“Carla reist het hele jaar doorxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Carla’s (60) twee dochters zorgden voor vijf kleinkinderen. De jongste is zeven, de oudste elf. Haar grote passie? Dat is reizen.

Carla (60): ”Het avontuur heeft altijd al in me gezeten. Op mijn 21ste trok ik in m’n eentje naar familieleden in Amerika. En toen ik na een jaar vol spannende belevenissen terug in België aankwam, duurde het niet lang vooraleer ik trouwde en mijn toenmalige man, een beroepsmilitair, volgde naar de Duitse legerkazernes. Ik werd er moeder van twee kinderen en zodra zij naar school gingen, sloot ik me ook zelf aan bij het leger. Tien jaar heb ik daar gediend. Een heerlijke tijd waar ik volop van genoot. Voor grote vakanties was er toen nog geen plaats. We reden wel jaarlijks met de kinderen naar Spanje, maar met het echte reizen begon ik pas toen we al lang weer in België woonden en de kinderen groot genoeg waren om alleen thuis te blijven. In het begin beperkten onze reizen zich nog tot Europa: Duitsland, Frankrijk, Nederland,... Maar al snel vlogen we naar alle uithoeken van de wereld: van Zuid-Afrika tot de Noordkaap, van Sri Lanka tot in Mexico, Boliva, Peru. Intussen hebben we al een zestigtal reizen op ons archief en een negentigtal vluchten. Wat me er zo in aantrekt? Het avontuur, mensen ontmoeten, mijn talen oefenen... Een paar jaar geleden volgde ik avondschool Spaans en Italiaans. Intussen ben ik zestalig, waardoor ik overal ter wereld mijn plan kan trekken. De soorten reizen die we maken variëren enorm: met vrienden, familie, collega’s of de vrouwengilde... En citytrips, cruises, busvakanties of met de auto. Vooral dat laatste vind ik heerlijk. Want als je er zelf met de wagen op uittrekt, bepaal je ook zelf je reisschema en kom je makkelijk in contact met de plaatselijke bevolking.

In 2006 trokken we zo met de auto door Venezuela. Zoals wel vaker had ik alles zelf georganiseerd: de vlucht, de auto, de hotels, de activiteiten. We hebben er echt van genoten. Hoewel je op zo’n reis natuurlijk wel positief ingesteld moet zijn. Autopech in hartje Venezuela, een hotel dat maar met moeite een hotel te noemen is... We hebben het allemaal meegemaakt. Maar voor mij hoeft het ook geen grote luxe te zijn. Als ik ergens kan slapen en me kan wassen, ben ik tevreden, al is het aan een kraantje uit de muur. Op zo’n moment doe je het gewoon met wat je hébt. Dat heb ik in het leger geleerd: je móet je plan wel trekken.

Omdat ik zo graag reis, leek het me wel leuk om ooit in het buitenland te gaan wonen. Gaan overwinteren in Spanje, dat zag ik wel zitten. Maar ja, toen kwamen de kleinkinderen en zag alles er weer anders uit. We hadden er minder behoefte aan, bleven liever in de buurt. Jarenlang hebben mijn man en ik - tussen het reizen door - dan ook met plezier de kleintjes afgehaald van school. Nu zijn ze groot genoeg om zelf met de fiets naar huis te rijden, dus is dat niet meer nodig. Het oppassen beperkt zich nu tot de occasionele logeerpartijtjes of een zomerse picknick op woensdagmiddag. Ook trekken we er regelmatig met de hele familie op uit: een paar dagen Disneyland, de Ardennen of een weekje Center Parcs. En als het kan, willen we de kleinkinderen binnenkort eens meenemen op cruise tijdens de schoolvakanties. Zo kunnen we hen laten proeven van het plezier van reizen.

Of ik mezelf dan over een tijdje zie als ’grootmoeder op rust’? Zeker niet. Ik ben altijd al een bezige bij geweest en zolang mijn gezondheid het toelaat, zal ik dat ook blijven. Zelfs als mijn man er op een dag niet meer zou zijn, zal ik blijven verder reizen. Alleen, met vrienden of met familie. Want een ding is zeker: mijn leven gaat te kort zijn om de hele wereld te kunnen zien.”