Sentimentaliteit !!!

Je kan er niet onderuit om sentimentaliteit tegenover het goede Gevoel te plaatsen. Emotionele banden die je hebt met familie, geloofsgenoten, vrienden/vriendinnen, partijgenoten, dieren, hobby's, kunst enz, ontaarden gemakkelijk in sentimentaliteit, in verslaving. Ontaarden zegt het al: je verliest je eigen aard. Daardoor worden die banden niet opgelost, afgeleefd, zoals dat hoort bij volwassen mensen, maar ze worden steviger verankerd in je lichaam en je leven. Verslaving wil zeggen: je kan niet meer zonder. Stel je maar eens voor hoe je je voelt als je diegene of datgene verliest...

Sentimentaliteit komt voort uit behoeftes die je niet kan of durft kennen: je kan tranen in de ogen krijgen bij een film waarin iemand een geliefde verliest. In feite huil je om jezelf, om wat jij aan Liefde, bevestiging, goede aandacht nodig hebt en niet krijgt.

Sentimentaliteit wordt vaak misbruikt en verder opgefokt door bijvoorbeeld rituelen. Maar zeer zeker ook door kunst zoals opera's, oratoria, popliedjes, soaps, boeken, films: romantiek. En vergeet niet allerlei romantiek in religies, geloofsgemeenschappen, sportsupporters enz.

Onder sentimentaliteit vallen veel van de voor de mens slechte gevoelens. Sentimentaliteit is beladen met politiek, ook in alle religies, en dikwijls met economische uitbuiting van mensen. Dit geldt voor alle ongezonde gevoelens en voor alle verslavingen. Sentimentaliteit houdt mensen klein, verdeeld en manipuleerbaar. Sentimentaliteit is anti-menselijk, hoe lekker het ook aanvoelt, OMDAT het lekker aanvoelt! Het is een ziekte: dat wat je voelt in je lijf is in oorsprong enerzijds veroorzaakt door invloeden van buitenaf, en anderzijds ontstaan door weggestuurde energie en lichamelijke leegtes, die opgevuld móéten worden volgens de natuurwet.

Sympathiegevoelens

Vaak wringen we ons lichaam om voor iemand sympathiegevoelens op te brengen. Alweer: dat kan je voelen en op die manier controleren. Dat noemt men dan liefde.

Als je voor iets of iemand geen sympathie op kan brengen is het noodzakelijk voor jou om na te gaan:

of je wel sympathie móét voelen

hoe het komt dat je geen sympathie voelt, want dat heeft zijn oorzaken en het is voor jouw IK noodzakelijk om daar achter te komen

waarom claimt die ander jou en je sympathiegevoel?

en heeft ooit iemand het recht om jou te claimen? Wil die ander misschien niet op eigen poten staan, maar alles door anderen in zijn/haar leven op laten knappen?

en heeft ooit iemand het recht om jou te dwingen sympathie te voelen? En dat dan liefde te noemen...

heb je niet misschien groot gelijk om geen sympathie te voelen?

en zou sympathie-voelen wel goed zijn voor de situatie en de mensen erin waar het om gaat?

Sympathiegevoelens horen onder sentimentaliteit thuis.