Het is al heel lang geleden misschien was het wel in het jaar 1930, dat er twee kinderen in een heel piepklein huisje aan de rand van het bos woonden.
Het meisje was vijf jaar en heette Olijfje. Ze was heel mooi en slank met krullende donkerbruin glanzende haren en lichtblauwe ogen, maar werd door haar moeder Ollie genoemd, omdat ze soms wel eens domme dingen deed en dat vond haar moeder oliedom.
De jongen was zeven jaar en heette Bonnie, een kleine dikkerd met korte stekeltjes als haar, bruine ogen en een klein brilletje. Door zijn brilletje leek Bonnie net een klein professortje. Hij was niet groter dan zijn zusje, maar had altijd trek in eten, vandaar dat hij ook een dik buikje had en zijn vader hem Bollie noemde.
Ollie en Bollie hadden een eigen kamertje, met maar heel weinig houten speelgoed. Het speelgoed dat ze hadden was door hun vader zelf gemaakt.
Het was een hele natte zomer geweest met weinig zon en Ollie en Bollie zaten alweer een paar dagen op school.
Toen Ollie en Bollie na de vele regen op een mooie zonnige dag 's middags uit school kwamen zei Ollie tegen Bollie:
"Bollie zullen we aan de overkant in het bos Champidos gaan zoeken?"
Bollie keek verbaasd op vanachter zijn kleine brilletje. Dit was een woord dat hij nog nooit had gehoord, terwijl hij dacht dat hij alles al wist.
"Wat zijn dat Champidos?" vroeg hij aan Ollie.
"Nou, dat zijn alle paddestoelen die er op de hele wereld bestaan, heeft de juffrouw op school verteld, en er zijn er heel veel. Alleen de kinderen kunnen met de Champidos praten, als ze heel lief voor ze zijn en niet aan ze komen."
"Daar geloof ik niks van", zei Bollie, terwijl hij schuin over zijn kleine brilletje heen keek.
"Dat zal ik vanavond eens aan pappa vragen, als hij van zijn werk, in de fabriek thuis komt", zei Bollie.
"Nee", zei Ollie, "dat hoef je niet te doen want grote mensen kunnen er niet mee praten alleen maar kleine kinderen, heeft de juffrouw verteld."
"Als je me niet gelooft", zei Ollie, "dan gaan we aan de overkant het bos in en dan gaan we ze zoeken."
"Oké", zei Bollie, "maar dat zal ik eerst aan mamma vragen want, je weet dat we dat alleen niet mogen van pappa en mamma."
"Mamma, mogen Ollie en ik het bos spelen?" vroeg Bollie.
"Dat is goed", zei mamma, "maar niet te ver gaan, want in het bos kan er van alles gebeuren en vooral als het donker is. Als jullie ons huis maar kunnen blijven zien, dan vind ik het goed", zei mamma. "Als pappa over een uurtje thuis komt, gaan we eten en dan roep ik jullie wel."
Ollie en Bollie stapten hand in hand naar buiten Ze staken het zandpad over dat voor hun huis lag en liepen het grote bos in.
"Oh wat zijn de bomen hoog", zei Ollie tegen Bollie.
"Ja", zei Bollie, "ze blijven als maar groeien omdat ze graag naar de zon willen kijken, dat heeft Pappa me verteld."
"Bollie, zullen we doen wie het eerste bij die grote dikke boom is die daar staat?" zei Ollie.
"Ja, dat vind ik leuk", zei Bollie want hij dacht dat hij het toch wel van zijn jongere zusje zou winnen.
Ze gingen allebei rennen naar de dikke boom, maar al vlug haalde Ollie Bollie in, want Bollie kon toch niet zo hard rennen met dat buikje van hem.
Bollie gleed ineens uit en viel pardoes op de grond.
"Hé, kijk een beetje uit", hoorde hij een zacht stemmetje zeggen.
"Ollie, Ollie wat zeg je?" zei Bollie.
Ollie draaide zich om terwijl ze de grote dikke boom aantikte.
"Ik ben de eerste, ik heb gewonnen", zei Ollie en keek naar haar broertje die tussen de eikenbladeren op de grond lag.
"Kijk een beetje uit", hoorde Bollie weer een heel zacht stemmetje zeggen.
Bollie zijn mond viel open van verbazing.
"Ollie, Ollie", riep hij naar zijn zusje, "ik hoorde een stemmetje."
"Doe niet zo gek!" zei Ollie. "Ik zie niemand."
"Ja kom maar vlug naar mij dan kun je het ook horen."
Ollie rende tien stappen terug, gleed uit en kwam al rollend over de grond naast Bollie terecht.
"Hé, kijk uit", hoorde nu ook Ollie met een heel zacht stemmetje.
Ook haar mond viel open van verbazing.
"Bollie, Bollie ik hoor ook een stemmetje", zei ze heel verbaasd.
Bollie veegde een paar eikenbladeren weg en wat ze toen zagen dat hadden Ollie en Bollie nog nooit gezien.
Allemaal gele paddestoelen vlakbij elkaar.
"Jullie moeten een beetje uitkijken", zei ineens de grootste van het stel, "maar hoe heten jullie?"
"Zij, zij heet heet Ol Ol Ollie en en en is is mijn mijn mijn zusje en en en ik ik heet heet B B B Bollie", stamelde Bollie.
"Zie je wel, dat Champidos bestaan", zei Ollie, die al bekomen was van de schrik.
"En Champidos kunnen ook praten!" zei ze er gelijk tegen haar broer achteraan.
"Ja", zei de gele paddestoel", dat is zo, wij groeien bij eikenbomen en alleen kleine kinderen kunnen met ons praten, maar jullie moeten heel voorzichtig om ons heen lopen, want als jullie op ons trappen gaan we dood."
"Hoe heet jij?" vroeg Bollie, die ook van de schrik bekomen was en zich tegenover zijn zusje heel flink wilde houden.
"Ik heet CANTHAREL", zei de gele paddestoel.
"Wat een mooie naam", zei Ollie, terwijl ze allebei op de grond lagen en met hun handen onder hun hoofd naar de CANTHARELLEN keken.
Bollie wilde meteen alles weten en vroeg honderduit.
Bollie vroeg ook, waarom hij de CANTHARELLEN nog nooit had gezien.
"Dat komt", zei de grootte CANTHAREL, "omdat wij alleen groeien als het in de zomer veel geregend heeft, dan komen wij in september en oktober uit onze slaap."
"Heb jij ook vriendjes?" zei Ollie.
"Ja", zei de grote CANTHAREL, "er staan in het bos nog veel meer Champidos
Als jullie naar die dunne boom daar rechts van me lopen, dan zien jullie mijn vriendje Eekhoorntjesbrood."
"Bij die boom daar", en de CANTHAREL wijst met zijn linkerhand, "daar woont mijn vriend Ruwe Russula."
"En bij die vierde boom van rechts daar woont Hoorn van Overvloed, maar dat is een opschepper", zei de CANTHAREL, terwijl hij zijn schouders ophaalde.
Terwijl Bollie nog met de CANTHAREL aan het praten was, liep Ollie naar rechts, zoals de CANTHAREL verteld had.
"Bollie, Bollie kom hier eens kijken", riep Ollie, toen ze bij de dunne boom was.
"Hier staan allemaal Champidos met een bruine hoed en net zon buik als jij hebt"
"Ho, ho, ho", sprak het EEKHOORNTJESBROOD,
"je hoeft me niet uit te schelden, want aan die buik kan ik niks doen, ik groei altijd zo."
"Oh, pardon", zij Ollie, "maar zo bedoelde ik het niet, ik vind het juist grappig staan met je bruine hoed."
Bollie zei de CANTHARELLEN gedag en liep naar zijn zusje.
"Dat is EEKHOORNTJESBROOD", zei hij heel wijs, want dat had hij net van de Cantharel gehoord. Hij kroop gelijk op zijn knietjes en begon weer lekker met EEKHOORNTJESBROOD te kwebbelen.
Ollie huppelde weer weg naar de andere kant en vond daar een paar Champidos met een groen/bruinen hoed.
Ollie ging er bij zitten en zij: "hoe heet jij?"
"Ik heet RUWE RUSSULA."
"Hoe komt het, dat jouw hoed gescheurd is en dat jou buik al bruin is terwijl het zoveel geregend heeft?" vroeg Ollie.
"Die gescheurde hoed en bruine buik komen, omdat ik al wat ouder ben dan de Cantharel", antwoordde RUWE RUSSULA.
"Oh dus jij bent net zo oud als mijn opa", zei Ollie.
"Nou, eigenlijk niet, maar wij leven korter, dus je hebt toch wel een beetje gelijk."
"Bollie, kom eens hier, hier staan een paar oude opas met een gescheurde groene hoed", riep Ollie.
"Nou dag, tot kijk", Ollie stond op en ze huppelde weer verder naar de vierde boom die de Cantharel ook aan gewezen had.
Bij de vierde boom aangekomen ging ze naast de Champidos op haar knietjes zitten.
"Hallo, hoe heet jij?" vroeg Ollie aan de Champido die het dichtste bij haar stond.
"Ik heet HOORN van OVERVLOED", zei hij heel opschepperig.
"Je hebt een hele grote deuk in je hoed die bijna tot beneden loopt en je bent haast helemaal zwart", proestte Ollie t uit.
De HOORN van OVERVLOED ging helemaal rechtop staan en antwoordde enigszins beledigd: "jongedame, ik kan toevallig een heleboel water opvangen als het regent en daardoor leef ik ook veel langer dan de andere Champidos!"
Ollie vond de HOORN van OVERVLOED niet zo gezellig en nam dan ook vlug afscheid van hem. Ze liep weer vlug terug naar Bollie die met de Ruwe Russula stond te praten.
Opeens hoorde Ollie en Bollie hun moeder roepen.
"Ollie en Bollie, eten! Komen jullie?"
"Kom, we moeten naar huis", zei Bollie tegen Ollie.
"Ho, wacht even", zei Ruwe Russula. "Jullie mogen hier niet met grote mensen over praten, anders kunnen we niet meer met jullie praten."
"Dat is goed", zeiden Ollie en Bollie, "maar mogen we dan morgen weer terugkomen, want we vonden het erg gezellig."
"Natuurlijk, zo vaak als je wilt, maar altijd eerst aan je vader of moeder vragen", zei RUWE RUSSULA.
"Dat zullen we doen! Tot morgen", zei Bollie
"Dag opa, welterusten", zei Ollie.
Samen liepen ze hand in hand terug naar huis.
"Zie je dat de juffrouw op school wel gelijk had!" zei Ollie tegen Bollie.
"Ja", zei Bollie, "ik wist echt niet dat Champidos bestonden maar we zeggen niks tegen pappa en mamma, dit is ons geheim."
"Ja", zuchtte Ollie, die maar niet kon begrijpen, dat Bollie haar niet geloofd had, want de juffrouw op school vertelt toch altijd de waarheid.
Ze liepen samen met een glimlach over hun gezicht het zandpad over,
naar hun huisje.
