Op hoop van zegen ga ik op 20 mei naar Antwerpen samen met Raf , Réjane en hun kleinzoon.
Wij vertrekken te Roeselare om 6.45 u. Wij komen aan, mooi op tijd , om 9u.rijden wij de ondergrondse parking binnen.
Er staan overal cameramensen .
Reeds bij het uitstappen wordt er van langs alle kanten gefilmd.
Wij zijn nog maar pas uitgestapt en ik zie daar een dame.
Wij kijken elkaar aan en het is lijkt net of er tezelfdertijd aan een knop in ons hoofd wordt gedraaid.
Wij voelen beiden dat wij vriendinnen worden. Wij lopen naar elkaar toe en ongelofelijk maar waar, wij vergeten de cameras en maken kennis, het lijkt alsof wij mekaar al jarenlang kennen.
Annie, (zo heet mijn nieuwe vriendin) heeft ook haar vriendin Claire meegenomen naar de auditie.
Het is ook een lieve dame en samen met mijn goede vrienden Raf en Réjane vertrekken wij richting Klokhuis.
Dit is een theaterzaaltje van Yvonne Lex 
Het is amper twee straten verder, maar de cameras zijn weer van de partij.
Onze cameraman is van Kortrijk, gelegenheid voor een praatje over West-Vlaanderen en haar talentvolle mensen, hoe goed die wel zijn.
Er wordt gevraagd of we een geluksbrenger mee hebben. Annie heeft een popje bij.
Mijn geluksbrenger was het kettinkje aan mijn hals met de foto van mijn mama, ik geloof er steevast in dat zij mij helpen zal.
Annie en ik hopen beiden erbij te mogen zijn.
We spreken af om samen op reis een kamer te delen.
Andere kandidaten zijn er al en nog anderen komen toe, maar wij blijven samen en dit de hele dag
Wij wisselen adressen en telefoonnummers uit, praten over familie en over de audities natuurlijk.
Liesbeth komt ons verwelkomen, ook Katrien en Gorick zijn er intussen weer bijgekomen.
Samen met alle mensen moeten wij naar de kelder: daar worden de 28 namen van de overblijvende kandidaten alfabetisch afgeroepen, wij moeten in die volgorde in de zaal plaatsnemen.
Annie is de tweede en ik als voorlaatste.
Nu zal de regisseur bekend gemaakt worden.
Het is voor iedereen een verrassing:
Het is
.. Carry Goosens 
Een echt grote meneer, waar, ik weet het zeker véél zullen van leren.
De presentatrice is Dina Tersago, een lieve jonge vrouw met een enorme warme uitstraling.
Er wordt ons verteld dat het een zéér lange en zware dag zal worden.
We krijgen een blad voorgeschoteld met daarop een tekst van het liedje Daar gaat ze
Wij moeten er iets mee doen, zingen, vertellen om het even hoe,elk naar zijn eigen inzicht.
Er wordt ons door een van de hulpregisseurs verteld dat we 4 min.de tijd krijgen om onze eigen act te presenteren en 4 min.om het opgelegd werk te doen naar onze eigen gevoelens en interpretatie.
We mogen allen terug naar de kelder, er worden koeken en drankjes gepresenteerd
  
Ik merk dat niemand veel trek heeft, ieder is met zichzelf bezig en hoopt bij die twaalf uitverkoren kandidaten te zijn. Daar gaat het eigenlijk om.
Annie en ikzelf zijn het beiden eens dat er toch nog veel mensen moeten afvallen:
van 28 naar 12.
Wetend dat ieder overblijvend kandidaat goed is, héél goed zelfs, want weerhouden zijn van 2000 naar 60 dan naar 28 en daarna naar 12, dat is niet niks!
Dus we hopen op het beste, iedereen wenst mekaar veel geluk.
Wij studeren wat voor het opgelegde werk, het is te doen, vind ik toch.
Een uurtje later -het is ondertussen 11u. geworden, wordt de éérste kandidaat bij Dina geroepen.
Daar moet je jezelf even voorstellen aan Dina en aan de cameras natuurlijk.
Dit in een tijd van max. 3 min.
.
Er zijn twee mensen present die alles filmen, als de rode lamp gaat pinken, sein dat de opname begint, moet je de zaal binnen waar Carry en zijn vrouw in het midden vlak voor het podium zitten.
En de niet weg te denken 5 cameras die onafgebroken aan het filmen blijven
De bedoeling is in het midden te gaan staan op het rode kruis dat op de grond getekend is en, na een korte voorstelling van jezelf, je act te beginnen.
Als (alfabetisch)voorlaatste kandidate merk ik dat iedere kandidaat ongeveer 10 min. bezig was bij de regisseur, en terwijl de ene kandidaat binnen is in de zaal, is de volgende kandidaat bij Dina voor de voorbereiding.
Annie komt als tweede en moet dus niet zo heel lang wachten als de mensen, zoals ikzelf, die bijna laatst aan de beurt komen.
De straat wordt afgesloten voor het verkeer, er worden stoelen geplaatst en de gepasseerde kandidaten kunnen buiten in het zonnetje wachten
.
op het verdict.
 
Ik blijf bij mijn nieuwe vriendin om haar te steunen tot ze binnen wordt geroepen.
Na 5 min. is ze terug, en volgens haar zeggen, zonder goed gevoel, want amper halfweg haar voorstelling werd ze onderbroken door Carry en mocht weggaan.
Dat is wel eventjes doorslikken.
Toch koesteren wij nog hoop, overwegende dat de vorige kandidaat met dezelfde ervaring terug buiten was gekomen..
Samen gaan we nu buiten zitten. Er worden broodjes en soep rondgedeeld,er zijn er niet veel die honger hebben.Ik zou wel nog een broodje willen eten maar ik durf niet zo goed, de cameras flitsen in het rond.
De minste beweging dat je maakt komt op film te staan,er word je steeds van alles gevraagd en vragen beantwoorden met eten in je mond
.. gaat moeilijk samen,
dan is er ook nog de spanning.
Rond 14u wordt de sfeer wat losser, de dag is zowat halfweg.
Er wordt rond gegaan met bananen die heel goed in de smaak vallen
maar weer opletten, want wat moet je met de schil???
Denk aan de cameras: alles wordt gefilmd en bij de minste misstap dat met doet:
pech, want het staat erop!
16,30u.Het is mijn beurt, ik ga niet naar het meteen op het kruis in het midden staan, maar ik zet een potsierlijke hoed op, sla de deur achter mij dicht en begin aan de monoloog van :
 Germaine
Ik zie dat Carry en zijn vrouw echt aan het lachen gaan. Ik denk het gaat goed ik heb ze beet.
Na dit stukje kijkt Carry op zijn uurwerk en zegt: zit het wel goed met je timing?
Je bent al 7min. bezig!
Ik zeg:: ik heb nog 1 minuut dus ik ga proberen nog iets van het opgelegde werkje te maken. En ondanks mijn te lange verhaal laat hij mij dat ook afmaken, dan komt hij bij mij staan en vraagt of ik kan zingen, ik zeg: een beetje, hij zeg t: wel zing dan maar eens iets.
Het moest zo snel gebeuren, het eerste wat mij te binnen viel was Lily en Marleen.
Na de eerste strofe zegt hij:dit liedje ken ik, en ik antwoordde, mij van geen kwaad bewust:
" ik ook."
Hij zei me: u kan het publiek bespelen, en ik mocht gaan.
Ik had een goed gevoel, ik was 14 min.binnen geweest en hij had me niet onderbroken.
Nu was het wachten op de uitslag.
Om 18u.werden er 4 kandidaten terug naar binnen gevraagd dit waren mensen waar hij over twijfelde.
Oef weeral een half uur langer wachten.
Om 19u.werd de proclamatie gehouden, spanning alom.
Iedereen werd naar binnen geroepen en weer alfabetisch moest iedere kandidaat individueel tot bij Carry.
Daar werd je dan verteld of je erbij was of niet.
Bij het naar buitenkomen werd je opgevangen door Dina.
Dat was wel nodig want een ontgoocheling is moeilijk als je al zon lange weg hebt afgelegd, ondanks je al bij de 28 beste bent.En je moet weten je bent dan wel al heel moe want het was een zware dag.
De eerste kandidaat was een man, die was niet geslaagd.
Nu was het de beurt aan Annie, ik hoopte het zo voor haar maar zeker ook voor mij, ik dacht aan die heerlijke tijd dat we samen zouden kunnen zijn.
Maar zij kwam met tranen in de ogen buiten, het was een neen geworden.
Wij omhelsden elkaar, en ik dacht als ik er niet bij ben is het ook nu ook niet meer zo erg.
Hij had haar gezegd dat er zware kannonen tussen zaten en dat hij haar moest teleurstellen.
Zij vroeg mij de uitslag te bellen want het zou nog 1,30u.duren vooraleer het mijn beurt was en ze wilde zo vlug mogelijk naar huis.
Iedereen die niet geslaagd was wilde zo vlug mogelijk daar weg.
De anderen die er wel bij waren moesten wachten.
Dit was iets dat we goed moesten kunnen en dit de hele tijd die we tegemoet zouden gaan.
Gelukkig voor mij waren er Raf en Réjane, zij zijn voor mij een hele steun geweest.
Toen er 14 mensen bij Carry binnen waren geweest wenste hij een kwartier te pauzeren,
Carry zei dat hij er emotioneel aan toe was.
Om 21,30u.toen was het mijn beurt.
Ik moest op de stoel plaatsnemen tegenover Carry met een tafeltje tussen ons in, hij nam mijn handen vast en zei: u hebt een enorm talent je moet dat talent zeker gebruiken.
Maar je weet, ik moet mensen teleurstellen ik kan niet iedereen gebruiken.
Met een klein hartje zei ik: dat weet ik
.
Maar hij zei:
ik kan niet iedereen gebruiken, maar JOU kan ik gebruiken,
je kan zeer gemakkelijk het publiek bespelen.
Maar er zit nog meer in je en ik zal het eruit krijgen ook.
Ik liep op wolkjes. 
Bij het buitenkomen naast Dina moest men een interviewtje geven.
Ik heb iedereen gezegd dat ik zeer blij was erbij te zijn, maar dat het met twaalf mensen een maand samenleven zeer moeilijk kon worden.
Er zouden zeker dipjes zijn maar ik hoopte voor ons alle twaalf dat wij het zouden kunnen uitpraten, en dat hopelijk ieder misverstand zou kunnen worden opgelost.
Dat wij samen dan pas DE maand van ons leven zouden kunnen hebben.
De hulpregisseur kwam mij nadien vertellen dat hij dat toespraakje het mooist had gevonden. Ik was zo gelukkig , iedereen van de crew kwam mij vertellen dat ik hun favoriet was geweest.
Ik kan niet vertellen hoe goed dit aanvoelde.
Ik deed teken naar Réjane of zij zou willen bellen naar het thuisfront en vertellen dat ik erbij was, want ik kon dit weeral niet zelf (de cameras)
Toen moesten er nog eens fotos worden genomen met ons twaalf, Carry ,Chris en Dina.
Om 22,30u. konden we afscheid nemen van iedereen. 
Buiten stonden stoelen (nog altijd mooi weer) in de rapte zou ik nog even bellen naar Annie. Maar ik had nog geen verbinding en daar waren de cameras terug aan het flitsen, je kon echt geen minuut denken dat je alleen was.
Na dit emotionele telefoontje gingen we terug naar binnen.
Ik bedankte Carry dat hij mij de kans had gegeven om met hem te werken en hij zei: je hebt het verdiend ik gebruik je als mijn rode draad.
Wij blijgezind naar huis.het was een heel lange moeilijke dag maar toch weer zon onvergetelijk mooie dag geworden.
Bedankt Raf, bedankt Réjane.
16-08-2005 om 14:02
geschreven door Yvette 
|
studio VTM
