|
Toen ik gisteravond op de trap was naar mijn bed toe, kwam ik Francis tegen, hij was toe aan een babbel, dus, terug mee naar beneden en op het terras van het kasteel hadden we een leuk tof gesprek. Zijn ene zoon is cardioloog de andere zoon archeoloog. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Hij is altijd balletdanser geweest, de wereld heeft hij rondgedanst,
Nu geeft hij balletles aan kinderen.
Toffe vriendelijke zeer emotionele man.
Nadien kwamen er cameramensen bij en het gesprek werd afgesloten.
Het werd toch nog een leuke lange avond,
Wanneer de cameras niet draaiden was er tussen de cameramensen en ons een ontspannen sfeer.
Dus
..
Van dat vroeg slapen is niets terechtgekomen
het was weeral na enen toen wij ons bed inrolden.
Het is nog maar 5,15 u. en ik ben al wakker, ik luister naar het gezang van de vele vogels. Buiten is het zo mooi, zo midden in het bos,
ik kijk door het venster en denk dat het hier wel hemel op aarde is,
Het is hier zo rustig 
Marleen mijn kamergenoot is al naar beneden om haar tekst af te werken
Ik kruip weer in bed en val terug in slaap om dan om 8 u. wakker te worden en tot de
vaststelling te komen dat iedereen al beneden is.
Ze dachten al dat er iets mis was met mij
niet dus.
Na het ontbijt gaan Maria en Brigitte dansen en Yvonneke speelt piano.
Ik zit naast Yvonne om de maten van de muziek te tellen.
Wij hebben heel veel plezier, Yvonne en ik krijgen de slappe lach met hun geknoei en
de uitspraken, dat gaat van
..entroduckse
klair
.
Zelfs de cameramensen gieren met ons mee.
Om 10,30u. repetitie.
Een hele goede repetitie gehad.
Carry vind het goed van Germaine hij is tevreden en ik ook natuurlijk.
Ik krijg een nieuwe opdracht.
Lisbeth komt bij ons om te overleggen hoe en wat er zondag zal gebeuren want het is
stemming. Ik ben blij dat ik dat geregeld heb vöör ik naar hier vertrokken ben.
Maria besluit om ook niet te gaan stemmen.
Die lange rit heen en terug, iedereen ziet er tegenop.
Na de namiddagrepetitie word ik geroepen en krijg de opdracht om samen met Yvonne
in de sportkar naar de winkel te gaan om boodschappen te doen.
Met het andere autootje rijden Francs en Leo
Cameramannen in een stationwagen voorop, de achterdeur van hun auto blijft open,
daar zit de cameraman ons te filmen.
Ook in ons karretje zit een cameraatje en een microfoon maar wij storen er ons niet aan
wij zijn op dat gebied in die paar dagen al een en ander gewoon.
Wij vier de winkel binnen met in ons kielzog de cameramensen, wij hadden veel bekijks.
Francis zat in een karretje dat Leo voortuit duwde en Yvonne en ik duwden ook elk een
winkelkar, het werd een enorme warboel van wat wel en wat niet moest gekocht worden.
Telkens die cameramensen die ons het een en ander deden hernemen,
en nog eens hernemen, en nog eens
..
Plotseling werd Francis als vermist afgeroepen bij de kasierster, hilariteit alom.
Er werd voor 500 Euro gekocht aan van alles en nog wat, ook wijn werd niet vergeten.
Wij zijn twee uur in de winkel geweest en hebben er heel veel plezier gehad.
Maar de ontnuchtering bleek toen we buitenkwamen met drie overvolle karren.
.Toen wij hoorden dat er niets in de grote auto mocht!
En nu... dachten we!
De cameramensen zeiden ons: wij hebben die waren niet gekocht, jullie wel dus trekt er jullie plan mee.
Eerst werd toen het andere kleine autootje gevuld, maar veel kon er ook niet in, dus Leo moest eerst in de auto plaatsnemen dan werd alles uit de plastiekzakken gehaald en zo op de schoot van Leo gedeponeerd, je zag geen Leo meer alleen maar groenten en fruit, tot aan het plafond van het autootje waren er boodschappen.
Dat werd natuurlijk gefilmd wij hadden dolle pret, het was zo grappig die daar te zien zitten.
Maar er was nog een volle winkelwagen die in ons autootje moest worden geladen, dat was iets anders.
Eerst en vooral moesten we de koffer open krijgen wat ons niet lukte,na een kwartier geprobeerd te hebben ging opeens de achterklep open en tot onze verbazing
bleek het de motor te zijn.
Je kan niet voorstellen wat er is afgelachen daar op die parking.
Dan hebben wij het boekje van de Smart geraadpleegd en alles was in het Frans uitgelegd,
weet echter dat geen van ons beiden de franse taal beheerste.
Na nog een half uur geprobeerd te hebben bleek dat we juist op een bepaald knopje aan
de sleutel van de auto moesten duwen en de koffer sprong open.
Maar die koffer was zo klein... Er kon bijna niets in....
Intussen was Yvonneke in de auto langs onder aan het zoeken geweest naar een knopje,
toen kon zij nadien niet meer recht, zij kon nog in nog uit de auto, dan is zij na veel
geharrewar gaan liggen en heb ik aan haar voeten getrokken, toen haperde ze nog met haren voorkant aan het stuur, maar eindelijk zij kon eruit. Oef
. dat was zwaar werk.
Maar nu stond dat gevulde karretje daar nog te wachten om leeggehaald te worden.
We hebben gegierd.van het lachen.
Er waren veel mensen die bleven kijken om te zien wat er gaande was.
Hoe we al die boodschappen erin gekregen hebben is een nog raadsel.
In het kleine koffertje, binnen in de auto, naast en voor Yvonne ,overal lag er voedsel of drank alles door elkaar.
Plezier als nooit tevoren.
Dan
richting kasteel.
In de auto hebben we nog de hele tijd napret gehad,de tranen liepen over onze wangen.
Yvonne zei: ik heb in geen jaren meer zo gelachen, en ik moet zeggen ik denk,
ik heb ook nog nooit zon plezier gehad.
Drie uur nadat we weggingen waren we terug thuis in ons kasteel.
Intussen waren er natuurlijk weer natte broeken van het lachen !........
Wij hebben de anderen van ons leuk avontuur verteld,
gegeten in de keuken en nadien ons huiswerk gemaakt.
Gebeld naar Petra, en nog nagenietend van ons avontuur gaan we slapen.
Peter komt ons vertellen dat het morgenavond feest is, voor wie of wat wordt ons niet gezegd.
Wij denken dat dit toch wel de leukste dag zal zijn van onze vakantie.
|
