een dag zonder jouw is een tuin zonder bloemen Een dag zonder jou kan je geen dag meer noemen Een dag zonder jou is een dag zonder licht en daarom is zo"n dag geen zicht Een boom zonder takken Een hemel zonder blauw das een dag zonder JOU!!
Ik neem de tijd, de tijd is traag. Hoef geen antwoord, stel geen vraag. Er is geen beeld, herinnering, enkel een pril en nieuw begin. Ik neem de tijd, de tijd is vrij, ik zie en voel en weet dat jij, het mooiste en het liefste bent, ik had je graag, zo graag verwend.. Ik heb je lief, zo lief in mij, Hoe verder weg, hoe dichterbij. Ik neem de tijd, de tijd is traag. hoef geen antwoord, stel geen vraag. Een einde komt er pas voor jou, als iedereen je vergeten zou. Maar lieve schat, wees maar niet bang, Je bent bij ons, een leven lang. Ik neem de tijd, de tijd is vrij, zolang ik leef, leef jij in mij
De tijd vliegt De tijd staat stil Wat ben je ver weg Een foto aan de muur Een plaatje in mijn hart Het lijkt iets uit een ver verleden Maar het gemis voelt aan als de dag van gisteren.....
we zijn nu reeds 3jaar verder en ik kan zeggen dat tijd inderdaad niet alle wonden heelt,waarschijnlijk genezen ze nooit helemaal.
ik ben ondertussen getrouwd met een hele lieve man marc en samen hebben we nog een baby gekregen,tom,hij is nu reeds 9maand en ik heb zijn zwangerschap vol angst doorstaan.
ellen en gino,wuiven voor het slapen gaan nog steeds naar een sterretje ,ze geloven nog steeds dat jij daar naar hun zit te kijken.
mijn gevoel is dat er nog steeds een plekje open is dat er iemand onbreekt,een plaatsje voor jou mijn schat.
op elk formulier word jouw naam erbij gezet met een klein kruisje,je grafje word nog steeds bezocht ieder jaar als de blaadjes vallen.
voor mij ben jij mijn elfen kindje,mijn engeltje!
ik vergeet je nooit!
eindelijk na 3jaar heb ik het over mijn hart gekregen je dagboek te openen en de belangrijkste dagen uit te typen,ik voel nog steeds verdriet als ik dit lees.
ik heb eindelijk bereikt wat ik wou,ik heb er voor gezorgt dat mensen nu weten dat je bestaan hebt en nog steeds bestaat in mijn hart!
mischien ben ik geen schrijfster maar ik heb het geprobeert!
wat ik voelde,wat ik dacht,ik hoop nu dat mensen een beetje het zich kunnen voorstellen,hoe erg het is een baby te verliezen,mijn verhaal is er een uit duizenden,maar het is mijn verhaal en het is echt gebeurt!
ik dacht toen ik van jana in verwachting was dat ik nu mijn geluk had gevonden,een gezin,een liefdesband waarin je elkaar steunt,in goede en kwade dagen,helaas was de waarheid een klein beetje anders,neem je tijd om het te lezen,wil je praten?ik sta open voor al je vragen
heb je net als ik iemand verloren waarbij je bij niemand terecht kunt,kom langst en praat met me!
het doet nog steeds pijn om te begrijpen wat er allemaal gebeurt is.
mijn engel en kris kwijt op 1maand tijd,weet je wat het me het meeste treft?
dat hij niet omkijkt naar ellen en gino en dat er op 1november ook geen bloemetje lag van hem aan jou grafje.
ik kan niet geloven dat hij die dag niet eens aan jou dacht,zo lang is het nu ook weer niet geleden.
je zou nu 4maand zijn.
lieve jana,soms heb ik het zo moeilijk en branden de tranen achter mijn ogen.
ik kan niet altijd iemand lastig vallen over de dingen die ze al weten en ik weet als ik er over begin,ze vlug over iets anders beginnen.
tranen durf ik niet te laten,je zusje en broertje hebben zo nodig dat ik sterk ben en huilen wanneer ik er de tijd voor heb gaat niet,ze zouden spontaan moeten komen en dat zijn de momenten waarop ik het niet mag.
ik heb niet graag dat iemand me ziet huilen,ik wil geen aandacht,aandacht heb ik niet nodig,troost wat kan troosten?
dit jaar is een droef jaar voor me,de ongelukken volgen elkaar zo snel op dat ik er gevoelloos van wordt.
1 november,de blaadjes vallen van de bomen,ik denk met elk blaadje aan jou,aan wat zou moeten zijn,mischien had het verdriet niet zo groot geweest als je bij me was gebleven.
ik hoop al 4maand lang dat ik droom,het is een droom waar geen eind aan komt.ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt,wel dat doet hij niet,geloof me daarin maar
sinds kris iemand anders heeft leren kennen,vandaag heb ik het ontdekt,hij krijgt berichtjes van een ander.
kris zegt dat het maar een week is en dat hij het gisterenavond heeft uitgemaakt met haar(later kwam ik te weten dat hij me al 4maand bedroog)
hij zegt dat het mijn eigen fout is,ik zou willen schreeuwen van de pijn die ik vanbinnen voel alsof mijn hart werd samengeknepen.
jana heb ik dit allemaal verdient?
ik had mijn vermoedens maar de waarheid doet zo'n pijn!
mijn kindjes ik raak alles kwijt!
er staat bijna niets meer in mijn weg om te sterven,elke dag sterft mijn hart een stukje meer.
gino,ellen voor jullie ga ik verder,loop ik op mijn laatste benen,het is te veel geweest!
ik eet niet meer,wil niet meer,kan niet meer!
ik weet niet hoe het verder moet of kan,ik heb niemand,er is niemand om op te steunen,om te knuffelen,om mee te praten,niemand,niemand die me begrijpt of weet wat ik doormaak.
mijn hart kwijt.
de eenzaamheid,de lange dagen gevolgt door de nachten.
de krop in mijn keel,de pijn in mijn hart,houd dit ooit op?
word ik ooit uit deze nachtmerrie wakker?
maak me wakker!
pijn is wat ik voel,zwart is de kleur,donker is het licht
gisteren had ik echt geen zin om ook maar iets op te schrijven.
vandaag heb ik weer ruzie gehad met kris,hij is er gewoon niet meer voor mij en de kindjes.
ik weet het gewoon niet meer,ik wou dat dit alles gewoon eens ophield,wou dat ik s'ochtends niet meer wakker werd,ik hou dit niet meer vol!
alles is weg en alles is verloren,er is geen gezin meer de 2 of 4 uren dat ik kris zie (en hij heeft geen werk dus heeft hij niets te doen),leven we naast elkaar.
hij zit in de zetel en we praten nauwelijks nog met elkaar,waarom?
waarom laat hij ons vallen?
er is niemand,juist 2 lieve te kleine(om iets te begrijpe)kindjes en een eenzame maan om naar te huilen.
elke avond huil ik me in slaap,andere mensen lijken zo gelukkig,moet ik zo leven?
gisteren ben ik bij jou geweest jana het was er rustig en kalm,wou dat ik bij je kon zijn,wou dat ik je voelen kon,horen kon,knuffelen kon,maar dit alles zal ik nooit met je kunnen doen,ik kan je niet laten lachen,kan je geen woordjes leren.
we horen bij elkaar,ellen gino jana en ik en eens zullen we ooit samen zijn,ooit maar nog niet,nog niet.
waarnaar kan ik vluchten?naar wie?wie kan me geven wat ik verlang?wie kan ik vertrouwen?
ik eet nauwelijks nog,wil niet meer,kan met mijn hart geen weg.
ik zou alles willen geven als ik terug in de tijd kon keren.
ik zou mijn gezin terug willen,samen aan tafel zitten,samen weg kunnen gaan,samen...niet alleen.
lieve schat,ik schrijf dit langzaam maar zeker op maar wat bereik ik ermee?
door de kinderen kan ik nergens naar toe om eens met iemand te praten,ze zijn me niet tot last ofzo,de warmte maakt hun knorrig da's al.
jana ik hoop dat je koel ligt in je bedje.
daarstraks zei een verpleegster van kris zijn oma langst haar neus weg dat ze 3 kinderen heeft,wel ik dacht ook te zeggen,ik ook!,ik ben ook moeder van 3kinderen.
kris verweet me deze ochtend onrechtstreeks dat het mijn fout en dat van de gynocoloog is dat je nu er niet meer bent.
soms heb ik zo'n zin om onze relatie stop te zetten.
ik hou zo ontzettend veel van kris,maar hij is zoveel weg,verwaarloost ons.
ik weet dat hij waarschijnlijk deze map nooit zal openen.
ik zou zo graag met haar gewisseld hebben,als ik dat kon
vandaag zag ik vochtige plekjes op mijn blouse,mijn borsten maken dus nog altijd melk aan,mijn haar begint wat uit te vallen,mijn lichaam en buik doen pijn.
ik weet niet of dit normaal is.
vandaag voel ik me redelijk goed en ik heb thuis zowat het een en het andere gedaan,strijk,kuis enz.
het leid me zowat af maar ik ben vlug vermoeid.
tijdens de dag probeer ik niet te slapen en s'avonds ben ik dus bekaf.
ik wil niet iemand zijn die de godganse dag niets anders doet dan liggen.
ellen en gino hebben me veel te hard nodig.
ik denk erover om morgen als het niet te warm is eens met de kindjes naar de speeltuin te gaan,zodat we eens buiten kunnen zijn.
straks ga ik nog eens naar het grafje kijken of alles in orde is,mischien nog wat steentjes zoeken ofzo.
ik heb geen zin om nog ruzie te maken met kris en laat hem zijn zin maar doen,als hij naar me toe wilt komen zal hij dat wel doen he.
tot straks mijn jana
jana,ik schrijf dit op dezelfde dag nog,toen ik daarstraks met gino naar de kliniek moest voor zijn voetje,heb ik een vrouw gezien met een kindje van 14dagen oud.
het trof me toen heel diep.
en toen in radiologie vroegen ze aan mij of ik zwanger was,daarop antwoord geven deed pijn.
ik voel me zo alleen,ik heb daarstraks niet naar je toe kunnen gaan omdat het veel te laat was en het kerkhof gesloten was en ik voelde me wat schuldig.
kris zijn oma zei dat ik toch moest proberen te praten met kris,maar ik kan hem toch niet dwingen om bij mij te zijn of om met me te praten?
ik streel nog altijd over mijn buik en begin te denken dat het mijn fout was dat ik je het leven niet heb kunnen schenken.
ik wil mijn krisje,ik wil mijn jana,ik wil iemand om me heen,ik heb behoefte om ook eens liefde te krijgen,om eens te kunnen huilen,om eens boos te zijn.
wat ik ook erg vind is dat iedereen naar mijn buik kijkt en dan vlug verder doen,dit is erger dan dat ze me zouden vragen wat er gebeurd is,waarom kunnen mensen is niet verdomt eerlijk zijn en waarom doet iedereen alsof er niets gebeurd is,alsof er niets verandert is?
vandaag hebben we weer ruzie gemaakt over het feit dat kris altijd weg is.
waarheen?ik weet het niet.
ik heb hem zo nodig,maar hij zegt dat we niet met elkaar kunnen praten.
waarom niet?
ik heb het nodig zodat ik hem begrijpen kan.
we zijn ook naar het grafje geweest,ik heb er mijn lievelingsteen op gezet.ook hebben je zusje en broertje steentjes gezocht en hebben we dat rond jou gelegt.
vandaag heb ik een beetje gegeten maar de smaak is verdwenen.
ik ben zo moe,zo leeg.
soms ben ik zo boos,alles is me teveel.
ik kan het kris niet vertellen omdat hij me zegt dat ik beter met iemand anders moet gaan praten.
ik wil hem.
jana ik ben alleen jou niet kwijt,ik ben ook mijn noorden kwijt,mijn steun.
waarom denkt iedereen dat ik zo sterk ben en dat terwijl ik binnenin verscheurd wordt.
waarom moest je gaan?
ik wacht de 6 weken ongeduldig en vol angst af,dan ga ik mischien een antwoord hebben op waardoor?
ik denk dat ellen en gino de wrijving tussen mij en kris voelen,ze wenen bij het minstedat ze doen en een van ons zijn stem verheft,ik denk niet dat we strenger zijn als anders,ook willen ze vaker knuffelen en vragen ze meer aandacht.
was jij maar bij mij,mijn engel.
soms denk ik,houd dit ooit op?
zou alles nog goed komen tussen mij en kris?
hij heeft verdriet,ik ook.
soms kijk ik verlangend naar mijn buik,wrijf ik er over,zoekend naar een voetje,een beweging,maar je bent weg,de waarheid doet pijn.
elke keer ik mezelf betrap,ik wou gewoon dat ik nog gewoon zwanger kon zijn,dat dit niet gebeurd was.
elke nacht beleef ik deze nachtmerrie opnieuw en opnieuw,wetend dat dit geen boze droom is waar ik wakker uit kan worden.
het weer is me ook teveel,hoe kan de zon schijnen en lijkt alles zo vrolijk?
ik hoop dat ik je ooit weer kan zien,ik denk als ik mijn andere lievelingen niet had,ik hier ook niet meer wou zijn.
zelfs nu is het moeilijk om zonder jou door te gaan,mijn droom!
