Inhoud blog
  • mijn liefdesverhalen
  • mijn hartsvriend
  • Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    hallo welkom hier
    ik ben een 26jarige vrouw en wat ik meegemaakt heb kun je hier lezen
    in nagedachtenis van *jana omdat niemand haar vergeten mag

    Foto
    dagboekje *jana en meer
    dagboek van een overleden kindje
    17-03-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen De tijd vliegt
    De tijd staat stil
    Wat ben je ver weg
    Een foto aan de muur
    Een plaatje in mijn hart
    Het lijkt iets uit een ver verleden
    Maar het gemis voelt aan
    als de dag van gisteren.....

    17-03-2006 om 17:04 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    17-03-2006 om 17:03 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    17-03-2006 om 17:01 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    17-03-2006 om 17:01 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    jana,

    we zijn nu reeds 3jaar verder en ik kan zeggen dat tijd inderdaad niet alle wonden heelt,waarschijnlijk genezen ze nooit helemaal.

    ik ben ondertussen getrouwd met een hele lieve man marc en samen hebben we nog een baby gekregen,tom,hij is nu reeds 9maand en ik heb zijn zwangerschap vol angst doorstaan.

    ellen en gino,wuiven voor het slapen gaan nog steeds naar een sterretje ,ze geloven nog steeds dat jij daar naar hun zit te kijken.

    mijn gevoel is  dat er nog steeds een plekje open is dat er iemand onbreekt,een plaatsje voor jou mijn schat.

    op elk formulier word jouw naam erbij gezet met een klein kruisje,je grafje word nog steeds bezocht ieder jaar als de blaadjes vallen.

    voor mij ben jij mijn elfen kindje,mijn engeltje!

    ik vergeet je nooit!

    eindelijk na 3jaar heb ik het over mijn hart gekregen je dagboek te openen en de belangrijkste dagen uit te typen,ik voel nog steeds verdriet als ik dit lees.

    ik heb eindelijk bereikt wat ik wou,ik heb er voor gezorgt dat mensen nu weten dat je bestaan hebt en nog steeds bestaat in mijn hart!

    mischien ben ik geen schrijfster maar ik heb het geprobeert!

    wat ik voelde,wat ik dacht,ik hoop nu dat mensen een beetje het zich kunnen voorstellen,hoe erg het is een baby te verliezen,mijn verhaal is er een uit duizenden,maar het is mijn verhaal en het is echt gebeurt!

    ik dacht toen ik van jana in verwachting was dat ik nu mijn geluk had gevonden,een gezin,een liefdesband waarin je elkaar steunt,in goede en kwade dagen,helaas was de waarheid een klein beetje anders,neem je tijd om het te lezen,wil je praten?ik sta open voor al je vragen

    heb je net als ik iemand verloren waarbij je bij niemand terecht kunt,kom langst en praat met me!

    groetjes!

    17-03-2006 om 17:00 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    lieve jana,

    het doet nog steeds pijn om te begrijpen wat er allemaal gebeurt is.

    mijn engel en kris kwijt op 1maand tijd,weet je wat het me het meeste treft?

    dat hij niet omkijkt naar ellen en gino en dat er op 1november ook geen bloemetje lag van hem aan jou grafje.

    ik kan niet geloven dat hij die dag niet eens aan jou dacht,zo lang is het nu ook weer niet geleden.

    je zou nu 4maand zijn.

    lieve jana,soms heb ik het zo moeilijk en branden de tranen achter mijn ogen.

    ik kan niet altijd iemand lastig vallen over de dingen die ze al weten en ik weet als ik er over begin,ze vlug over iets anders beginnen.

    tranen durf ik niet te laten,je zusje en broertje hebben zo nodig dat ik sterk ben en huilen wanneer ik er de tijd voor heb gaat niet,ze zouden spontaan moeten komen en dat zijn de momenten waarop ik het niet mag.

    ik heb niet graag dat iemand me ziet huilen,ik wil geen aandacht,aandacht heb ik niet nodig,troost wat kan troosten?

    dit jaar is een droef jaar voor me,de ongelukken volgen elkaar zo snel op dat ik er gevoelloos van wordt.

    1 november,de blaadjes vallen van de bomen,ik denk met elk blaadje aan jou,aan wat zou moeten zijn,mischien had het verdriet niet zo groot geweest als je bij me was gebleven.

    ik hoop al 4maand lang dat ik droom,het is een droom waar geen eind aan komt.ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt,wel dat doet hij niet,geloof me daarin maar

     

    einde

    17-03-2006 om 17:00 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    24 juli 2003

    ik voel me ellendig!

    sinds kris iemand anders heeft leren kennen,vandaag heb ik het ontdekt,hij krijgt berichtjes van een ander.

    kris zegt dat het maar een week is en dat hij het gisterenavond heeft uitgemaakt met haar(later kwam ik te weten dat hij me al 4maand bedroog)

    hij zegt dat het mijn eigen fout is,ik zou willen schreeuwen van de pijn die ik vanbinnen voel alsof mijn hart werd samengeknepen.

    jana heb ik dit allemaal verdient?

    ik had mijn vermoedens maar de waarheid doet zo'n pijn!

    mijn kindjes ik raak alles kwijt!

    er staat bijna niets meer in mijn weg om te sterven,elke dag sterft mijn hart een stukje meer.

    gino,ellen voor jullie ga ik verder,loop ik op mijn laatste benen,het is te veel geweest!

    ik eet niet meer,wil niet meer,kan niet meer!

    ik weet niet hoe het verder moet of kan,ik heb niemand,er is niemand om op te steunen,om te knuffelen,om mee te praten,niemand,niemand die me begrijpt of weet wat ik doormaak.

    mijn hart kwijt.

    de eenzaamheid,de lange dagen gevolgt door de nachten.

    de krop in mijn keel,de pijn in mijn hart,houd dit ooit op?

    word ik ooit uit deze nachtmerrie wakker?

    maak me wakker!

    pijn is wat ik voel,zwart is de kleur,donker is het licht

    17-03-2006 om 16:59 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    17 juli 2003

    gisteren had ik echt geen zin om ook maar iets op te schrijven.

    vandaag heb ik weer ruzie gehad met kris,hij is er gewoon niet meer voor mij en de kindjes.

    ik weet het gewoon niet meer,ik wou dat dit alles gewoon eens ophield,wou dat ik s'ochtends niet meer wakker werd,ik hou dit niet meer vol!

    alles is weg en alles is verloren,er is geen gezin meer de 2 of 4 uren dat ik kris zie (en hij heeft geen werk dus heeft hij niets te doen),leven we naast elkaar.

    hij zit in de zetel en we praten nauwelijks nog met elkaar,waarom?

    waarom laat hij ons vallen?

    er is niemand,juist 2 lieve te kleine(om iets te begrijpe)kindjes en een eenzame maan om naar te huilen.

    elke avond huil ik me in slaap,andere mensen lijken zo gelukkig,moet ik zo leven?

    gisteren ben ik bij jou geweest jana het was er rustig en kalm,wou dat ik bij je kon zijn,wou dat ik je voelen kon,horen kon,knuffelen kon,maar dit alles zal ik nooit met je kunnen doen,ik kan je niet laten lachen,kan je geen woordjes leren.

    we horen bij elkaar,ellen gino jana en ik en eens zullen we ooit samen zijn,ooit maar nog niet,nog niet.

    waarnaar kan ik vluchten?naar wie?wie kan me geven wat ik verlang?wie kan ik vertrouwen?

    ik eet nauwelijks nog,wil niet meer,kan met mijn hart geen weg.

    ik zou alles willen geven als ik terug in de tijd kon keren.

    ik zou mijn gezin terug willen,samen aan tafel zitten,samen weg kunnen gaan,samen...niet alleen.

     

    17-03-2006 om 16:59 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    15 juli 2003

    lieve schat,ik schrijf dit langzaam maar zeker op maar wat bereik ik ermee?

    door de kinderen kan ik nergens naar toe om eens met iemand te praten,ze zijn me niet tot last ofzo,de warmte maakt hun knorrig da's al.

    jana ik hoop dat je koel ligt in je bedje.

    daarstraks zei een verpleegster van kris zijn oma langst haar neus weg dat ze 3 kinderen heeft,wel ik dacht ook te zeggen,ik ook!,ik ben ook moeder van 3kinderen.

    kris verweet me deze ochtend onrechtstreeks dat het mijn fout en dat van de gynocoloog is dat je nu er niet meer bent.

    soms heb ik zo'n zin om onze relatie stop te zetten.

    ik hou zo ontzettend veel van kris,maar hij is zoveel weg,verwaarloost ons.

    ik weet dat hij waarschijnlijk deze map nooit zal openen.

    ik zou zo graag met haar gewisseld hebben,als ik dat kon

    17-03-2006 om 16:59 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    14 juli 2003

    dit begint veel op een dagboek te lijken.

    vandaag zag ik vochtige plekjes op mijn blouse,mijn borsten maken dus nog altijd melk aan,mijn haar begint wat uit te vallen,mijn lichaam en buik doen pijn.

    ik weet niet of dit normaal is.

    vandaag voel ik me redelijk goed en ik heb thuis zowat het een en het andere gedaan,strijk,kuis enz.

    het leid me zowat af maar ik ben vlug vermoeid.

    tijdens de dag probeer ik niet te slapen en s'avonds ben ik dus bekaf.

    ik wil niet iemand zijn die de godganse dag niets anders doet dan liggen.

    ellen en gino hebben me veel te hard nodig.

    ik denk erover om morgen als het niet te warm is eens met de kindjes naar de speeltuin te gaan,zodat we eens buiten kunnen zijn.

    straks ga ik nog eens naar het grafje kijken of alles in orde is,mischien nog wat steentjes zoeken ofzo.

    ik heb geen zin om nog ruzie te maken met kris en laat hem zijn zin maar doen,als hij naar me toe wilt komen zal hij dat wel doen he.

    tot straks mijn jana

     

    jana,ik schrijf dit op dezelfde dag nog,toen ik daarstraks met gino naar de kliniek moest voor zijn voetje,heb ik een vrouw gezien met een kindje van 14dagen oud.

    het trof me toen heel diep.

    en toen in radiologie vroegen ze aan mij of ik zwanger was,daarop antwoord geven deed pijn.

    ik voel me zo alleen,ik heb daarstraks niet naar je toe kunnen gaan omdat het veel te laat was en het kerkhof gesloten was en ik voelde me wat schuldig.

    kris zijn oma zei dat ik toch moest proberen te praten met kris,maar ik kan hem toch niet dwingen om bij mij te zijn of om met me te praten?

    ik streel nog altijd over mijn buik en begin te denken dat het mijn fout was dat ik je het leven niet heb kunnen schenken.

    ik wil mijn krisje,ik wil mijn jana,ik wil iemand om me heen,ik heb behoefte om ook eens liefde te krijgen,om eens te kunnen huilen,om eens boos te zijn.

    wat ik ook erg vind is dat iedereen naar mijn buik kijkt en dan vlug verder doen,dit is erger dan dat ze me zouden vragen wat er gebeurd is,waarom kunnen mensen is niet verdomt eerlijk zijn en waarom doet iedereen alsof er niets gebeurd is,alsof er niets verandert is?

    17-03-2006 om 16:58 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    13 juli 2003

    vandaag hebben we weer ruzie gemaakt over het feit dat kris altijd weg is.

    waarheen?ik weet het niet.

    ik heb hem zo nodig,maar hij zegt dat we niet met elkaar kunnen praten.

    waarom niet?

    ik heb het nodig zodat ik hem begrijpen kan.

    we zijn ook naar het grafje geweest,ik heb er mijn lievelingsteen op gezet.ook hebben je zusje en broertje steentjes gezocht en hebben we dat rond jou gelegt.

    vandaag heb ik een beetje gegeten maar de smaak is verdwenen.

    ik ben zo moe,zo leeg.

    soms ben ik zo boos,alles is me teveel.

    ik kan het kris niet vertellen omdat hij me zegt dat ik beter met iemand anders moet gaan praten.

    ik wil hem.

    jana ik ben alleen jou niet kwijt,ik ben ook mijn noorden kwijt,mijn steun.

    waarom denkt iedereen dat ik zo sterk ben en dat terwijl ik binnenin verscheurd wordt.

    waarom moest je gaan?

    ik wacht de 6 weken ongeduldig en vol angst af,dan ga ik mischien een antwoord hebben op waardoor?

    ik denk dat ellen en gino de wrijving tussen mij en kris voelen,ze wenen bij het minstedat ze doen en een van ons zijn stem verheft,ik denk niet dat we strenger zijn als anders,ook willen ze vaker knuffelen en vragen ze meer aandacht.

    was jij maar bij mij,mijn engel.

    soms denk ik,houd dit ooit op?

    zou alles nog goed komen tussen mij en kris?

    hij heeft verdriet,ik ook.

    soms kijk ik verlangend naar mijn buik,wrijf ik er over,zoekend naar een voetje,een beweging,maar je bent weg,de waarheid doet pijn.

    elke keer ik mezelf betrap,ik wou gewoon dat ik nog gewoon zwanger kon zijn,dat dit niet gebeurd was.

    elke nacht beleef ik deze nachtmerrie opnieuw en opnieuw,wetend dat dit geen boze droom is waar ik wakker uit kan worden.

    het weer is me ook teveel,hoe kan de zon schijnen en lijkt alles zo vrolijk?

    ik hoop dat ik je ooit weer kan zien,ik denk als ik mijn andere lievelingen niet had,ik hier ook niet meer wou zijn.

    zelfs nu is het moeilijk om zonder jou door te gaan,mijn droom!

    slaapzacht!

    17-03-2006 om 16:57 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    naar huis.
    kris ik heb je knuffel nu zo nodig,alleen jij kunt me die geven,ik zeg dit niet,je zou me moeten kennen,ik heb het al eens geprobeert maar je wees me af.
    het is aan jou,wacht niet te lang!waarom ik?
    ik mag naar huis,even wat boodschappen gedaan en dan......
    het was vuil,er was niets gedaan,het leek alsof er een orkaan door ons huis was gegaan.ik was heel boos!
    ik heb jou dingen verweten en dat had ik liever niet gedaan.
    ik weet dat ik geduld moet hebben,maar op dit moment was het me allemaal teveel.
    rond 19uur kwam de pastoor,dingen bespreken,en ik moest heel mijn huis nog op orde zetten.
    ik heb hem vertelt wat mijn ideeén waren ontrent de muziek:ik mis je zo will tura en fly van celine dion.
    hij heeft me gezegt dat ik niet bang hoefde te zijn,maar dat was ik wel doodsbang!
    daarna ben ik ellen en gino gaan halen en voor ze gingen slapen heb ik hun gezegt hoe gelukkig ik met hun ben,maar dat mama heel verdrietig is omdat jana onbreekt en dat ze op een wolkje of sterretje naar ons kijkt.
    zouden ze dit begrepen hebben,ik denk het nog niet.
    lieve jana en mama  zouden jullie waar je ook mag zijn me leiden en me kracht geven?
    slaapwel engel van me.
    ik weet dat je goed bent,oma zal goed voor je zorgen dat weet ik zeker,je blijft een stukje van mij en kris
     

    17-03-2006 om 16:56 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    11 juli 2003
    lange nacht,laatste nacht.
    ik draag dezelfde kleding als toen dit alles begon,cynisch he!
    mijn buik is vlak als ik verlangend in de spiegel kijk,niet dat had ik gehoopt te zien.
    ik heb even naar kris gebeld,en vroeg hem om andere kledij mee te brengen,want ik ruik ons jana bij elke beweging de geur van de bevallingsruimte zat erin..
    hij klonk zo leeg,zonder gevoel.
    ik heb hem gezegt dat als hij moe is,ik wel alleen naar fuis ga.
    ik heb hem niet nodig en vrees of ik hem ooit terugecht nodig zal hebben
    morgen,ik ben zo bang!
    de wereld lijkt zo gelukkig,de klok gaat verder,maar ik voel me alleen,leeg....verdrietig,moe alsof alles me zwaar valt,leef van dag tot dag met de nachten als monsters die me verscheuren.
    enkel kijk ik vandaag uit op het moment dat ik ellen en gino zal terug zien,dat moet vandaag nog.
    morgen,dit overleef ik niet,kleine jana,mama geef me kracht net zoals je me gegeven hebt tijdens de bevalling,bescherm me,sla je vleugels om me heen.

    17-03-2006 om 16:56 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    10juli 2003
    lange nacht,zware nacht!
    waar ben je kris?
    ik heb op je gewacht en hie ben je dan!
    ik wil je eens knuffelen,je duwt me weg en mompelt iets van de warmte.
    ik voel me aan de kant gezet en vraag aan jou om eens te praten,je wilt niet,wilt dit zwijgen.
    ik zou willen roepen:dit kan je mij en jana niet aandoen!
    ik kende jana na haar zolang (8maand en half)bij me gehad te hebben en dit zou ze niet gewilt hebben.
    dit doet pijn,heel veel pijn!
    ik drijf verder op de zee,zonder haven.
    ellen komt,ik knuffel me dood,verwen haar!gino was niet mee die sliep,te warm,ik mis hem.
    toch doet dit me even vergeten,niet vergeten maar toch heel even is dit geluk.
    na 3kwartier,je blijft niet lang door de warmte,dom weer!!!
    ik ga even mee tot aan de bushalte,je huilde toen de bus weg reed,ik wou zo graag mee,ellen.
    ik miste jou en gino zo!
    mijn vader belde me 3x per dag,het is iets wat me door de dag leid en waar ik naar uitkijk,toch kan ik niet verwoorden wat ik voel,kan er moeilijk over praten,die stomme tranen ook!
    mijn buik is leeg,jana ik mis je zo!
    later die avond belde zuster hilde ze kwam naar de begrafenis en zei dat we eens moesten praten en vroeg me om te huilen,het is moeilijk door de telefoon en er over praten en zeggen wat ik voel is te moeilijk,later mischien.
    ik kan ze deze brieven eens laten lezen het is makelijker als het zelf te vertellen.
    als ik deze brieven overlees doet het me verdriet maar ik weet dat ze later kunnen tonen hoe alleen ik me voel,en niemand hebben die me echt begrijpen kan is zwaar.
    morgen mag ik naar huis en zie er tegen op.
    kris heeft niets in het huishouden gedaan,zelfs de afwas niet,hij had er geen zin in.
    alles word weer op mijn schouders geschoven,ik ben sterk in karakter,dit moet ook wel want geluk heb ik niet veel gehad en verdriet is me bekent,maar dit overtreft ook mijn grenzen,ik mag niet breken voor ellen en gino,maar gewoon even steunen zo af en toe,ik hoop dat kris,mij en jana ooit in zijn armen kan sluiten en me de knuffel kan geven waar ikzo naar verlang,niet alleen lichamelijk maar een knuffel waar mijn ziel mee gevult en gevoed kan worden.
    waar ik ook echt bang van ben is de begrafenis,de mensen die het goed bedoelen,de comentaar,het oogcontact,de deelnemingen,de mis,de vraag of ik dit ook kan doorstaan.
    ik schrijf dit verder nog wel en ik ben blij dat ik dit al opgeschreven heb.
    zodat ellen en gino later kunnen begrijpen hoe het leven mooi en hard kan zijn en hoeveel ik ook van hun hou,het is meer als ik,het is met heel mijn wezen en jana ik zal je nooit vergeten,lieve engel nooit!!!!!
     

    17-03-2006 om 16:55 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    9 juli 2003
    mijn verjaardag,maar echt een feest is het niet.
    kris had geld gekregen van mijn vader die door zijn handicap niet komen kan om een boeket bloemen te kopen,hij kwam binnen om dat te zeggen,hij zei:ik heb geld gehad maar heb er geen bloemen meegekocht,dat is dom en geldverspilling,als uwe papa belt zegt ge maar dat ze mooi zijn.
    ik heb hem eens duidelijk gemaakt dat ik toch wel mijn bloemen wilde.
    kris zei dat hij me niet vergeten was,maar ik kreeg zelfs geen knuffel of zoen,niets!
    op dit moment wou ik zo graag dat je weg ging en dat heb je ook gedaan om doodsbrieven weg te brengen en ik heb je die dag ook niet meer gezien.
    ik heb naar zuster hilde(een oude schooljuf)gebeld maar ze was er niet,ik moest en weet nu nog altijd niet waarom ik dit gedaan heb.
    of waarom ik aan haar dacht.
    ik moest troost hebben,armen om me heen!
    niemand!
    later ben ik naar de ziekenhuiskapel gegaan,niet omdat ik zo gelovig ben,maar ik zocht rust die ik nergens vinden kon,ik schreef in de boek die daar lag,en wandelde,de gangen waren lang maar zonder doel.
    ik zocht naar iemand en die kan ik niet vinden.
    waar was mijn mama,jana??
    ze zijn allebei hier gestorven,zweven ze hier rond?
    ellen,gino ik denk aan jullie.
    de pijn en verdriet lijken op de zee,lijken op golven die opwellen en wat afnemen,die s'nachts op me afkomen,me verscheuren,als een bootje zonder zeilen.

    17-03-2006 om 16:54 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    deel3
     
    de muren komen op mij af.
    later die dag bellen ze van mijn werk terug om te zeggen dat ik in september terug aan het werk kan,maar toch blijft het ondanks deze woorden iets hangen zo iets als sorry,het spijt ons kwam niet.
    ben ik zo maar een nummer?een dweil,dat ik zelfs geen sorry krijg zit nog altijd diep.
    ellen en gino komen!
    eindelijk!
    lievelingen wat zie ik jullie zo graag!
    ik vraag aan yvette(kris zijn moeder)en zijn oma of ze jana willen zien.
    kris is weg nu kan het.
    ik bel de verpleegster en vraag haar om jana te brengen,mijn kindjes gaan even naar de speelzaal.
    jana word de kamer binnen gebracht,een witte doek over haar hoofdje gelegt,ik neem het weg,het doet pijn maar ik ben trots op haar.
    het is de laatste keer dat ik je zie jana.
    als het tijd was liet ik je komen halen.
    vaarwel mijn engel tot in de hemel of tussen de sterren.
    wacht op me en zorg voor ons gezinnetje,we zien elkaar terug,ik weet het zeker.
    ooit!
    de nacht duurt lang

    17-03-2006 om 16:54 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Gebruik deze link als u rechtstreeks dit artikel wilt bookmarken of linken... 
     
     
     
    8 juli 2003
     
    6 uur ik mag naar mijn kamer ,ik heb het gevoel dat ik zou kunnen huilen en nooit meer op zou kunnen houden,
    mijn hart breekt,het bloed,het wil ook mama zijn van jou.
    8uur geen oog dicht gedaan,zoveel doorstaan.
    de kamer is klein,geen wiegje,geen gehuil van jana,geen jana....
    de maatschappelijke assistente komt en praat met me,het doet pijn woorden dringen niet door tot me.
    kris komt,het is anders,ik doe er luchtig over er is een muur,iets dat me weg stoot.
    ik voel het!
    er wordt uitleg gegeven,er moet een begrafenis geregeld worden,hij gaat op pad
    ik ben alleen,vriendinnen heb ik niet,niemand!
    kris komt terug,mijn werk had gebeld om te zeggen dat mijn contrakt verlopen is,dat ik mijn werk kwijt ben,mijn wereld stort nog eens in.
    wat nu,mijn kindjes,wat nu?
    dit mag toch allemaal niet,1dag voor mijn verjaardag,de dag dat jana stierf,de dag die zo zwart ziet van ellende

    17-03-2006 om 16:52 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    deel 2
     
    rond 2u(s'nachts)begon ik echt bang te worden.
    een dood kindje,jana,wat gaat er gebeuren?ik wil dit niet!!!!
    de druk wordt niet te houden,de pijn ondanks de verdoving,ik mocht persen.
    daar in de hoek dacht ik staat mijn mama met jana,ze lacht alsof ze trots is op mij.
    de baby werkt niet mee en het was zwaar
    je was er!
    -wil je ze vasthouden?....stilte...ze is heel mooi zei de vroedvrouw.
    -ja zei ik en zo mocht ik je vasthouden.
    het is even wennen,en inderdaad jana was mooi al zag je dat ze dood was wat donker lipjes,wit rond haar mondje,ze leek op ellen.
    ze was 41cm en woog 1.800g.
    op dat moment had ik geen verdriet,het was mooi,jana was mooi.
    zo heb ik lang gezeten,haar bekijkend.
    kris,moest ik bellen.......
    we hebben ons kindje,ze lijkt op ellen en gino,ze noemt jana,en plots onder het gesprek voelde ik de leegte en die was dat jij niet bij me was.
    jana,ik moet je nu afgeven en dat valt me zwaar kleine meid,want ik wou je zo graag.

    17-03-2006 om 15:16 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    de bevalling
     
    rond 7u gingen kris en ik naar de bevallingskamers,hij is er zeker van,hij wil dit niet meemaken,en ik dan?
    hij zegt tegen iedereen dat hij dit al eens meegemaakt heeft wat een leugen was maar kom
    weer laat hij me voor de zoveelste keer tijdens deze zwangerschap alleen,ik voel me ook echt alleen op dit moment,ik dacht hij heeft een keuze ik niet.
    hij duwt me weg en jana wil hij niet zien,kris als je dit ooit leest,ze bestond!!!het is echt gebeurd en door er niet voor me te zijn wanneer ik je echt nodig had,kan ik nu niet met je praten,sta ik alleen
    ik begrijp je wel,maar god wat miste ik je,je armen om me heen.
    alleen nu.
    ze gaan beginnen
    ik denk aan ellen en aan gino en denk dat ik ze knuffel in mijn knuffeleendje,het leek zo kinderachtig,een volwassen vrouw van 24met een knuffeleendje,maar ik voel me ergens getroost,denkend aan jullie.mijn weeén beginnen vlug maar ze zijn onregelmatig.

    17-03-2006 om 15:16 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    dagboek van mijn overleden kindje jana

     

    deel1

     

    ik weet niet goed hoe ik moet beginnen,ik zag er zo naar uit,die kleine meid.

    vrijdag 5juli2003 jana zo noem je,je bewoog niet meer,geen vlinder in mijn buik,geen voetje,geen duw;je raegeerde niet als ik in bad ging,of over mijn buik streelde.

    zaterdag,zondag er is iets mis!

    mijn buik is koud net een steen,mijn hart samengebald de uren naar maandag 7 juli(controle)duren lang.

    maandag,ik maak ellen en gino(mijn kindjes) klaar ze zouden meegaan maar omdat het al half tien is besluit ik toch maar alleen te gaan met de brommer ben ik er vlug.

    lang moeten wachten eer ik aan de beurt was.

    eindelijk!

    ik vertelde aan de gynocoloog hoe ongerust ik was en met de monitor gaat ze naar het hartje luisteren,mijn hart klopt zo.

    alleen geruis dit kan niet!

    ze gaat de supervizor halen die met een ego het hartje bekijkt,het klopte niet,mijn jana was dood dit kon niet,mocht niet!,zeker niet na 2gezonde kindjes.

    ik belde yvette(mijn vriend kris zijn mama)en vertelde wat er was,ze ging kris verwittigen.

    alles ging door mijn hoofd,mijn hart doet pijn,mijn 2de meisje,mijn 3de kind,hoe?waarom?hoe kan dit?wat heb ik gedaan?

    god neem mijn leven niet het hare laat me wisselen,alles maar niet dit

    17-03-2006 om 15:14 geschreven door cat

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)

    Archief per maand
  • 04-2006
  • 03-2006

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Foto


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto




    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!