Hello evrybody,

Deze morgen zat ik vroeg voor mijn schermke.
Terwijl ik de mailtjes las als middel om mijn dag goed in te zetten,ging de telefoon.

-Hallo met chauffeurke.
-Zeg ik sta hier in panne met mijnen auto kom mij ne keer halen.
-Euh......met wie spreek ik aub??
-Awel met uwe pa hé kieken!!!
-Ha pa!!Zijt gij ook al op??
-Op op???Ik sta hier in pannen met den auto.
-Waar staat ge pa??
-Awel hier in het veld hé!!
-Euh.....jamaar in welk veld??En wat doet uwe auto in een veld??
-Zeg manneke ge gaat toch ni beginnen met uw 200 parlementaire vragen te stellen hé??Stapt in uwen auto en haast u dat ge hier zijt!
-Jamaar ik moet wel weten waar ge staat hé.
-Awel ge neemt de autostrade van Ath naar Brussel en daar rijd ge af aan afrit 23.
Dan links dan rechts en dan weer links.
Dan rijd ge naar de kerk van Beert en daar de tweede links en daar sta ik in het veld hé!!Allee haast u wa!!
-Euh.....jamaar da moet ik opschrijven zenne.
Pa.....pa.....
-Tuut.....tuut.......tuut.......

Ja ik was al te laat ppffffffffffffffff.
Ik mijne tekst op het scherm laten staan,en mijnen boterham met spek en konfituur gans in mijne mond gestoken,want ik zou krachten nodig hebben ))
Toen ik aan de kerk van Beert was belde ik hem terug om mij te gidsen,en 5 minuutjes later zag ik hem staan.
-Awel wa doet gij hier in da veld.
-Ik was naar de jacht komen wandelen,en was hier de veldweg ingereden.
En met de modder zit ik vast hé!
-Maar pa toch.........da ziet ge nu toch ook dat ge hier met zo nen auto niet door de modder kunt.
-Ik ben hier in de week ook geweest,en dan was er geene modder!!
-Euh......hebt ge de papieren van de verzekering om de dépannage te bellen???
-Nee die liggen thuis,voor wa hebt ge da nu nodig??
-Euh.....awel om een dépaneuse te bellen zekers.
-We hebben wij geen dépaneuse nodig kieken!!Zet uwe wagen achter de mijne en trek er mij uit.
-Jamaar.......euh.....
-Zeg manneke gaat ge nog lang staan treuzelen??
-Euh.....nee zekers,allee zet u in eerste en geef stillekes gas mee als ik trek hé!
-Hoe in eerste???
-Awel ja ,uw versnellingsbak in eerste zetten hé.
-Mijn versnellingsbak is kapot,want tijdens het proberen vrij te rijden is het beginnen roken,en ik kan niet meer in eerste en ook niet meer in 5e .
-Euh......jamaar,als hij eruit getrokken is,hoe gaat gij dan met dienen auto naar huis rijden???
-Awel gij mij trekken tot in Brakel hé!!!Moet ik u nu alles uitleggen!!Tegen dienen tijd hadden we al thuis kunnen geweest zijn.
-Maar pa......dat is meer dan 50km!!
-Awel en kan uwen auto zover ni rijden misschien???
ppffffffffffffffffffffff jawadde mijnen dag is hier goe begonnen.
De trekkabel aan de wagen gebonden,en hem uit zijn benarde possitie getrokken.
Vandaar ging het richting Brakel,over binnenwegen.
Ik moet zeggen,dat zelfs als beroepschauffeur de zweetdruppels op mijn voorhoofd stonden.
Mijne pa op 72jarige leeftijd op 1.50m achter mijne gat zien hangen.
Na enige tijd rijden konden we de wagen aan de garage afzetten,en mijn zweet afdrogen.
Toen ik hem thuis had  afgezet,had ik nog het slecht idee van hem te vragen oe hij nu de week zou doorbrengen zonder wagen!
Hij antwoorde dat er nog genoeg vervoermiddelen in de garage stonden.
Awel ik ga hier toch de sleutels van mijne moto trekken,want anders is hij daar ook nog mee de pist in )))))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Gisteren krijg ik daar toch nen telefoon zekerst van de jury van het groot Nederlands dictee.

Er was nog een plaats vrij omdat Di Rupo niet wou komen.

Ikke met mijn schoonste Nederlands vertrokken naar het goot dictee.

Ik had eerst nog ne keer al mijn opstellen en mijn straf van vroeger bij elkaar gezocht om ginder een goed figuur te slaan hé.

Amai mijn frak, da was toch ni goed georganiseerd zenne.

Op mijn bank was dat inktpotteke leeg en ze hadden ene naast mij gezet van wie ik niet mocht afkijken.

Da stond daar vol met camera’s en journalisten, maar die hebben niet alles gefilmd zenne.

Ja,er heeft da niemand gezien dat ik daar met rekkerkes schoot en met krijt smeet hé.

Azo gelachen dat wij daar hebben zeg.

Allé, die dat daar op de voorste rij zaten niet hé, het waren vooral die da naast mij zaten die hun amuseerden hé.

En vermits we maar met twee achteraan zaten was het daar gene vette zenne.

Nee nee, in den tijd van mijn universitaire kleuterschool was da toch plezanter zenne.

Allé na ne zekere tijd vroegen ze of we klaar waren, en werden de camera’s gestart.
Den diene die daar van voor stond begon dan maar dat dictee voor te lezen!

Jawadde, waar ze dat dictee gevonden hebben weet ik ni, maar daar zaten woorden tussen die zelfs mijne meester van Nederlands vroeger waarschijnlijk niet verstond.

Den diene was daar aan het voorlezen, terwijl dat ik nog mijn potlood moest slijpen.

Allee ik begon daar te luisteren en te schrijven dat de stukken eraf vlogen.

-“Ondanks zijn chronische ingewandsziekte begon de comicus zijn dagelijkse cadans met een eigenzinnige gedachte-exercitie over normen en waarden.

Jawadde, ppfffffffffffffffff.

Vermits ik niet alles verstaan had van in het begin, had ik dan maar geschreven wat ik in er van overgehouden had.

Ik had geschreven:

-Omdat hij zeer aan zijn darmen had begon de komiek zijn dagelijkse sleur met zijn eigen verstand te trainen voor die wormen van waarde.

Bij de verbetering hadden ze toch wel gans diene zin doorgestreept zekers!!!

Niks just!!

Wat ik dan wel verstaan had, waren zinnen met woorden die ik zelf niet verstond!!

Allee ze hadden het over een “desperate zwaluw”

Ik peis dat zelfs ne natuurkundige dat soort zwaluw niet kent

Allé zo een soort heeft er toch nooit ne nest gemaakt in onze schuur zenne

Dan hadden ze het over een “gecraqueleerde deur”

Ik heb voor mijn vebouwingen veel deuren in mijn handen gehad, van eik tot beuk tot meranti

Maar waar zij hun deur zijn gaan kopen, da weet ik ni zenne

Ik peis zelfs dat ze daar op een zeker moment letters van het alfabet tekort hadden, en andere dan weer teveel

Allee wa vindt ge van de volgende zin?

-“Verifieer en royeer, linieer en prioriteer, maar ik interrumpeer, ik stuur jou naar het hellevuur, jij komische karikatuur met je quasi-boeddhistisch surrogaat in je correlerend cosmetisch internaat”

Potverdekke, toen ik diene zin herlezen had zat ik bijna zonder asem!!

Ik keek zo af en toe ne keer naast mij om te zien of die mannen wel bleven doorschrijven, maar die schenen daar allemaal geen moeite mee te hebben

Ja ik peis toch dat er daar veel Nederlandse woorden tussen zaten die ze in België niet kennen zenne

En zekerst niet in Deftinge

Ik peis zelfs als ge hier in het dorp zo ne zin durft voor te lezen dat ze u in den bak steken voor laster!

Ja als ge de woorden niet verstaat kan dat van alles zijn héJ)))

Toen ze begonnen te verbeteren, hadden ze met mijn blad het meeste werk

Niet dat ze achter de fouten moesten zoeken hoor!!

Nee nee, er had al ene ne ganse stylo leeg geschreven met lijntjes trekken onder mijn fouten

Er stonden meer lijnen onder mijn woorden als dat er lijnen waren om op te schrijven

Ppfffffffffffff azo in affronte dat ik daar gevallen ben zeg

Ze hadden mij dat toch mogen zeggen dat da een dictee was met uitsluitend Nederlandse woorden hé!

Ja mij moeten ze volgend jaar nimeer vragen zenne

Den dag dat het hier in Deftinge is,dan zal ik er nog ne keer over napeinzen, maar in Nederland moet ge Nederlands kennen hé en geen DeftingsJ))))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Het is buiten grijs en nat.
Herfstweer noemen ze dat.
Mijn werkdag zit er op, en na een zeer vermoeiende week ging ik mij op mijn gemak houden.

Ik wisselde mijn maatpak voor een jeans en een sweater en ging vlug iets koken.
Toen ik naar mijn computer liep om verbinding met de buitenwereld te krijgen, bleef ik even voor mijn raam staan.
Voor het raam in de salon, keek ik op een muur van rode bakstenen.
Als je op een muur kijkt vind je niet veel woorden.
Hij mag dan nog rood gekleurd zijn, hij blijft stil en kil verbergen wat er achter schuilt.
Op het raam zelf zag ik een druppel lopen.
Hij had zijn weg aangevat in het midden van het raam, zoals een traan op het midden van je wang naar beneden zou lopen.
Het begon harder te regenen, mijn raam traande druppel na druppel.
Het was maar een trieste bedoening, en ik liep naar de keuken om daar ook eens door het raam te kijken.
Ik keek op een kruispunt van twee stille wegen.
Er was geen mens te bespeuren, en de straten lagen er verlaten bij.
Het was niet de regenkant, maar door het kookvocht waren er toch ook een paar tranen op mijn raam verschenen.
Hoewel ze naar kruiden roken, leken ze even triest als deze van de salon.
Ik liep naar de veranda, en daar zat ik volledig onder de tranen.
Ze borrelden het dak af waar ze samenvloeiden in de dakgoot.
Het grote raam gaf op de tuin uit, en het dak toonde mij de trieste grijze wolken.
Het groene gras gaf nog enige kleur aan die trieste dag.
De vijver stond overvol, en de vissen lagen stil tussen bodem en oppervlak.
Ze waren omringd door liters tranen, en konden de moed niet vinden om leuk rond te zwemmen.
De treurwilg had nog een tiental blaadjes, maar ook van zijn takken vielen de tranen omdat hij wist dat hij ook deze zou verliezen.
Ik stond binnen in de artificiële warmte, terwijl buiten de koelte het verdriet accentueerde .
Ik draaide de sleutel van de verandadeur om, en trok ze open.
Met één stap naar voor te zetten stond ik temidden van die tranen.
Ze vielen op mijn hoofd en op mijn schouders.
Op mijn handen en op mijn voeten.
Duizenden vloeiden weg zonder dat ik er erg in had.
Het waren maar de tranen die me raakten waar ik even bij stil stond.
Ze liepen over mijn wang, en ik zag het verschil niet meer tussen het verdriet van de wereld en mijn eigen verdriet.
Ik keerde mij terug naar de veranda, en ging even met mijn handen tegen de glazen deur leunen.
Toen ik ze wegtrok, zag ik de tranen de afdruk van mijn handen ontwijken.
Het vet of het vuil deed de tranen een andere weg kiezen.
Mijn handen bleven als afdruk op het raam staan, en de tranen zochten een weg tussen de afgedrukte vingers.
Toen ik weer naar binnen liep, droogde ik mijn handen en mijn gezicht.
Ik sloot de verandadeur en liep naar de salon waar ik de rolluiken neerliet.
Ik sloot mij af van de wereld vol verdriet.
Ik keek even rond en zag het blauwe lichtje van de pc.
Het was als iets waar ik door aangetrokken werd.
Ik keek naar het scherm, en voelde er even aan.
Het was droog en er was geen traan te bespeuren.
Hoewel ik zeker ben dat er achter het scherm soms ook verdriet zit, is het niet altijd zichtbaar.
Tranen worden op het scherm niet weergegeven als druppels, maar eerder als woorden.
Maar ook hier wil ik er mijn schouders onder zetten, om er vroeg of laat een lach uit te kunnen toveren.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Het is bijna tijd om in mijn bed te kruipen, en vanaf morgen ben ik weer de baan op.
Dus moet ik nu rap nog een verhaaltje uit mijnen duim zuigen héJ)).

Het was hier deze namiddag een afwisseling van schrijven en op mijne zetel liggen.
In één van die sessies dat ik op mijne zetel lag, was ik toch wel in slaap gevallen zekers.
De moeite van verleden week liet zich voelen.
Maar als ge zo plots in slaap valt, dan zijt ge niet echt gerust hoor.
Nee, meestal verzeilt ge dan nog in nen droom waar ge doodmoe van wakker wordt.

Ge droomt meestal van iets dat u bijgebleven is, of iets dat laatst uw aandacht trok.
Toen ik languit op mijne zetel lag, had ik zicht op een schilderij aan mijne muur.
Op het schilderij staat een oud vrouwtje zittend op een stoel in een boek te lezen.
Voor haar staat een koffer en aan de muur hangt een spiegel.
Toen ik daar zo lag werd mijn blik aangetrokken door het schilderij, en stil verdween ik in mijn slaap.
Mijn slaap ging over in een droom, en na enig gesnurk was ik door mijn droom in het schilderij beland.
Ik stond daar voor het geschilderde oude vrouwtje, die plots op mijn oma leek.
Stil bleef ze verder lezen zoals ook mijn oma soms zat te lezen.
Ik keek even rond mij, en zag wat ik van uit mijn zetel had gezien.
De stoel met het oude lezende vrouwtje, de houten koffer en de spiegel aan de muur.

Terwijl mijn oma verder las onder haar verflaagje, was ik tot bij de koffer gestapt.
Nieuwsgierig tilde ik het deksel op, en in de koffer lagen wat souvenirs.

Ik nam er een foto uit waar ik opstond als kleine snotter.
Ik lag er in een wieg met aan de ene kant mijn oma en aan de andere kant mijn moeder.
T’is een raar gevoel als ge u in een schilderij op foto zietJ)).

Tussen de foto’s lag het dekentje waar ik als kleine snotter warmte onder zocht!
Ik nam het uit de kist en legde het op de geschilderde vloer.
Onder het deken kwam mijn rammelaar te voorschijn, ik nam hem voorzichtig in mijn handen en onbewust ging ik er mee schudden.
Ik keek vlug naar mijn oma op haar stoel, maar ze gaf geen krimp.
Het was normaal, want ook mijn rammelaar had geen lawaai gemaakt.
Als ze een schilderij een stilleven noemen, kan dat ook niet anders héJ)).
Ik legde de rammelaar op het dekentje, en taste met mijn hand in de koffer op zoek naar andere souvenirs.

Ik vond mijn tutter die zo vaak hielp bij mijn problemen.

Een blauw plastiek oortje met een stukgebeten rubbertje aan.
Ik keek even rond, om te zien of mijn geschilderde oma me niet zou uitlachen, en ik stak de tutter nog even in mijn mond.
45 J later had hij nog steeds dezelfde smaak!
Ik liep er mee naar de geschilderde spiegel, en keek me aan.
Maar de spiegel was geschilderd, en hij gaf helemaal geen beeld van mij.
De spiegel weerspiegelde wat de schilder er had opgezet.

Maar ik had de spiegel niet echt nodig, want de smaak van de tutter en de geur van het dekentje bracht me terug naar de tijd die hier geschilderd was.
Toen ik alles uit de koffer had geladen, vond ik een brief!

Ik opende de enveloppe en trok het briefpapier naar buiten.
Ik opende het in vier geplooid blad, en ging op de koffer zitten lezen.

Er zat plots veel meer leven in het schilderij, want we zaten nu al met twee te lezenJ)).

In de brief stond volgende tekst!

Deftinge 28-11-2004

                                       Chauffeurke,

                                                Vroeg of laat beland je in een droom die je terugbrengt naar het verleden.Souvenirs zullen herinneringen ophalen, en zoals vaak zal je fantasie op hol slaan.
Maar de wereld van je fantasie ligt zo dicht bij de realiteit, dat ook een droom niet altijd fantasie is.
Je vond de foto, je tutter de rammelaar en het dekentje.
Het waren die zaken waar jij je warmte bij zocht.

Je bent nu een grote jongen in een grote wereld met grote mensen.
Maar ook deze mensen hebben soms behoefte aan warmte en steun.
Je kan deze voorwerpen niet meenemen omdat ze aan het verleden behoren die op het schilderij staan afgebeeld.
Je bent ondertussen met je schrijfsels in mail-land beland, en ook daar zitten er heel wat mensen op zoek naar warmte en steun.
Vervang je dekentje, je tutter en je rammelaar door woorden en verstuur ze als mails.
Het zal misschien een manier zijn van warmte geven.

                                                                       Getekend

                                                                De droom.

Ik plooide het blad terug in vier en stak het terug in de enveloppe.
Ik plaatste alles terug in de koffer, en keek nog even naar mijn oma die precies boven haar leesbrilletjes keek met een lach.

Ik keek nog even rond, en ook nog eens in de spiegel waar ik nu het spiegelbeeld van de toekomst zal.
Ik zag er de groepen “Elk zijn waarheid”,”Algemeen”en “alleenstaanden”.

Ik verliet mijn schilderij, en ontwaakte op mijn zetel waar ik het schilderij tegen de muur zag hangen.

Was het nu een droom of was het nu echt???
Het schilderij was in elk geval echt, en toen ik goed wakker was ben ik ook beginnen schrijven zoals in de brief werd gevraagd.

Nu moet ik nog juist weten of mijn mails warmte gevenJ)))))))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Onlangs was ik gaan wandelen!

Zoals vaak trek ik dan op avontuur, en neem af en toe een wegeltje die mij onbekend is.

Ik stond steeds in bewondering voor de natuur, en vond dat het groen rond ons te weinig beschreven werd.

Na een uurtje wandelen werd de weg smaller en smaller, en kwam ik tussen een wirwar van gebladerte waar ik mij een weg moest banen.

Het was me niet direct opgevallen, maar de bladeren aan de bomen hadden hier een andere kleur!

De bladeren waren wit en rechthoekig!
Ik stapte naar een laaghangende tak en voelde aan het blad.
Het wit van het blad gleed door mijn vingers en voelde als papier.
Het was een raar gevoel bomen wit als sneeuw te zien, terwijl het nog geen winter was.
Maar het waren niet alleen die bladeren die een raar fenomeen waren.
Ik keek rond mij en zag planten die ik nooit eerder gezien had.
De bloemen, struiken en planten waren begroeid met letters.
Wel 26 verschillende struiken, met evenveel verschillende letters.
Bloemen stonden er als vraagtekens of komma’s.
En naast de struik waar de i op groeide, stonden paddestoelen waar telkens een stip verdween als men een i plukte.

De struik waar de S op groeide was een wirwar van lianen.
Het was een rare wereld waar ik in terechtgekomen was.
Een wereld van letteren.
Terwijl ik er rondliep plukte ik af en toe een letter, en stak hem in mijn mond.
Maar veel smaak hadden ze niet.
Toen ik even zat te rusten, had ik een paar witte bladeren van een boom getrokken en was begonnen er de afgetrokken letters op uit te stallen.
De letters lagen in willekeurige volgorde naast elkaar, en ik ontdekte dat ik er een woord kon mee maken.
Ik vond het plezant, en al vlug had ik een blad vol met letters.
Ik las de letters en ze gaven mij een raar gevoel.
Soms lagen ze in een volgorde waar ik moest mee lachen, en soms lagen ze emotioneel.
Ik had ontdekt dat letters geen smaak hadden als men ze at.
Maar je kon ze wel smaak geven door er een woord mee te vormen.
De woorden werden dan in een zekere volgorde gelegd, en men verkreeg dan een tekst.
Ik liep naar huis achter een paar manden, en kwam terug om manden vol letters te trekken.
Van elke letter trok ik de struik kaal.
Thuisgekomen begon ik met de letters woorden te vormen, en voor ik het wist zat ik in Mail-land.
Het was een land waar men letters plukt, en ze verstuurt.
Enige tijd later krijgt men dan een blad terug met de letters in een andere volgorde zodat de teksten een andere betekenis krijgen.

De bewoners van Mail-land verschuilen zich achter hun woorden, hoewel er af en toe wel eens een groepje is die naar buiten komt.
Maar meestal sturen ze dagelijks hun geplukte letters de wereld in.

Ze worden dan geproefd door de lezer, die kan oordelen of ze smaak hebben of niet.
De letterplanten behoren niet tot het fruit en ook niet tot de groenten.

Elk letterzaadje wordt door de mens op een blad geplant, om te kiemen en te groeien tot woorden en teksten.

De letters worden dan ook geproefd met de ogen en verteerd door het menselijke brein.

Sommige zijn licht verteerbaar en anderen liggen dan weer zwaar.

Maar hoe ze ook gesmaakt worden, het is aan de schrijver om het letter menu klaar te maken, en aan de lezer om het te proeven.

Er is één voordeel aan onze letterplant.

Er staat geen vervaldatum op, wat dus ook wil zeggen dat elk lettermenu eeuwig kan bewaard worden.

Groetjes chauffeurke

Ik lag op rozen,
een bed van doornen.
Ik lag op een waterbed,
drijvend op de rivier.
Maar nu heb ik gekozen,
niet zover van hier.
Tussen het groene,
wil ik nu verpozen,
op een bed van boterbloemen.

De wereld verwilderd,
begon ik te zweven.
De wolken geschilderd,
voor een kleurrijk leven.

Hello evrybody,

Ik droomde ne keer,dat ik ne wensboom had geplant.
Na een paar weken kwamen daar al schoon takken aan,en iets later ook het eerste wensblad!!
Ik daar rap naartoe,en stond naar da blad te kijken die zogezegd mijne wens kon in vervulling brengen.
-Euh.............lief schoon boomke,ik zou graag nen berg geld hebben dat ik er niet meer kan over kijken!!
Plots hoor ik iets achter mij,en t'was toch wel het geluid van wegvliegend papier zekers.
Amai mannekes azo nen hoop geld!!!
Gans mijn pelouse lag vol met geld!!
Ikke daar rap mijne kruiwagen gepakt en alles beginnen binnen voeren.Maar ondertussen waren mijn geburen daar ook al op af gekomen.
-Héla dat is hier van mij zenne,blijf daar ne keer met uw lange vingers af!!!
-Chauffeurke zo een pak geld die moet ge delen!!
-Delen delen!!!Ik deel just niks,ge moet u ook zo maar nen boom kopen!
Zie daar waren er nu weer bij die ni akkoord waren hé,binnen de kortste keren was dat daar oorlog op mijne gazon dat de molhopen in het rond vlogen.
Na twee dagen vechten,was het grootste gedeelte van het geld weggewaaid,en mijn geburen weer naar huis.
Ik was weer voor mijne wensboom gaan staan,en stond eerst ne keer goed na te denken voor ik nog iet zou wensen.
Ik zou weer zo nen hoop geld wensen,maar dan in een glazen kooi waar niemand zou aan kunnen!!!
-Oh...lief wensboomke kunt ge mij nog ne keer een nen hoop geld brengen,maar in een glazen kot zodat er niemand bij kan buiten ik.
Plots zit ik daar boven op nen hoop geld,temidden van een glazen kooi!!
Zie da voelde nu ne keer goed aan zie!!!
Al dat geld voor mij,met niemand moeten delen,en al die gierigaards die daar vol verlangen naar mij zaten te kijken.
Toen het avond werd,ging iedereen naar huis,en zat ik nog steeds in mijn glazen kooi.
'S anderdaags terug hetzelfde lieken!!
Weken gingen voorbij,en ik begon mij vragen te stellen in mijn glazen kooi.
Ik had het geld dat ik wou,maar ik had ook de eenzaamheid van het verderf geerfd!!
Ik ben beginnen roepen naar mijn geburen,maar ze wilden mijn geld niet meer,ze wilden hun vriendschap bewaren!!.
Weken later zat ik rijk,maar triest en verlaten nog steeds op mijnen hoop geld.
Het wensboomke stond buiten de kooi,en ik wou echt dat ik die wens kon ongedaan maken,en mijn vriendschap terug winnen!!
Toen ik s'morgens wakker werd,stond ik nat in t'zweet,en was blij dat het maar een droom was!
Een droom staat soms ver van de waarheid,maar ik heb al dromen toch iets bijgeleerd.

Groetjes chauffeurke