Het jaar 1969, de banken van de school net versleten en nu op naar duitsland,Siegen.
Ja, ik word soldaat .
Het grote vertrek was op 2 januari, met de trein naar Turnhout.
Acht dagenheb ik er vertoefd met vele anderen in de kazerne Majoor Blairon.
En dan werd het serieus!
De grote reis naar Siegen kon beginnen, op naar kazerne Kolonel Bremer.
We voelden ons allemaal heel klein bij al die discipline en strikte regels.
Maar wij hielden meteen van ons logo "PARVI SED MAGNI", dat sterkte ons om verder te gaan.
Neem van mij aan dat dit een jaar is in je leven dat je nooit vergeet.
Voornamelijk in de keuken kenden zij er wat van.
Wij hoorden van de andere kazernesdat het eten niet te eten was, maar wij konden allen beamen dat wij de luxe kregen.
Zij die er bij waren kunnen dit bevestigen.
onze opleidingwas hard, de drie eerste maanden infanterie, lopen, zwemmen, kruipen, zweten en nog eens zweten......ook al was het koud weer en lag de sneeuw één meter hoog.
Na die drie zware maanden kregen wij de opleiding van verkenner.
Dit was een opleiding waarin ik mij kon uitleven, de natuur, waarin wij veel vertoefden, de droppings (met jeep of te voet), alles met de nodige lach of traan....we hadden een sterk team, we steunden elkaar en onze chefs droegen wij op de handen.
Je leert er de menselijke waarden kennen, de goede en minder goede.....
Achteraf gezien is dat jaar zeer snel voorbij gegaan.
Tot vandaag komen de herinneringen regelmatig bij mij op, dan vraag je je af wat is er met onze groep gebeurd?
Waar zijn zij nu allemaal?
Toen ik hoorde over de maandelijkse vergaderingen van de karabiniers, was ik er als de kippen bij om mij te laten inschrijven en er bij te horen.
Ik waardeer deze samenkomsten en leef er elke maand naar toe.
Daarom is mijn leuze nog altijd" PARVI SED MAGNI"

Geschreven door onze vriend en vaandeldrager carabiniers oost-vlaanderen: DE VOS RENE.
Deze artikel is verschenen in de Carapat jaar 2007/3