Het leven is een doolhof van deuren

Soms stel ik mij vragen bij de doodeenvoudigste dingen en onlangs toen ik mijn voordeur opende was het weer van dat.

Ik vroeg mij in feite af hoeveel keer ik die deur al had geopend en hoeveel keren ik in mijn leven al een deur had geopend om de een af andere reden.

Sommige deuren gingen vlot open en bij andere moest ik wreed hard duwen terwijl er zelfs deuren waren die ik op mijn neus gekregen heb.

De eerste deur die ze voor mij geopend hebben moet deze in de kliniek van Opbrakel geweest zijn toen ze mij daar uit de verloskamer verlost hebben.

Daarna draaiden mijn ouders de sleutel in het sleutelgat van onze huisdeur in Sint-Martens-Lierde maar daar hebben we al vlug de deur achter ons toegetrokken en zijn we verhuist tot bij mijn grootouders.

Amai, dat was een huis met 12 deuren en dus hadden we daar elke dag een paar klinken in de hand.

Zeer eigenaardig was dat de voordeur altijd gesloten was en maar juist werd geopend als de gang gekuist moest worden en voor de rest kwam iedereen via de achterdeur in de veranda binnen.

Ja, in de tijd dat de Oostbloklanden nog verder van bij ons lagen stonden de deuren altijd op een kier en liepen familie, buren en kennissen binnen zonder kloppen want er hing toch geen bel aan de deur.

Omdat er in die tijd bij ons thuis nog aan ruilhandel werd gedaan werd de deur letterlijk plat gelopen om wat boter te wisselen tegen een fles melk of om een kieken te ruilen tegen het konijn van de buren.

Ja, ’t was nog een tijd waar de deur voor iedereen openstond en dat terwijl een deur een beetje de grens van het huis is.

Sommige deuren hadden iets speciaals, in de deur van de veranda zat een ruit zodat we een schoon zicht hadden op de netels die in de lochtink groeiden en de staldeur was iets robuuster alsof er anders een wild beest uit die stal zou kunnen ontsnappen.

De wc die vroeger vaak buiten stond was ook voorzien van een deur en wat er mij altijd opviel was dat er kleine opening in de vorm van een hartje in gemaakt was.

Was dat om naar binnen te kijken en te zien of tante Marie of nonkel Jean op de troon zaten of was het om de stank naar buiten te laten en de vliegen een vluchtroute naar binnen te geven?

Ja, elke deur had wel zijn eigen karakter, sommigen vernist anderen geverfd en de deur van het kiekenkot bestond uit een paar aan elkaar genagelde ongeschaafde planken.

Er waren deuren die een schurend scharniertje hadden en waar we met de snelheid van het openen wisten wie er binnen gekomen was.

Op bepaalde uren moest men de deuren voorzichtig openen en stilletjes sluiten omdat er nog iemand sliep en als op een zomerse dag alle deuren openstonden om te verluchten dan was het vaak de wind die de deur met een harde smak dichtsloeg.

Bij fel onweer rammelden sommige deuren en af en toe moest bompa met een mes een steentje van onder de deur verwijderen omdat ze anders bleef haperen en knarsen.

En hoewel het verhaal de Ronde deed dat Sinterklaas door de schouw gekropen kwam om mijn legoblokken en mijne puzzel in mijn twee schoenen te steken kwam hij met een harde klop op de deur en met veel zwier de snoep naar binnen gooien.

Ja, iedereen kwam via de deur naar binnen, meneer Pastoor,meneer doktoor, de champetter, de burgemeester en zoveel anderen die hun voeten aan dezelfde mat wreven als deze waar de werkman zijn vuile voeten aan wreef.

Naarmate het modernisme zijn intrede deed zijn ook de deuren geëvolueerd.

Een modern huis vroeg trendy deuren en sommigen werden zelfs van een naamplaatje zoals Keuken, badkamer, slaapkamer1 en slaapkamer2 voorzien.

De herenhuizen hadden grote hoge deuren volgens de standing van de bewoners en op een boerenhof was een kleine deur voldoende om de warmte binnen te houden.

Maar niet alleen het huis opent zijn deuren!

Nee nee, de kleerkast, de koelkast, de keukenkast, allen hebben ze deuren om iets af te schermen.

De auto, de tram, de trein hebben allen hun eigen deur met aangepast klinken.

Duizenden keren heb ik al een deur geopend en gesloten en ge kunt het zo zot niet bedenken of ge staat wel ergens voor een deur.

Ja, er bestaan zelfs virtuele deuren waar ge via de computer de digitale klink kunt bedienen om in een andere wereld binnen te stappen.

Men staat er niet bij stil welke functie en invloed een deur op ons leven wel heeft.

Men voelt zich veiliger bij het afsluiten van de deur ’s avonds en als uw lief u met uw klikken en uw klakken aan de deur zet dan wil dat zeggen dat het onnodig is van daar te blijven staan omdat ge in de weg zult staan van de volgende die uw deur mag openen.

Als ik zo eens goed nadenk heeft een groot gedeelte van mijn leven zich afgespeeld tussen twee deuren.

De deuren thuis maar ook op school waar ik mij opgesloten voelde, zelfs al vloog ik voor straf in de gang en stond ik plots aan de andere kant van de deur.

Voor sommige deuren stond ik met schrik, de deur van meneer doktoor toen ze er mijn oor weer moesten aan mijne kop naaien en bij de tandarts waar de deur tussen de wachtzaal en de praktijk de grens was van schudden en beven.

Och ja…dan waren er ook nog die deuren waar ons katholiek geloof achter verscholen zat en waar God langs beide kanten van de deur kon kijken.

Sommige deuren waren er om onderscheid te maken tussen de gewone mens en deze van standing of gewoon tussen werknemer en werkgever.

’t is ook een andere manier om de deur te openen en daar waar ge de cafédeur opent en daar direct roept van “tournee generale” moet ge bij uwe directeur met een beetje meer eerbied de deur openen om onder uw voeten te krijgen.

Het beste is van te kloppen of te bellen en dan te wachten tot ze “binnen” roepen.

Ja, en dan zijn er nog van die dagen waar ze in het leven voor u een deur openen terwijl er helemaal geen deur te bespeuren valt en dat zullen dus eerder ingebeelde deuren zijn.

Geen mens die kan zeggen hoeveel deuren hij al geopend heeft en niemand die ooit statistieken zag van de deurgang in ons leven.

Ik weet het ’t is onnozel omdat niemand er bij stilstaat en toch stel ik er mij vragen bij.

Onlangs nog toen iemand zijn kaars uitblies en de laatste deur achter zich sloot om daar plots voor de hemelpoort komen te staan.

Maar ja, over poorten ga ik niet uitweiden want dat is weer een ander verhaal, zeker als men weet dat men sommige deuren of poorten beter gesloten houd.

Groeten chauffeurke

Boer en tuinder

Toen de eerste zonnestralen over onze landelijke streek vielen vlogen de voor en achterdeuren open en was het alsof iedereen uit zijn winterslaap ontwaakte.

De tractoren en mestkarren reden terug door het straatbeeld en de boeren ploegden in voren om straks de gewassen te zaaien.

Maar ook de gewone mens trok naar buiten met spade en hark en in de verte hoorde men zelfs de eerste grasmaaiers hun werk doen.

Hoewel het modernisme de handenarbeid op de achtergrond verdringt en men hier en daar al een grasmaaier ziet rijden zonder dat er iemand in de buurt is.

Thuis hebben we ook altijd een tuin gehad en als kind begreep ik niet echt hoeveel werk bompa ermee had om het onkruid te verwijderen tussen de slaplanten en stelde ik mij ook de vraag niet waarom de preiplanten allemaal schoon op een rij moesten staan.

Toen we oorlog speelden in de tuin zagen we de slaplanten als mijnen en kwam het er op aan van er niet op te trappen en de spruiten gebruikten we als handgranaten tot bompa erop uitkwam en het pas echt oorlog was.

Tegenwoordig kijk ik met eerbied naar de mens die de aarde bewerkt en zelf zijn groenten teelt nadat hij gespit en met veel geduld gewacht heeft.

De drang werd zelfs zo groot dat ik zelf goesting kreeg om mijn kunsten te tonen en ik zou de mensen eens laten zien wat voor een boer ik wel kon zijn, hoewel sommigen daarvan al van overtuigd waren zonder dat ik ooit maar een spade in mijn handen had genomen.

Op een dag toen ik van het werk kwam stapte ik een speciaalzaak binnen waar ne mens alles kon vinden voor boer en tuinder en ik moet zeggen dat ik versteld stond van hoeveel soorten spaden en harken er wel waren.

Om nog maar te zwijgen van alle hulpmiddelen waar bompa vroeger een stok of een koord voor gebruikte.

Als ne mens daar dan in zijn kostuum met plastron het tuingerief aan het inspecteren is heeft hij direct veel bekijks en toen ik daar in maatpak met mijn blinkende spade aan de kassa kwam voelde ik zo de ogen in mijn rug met de vraag of een “chauffeurke” niet bij de eerste spadesteek met blaren op zijn handen zou staan.

Eens thuis kon ik niet wachten en onder een stralende zon stond ik in mijn “onderlijveke”, korte broek en zondagse schoenen te zoeken naar een stuk grond dat ik zou kunnen bewerken.

Ze hadden mij altijd geleerd van klein te beginnen en dus koos ik een perceel van 2m op 3m zodat ik zeker was dat ik het onkruid de baas zou kunnen.

Maar als dat zo’n tijdje niet meer geregend heeft is de grond steenhard en na de vierde of vijfde spadesteek moest ik mijne rug al eens rechten want blijkbaar was er een groot verschil tussen boeren en gewoon aan een stuur draaien.

Potverdekke zeg, na vier of vijf lengtes stroomde het zweet van mijn lijf en lag het perceel erbij alsof de Alpen getroffen waren door een aardbeving.

Mijn buren konden blijkbaar alles schoon gelijk spitten en de grond effen leggen maar hier was het een wir war van verschillende kluiten waar de pieren mij zelfs kwamen uitlachen.

De zon was al aan het zakken tegen dat alles min of meer effen lag en blijkbaar zou ik met dat klein perceel meer als genoeg werk hebben.

Nadat het onkruid, een paar stenen en een stuk van de fundering van de garage was verwijderd uit het te bezaaien stuk grond kon ik eindelijk beginnen nadenken wat ik zou planten.

In de keukenkast en in de koelkast was ik opzoek gegaan naar inspiratie maar volgens het internet zouden asperges en witloof wat te moeilijk zijn in het begin.

Toen mijn oog op de conservenblikken met wortels en witte bonen in tomatensaus vielen wist ik wat ik zou planten.

De blikken waar de overlevingstermijn van overschreden was kon ik nu eindelijk vers hebben.

Op een klein perceel moet ge niet veel zetten en dus heb ik zes wortels gezaaid, twaalf witte bonen een struik prinsessenbonen, twee slaplantjes een beetje basilicum en tussen dit alles zal waarschijnlijk ook de kervel groeien die uit mijn handen gevallen is.

De planten van de netelsoep mag ik bij mijne gebuur gaan halen en zo is dat weer een maaltijd uitgespaard in crisistijd.

Elke dag ga ik het zaaisel besproeien en als leek staat ge daar niet bij stil hoe moeilijk dat het is als ge de gieter in één hand moet houden en de paraplu in de andere hand als het aan het regenen is.

Maar alle, als ne mens er maar plezier aan heeft hé.

Nu we al een tijdje verder zijn zit ik elke dag op mijn knieën met mijne neus tegen de grond om te kijken of er daar al iets groen tevoorschijn komt en ’t zal vooral een verrassing zijn want buiten de kervel die overal gestrooid ligt ben ik vergeten wat ik nu juist waar gezaaid heb.

Och…’t mag een beetje door elkaar staan ik ben tenminste zeker dat het vers zal zijn.

Ik voel mij een beetje boer en tuinder en ’t is zoals de kinderen, ne mens is steeds blij als hij ziet groeien wat hij gezaaid heeft hé.

Groetjes chauffeurke

Goedkope Valentijn

De tijd vliegt zo snel dat ondertussen Valentijn ook weer achter de rug is.

14 februari is de dag van de liefde en dan mag ne mens al eens uit de kast komen.

Ja, een inspanning ene keer per jaar is niks teveel en het komt er vooral op aan van origineel uit de hoek te komen en niet te tonen dat uw opzoekingwerk een sleur geweest is.

Maar jaar na jaar is de dag er vlugger dan men denkt en plots moet ge uw verstand breken om op het laatste moment in actie te schieten.

De bloemenwinkels maken speciale boeketten met zeven anjers en zeven rozen maar ne mens kan toch niet elk jaar bloemen geven, zeker als ge al twee keer per maand een “boké” bloemen schenkt omdat ge ’t één of ’t ander goed te maken hebt.

Chocolade durven ze ook al eens in verband met de liefde brengen maar omdat we hier thuis wreed op regime staan kon ik daar ook niet mee naar huis komen want binnen de kortste keren zouden we weer uit onze voegen barsten en de schuld leggen bij de koper van het lekkere doosje suikergoed terwijl we daar oog in oog met de weegschaal stonden en de wijzer ons op onze overdaad zou wijzen.

Verleden jaar had ik nog gevraagd wat ik moest kopen maar dat is ook niet erg origineel als men het initiatief overlaat aan deze die het cadeau moet krijgen.

Mijn lief had nog gezegd dat het beter was van iets nuttigs te kopen in plaats van al die prullaria die de kasten vullen en waar we binnen de kortste keren mee naar de rommelmarkten zouden zeulen.

Omdat mijn lief graag kookt en bakt had ik niet beter gevonden van een deegrol te kopen en ik moet zeggen dat ik het dit jaar wat veiliger ging houden.

Ja, als ze u ’s avonds staan op te wachten met de deegrol in de hand terwijl de oven al uren gedoofd is geeft dat een zeer onveilig gevoel.

Wat tegenwoordig zeer in de mode is zijn de verschillende soorten cadeaubonnen.

Bonnen in alle soorten, voor een weekendtrip, een ballonvaart, een verwenweekend, een lekker etentje, een boekenbon of een bon voor kleren ge kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het in voorraad.

In feite is het hetzelfde als een zeker bedrag aan Euro’s in een enveloppe te steken behalve dat er bij een bon opstaat wat ge er juist moet mee doen en dus niet echt de keuze hebt.

Ja, krijg maar eens een geschenkbon voor een ballonvaart als ge met hoogtevrees zit of een bon voor een gans jaar gratis gebruik te mogen maken van het lokale zwembad als ge niet kunt zwemmen.

Nee nee, ’t is allemaal zo simpel niet als ge een geschenk voor iemand moet kopen en al zeker niet als het over uw lief gaat dat ge nog een paar jaar wilt houden.

Ik heb zitten denken en denken en heb zelfs mijn collega’s geraadpleegd maar daar ben ik ook niet veel wijzer van geworden.

Maar via een reclamefolder vernam ik dat het wreed in de mode is van uw lief voor Valentijn een botoxkuur cadeau te doen of een paar siliconenborsten.

Als ge zo op den boerenbuiten woont verschiet ne mens nogal van wat er allemaal mogelijk is hé.

Ja, en omdat een vrouw ¼ van de dag in de spiegel kijkt en ¾ van de dag gebruikt om te corrigeren wat ze in de spiegel zag vond ik het nog geen slecht gedacht van zo eens iets modern te schenken.

‘t Was toen ik naar een paar gespecialiseerde beenhouwers in menselijke sculpturen belde dat ik wreed verschoten ben.

Meer dan 800 Euro voor een ooglidcorrectie en meer dan 3000 Euro voor een paar borsten waar men verplicht is van ze per twee te kopen wil het op iets trekken.

Amai mijn voeten, als ge ziet wat een spuitbus silicone in de Gamma kost kunt ge al denken wat die mannen daar op verdienen als ze het mes in uw vel zetten.

Maar allé ik breng het waarschijnlijk te simpel naar voor en omdat ik bij een nieuw paar borsten geen goesting had om ook mijn handen te laten opereren ben ik er maar vanaf gestapt en kon ik verder zoeken naar mijn cadeau.

Lingeriesetjes zijn ook wreed in de mode maar ’t is niet omdat ne mens daar eens met een gat in zijn kous loopt dat ge daarom zotte kosten moet doen, om nog maar te zwijgen dat de stukjes lingerie steeds kleiner worden en dat ne mens dus vlugger een valling opdoet hé.

Ja, ze moeten dit jaar niet komen zeggen dat ik er niet aan gedacht heb, ik heb potverdekke zitten denken tot de dag voor Valentijn en moest vaststellen dat ik meer gedacht dan gekocht had.

Daar staat ge dan met lege handen!

Terwijl ik een uitvlucht aan het bedenken was ben ik maar begonnen met de “patatten” te schillen op Valentijn als teken van vergeving.

Ik had de tafel schoon gedekt met ons zondagsservies en naast het bestek onze gekleurde servetten met kerstmotief gelegd.

Een theelichtje om wat sfeer te brengen en vooral een goede fles wijn afgetrokken om mij wat moed in te drinken.

Tegen dat mijn lief thuis kwam heb ik nog de borden gedresseerd met elk twee sneden” kop” en ernaast een toeter mosterd die ik gespoten had met de spuitzak die mijn lief gebruikt voor de desserts.

Awel ik moet zeggen dat mijn lief wreed verschoten was toen ze binnenkwam.

Eerst wist ze niet goed wat zeggen en bijna emotioneel kwamen de woorden “Bolleke ’t is schoon, ge hebt uw best gedaan”.

Potverdekke ze leek het nog te menen ook!

Het deed haar plezier dat ze voor ene keer niet moest koken en dat ik alles zo schoon opgesteld had, ze voegde er zelfs aan toe dat het niet nodig was om met geperste kop de “patatten” te schillen en dus had ik mij zeker uitgesloofd.

Romantisch en amoureus hebben we onze geperste kop naar binnen gespeeld met ne “Cheval Blanc” van 2004.

Ja, ik had die fles in ’t wit paard in Blankenberge gewonnen in 2004 en ze kwam nog goed van pas.

Allé, ’t is maar om te zeggen dat het inderdaad de geste is die telt en dat Valentijn helemaal niet duur hoeft te zijn.

Omkader de gewone kost met wat sfeerlicht, gekleurde servetten en vooral vier verliefde ogen en het komt allemaal goed.

Ja, geloof het of niet maar ik ben nu al bezig met het menu aan het opstellen voor volgend jaar, kwestie van op tijd te zijn hé.

Groetjes chauffeurke  

Hello evrybody

Het gebeurt niet zo vaak maar af en toe moeten we ook onze directeur(s) eens vervoeren en meestal hangt het gesprek in de wagen af van hun humeur.

Uren zitten ze opgesloten in hun bureel en als ze dan al eens naar buiten komen proberen ze hun status waarde te geven of proberen ze al eens humoristisch uit de hoek te komen als er meerdere personen in de wagen zitten.

Vandaag kroop hij alleen in de wagen en omdat de verkiezingen gevolgd werden door het vakantiereces van de kamer hadden we elkaar al een paar maand niet gezien.

Ja, ik hoef niet te zeggen weken want ik denk dat het twee maand geleden was.

Als ze slecht gezind zijn wordt er niet gesproken of gaat het gesprek over het werk en hoe moeilijk een directeur het wel heeft en als ze goed gezind zijn kan er al eens een gesprek ontstaan die wat meer met de privé sfeer te maken heeft.

-Dag chauffeurke, rijd gij met mij?

Omdat ik alleen was had ik niet veel andere keuze en moest dus wel positief antwoorden.

-Ja meneer directeur.

Omdat we de middeleeuwen voorbij zijn en de koetsen en hoge hoed of kepie uit het straatbeeld verdwenen zijn laat ik ze zelf hun deur opendoen zodat die mensen ook eens iets doen tijdens hun werkuren.

-En meneer directeur naar waar gaat de rit.

-Awel, ’t is altijd hetzelfde, gisteren zijt ge met iemand van het protocol geweest en blijkbaar was er niet goed afgesproken en stond ge daar een dag te vroeg en nu moeten nog alle regelingen getroffen worden voor zaterdag en kan ik weer alles gaan oplossen.

Daarmee wist ik nog niet waar hij moest zijn maar omdat hij sprak dat ik er gisteren een dag te vroeg stond nam ik maar het initiatief van naar dezelfde plaats te vertrekken.

-En chauffeurke, hoe was het verlof?

-Och…gewoon, kalm.

-En zijt ge niet weggeweest?

-Ja, een paar dagen Elzas maar meer ook niet.

-Ja, ik ben ook niet weggeweest, en met die regering die maar niet gevormd raakt ben ik dan maar stand-by gebleven.

-Ja, als ze zo verder doen is er na het verlof nog geen regering en zijn we na het verlof terug in verlof.

Ik weet dat ze niet graag hebben dat ge drie keer hetzelfde woord herhaalt in dezelfde zin en zeker het woord verlof niet.

-Verlof…verlof, als ik dat eens goed bekijk zijn er daar diensten die meer verlof hebben dan dat ze werken. Sommigen die ¾ werken, werken nog meer dan iemand die voltijds werkt.

Waarschijnlijk wist hij ook dat ik niet hou van drie maal hetzelfde woord in een zin te gebruiken en zeker niet het woord werken.

-Ja..ja…Allé ’t is nog goed weer vandaag hé.

-Mmmm ja, we hebben nog niet veel gehad in augustus.

-Nee, ’t is waar.

-En hoe is het nog in de dienst bij jullie?

-Oooch…goed meneer directeur.

-In feite zit ge daar toch goed, en hebt ge een schoon leven en zijt ge goed betaald en hebt ge veel verlof.

Dat zijn zo van die dingen waar ge altijd moet mee opletten wat ge gaat antwoorden.

-Euh…ja ja we zitten daar zeer goed en we hebben ook wat verlof.

-Ja…en ’t och goed betaald ook?

-Euh…ja ja, maar u toch ook veronderstel ik?

-Mmmm…wat hebt gij gedaan van studies chauffeurke?

Dat zijn van die thema’s waar ik van hou.

-Ikke…niks!

-Hoe niks…ge hebt toch gestudeerd?

-Nee..

-Jamaar, alle zijt ne keer serieus, ge moet niet beschaamd zijn, ge hebt toch een diplome van ’t één of ’t ander.

-Nee zelfs dat niet, ik heb niks gestudeerd,ik heb geen diploma en buiten de universitaire kleuterschool van Gemeldorp ben ik gans mijn leven tegen mijn goesting naar ’t school geweest omdat het van moeten was.

Na het zesde studiejaar hebben ze mij laten overgaan omdat ik een lange arm had en dan hebben ze mij met mijn twee linkerhanden in een technische school gestoken waar ik op mijn 15^e gaan werken ben omdat ik volgens sommigen te dom was om het zelfs te helpen laten donderen en dat ik het zelfs als weerman niet zou kunnen waarmaken.

-jamaar allé, ge zijt ermee aan ’t lachen.

-Als er nu één zaak is waar ik nooit mee lach dan is het mijn schoolperiode.

-Ge hebt toch iets gevolgd…een bepaalde richting?

-Ja, ’s morgens met de rang naar de school en ’s avonds met de rang terug richting huis dat was de enige richting die ik gevolgd heb.

Och…ja, ik heb eerst houtbewerking gevolgd en omdat ik meer kon zagen dan schaven heb ik het volgende jaar voor metaalbewerking gekozen en dat was de periode dat ze in ’t school heel wat materiaal hebben mogen vervangen.

-Maar had ge dan geen interesse?

-Nee…alle toch niet in wat er op het bord of in de boeken stond.

-En wat zeiden ze dan thuis en in de school?

In de school vroegen ze mij wat ik daar nog kwam doen en dat ik juist goed was om achter de vuilkar te lopen en eens thuis vertelde ik wat de meester gezegd had en werd ik bedankt voor mijn eerlijkheid met een paar lappen op mijne kop en ne stamp onder mijn gat.

-Dus als ik het goed versta zijt ge in het parlement begonnen zonder diploma?

-Ja…straf hé.

-Ja dat is inderdaad straf!

-Opgelet ik besef nu pas wat ik allemaal gemist heb in de school want als chauffeur hebt ge dat allemaal nodig hé.

Als ik naar Waterloo rij komt mijn aardrijkskunde naar boven en vraag ik mij af of het nu Napoleon is die ginder onder dienen molshoop ligt met de leeuw op zijnen buik of dat dienen Leeuw daar staat omdat de Vlamingen aan het uitsterven zijn.

Ja, en als ik naar MalmedY of Aarlen rij dan denk ik vaak aan de slag om de Ardennen waar ze nogal gevochten hebben voor die gerookte hespen die ginder hangen.

En rekenen daar was ik ook niet goed in en gelukkig vragen ze mij nooit van al de opritten samen te tellen die ik op een dag neem want ik zou het niet weten.

-Jamaar zo licht moet ge daar niet overgaan want studeren is zeer belangrijk.

-Natuurlijk is het belangrijk, stel u voor dat ik zou meedoen aan een quiz op tv en dat ge niets kent.

-Allé ik hoor het al, uw school heeft geen goede herinneringen nagelaten.

-Nee…en u meneer directeur wat heeft u gestudeerd?

-Och…ik heb rechten gestudeerd.

-Amai…

-Ja, voor ik in de kamer ben begonnen was ik advocaat.

-Amai…

Ja, af en toe moet ge eens “amai” (in de vragende vorm) tegen die mannen zeggen dan lijkt het wel of ge verwonderd zijt en vol bewondering staat omdat ze daar een paar jaar meer hun broek hebben versleten.

-Ja ja chauffeurke…ondertussen werk ik daar al bijna 20 jaar, en gij?

-Och…ikke bijna 30 jaar.

-Amai…

-Ja, dat zal nog den tijd geweest zijn dat men in het parlement kon beginnen zonder diploma hahahahahaha.

Ik voegde er een lach aan toe om er toch op te wijzen dat het humoristisch bedoeld was maar ook niet te lang lachen dat ze het ook verstaan wat ge wilt zeggen.

-En chauffeurke, moest ge nu uw leven herdoen, wat zou je dan doen in ’t school?

-Awel…als ik echt de kans zou krijgen om mijn leven te herbeginnen en rekening houdend met wat ik nu weet en dat ik zou kunnen terugkomen in dezelfde periode, dan zou ik nog minder doen in ’t school.

-Meent ge dat?

-Ja, hoe meer ik deed, hoe meer straf ik moest schrijven, dus zal er wel iets niet goed geweest zijn hé.

-Maar zou je dan niet hoger willen mikken of een leidinggevende functie willen hebben indien je kon herbeginnen.

Dat zijn zo van die vragen waar ze hun eigen wat meer op het voorplan willen zetten en de grens willen leggen tussen dom en slim.

Awel daarvoor zijn ze bij mij aan het juiste adres.

-Euh…nee eerlijk gezegd niet, ik heb nog mijn principes en ik heb al geweigerd om hoofd van een dienst te worden al was het maar om mijn eigen collega’s niet te moeten commanderen.

-Jamaar, een leidinggevende functie is veel meer dan dat hoor, ik moet dossiers opstellen en als er beslissingen te nemen zijn dan…ja dan weten ze mij wonen en is het een serieuze verantwoordlijkheid dragen.

-Ja ja, natuurlijk meneer directeur, maar als ge die dossiers schoon geschreven hebt zou het toch niet de eerste keer zijn dat ze niet goedgekeurd worden door de parlementairen en dat het zelfs de gans andere kant opgaat.

-Euh…ja…

En die beslissingen moeten goedgekeurd worden en soms hebt ge de verantwoordelijkheid van iemand onder zijn voeten te geven waarna den dienen dan weer gaat reclameren bij de parlementairen en dan is het toch de directeur die onder zijn radijzen krijgt.

-Euh ja…dat gebeurt.

-Awel dat vind ik nu triestig zie, zo wreed en lang gestudeerd om zoveel werk te doen en dagen te zitten nadenken om daarna te zien dat ge het als directeur toch moet doen zoals een ander het u opdraagt.

-Euh…jamaar..

-Maar ik versta dat wel, ge zult gij ook niet slecht betaald zijn om na te denken zekerst.

-Euh…we zijn er bijna zekerst?

-Ja, daar, ik zal u hier afzetten als het niet stoort van de laatste 20m te voet te gaan.

-Nee nee zeker niet.

Nog geen 5 minuten later stond hij daar weer aan de wagen!

-En..?

-Euh…ja, de vergadering is pas om 10u.

-Hoe..ik dacht om 9u15?

-Nee nee om 10u!

-Oei…hoe komt dat?

-Ja, dat zal mijn secretaresse zijn die haar vergist heeft in mijne agenda.

-Ja ppfff ge kunt tegenwoordig op niemand van die universitaire nog rekenen hé.

Niet dat ik de universitaire wou afbreken maar gewoon even de grens verleggen want tussen studeren en werken of organiseren ligt er nog een hemelsgroot verschil.

Ja, er lopen in de kamer verschillende diploma’s rond van A1 en A2 en A3 en A4 hoedje van, hoedje van papi…oei sorry ik liet mij even gaan.

Allé maar om te zeggen dat er hier honderden diploma’s aanwezig zijn en dat ze misschien ooit wel eens zullen beginnen werken als het hen goed uitkomt.

Het was in de wagen in elk geval stil geworden en dus had den directeur nog even tijd om wat telefoontjes te doen om met zijn leidinggevende functie uit te leggen aan zijn personeel hoe en wat ze moesten doen zodat hij weer proper werk kon afleveren die een ander geschreven had.

Na de vergadering stapte hij met gerimpeld voorhoofd terug in de wagen.

-Chauffeurke ge moogt mij terug naar de kamer brengen!

-Oké…en moet ge nog terugkomen vandaag?

-Nee nee, ik weet nu al niet wat ik hier komen doen ben en in feite moest ik hier zelfs helemaal niet zijn.

-Oei…ge zijt toch niet voor niks geweest?

-Jawel want de voorbereidingen voor zaterdag zijn voor een totaal andere dienst dan de mijne.

-Oei…moet er dan nog iemand anders komen?

-Dat ze hunne plan trekken, ik ben geweest en als een ander er bij betrokken is moeten ze maar zelf aanwezig zijn, ieder zijn werk.

-Dat zeg ik ook altijd en ’t beste zal zijn dat ik deze namiddag eens ga horen hoe het zit voor zaterdag.

-Hoe, wat hebt gij daar mee te zien?

-Awel, als de vergadering van gisteren vandaag was en dat gij in de plaats van iemand anders geweest zijt en het u niet gaat aantrekken dan zal er niemand van op de hoogte zijn en dus moet ik maar juist weten wie we zaterdag moeten wegbrengen en om hoe laat we ze moeten gaan halen en waar en ook nog waar we ze moeten naartoe brengen en om hoe laat we ze terug moeten ophalen.

Meer moeten we niet weten maar omdat we geen secretaresse hebben moeten we alles zelf doen.

-Ha ja…jamaar ik zal misschien nog wel iets laten weten.

Toen hij is uitgestapt heb ik in mijn eigen zitten vloeken dat ik godver…beter had moeten leren in ’t school, dan had ik mij ook een secretaresse kunnen permitteren en had ik ook naar vergaderingen kunnen gaan waar ik niet moest zijn om dossiers op te stellen waar ge het u allemaal niet teveel van moet aantrekken omdat een ander er toch anders over beslist en dat ge nog tegen de mensen kunt zeggen dat ge ze misschien zult contacteren zonder zekerheid te hebben.

Natuurlijk moet ge daarvoor gestudeerd hebben wilt ge de titel van directeur hebben om niet onder uw voeten te krijgen hé.

Groetjes chauffeurke   

Kamer 317

Sommige mensen vragen mij hoe het afgelopen is met het onderzoek in het ziekenhuis en dus zal ik dat hier eens gaan vertellen op mijn manier;-))

Naar het schijnt konden ze met een gewone scan niet alles duidelijk zien in mijn gespierd lijf en dus moest ik volgens de cardioloog een paar dagen binnen voor een coronaire scan.

Ik had er nog nooit van gehoord maar met de documentatie die ik had meegekregen was ik zoet om een half uurtje te lezen en mij verder ongerust te maken.

Ik moet wel zeggen dat de steunende woorden van velen de schrik al wat hadden weggenomen.

Ja, als ne mens maar om de zeven jaar eens bij de dokter gaat dan is een hospitaal direct schrikwekkend hé.

Maar verleden donderdag was het zover, ik moest mij om 8u aanmelden op de dienst cardiologie in Aalst en dus was het tijd om mij klaar te maken.

-Zeg chauffeurke hebt ge alles mee?

-Euh…ik moet toch maar juist mijn lijf mee hebben.

-Hoe…ge moet toch toiletgerief meenemen en uwe pyjama en iets om te lezen want ge gaat niet kunnen bewegen en uwe bril en uw sloffen.

Allé om een verhaal kort te maken ben ik daar mijn valies beginnen vullen en ’t was precies of ik voor 14 dagen op wintersport vertrok.

Omdat we schrik hadden van in de file te zitten waren we wat vroeger vertrokken en omdat we geen file gezien hebben waren we daar bijna een uur te vroeg.

Ik schreef mij in en we mochten direct naar de dienst gaan waar ze mij met open armen ontvingen en ik direct een kamer kreeg.

Kamer 317.

De verpleegster opende de deur en vertelde dat ik mij op mijn gemak mocht zetten en dat het niet nodig was van mijne pyjama aan te trekken maar eerder het slaapkleed dat ze daar voor mij hadden voorzien.

Zo’n model dat vooraan dicht is en vanachter wreed de wind pakt omdat er geen knoppen aanstaan.

Mijn lief kon er nog mee lachen.

-Awel chauffeurke dat gaat u goed staan zo een shoon kleed.

Terwijl mijn lief mijn valies aan het uitpakken was en mijn skigerief dat nog in die valies zat van verleden winter in de kasten stapelde kleedde ik mij dan maar uit.

Ppfff…daar lag ik dan op mijne rug in een bed waar je de matras met afstandsbediening kon regelen.

Ja, mijn lief moet dat dan allemaal eens proberen en binnen de kortste keren nam ik daar alle poses aan telkens ze het bed verstelde.

Mijn knieën lagen op zeker moment bijna naast mijn oren en met dat kleed aan was dat echt geen zicht.

Boven mij hing er zo een handvat zoals waar ze in de dierenzaak de papegaai opzetten en naast mij stond een ijzeren kastje waar ook een afstandsbediening aanhing om de verpleegster te roepen.

Maar zonder dat ik er op geduwd had vloog daar ineens die deur open en de verpleegster kwam mij zeggen dat ze mij gingen klaarmaken.

Hoe…nu al?

Ja ja, het zal binnen de kortste keren aan u zijn.

Dat is het nadeel als ge daar uwe eerste zijt dan is er niemand voor u om eerst op te testen hé.

-Ik zal beginnen met u te scheren hé.

-Euh…mij scheren, maar ik ben al geschoren deze morgen moet ik er dan zo goed uitzien?

-Jamaar ’t is niet uwe baard vanboven dat ik ga scheren maar rond uw lies waar de chirurg straks gaat snijden hé.

Dat zijn zo van die momenten waar ne mens hem veel vragen stelt.

Zonder scheerschuim begon ze eraan en ik dierf daar geen millimeter bougeren want ’t was niet de eerste keer dat ik in mijn eigen kaak snee, ge moet dan niet vragen als ze hun daar beneden eens misrekenen hé.

Opgelet echt veel verstand had die verpleegster er nu ook niet van want ze scheerde maar één kant en dus lag ik daar maar half geschoren.

-Voila, ik ga nu nog een baxter aan uw arm hangen en dan komen ze u direct halen.

De woorden van “ze komen u direct halen” hebben zo iets ongeruststellend maar er was geen weg terug.

En ja, een paar minuten later kwamen ze mij halen en blijkbaar moest alles snel gaan wat mij ook al niet geruststelde.

Ik keek nog eens naar mijn lief en volgens de blik in haar ogen zou alles wel goed gaan.

Twee verpleegsters reden mij als volwaardige chauffeurs door de gangen van het hospitaal en na een paar bochten duwden ze mij de lift in.

De reis ging verder door de gangen van de kelder tussen de gestapelde dozen allerhande tot bij een deur waar op een geel vlak een zwarte schroef getekend stond.

Eens de deur open reed ik in feite een operatiezaal binnen en daar nam en andere verpleegster over.

-Dag meneer, is alles goed met u?

-Ja, het kan niet beter zijn ’t is daarom dat ik hier zo op mijn gemak lig.

-We zullen u eens gaan klaarmaken en de chirurg zal onmiddellijk gaan komen.

-Euh…ja hij moet zich echt niet haasten want ik heb vandaag toch niks te doen hoor.

Mijn slaapkleed werd over mijne kop getrokken en met twee trokken ze een lang blauw laken over mijn lijf.

-Vooral zien dat je het deken niet aanraakt want dat is steriel hé.

Ik was verplicht van mijn handen achter mijne kop te brengen om er niet meer aan te komen en dan komt dat zo precies over of ge daar wreed op uw gemak ligt.

-Voila, de dokter heeft juist gebeld dat hij in de file zat maar hij zal er direct gaan zijn.

Ppfff…ik weet hoe dat is om in de file te zitten ne mens stapt dan nerveus uit zijne auto en als ge op zijt van de zenuwen doet ge uw werk maar half en ongeconcentreerd.

Hadden ze nu echt geen ander slachtoffer om mee te beginnen.

De verpleegster begon met daar beneden alles te ontsmetten en binnen de kortste keren zag ik zo rood als een indiaan die zonder pluimen in de zon had gelegen.

-Euh…is de anesthesist er al?

-De anesthesist?

-Ja, om mij in slaap te doen hé.

-Ha, maar ge gaat niet slapen hé.

-Hoe????

-Nee u wordt lokaal in slaap gedaan en dan kunt ge alles live volgen op het grote scherm.

Potverdekke dat ook nog eens en ik die dacht dat ik zou ontwaken met wat geluk als alles achter de rug was.

Plots vliegt die deur daar open en komt er daar een jonge gast binnen met zijn haar volledig in de war.

-Bent u chauffeurke?

-Euh…ja.

-De goede morgen, excuseer dat ik wat later ben maar je weet wel het verkeer hé.

-Euh…jamaar ’t is geen erg doe maar wreed op uw gemak ik heb al de tijd hoor.

-Voila ik ga u een spuitje geven om u lokaal te verdoven.

-Mmmm.

-Ontspan u maar.

Ik zag hem die spuit opvullen en plots kreeg ik mijn kinderinstinct terug.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAUUUUUUUWWWWWWWW.

-u hoeft nog niet te roepen want ik heb nog niet geprikt hoor.

-Euh…ha…jamaar dat was omdat mijn haar geplet zat onder mijne rechterarm.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik van de spuit niks gevoeld heb en dat hij mij zelf moest vragen of ik nog gevoel had.

-Voelt u nog iets?

-Euh…nee.

-U zal misschien een klein prikje voelen maar dat is onmiddellijk over, ik ga nu een buisje in uw kransslagader brengen en via deze weg breng ik dan een slangetje met camera binnen.

Als de aders verstopt zijn kunnen we dit ook gebruiken om een ballonnetje op te blazen om de aders open te drukken of om een stent te plaatsen indien nodig.

Ondertussen had hij het buisje al ingebracht en had ik helemaal niets gevoeld.

-U kan nu op het scherm volgen.

-Boven mij ging zo een grote plasma tv en plots zag ik daar de binnenkant van mijn lijf.

Een geluk dat ik nuchter moest binnenkomen want anders had hij zeker mijn frieten op een bedje van sla zien liggen naast mijn entrecote van 500grammen.

Ook de Orval leek ik niet te zien en het rode was nog de vraag of het nu bloed was of dienen Bordeaux van 2004.

-Voila u ziet daar uw rechtse kransslagader die blijkbaar aan de kleine kant is vergeleken met deze links maar dat is bij 1 op 3 personen zo hoor.

Op de achtergrond ziet u de longen en daar zie ik…twee kleine bolletjes…zeer eigenaardig want die horen daar niet thuis.

-Euh…maar als man is het misschien toch normaal die kleine bol….

-Ja maar hier zit ik veel hoger hoor en het is eerder iets in metaal.

-Ha ja…maar dat is niks hoor dat is nog van in de tijd dat ik met mijne pa op jacht ging en dat ze mij voor een konijn genomen hadden, ik heb er zo nog een paar in mijn been zitten ook.

-Allé dan…

Hij zat zo nog wat te peuteren van links naar rechts en hoewel dat darmpje zeer goed zichtbaar was en voyageerde van boven naar beneden voelde ik echt niets.

-Voila chauffeurke, ik zie echt niets om u ongerust over te maken en dus hoeven we geen andere ingreep te doen.

Ik ga alles verwijderen en de wonde sluiten, u moet vooral de eerste uren op uwe rug liggen, niks zwaar opheffen, niet teveel bewegen en geen inspanningen doen.

-Euh…moet ik dan gaan werken?

-Nee ik zeg juist geen inspanningen.

-Awel…ik werk aan de staat en daar liggen we soms ook op onze rug en nemen we niks zwaar op en mits de regering op haar gat ligt zijn er ook geen inspanningen hé.

-Awel dan mag je van mij vanaf maandag gaan werken.

Nadat de wonde was gedicht kwamen de twee vrouwelijk chauffeuses mij halen om mij terug naar de kamer te rijden.

Het eerste wat ik deed was naar mijn lief bellen en ze was wreed verschoten want ze was zelfs nog niet thuis dat ze al bijna terug mocht achter mij komen.

-Zeg Bollie ’t is hier al gedaan.

-Hoe..nu al?

-Ja ja, en ik heb niets gevoeld en alles is goed.

-En om hoe laat mag ik u komen halen.

-Awel om 15u want ik ga hier eerst stoofvlees eten en zet maar een fles champieter klaar voor deze avond.

-Jamaar Brollie moogt gij wel drinken?

-Ja ja meneer doktoor heeft gezegd dat ik veel moet drinken om die contrastvloeistof weg te krijgen.

-Jamaar toch geen alcohol.

-Euh…hij heeft geen merk genoemd maar naar het schijnt zet alcohol de aders open en ’t is toch daarom dat ik ben binnengegaan hé.

-Allé tegen 15u kom ik u halen.

Het kwam er nog juist op aan om nu gedurende die paar uren niet te bewegen en op mijne rug te blijven liggen.

Awel ge kunt niet geloven hoe lastig het is om erwtensoep te drinken en stoofvlees te eten als ge op uwe rug moet liggen ppfff.

Om 15u stipt stapte mijn lief de kamer binnen en wat was ik gelukkig dat ik haar zag.

Vooral het geluk dat er niets ergs aan de hand was en dat het leven zijn gewone gang kon gaan.

Opgelet, het zijn ook die momenten waar ik even blijf stilstaan bij deze die het minder goed hebben.

Gisteren nog een ex collega die binnen moest voor een maagzweer en die ondertussen de volledige maag is verwijderd.

Daarom wil ik via deze weg eerst en vooral zeggen dat een coronair onderzoek veel ernstiger klinkt dan dat het in feite is maar wil ik ook iedereen veel beterschap wensen die momenteel met de gezondheid sukkelt.

Voila, zo kan ik straks terug beginnen trainen voor het WK maar zoals de dokter gezegd heeft ik moet het zeker nog rustig aandoen en dus kan ik niet anders dan volgende week te gaan werken hé;-))

Groetjes chauffeurke

De Belgische vulkanen komen ook in werking.

De grote kuis van Pasen was nog maar net gedaan dat ze ons ginder een stofwolk uit Ijsland stuurden.

De mens staat er niet bij stil wat voor gevolgen de natuur allemaal kan hebben en met die vulkaanuitbarsting werden we nog eens met onze voeten op de grond gezet.

Letterlijk dan want van vliegen was zeker geen sprake meer.

Awel ge kunt het niet geloven hoe ik het mij al heb beklaagd dat ik met Pasen niet naar het buitenland was vertrokken.

Ja, die mannen die wel vertrokken waren met het vliegtuig kregen daar plots een paar dagen vakantie bij.

Maar ja, probeer dat maar eens uit te leggen aan uwe baas met de naam van een vulkaan dat ge zonder stotteren niet in één keer kunt uitspreken.

De vulkaan spuwde en bleef maar spuwen zodat as en damp kilometers hoog vlogen.

Het besneeuwde landschap veranderde plots in een grijze en stoffige gedaante en gaan skiën zonder stofvod om uwe skibril af te kuisen was niet meer mogelijk.

Op sommige momenten was het tijdens de dag zo donker dat het wel nacht leek en dus wist de Ijslandse bevolking niet meer wanneer ze nu juist moesten opstaan of gaan slapen.

Ja, één vulkaan en alles lag in de war.

We kunnen het ons moeilijk voorstellen omdat wij er maar van op afstand mee te maken hebben maar stel u het leven ginder eens voor.

Neem gewoon de dingen van bij ons zoals we ze dagelijks zouden doen.

Uw groentetuintje kunt ge gaan zoeken onder een meter stof en ’t zal serieus spoelen zijn wilt ge niet knarsetandend op uw sla zitten knabbelen.

Ja, stel u voor dat ge ginder ruitenwasser zijt of zo één van die beroepen waar de mens verwacht dat het blinkt als ge weg zijt.

Ik vergelijk dan altijd met mezelf en met het beroep waarvoor ze mij betalen om aanwezig te zijn en ik moet zeggen dat ik al volop aan het dromen was.

De vliegtuigen mochten niet vliegen omdat er anders stof in de motoren zou opgezogen worden en dus dacht ik in het begin dat ze in het Parlement er ook zouden van uitgaan dat wij met de auto’s niet zouden mogen rijden omdat er anders ook stof in onze motor zou vliegen.

Awel, daar had ik mij al serieus aan mispakt …ppfff.

Stilstaand in de file onder de Brusselse fijne stofdeeltjes droomde ik er stiekem van dat er in België ook een vulkaan zou zijn en dat die misschien ooit ook wel eens tot eruptie zou komen.

Maar ja, waar kunt ge nu in Godsnaam in ons klein land een vulkaan vinden?

Awel ik ben op de kaart eens gaan zoeken en ik heb er toch wel één gevonden zekerst.

Ja ja, in Brussel-Halle-Vilvoorde ligt er daar een vulkaan die op uitbarsten staat.

Terwijl ik hier bezig was met dit cursiefje te schrijven was hij naar het schijnt al wreed aan het broebelen en zou het wel eens kunnen dat er eerstdaags een uitbarsting komt.

Op zich is de Vulkaan niet zo gekend in het buitenland en in Ijsland zullen ze er waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebben maar moest het tot een uitbarsting komen dan zou het er nog wreed kunnen stuiven.

Politieke wetenschappers hadden mij zelfs gezegd dat zo’n uitbarsting van de vulkaan Brussel-Halle-Vilvoorde zelfs een aardverschuiving tot gevolg zou kunnen hebben en dat de regering er zelfs zou van omver kunnen vallen.

Ja, als al die volksvertegenwoordigers daar in het halfrond op hun gat liggen is dat wel 150 op de schaal van richter en dat is veel voor een land dat maar een knoopsgat groot is hé.

Het politieke stof zou zowel Vlaanderen als Wallonië bedekken en daar rond Brussel zou het land zelfs kunnen scheuren.

Ja, met de jaren zou zelfs het hele land kunnen scheuren en zou men bruggen moeten bouwen om over de lavastroom van Vlaanderen naar Wallonië te gaan.

Maar allé zover zijn we nog niet, zolang de politieke vulkaan maar broebelt valt alles nog mee.

In feite is de vulkaan Brussel-Halle-Vilvoorde al ongeveer 50 jaar in werking en geen Belg die er echt van wakker ligt.

Ja, telkens er eens een schok is en het in het nieuws komt dan schiet iedereen wel eens wakker maar ’t is niet zo dat ze het vliegverkeer van Brussel of Charleroi er al hebben voor moeten stilleggen.

Och…we zien wel en het beste is van gewoon af te wachten want aan echte natuurrampen is niks te doen.

’t Is natuurlijk juist te hopen dat met een zware uitbarsting er nog drinkwater naar Vlaanderen stroomt, maar dat zal wel zekerst zolang er geld naar Wallonië drijft.

Och…een vulkaan doet altijd veel stof opwaaien maar eens de zon weer komt piepen liggen de twee landsgedeelten terug naast elkaar te zonnen hé.

Groetjes chauffeurke

Brakel – Halle - Vilvoorde

Er zijn zo van die weken waar ne mens serieus moet nadenken over wat hij gaat schrijven en dan zijn er zo van die weken waar er zoveel nieuws te rapen valt dat mijne inktpot ervan overloopt.

Na de aswolk die uit Ijsland kwam binnengewaaid werd ook B-H-V van onder het stof gehaald.

Al jaren houden ze er ons ginder in de wetstraat mee wakker terwijl de gewone mens er niet echt wakker van ligt.

Wakker liggen niet maar van op de zenuwen krijgen wel en op den duur wil iedereen wel dat B-H-V gesplitst wordt al was het maar om eens iets anders te lezen in de gazetten.

Ik stel mij soms de vraag of velen wel zouden weten voor wat B-H-V staat en wat de betekenis ervan is.

De B staat sinds enige tijd voor Brakel want sinds ze een nieuwe voorzitter bij de VLD hebben die mogen we toch wel zeggen dat er ’t één en ’t ander aan het veranderen is.

Het dossier van Brussel-Halle-Vilvoorde werd terug geopend voor de zoveelste maal en op den duur stonden er daar meer ezelsoren aan zodat het telkens langer duurde om er een oplossing voor te vinden.

Indien er niet zou ingegrepen worden waren we vertrokken om dezelfde weg te bewandelen als deze van de Voerstreek waar niemand meer over praat.

Ja, jaren was er ook ambras en onenigheid in de voerstreek en van de een op de andere dag repte er niemand nog een woord over.

En toch gaat het leven er zijn gewone gang en bloeien de bomen er nog steeds volgens de seizoenen.

De vogels maken er terug hun nesten op een tak zonder dat T.A.K moet staan voor taalactiecomité.

Blijkbaar was “Alexanderke” het ook meer dan moe om problemen telkens te zien doorschuiven en als jonge snotter in de politiek stelde hij dan maar de daad bij het woord.

Jawadde zeg, terwijl het maar om Brussel-Halle-Vilvoorde ging was plots gans het slapende Wallonië wakker geschoten.

Het was hetzelfde effect als toen ik op een nacht tegen een elektrische afsluiting van een weide stond te plassen.

Ja, een elektroshock waar ge klaarwakker schiet en met grote ogen rondom u kijkt om een oplossing te vinden voor het probleem.

Alle vingers wezen plots zijn richting uit alsof hij de stekker van de regering wou uittrekken, terwijl ik juist denk dat hij geen stekker heeft uitgetrokken maar wel juist de elektriciteit terug heeft opgezet.

Eigenaardig hoe sommige tegenstanders plots terug wilden onderhandelen en zelfs het woord oplossing bijna perfect in het Nederlands uitspraken.

Och…ik weet wel dat er nu gepraat wordt over die “deadline” van een paar dagen die volgens mij al een paar jaren duurde en dus was het tijd voor verandering.

Terwijl ik dit hier allemaal schrijf is het nu afwachten of het volgende toneelstuk in het halfrond een Vlaamse of Waalse opvoering zal zijn en hopelijk spelen ze niet terug “de dove van Porto” want het Warandepark ligt zeer dicht bij het Parlement.

De H in B-H-V staat voor Halle en zelfs het medialandschap had er onder te lijden want in het programma “mijn restaurant” werden de deelnemers in Halle aangemaand om een Nederlandse naam te kiezen.

En ik die dacht dat B-H-V juist te maken had met de kieskring maar ’t is dus veel meer.

Als we nu al een Vlaamse naam moeten geven aan een restaurant met Franse keuken dan zal het straks ook wel verboden zijn om straks als Vlaming een Frans of Waals lief aan de haak te slagen.

’t Is te hopen dat niet alle Franse dranken of gerechten van het menu moeten verdwijnen of we gaan in sommige gemeenten wreed met honger zitten.

Och…we kunnen er eens mee lachen en ik stel mij nu al de vraag met wat het buitenland gaat lachen als ook dit probleem is opgelost.

Ja en dan is er nog al het andere nieuws waarmee we de voorpagina halen.

De B zou hier dan de eerste letter kunnen zijn voor Bisschop of Brugge maar daar ga ik niet over uitweiden.

Nee ik zet de B terug voor Brakel waar het verleden weekend uitverkoop was in het klooster van “De zusters van Maria”.

Ik ben al naar veel uitverkopen geweest maar nog nooit naar een klooster en dat was toch heel bijzonder.

Hoe het komt weet ik niet maar ik heb altijd iets met kloosters gehad, de rust, de stilte en zoveel andere zaken die verloren gaan in het dagelijkse leven.

Groot was mijn verwondering toen ik de grote opkomst zag waaronder waarschijnlijk veel antiekhandelaars aan het aanschuiven waren tussen de gewone mens die misschien ooit binding had met het klooster of zijn bewoners.

Het gebouw zou gesloopt worden en dat is tevens een deel geschiedenis dat verdwijnt.

Wandelend door de gangen kwamen zoveel jeugdherinneringen naar boven terwijl ik hier nooit geweest was.

Een schoolbord, een lessenaar en zoveel andere zaken die mij plots onderdompelden in een vorig leven.

Maar er was meer, ook vele persoonlijke spullen uit het klooster waren te koop.

Glazen, borden en bestek zouden weldra een nieuwe thuis vinden en wie weet zou men ’s avonds de lippen aan een glas “Elixir” zette waar ooit een zuster haar lippen had aangezet.

Antieke pispotten stonden er voor spotprijzen en persoonlijk stond ik weg te dromen bij één van de prachtige antieke bedden.

Bij sommige van mijn familieleden hadden ze ook zo’n een bed en toen het modernisme in de slaapkamer kwam werden ze in stukken gezaagd om de warmte in de stoof te brengen want echte eik brandde goed.

Keukenmateriaal, houten kisten, kasten, boeken, linnen, schilderijen en zoveel meer lagen er voor het rapen want voor de prijs hoefde je het zeker niet te laten.

Kruisen in verschillende maten lagen er in bakken gestapeld en een dame voor mij moet zich plots bekeerd hebben want ze nam er een tiental onder de arm om met “onze lieve Heer” huiswaarts te keren.

Hoewel ik eerder denk dat er velen zullen doorverkocht worden.

En ik…ik liep daar tussen de huisraad met zoveel vragen.

Hoe zou het leven zijn in een klooster en vooral hoe zou het leven worden voor de zusters die hier hun huisraad zien verkopen.

Tijdens mijn wandeling door de vele gangen viel plots mijn oog op een beeldje!

Er stonden er wel meerdere van groot tot klein, met of zonder stolp en in alle soorten uitvoeringen.

In plaaster, hout, porselein of biscuit en allemaal hadden ze wel iets.

Waarschijnlijk had menige zuster hen in de ogen gekeken tijdens het bidden en plots sta ik daar zelf oog in oog met een beeld van “het Heilig hart”.

Een mooi beeldje waar ik zoals de meeste aanwezige mij direct de vraag begon te stellen waar ik het kon zetten.

Toen ik het in mijn handen nam om het te keuren viel mij plots de prijs in het oog en voor 4€ kon ik toch het risico niet nemen dat het zou breken of dat ik het later voor een tienvoud op een rommelmarkt zou moeten kopen.

Straks zou het klooster zelfs de deuren niet meer moeten sluiten want ook de deuren waren te koop en terwijl de vele aanwezigen het meubilair en andere aankopen naar buiten sleurden verliet ik via de tuin het klooster.

In de tuin ontdekte ik nog twee grotten, elk voorzien van een paar beelden en bij één brandde nog een kaars.

Aan de ene kant onze Lieve vrouw en aan de andere kant onze Lieve Heer en beiden leken mij wel aan te kijken.

’t Is potverdekke niet simpel als een Heilige u in de ogen kijkt en dan staat ge daar met het Heilig hart in uw handen en uwe mond vol tanden.

Maar mij hebben ze altijd gezegd dat ge een Heilige hulp kon vragen en dus heb ik onze Lieve Heer eens goed in zijn ogen gekeken.

-Euh…Lieve Heer ik weet door al mijn ervaring dat ik in feite wreed onervaren ben en dus weet ik niet of ik u in het Frans of het Vlaams moet aanspreken maar ik moet u toch eens iets vragen.

Het leek wel of hij al wist wat ik hem ging vragen want ik zag een traan op zijn wang en een paar rimpels op zijn voorhoofd.

-Euh…voor dat geval B-H-V zou dat niet mogelijk zijn dat er daar nu eens een oplossing voor komt want dat spel heeft toch al lang genoeg geduurd hé.

Awel ge gaat mij niet geloven maar zonder iets te zeggen kreeg ik antwoord van hem.

Het was alsof hij mij stilzwijgend aansprak en hij zijn woorden in mij liet doordringen.

-Chauffeurke, er zal nog veel moeten gesproken worden onder de politieke apostels maar vergeet niet dat egoïsme en haat geen liefde kweken.

Samenwonen is water bij de wijn doen en daar waar ik vroeger vissen en brood kon vermenigvuldigen zal er nu al eens moeten gedeeld worden.

Maar opgelet voor compromissen want ook ik ben verraden door een Judas voor dertig zilverstukken.

Potverdekke, zijn woorden hebben mij een ganse dag doen nadenken en ik zal zelf maar afwachten hoe het politieke landschap zal gesnoeid worden.

De tijd zal wel uitwijzen dat iedere daad een naam krijgt en geschiedenis schrijft.

Ondertussen drink ik een duvel in mijn rustige Lierde en laat ik B-H-V staan voor brood – hooi en varkensvlees.

Groetjes chauffeurke

Chauffeurke zag eens pruimen hangen

Telkens ik op wandel ben loop ik met een hoofd vol herinneringen voorbij de boomgaarden die het landschap sieren.

De fruitbomen staan er schoon op rij en ook zij doen me terugdenken aan mijn jeugdjaren.

Vroeger werd het fruit geplukt en de bomen onderhouden maar tegenwoordig zie ik vaak dat het fruit blijft hangen tot het overrijp op de grond valt als viersterren menu voor spreeuwen of wespen.

Ja, waar is de tijd dat mijn grootmoeder confituur maakte van de kersen en pruimen die we zelf mochten gaan trekken.

Voor het verlof liep ik nog voorbij een boom met noorderkrieken en omdat de boom er eenzaam en verlaten stond dacht ik maar van er een paar te trekken.

Ze smaakten nog naar vroeger en in de namiddag ging ik terug om er een zak te trekken zodat mijn lief confituur kon maken op grootmoeders wijze.

’s Avonds een paar scheppen met zwarte pensen en ’s morgens een paar scheppen op mijn boterhammen en de pot was leeg.

Ge moet veel fruit eten hadden ze mij gezegd en dus was op een dag de confituurpot leeg.

Toen we in de Alpen op één van de wandelingen een boom met zwarte kersen tegenkwamen gingen we ook aan het plukken en we voelden ons als jonge snotters die de verboden vrucht plukten om daarna met donkerrode lippen en vingers te genieten van wat de natuur ons schonk.

Toen we terug waren uit verlof waren die fruitbomen ons bijgebleven en zo gingen we verleden week terug wandelen in de streek van Zegelsem en lopen we als bij wonder daar toch wel een pruimenboom tegen het lijf zekerst.

Mijn lief vertelde mij dat het blauwe wilde pruimen waren en dat ze zich uitstekend leenden voor confituur.

De pruimen die vroeger bij mijn tante Amandine stonden waren geen wilde maar van die tamme en tante Amandine kennende had ze ze zelf getemd.

Het was eerder tante Amandine die wild werd als er aan haar pruimen gezeten werd.

Ik denk zelfs dat ze die pruimen elke dag ging tellen want ze wist verdomd goed als er klein snotters aangezeten hadden.

Een boom met gele pruimen en een boom met blauwe pruimen en vandaag stel ik mij de vraag waarom we juist die pruimen bij tante Amandine wilden plukken terwijl we het op een ander maar te vragen hadden of dat zelfs een pruimendiefstal niet zou aangegeven worden.

Nee, het was verboden en dus veel avontuurlijker om te doen wat verboden was met de kans dat we daar binnen de kortste keren een pruimenoorlog zouden ontketenen.

Maar in Zegelsem stond de boom er moederziel alleen langs een klein pad en ver uit het zicht van elke pruimenopzichter.

Na het ontdekken van de boom en het proeven van de verboden pruim besloten we na de wandeling met de wagen zo dicht mogelijk te rijden en er een paar te plukken in een plastiek zak.

Zoals vroeger baanden mijn korte benen zich een weg tussen de braambessen om de takken naar beneden te trekken en kon het plukken beginnen.

Af en toe rond ons kijkend om toch maar niet betrapt te worden want wie weet stond de wilde pruimelaar wel op een stuk verwilderde grond van één of andere wilde die er niet zou mee kunnen lachen dat we de boom hier een paar pruimen lichter maakten.

En zoals vroeger hadden we alleen oog voor de vrucht en veel minder voor mijn broek die al op verschillende plaatsen gescheurd was door de prikkeldraad en de braambessen.

Maar zoals steeds duikt het verwachte of onverwachte op en plots stopt er daar een fietser naast ons.

Een forse man met brede schouders, echt het type boer die juist van zijn veld kwam om ons hier eens de les van tante Amandine te spellen.

Maar mij hadden ze altijd gezegd dat als er u iemand betrapt met het stelen van fruit dat ge moet zeggen dat ge de toelating hebt en dat ge zeer goed de eigenaar kent.

Ja, meestal is het toch maar een buurman of een omstaander die u daar de les komt spellen uit jaloezie omdat ze er zelf geen mogen plukken.

-Awel…pruimen aan het plukken?

-Ha...dag meneer…ja ja

-En ze zijn goed zekerst?

-Ja ja…’t is tijd dat ze eraf zijn.

-Awel ge zijt precies goed bezig.

-Ja, ze hadden beter wat lager gehangen dat we ons niet zoveel moeten rekken.

-En weet de eigenaar dat ge zijne boom aan het scheren zijt?

Dat is de vraag waar ge best direct op uw poten valt met een gepast antwoordt hé.

-Ja ja, dat is geen probleem want dat is hier van mijne pa hé.

-Ha…allé welkom in de familie!

-Euh…familie?

-Ja, als dat hier van uwe pa is dan zijt gij mijne zoon hé.

Potverdekke ik kan u verzekeren dat ge wreed verschiet als ge daar plots een andere vader voor u staan hebt.

Maar omdat dienen mens zag dat we daar ondertussen bijna zo blauw als die pruimen waren van schrik en dat het toch maar om te lachen was wenste hij ons nog een leuke dag en nog veel trekgenot.

Ja, hij wist ons zelfs te zeggen dat ze jaarlijks met hopen op de grond vallen en er liggen te rotten en dat we niet de enigen zijn die hier een pruimenstop organiseerden.

Dat gaf ons pas moed om verder te trekken en eens hij uit het zicht verdwenen was trokken we alsof ons leven ervan af hing.

Af en toe even op adem komend en vlug even proevend waarna we de harde pit om ter verst spuwden zoals we ook in de tijd wedstrijden hielden om de pit zo ver mogelijk te spuwen.

Zoals altijd hingen de schoonste en de rijpste boven in de boom maar dat was een onmogelijke zaak om deze te plukken zonder ons te verongelukken.

Maar de zakken waren goed gevuld en we zouden alvast met onze oogst een potje confituur kunnen maken.

Thuis werd de weegschaal bovengehaald en de wijzer schoot naar 7kg600.

Maar confituur maken is meer dan pruimen trekken en dus konden we ze allemaal één voor één ontpitten en ik kan u verzekeren dat als ge 7kg pruimen ontpit hebt dat uw vingers niet alleen blauw zijn maar dat ge het eerste half uur geen goesting meer hebt om er nog te gaan trekken.

Netjes werden ze in twee kommen verdeeld en nadat de suiker er was aan toegevoegd konden ze aan de kook gebracht worden.

Potverdekke zeg, waar ge ook moet aan denken als ge zo een halve boom leegplukt hebt is van zeker te zijn dat ge potten genoeg hebt!

Omdat we drie potten tekort hadden heb ik daar vlug een bokaal Zwanworstjes moeten naar binnen spelen met een bokaal erwtjes en de rest van ons kriekenconfituur.

Wat ge buiten de bokalen ook moet voorzien bij pruimenconfituur is genoeg onderbroeken want dat is een soort fruit die enorm op de darmen werkt als ge niet gewoon zijt van confituur te eten hé.

Nadat de confituur was afgekoeld konden we beginnen met onze boterhammen te smeren en waarschijnlijk hebben we nu voor gans de winter een voorraad pruimenconfituur.

Ja, veel lekkerder dan in de winkel en dat is vooral gelegen aan het avontuur dat er aan vooraf gaat.

Maar allé, als er iemand is die zijn fruit niet meer moet hebben of het als sierfruit op de bomen laat hangen mag men mij altijd iets laten weten en dan krijg je zeker een pot confituur cadeau.

Euh…liefst geen noten want die zijn te moeilijk te ontpitten en dat is confituur die wreed tussen de tanden kruipt.

Groetjes chauffeurke

Ongezouten Lierde

’t Scheelde niet veel of ik had hier zelfs geen cursiefje kunnen schrijven met dit weer.

Mijnen inktpot was voor de helft bevroren en met af en toe een paar rillingen over mijne rug was het nog moeilijker om al bibberen en beven in schoonschrift te schrijven.

Ja, het was eindelijk nog eens winter en dat heeft zo direct zijn gevolgen.

’t Is misschien wel goed dat er niet teveel oplossingen gevonden zijn tijdens de klimaattop over de opwarming van de aarde want als het nog twee weken vriest dit jaar zal er wel een groep zijn die een klimaattop zal willen samenroepen om te klappen over de afkoeling van de aarde.

’t Is soms eigenaardig hoe de mens verandert door de jaren en het plots niet meer eens is met de seizoenen.

Ik zie de kolenstoof nog staan bij mijn grootouders en een paar keer per jaar kwam de “kolenmarchand” of “kolenboer” een paar zakken kolen brengen.

Mijnen bompa vertelde mij steeds dat het de broer van zwarte piet was en hij had er potverdekke kunnen voor doorgaan.

Het landschap leek wel een schilderij van Breughel en Bompa was steeds vroeg in de weer om de stoep of het pad naar ons kiekenkot sneeuwvrij te maken.

Vaak mocht ik dan helpen met een schop die drie keer groter was dan mezelf en bompa hielp dan op zijn beurt om de stukken van de sneeuwman op elkaar te zetten.

Met de zoutpot trok hij dan nog eens over het pad en zolang het sneeuwde of vroor werd deze handeling herhaald.

Maar de tijden veranderen en er wordt minder geveegd en gestrooid.

De voetpaden lagen er op sommige plaatsen ondergesneeuwd of spiegelglad bij terwijl de eigenaars met de handen op de rug door het raam keken en hun de bedenking maakten dat het geen weer was om buiten te komen.

Aan de telefoon of tegen de buren gaf iedereen zijn ongezouten mening over hoe schandalig het wel was dat de gemeente nog niet gestrooid had op de weg en dat het wel eens zou kunnen dat het zout op was.

Ik zelf had nog geluk dat ik deze zomer met niet teveel slakken zat die ik met zout moest bestrooien en dus had ik nog een beetje reserve.

Ja, ik zeg wel een beetje want zo een potje keukenzout is juist genoeg om de eerste vier tegels van het voetpad sneeuwvrij te maken.

Ik ben dan maar opzoek gegaan naar alles wat zout bevatte om zoveel mogelijk passage vrij te maken zodat ze hier niet juist voor mijn deur stuiken zouden pakken en met hun gebroken armen of benen aan mijn deur zouden komen bellen.

Gelukkig waren de feestdagen voorbij en had ik nog een stock aan producten die heel wat zout bevatten.

Te beginnen met het badzout uit mijn badkamer en ik moet zeggen dat zelfs de ondergesneeuwde hondendrollen goed begonnen te rieken van dat spel.

Maar ver strooit ge ook niet met twee potten badzout om nog maar te zwijgen dat met dat moderne badzout uwen trottoir wreed zou kunnen beginnen schuimen moest het plots gaan regenen.

Maar geen nood, ik had nog een paar zakken chips met zout en al vlug bleek dat zelfs deze met paprika voldeden om het schuiven te minderen.

Drie meter moest ik nog strooien toen ik daar plots met lege zakken stond en dus schoof ik maar terug naar de keuken.

En ja, ne mens moet kiezen en soms ongezouten eten voor de veiligheid van anderen hé.

Geen zout meer op de “patotters” en de eerste dagen moet ik ook niemand meer inviteren want de chips is op.

Voor de laatste drie meters die ik nog moest strooien had ik geluk van altijd wat gepekelde haring in huis te hebben en dus kon ik 1,5m vrij maken met het pekelsap en de rest met de haring zelf.

Ppfff…daar lag mijn middag en avondmaal voor de veiligheid van anderen op stoep en straat en langzaam begon het op sommige plaatsen te dooien.

Ja, ik zeg wel op sommige plaatsen want omdat er ook wat wind was waren de chips die nog niet door de vogels waren opgepikt tot bij mijn buurvrouw gewaaid en een uur nadat mijne rolmops daar lag was er daar een gevecht losgebarsten van een stuk of zes katten die elk een stuk rolmops wilden versieren.

Maar ne mens denkt van goed te doen en in mijn geval loopt het nogal eens anders af.

De dag nadat ik gestrooid had wordt er daar ’s morgens aan mijn deur gebeld en staat er daar ene voor mij met een buil op zijne kop en ne vélo in zijn handen.

-Dag meneer.

-Is dat daar van u?

-Euh…dienen trottoir, ja volgens ’t kadaster loopt hij tot aan de los en aan den andere kant tot aan het onkruid van de gemeente.

-Awel dan is het op uwen eigendom dat ik hier met mijn klikken en mijn klakken van mijne vélo gevallen ben door uw schuld!

-Euh…hela, hola, ik heb hier gestrooid hé.

-Ja, awel ik ben met mijn voorwiel in zo nen tandenstoker gereden van een stuk rolmops dat daar ligt en met mijnen platten band over een stuk ajuin geslipt.

Oei, ja, ik was potverdekke vergeten van die stokjes die de rolmops aan de ajuin verbinden er uit te trekken.

-Euh…oei, ’t is toch niet te erg.

-Niet te erg, hebt ge mij hier al ne keer zien staan van onder tot boven onder de modder mijne vélo naar de knoppen en een buil op mijne kop.

-Ja, ge kunt altijd een bad nemen bij mij maar mijn badzout is op en in de garage hangen er daar nog wel een paar vélo’s waar er wel een wiel zal van passen en die buil…euh…euh…awel die staat u goed.

Ja, ik heb dienen mens daar een beetje moeten soigneren en eens alles gedooid zal zijn moet ik zeker die ander drie “stokskes” gaan zoeken voor er hier nog meer malheuren gebeuren.

Ne mens kan er eens mee lachen maar ’t is potverdekke ’t één en ’t ander als het zo begint te winteren en dus heb ik aan mijn kinderen gezegd dat ne mens verantwoordelijkheden heeft.

Het beste is van zoals vroeger met schop en borstel de stoep vrij te maken maar daar zat ik terug met een probleem.

Ja, ik ziet hier met ene van 27 jaar en ene van 17 jaar op mijn kot en nu blijkt dat die nog nooit een schop of borstel in hun handen gehad hebben.

Ja, ik denk niet dat ge daar avondles kunt voor volgen om met schop en borstel om te gaan en dus geef ik hen de volgende kerst misschien best een zak zout cadeau.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Toen ik deze morgen ben opgestaan was ik wreed verschoten.

Morgen de eerste schooldag voor mijne jongste snotter en volgende maandag staat er daar een groot kruis op de almanak met de betekenis dat ook ik terug mag gaan werken.

Ja, zo vlug kan het gaan, de zes weken congé liggen al achter mij.

In feite we goed dat ik volgende week kan gaan werken zo kan ik mijn volgend verlof al binnengeven.

Maar allé ondertussen zijn het hier onze laatste dagen en moeten we deze laatste dag wat invullen hé.

Het weer buiten leek ons alvast niet uit te nodigen om te gaan fietsen of wat dan ook want de wind blies de bladeren van de bomen en de lucht was gevuld met donkergrijze wolken die daar precies ook tegen hun goesting hingen.

Maar ik had een idee, tegenwoordig zie je op elke zender wel een kookprogramma en dus zou ik eens koken voor mijn lief terwijl ze gaan werken was.

Eerst eens kijken wat we in huis hadden en ik had geluk we hadden gisteren een courgette meegebracht van in mijne tuin.

Ja, niet de courgette die je in de winkel treft maar zo ééntje van drie meters lang.

Allé, ’t zal misschien twee meter af mogen maar ik bedoel maar dat ze enorm is.

Ondertussen zat mijne snotter aan de keukentafel te ontbijten en zijn nieuwsgierigheid bleek groot.

-Wat gaat ge maken pa?

-Courgettesoep.

-Euh…en kunt gij dadde?

-Vaneigens gij ik ben de Peter Goossens van Deftinge.

-Amai, ik ben curieus.

-Ja, ge gaat dat hier eens zien vooruitgaan zie want dat is niet lang werk hoor.

-Ha nee?

-Nee nee..

-Voila ne lepel boter in de kom en daar mijn drie ajuinen bij en eens ze wat gestoofd zijn mijn courgette erbij met wat pataten.

Daarna een paar lieter water bij en nog wat kruiden en kees is klaar.

-Euh…pa uw ajuinen liggen daar al in de boter.

-Ja, goed hé.

-Euh…maar moeten die niet gepeld worden?

-Euh…ja, nu ge het zegt dat zou misschien een ander zicht zijn.

Potverdekke ’t was beter dat alles geschild was en daar kruipt wel werk in.

Schillen en fijnsnijden en in feite was ik beter van alles eerst klaar te zetten en niet overhaast te werk te gaan want als chef kok moeten uw klodden een beetje in orde zijn hé.

De ajuinen werden in blokjes gesneden waarna ik ze een paar minuutjes liet fruiten en daarna de courgette in fijne blokjes erbij gedaan heb.

Ik moet zeggen dat met drie kilo courgette uwe kom goed gevuld is zeker als er uw water bij is.

Daarna drie aardappelen bij in blokjes gesneden waarna ik wat tijm, drie laurierbladeren en een teentje look aan toevoegde.

Volgens de liters water nog wat bouillonblokjes bij en daarna aan de kook brengen.

Potverdekke dat begon daar al goed te rieken en omdat een chef kok altijd moet proeven volgde ik dus dienen raad op.

In het begin proeft ge niet veel omdat ge uw tong verbrand maar eens uw gehemelte is afgekoeld kunt ge proeven en zout en peper toevoegen naar smaak.

Eens de soep gekookt was zou ik alles mixen maar zoals altijd is het juist dit apparaat dat dan in panne is.

Maar geen probleem een echte chef kok trekt altijd zijne plan en met wat aanpassingen aan de boormachine van mijne pa ging het ook zeer goed.

Daar stond mijne kom soep dan te dampen en ik kon niet wachten om mij een kommeke uit te scheppen.

Ze zag er heerlijk uit maar als grote chef moet ge ook op de afwerking letten en dus tekende ik met een beetje room een abstracte figuur.

Even blazen en ik kon de eerste lepel in mijne mond steken.

Awel ge gaat het niet geloven maar ze smaakte naar courgettesoep!

Mmmmmm…ik was zelfs verschoten van mijn eigen kunsten en dat wil al veel zeggen als chef kok.

Ja, het eerste gedeelte van de morgen was al ingevuld en om de rest in te vullen en een deel van de courgette uit mijn haar te halen van het mixen met mijne pa zijn boormachine zouden we gaan zwemmen want dit was wel al heel lang geleden.

We namen onze zwembroek en de handdoeken, de duikbril, de zwemvliezen, de neusknijpers, de badmuts, de zwembandjes, de strandbal en twee gele eendjes en we konden vertrekken.

-Pa, ’t is al lang geleden dat we gezwommen hebben gaat ge dat nog kunnen?

-Maar vaneigens manneken ik zwem gelijk een vers gebakken forel.

Nadat we de wagen hadden geparkeerd en met onze zes zakken gerief naar het zwembad wandelden was het goed te merken dat de vakantie gedaan was.

Geen volk meer in het domein en wie weet zouden we het zwembad wel voor ons alleen hebben.

Potverdekke toen we aan die deur duwden kregen we ze toch wel niet open zekerst.

-Euh…kijk pa er hangt hier een papier op de deur.

Gesloten van 1 september tot 11 september.

Miljaar ’t is toch geen waar zekerst!

-Wat gaan we nu doen pa?

-Euh…ik heb beloofd dat we ons gingen amuseren in het water en dus gaan we dat ook doen hé jongen.

We reden terug naar huis en op het terras bracht ik alles in gereedheid.

-Tim…trek uw zwemgerief maar aan, alles staat klaar buiten.

-Euh…buiten pa…is dat niet te koud.

-Euh…ja misschien wel, maar we zullen onze anorak aantrekken.

Daar zaten we dan met onze badmuts op en duikbril op onze neus.

In zwembroek en met onze anorak aan en onze voeten in twee emmers en een plastieken teil voor de afwas mee te doen.

De wind blies door onze haren en we kregen er zelfs kiekenvel van op onze benen.

Potverdekke zeg toen we daar juist goed bezig waren met ons te amuseren om ter langs onder water te blijven door elkaar hoofd in zo een emmer te steken gaat de bel toch wel zekerst.

-Pa er is gebeld!

-Euh…oei ik zal eens gaan kijken.

Ik kan u verzekeren dat als ge met die zwemvliezen door de salon moet en dan nog een zwembril waar aan de binnenkant water instaat dat het niet gemakkelijk is om daar zonder ongelukken aan de voordeur te komen.

Toen ik die deur opentrok stond onze facteur daar en ’t was precies of hij een spook had gezien.

-Ha facteur…alles goed jong?

-Euh…euh…jaja.

-En met wat goed nieuws komt ge nu weer bellen.

-Euh…awel, euh…juist een brief van uw werk waar dringend opstaat en…euh…maar als ge wilt kom ik later wel terug hoor.

-Nee nee.

-Euh…ge moet wel eens tekenen chauffeurke.

-Euh…ja euh…maar er zit geen stylo in den binnenzak van mijn zwembroek.

-Euh…hier neem de mijne maar.

-Zeg facteur wilt ge niet binnenkomen om iets te drinken want ik heb juist verse courgettesoep gemaakt.

-Euh…nee nee merci ’t is gelijk ik het gehad heb merci.

Amai den dienen was daar rap den haf af! De laatste dagen

Allé, ik kon mij gaan afdrogen want ondertussen zag ik blauw van de kou en straks moet ik nog ziekenverlof vragen voor ik de maandag begin.

Ondertussen ga ik eens nadenken wat ik deze namiddag ga doen want de laatste uren tikken weg hé.

Ik wens iedereen een windvrije en zonnige dag toe met veel lees en schrijfgenot.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Toen we op dag 14 onze ogen openden schoof het daglicht al door het gordijn en bij het openen van deze lachte de zonbeschenen berg ons terug toe.

En toch was dag 14 anders dan de andere dagen omdat het onze laatste dag van de vakantie was.

Morgen zouden we vroeg vertrekken en dus moesten we er vandaag nog het beste van maken.

Och…en waarom geen laatste wandeling maken?

De andere zijde van de Col De La Madeleine was ons nog onbekend buiten de zware wandeling die we dan liftloos hadden moeten doorbrengen.

Maar hier dachten we eerder met de wagen de Col over te rijden tot het eerste dorpje en vandaar een wandeling te starten.

We reden de kam van de 2000m over en lieten ons zakken naar het eerste dorpje dat “Cellier” noemde.

Een tiental huizen schatte ik waar een kleine kapel aan de ingang van de straat stond en veel meer was er niet want er was maar één straat.

Voor we de wandeling zouden aanvatten zouden we de straat even doorwandelen en toen we tegen elkaar terug bezig waren over leven als God in Frankrijk en over hoe rustig het hier wel was en over hoe we het hier zouden hebben (want we zagen ons daar al wonen) wil het toch wel lukken dat we een huis tegenkomen dat te koop staat.

Redelijk groot met een schuur die zeker kon omgebouwd worden tot tweede woonst.

En wij maar dromen terwijl we terug naar de weg liepen om onze wandeling aan te vatten.

Waar we zouden wandelen was nog onbekend en dus besloten we maar om de weg naar beneden te volgen en zo belandden we in het tweede stuk van Cellier.

Ja, zoals veel kleine gehuchten had je Cellier boven en Cellier beneden.

Op zeker moment namen we een pad en liepen over een onverhard pad.

Na een half uur stappen kwamen we terug op een kleine plaats dat je zelfs geen dorp of gehucht kon noemen van zo klein dat het was.

Een paar huizen, meer niet.

En nog een half uur verder terug hetzelfde beeld.

Veel verder zouden we ons niet wagen en dus besloten we terug naar boven te klimmen met fototoestel in aanslag.

Zo liepen we terug door via de paar huizen waar we al doorgelopen waren en voor een deur zat een oude man.

Ja, waarom geen gesprek aangaan?

Het eenvoudigste is van de mensen hier een compliment te maken en te beginnen door te zeggen dat ze op een prachtige plaats wonen.

Veel impact had het niet op de man die hier al meer dan 70 jaar woonde.

Maar toch gaf hij graag antwoordt op onze vragen.

Zo kwamen we te weten dat wat in onze ogen een paradijs leek voor hem de normaalste zaak was.

Niet meer dan een paar huizen waar ook de lente komt en waar de zomer schijnt.

Een plek waar de herfst de bladeren kleurt en waar de winter een sneeuwtapijt van soms 3 meter voor zijn deur legt.

Ja, je moet begrijpen dat met drie meter sneeuw er van uw deur niet veel meer te zien is.

Voor de rest eten en drinken de mensen zoals bij ons en het enige wat verschilt is het landschap en de streekproducten.

Maar de man wist ons nog wel te zeggen dat in de steile straat ook Belgen een huis gekocht hadden en dat ze hier hun verlof kwamen doorbrengen.

Het was het moment om te zeggen dat ook wij een huis te koop hadden gezien in Cellier en dat het wel leuk was.

Hij knikte en met wat uitleg en vragen kwamen we te weten dat het huis verkocht werd voor 192.000€.

Wij waren terug aan het dromen gegaan en vonden het alvast een tof gesprek met iemand die hier zijn dagen slijt.

De oude man zat er op een stoel voor zijn deur alsof hij er gezet was voor de toeristen.

Het beeld van een oude man zoals we ze van één of andere prentkaart kennen.

Ja, hij maakte deel uit van het landschap met de kleine steile straatjes en de oude huisjes.

Hij was vooral de montagnard in levende lijve die we hier wel 100 jaar zagen worden.

We wensten hem nog een leuke en zonnige dag toe waarop hij ons een goede terugreis wenste.

Zo klommen we terug naar de volgende huizen waar een café was en waar we eens top zouden houden om een witte wijn te drinken.

En soms stel men zich de vraag wie er nu in zo een boerengat op café komt maar allen hadden ze hun cliënteel.

Voor het café liep een grote witte hond en toen we binnen stapten kwam de hond ook mee binnen en riep de baas dat hij buiten moest blijven en de mensen gerust laten.

Wij kwamen op adem met een witte wijn en toen het glas leeg was besloten we verder te trekken en straks nog even te stoppen boven op de Col De La Madeleine om daar nog even te zonnen in een ligzetel.

Zo stapten we buiten op de voet gevolgd door de hond en toen we 100m verder waren liep de hond nog steeds mee.

Ja, en blijkbaar was de hond niet aan het café verbonden want toen we bijna in het andere dorp waren liep de hond nog steeds mee en dachten we nog dat hij in de wagen zou springen om mee naar België te reizen.

Het was pas toen we aan de wagen waren dat de hond zijn wandeling verder zette zodat we dus geen hond zonder papieren hebben het land binnengesmokkeld.

Zoals gezegd stopten we nog even op de kam van de 2000m en gingen ons wat in de zon leggen waarbij ons vel zelfs op de laatste dag nog wat kleur ging bijkrijgen.

Genietend vloog de laatste dag voorbij en binnen de kortste keren was het tijd om terug te keren naar St-Francois waar we straks het laatste avondmaal zouden nemen en ook nog eens naar de winkels gaan om één of ander souvenir te kopen.

Zo geschiedde het ook en tussenin kwam er dan nog bij dat we de valiezen moesten inpakken en de wagen laden om terug naar ons klein land te vertrekken waar we ondertussen niet de enigen waren die er waren ontsnapt.

We konden niet anders dan besluiten dat het een heel plezante vakantie was waar we toch wat aan onze fysiek hadden gewerkt of was het nu eerder afzien.

Nadat we nog een glas waren gaan drinken aan het restaurant en de baas gingen vertellen dat ik zeker zijn schaatsen niet zou vergeten opsturen trokken we terug naar boven om er onze laatste nacht door te brengen.

Veel nacht zou het niet worden want voor een vertrek slaap ik meestal zeer slecht.

Ondertussen mochten we bij het opstaan ook niet vergeten van onze souvenirs uit de koelkast te halen want steeds nemen we een deel van de Alpen mee naar huis in de vorm van een paar kazen en sauccissons.

(Wat de kaas betreft zijn we ondertussen aan de laatste bezig en van de sauccissons liggen er nog vijf te drogen).

Ja, morgen nog de terugreis en dan zit het verlof er op.

Niet dat ik al moet gaan werken maar de reis bedoel ik dan.

Nee, mijn verlof startte rond 26 juli en ze loopt nog tot 7 september en dus zullen we ondertussen in eigen land nog wel wat gaan wandelen en misschien zijn deze wandelingen ook wel de moeite om op papier te zetten.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Dag 13 is de voorlaatste dag van ons verlof en dus besloten we maar om met de wagen richting Col Du Chaussy te rijden en vandaar een wandeling te starten.

Het was een ongekend domein, we waren er wel langs gereden maar telkens de andere richting uit.

Iets voorbij Montaimont besloten we de wagen te parkeren en vandaar te voet verder te gaan.

Hoever het juist was wisten we niet hoewel er ergens op een bord 15km aangeduid stond.

We zouden ons alvast niet meer laten vangen en op zeker moment terugkeren indien het ons te ver zou lijken.

In het begin ging het nogal steil naar omhoog en naarmate we hoger kwamen was de weg deels in asfalt en deels onverhard met putten.

Maar wat ons opviel was dat er af en toe een wagen, zelfs een paar moto’s en zelfs fietsers ons tegenkwamen terwijl we ze niet hadden naar boven zien rijden.

We dachten eerst dat het een doodlopend pad was maar dat bleek dus niet.

Op zeker moment liepen we een kersenboom voorbij en mijn lief heeft altijd al iets gehad met fruibomen.

Ze kan geen vrucht zien hangen of ze moet ze naar binnen spelen.

De kersen waren niet erg groot maar wel pikzwart e, ,adat ik de anderen eerst had laten proeven smaakten ze nog superzoet ook.

We plukten dat het een lieve lust was en binnen de kortste keren waren onze vingers, lippen en tong purper en lila gekleurd.

We moesten toch terug langs hier passeren en op de terugweg zouden we zeker nog eens stoppen.

We genoten zoals altijd van het landschap en het panorama en we stelden ons ook hier de vraag waarom de mens hier in afzondering kwam leven.

In de verte zagen we een paar huisjes op de flank van de berg gebouwd staan en tussen elk huis was er een hele afstand zodat je al over verre buren moest praten.

Zo slenterden we naar boven en voor één keer waren we vlugger boven dan verwacht.

Het was zeker geen 15 km tot boven en na een beetje op adem te zijn gekomen besloten we terug achter de wagen te gaan en via hetzelfde pad naar boven te komen want blijkbaar liep de weg verder.

Op de terugweg stopten we nog even aan de kersenboom en omdat het toch zeker een jaar zou duren eer we hier nog zouden terugkomen plukten we hem maar kaal.

Jawadde zeg ge had ons daar moeten zien staan met onze lippen purper en blauw en vooral onze darmen die begonnen te werken na een overdadig kersengebruik.

Terug aan de wagen waren we verplicht van even de ramen en deuren laten open te staan want binnen zat je al vlug met temperaturen boven de 40°.

Zo reden we na enige tijd de Col Du Chaussy over en kwamen we aan de andere kant van de berg terecht waar we een paar heel kleine gehuchten kruisten.

Het is er zo al stil maar onder de middag zie je daar geen mens op straat en heeft elk dorpje wel iets van een spookdorp waar je alleen het water van de beekjes of de waterbakken hoort stromen.

De zon was verschroeiend en om het uur werd de stilte doorbroken door de klokken die het uur op de kerktoren sloegen.

Hagedissen spoedden zich in veiligheid telkens we te dicht kwamen en eens we één van die dorpjes verlaten hadden kronkelde de weg zich terug via een soort van dakgoot die als weg dienst deed.

Steil en smal waar onder ons een leegte was en boven ons de rotsen die er als kap overhingen.

Op een schaduwrijke plaats besloten we nog even te stoppen om iets te eten en te drinken en daar zagen we een wandeling aangekondigd die als gevaarlijk stond aangegeven.

We hielden het bij het lezen van de waarschuwing en zouden die wandeling zeker niet gaan opzoeken op onze voorlaatste dag.

Nadat onze magen gevuld waren reden we verder naar beneden en waarschijnlijk waren dat de 15km die ze ginder boven bedoelden.

Zo reden we via verschillende kapelletjes de Col naar beneden om iets later in ST-Jean-De Mauriene uit te komen.

We volgden de weg terug naar de voet van de Col De La Madeleine en besloten onderweg nog wat boodschappen te doen voor we terug naar boven reden.

Telkens we terug bij de wagen kwamen liet de zon van zich spreken door de wagen te oververhitten en onze kaas was al vlug smeltkaas geworden.

Het is vaak moeilijk om te beschrijven wat we zagen of om op foto de landschappen en de niveauverschillen terug te geven zoals we ze daar zagen maar het was in elk geval een mooie trip met de wagen die we gelukkig niet te voet hebben afgelegd.

Ja, ’s avonds zaten we terug aan tafel met een spel kaarten en genoten van de uren die ons naar de laatste dag zouden brengen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Op dag 11 waren we nogal vroeg op en de dag zou zich heel warm aankondigen.

Zoals elke morgen liep ik achter brood en krant en bij het ontbijt namen we de wandelkaart om onze benen nog eens te folteren.

We geraakten er niet echt uit en met onze vingers volgden we een paar wandelingen waaronder één die met een rode lijn was aangeduid en ondertussen wisten we maar al te goed wat rood betekende.

De laatste rode wandeling had ons doen afzien dat we niet direct geneigd waren om ons nog te laten vangen.

Maar toch leek het eindpunt interessant want er lag een bergmeer en dat zou waarschijnlijk wel terug wat leuke en mooie beelden opleveren.

De wandeling was in tijd vermeld en een goede wandelaar zou er ongeveer 2u15 over doen om het hoogteverschil te overwinnen.

Op de kaart hadden we ontdekt dat men er ook via de weg kon geraken en dus dacht ik dat het beter was op het asvalt te stappen dan over die onverharde wegen te klimmen.

Ja, ne mens moet zijn lief een beetje sparen dacht ik en dus begonnen we voor de zon hoog aan de hemel stond aan de wandeling.

Rustig liep de weg naar beneden en bocht na bocht verdween St-Francois in de verte.

We genoten van het landschap en van de bloemen en vlinders en vooral van de onverwachte zaken zoals plots een paar Arenden die hoog boven onze hoofden vlogen.

Ze waren nog heel ver van ons verwijderd maar aan de grootte van hun vleugels te zien kon het zeker geen bergmus of zelfs geen valk zijn.

Ook de kleine houten huisjes op de rand van de afgrond leken ons speciaal en zo stapten we van ontdekking naar ontdekking en vooral kilometer na kilometer zonder er erg in te hebben dat we in feite nog ver van ons doel waren.

Het was rond de middag dat we een bank vonden en even het flesje water aan onze lippen zetten en tevens een stuk brood aten.

We namen nog even de kaart ter hand en het bleek dat de weg zodanig kronkelde dat alles wat we naar beneden waren gestapt straks dubbel zoveel bergop zou gaan.

Bocht na bocht begonnen we ons vragen te stellen en op zeker moment dachten we zelfs te liften.

De weg werd steiler en zelfs op de baan leek het niet evident om vlot naar boven te stappen.

Het lichaam voorrover gebogen met de zweetdruppels die voor onze voeten vielen.

Telkens probeerde ik mijn lief en de jongste snotter moed in te spreken door te zeggen dat het via het onverharde pad nog slechter zou geweest zijn maar echt oren hadden ze er niet naar en toen we al bijna dubbel zover hadden gestapt dan dat de wandeling via de rode lijn had aangeduid kwamen we aan een waterreservoir waar we ons even konden verfrissen en waar er daar ne slimme een bordje gehangen had met de bewegwijzering dat het meer nog op 5km lag.

Nu zonk de moed zeker in onze oververhitte schoenen en teruggaan was ook geen oplossing.

Zelfs toen we op zeker moment de weg konden afsnijden leek het nog moeilijker dan de vorige dagen.

We hadden ons niet alleen laten vangen aan de afstand maar blijkbaar ook aan de moeilijkheidsgraad.

Een wandeling die was aangeduid met 2u15 hadden wij er niet minder dan 4u voor nodig om ze via de weg af te leggen die veel langer bleek te zijn.

Het laatste stuk was afzien en ik voelde mee met mijn lief want we waren niet ver van de uitputting beland.

Ik zat vooral met de vraag hoe we zouden terugraken want via de weg zou het ons nog eens meer dan 4u kosten en dat zag niemand zitten.

Zouden we het wagen te vragen of er iemand van aan het meer terug zou rijden naar St-Francois?

Nadat we een paar ruïnes waren voorbijgelopen die vroeger huizen bleken te zijn stelden we ons opnieuw de vraag wie er nu in godsnaam in zo een verlaten gat komt wonen.

En het was niet alleen vroeger zo maar ook nog vandaag vonden we op onze weg nieuwgebouwde chalets.

Na een steile klim kwamen we aan het meer waar we ons op grote platte stenen gingen zetten om op adem te komen en hoe meer ik op adem kwam hoe meer ik dacht dat we niet te lang moesten treuzelen indien we te voet zouden terugkeren want wie weet hoelang we er nog zouden overdoen.

Het meer weerspiegelde de bergen en het omliggende landschap en gaf een rustig gevoel.

Niet echt groot en in de kleine waterspiegel zag je een blauwe lucht zonder wolken maar met een brandende zon.

Maar telkens we naar het water keken stelden we ons ook de vraag hoe de terugweg zou zijn.

We waren niet alleen, er waren nog een paar mensen naar het meer gekomen maar blijkbaar hadden ze minder afgezien want de meeste waren met de wagen tot hier gereden.

Ja, hadden we nu maar een wagen dacht ik nog bij mezelf.

Na een korte stop besloten we dan maar verder te trekken en het risico te lopen van via het rode pad terug te keren en de weg achter ons te laten.

Ongelooflijk maar waar, het pad ging in feite in dalende tred en het viel nogal mee hoewel onze voeten en benen als oververhit konden beschouwd worden.

Via een klein pad baanden we ons een weg door het bos en daar kwamen we mierennesten tegen zoals we ze nog nooit hadden gezien.

Soms met vijf zes naast elkaar en wel 1m50 hoog en ongeveer 2m breed.

De passie van mijn zoon en hij wist zelfs uit te leggen dat de nesten nog dieper onder de grond zaten en verdeeld waren in werkers en soldaten en dat in één van de nesten de koningin zat.

Miljoenen rode mieren sleurden hier met takjes en dennennaalden en als je te lang ter plaatse bleef kropen ze via je schoenen tussen het beenhaar naar de broekspijpen van de short waarna het springen en lopen was.

Stap na stap begon het door te wegen en ik denk dat het één van de zwaarste wandelingen van ons verblijf was.

Na meer dan 6u wandelen kwamen we terug aan in ons appartement en wou ik nog eens lachen door te vragen of we morgen de wandeling in omgekeerde richting zouden doen maar blijkbaar kwam de humor niet over en besloten we maar om te douchen en de avond al kaarten door te brengen waarna we als drie rotsblokken in slaap vielen.

Ja, we wisten nu al dat het de volgende dag veel kalmer zou worden en dat we geen rode of zwarte wandeling zouden kiezen maar eerder een plaats waar we konden rusten en op adem komen.

Maar toch waren we blij dat we een prestatie hadden neergezet en hoewel alles in tijd wordt uitgedrukt stel ik mij vandaag nog de vraag hoeveel kilometers we daar hebben gelopen want dat was zeker niet min.

Ja, het hoort bij het avontuur en dus hoorde je ons de volgende uren niet meer klagen en kwamen we op krachten met de sauccisons en de witte wijn.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Voor dag 10 hadden ze bewolking en opklaringen voorspeld maar toen we het gordijn opentrokken zagen we gewoonweg niets.

De mist hing zo dik dat we zelfs de straat niet konden zien en het zicht bleek hier minder dan 20m te zijn.

In e bergen kan de mist wel zeer vlug optrekken maar voor dezelfde prijs blijft hij hardnekkig hangen.

Storend was het niet was het niet dat we afspraak hadden in de kaasmakerij die 20 km lager lag en dat we de Col de La Madeleine moesten naar beneden rijden via de weg met tientallen haarspeldbochten.

Zo vertrokken we met de mistlichten aan en hadden het geluk dat een vrachtwagen voor ons naar beneden reed zodat we zijn stoplichten en zijn mistlicht als oriëntatiepunt konden nemen.

Tot ongeveer 5km van de voet bleef de mist tegen de bergwand hangen en plots was hij weg.

Beneden was het wel frisser dan andere dagen maar hier was de mist alvast opgetrokken.

Om 9u30 moesten we in de winkel van de kaasmakerij zijn en omdat we nog iets te vroeg waren bleven we maar in de wagen zitten tot 9u20.

Met fototoestel in aanslag en notitieboekje stapten we dan maar de winkel binnen en we bleken de eersten te zijn want er stond nog niemand in de winkel.

-Bonzour madam ont vient pour la visite de la fromagerie.

-Oei...monsieur madam a fait une erreur mais il-y-a pas de visite le lundi.

-Euh...wablieft une erreur qui n’est pas just et pas de visite?

-Non desolé mais pas de visite le lundi.

Potverdekke het kon ons maar overkomen maar de dame die ons had ingeschreven bij onze laatste passage had zich vergist van dag en de bezoeken begonnen maar op dinsdag.

Maar de andere dame zag dat we ermee verveeld zaten en ze legde uit dat er nog een koppel was die ze dan maar een video laten zien hadden en dat ze dan zonder begeleiding naar de kaasmakerij en de kaaskelder had laten gaan.

In feite kwam ons dat goed uit want 20km de mist trotseren om dan niets te zien zou ook wel jammer geweest zijn.

Dus kregen we een heel interessante videotape te zien waarna we naar de kaasmakerij mochten kijken vanachter een raam wel te verstaan voor de hygiëne en waarna we een kijkje mochten gaan nemen in de kaaskelder.

In feite was het zeer leerzaam en kwamen we zaken aan de weet waar je nooit bij stilstaat als je in een stuk kaas bijt.

Sinds het Gallo Romeinse rijk was er hier al kaas en deze is er altijd gebleven.

De boeren die instaan voor de landbouw en veeteelt hebben meestal een tweede job waar ze in de winter hun koeien op stal of bergstal laten staan werken ze dan als skimonitor, liftonderhoud, pisteaanleg of alles wat met de wintersport te maken heeft.

De landbouwvoertuigen zijn ook aangepast aan het berglandschap want sommige plaatsen zijn zeer moeilijk te bereiken om nog maar het voorbeeld te geven van het hooien of melken op steile weiden.

Het hooien is tevens een deel van het onderhoud van de skipistes in de zomer en zo loopt alles perfect in harmonie.

De melkmachines worden steeds verplaatst en het zijn de koeien die ter plaatse worden geroepen.

De melk wordt in koperen vaten gegoten en eerst op een temperatuur van 33° gebracht om ze daarna te verhogen naar 54°.

Ongeveer 35 minuten later wordt ze in vorm gegoten die 4x gedraaid wordt op 24 uur.

2000 liter melk zijn er nodig om vier kazen te maken tussen de 40 en 42kg.

De kaas wordt ondergedompeld in een bad om te zouten en dan laten ze hem vijf maand rijpen waarna ze een heerlijke Beaufort verkrijgen.

Iets later stonden we zelf in de kelder waar het aroma onze neus prikkelde in een zeer frisse koelkelder.

3600 kazen van elk meer dan 40kg liggen hier te rijpen voor ze in één of andere winkel belanden.

Bij het buitengaan konden we niet anders dan ook een paar kazen te kopen in de winkel en daar vernamen we dat er van de Beaufort een winter en een zomerkaas bestaat.

Alles heeft te maken met het verschil van voeding die de koeien krijgen.

De winter brengen ze door met hooi en in de zomer grazen ze niet alleen het pure Alpengras maar ook de verscheidene bloemen en dat maakt het verschil van smaak.

Ja, het was zeer duidelijk te smaken en hoewel mijn lief liever de winterkaas had kochten we toch maar een stuk zomerkaas.

Nadat we de kaasmakerij hadden verlaten besloten we een ritje te maken met de wagen en eens andere oorden te gaan opzoeken.

We reden richting Saint-Jean-De Mauriene maar daar waren we vlug doore n besloten maar om eens een ommetje te maken langs de Col Du Galibier die ook al meermaals op de wielerkalender stond.

30 km klimmen van aan de Col Du Télégraphe tot boven op de Galibier.

En ook hier reden we tientallen fietsers voorbij en hoe hoger we kwamen hoe slechter het weer.

In Valloire stopten we even om de benen te strekken en blijkbaar heeft ieder zijn eigen manier om de streek te verkennen.

Een tiental oude Citroëns reden hier ook de Col op en ik stelde me de vraag of ze de top wel zouden halen.

Ja, de Col Du Galibier bleek al vlug andere koek te zijn waarbij de Col de La Madeleine nog meeviel.

Op zeker moment reden we op een kronkelende weg waar men met geen twee wagens kon kruisen en dan was er nog de mist die terug komen opzetten was.

Op zekere momenten reden we op de rand en geen afsluiting te bespeuren.

Ja, als je ze in de Ronde van Frankrijk ziet vallen in een afdaling kan je je niet voorstellen aan welke gevaren deze renners onderworpen zijn.

Geen tientallen meters maar afgronden met honderden meters waar de mist nog een enger gevoel aan gaf.

Op zeker moment zijn we even gestopt om een foto te nemen van een kudde schapen die door twee honden gegidst werd en van uit onze positie gezien waren ze niet groter dan een groep kleine wormen of maden.

Ja, als hier je handrem losschiet dan is het best van niet in de wagen te zitten en volgens de diepte zal je de knal van aankomst zelfs niet horen denk ik.

Verder naar boven werd het nog erger en op zeker moment rij je gewoon in niemandsland.

Geen huizen meer en ook geen bomen meer, niets dan stenen en rotsen die afwisselend toppen of afgrond zijn.

En toch waren er nog die fietsers die kletsnat de uitdaging aangingen om boven te geraken.

Sommigen zelfs al zwalpend op de fiets waar het steeds opletten is om ze voorbij te rijden om ze zelf niet de afgrond in te duwen.

Onvoorstelbaar hoe de Ronde hier aan een hels tempo naar boven rijd.

Ook wij stonden na enige tijd boven en veel meer dan een souvenirwinkel en een monument voor de Ronde van Frankrijk was er niet.

Toen mijn lief even een kijkje ging nemen in de winkel waar je schapenvellen kon kopen tegen de prijs van een volledig schaap en zelfs gekweekte Edelweissbloemen sloeg ik een praatje met een paar fietsers die er ook even stopten.

’t Was in het Engels te doen en meneer en mevrouw bleken uit Australië te komen om hier hun benen te pijnigen.

Amai mijn voeten, ieder zijn vakantie zou ik zeggen.

Wij besloten alvast om de afdaling naar de andere kant te doen met de hoop dat de weg iets breder zou zijn.

Gelukkig was het ook zo en aan de andere kant bleek er ook minder mist te zijn waarvan we dus beter de diepten en het niveauverschil konden zien.

Van boven kon je de weg in de verte als een klein lint zien kronkelen door het ruwe landschap en onderweg stopten we nog een paar keer om een waterval, een paar bergbeklimmers en een stuwdam met meer te fotograferen.

We namen nog even de tijd om naar de kaart te kijken en er zat niets anders op dan de terugweg via Grenoble te doen of anders via een andere Col waarvan de lijnen nog smaller waren dan deze die we achter de rug hadden.

Om toch nog iets van het interieur van de wagen over te houden besloten we dan maar via Grenoble te reizen.

Het was nog een lange weg tot we terug in Saint-Francois waren maar wel vergezeld van een prachtig decor.

We hadden terug heel wat gezien en ontdekt en voldaan trokken we ’s avonds onze wandelschoenen uit die we niet zoveel gebruikt hadden buiten om op de rem te staan in de verschillende haarspeldbochten.

Stilletjes hoopten we op wat zonniger weer maar dat zou de volgende dag wel uitwijzen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Toen we op dag acht in ons bed kropen waren er niet teveel sterren meer te zien aan de hemel en dat kwam niet door de Calvados maar door de bewolking die komen opzetten was.

Wat ons steeds verbaasde is dat ze hier in ons kleine landje soms moeite hebben om het weer te voorspellen voor drie dagen maar dat ze ginder het weer konden voorspellen tot zelfs per uur.

Toen ze op de weerinfo vermelden dat de zon zou schijnen in de voormiddag en dat de bewolking de Col zou overtrekken rond 14u dan was dit ook zo.

Maar uit ervaring weet ik dat je met onweer in de bergen steeds moet opletten en dat het weer er vlug kan keren.

’s Avonds was het kleine dorp verlicht en het werd een heel speciaal beeld als grijze dikke wolken zich over de berg lieten rollen om af en toe de chalets in te pakken en ze onzichtbaar te maken in een wolkennevel.

Toen het echt donker was hoorden we in de verte wel wat gedonder en de bergkam werd af en toe verlicht door felle bliksemschichten.

Maar wij lieten er onze slaap niet voor en toen we ’s morgens wakker werden was het dorp in een witte nevel gehuld en lag alles wat zichtbaar was er kletsnat bij.

Het had blijkbaar geregend hoewel de mist het hier aardig nat kon maken.

Soms zagen we het dorp mysterieus opdoemen uit de nevel en iets later hulde het zich weer in stilzwijgende onzichtbaarheid.

Zelfs de koeien hoorden we niet meer bellen in de wei en het enige dat hoorbaar was in de mist waren de waterlopen die steeds met hetzelfde geruis hun weg zochten naar lager gelegen gebieden.

Dag negen was grijs voorspeld en dus besloten we maar van het een dag kalm te houden en ervan te profiteren om onze was te doen.

Ja, in het dorp hadden we een wasserette gezien en dus trokken we met onze stinkkousen en overige bezwete kledingstukken naar de wastrommel.

We namen twee machines in beslag en het was eerst even zoeken hoe we het modernisme aan de praat moesten krijgen.

Een geldautomaat waar je een paar stukken moest ingooien en met een druk op een nummer kwam een potje waspoeder tevoorschijn.

Met een druk op een ander nummer startte de machine en zo waren we zoet voor bijna een uur.

Ondertussen liepen we even de winkels af en na enige tijd liepen we terug binnen om de was uit de machine te halen en ze in de droogkast te steken.

Jawadde zeg nadat we die machine al drie keer hadden opgezet waren die kleren nog niet droog.

We hebben dan maar de thermostaat wat hoger gezet en zo kwamen na 24 minuten mijn kousen en onderbroeken tevoorschijn alsof ze uit een microgolf oven kwamen.

’t Was precies dat mijn kousen van een 43 naar een 40 waren gesprongen en dat mijn onderbroeken van een XL naar een L gekrompen waren.

Maar geen probleem ik was ondertussen toch al wat kilo’s vermagerd en zo ziet ge dat de natuur zich steeds aanpast aan de omstandigheden hé.

Na de was en de plas trokken we terug naar het appartement en besloten de dag door te brengen met een spelletje kaarten of scrabbel.

Ja, het was eens een rustige dag en ook daar hebben we van genoten.

Samen aan tafel met wat sauccison en witte wijn en af en toe kijken naar buiten hoe de wolken hun capriolen uithaalden voor ons terras.

In da namiddag was het een komen en gaan en het was een prachtig schouwspel hoe de wolken ronde de bergkammen speelden en het dorp in een nevelig deken hulden als wilden ze verstoppertje spelen.

Ja, zelfs het slechte weer heeft hier iets speciaals en zo liepen we af en toe naar het raam om het spel van de weerfenomenen gade te slagen.

Ook voor de volgende dag hadden ze nog wel wat grijs voorspeld maar wij hadden voor die dag een afspraak in de kaasmakerij en zouden dan wel zien wat we de volgende uren zouden doen.

Het weer zou alvast geen invloed hebben op onze uitstappen en dus keken we al uit naar de volgende morgen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

De vakantie is vooral genieten en op rust komen hoewel je met een wandelvakantie soms meer moe bent dan tijdens de werkdagen.

Dag acht begon alvast rustig en de voormiddag brachten we in het appartement door.

Je weet wel, de krant wat lezen om op de hoogte te blijven van het nieuws in ons kleine landje en ook de meegenomen literatuur doorworstelen.

Och…dit jaar eens iets anders dan Ernest Claes of Streuvels en dus had ik maar een boek over Nostradamus en één over Breendonk ter hand genomen omdat het niet altijd volksverhalen moeten zijn.

De zon kroop ondertussen hoog naar de hemel en het zou terug zeer warm worden.

Tegen de middag als de zon het hoogst stond besloten we toch maar onze rugzak te vullen en onze wandelschoenen aan te trekken.

Op de kaart hadden we gekozen voor een wandeling die niet ver van het appartement begon en waar we dus de wagen niet voor hoefden buiten te halen.

Steeds hetzelfde ritueel voor we vertrokken en vooral nagaan of we niets vergeten waren van de weinige dingen die we moesten meenemen.

De fototoestellen met geladen batterij, flesjes water en voor sommigen een hoed om het geen zonneslag op ons haar te krijgen.

Nog even insmeren en we konden vertrekken.

Meestal verlieten we het appartement via de garage en je voelde zo de hitte nader komen en eens je buiten was overviel de zon je in alle glorie.

We hadden gekozen voor een rode wandeling en mijn lief bleek akkoord te zijn omdat ze niet te ver van het appartement begon.

Op het plan was wel te lezen dat er een hoogteverschil was van twee maal 600m en daar had ik persoonlijk wel wat vragen bij.

“Promenade du col de Montjoie” stond met een rode lijn aangeduid en dat is steeds met zeer veel vragen.

Lang hoefden we niet op antwoordt te wachten.

Nadat we ongeveer een 500m op de weg hadden gewandeld moesten we een onverhard pad nemen waar we na enige tijd over een bergriviertje moesten.

Eens de oversteek gedaan versmalde het pad zodanig dat het zelfs onmogelijk was om nog met twee naast elkaar te lopen.

Op een afstand van ongeveer 200 m slenterde het pad zich tussen stenen en struiken en eens we terug in open vlakte kwamen ging het pad van bergop naar zeer steil.

We hebben ondervonden dat je zelfs niet op foto kan tonen hoe steil iets is of zelfs het niveauverschil.

Je moest het zien en dan nog beseften we pas goed hoeveel het niveauverschil bedroeg toen we na minuten klimwerk het pad en de weinige wandelaars kleiner zagen worden.

Op deze wandeling zouden we zeker geen tijdrecord vestigen want om de twee minuten moesten we stoppen om op adem te komen.

Sommige stukken waren zo steil dat het nodig was om voorover te hangen tijdens het wandelen en vooral te kijken waar je de voeten kon zetten om zo weinig mogelijk inspanning te doen.

De zon brandde hard en onze adem stokte.

Traag klommen we met kleine stapjes alsof we de berg met een ladder aan het beklimmen waren.

Achter ons een diepte en voor ons een smal pad waar we veel verder nog een paar mensen zagen lopen die niet groter toonden dan een paar centimeter alvorens ze achter een bergkam verdwenen.

Toen we eindelijk op een plat stuk kwamen waar ooit een steenlawine moet geweest zijn besloten we van even te rusten en op adem te komen.

Iets eten en drinken en ondertussen genieten van het landschap terwijl we de fysiek met elkaar vergeleken en moesten toegeven dat het niet meer was wat het geweest was.

Zittend op een grote steen genoten we van de vlinders die rond ons kwamen fladderen en mijne kleine snotter had ondertussen een heel speciale spin ontdekt waar we stilletjes zaten naar te gapen hoe ze hier hoog in de Alpen haar web kwam maken.

We namen ook nog even de kaart ter hand en toen we iets later terug vertrokken beseften we dat al onze inspanningen nog maar een deel van de route hadden gedaan.

De 600m niveauverschil hadden we nog maar deels gedaan en achter de kam wachtte nog zo’n stuk waar je een geoefende bergbeklimmer moest voor zijn.

Nee…het lag niet in onze aard maar vandaag zouden we de wandeling voor bekeken houden en rechtsomkeer maken.

Te uitputtend, te warm, te zwaar en vooral nog te ver om verdere risico’s te nemen.

De weg liep verder over grote stenen die door de jaren van de berg waren gestort en die willekeurig verspreid lagen.

Wel mooi om zien hoe de verschillende vetplantjes hier een thuis vonden en de fauna en flora hier ongestoord hun weg konden gaan.

Het was pas op de terugweg dat we tijdens de afdaling goed konden zien waar we opgeklommen waren en waar een paar wandelaars evenveel moeite hadden om naar boven te klimmen.

Denk niet dat afdalen een makkelijkere klus is want het is ook je evenwicht bewaren en vooral zien van op de steile stukken niet te struikelen of je voeten te verstuiken.

Toen we terug beneden aan het bergriviertje stonden vonden we het triest dat we de wandeling niet hadden kunnen afmaken en dus stelden we ons de vraag of we niet een ander pad zouden nemen om een andere wandeling te doen die we voorheen al hadden gedaan.

Mijne jongste snotter hield het voor bekeken en terwijl hij terug naar het appartement trok besloten wij nog de andere wandeling af te maken.

Zo belandden we na lange tijd onze voeten en kuiten te hebben gegeseld terug in het dorp en besloten om nog een terrasje te doen niet te ver van het appartement.

In feite stond het aangeduid als Bar-Restaurant waar we moe in de schaduw achter wat beschutting zochten.

Een witte sangria liep er vlot naar binnen en de “patron” was een zeer joviaal en vriendelijk iemand.

Altijd leuk om bediend te worden met mensen die overweg kunnen met de klanten en die met wat vriendelijkheid en humor de bestellingen afleveren.

Het is vaak ook de aanzet om even naar de menukaart te kijken en ook deze sprak ons wel aan.

Mijn lief sprak van trakteren en of we hier niet eens zouden komen eten en zo reserveerden we voor ’s avonds.

Terug in het appartement gingen we allen onder de douche en ’s avonds trokken we naar restaurant “La Grange”.

Prachtig interieur waar de tijd precies was blijven stilstaan en waar vele zaken uit een oude schuur waren opgeslagen.

En hoewel we in het begin nog dachten van er alleen te zitten liep de zaak stilletjes vol en was het werken geblazen voor de baas en één dienster.

Maar het was iemand met kennis en die vooral zijn zaak met veel plezier en inzet runde.

De specialiteiten uit de Savoi werden er op een leuke en originele manier opgediend en vooral zeer lekker.

Hoewel ik niet echt een taarteter ben nam ik als dessert een stuk taart omdat de “Patron” mij had gezegd dat ze uniek was in de streek.

Hij straalde wel vertrouwen uit en dus nam ik maar taart.

Een rabarbertaart met zwarte bessen!

Ik heb nu al veel taart gegeten in mijn leven maar zo iets lekker nog nooit wat taart betreft.

De combinatie kon niet beter passen en dus heb ik duimen en tenen afgelikt.

Na de koffie neem ik nog al eens een Calvados maar heb ook de neiging van te vragen of het wel Calvados is en geen bijgewerkte appelwijn.

Maar de baas wist welk vlees hij in de kuip had en dus toverde hij in een groot glas een heerlijke Calvados uit een stenen kruik.

Aan de muur hingen ook nog een paar oude ski’s en in feite kwam alles hier tot zijn waarde.

En toch vond ik dat er iets ontbrak!

Het zou hier zeker niet misstaan van een paar oude schaatsen te hangen en toen ik de baas de vraag stelde waarom er geen hingen wist hij ons te vertellen dat hij zelf nog geschaatst had maar nooit echte oude schaatsen gevonden had om hier in zijn zaak te hangen.

Geen probleem…van het één kwam het ander en ik vertelde hem dat ik er thuis nog een paar honderd hangen had en dat ik met veel plezier een paar zou opsturen.

Voldaan kropen we na de afrekening terug de berg op naar ons bed en terwijl onze benen al aan het uirusten waren ging de naam en de bediening van het restaurant nog vaak over onze lippen.

Ja, het was zeker voor herhaling vatbaar.

Maar eerst zouden we de nacht ons laten toedekken op weg naar…..

Groetjes chauffeurke

Dag 7 de broodoven van Montraimont

De dag begon met een paar nevelslierten boven de bergtoppen maar het waren vooral onze spieren die zich nog deden voelen na de zware wandeling van eergisteren.

Mijn lief was nog stijver dan gisteren en ook bij mij trok het op sommige plaatsen wreed tegen.

Maar we zouden zeker niet opgeven wat het wandelen betrof en dus zouden we ook vandaag op zoektocht trekken naar wie weet wat.

Op de kaart hadden we een blauwe wandeling uitgekozen en het blauw stond voor niet te moeilijk.

Zoals de skipistes in kleuren zijn ingedeeld zijn ook de wandelpaden ingedeeld van makkelijk tot zeer moeilijk.

Het was eerst een stuk rijden met de wagen om vandaar de weg te verlaten en pas na een paar uur en met zweetdruppels op het voorhoofd terug op onze vertrekplaats aan te komen.

We hadden gekozen voor “le lac du loup” wat in het Nederlands niet meer is dan het “ meer van de wolf”.

Op de kaart was het aangeduid als een klein bergmeertje en zoals de meeste van die bergmeertjes zijn ze inderdaad niet groot maar brengen ze het landschap tot leven door de weerspiegeling van de prachtige omgeving.

Het was terug via kronkelende smalle wegen dat we ons naar boven begaven en onderweg stopten we verschillende keren om of het landschap te fotograferen of een andere bezienswaardigheid zoals er hier velen gezaaid lagen.

Een van die bezienswaardigheden was de kapel van Montraimont die volgens de grootte eerder op een kerk ging lijken als we het met het dorpje moesten vergelijken.

Een kapel die op de rand van het ravijn lag met ongeveer 700m lager het stadje La Chambre.

Nadat we een paar foto’s van de kapel hadden genomen reden we verder en kwamen we ook in het dorpje Montraimont aan.

Och…vele van die dorpjes trekken op elkaar hoewel ze toch allemaal iets verschillend hebben.

Meestal zijn het gehuchten met niet meer dan een paar huizen en schuren maar allen hebben ze een kerk en een gemeentehuis.

Maar dit dorpje straalde wel iets uit en dan heb je zo al vlug iets van”hier zou ik nu willen wonen om mijn oude dagen te slijten.

Het si vooral de rust die een mens aanspreekt in die kleine dorpen en we zouden er later nog zo wel een paar ontdekken.

Het viel ons zelfs op dat we af en toe bleven staan bij een huis dat te koop was alsof we ons eigen wat dichter bij onze droom wilden brengen en ons toch de hoop geven dat we ooit zelf “montagnards zouden worden.

Wat ons vooral was opgevallen bij het doorrijden van Montraimont was een grote oven waar twee personen bezig waren met brood te bakken.

Opgelet niet één of twee broden maar een twintigtal lagen aan de zijkant van de oven.

Het leek ons de moeite om te stoppen en mijn lief sprak al direct van een brood te kopen en van eens een babbel te gaan doen met de mensen van hier.

Zo geschiede het ook en eens de wagen geparkeerd in de smalle straat liepen we richting oven.

De beleefdheid gebood ons van toch eerst te vragen of we wel een foto mochten nemen van de oven en het brood en dat was in feite de aanzet van een heel leuk en interessant gesprek met “ de montagnard” die als warm en vriendelijk persoon kan bestempeld worden.

-Bonzour monsieur, je veut prendre foto si je peut du four a pain Francais.

-Mais bien sur monter jusque au four.

De oven was te bereiken met een paar trapjes waar twee personen onder het grote gewelf stonden en waar een zwartgeblakerd stalen luik toegang gaf tot de oven.

We stonden nog niet goed boven dat we die mensen al bestookten met een paar vragen als ware journalisten en wat me vooral opgevallen was waren het aantal broden voor zo een klein gehucht.

-Euh… vous cuire du pain pour tout le village?

Of hij brood bakte voor gans het dorp deed hem eerder glimlachen en terwijl mijn lief met de oudste van de twee aan de babbel sloeg nam ik de jongste kerel voor mijn rekening die waarschijnlijk iets ouder dan ik moet geweest zijn.

Nee, het brood werd gebakken omdat er de zondag “la féte de l’alpage” doorging in de kapel die 700m hoger lag.

Vriendelijk beantwoorden ze alle vragen en kregen we zelfs de uitleg van hoe alles volgens traditie bleef verlopen.

De oven werd nog regelmatig gebruikt maar met het feest worden er meer broden gebakken omdat deze dan per opbod worden verkocht waarna met het geld het onderhoud van de kapel bekostigd word.

Maar ook over de oven viel heel wat te vertellen.

Vroeger werd de oven op regelmatig tijdstip gebruikt en werden er broden gebakken volgens het seizoen.

In de winter elke maand en in de zomer om de drie weken omdat het brood in de winter langer bewaard kon worden door het koel te houden.

Ja, ik hoor het u al zeggen dat ze bij ons al vlug de neus zouden ophalen als men niet om de twee dagen bij de bakker stopt.

Het was ook niet zo dat het steeds dezelfde personen waren die het brood bakten maar ieder op beurt en ook dat had een speciale reden want zelfs de volgorde van de oven aan te steken had belang.

Er was in feite een beurtrol om de oven aan te steken omdat de eerste die hem aanstak ook meer hout moest verbruiken.

Het eerste brood kon ook niet verkocht worden omdat het niet volledig aan de normale vorm voldeed, hoewel het juist dat brood was dat ik zou gekocht hebben.

En terwijl we daar stonden kwam één van de kleinkinderen aanlopen die onder het waakzame oog van de grootvader het laatste brood uit de oven mocht halen.

Ambachtelijk, prachtig, mooi,lekker en zo eenvoudig verwijderd van al ons modernisme dat we hier bij ons kennen.

We stelden ons vaak de vraag wat een mens nu bezielt om hier zo afgelegen te komen wonen en of ze geen gebrek hebben aan alles wat ons in ons klein België voorgeschoteld wordt aan modernisme.

We gingen er van uit dat de meeste mensen hier geboren waren en hier dus ook waren blijven wonen maar ook daar kregen we al vlug een verrassend antwoordt op.

De oudste man was 80 jaar en had tot zijn 60 jaar in Parijs gewoond en gewerkt waarna hij naar Montraimont gekomen was om het ouderlijk huis te bewonen.

En of hij geen heimwee had naar de lichtstad?

Nee…hij dacht er zelfs niet meer aan.

Ik kon hem goed geloven want tijdens onze dagen hier zat ik ook niet aan Deftinge of Geraardsbergen te denken.

Ja, het is iets heel eigenaardig hoe je hier anders gaat leven en zelfs de dingen die je ook bij ons vindt ga je hier anders bekijken.

Het valt ons op hoeveel keren we al niet zijn blijven stilstaan om een koe te fotograferen of zou het nu juist aan die bel of aan die bergen liggen.

Hoeveel keer zijn we niet gestopt om een sprinkhaan of een vlinder te fotograferen daar waar we er bij ons aan voorbijlopen.

Al een paar keer liet ik me bijna wijsmaken dat “les montagnards” koele mensen waren en ik moet zeggen dat het dan ene zal geweest zijn die naakt in de sneeuw moet gestaan hebben want tot nu hebben we het anders ervaren.

Daar waar we bij ons vijftig man moeten voorbijlopen voor er al eens ene spontaan goedendag knikt knikken hier alle voorbijgangers met een welgemeende bonjour of bonsoir.

Ja, er zijn dagen dat we zoveel knikten dan die negertjes die als spaarpot op de toonbank bij bakker of beenhouwer stonden.

Ja, monsieur Claude wees er ons zelfs op dat we een kwartier te laat waren om iets mee te drinken terwijl hij naar een pan en twee glazen wees waar de restanten van rode wijn in te zien waren.

Maar hij nodigde ons wel uit voor het feest van zondag en voegde er nog aan toe dat we verder nog een paar prachtige locaties zouden tegenkomen.

Dat was ook zo want we verlieten het gehucht dat op 1100m lag om ons te begeven naar “le lac du loup op 1635m van waar we onze wandeling begonnen.

Een bergmeer met groene kleur door de weerspiegeling van de weiden er rond en waar een paar eenden zeker niet mensenschuw waren en zelfs stukken boterham met choco kwamen eten van mijne jongste snotter.

Bij een bergmeer moet men zich nu ook niet het meer van Annecy voorstellen want vaak is het niet meer dan een grote plas.

Wel gezellig en romantisch maar groot zijn de bergmeertjes niet hoewel ze een zeer speciaal tintje aan de ongeving geven en vooral alle soorten dieren en insecten lokken.

We aten er onze picknick op en vetrokken daarna om de weg te verlaten en via kleine paadjes plekken te ontdekken waar Jezus zijn vakantie nog moet komen doorbrengen maar waar God alvast in Frankrijk leeft.

Zo kwamen we in “Taramur” waar het eerste huis aan de weg lag en de volgende negen waarvan we soms moeilijk konden raden of het huizen of schuren waren aan een pad dat niet meer was dan een stuk platgereden gazon.

En telkens we er als vreemden langskwamen werden we steeds begroet met “bonjour” ook al kwamen we soms langs tijdens hun middagmaal dat sommigen om 14u of later namen.

Ja, we ontdekten zelfs verlaten huizen die nu in ruïne gevallen waren maar waar nog wel een antiek bed aan de vroegere bewoners deed denken op een half uur van de eerst begaanbare weg.

Allemaal zaken waar we ons vragen bij stelden, want geen elektriciteit en het water werd in holle boomstammen of zinken buizen afgeleid van bergstroompjes naar het huis.

Voor ons een avontuur maar voor de mens uit de streek de normaalste zaak.

En ja, wat ons ook steeds opviel is de rust en de stilte.

Soms hoor je niets en als we dan al eens onnozel wilden doen en in het gebergte plots “Lééééoooooo” gingen roepen om te zien of er hier purperen koe zou opduiken waren we soms gegeneerd dat we de stilte verbroken hadden.

Ja, op de terugweg waren we er ook van bewust dat onze eerste week er bijna opzat en dat wou zeggen dat op plaatsen waar de tijd leek stil te staan hij toch even vlug vliegt dan bij ons.

Morgen trekken we er terug op uit en met een weekend voor de deur stellen we ons de vraag of de mens hier tijdens het weekend anders gaat leven en de koeien anders grazen.

Nee ik denk het niet en dus kunnen we verder op avontuur trekken zolang onze benen maar mee willen.

Groetjes chauffeurke

-

Hello evrybody

Toen we op dag zes uit bed stapten was het alsof we op een strijkplank gebonden lagen.

Ja, zo stijf voelde mijn lichaam en vooral mijn kuiten deden mij aan de wandeldag van gisteren denken.

Een wandeling van meer dan zes uur blijft nog wat nazinderen en met een paar uurtjes slaap is dit niet zomaar verdwenen.

Op weg achter de krant en koffiekoeken woog de kleinste helling door en het ergste was dat er daar geen kleine hellingen waren maar dat het zelfs tot bij de bakker steil bergaf ging om daarna terug te moeten klimmen.

Mijn kuiten lieten mij alvast weten dat we het vandaag wat kalmer aan zouden mogen doen en ook mijn lief en de jongste snotter waren volmondig akkoord.

We besloten dan maar om ons eens te laten zakken tot in La Chambre aan de voet van de Col de La Madeleine.

Onderweg waren vele fietsers terug bezig de beklimming aan te gaan en soms vroegen we ons af wat een mens er nu toe aanzet om zo een inspanningen te leveren bij zo een warm weer.

20km klimmen waar het lichaam zich in alle bochten moet wringen en waar de kuiten gespierd zitten te vloeken bij een mens die het verstand op nul probeert te zetten om toch de top te halen.

Och…hoe was ik zelf dacht ik toen ik zelf nog in de sport zat en elke uitdaging wou aangaan.

Langs de kronkelende weg duurde het ongeveer een half uur om beneden te raken en dan stelden we ons de vraag hoelang een beklimming met de fiets wel zou duren.

Eens we beneden waren was het juist markt in La Chambre maar veel stelde dat niet voor en er was zelfs geen vergelijk met de markt in Annecy.

Vijf of zes kraampje en meer stond er niet.

We slenterden dus maar wat rond in de voornaamste straat waar ook een parking lag waar de fietsers hun wagen konden achterlaten om van hier direct aan de col te beginnen.

Iets verder in de straat zagen we een reclamebord tegen een gevel hangen van een coöperatieve die kaas maakte en op de deur konden we lezen dat de kaasmakerij ook te bezoeken was.

We staken dus maar eens ons licht op maar het bezoek was juist voorbij en dus waren we te laat.

De dame wist ons wel te vertellen dat er elke dag bezoeken waren en dus namen we maar een afspraak voor de volgende maandag.

Om 9u30 moesten we in de winkel staan die een heerlijk aroma verspreidde van verschillende soorten kazen.

Buiten een paar oude huizen was er in La Chambre niet veel te ontdekken of we zouden er moeten aan voorbijgelopen zijn.

We slenterden dus maar wat in de kleine straatjes waar we langs een kerkhof liepen en waar de salamanders op de witte muur zaten te zonnen.

Tegen de middag gingen we ons dan maar op een terras zetten van een hotel dat gespecialiseerd was om fietsers en motorrijders te logeren.

Ja ook de motoren zoefden hier met honderden door de streek en in mijn binnenste hoopte ik van ook mijn motor nog eens tot hier te krijgen om de verschillende cols te doen wat dit moet wel een heel leuke ervaring zijn.

Tijdens onze wandeling hadden we gemerkt dat we via een andere kant ook terug naar St-Francois konden rijden en om eens iets anders te zien besloten we dan maar om die weg te nemen.

Zoals meestal begon ook deze weg tussen een paar huizen en was dus breed genoeg om twee wagen naast elkaar te laten passeren maar na een paar bochten ging de weg over naar een steil pad dat als een dakgoot tegen de berg hing.

Mijn lief neep de rest van de armleuning stuk en telkens ik vroeg of ze het mooie landschap had gezien riep ze met haar ogen toe dat ik voor mij moest rijden en vooral niet te rap en zeker niet tegen de afgrond.

Ja, en terwijl ik niet te rap mocht rijden wou ze dan zo rap mogelijk dat pad verlaten…vrouwen hé.

In “Montgellafrey” een klein bergdorpje tegen de wand van de berg hielden we nog even halt om een paar foto’s te trekken en ook hier hadden de 15 huizen een kerk en een gemeentehuis.

Toen we nog iets verder reden verbreedde de weg terug en besloten we om nog even te stoppen en de benen wat te strekken.

Ja, als ge zo 15km met de billen dichtgeknepen zit van de hoogtevrees kan dat wreed deugd doen hé.

Maar de kuiten lieten mij toch nog aan de dag voordien denken en dus hielden we het rustig.

Op zeker moment zagen we een pijl staan naar een bergmeertje en we zouden het zeker eens opzoeken op de kaart om het later op de week te gaan verkennen.

Wat ons hier op deze korte wandeling opviel waren de verschillende soorten vlinders.

Soorten die ik nog nooit had gezien en waar ik me afvroeg of het wel vlinders waren en of we soms geen nieuwe soort hadden ontdekt.

Eens terug aan de wagen besloten we van terug naar het appartement te rijden en na het koken wat te kaarten en te scrabbelen.

Zo trokken we rustig de avond in waar de nacht een zwart deken over de toppen hulde en waar de bergdorpjes hun lichten als glinsterende ogen liet schijnen.

Dorpjes die wel tien kilometer verder lagen kon je zo ontdekken in de nacht.

Maar ook de hemel had heel wat te bieden.

De sterren hingen er te flikkeren tegen een pikzwarte achtergrond alsof ze allemaal op de afspraak waren.

Zo trokken wij naar bed om onze ogen te sluiten en in het donker te reizen naar de volgende morgen met de vraag wat de volgende dag zou brengen.

Er was hier nog zoveel te ontdekken en te bewonderen dat we soms gehaast waren om in slaap te vallen en dus met een trein vroeger aan te komen de volgende morgen.

Ja, dag zes verliep alvast veel rustiger en zo mocht er ook wel eentje tussen zitten.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Na een heel leuke en mooie wandeling aan het meer van Annecy konden we na dag vier ook dag vijf inzetten.

De ganse week hadden ze nog zeer warm weer voorspeld en sommige wandelingen liggen dan op de grens van de uitputting.

Het hoogteverschil begint al vlug parten te spelen en het lichaam raakt vlugger vermoeid.

Maar op 100m van het appartement was er een zetellift en elke dinsdag en woensdag zou die in gebruik zijn volgens de toeristische dienst.

We zouden het ons dan maar eens gemakkelijk maken door met de zetellift naar boven te gaan, daar onze wandeling af te werken en daarna met dezelfde lift terug naar beneden.

Toen we inlichtingen gingen vragen kwam het er op neer dat we inderdaad met twee liften in St-Francois naar boven konden voor 18€ en dat we voor 39€ een andere lift konden nemen naar Valmorel.

Ja, het leek ons wel leuk om ook eens een andere plaats te zien en dus besloten we maar om het totale pakket te nemen.

Met ons drietjes namen we plaats in de zetellift en binnen de kortste keren hingen we meters boven de grond.

De zon scheen al hard op ons bleek vel en van in de hoogte hadden we een prachtig zicht op de Alpenweiden en de verschillende pieken.

In een rugzak hadden we voor elk een flesje water en wat boterhammen meegenomen zo konden we onder de middag nog wat picknicken in openlucht.

De dame aan de lift had ons wel gevraagd om het uur in de gaten te houden want de laatste lift terug was om 16u.

Toen we met de eerste lift aangekomen waren vroegen we de weg om naar Valmorel verder te reizen en een vriendelijke jongeman toonde ons een lagergelegen lift waar we na een afdaling die al in de benen kroop terug een hoogteverschil mee konden overwinnen zonder ons moe te maken.

Eens boven stelden we dezelfde vraag en daar zou onze miserie beginnen.

Aan de volgende lift verwees de man ons naar een klein stipje in de verte dat ook een lift zou moeten zijn en vandaar konden we dan naar Valmorel dalen.

In feite waren we toen al beland op de andere zijde van de Col de La Madeleine en zelfs een afdaling op wegen die meer uit stenen dan aarde bestaan kruipt al vlug in de kuiten.

Ongeveer een uur hadden we nodig om het andere punt te bereiken en daar vonden we inderdaad terug een zetellift.

Wat ons wel verwonderde was dat hij niet werkte en dus stonden we daar schoon met onze mond vol Alpenlucht.

Maar toen we op onze horloge keken zagen we dat ze 12u15 aangaf en dat verklaarde blijkbaar veel want onder de middag ligt hier in de streek alles stil.

Er zaten nog een paar mensen te genieten in de zon en dus dachten we dat ze ook op de lift zaten te wachten en dat dachten we ook van de volgende die aankwamen en zich in het gras nestelden om te eten of te drinken.

De wachttijd konden we inkorten door van de mooie vergezichten te genieten waar in de verte de Mont-Blanc zijn witte kop liet zien en van de vele soorten vlinders en insecten die hier landen op de verschillende soorten bloemen.

Ook de koeien liepen hier op twee meter van ons vandaan en hun bellen brachten een middagserenade telkens we in onze boterhammen beten.

Om 13u was er nog geen beweging in de lift en dus zou het waarschijnlijk wel 13u30 worden en begonnen we te tellen of na de afdaling naar Valmorel er nog genoeg tijd zou zijn om de afstand in omgekeerde richting te overbruggen en de zetellift van 16u nog te halen.

Och…het zou ons wel lukken.

Maar om 13u30 nog geen beweging te zien en dus vroegen we aan een paar werkmannen die de schuilhut als refter gebruikten om hoe laat die lift nu terug begon te werken.

De man keek ons een beetje verwonderd aan en volgens hem zou de lift helemaal niet werken want zijn waren juist bezig met er onderhoudswerken aan uit te voeren.

Volgens hem stonden we gewoon aan de verkeerde lift te wachten en moesten we nog een paar honderd meter lager zijn.

-Wablieft….encore plus bas???

Vriendelijk nam hij zijn verrekijker en tuurde naar de andere lift waar blijkbaar ook geen beweging was.

Hij stelde ons zelfs de vraag of de liften wel werkten en daar moesten we hem op antwoorden dat ze ons van de andere kant naar hier hadden gestuurd en dat 39€ voor een lift die niet werkt wel veel geld was als je alles te voet moet afleggen.

Hoewel hij van de streek was verschoot hij zelf van het bedrag en zelfs zijn collega’s kwamen hem op zeker moment bijstaan en onze ontmoediging groter maken toen ook zij vertelden dat we misschien beter nog tot 14u konden wachten maar dat het niet zeker was dat die liften wel zouden werken.

Daar stonden we nu schoon gevangen in een prachtig landschap waar de zon ons wreed aan het uitlachen was en de komende uren ons lichaam zou kwellen en folteren.

Om 14u zagen we in de verte ook geen beweging in de liften en dus besloten we maar om onze moed bij elkaar te nemen en een besluit te nemen.

We hadden de keuze van op onze stappen terug te keren of anders de lift te nemen volledig onderaan de berg waar we zaten en waar de werkmannen ons bevestigden dat hij wel werkte omdat ze er langsgereden waren.

Er was maar één probleem en dat was dat we de ganse afdaling naar de lift te voet moesten doen en dat de lift waar we 39€ voor betaald hadden nooit zouden zien zoals we ook Valmorel nooit zouden zien.

Het kwam er vooral op aan van ons dan nog eens te haasten ook om benden op tijd de lift te nemen om zo boven voor 16u de andere liften te nemen die ons terug naar St-Francois zouden brengen.

Al vlug bleek het geen ideale keuze te zijn want het pad naar beneden was na een paar honderd meter onderbroken en dus waren we verplicht van ons over een ganse afstand een weg te banen over hopen aarde en stenen om af en toe in het hoge gras te verdwijnen waar de sprinkhanen tegen ons aansprongen omdat we hun slaap verstoorden en waar muggen en vliegen ons lichaam als landingsplaats aanschouwden.

En zoals het in de bergen vaak is denk ja na elke bocht dat je er bent maar moet je beseffen dat het nog een heel eindje verder is.

Maar eindelijk zagen we onder ons de lift in werking en deze zou ons terug en hopelijk op tijd naar boven brengen.

Onze kuiten stonden gespannen, de dijspieren puilen als deze van een bodybuilder van onder onze short en onze benen en voeten waren niet echt gebruind op vijf dagen maar zagen pikzwart van het droge stof waar we door gegaan waren.

Fier lieten we aan de bediende van de lift ons ticket zien met de vraag of we via deze weg terug naar St-Francois konden en toen hij ja knikte waren we plots al veel geruster gesteld.

Meters boven de grond bengelden zes vermoeide benen en de drie gestelde lichamen waren al aan het berekenen hoe ver de lift nu nog zou liggen die ons terug naar beneden zou brengen.

Mijn lief hare permanent op hare kop hing halfstok, mijne jongste snotter had waarschijnlijk liever een pc of tv vakantiegewenst en ik moest toegeven dat de fysiek uit mijn jonge jaren verleden tijd was.

Na enige tijd kwamen we boven aan en de andere lift lag maar een paar honderd meter verder en was nog in werking.

Oef…van een opluchting gesproken.

We namen nog een paar foto’s en na een paar minuutjes kwamen we aan de andere lift en hoewel ik zeker wist dat we met deze lift naar boven gekomen waren stelde ik toch nog eens de vraag of het wel deze naar St-Francois was al was het maar om onze aankomst te melden.

-Bonzour.

-Bonjour monsieur.

-C’est bien le lift pour St-Francois?

-Oui.

-Ha bon allors ca va.

-Oui mais on ne peut pas le prendre pour descendre.

-Wablieft???

-Oui descendre est défendu avec le lift seulement en hiver avec des ski.

Potverdekke ‘t zal toch geen waar zijn zekerst.

De man vroeg zelfs of ze ons beneden niet hadden ingelicht en nee daar hadden ze niks over gezegd en straffer nog ze hadden ons wel 39€ aangerekend om alles te voet te doen blijkbaar.

-Et alors?

Vroeg ik de man nog die blijkbaar wat verveeld zat om ons de weg naar St-Francois uit te leggen.

We hadden keuze uit twee verschillende trajecten een moeilijk of een iets makkelijker.

Ik weet niet wat zij onder moeilijk of makkelijk verstaan maar toen we de makkelijkste weg genomen hadden bleek deze al vlug zeer moeilijk te zijn.

Het pad was wel redelijk breed maar steil en met stenen bezaaid.

We flitsten af en toe onze miserie weg met een groene lach en wat zwarte humor tussen de bruine koeien die we op ons pad kruisten en ook door foto’s te nemen en af en toe een adempauze in te lassen.

Ondertussen stonde de zon hoog boven de bergtop en leek het wel alsof we ze konden aanraken.

Terug hetzelfde als daarnet dachten we na elke bocht dat we er waren en er leek geen einde aan te komen.

Onze benen stonden gezwollen de ruggen deden pijn en onze mond plakte tegen het gehemelte omdat onze drinkflessen leeg waren en we nu toch al 5uren onderweg waren.

Maar blijkbaar zou onze miserie nog niet ten einde zijn want toen we na een heuvel zicht kregen op het onderliggende gedeelte bleek dat we helemaal niet in St-Francois zaten maar op de Col de La Madeleine zelf vanwaar het nog 5km was tot aan ons appartement.

Boven op de col besloten we eerst iets te drinken en dan onze laatste moed bij elkaar te schrapen.

Mijn lief droeg ondertussen een paar blaren mee op haar voeten mijne jongste snotter had het al uitgeschreeuwd dat het morgen rustdag zou zijn en ik hoopte maar dat die 5km vlug voorbij zouden zijn met mijn schoenen waar de rook uitkwam.

Na een drankje besloten we de weg te volgen en zo kwamen we na een wandeling van meer dan 6 uren aan het appartement aan en vielen we uitgeput in de zetel alvorens een zeer kalme avond aan te vatten.

Nee, we hebben die avond niet meer naar de kaart gekeken om de volgende wandeling te plannen en besloten maar om het de volgende dag wat kalmer aan te doen.

Dat ze ons daar goed liggen hadden om de lift te betalen om meer te voet dan zittend te doen kwam nog vaak over onze lippen maar anderzijds hadden we weer een avontuur achter de rug en avonturen kunnen nu eenmaal vermoeiend zijn hé.

’s Anderdaags bleek de wandeling wel heel wat mooie foto’s opgeleverd te hebben en daar konden we het dan mee stellen.

Echt lang zijn we die avond niet opgebleven en als marmotten hebben we het eerste deel van de nacht doorgebracht.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Zoals elke dag liep ik ’s morgens achter brood en een krant en de dag kondigde zich zeer warm aan.

Ja, om hier een Vlaamse krant te vinden ben je best bij de eerste klanten om de eenvoudige reden dat ze er maar één exemplaar van binnenkrijgen.

Och…zelfs hier klinkt het nieuws niet anders dan dat we het bij ons zouden lezen.

Een paar ontsnappingen omdat gevangenen nu ook éénmaal graag op vakantie willen of nog een paar politieke geschillen, in feite niks om nog van te verschieten of van verwonderd te zijn.

Nee de krant was er gewoon om ons een beetje op de hoogte te houden van het nieuws van bij ons maar dan ook niet meer dan dat en soms waren we meer met het kruiswoordraadsel bezig ’s avonds dan met het nieuws zelf.

Omdat we ook een paar uitstappen gepland hadden leek dag vier ons daarvoor geschikt.

Onze benen een dag rust gunnen zou zeker geen kwaad kunnen en met de voorspelde hitte konden we beter iets opzoeken waar er ook wat schaduw te vinden was.

We besloten dan maar naar Annecy te rijden ongeveer 125km van ons logement.

Onderweg was het al genieten van het landschap en in de Alpen is het zo dat men tijdens wandelingen om de tien meter een ander zicht krijgt en dat met de wagen om de kilometer de bergen een ander uitzicht krijgen.

Na enige tijd reden we aan de oevers van het meer van Annecy dat ons zou gidsen tot in Annecy zelf.

Het was ook rond dit meer dat een tijdrit van de Ronde van Frankrijk werd gereden en zo waren er niet alleen de namen van renners die er nog geverfd stonden op de weg maar ook de vele geverfde fietsen die er langs de weg stonden als versiering.

In Annecy zelf was het een plaatsje zoeken voor de wagen te parkeren en dat leek makkelijker gezegd dan gedaan.

Blijkbaar waren we niet de enigen die naar deze stad waren afgezakt en dus zochten we maar een plaats in een ondergrondse parking.

Eens terug bovengronds liepen we naar de oude stad van Annecy en al vlug wist deze stad ons te bekoren.

Het was er juist markt en dus prijsden de marktkramers de streekproducten aan waar je hun waren kon ruiken.

Het kraam met olijven, worsten of kazen geurde door de massa die langzaam door het oude centrum trok.

Op zeker moment trokken we van de massa weg en liepen we een oud pad naar boven dat ons tot bij een kasteel zou brengen.

Maar het was ons vooral te doen om de kleine steegjes er rond waar de kleine huisjes tegen elkaar stonden en waar je boven op de top een prachtig uitzicht had over Annecy maar vooral over de daken die als paddestoelen tegen elkaar waren geplakt.

De huisjes en steegjes leken ons voor ogen zijn geschreven als in een sprookje en met mijn lief aan de ene hand en mijne kabouter (die groter is dan mij) aan de andere hand was het ook een sprookjesdag onder een zon die het volk deed puffen.

We slenterden terug naar beneden en het was heerlijk wandelen en vooral genieten van het uitzicht op de kleine oevers van de rivier die zich een weg baande door het oude centrum.

De terrasjes zaten overvol en daar waar wij om 14u30 de afwas al zouden gedaan hebben begonnen ze hier pas aan het middagmaal.

Wij trokken op zeker moment naar het meer en zoals je bij ons een waterfiets kan huren kon je hier een echte motorboot huren.

Tientallen kraampjes aan het water met telkens een paar personen die je vriendelijk begroetten en tevens vroegen of we het niet leuk zouden vinden van een bootje te huren.

Voor iets meer dan 40€ kon je zelf al kapitein spelen en met een paar euro meer kon je zelfs de luxe bepalen van de boot.

Ja, ik moet zeggen dat er een paar prachtexemplaren bijlagen.

Maar we zouden de zeeziekte niet gaan opzoeken en besloten maar aan land te blijven en de terugweg aan te vatten via de andere oever van het meer.

Een meer met een lengte van om en bij de 14 km en waar je 38km op de teller hebt als je volledig rond bent gereden.

Met een gemiddelde diepte van 41m en op het diepste punt zelfs 80m moet je al een goede zwemmer zijn om hier de oversteek te wagen.

We hadden een goede keuze gemaakt want deze oever was veel mooiere met schilderachtige dorpjes.

Eén van die dorpjes was”Talloir” waar we even zouden halt houden om nog eens op verkenning te gaan.

Kleine straatjes met romantische namen en gevels gidsten ons tot aan het meer waar we plots ondergedompeld werden in een zekere luxe.

Prachtige villa’s wisselden af met een oud klooster dat als restaurant fungeerde en ook de hotels mochten er zijn.

Zoals elk jaar gingen we onze nieuwsgierigheid ook dit jaar loslaten op de prijzen die de gewone of ongewone mens moet betalen om hier te logeren.

Dat we hier 5€ voor een pintje zonder schuim moeten betalen verwonderd ons al lang niet meer en daarom zijn we ook overgestapt naar de wijn.

Ook een klein brood van 4,50€ is normale kost, vooral als ze je zeggen dat er in de bakkerij geen snijmachine staat en dat je dus verplicht bent van eerst een broodmes te gaan kopen.

Maar bon dat zijn nu eenmaal de prijzen en geen haan die er hier over kraait om ze te veranderen.

Ja, nu we toch over hanen bezig zijn kom ik tot onze nieuwe vondst wat de prijzenslag betreft.

Aan een chick hotel tegen de oevers van het meer leek het ons leuk om eens naar de prijzenkaart te gaan kijken.

Omdat het geen uitgebreide kaart was hadden we vlug een overzicht en was het prijzenrecord gesneuveld bij het eerste gerecht.

Men kon er een Forel krijgen voor 40€ en toen dacht ik plots dat je voor deze prijs bij ons twee vislijnen bij kon krijgen.

Maar toen we onze ogen lieten zakken stegen de prijzen.

-Poulette de Bress     100€

-Carré d’Agneau       100€

Ik wil nog wel geloven dat “les poulets de Bresse” wereldberoemd zijn in Frankrijk maar 100€ voor een kieken vonden we toch aan de prijzige kant.

Opgelet het was wel voor twee personen en je kreeg er ook een takje estragon bij

Ook het lamsvlees werd aan dezelfde prijs geserveerd en dan dacht ik al vlug in oude Belgische franken en stelde mij de vraag wat ik nu voor wijn zou nemen bij een kieken van 4000Bf.

Natuurlijk zal het wel in orde geweest zijn en gaat niet iedereen kamperen.

Waarschijnlijk zal er wel een ober in zwarte rok en wit hemd naast u staan met een servet voor moest uw kiekenbil uit uw handen springen.

Het was in elk geval een mooie locatie en een prachtig decor en ook dat zal betaald moeten worden.

We slenterden nog even door het mooie dorpje en na twee witte wijnen en een frisdrank begaven we ons terug naar de wagen.

Via de oever van het meer reden we terug richting Albertville en het was ons al opgevallen dat er tientallen deltavliegers in de lucht hingen.

Een paar kilometer verder landen ze juist naast de weg en besloten we ook daar een kijkje te gaan nemen.

Fabuleus hoe de mens zich van de bergen gooit en vrij als een vogel meters vliegt en zich laat gidsen met de wind.

Sommigen dalen en anderen stijgen en lijken maar puntjes in het blauwe luchtruim.

Alleen of met twee landen ze minuten later om hun vleugels op te plooien en iets later te herbeginnen.

Maar wij hielden de voeten en de wielen op de grond en zo reden we na een zeer warme dag terug richting St-Francois waar mijn lief iets lekker zou klaarmaken en waar ik veel minder in mijn portefeuille zou moeten tasten dan voor dat kieken dat ginder op het menu stond.

Ja, ook dag vier was geslaagd en moe maar voldaan kropen we ’s avonds in bed nadat we de gordijntjes hadden dichtgetrokken over het massief van de Alpen.

Morgen zou het waarschijnlijk terug een wandeldag worden en dus waren we maar best uitgerust.

Groetjes chauffeurke