Ik ben Angelika, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Diabeetje.
Ik ben een vrouw en woon in Bollenstreek (Zuid-Holland) en mijn beroep is nvt.
Ik ben geboren op 25/11/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mensen, dieren, natuur, foto, filmpjes, computeren, Paint Shop Pro, fotobewerking en nog 1001 hobby's waar ik geen tijd voor heb, zie bovenstaande tekst :-) .
Wil je meer lezen? Wandel met me mee langs een aantal belangrijke momenten in mijn leven. Kijk dan verder bij het onderwerp, Wie ben ik?
Vergeet Uw voeten niet! Last van diabetische voetklachten? Deel Uw ervaring.
Waarom dit dagboek? Omdat Diabetes zo'n sluipende ziekte is waar je eerst niets van merkt. Geen klachten, geen zorgen. Tot het vaak bij toeval ontdekt wordt. In mijn geval te laat omdat ik al minstens 8 jaar diabetes type twee moet hebben gehad. Opeens was het helemaal mis met mijn rechtervoet. De Charcotvoet (diabetische voet) ik had er nooit van gehoord maar als je wilt, lees dit verhaal. Welkom in mijn wereld.
04-04-2008
Gips
Ben aan gips vervangen toe vandaag voor de 4de keer. Elke twee weken ongeveer moet ik terugkomen bij het voetenteam. Dan zagen ze het gips open. Er lopen 7 verschillende specialisten die met elkaar overleggen hoe ze de behandeling doen. Een internist, orthopedisch chirurg, vaatchirurg, een revalidatiearts, orthopedisch schoenmaker, gipsmeester, diabetes verpleegkundige, een podotherapeut (pedicure), fotograaf (foto voor in je dossier), en ook wel eens een aankomend arts gesproken.
Na diverse verzoeken van mijn kant wordt er nu eingelijk ook een X-foto gemaakt van mijn andere voet. Links dus. Meteen na de foto weer terug naar de gipskamer en ook gips voor de andere voet. Hier is ook een ontsteking gaande en deze voet moet ook rusten. Nou, daar zit je dan met twee benen in het gips. Gebeurt bijna nooooooit, en toevallig bij mij wel. Nou, dat moet dan maar en meteen gaat het nieuwe gips er weer omheen. Kan je helemaal niets meer behalve zitten of liggen. Wat een teleurstelling. Gelukkig is mijn man er altijd bij en dat steunt mij enorm.
Voor ik het besefte stond er al een verpleegster aan mijn zijde om te vertellen hoe ik moet spuiten en dat ik voortaan elke dag mezelf moet injecteren met Heparine. Waarom? Omdat mijn onderbenen niet bewegen is er ook geen pompfunctie zodat het bloed goed terugstroomt richting hart. Dat zou klontjes kunnen geven en een trombosebeen kunnen veroorzaken. Nou, spuiten dan maar, het was niet moeilijk maar ik had wel snel blauwe plekken op mijn buik en bovenbenen. Tja, alles voor het goede doel... om weer te kunnen lopen.
Zij vult een Diabetes paspoort voor me in, bloedprikken, bloeddruk opnemen, eventueel worden de medicijnen bijgesteld (Metformine 400 mg), gewicht bijgehouden. Een keer was ik opeens drie kilo zwaarder, dat is niet oke. Meestal is de weegschaal bij een arts toch net even anders dan bij jou thuis. Jeeeeemig, drie kilo zeg... Toen ik naar huis ging keek ik nog eens naar die weegschaal en zag dat hij niet op NUL stond maar op plus drie kilo. Pffffffffff, gelukkig, want ik was toch geschrokken. We hebben er smakelijk om gelachen. Die kilo's waren snel weer weg.
Er komt iemand van de Fysiotherapie aan huis voor een intakegesprek. De vrouw overlegt met me waarbij ze zou kunnen helpen. Krukken, rolstoel en andere hulpmiddelen.
Op dit moment zit ik met twee voeten/benen in het gips, kan alleen maar een beetje verplaatsen van bed naar stoel enz. We besluiten na het tweede bezoek om de hulp even stop te zetten tot ze iets voor me kunnen doen.
Mijn rechterbeen is voor de eerste keer, ingepakt met gips en er zullen er nog veel pakkingen volgen. Als ik het goed begrepen heb was dat een contact gips. De bedoeling is dat dat goed aansluit en steun geeft. Het gips zat tot onder mijn knie. Ik had nog nooit ergens gips gehad dus tot nog toe viel het allemaal wel mee.
Foto gelukt, zei de zuster die de foto maakte. Een paar uur later stond de zaalarts bij mijn bed en vroeg of ik een ongeluk had gehad - kort geleden. Dat heb ik niet, zei ik. Ze vertelde me over de foto. Ik vroeg of ik hem ook mocht zien en ze haalde de computer. Toen ik de foto zag vroeg ik of het wel echt mijn voet was die er op stond - "grapje" zei ik snel - maar ik kon bijna niet geloven dat deze botverzameling mijn voet was. Het bot van de grote teen was helemaal van zijn plek geschoven. Dus naar de plek van de tweede teen, enzovoort. het was allemaal naar rechts geschoven en naar onderen.
Ik begreep het niet. Van tevoren had ik geen last gehad. Behalve toen hij dik te worden. De zaalarts vertrok en ik wist nog niet wat het precies was. Ik vroeg een zuster hoe mijn aandoening genoemd werd. Het was een Charcotvoet. Met dat woord heeft mijn man gezocht op Google en hij wist niet wat hij zag. Hier wordt je niet blij van zei hij tijdens het volgende bezoekuur. Hij had wat voor me uitgeprint dat heb ik later gelezen. Wat een toestand, ik kon het nog niet helemaal bevatten. De volgende dag kwam de internist met enkele assistenten om uitleg aan ons te geven.
Dit komt nooit meer goed. Niet met duw en trekwerk en ook niet met een operatie. In het ergste geval wordt het een amputatie. Daar denken we nog maar niet over na.
Na mijn vakantie weer aan het werk. s'Morgens merkte ik dat mijn rechter schoen niet paste. Dus met een hakkie en een gympie invallen bij de receptie. In de auto viel het niet mee om de pedalen te bedienen maar ik was er gekomen.
Gedurende de dag werd het rechter onderbeen en voet steeds dikker en roder. Er zat al een paar weken een blaar onder mijn voet die maar niet wilde genezen. Weer open dan weer dicht. Ik had er eigenlijk geen aandacht aan besteed. Via de blaar zijn er bacterien ingekomen hoorde ik later. De huisarts gebeld, ben bij hem langs geweest en meteen doorgestuurd naar de EHBO Het kon bijvoorbeeld een trombosebeen zijn maar het was Wondroos.
Ziekenhuis opname. Krijg meteen infuus met zakjes antibiotica om de 4 uur. De volgende dag wordt een Röntgenfoto gemaakt en de botjes in mijn voorvoet zijn los van elkaar. Het kraakbeen is weg, opgelost. De voet moet absolute rust houden en ik mag er in geen geval op staan of lopen. Inpakken in zwachtels voor meer steun en druk. Elke dag controle hoe het met de ontsteking is.
Een paar dagen later kwam fysio met looprekje en krukken. Oefenen met rechterbeen ontzien, hinkelen en een rolstoel was al voor gezorgd. Het oefenen ging eigenlijk wel goed maar mijn linkervoet werd inmiddels ook dik. Nou, zelfde verhaal. Ook charcotvoet, komt nooooooit voor twee tegelijk maar ik had dat wel. Zo min mogelijk mee bewegen.
Toen ik naar huis mocht moest mijn rechter been/voet in het gips om te stabiliseren.
Hoi, ik ben dus Angelika. Ik ben niet zo goed in schrijven maar vanaf vandaag ga ik mijn Diabetes en Charcot ervaringen op het Net beschrijven en iedereen die wil mag meelezen. Maak kennis met datgene waar mijn man - steun en toeverlaat - en ik ons mee bezig houden. Dit blog is als een soort agenda hier schrijf ik de dingen van mij af. Als iemand zich hierin herkent of er iets aan heeft is dat mooi meegenomen.
Voor mijn 20-ste levensjaar heb ik af en toe een dagboek bijgehouden, dat was nog iets op papier, een boekje, dat kon je vasthouden en voelen. Nu op Internet is het heel anders en ook goed te doen maar de laptop vasthouden en voelen...
Op 14 februari 2008 kreeg ik te horen dat ik een Charcotvoet had. Vanaf dat moment lag mijn, ONS gezinsleven behoorlijk op zijn kop.
Bang voor de complicaties bij diabetes? Hier een lijst met veel gestelde vragen over Diabetes, Charcotvoet(en), en complicaties waar je niet meteen aan denkt maar die wel degelijk kunnen voorkomen. Met deze FAQ ben ik begonnen in januari 2010 en hij is nog lang niet af. Daarom ben ik blij met uw suggestie.
Hebt u een vraag/suggestie die hier niet bij staat? Mail me dan. Alvast bedankt. Klik hier
Welke klachten kan je hebben bij Neuropathie: - gevoel dat je op "watten of kussens" loopt - altijd pijn - pijn bij aanraking, - pijn met plotselinge hevige pijnscheuten - branderige pijn, warme voeten - pijn bij warmte of kou, bijvoorbeeld bij het douchen - overgevoeligheid bij aanraken of juist ongevoeligheid - "slapend" gevoel in voet, been, hand of arm - tintelingen - gevoel alsof er mieren over en onder de huid lopen - onprettige kriebelingen en onrustgevoel TOP
Wat is Zenuwpijn (Neuropathie)? Zenuwpijn is pijn, veroorzaakt door een beschadigde of geïrriteerde gevoelszenuw. Deze versturen `berichten` over aanrakingen en verwondingen naar de hersenen. Beschadigde of geïrriteerde zenuwen zullen deze berichten onjuist versturen, waardoor de hersenen ernstige pijn voelen, zonder dat er van een verwonding sprake is. TOP
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Brand een kaars voor alles dat je lief is.
Nieuwsbrief
Schrijf in voor de Nieuwsbrief. Blijf op de hoogte van dit blog. Bekijk informatie of interessante links die door mij gevonden of ontvangen zijn. Zet je adres in de balk.
Heb je een blog of website? Mail dan de link, ik surf graag naar je toe. Email een site Klik hier
Uitschrijven kan je zelf.
Ik ben Angelika, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Diabeetje.
