingswapens. Dan de inval, alle doden, voor het leven verminkten, post-dramatic stress niet te vergeten.. Dan de langdurige jacht op die vent. Vervolgens het slepende proces. Nou ja, proces. De strop was van het begin af aan de enig mogelijke uitkomst. Maar ja, volgens onze maatstaven hoort het zo, je moet er wel een legitiem tintje aan geven. Niet dat ik het daarmee oneens ben hoor, maar al die moeite voor dat ene geluid: "Klak" en weg issie. Aan de ene kant jammer dat het geen zin heeft om 'm vaker te hangen. Aan de andere kant, wat schiet je er mee op? De burgeroorlog daar is een feit, en dat stopt heus niet, in tegendeel zelfs. En wat zal Bush nu denken ? "one down, ten million to go"?
Hoe dan ook, de wereld is weer niet veranderd, niet meer dan wat accentverschuivingen. De wereld veranderd nooit, niet echt tenminste. Niet na de executie van Saddam, niet na Vietnam of zelfs de twee wereldoorlogen inclusief een atoombom. "Nooit meer" heeft zo z'n beperkingen blijkbaar. Ik heb zelfs het gevoel dat als driekwart van de wereldbevolking morgen sterft, het voor de overlevenden "buisiness as usual" zal zijn, en voor sommigen zelfs nieuwe kansen zal betekenen, om er een slaatje uit te slaan.
Maar goed, voorlopig is er recht gedaan. Daar sus ik mezelf dan maar weer mee in slaap.
Kerst hebben we net gehad. Het oud en nieuw komt naderbij. Tijd voor een stichtend woord? Goede voornemens? Het spreekwoord zegt: De weg naar de hel is geplaveit met goede voornemens. Dus komen we allemaal in de hel. Mooi, dan krijgt de strenge dominee toch nog z'n zin. Volgens mij zitten we al in de hel. Alleen hebben we af en toe de kans om er een beetje hemel van te maken. Zouden de zeer rijken ook goede voornemens hebben? Waarschijnlijk alleen maar: Nog rijker worden. Want ik kan me niet voorstellen dat zeer rijke mensen iets om meer stichtende gedachten geven. Rijk worden doe je namelijk over andermans rug. Jammer dat de meeste mensen daar niet gemeen genoeg voor zijn, anders waren we allemaal rijk. Oh nee, dat kan niet, want over wiens rug zouden we dan rijk moeten worden? Even kijken hoe dat vroeger ging. Toen waren er een paar rijken, en de meesten leefden in bittere armoede. Nu is er een enorme middengroep, niet rijk, niet arm, en veel meer rijken dan vroeger. Is er eigenlijk nog wel armoede? Ja, die is er. Er is armoede, ook in onze goed ontwikkelde maatschappij. Maar het is niet meer alleen financiële armoede. Het is vooral een geestelijke armoede die ik opmerk. Te weinig interesse voor onze medemens. Oh ja, we hebben allemaal reuze meelij met die arme drommels in Afrika, kijk eens op TV hoe ze leven! Lopen in vodden, vliegjes overal, elke dag vijf of tien kilometer lopen voor drinkwater. Ze moeten zelfs hun eigen brood bakken, op een houtvuurtje, tussen een paar stenen. Maar we beoordelen hun bestaan volgens onze maatstaven. Dus sturen we ontwikkelingswerkers (vroeger missionarissen) om ze te vertellen dat ze helemaal fout bezig zijn. We sturen ook zakken geld mee, en geven ze vanalles om het leven draagelijker te maken. Maar ik denk eigenlijk dat ze daar pas echt ongelukkig van worden. Want ze hebben daar geen consumptie maatschappij, ze hebben een overlevingscultuur en die staat haaks op de onze. Als ze in vrede kunnen leven, geen angst hoeven te hebben voor hun leven, dan zijn ze waarschijnlijk al gelukkiger dan wij ons voor kunnen stellen.
Angst ..... Angst regeert, en niet alleen daar. We zijn allemaal bang. Zij zijn bang voor lokale dictatortjes die zeer direct hun levens bedreigen. Wij zijn bang voor hele andere dingen, veel meer dingen. Bang dat we een baan kwijtraken, bang dat we de hypotheek over 20 jaar niet kunen aflossen, bang dat de wasmachine kapot gaat, bang dat we iets verkeerds zeggen en er iemand boos over wordt. Bang dat we niet op tijd op de vergadering zijn. En zelfs bang dat onze partner er achter komt wat we nou werkelijk willen tussen de lakens. We zijn ook nog geprogrammeerd bang. De media programmeren die angst. Bang op straat, want het nieuws weet ons elke dag wel een overval of beroving te melden. Mijn moeder was met de kerst op bezoek, ze is bang in de auto als het mistig is, want je hoort na elke flinke mistpartij dat er weer een paar auto's op elkaar geknald zijn. Maar je hoort nooit hoeveel mensen op straat er niet beroofd worden. Je hoort ook niet hoeveel auto's er zonder schade thuiskwamen na die dikke mist. En onze overheden (want die hebben het bij mij altijd gedaan) vinden dat prima, hoe banger we zijn, hoe beter. Onze angst geeft hun meer macht. Nu kunnen ze onze telefoons afluisteren zonder dat we protesteren. En ook de euro die we door de strot geduwd kregen ... "als we het niet doen missen we de economische boot!". Ja, ook een leuke, die euro. Denk toch eens aan de voordelen! Nooit meer hoeven wisselen in het buitenland! Nou, fijn voordeel hoor, dat helpt echt, zo'n één keer per jaar. Dat je elke week in de kroeg het dubbele betaald voor je biertje lul je dan toch niet meer over? En dat je spijkerbroek vier jaar geleden nog 80 gulden kostte, en nu 100 euro (180 gulden), ach, dat wordt ook goedgemaakt doordat je niet meer hoeft te wisselen he ?
Maar goed, ik dwaal weer eens af. Ach, ik weet het ook allemaal niet. Ik hobbel mee met de stroom. Maar soms doe ik wel eens iets raars, iets onveiligs, iets wat niet hoort. En vreemd genoeg zijn dat de momenten waarop ik een beetje hemel ervaar. Mijn wensen voor jullie (lezers) hou ik voor mezelf, want niet iedereen is het zelfde en niet iedereen zal ze waarderen, maar het is met de beste bedoelingen.
