Hello evrybody,

Vandaag 25 maart 2005, een dag zoals een andere.
Behalve voor mij misschien.
Ik zal vandaag een beetje meer nadenken, en vooral terugdenken aan hoe het vroeger was, en waarom het allemaal zo moest lopen.

Ik was een klein onnozel vogeltje dat rondfladderde zonder echt te weten waar ik naartoe vloog.
Maar één ding wist ik zeker!
Waar ik ook vloog, steeds vloog ik steeds terug onder mijn moeke haar vleugels.
Ik had nog tegen mijn moeke gezegd:

-Kijk moeke, ik kan bijna alleen mijne weg vinden tussen de wirwar van takken waar ik moest op landen.
-Dat is goed jongen.
-Kijk moeke, ik ben beginnen fluiten op het internet.
-Ik ken dat niet, maar 't zal wel goed zijn zekerst.
-Kijk moeke, hoe hoger ik vlieg hoe meer ik van de wereld zie.
-Ja jongen, maar wees voorzichtig.

Amai, azo fier dat ik was dat ik dat aan mijn moeke allemaal kon tonen wat een kieken als ik geleerd had op 40j.
Ik ging mijn moeke ne keer laten zien dat ik als volwassen vogel kon door het leven vliegen, zoals zij mij dat geleerd had.
Maar op nen dag zat mijne pa daar op de rand van het nest te piepen dat ik ne keer dringend naar huis moest komen.
Toen ik kwam aangevlogen, zat mijne pa wreed stil en triestig te kijken.
Dat was niet van zijn gewoonte, want mijne pa was gene gewone vogel.
Dat was meer nen arend, die steeds stoer en sterk boven het nest hing.
En ik kan u verzekeren dat als ge nen arend triest en stil ziet zitten, dat da ook geen zicht is.
Ik vloog het nest binnen, en zag mijn moeke liggen.
Haar vleugeltjes waren dichtgevouwen, en de oogjes waren toe.
Mijne pa vertelde mij dat ze nooit meer zou vliegen, en dat ik nooit geen vleugels meer zou hebben om onder te schuilen.
Het was 25 maart 2000 en de koekoek riep dat het zeven uur was.
Met haar laatste krachten, vloog mijn moeke tot bij de engeltjes boven onze kop.
Telkens als ik ne vogel zie vliegen denk ik aan mijn moeke.
Misschien brengt dat vogeltje wel mijn boodschap naar boven.
Ja, ik had nog zoveel te vertellen en te kwetteren, en plots was dat hier allemaal gedaan.
Ik had aan mijn moeke beloofd dat ik op het nest en mijn twee jongen zou passen met onze pa.
En dat hebben we tot nu gedaan.

Ik kwam niet meer buiten, en ik had in dienen nest een pcke geïnstalleerd.
Daar fluit ik nu elke dag via het seniorennet mijn woorden de wereld in.
Soms om te lachen en soms triest.

Wat nu het verschil is met vroeger?

Awel dat is heel simpel.
Mijn moeke vond mijn gefluit schoon, omdat het een manier was van contact hebben.
Ik zat daar dan op mijnen tak te fluiten, zoals elke vogel fluit.
Maar het waren vooral de laatste dagen dat ze van mijn gefluit hield.
Gewoon omdat ze wist dat ze niet alleen was om naar een andere wereld te stappen.
Ook andere vogels kwamen op mijnen tak zitten om een laatste groet te brengen.
En het enige teken dat mijn moeke nog kon geven, was een traan over haar pluimkes te laten vloeien.
Allé, stel u nu ne keer voor dat dienen tak daar op dienen moment zou afgebroken zijn!
We zouden daar dan zelf met ons poten omhoog gelegen hebben!
De persoon die de woorden op dat moment zo hard nodig had, zou ze nooit gehoord hebben.

Vroeger en nu!
Vroeger vlogen de vogels, en nu nog.
Want den dag dat ze gekwetst of dood zijn, is het gedaan met fluiten.
En als het gedaan is met fluiten, dan vertrekt de zwerm naar andere oorden.
Oorden waar ze weer van de zon en het contact kunnen genieten.
Oorden waar ze een vrije vogel kunnen zijn, zoals een mens een vrije mens zou moeten zijn.

Vroeger en nu!
Vroeger zou ik nooit deze woorden kunnen schrijven hebben.
Gewoon omdat ik ze niet in mij had.
Mijn woorden hadden geen waarde!
't is toch spijtig dat er eerst iemand moet sterven om zoveel zaken van het leven te begrijpen!

Vroeger en nu.
Moeke!
Ik heb je vroeger nooit bedankt, omdat ik normaal vond wat je deed.
Je deed alles zo gewoon en zelfzeker.
Maar nu je er niet meer bent wil ik je bedanken voor alles wat je mij geleerd hebt.
Dank u moeke vaar wat je mij gegeven hebt, ik zal je woorden zeker laten verder leven.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Jawadde mannekes, ’t is nog een geluk dat ne mens zo af en toe eens ergens naartoe gaat om te weten wat hij moet schrijven hé.

De vrijdag was het hier nog een over en weer geloop, hemden strijken, broeken stomen en mijn valiezen maken.

Ik was langs de voordeur naar buiten gestapt, omdat mijn kiekens en mijne pa mij niet zouden zien vertrekken.

Op weg naar Oostende, was ik zoals ne kleine die voor den eerste keer naar de zee mocht.

Aangekomen, liep ik naar het hotel en parkeerde de wagen.

In het Hotel was het dan gaan kijken of mijn kamer al vrij was.

-Dag madam

-Dag meneer

-Ik kom eens kijken of ik al in de kamer kan.

-Op welke naam is de reservatie meneer?

-Op naam van chauffeurke.

-Euh…is dat uw echte naam?

-Euh..vaneigens, ik heb maar ene naam denk ik.

-De directie heeft uw naam tussen haakjes gezet, en er staat een rood vraagteken achter.

-Ja, wat wilt ge, ’t is ne naam dat ge niet veel hoort hé.

-U heeft kamer 33 meneer, en dat is op het derde verdiep, en het is zoals u hebt gevraagd een kamer met bad.

-Dank u mevrouw

Toen ik in de lift stapte, heb ik daar nog moeten wringen om al mijnen brol daar in te krijgen.

Een lange gang, en op elke deur een nummer op een gouden plaatje.

Ik draaide de sleutel in het slot, en het weekend kon beginnen.

Toen ik in de kamer stapte, stond ik daar potverdekke eerst nog met mijne mond vol tanden.

Jawadde, er stond wel een bad maar geen bed.

Ja, dat is zo als ge teveel de nadruk legt dat ge een bad wilt in uw kamer hé.

Maar bon, het was maar voor twee dagen en ik zou mijne plan wel trekken.

Ik pakte de valiezen uit, en even later was ik al op wandel in Oostende.

Tegenover het hotel lag het casino waar het morgen allemaal zou gebeuren.

Ik was potverdekke zo curieus dat ik al eens tot aan de deur liep.

Nu wou het toch wel lukken dat die open was zekerst!

Ik wandelde naar binnen, en ik loop daar al een pak senioren tegen het lijf.

De vader van Pascal was daar al druk in de weer, maar ook heel wat medewerkers.
Ze waren al bezig met alles klaar te zetten, want er komt heel wat bij kijken hé.

Ja, zo een organisatie voor 2000 man, is geen BBQ voor zes personen hé.

Ondertussen loop ik daar ons Yitse en ons Trisch tegen het lijf, en deze laatste vraagt mij of ik de grote zaal van het casino eens wou zien.

Awel, dat is een gedacht zie.

Wij daar trap op en trap af, en plots duwen we een deur open die uitgeeft in het auditorium van het casino kursaal.

Jawadde zeg, azo een zaal.

In de verte lag het podium, en voor ons de vele rode zetels waar ’s anderdaags het officiële gedeelte zou doorgaan.

-En wat vind ge ervan chauffeurke?

-Euh….amai…ik krijg er de kriebels van.

-Nu ge hier toch zijt, kruip maar ne keer op dat podium.

-Euh…denkt ge dat het mag?

-Maar ba ja gij.

-Awel daar heb ik nu altijd van gedroomd zie.

Ik liep naar beneden, en stapte het podium op.

Miljaar zeg,…..fenomenaal…

Dat was nu altijd mijnen droom geweest zie, van zo ne keer te mogen onnozel doen.

Maar ik had wel geluk dat er geen volk in de zaal zat, want als er daar plots 2000 man binnen komt zitten zou het waarschijnlijk wel een ander gevoel zijn.

Stel u voor zeg, dat ge hier het podium opkomt en al dat volk zit daar naar u te gapen.

Ik liep even heen en terug op het podium, en waande mij even Raf Coppens.

-Allé chauffeurke, zeg ne keer iets.

-Euh….awel kunt ge geloven dat ik voor ene keer niet weet wat zeggen.

-Jamaar, stel dat ze u morgen ne keer op het podium roepen om iets te vertellen over seniorennet.

-Euh….jamaar héla, dan zal er ook geen volk mogen zitten zenne.

We liepen terug de zaal uit, en af en toe draaide ik mij om, om nog even na te genieten.

Toen we terug aan de uitgang stonden, wou Yitse iets gaan eten, en ze vroeg of ik iets kende in Oostende.

-Euh…ja ja, maar ik kan u maar juist uitleggen waar het is, als ik zelf mee mag gaan.

-Allé..’t is goed.

Ik met haar naar een restaurant getrokken, waar het nog verser is dan vers.

Verse friet, zelfgemaakte mayonaise, en de vis was zo vers dat hij nog aan die vislijn hing.

Toen we daar zaten te eten, kwamen er nog personen van seniorennet binnen, en tussen al de andere klanten was het een heerlijk weerzien.

We hadden ons daar een fles witte wijn gepakt, en als ons Yitse in form is dan haalt ze zo altijd iets uit hé.

Jawadde zeg, toen ik daar juist mijne mond aan het afkuisen was met mijn servet, en met mijn ellebogen op tafel leunde, geeft ze daar toch wel ne snok aan die tafel zekerst!

Ik schiet met mijn ellebogen van tafel, en val zo met mijn voorhoofd op mijne vork, die dan weer ne friet op tafel twee liet belanden.

De lege fles wijn viel daar ook op de grond met veel lawaai, en iedereen keek direct naar ons.

Ja, de senioren waren in Oostende en dat zullen ze geweten hebben.

Toen we hadden betaald, en den baas ons bijna had buiten gesmeten, liepen we terug over den dijk.

Amai azo ne wind ppffff.

Om de vijf minuten moest ik mijn oren eens uitschudden van al dat zand die er was ingevlogen.

We liepen nog even het casino binnen, en we zouden nog een glas gaan drinken in de bar van het hotel.

Het was al een gezellige avond, en het beloofde voor ’s anderdaags.

Toen ik terug op de kamer was, maakte ik mijn bad op en kon aan mijne nacht beginnen.

Jawadde zeg, dat is toch anders dan in een bed zenne.

Ik heb daar dan nog ne ganse nacht nat gelegen van die kraan die aan het lekken was.

Om nog maar te zwijgen dat ik er ’s morgens bijna niet uitkon, omdat dat ijzeren kettingske tussen mijn tenen was gegroeid.

Allé, om een verhaal kort te maken, ik heb geen oog toegedaan.

Om 7u ging ik even op de dijk wandelen, en na een kort ontbijt liep ik naar het casino.

Ja, ik was niet den eerste, want er was al volk aanwezig.

Lol van de groep gehandicapten was al druk bezig met alles uit de wagen te laden, en met een doos onder mijnen arm liepen we naar binnen.

Hoewel ik niet echt de kans had om de standjes te bezoeken, moet ik zeggen dat het weinige wat ik zag heel goed opgesteld was, en dat er onder de senioren echte artiesten zitten, en daar is geen woord van overdreven.

Schilderijen,tekeningen en bloemstukken waar artiesten achter schuilgaan.

Ik was daar nog maar vijf minuten binnen, als er daar plots een schoon madam naar mij komt gestapt.

-Excuseer meneer, bent u bezig?

-Euh…ja ik ben bezig met denken maar dat ziet ge niet hé hahahahahaha.

-Euh…nee, ik kwam juist vragen of u even zou willen helpen.

-Ja, vaneigens dat ik eens zal komen helpen, krijgt ge dat knopke van uwe pullover niet toe? Hahahahaha

-Nee…het is iets meer fysiek.

-Hola…fysiek?....Dan ben ik uwe man zenne.

Ik die madam blindelings gevolgd, en ik heb potverdekke nog steeds mijn les niet geleerd hé.

Ze geeft mij daar een stuk karton om te plooien, en folders om klaar te leggen.

Toen ik gedaan had, vroeg ik uit beleefdheid of er niets anders fysiek te doen was.

-Awel ja, u mag de plastiek zakken vullen.

-Euh….de plastiek zakken vullen met wat?

-Er moeten tijdschriften en ander promo materiaal in.

-Allé, ’t is goed omdat ge schoon ogen hebt, en hoeveel zakskes zijn dadde?

- 2000

-Euh….2000 wat?

-Awel 2000 plastiekzakken.

Ik vond haar ogen precies al minder schoon ppfffffff.

Maar ik had geluk dat er daar nog wat volk toekwam, en dat ze mij wilden komen helpen.

Maar geloof het of niet, maar van 7u30 tot 15u heb ik zakken gevuld.

Ik was met ons yitse een half uurke gestopt, en terug beneden ging ze terug aan het werk.

Ik had potverdekke nog niemand gezien, en het was een geluk dat er af en toe eens iemand kwam goedendag zeggen.

Ik stond daar nat in ’t zweet, en ik muisde er vanonder om mij te gaan herkleden in het hotel.

Ja, in feite waren er maar een paar mensen die wisten dat ik toch het podium zou opstappen tijdens het officiële gedeelte, en dus moest ik mij gaan herkleden.

Maar doodmoe van dat zakkenvullen en dan nog eens nat in ’t zweet, ging ik eerst even in het bad ontstressen.

De week voordien waren we nog aan het filmen in de omgeving van de wetstraat, en vandaag lag ik hier met mijn geheim te zwemmen naar het podium toe.

En dat zijn van die momenten waar men probeert te ontspannen.

Ontspannen met veel vragen die u nog meer stress bezorgen.

Ja, daar ne keer onnozel doen voor 100 man is nog iets anders dan daar in het casino kursaal van Oostende voor 2000 man te staan hé.

Maar in feite viel het nog allemaal mee, en had ik niet zoveel last van de zenuwen tot nu toe.

Ja, ik zit eigenaardig in elkaar, soms beschaamd en bedeesd als ik met een persoon alleen ben, en dan weer op mijn gemak in een groep.

Ik trok het pak van chauffeurke aan, want ja, het typetje bestaat echt.

De plastrong nog eens geknoopt en mijn haar nog eens gekamd.

Nog even alles gecheckt voor de spiegel, en dan ging het terug richting video.

Met andere kleren probeerde ik ongemerkt naar het auditorium te lopen voor de repetitie.

Ik nam even plaats in de zaal en snoof even de sfeer.

De zaal was nog leeg op enige curieuzeneuzen na.

Onze Pascal en Connie Neefs stonden al op het podium, het was alles even doornemen en de stemmen checken.

En dat was het moment waar er in mijnen buik een zenuwpees afschoot.

Ik liep dan maar naar beneden, en stapte het podium op.

Awel mannekes, Connie Neefs is een grote madam.

Ze praatte alles vlot aan elkaar, en ik moet zeggen dat haar manier van werken de mens op zijn gemak kan zetten.

Veel hebben we niet doorgenomen, gewoon even de zaken overlopen, en plots was het moment daar dat we in de coulissen verdwenen terwijl de deuren werden geopend.

De zaal liep vol, en achter het gordijn stonden we nog wat praatjes te maken.

In feite een perfecte manier om ons te ontspannen, gewoon over iets anders praten.

Op zeker moment werd Connie Neefs aangekondigd, en stond ik nog alleen met Pascal.

We keken elkaar aan, en Pascal vertelde mij dat voor hem het wachten nog het moeilijkste was.

Ja, en gelijk had hij.

Maar plots was het aan hem, en met een daverend applaus werd hij op het podium ontvangen.

Potverdekke, nu stond ik daar alleen tussen de kabels en al het materiaal die aan de coulissen behoren.

Ik nam dan maar even de speech door, terwijl ik hem thuis al een paar keer had gelezen.

Maar het was vooral het opkomen en inspelen dat ik voornaam vond, en dat is voor chauffeurke steeds improvisatie.

Die eerste zinnen die mij op mijn gemak moeten zetten.

Ja, praten is nu éénmaal anders dan schrijven hé.

Plots komt de pa van Pascal daar ook achter de gordijnen lopen met Michel Folet.

Awel merci, zijne pa was nog zenuwachtiger dan zijne zoon.

Ondertussen waren we daar met Michel Folet aan den babbel geslagen, dat ik potverdekke vergeten was dat het bijna aan mij was.

Eerst sprak de minister nog een woordje tot de mensen, en daarna kon ik de planken op, daar waar ik normaal gezien alleen op scherm of papier te lezen ben.

Op dienen moment vraagt de Folet of hij ne keer mag naar mijne speech kijken.

Ik geef hem dat papier, en hij zegt:

-Laat dat maar hier, normaal gezien moet ge dat van buiten kennen.

Zie, dat zijn zo van die woorden die u wreed op uw gemak stellen.

En dan, ging op het scherm zogezegd de telefoon en werd chauffeurke opgebeld.

De film startte, en daar was dat ultieme moment waar ik zolang zat op te wachten.

Chauffeurke eens op een ander manier laten naar voor komen.

Het typetje als mens laten naar voor komen.

Ik had van mezelf niet verwacht dat ik zo rustig zou zijn bij het aankijken van 4000 ogen.

Eerst even improviseren, en dan de speech die ik van 15blz had teruggebracht naar 8blz.

( ik stuur bij deze ook de speech voor deze die niet aanwezig waren)

Beste vrienden, waarde senioren van harte welkom in dit prachtige en vernieuwde casino van Oostende.

Toen ik vijf jaar geleden wreed aan het sukkelen was met mijne pc, kwam ik toevallig terecht op

 “seniorennet, de startpagina voor de actieve 50 plusser”

Ik stapte er binnen, en 5j later zit ik er nog!

Ik stelde mij de vraag, wie aan de oorsprong lag van deze formidabele uitvinding.

Ik dacht eerst aan een 65 plusser!

Maar niets was minder waar, een jonge gast van 15jaar, lag aan de basis van seniorennet.

In feite op aanvraag van zijn oma.

Op een dag was de oma van onze Pascal het moe van daar ’s avonds te zitten breien of kousen te zitten stoppen, en ze vroeg aan Pascal of hij zo niets wist om haar bezig te houden op de computer.

Een pc kon namelijk dienen om bepaalde zaken op te zoeken, en dat was voor een senior niet altijd eenvoudig.

Zeker niet als men op oudere leeftijd met een pc moet leren werken.

Tussen zijn studies had hij zo eens zitten nadenken, en wou het leven voor de oudere generatie iets makkelijker maken.

Hij was daar bezig met schrijven en programmeren dat de stukken eraf vlogen en binnen de kortste keren had hij een groen blad op het pc scherm getoverd.

Maar ’t was niet genoeg van iets op het scherm te programmeren, hij moest er ook nog een naam aan geven.

Hij ging op zoek, en verschillende onbruikbare namen schoten hem te binnen.

-        Ketnet klonk wat te jong

-        Oma-net klonk te persoonlijk

-        Ultranet dan weer te proper

Hij noemde het “Seniorennet”!

En dat klonk als muziek in de ogen op het scherm

Stelt u voor, een jonge gast van 15 jaar die niet alleen begaan is met de senioren, maar die ze ook een plaats in de maatschappij geeft.

Een jonge gast, die iets verwezenlijkte, daar waar regeringen en politiekers soms aan voorbijlopen.

Wat in het begin alleen voor zijn oma bedoeld was, was al rap verleden tijd.

Binnen de kortste keren zaten al de grootmoeders op het seniorennet, en weinige tijd later ook nog eens alle grootvaders.

Maar ook uit Nederland, Spanje, Frankrijk, Nieuw-Zeeland, Australië, en zelfs uit de Wetstraat zie ik ze op het seniorennet verschijnen.

Seniorennet was al vlug internationaal

Ondertussen staan we 5Jaar verder, en ons leven is veranderd.

65 plus, was de leeftijd waarop ge volgens bepaalde regeringen alles gratis kreeg, maar waar niemand echt naar uitkeek.

65 plus, was die leeftijd, waar men als gezel een bril kreeg, een hoorapparaat en sommigen zelfs een paar valse tanden.

Het was ook die oudere generatie, die vroeger de jeugd bestookte met goede raad.

En wat was die goede raad?

-        Blijf niet zolang aan de pc zitten

-        Opgelet want chatten is gevaarlijk

-        Zet de computer maar uit, want ’t is slecht voor uw ogen.

Dat was de goede raad van de 65 plusser die nog nooit een computer had gezien.

Maar er waaide een nieuwe wind op het internet, en al vlug sloegen ze hun eigen goede raad in de wind

Ze leerden typen en waren al vlug waren ze de reuma in hun vingers vergeten.

Het waren niet meer de kinderen, die hun lijst opstelden voor sinterklaas.

Maar de senioren die een computer bestelden.

Geen zakje met snoep, maar een zakje software of een doos hardware.

Geen 20 karamellen, maar 20 GB.

Geen viagra meer, maar een harde schijf.

Hun leven nam een andere wending!

De 65 plusser was plots een senior geworden op het seniorennet.

Daar waar de senioren ’s morgens opstonden en naar de koffiezet liepen, lopen ze nu naar de pc.

Ze duwen op het knopje om de pc aan te zetten, en terwijl ze even in de keuken staan, lopen de eerste mailtjes binnen.

Ze lopen dan vlug terug, en beginnen hun post te lezen.

Ze antwoorden de mens achter het scherm, en tegen de middag zitten ze nog steeds in slaapkleed of pyjama voor het scherm.

Daar waar ze in de zomer met de buren een praatje deden voor het huis op bank of stoel, praten ze nu met dezelfde buren via de pc.

En kennissen, buren, familieleden of colléga’s worden nu aangesproken met een nicknaam.

Maar beter dan wie ook, beseffen ze maar al te goed, dat er achter elk woord een mens zit.

Seniorennet is niet alleen dat virtuele die door de kabel ruist, maar eerder de mens die er gebruik van maakt.

Hoeveel mensen zaten niet alleen, ziek of gehandicapt.

Hoeveel mensen zaten niet te wachten op een woordje van steun en begrip.

Hoeveel mensen zaten niet opgesloten in eigen huis.

De laatste 5 jaar opende Pascal een nieuwe wereld voor al deze personen.

Daar waar de senior, niet teveel post meer kreeg, brachten de mailgroepen terug leven in de virtuele brievenbus.

Veel vlugger dan de priorzegel, krijgt men het verstuurde schrijfsel voor ogen.

Lezen in een postkantoor waar ze vrij zijn en niet hoeven aan te schuiven.

Je hoeft geen nummertje te trekken, bij seniorennet staat de senior op de eerste plaats

De chatters hoeven geen post te openen, zij praten geschreven teksten zo vlug als vingers kunnen typen.

Ze delen vriendschap, lach en verdriet.

Ze typen gesprekken door een bos van nicknamen, waar alleen de virtuele boswachter aan uitgeraakt.

De forums, zijn een plaats geworden, waar ieder zijn vraag of mening kan posten.

Uitgebreid naar ieders verlangen.

Dialogen en diepgaande onderwerpen, worden besproken en uitgelegd.

Vragen en antwoorden, waar ze in het parlement nog wat kunnen van opsteken.

De forums, zijn een beetje de wandelgangen van seniorennet.

De blogs, een kleurrijk schouwspel.

Foto’s, beeld en tekst dansen door elkaar op de muziek die vaak op de achtergrond te horen is.

De blogs, geven iets vrij van de persoon die er achter zit.

Zijn hobby, zijn dagboek.

Zijn gedichten of teksten.

Zijn of haar leven die plots een archief geworden zijn voor de rest van de lezers.

De 5 jaar van seniorennet beschrijven, is een onmogelijke zaak.

Elke dag ontdek ik iets nieuw, en het zal een supersenior moeten zijn, om de dagelijkse evolutie te volgen.

De bezielers van seniorennet, konden niet anders dan ook groots uit te pakken in dit prachtige en vernieuwde casino.

Maar alles wordt steeds groter, en ook seniorennet zal blijven groeien, en wie weet staan we misschien binnen 5j,  in een vol sportpaleis van Antwerpen voor de 10^de verjaardag van seniorennet.

Waar dit alles zal stoppen weet ik niet.

Misschien gaat seniorennet vroeg of laat wel op de beurs, en zou het mij meer opbrengen dan Lernhout en Hauspie.

De naam seniorennet alleen, klinkt al waardevol

Misschien stapt Pascal wel in de politiek, en kan ik vroeg of laat met hem rondrijden.

Wat de toekomst ook brengt, we kunnen maar hopen dat seniorennet de “ place to by “ blijft van elke senior.

Dat we het menselijke achter seniorennet kunnen behouden.

En ieder van ons kan zijn bijdrage leveren, door gewoon mens te zijn op het seniorennet.

Als laatste punt, wil ik ook mijn dankwoord richten.

En ik ga maar één naam noemen, uit schrik er velen te vergeten.

Ik wil in de eerste plaats Pascal bedanken voor alles wat hij gedurende die 5 jaar heeft gedaan.

Voor de inzet die hij elke dag tussen zijn studies moest opbrengen.

Voor de inzet die een jonge gast naar voor brengt voor een oudere generatie die wel eens vergeten wordt.

Pascal de personen hier aanwezig zullen u zelf wel danken, maar ik wil je nog danken uit naam van de vele senioren die nu thuis voor het pc scherm zitten.

Pascal ik wil je danken voor dat seniorennet, waar je waarschijnlijk de invloed of de impact van onderschat.

Maar ik wil ook een woord van dank richten tot alle mensen die zich inzetten op en voor seniorennet.

Sponsors, organisatoren, mentors en iedereen die zich inzet om de welvaart van seniorennet op het scherm te krijgen en te garanderen.

Daar horen ook alle mensen bij die seniorennet bevolken.

Ieder van u, die zijn bijdrage levert door seniorennet te gebruiken.

Maar ook elke lezer of schrijver die via de virtuele wereld onze huiskamer betreedt.

Pascal, waarde senioren

Bedankt voor wat jullie doen, bedankt voor wie jullie zijn.

Ik mocht dan nog een check ter waarde van 1000€ overhandigen aan onze Pascal, waarna ik plaatsnam in de zaal.

Sponsors passeerden nog de revue, en iets later werden de prijzen verloot.

Jawadde zeg, dat was nog gene kak zenne.

-Een jaar gratis electriciteit

-een jaar gratis internet

-nen elektrieken velo

- en dan nog een cruise waar ge zelf niet moet roeien.

Om het officiële gedeelte af te sluiten werden alle medewerkers nog eens op het podium geroepen, en kregen we een tekst in handen die we mochten zingen zonder voorbereiding.

En dan was het tijd om ons terug onder het volk te mengen.

In feite had ik nog niet de kans gehad om veel volk te zien.

Ik had me voorgenomen om niet te eten of te drinken voor het podium, want je weet maar nooit dat ge tijdens uwe klap juist naar het toilet moet hé.

Vooral, dat er waren die tijdens het officiële gedeelte moesten gaan plassen, maar door de haast met meer op hun broekspijpen terugkwamen, dan in de pispot.

Na een broodje, bestelde ik een glas witte wijn, en omdat ik toch niet meer moest rijden, werden het er al vlug twee en drie.

Ja, zo’n dagen mogen er ook eens tussen zitten hé.

Het was even plaats nemen aan een tafel, en dan weer aan een andere.

Maar ik wist ook dat we vele mensen zouden mislopen.

Sommigen waren al vertrokken, omdat treinen nu eenmaal niet wachten, en anderen waren moeilijk op te snorren tussen de massa.

Het werd nog een leuke avond, en het was na middernacht toen ik het casino verliet naar de hotelkamer.

Na een nachtje snurken, kon ik het ontbijt nemen met nog een paar senioren die aanwezig waren in het hotel.

Nog even napraten, alvorens alles in te pakken, en na een geslaagd weekend terug huiswaarts te keren.

Vandaag schrijf ik over gisteren, maar met zekerheid kan ik zeggen dat dit verslag verre van volledig is, er is zoveel dat ik niet gezien heb en dat door een andere pen misschien in de inkt zal gezet worden.

Maar geloof me dat het een prachtige dag was.

Een fenomenale organisatie voor de 5 jaren seniorennet.

Pascal, en alle senioren,

Bedankt voor wat ik dank zij jullie mag beleven.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ppfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff
Jawadde, mijnen eerste lentedag zal ik nog lang onthouden zenne.
Er is zekerst niemand van seniorennet die Deftinge gevonden heeft?
Het nieuwe kiekekot is af, nieuwe platen en dubbel glas.
4u15 heb ik gereden met mijn grasmachien!
Ne normale mens zou nu zeggen ik voel mijn benen of mijne rug niet meer.
Maar ik voel ze maar al te goed!
Mijn benen doen zeer, mijne rug is krom.
Mijn voeten zijn gezwollen, mijn handen staan vol bleinen.
Een buil op mijne kop, en twee blauwe nagels van op te kloppen.
De rest dat zal ik morgen maar voelen zekerst.
Ja, om te komen helpen moet ge niet meer afkomen hé.
Maar als er hier iemand tussen zit die kan masseren moogt ge altijd ne keer binnen springen hé.

Toen we daar zo een uurke bezig waren aan dat kiekekot, stopt er daar nen auto op mijnen oprit.
Daar stapt ne gast uit, en den diene stapt daar recht naar ons.

-De goede middag
-Euh......goedendag.
-Ik zie dat ge hier aan het kiekekot bezig bent.
-Ja ja, komt ge wat helpen??
-Nee, ik kom ne keer vragen of ge hier nen haan lopen hebt
-Euh......nen haan?Ik noem dat kiekens, maar hoe kunt ge dat zien dat het hanen zijn??

Mijne pa kwam er hem daar direct mee moeien, om te zeggen dat we geen hanen hadden, en dat het juist kiekens zijn die hier lopen.

-Wel ik heb thuis zeven hanen, en dat is veel teveel.Als ge wilt mag je een haan hebben.
-Euh........en hoeveel moet dat kosten?
-Gratis en voor niks krijgt ge hem!
-Euh.........ja dan willen we er wel ene hé.

Den dienen stapt daar naar zijnen auto en komt terug met zo een rieten volière waar ze de duiven insteken
Hij trekt dat deksel open en haalt er een prachtige haan uit

-Voila dat is hem zie
-Euh.......dat is toch ene die zijn manieren kan houden hé.
-Ja ja, hij is goed gekweekt.
-Allé dan, smijt hem maar over den draad.

Hij zet den haan in het kiekekot, en met nen aurevoir stapt hij weer in zijnen auto.
We zitten daar naar dienen haan te kijken, en ik moet zeggen dat het een prachtig dier is.
Maar van dat goed opgekweekt, daar heb ik zo mijn bedenkingen bij zenne.
Den diene zat daar al van den eerste minuut achter mijn kiekens dat hunne schmink en nagellak in het rond vloog.
Allé we zullen wel zien wat het geeft hé.

Mannekens ik a eerst ne keer douchen, want ik ben hier naar een kieken aan het rieken.
En dan is het kooktijd.
Ik wens ieder van u nog een leuke en rustvolle avond.
De rest van de week zal ik minder schrijven, want mijn vietnameeskes komen morgen toe hé.
Ik wens ieder van u dan ook nog veel lees en schrijfgenot.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Soms zit ne mens zo te denken wat ga ik nu weer ne keer uit mijnen duim zuigen.

En dan denkt ge zoveel dat ge het op den duur niet meer weet.

Ge begint dan alles te mengelen, en uw verstand slaagt tilt.

Ge leest dan woorden om inspiratie op te doen, en dan denkt ge woorden blijven maar woorden.

Behalve als men eens blijft stilstaan bij het woord woord.

Misschien bestaat er wel een woordland!

Het was in de jaren stillekes, toen woorden nog hun eigen leven hadden.

Sommigen sloten zich op, en anderen riepen op vrijheid.

In woordenland stond een kasteel die op woorden gebouwd was.

De woordenprins woonde er met zijn woordenschat.

Maar buiten het kasteel woonde er een woordengroep die vaak woorden hadden met de woorden van het kasteel.

De woordbetekenis lag voor beide partijen blijkbaar anders.

Het woordenrijk verklaarde dan ook de woordelijke oorlog.

Woorden met strepen en woorden met sterren namen het bevel.

Voor de woorden ten strijde trokken, zworen ze de woordelijke eed op het woordenboek.

Maar sommigen pleegden woordbreuk.

Het werd een harde woordenstrijd!!

Legers van woorden vielen elkaar aan.

Woorden vielen en woorden sneuvelden.

Er werden harde woorden uitgedeeld, en de woordvoorraad begon te slinken.

Om de vrede terug in het leven te roepen zou er een woordverklaring moeten komen.

Beide partijen deden dan maar beroep op een woordenkunstenaar om een woordverdeling uit te voeren.

Er kwam een woordverdeling aan te pas, en de woordenkennis van sommigen deden de goede stap naar de vrede.

Een woordentolk kwam zijn steentje bijdragen om de woordenpraal terug in goede banen te leiden.

En na enige tijd waren er weer verzoenende woorden in woordenland.

De kinderen konden terug naar de woordspeling en de ouders deden aan woordherschikking na de vreselijke woordenoorlog.

Het woordenrijk viel terug in zijn plooien, en de prins en zijn woordenschat genoten van de woordkunst.

Woord voor woord is dit verhaal uit mijnen duim gezogen!

En in feite was ik de enige woordvoerder in dit woordenrijk.

Maar wie weet schuilt er tussen de regels wel veel meer dan doodgewone woordenJ)))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Eergisteren was ik bezig een nieuw kiekekot te zetten, en had ik van ne vriendelijke mens uit de geburen nen haan gekregen.
Een schoon zwart kieken met rosse plekken die een stem had gelijk Pavarotti.
Hij had nog gezegd dat mijn geburen wreed content zouden zijn, want dat ze 's morgens om 4u30 hunne wekker nimeer zouden moeten zetten.
Gisteren morgend lag ik in mijn bedde vol ongeduld om wakker gekraaid te worden om wat elektriek van mijne wekker te sparen, maar dat nieuw kieken bleef precies maar slapen.
Om 4u30 niks, om 5u00 niks, om 5u30 nog geen gekoekeloerekoek.
Ondertussen was ik al opgestaan, want ik was zelf bijna overtijd.
Allé ik mij daar ne keer gewassen en gekleed om naar het werk te vertrekken, maar eerst ging ik dat mislukt waterkieken ne keer goed onder zijn hanenpoten geven.
Ik vlieg daar naar dat kiekekot al roepen en al tieren dat hij niet moest denken van hier op zijn luie stokken te komen zitten.
En dat hij mijne maïs en mijn oud brood niet moest komen opeten als hij zijnen bek niet opentrok.
Maar in dat kiekekot stonden mijn zes kiekens stillekes naast elkaar.
Genen haan te zien!!
Ik daar ne keer zitten roepen gelijk de duivenmelkers van kom kom kom zenne.
Maar er kwam just niks.
Den dag ervoor was hij ook al ne keer over den draad gevlogen, en we hadden zijn vleugels al zo kort moeten afknippen dat er bijna niks meer aan te eten viel.
Hij was toch wel weer uitgebroken zekerst!
Maar ik zag in de verte verste niks dat op mijnen haan leek.
Ikke dus maar ne keer den toer gedaan van het huis om te zien of hij niet van de eerste lentezon aan het genieten was aan mijne vijver, maar daar lag hij ook niet.
Plots kom ik aan het kot van mijnen hond, en den diene zit daar met zijne kop naar beneden.
Ineens zie ik daar in zijn kot een hoopje pluimen liggen!
Miljaaaaaaaaar!!!!!!!!!!
't is toch zekerst geen waar????
Bij nader onderzoek bleek het wel waar te zijn.
Den haan was waarschijnlijk in het kot van de hond gevlogen, en dienen jachthond zal gedacht hebben dat de jacht weer open was.
Mijn eerste vrouw had mij dat vroeger ook ne keer gezegd.
Ze zei " ik zie u zo graag dat ik u zou kunnen opeten"!
Awel ik peis dat het hier ook liefde op het eerste gezicht was!
Dienen hond had dienen haan toch wel opgeten zekerst.
Ik daar direkt diene hond onder zijn poten gegeven hé.

-Awel Seiko! Wat is dat hier allemaal?
-Waf kotkoekeloerewoef.
-Euh.....jamaar mij ni voor de zot houden hé van 's morgens vroeg.
Ge weet toch wel dat ge dat niet moogt doen hé!!
-Woef kokerikoooooooooooowaf.

Miljaar, nog just de pluimen schoten over.
Het is hier direct gedaan met kraaien en mij wakker te maken!
Ik zit hier nu potverdekke met zes weduwen van kiekens en nen hond die kraait ppfffffffffffffffffff.
Ja, ten huize chauffeurke moet ge al een olifantenvel hebben om sjance te hebben zenne!!!!.
Allé, ik ga mij nu haasten om rap achter het ontbijt voor een delegatie te rijden, en ik hoop u één van dezer dagen het verslag te kunnen brengen van mijn Vietnameeskes.
Want dat is ook niet allemaal geel wat de klok slaat hoor.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ge weet dat ik het avontuur van mijnen haan verteld heb hé.
Een beestje dat bij ons op logement gekomen was, maar waar mijnen hond volle vent van gemaakt had.
Deze morgen wou ik na een zware werkweek eens lang uitslapen, maar rond 5u hoor ik daar toch wel iets kraaien op mijnen hof zekerst!
Ik dacht dat ik aan het dromen was, omdat ik zeer goed wist dat de haan die ik gekregen had opgeten was door mijnen hond.
Dus bleef ik maar eventjes verder dromen.
Maar dromen zijn maar fracties van tijd hé.
Toen ik op mijne wekker keek, en 6u zag staan had mijnen droom al meer dan een uur geduurd, en dat vond ik genoeg.
Terwijl ik in feite al wakker was, ben ik dan maar uit mijnen droom ontwaakt.
Maar zelfs wakker en zonder droom, bleef ik dat gekraai horen.
Allé rond 7u loop ik naar beneden en loop direct naar dat kiekekot.
Ik zie daar mijn zes kiekens lopen, en nen haan gelijk ik er nog niet dikwijls ene gezien heb.
Den dyne staat mij daar aan te kijken, precies of hij was hier al goed thuis!

-Awel van hanegem, wat loopt gij hier te doen?
-Koekeloerekoe, ik kom koekeloere mijne koekevoorganger vervangen.

Om wat meer uitleg te krijgen bel ik naar mijne pa om te weten of hij op de hoogte is van die nieuwe verschijning op mijnen hof.

-Halloooooooooo halloooooooooooo

Ja mijne pa hoort niet goed, en ge moet wat roepen aan den telefoon hé.

-Hallooooooooo pa, zeg diene haan die opgeten is van onzen hond is terug, en twee keer zo dik.
-Hebt ge een banaan geten, en zit ge met den hik?
-Neeeeeeeeee, diene haan die door onzen hond opgeten is, is terug.
-Is den haan gebeten van een mug?
-Halloooo halloooooo zeg pa ge houd uwe telefoon weer ondersteboven aan uw oor.
-Halloooooooo chauffeurke, ik versta er niks van.Ik zal eens tot daar komen wat gij klapt slecht zenne van 's morgens vroeg.

Allé na enige tijd komt mijne pa daar aangereden.

-Awel wat is dat hier allemaal van 's morgens vroeg.
-Awel pa diene haan is terug!
-Maar nee gij kieken!!
Diene mens die de haan gebracht had, was komen kijken of het goed ging met zijn prijsbeest.Maar hij zag hem niet meer lopen, en ik heb dan maar gezegd dat hij weggelopen was.
Hij zei dat diene haan misschien wel weer terug naar zijn kiekekot zou lopen.
Maar ik heb hem niet durven zeggen uit schaamte dat onzen hond zijn kraaiend kieken voor ne fazant gepakt heeft en naar binnen gespeeld.
Dienen mens was zo vriendelijk om direct achter nen andere te gaan.
-Ha, daarmee dat we ne nieuwe logé hebben.
-Ja, 't is ne schone hé
-Ja, maar hij heeft wel veel noten op zijnen zang van 's morgens vroeg zenne.
En 't is te hopen dat den dienen ook niet bij den hond geraakt.

Maar toen we naar het kiekekot keken, liep hij daar al vleugel in vleugel met één van mijn kiekens.
Hij had zijn schoonste zondags kostuum aangetrokken, en mijn kiekens liepen er schoon geshminkt en opgetut bij.
Allé 't is te hopen dat hij het hier wat langer gewoon kan worden dan dienen andere.
Wie weet krijg ik binnenkort wel klein kiekskes?
Jawadde, dat zou nogal een gebeurtenis zijn hé!!
Een geboorte ten huize chauffeurke!!
Euh........hoe zit dat dan met onze stamboom?
Wordt ik dan grootvader van die klein kiekens??
Ha ja zekerst!
Awel als het zover is, nodig ik iedereen uit om naar de euh..........euh........
Krhaanklieniek te komen )))
Ja hoe schrijft ge dadde??
Ne kraamkliniek voor hanen en kiekens?
En als het zo rond Pasen is, dan krijgt iedereen een chocolatten ei in plaats van suikerbollen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Terwijl ik hier zit te schrijven over mijn kiekens en over het leven ten huize chauffeurke, is er toch iemand die ontbreekt.

Het is nu één jaar geleden dat mijn goeie vriend Rogéke ons verlaten heeft.

Gisteren was het de namis, en dus even tijd om stil te staan bij dit gemis.

Ik dacht gisteren bij thuiskomst in mijn bed te kruipen, omdat de werkweek nogal zwaar was uitgevallen.

Maar van mijn buren kreeg ik te horen dat het de namis was voor Rogéke.

Ik wist wel dat het een jaar geleden was dat hij door een zwaar ongeval om het leven is gekomen, maar bij de godsdienstige rituelen sta ik meestal niet stil.

Voor Rogéke maak ik een uitzondering.

Ik ga regelmatig naar het kerkhof en als er een namis is, dan ga ik uit respect ook daar naartoe.

Ik had mijn kostuumeke uitgetrokken en met jeansbroek en sweater begaf ik mij door de kronkelende veldweg naar het kerkhof.

Ik zag onderweg de botten op de bomen komen en de krokussen bloeien.

In feite is het telkens een nieuw begin, en dus ook een beetje een nieuw leven.

Zeer eigenaardig als ne mens op weg is naar het kerkhof.

Bij het kerkhof aangekomen duwde ik het ijzeren hek open, die met piepend geluid met aankomst melde in het stille dodenrijk.

Ik wandelde zoals gewoonlijk tussen de graven, en meestal neem ik een ander pad.

Wat mij opviel waren de vele plaatjes die melding maakten van het einde van een 20jarige concessie.

Wat neerkomt dat heel wat graven het volgende jaar zullen verdwijnen.

Met het graf verdwijnt dan ook de binding van de overlevende.

Maar Rogéke ligt er nog maar een jaar en zijn graf was ook ongemoeid gelaten.

Ik stond zoals altijd voor de grafsteen, en zoals steeds werd het nu terug zeer stil.

Een stilte waar men nog juist zijn gedachten hoort op een achtergrond van leven.

Als je de overledenen vergeet of niet herdenkt is de stilte nog groter, en dat is ook de reden waarom ik nog steeds bij Rogéke en bij mijn moeke ga.

Ik verbreek dan de stilte door tegen hen te praten.

Want ooit zei de pastoor tegen mij,”chauffeurke je moeke zal maar echt dood zijn de dag dat je haar vergeet”.

Ik kan mij dit na 5j nog steeds niet inbeelden dat ik niet meer aan mijn moeke zou denken.

Dit is bij Rogéke ook zo, en ook bij alle overledenen waar men een sterke band mee had.

Ik stond voor de steen van graniet en keek naar de foto van Rogéke.

Hij stond er zo levendig op dat men nooit zou denken dat de dood hier aan je voeten ligt.

Een paar bloemstukken vertelden dat er al volk op bezoek geweest was.

Ik hoorde in de verte een haan kraaien en een schaap bleiten.

Ik hoorde de wind in de treurwilg spelen.

Ik hoorde de klok van de kerktoren een half uur slaan.

Ik hoorde een vliegtuig boven mijne kop vliegen.

Ik hoorde zoveel dat ik anders niet hoorde.

-Zeg manneke gaat ge nog iet zeggen???

-euh…..oei, dag Rogéke.

-Awel ’t is schoon, ik lig hier just een jaar en er kan nog gene goedendag af.

-Euh……jawel zenne, maar ik was naar de stilte aan het luisteren.

-Ja manneke, ik hoor hier ganse dagen de stilte.

-Jamaar, kunt ge dan dienen haan horen kraaien?

-Nee.

-En hoort ge de klokken van de kerktoren?

-Nee

-En diene vlieger hoort ge diene?

-Nee chauffeurke, ik hoor al een jaar niks meer!

-Jamaar, ik hoor u wel als ik tegen u klap!

-Ja, dat kan.

-Jamaar kunt gij mij dan ook horen, of spreek ik hier tegen ne muur??

-Nee chauffeurke, ik hoor u met uw gedachten en ik praat tegen u met uw stem.

-Euh……jawadde, dan ben ik bijna nen buikspreker??

-Ge zijt veel meer dan dat chauffeurke!

-Ha ja??

-Ja, nen buikspreker voert ne show op voor een massa publiek, maar gij leent uw stem aan uwe beste vriend zonder dat er iemand anders luistert.

-Euh…..ja da zal dan wel zekerst.

-En hoe is het met uw kiekens chauffeurke?

-Och goed, ze hadden deze week ook een overlijden in hun famille, want mijnen hond heeft hunne eerste haan opgeten omdat dat kieken over den draad gevlogen was.

-Ja manneke, was ik er nog geweest dan had ik er kunnen op letten hé!

-Ja, ’t is waar.

-Weet ge nog chauffeurke dat ik je vissen eten gaf toen je in verlof was.

Dat ik de post uit je brievenbus nam toen je niet thuis was.

Dat ik kwam helpen met de verbouwingen.

Dat we samen een pintje dronken bij mijn vriendin in het café.

En elke morgen waren we het eerste op in de geburen,we waren de eersten die elkaar ’s morgens goedendag wensten.

-Snik….snik…snik…..

-Awel, waarom staat ge hier nu te bleiten .

-Ja Rogéke, ik weet dat snik….nog allemaal.Ik denk er nog elke dag aan.

Maar ik denk ook dikwijls aan diene laatste keer dat ik u goedemorgen heb gewenst.

-Ja manneke, dat was ne verschrikkelijke dag.

-Ja Rogéke, ik kreeg in de namiddag telefoon op mijn werk van je schoondochter om mij te zeggen dat ge…….snik………snik …ppfffffffffffff.

-Och chauffeurke trek het u niet aan, ik heb niet afgezien.

-Niet afgezien?Jamaar….ik zie er wel van af hé!!

-Iedereen sterft wel op een dag, en vaak op een verschillende manier.Bij mij was het met een ongeluk, en daar moet ik mij bij neerleggen.

-Ja, ik ben er vet mee!

Ik zit hier nu elke dag alleen.

-Chauffeurke ik heb u al gezegd dat ge wat meer moet buiten komen en mensen ontmoeten.

-Ja ik weet het Rogéke, maar ik kan het niet.

-Ge zegt altijd dat ge niet buitenkomt door uw werk, maar is dat wel de reden.

-Pppppffffffffffffff …….ik weet het nimeer zenne.

Ik kom buiten via het schermke van mijne pc.

-Maar dat is toch geen mensen ontmoeten!

-Jawel Rogéke, ik schrijf naar die mensen, en die schrijven dan terug hé.

-En over wat schrijft ge dan?

-Euh……..awel over u en over mijn moeke en over mijn kiekens.

-Zeg….gij zijt ook ne straffe om ons te vergelijken met uw kiekens.

-Euh….nee….nee dat zijn verhaaltjes die ik uit mijnen duim zuig hé.

-En zuigt ge voor mij ook zo van die dingen uit uwen duim?

-Nee Rogéke, als ik voor mijn schermke zit schrijf ik gewoon het gesprek op dat we hier gehad hebben.

Nu je er niet meer bent kan ik ook geen avonturen meer over jou schrijven hé.

-Ja, ik moet zeggen dat er hier ook niveel meer te beleven valt hoor.

Af en toe komt er hier iemand bijliggen om de stilte te vervoegen, maar meer dan dat gebeurd er niet.

-Euh…..Rogéke……

-Ja.

-Euh…..nu zie ik dat ik iets vergeten ben.

-Ha ja??

-Ja, ik zie hier die bloemstukken staan, en ik ben toch wel een bloemeke vergeten zekerst.

Maar ’t is omdat ik van mijn werk kwam, en omdat den bloemist toe was, en omdat hij toch geen verse bloemen had en omdat………

-Zeg manneke stop ne keer met uw uitvluchten en met uwe zever.

-Jamaar..ik had graag…..

-Chauffeurke ik heb u al gezegd dat ik geen bloemen nodig heb, want ik kan ze toch niet meer zien of ruiken.

De bloemen sieren juist diene steen voor het oog van de anderen die nog eens op bezoek komen.

-Ja ik weet wel maar ’t is ambetant als ge hier met lege handen staat hé.

-Nee chauffeurke, ik heb veel liever dat we eens met elkaar praten dan en dat ge aan mij denkt.

Dan ne pot bloemen die binnen een week van steen verandert of die nog rapper verslenst is.

-Ja, t’is waar Rogéke ik ben ook steeds blij dat ik nog ne keer kunnen klappen heb.

-Ja chauffeurke het doet me steeds plezier als ik u hoor.

-Allé dan, ik zal dan maar ne keer gaan zien, want ik moet nog over u schrijven .

-Chauffeurke….!

-Ja Rogéke??

-Vergeet ge de 25 maart niet bij uw moeke te gaan, want het is dan 5j geleden dat ze hier in de wereld zonder tijd beland is.

-Natuurlijk Rogéke ga ik dat doen.

Ik zal ze de groetjes van u doen als ik met haar ga praten.

-Awel dat is een gedacht, en laat mij dan nog eens iet weten.

Ik keek nog eens naar de foto, en het was precies of Rogéke lachte tegen mij terwijl de tranen over mijn kaak liepen.

Op de terugweg trok ik het ijzeren hek piepend achter mij dicht, en wandelde weer door de kronkelende veldweg naar huis.

Rogéke zat zo diep in mijn gedachten dat het precies was of hij naast mij liep.

Af en toe verloor ik precies het evenwicht zoals vroeger toen we tussen de velden wandelden en dat hij mij af en toe nen duw gaf om mij te plagen.

Het was precies of hij nog zo dicht bij mij was.

Maar ja, het zal wel waar zijn dat een persoon echt weg is als je hem vergeten zijt.

Dat is hier zeker het geval niet.

Thx Rogéke dat je nog zo dicht bij mij bent in gedachten en fantasie, want dit laatste is een beetje mijn leven geworden.

Rogéke thx voor alles en het gaat je goed.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Het is nu geleden van gisterenmorgen 6u dat ik mijn bed nog heb gezien.
Ik dacht nu in mijn bed te kruipen, maar da schoot mij hier ineens te binnen dat ik vandaag nog niks geschreven heb.
Mijn verstand is er wazig en slaperig aan toe, en mijn lijf wacht ongeduldig op mijn donsdeken.
Maar ik verplicht er mij toe om zo vaak mogelijk te schrijven, wat ook mijn toestand is.
Ik zal hier dan maar rap ne keer iets uit mijne slaperige duim zuigen zekerst.

Er wordt de laatste dagen veel geschreven over de lente en over geluk.
Dan zal ik daar maar ne keer ne schep letters bovenop doen.

Ik had gisteren het geluk van ne volledige dag en nacht te mogen werken.
Vandaag had ik dan weer het geluk van thuis te zijn.
Toen ik deze morgen van het werk kwam begon de nacht stilletjes voor de dag te ruilen.
Ik leefde in feite in een omgekeerde wereld.
Iedereen vertrok naar zijn werk, en ik kwam thuis van mijn werk.
Ik trok mijn kostuumeke uit en nam een glas soya melk uit de frigo.
Terwijl de anderen zich naarstig en druk naar het werk haasten, kon ik rustig de trap oplopen naar de slaapkamer.
In feite stond ik klaar om mijn nachtrust tijdens de dag aan te vatten.
Maar ik was nog niet halfweg op de trap dat mijne pa daar komt aangereden.
Ja, lap!
't was gedaan met slapen.
Ik liep naar de garage mijne pa tegemoet.

-Ha..chauffeurke ge zijt al op.
-Euh....op? Ik heb potverdekke nog geen oog toegedaan.
-Jamaar.....wie kan uitgaan moet kunnen opstaan ook hé!
-Euh....jamaar ik ben niet uit......
-Zeg manneke....ge moet hier van 's morgensvroeg zo niet staan tetteren zenne, want ik heb wreed slecht geslapen.
Pak de schop en de riek.
-Euh....jamaar....
-En neemt de kruiwagen mee en het grasmachine.
-Ppffffffffffff amai mijne frak.

Maar in feite had ik nog veel geluk.
De lentezon bracht één van die mooie zonsopgangen waar ne mens al halfwakker van wordt als hij doodmoe is.
En vermits ik aan den andere kant nog voor de helft sliep, zag ik maar nen halve kruiwagen en een half grasmachine.
Ik zag ook maar de helft van het werk, maar ik had het geluk dat mijne pa daar rondliep om mij den andere helft ook te tonen.
De lentezon stond hoog aan de hemel te schijnen op dat chauffeurke die achter zijn grasmachien aan het slaapwandelen was.
Toen mijne pa al lang den hof af was, reed ik daar nog te maaien.
Toen mijn gazon er net geschoren bijlag ging ik op de bank aan de vijver zitten.
Moe maar gelukkig.
Ik zag een mus die kwam drinken, en de eerste mier die zich over het terras waagde.
Een vink floot een lenteserenade op de nok van de veranda.
De vissen lagen met hun mond wijd open te gapen naar dat chauffeurke die daar als half mens en half droom op de bank zat.
Ik hoorde mijne haan koekeloeren en mijn kiekens kotkedeiken.
In feite was ik een gelukkig mens.
Gelukkig omdat ik half in slaap had kunnen genieten van een mooie volledige lentedag.
En nu ik hier klaar sta om in mijn bed te kruipen zeg ik bij mezelf:
"Het moet toch schoon zijn als ge diene lentedag kunt beleven als ge volledig wakker zijt.
Awel daar kijk ik nu naar uit zie!
Maar om dat te kunnen beleven, moet ik nu niet alleen dringend naar mijn bed, maar moet morgen ook de zon nog schijnen.
Hoewel............?
De zon zou ook kunnen schijnen zonder dat ze er echt is.
Men zou de warmte kunnen voelen op kille dagen.
Het komt erop aan het geluk in zijn hart te vinden.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Het was deze namiddag plots gestopt met regenen, en ik dacht zo bij mezelf," allé chauffeurke ga eens wandelen in plaats van ne ganse dag voor uwe pc te zitten".
Ppfffffffffffff allé ik moest dan maar mijn wandelschoenen aantrekken en mijn moed samen rapen.
Ja, 't is altijd als ik geen goesting heb dat er mij zo van die goede gedachten te binnen schieten.
Maar in feite zat ik zo te denken dat ik nog het geluk heb van te kunnen wandelen.
Allé, neem nu al de zieken of mensen met een handicap die thuis gekluisterd zitten.
Mensen die geen vervoer hebben om hun op bepaalde wandelplaatsen te brengen.
Mensen die een ongeluk gehad hebben, en die in een ziekenhuis liggen.
Ik mocht mij gelukkig prijzen dat ik goed te been was, en dat het juist een tekort aan goesting was die mij parten speelde.
Maar ineens schoot er mij daar een idee te binnen.
Allé, moest ik nu ne keer gaan wandelen in die mensen hun plaats.
Ik zou dan kunnen vertellen wat ik gezien heb op mijn wandeling, en ze zo ook een beetje laten genieten hé.
Awel dat heb ik nu ne keer gedaan zie!
Ik hoop dat mijn woorden een mooie wandeling weergeven, zoals jullie ze zouden willen zien of beleven.

Ik trok met mijn wandelschoenen naar de Gavers tegen Geraardsbergen.
Een natuurdomein met een grote wateroppervlakte.
De wegeltjes rond de vijver lagen er proper bij.
Waarschijnlijk terug aangelegd voor het nieuwe seizoen.
Duizenden wandelaars zullen hier in de komende maanden over de witte kiezelsteentjes lopen.
En van lopen gesproken, ik was daar nog maar juist vertrokken of ik werd daar al voorbijgecrost door zo ne jogger die op tijd thuis moest zijn.
Hij liep mij daar zo rap voorbij, dat ik bijna een valling opscheerde van de wind die hij verplaatste.
Ja, er zijn er die meer fut hebben dan ik hoor.
Maar ook de natuur begon fut te krijgen.
Ik zag verschillende bloemen tussen de grassen schieten.
En tussen het riet maakte vader eend zijn nest voor het komende kroost.
Jonge snaken reden mij met hun fiets voorbij al schetteren en roepen.
Hier konden ze hun longen ledigen, terwijl ze dat thuis waarschijnlijk niet mochten.
Ja, ik moet toegeven dat ik vroeger ook niet mocht rondrijden met mijne fiets in huis.
In de verte hoorde ik een trein die de natuurlijk geluiden doorbrak.
Een trein die waarschijnlijk de werkmens vervoerde op weg naar huis.
Aan de oever van het water waren de banken vernieuwd.
Een jong koppeltje had er plaats genomen, en de lentekriebels vlogen als onzichtbare vlinders in hun buiken.
En ik,.......ik genoot van de natuur.
Een visser spiesde een meelworm aan zijn haak om een vis op het droge te krijgen.
Ja, wie weet was die vis ook wel eens aan iets anders toe.
Zo ganse dagen blijven rondzwemmen in het soms groene of bruine water moet geen lachertje zijn.
Wie weet liggen ze dan niet liever tussen een paar tomaten en sneden ajuin op ons bord.
Maar de natuur had tijdens de winterperiode ook verliezen gekend.
Tientallen wortels waren nog de enige resten van wat vroeger een grote mooie boom moet zijn geweest.
Misschien waren ze te groot, of ziek, of waren ze een gevaar geworden.
De wortels baanden zich verder een weg, en op de afgezaagde stronk kon ik de ouderdom lezen.
Aan het zwembad kwamen zwemmers met natte haren buiten.
Moe van hun sportieve inspanning.
Iets verder kwam ik aan een beek.
Ook daar zat leven in!
Kikkers drijven met bolle ogen onder het wateroppervlak, en de kikkerdril zal weldra duizenden dikkoppen als nieuwe puiten het leven geven.
Maar zoveel zullen er wel niet overleven, want tegen de beek staat de reiger al op wacht.
Stil en beweegloos staat hij op wacht.
Zijn poten staan als rietstengels tussen het gras, en de snavel is al in de richting van de prooi gericht.
Het is mooi om zien!
Na enige tijd verlaat ik de oevers van de Gavers, om mij naar het jaagpad van de Dender te begeven.
Daar is het uit je doppen kijken, want fietsers racen alsof het de ronde van Vlaanderen is.
Met hun supersonische fietsen komen ze geruisloos achter uwe rug gereden.
Op het laatste moment, om zeker te zijn dat je ze zou horen, schreeuwen en tieren ze dan dat je in hunne weg staat.
Van het verschieten duik je dan opzij.
Het beste is van je duik voor te bereiden, want als je de kant van de Dender kiest wordt het een natte bedoening.
Plots zag ik een horzel die zwaar en log over het natte gras vloog.
Waarschijnlijk op training, om vroeg of laat te landen op één of ander pisbloem.
Een slak dwarst mijn weg, en ik blijf even staan om ze niet te vertrappelen met mijn bottinnen.
Maar azo nen duur zeg ppfffffffffffff.
En hoe meer ge daar staat op te kijken, hoe trager ze kruipen hé.
Dat is precies om u te pesten dat ze dat doen.
Maar het slijmerige spoor liet mij verstaan dat ze al een ganse weg achter de rug had.
Ik liet ze langzaam verder kruipen, met de hoop dat de aankomende fietser er ook zo zou over denken.
Een vlucht duiven sierden de grijze lucht, en waren op weg naar huis.
Het was ook tijd voor mij om naar de wagen te stappen die me terug thuis zou brengen.
Toen ik aan de parking kwam vluchten er nog twee waterkiekens naar het rustige wateroppervlak.
Het is bezienswaardig hoe zo een kieken op dat water kan lopen.
Ja, ik ging het niet proberen, want ik wist op voorhand dat ik het niet zou kunnen.
Bij de wagen ontsloot ik de deuren, en keek nog even naar moeder natuur.
De lente was in het land, en alles kwam in bloei.
Nu was het nog juist naar huis rijden om mijn wandeling te delen.
Een manier om ze nog eens te beleven, en om ze te delen met de mensen die de kans niet krijgen er altijd op uit te trekken.
Ik wens ieder van u dan ook nog veel wandelgenot door mijn woorden.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

Verleden weekend waren de kinderen bij mij, en dat is veel meer dan levensvreugde.

Ik was mijne kleine snotter gaan halen aan de school, en op de weg naar huis zat hij stil en slaperig in te dommelen.
Tegen dat we thuis kwamen lag hij tegen de zijruit te slapen.
De zweetdruppels hadden de ruit bedampt en tekenden een wirwar van haar in de grijze wasem.
Ik maakte hem wakker en vertelde dat we aangekomen waren.

- Timmeke, als ge moe zijt leg u dan een beetje op uw bed.
- Nee nee papa, ik ga ne keer tot bij de kiekens.
- Euh......jamaar, het heeft gesneeuwd en er is modder, en ziet dat ge uw kleren niet vuil maakt, en was uw handen, en veeg uw schoenen als ge binnenkomt, en.....en........

Potverdekke, voor de keren dat het ventje hier komt zit ik hem te bestoken met mijne zever van maak u niet vuil.
Wat kan het mij in feite schelen hoe hij er bij loopt bij mij thuis
Misschien waren het de rammelingen die ik vroeger kreeg voor elke plek op mijn zondagse korte broek , die mij zo liet reageren
Ik had dat ventje bijna zijn levensvreugde ontnomen met mijn onnodige huisregels
Ik gaf hem graan en oud brood, en zag hem naar het kiekekot trekken
Zijn gezicht klaarde op
Gedaan met de wekelijkse lessen, gedaan met het stadsleven, eindelijk tussen zijn beesten
Ik zag hem praten tegen mijn kiekens, en soms zo intens dat ik mij afvroeg, da ventje is toch zeker niet zot aan het worden
Maar in feite is den appel niet ver van den boom gevallen, want ik doe juist het zelfde
Ik ging naar binnen, en enige tijd later kwam mijne kleine snotter ook binnen gestapt.
Zijn schoenen vol modder tekenden zijn aanwezigheid op mijne witte vloer.
Hij keek me aan, en perste zijn lippen op elkaar omdat hij gewoon vergeten was van de schoenen uit te trekken.
Iets dat hij thuis nooit moest doen, omdat er geen modder te bespeuren valt.
Ik stelde hem gerust dat ik volgende week wel ne keer zou dweilen.
Een uur later kwam ook mijne grote snotter aangereden (22j)
De wagen grijs en vuil werd op de oprit gezet.
En met een sigaret in de mond kwam hij mij begroeten.

- Dag pa.
- Dag jongen, zeg ge mocht uwen auto ne keer wassen, en uw vooruit proper maken.
En zijt ge weeral aan het roken, en ge weet toch dat da niet goed is voor uw gezondheid, en uw kleren rieken dan naar de rook en.....en.......en........

Potverdekke, ik betrapte er mij weeral op dat ik weer met mijn autoritair gedoe bezig was.
Ik had die woorden zelf jaren  moeten aanhoren omdat ik juist hetzelfde leven achter mij had.
Ik rookte zelf twee pakken per dag, en mijne pa waste zelf mijne wagen.
En nu stond ik hier weer mijne parlé te doen.
Ik was zaken aan het uitleggen en opdringen waar ik vroeger zelf in de fout was gegaan.
Ik was mijn levensvreugde van vroeger aan mijn eigen kinderen aan het verbieden.
Ik stond niet stil dat ze dezelfde zaken deden, waar ook ik vroeger levensvreugde kon uithalen.
Ik heb mij dit weekend herpakt, en in plaats van mijn wetten op te leggen heb ik genoten van mijn kinderen bezig te zien.
Ik heb ze wel verteld dat roken slecht is, maar op een leerzame manier.
Ik ontdekte plots hoeveel levensvreugde ik kon vinden met mijn kinderen te laten leven en te laten genieten .
Ik ontdekte de levensvreugde door ook de levensvreugde bij een ander toe te laten.
En in feite moet een vader zijn kinderen leren wat het leven is op hun ontdekkingstocht.
Maar ik zou mijn kinderen willen danken voor de levensvreugde die ik van hen krijg, en de lessen die ze hun vader meegeven.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Deze nacht hebben ze het landschap terug van een wit laagje voorzien.
De laurier staat met stijve blaadjes smaak te geven aan het winterlandschap.
En de tijm staat in bosjes bij elkaar.
De prei steekt met haar blauwgroene stekken uit de opgehoopte aard.
De treurwilg heeft nog steeds zijn lach niet terug gevonden, en de krokussen kleuren als enige de dorre tuin.
De vijver ligt er deels bevroren bij, terwijl de vissen stil blijven liggen onder de ijskap, om zo weinig mogelijk energie te verbruiken.
Een ekster komt het brood stelen van mijn kippen, en een eenzame mus zit op een vetbol aan de veranda.
En ik, ik sta voor het raam van de veranda naar buiten te gluren.
Mijn adem bedamt het raam, en in een moment van eenzaamheid teken ik een hartje voor een ingebeelde liefde in de grijze damplaag.
Het raam is de grens tussen mij en de buitenwereld.
Een wereld van verschil!
Voor mij ligt het besneeuwde en koude land, terwijl achter mij de orchideeën bloemen.
Een stil contrast in onze natuur.
En straks maak ik een stap in één van deze werelden.
Ik zal naar buiten moeten achter de krant om het nieuws naar binnen te halen.
Maar voor de rest blijf ik op mijn vrije dag binnen.
Ik zal voor mijn scherm kruipen om contact te zoeken met de buitenwereld.
Een wereld van letters en woorden.
Een wereld waar het ook warm en koud kan zijn.
Een wereld die we zelf gemaakt hebben.
Een wereld die we gebruiken als we ons opsluiten achter het scherm van de pc.
Een cyberwereld, waar een mens via klavier de stap zet in een uitgestrekt landschap.
Een wereld waar niets is zoals het in onze gewone wereld is.
Maar waar men de wereld kan beschrijven zoals hij is of hoe men hem zou willen.
Een cyberwereld met cybermensen en cyberliefdes.
En toch zo dicht bij mijn veranda waar de orchideeën bloemen.
Bloemen die voor mij zoveel meer zijn dan een gewone bloem.
Ze waren de lievelingsbloemen van mijn moeke.
Vroeger liet ik ze groeien en stond er nooit bij stil.
Maar de dag van vandaag verzorg ik ze, zoals mijn moeke er zorg voor droeg.
Ik praat er tegen en wrijf over hun donkergroene bladeren.
Ik geniet van de kleur die ze aan mijn leven geven.
Het is toch raar hoe men plots bij koude en dood een andere betekenis aan het leven gaat geven.
Of zie ik het anders, en bekijk ik de wereld met de ogen van mijn moeder die er niet meer is?

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Gisteren is de lente begonnen!
Jawadde, dat zijn zo van die perioden waar ik niet teveel moet van weten zenne.
Voor ne chauffeur is de lente wreed gevaarlijk hé, en zeker voor mij.
Allé, gisteren sta ik op en mijn salontafel in Japanse kerselaar staat daar volop in bloei.
Ja, tussen al die knoppen, botten en scheuten kunt ge geen tas koffie meer zetten hé.
Mijn kleerkast in beukenhout stond daar ook te kraken en wortel te schieten, dat de twijgen begonnen tussen mijn hemden te groeien.
Potverdekke, met de lente kwam er zoveel leven in huis dat ik naar buiten moest vluchten.
Buiten was de lente nog heviger dan binnen ppfffffffffff.
Mijne nieuwe haan had zijn zondags kostuum aangetrokken, en was daar ik dat kiekekot doktertje aan 't spelen met mijn kiekens.
Ik kon het niet meer aanzien al dat gegroei en gevrij.
Ik dan maar in mijne wagen gesprongen om naar mijn werk te rijden.
Potverdekke, ik ben daar nog maar 100m van mijn huis als de eerste lentezwaluw daar toch wel tegen mijn vooruit vliegt zekers.
Van 't verschieten geef ik daar ne snok aan mijn stuur en rij daar een stuk veld in, waar dienen paashaas toch wel onder mijnen auto loopt!
Jawadde, de lente was hier weer goed begonnen in Deftinge.
Op weg naar Brussel liet ik de velden achter mij, en ik dacht nog, oef nu ben ik er vanaf voor vandaag.
Ja saluuuuu!!
Ik kom daar Brussel binnen gereden, en aan het centraal station was het ook wreed lente!
Daar liepen de meeste al met ne minirok.
Ik moest ne keer goed kijken om te zien of ik niet aan het dromen was.
En tijdens mijn goed kijken rij ik daar toch wel in den dienen voor mij zijn gat zekerst.
Ik dacht dat den dienen daar ging in een kolere uit zijnen auto springen, maar hij stapte rustig uit.

-Euh.........sorry zenne, ik had u niet gezien omdat ik euh......euh........awel door de eerste lentezon verblind was hé.
-Oui oui.....'t kan veure val hé menier met zuu e schuun weir.
-Ja oui yes, ik zal mor de papieren pakken voor de verzekering zekerst.
-Non non copain......'t es in orde, ge moet van de lente profiteiren hé.
Ge moet surtout gienen taaid verliezen met ne constat te doen, en ik ben toch ni verzeikerd.
-Ha dan is't goe, allé bedant en nog ne prettige lentedag hé.
-Oui oui merci beaucoup ver den babbel.

Ja ik moet wel zeggen dat met den eerste lentedag de mensen wreed vriendelijk zijn hé.
Maar als chauffeur rijdt ge beter met uw ogen toe zenne.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody, ··Teleurstellingen, ontgoochelingen, bedrogen worden enz......
Ja, vermits ik hier op het werk zit kan ik daar gene boek over schrijven hé ))
Ja, hoe gaat een mens daar mee om?
Wel dat zal voor de ene waarschijnlijk anders liggen dan voor een ander hé.
Bij mij is dat heel simpel!
Eerst en vooral moet ge goed nadenken om te weten wat een teleurstelling is!
Als ge een brood aan het bakken bent, en uw deeg valt in, dan kan dat een wrede teleurstelling zijn.
Als ge juist in uwe zetel ligt naar televisie te kijken, en uwe flan caramel valt op uwe spiksplinternieuwe peignoir, dan kan dat ook wreed teleurstellen.
Als uwe kleine u belooft dat hij zijn best doet in 't school, en hij komt met 9 buizen naar huis, dan kan ne mens ook wreed ontgoocheld zijn.

Als mijn vrouw vertrokken is met mijnen inboedel, was ze waarschijnlijk wreed ontgoocheld dat ik niet 't huis was om te helpen laden.
Mijn tweede vriendin was blijkbaar wreed teleurgesteld dat ik de vader van onze kleine snotter was.
En ze zal nog meer teleurgesteld geweest zijn in de bankrekening van den dienen waar ze mee op de lappen ging.

Maar ja, dat zijn hun teleurstellingen hé.
En hoe zij daar mee omgaan zou ik u niet kunnen zeggen.

Met mijn teleurstellingen is dat heel simpel!
Ik onderga de teleurstelling, en meestal is dat tijdens den dag!
‘s Avonds ga ik dan slapen, en 's morgens sta ik dan op in een nieuwe dag.
Ik denk dan aan den dag ervoor, en probeer rond mijn ontgoocheling een leuk verhaaltje te hangen.
Ik pak de teleurstelling in met humor, en als ik ze dan aan een ander vertel, dan kan iedereen er mee lachen!
Dus zullen mijn teleurstellingen wel niet zo erg zijn denk ik.
Ik zou meer teleurgesteld zijn moest er met mijn ontgoochelingen niet meer gelachen worden.
Niet omdat het om te lachen is hoor, maar misschien omdat ik dan kan mee lachen.
Toen ik voor den eerste keer over mijn teleurstellingen sprak, keek iedereen mij ernstig en serieus aan.
Twee vrouwen verloren, op straat gezet zonder ene frank en bijna 1,500000Fr armer.
Toen er mij iemand vroeg hoe dat kwam had ik hem geantwoord dat ik mijn vrouwen en dat geld verloren was omdat ik geen orde had.
Jawade, den dienen schoot daar in ne lach.
Maar in feite was dat de manier om de ontgoochelingen te verwerken.
Nu kader ik alles dusdanig in dat ik met mijn miserie maar een lach voor een ander moet brengen.

En de mensen zullen zich waarschijnlijk afvragen, is er dan geen teleurstelling waar ge niet kunt mee lachen?
Ja, zo is er ook één!!!!
Toen mijn moeder gestorven is, kon ze veertien dagen voor haar dood niet meer spreken, en dus heb ik haar laatste woorden gemist.
Ik heb maar juist een traan zien vloeien die een woord was.
Maar ik heb het niet verstaan!
Dat is een teleurstelling die ik zal blijven dragen.
Waarschijnlijk omdat mijn moeke mijn eigen teleurstellingen niet had verwerkt!

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Het moet deze nacht tijdens mijne slaap geweest zijn, dat ik weer wreed gedroomd heb ppffffffffffffff.
Jawadde, ne mens maakt toch nogal wat mee zenne.
Allé, stel u voor!
Ik droomde dat ik in mijn bedde lag, en dat mijn kiekens met zakken vol zaad naar binnen gekomen waren, om hun opgepikte zaadjes in het droge te leggen.
Ze hadden die zaadjes naast mij in het bedde gelegd zeg!
Maar door het vocht van mijn zweet waren die zaadjes toch wel beginnen kiemen zekers!
Na enige tijd groeiden de geraniums en de madeliefjes uit mijn oren.
De netels kietelden mijn voeten en naast mijne kop stonden de vergeet mij nietjes.
Ik kon zelf niet meer bewegen, want ik lag vastgebonden met ranken van de prinsessenboontjes.
De klimop kroop langzaam over mijn lichaam, en wriemelde zich tussen mijn loshangende ledematen.
Jawadde, ik was hier in mijnen droom een stuk natuur geworden.
Deze morgen hoorde ik de druppels plenzen, en ik dacht dat die kiekens mij kwamen besproeien!
't Is daar dat ik nat in 't zweet wakker geschoten ben!
Ik keek rond mij, en zag niets anders dan mijn donsdeken, en het enige kieken dat in bed lag was mezelf.
De druppels die ik hoorde waren deze van een stortbui die op het raam tikte.
Ik keek naar de wekker, en de tijd toonde mij aan dat het 5u50 was.
Buiten was het nog donker, maar uit gewoonte zou ik nu moeten opstaan.
Ik draaide mijn lijf nog eens over het witte laken waar tijdens mijnen droom een bed van geraniums stond, en sleepte mijn benen uit bed.
De dag kon beginnen!
Toen ik de deur van de kamer opende, liep ik naar de badkamer waar ik zoals elke dag het zelfde ritueel onderhield.
Op weg naar beneden kwam de geur van de kaasraclet van gisteren mij al tegen.
Tussen een walm van raclettekaas en jonge Gouda duwde ik op het knopje ON van mijne pc.
Terwijl hij aan het laden was zette ik dan maar de vaatwas aan, en een kop chocomelk in de microgolf.
Er kwam leven in huis, en de dag was begonnen!
Nu was het nog juist de toppen van mijn vingers die ik moest wakker krijgen, en daarvoor zette ik mij voor het klavier.
Ja, wat moest ik nu weer schrijven om de dag te beginnen?
Misschien moest ik maar eens over mijnen droom schrijven?
Awel dat is een gedacht zie )
Straks ontwaakt ook mijne kleine snotter, en wie weet heeft hij ook wel een droom gehad.
Maar dat zal ik maar binnen een paar uur weten, want het ventje zal zeker nog een paar uur in zijne warme nest liggen.

Ik wens ieder van u dan ook nog een leuke dag met veel lees en schrijfgenot.
Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Soms kan het stil zijn, terwijl er toch lawaai is hé.
Ik zit hier ganse dagen alleen, en dan is het wreed stil.
Het is dan zelfs stil als de radio vollen bak staat.
Het is stil aan tafel terwijl ik zit te eten en te smekken.
Het is stil als ik lig te ronken in mijn bedde.
In feite is de eenzaamheid de stilte die het lawaai overtreft.
Zelfs de stille Oceaan en de stille zuidzee zijn luidruchtiger dan de stilte bij mij thuis.
Maar soms geniet ik van die stilte.
En dat zijn de dagen waar ik alleen ben maar niet eenzaam.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,
 

Op een dag rijd ik voor het werk, van het parlement naar de kust achter 100gr crevetten (garnalen).
Ja, die beesten moesten waarschijnlijk dienen om een wetsvoorstel kracht bij te zetten.
Of om ze gewoon bij hunne Rodenbach te zetten, dat kon ook.
Dus ik in mijn karreke gesprongen en met mijn p plaat achter crevetten.
Aangekomen in Oostende, weeral geen plaats om te parkeren ppfffff.
Dus had ik mij schoon voor dat viskraam aan de visserskaai gezet.
Ondertussen dat ik achter mijn crevetten was, staat er daar toch al ene met ne kepie aan mijnen auto zekerst.
’t Was potverdekke dan nog ene die kon schrijven ook!
Ik stap naar hem, en zeg:
-Ge gaat u zeker ook zo ene kopen, dat ge het model aan het afschrijven zijt?
Hij fronst zijn wenkbrauwen van onder zijne kepie, en kijkt mij met een blik in de ogen, precies of ik had iets verkeerd gedaan.
-Ge staat hier met uw model schoon verkeerd geparkeerd, en dat ben ik nu eens aan het opschrijven zie".
-WABLIEF?
MIJ OPSCHRIJVEN?
-Gij weet zekerst niet wie ik ben"?
-Nee inderdaad ik weet niet wie u bent, maar met uw nummerplaat heb ik genoeg om dat te weten".
-Ik ben wel de chauffeur van het parlement, met een geheime opdracht om hier achter crevetten te komen hé manneke".
Weer kijkt hij mij met zijn gerimpeld voorhoofd aan, precies dat hij hier de wetten ging stellen.
-Awel dat zullen dan duur crevetten worden hé
En als ge nog veel van uwen tak gaat maken, kunt ge straks uw papieren nog afgeven ook.
Oei ik voelde, dat ik met ene te doen had die op mijn zenuwrijk gestel begon te werken.
-Kom ga maar met uw koper knoppen van tegen mijnen auto, dat ik kan vertrekken.
Weer kijkt hij vanonder zijne kepie die op zijn flaporen ruste, mijn richting uit.
-Nu is het genoeg geweest,
uw papieren, en rap!
-Jawadde zeg, meneer gaat hem nog wat vies maken ook.
-Kom uw papieren, en laat het vooruitgaan of ge gaat hier wat meemaken.
Groene kaart, en roos formulier.
-Ja ja,’t is al goed zagevent.
Ik geef hem dat roos papier dat ze rond dat dooske met crevetten hadden gedaan, en dat groen kaartje dat ze er als reclame hadden ingestoken.
Amai was dat ne contraire zeg!
Dienen schiet daar in een kolere, dat mijn crevetten er wakker van geschoten waren.
-Nu is het wel geweest, handen op uwe rug en benen gespreid roept hij.
Alé lap, nu gaat hij mij nog wat doen turnen ook.
Ondertussen dat ik mijn handen op mijne rug heb, profiteert hij ervan om mij zo twee zilveren armbanden aan mijn polsen te doen

ik denk dat het wel een speciaal model van armband was, want ik kreeg potver mijn handen niet meer van achter mijne rug.
Ondertussen was hij terug al verder aan het schrijven aan zijn verhaal in zo een klein boekske.
Ik dacht zelfs dat het ene was die ook in een mailgroep zat, en notities aan het nemen was.
Ondertussen had hij zelf al mijn papieren uit mijnen auto genomen, en begon hij vragen te stellen.
-Uwe naam?
-Waar woont ge?
-Waar werkt ge?
-wat komt ge hier doen?
Amai azo ne curieuzeneus.
Dienen moest alles weten.
-Mijne naam is chauffeurke, en waar ik woon staat op mijn papieren, als ge toch kunt lezen.
En ik werk in het parlement, en als ge mij hier niet rap gaat losmaken, gaat ge direct iets meemaken.
Maar meneer wou hem interessant maken, en beginnen stoefen over zijn schoon kostuum, en de macht die in dat kostuum zat.
-Kijk eens goed naar mijn strepen op mijn mouw, en naar de kleur van mijn kostuum.
En naar het embleem op mijne kepie, als ik wil steek ik u eens voor een paar uren in de doos, wegens weerspannigheid aan de wet.
-Hela manneke!
Gij weet zekerst niet goed tegen wie dat ge bezig zijt!
Kijk eens goed naar die nummerplaat
Een P plaat wat wil da zeggen denkt ge!
Ondertussen trommelt hij daar nog een paar smurfen op, die het ook allemaal op mij gemunt hadden.
Ja zo waren ze sterk,met vier tegen mij,en dan nog met mijn handen op mijne rug.
Allé om een verhaal kort te maken.
24 uur later stond ik met mijn crevetten in het parlement, waar de zitting al lang gedaan was.
Dus kreeg ik daarvoor nog ne keer onder mijn euh....euh.... ellebogen
 Ik dacht dat die P plaat iets speciaal betekende, en dat ik mij daarmee alles kon permitteren.
Ja saluut!
Ik denk dat  die P op die plaat gewoon Proces wil zeggen.
Ik heb er die plaat afgezwierd zenne.

Moraal van het verhaal.
Ga nooit naar Oostende achter crevetten als er een p in uw nummerplaat voorkomt.
En een letter op een plaat geeft u geen enkel voordeel

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,
 

Ik las hier onlangs over de kosmos, en ik ben daar wreed in geïnteresseerd!
Ik was naar de N.A.S.A geweest, en had ne keer gevraagd of ik eens met zo een raket mocht mee vliegen.
Niks mandal mocht ik!
Maar dan kennen ze chauffeurke nog niet hé.
Ik daar ‘s avonds via een konijnenpijp binnen gekropen en mij daar in die raket gaan verstoppen.
Allé ‘s anderdaags komen er daar nog drie charels die wreed goed engels spraken binnen zitten.
Alle drie met zo een schoon kostuumeke aan, en een glazen bol op hunne kop.
Ik had mij weg gestoken achter die kast van den elektriek zodat ze mij niet zagen zitten, want anders zou ik weer niet mee mogen.
Ineens hoor ik daar door een micro ene die begint te tellen.
10-9-8-7-6-5-4-3-2-1-go toe de start.....
En die raket begint daar te bibberen en te beven dat ik met mijn klikken en mijn klakken omver vlieg van ‘t verschieten.
Azo ne snok dat da was.
Ik moet zeggen als ik zo ne keer door da vensterke keek, dat we goed vooruit gingen.
’t Was iets anders dan mijne Ford waar ik tegen 70 mee geflitst was.
Nu we hoog genoeg waren moest ik toch eens goedendag gaan zeggen aan die drie Amerikanen van de states naaits.
Ik zo van achter die kast gekropen  ne keer goed BOEH geroepen.
Jawadde azo verschoten da die mannen waren.
Dienen ene was zo verschoten dat hij daar nen draai aan dat stuur gaf, dat die raket plots van richting veranderde.
Dienen ene tegen mij!
Hoe are you????
Ha ay ben chauffeurke
Weire you kom from???
Awel y come from Deftinge by Geraardsberge.
PPffffffffffff maar gene van de drie die dat wist liggen.
Die mannen ne keer rap naar beneden getelefoneerd om te zeggen dat ik mee was en wat ze met mij moesten doen.
Maar ‘t was te duur om nu nog terug te keren.
Allé ik kreeg daar een reserve visbokaal om op mijne kop te zetten en zo nen overal, waar ge na nen tijd begint mee te zweven.
Dat is wreed plezant moet ik zeggen.
Allé na drie dagen vliegen konden we landen op manneke maan.
Ons raket daar schoon geparkeerd, en ik moet zeggen dat er nog niet teveel volk op dienen parking stond.
Allé we gingen dan ne keer de benen strekken, en eens uitstappen.
Jawadde dat was wreed!
Ge moet daar bijna niet stappen!
Ge kunt daar zweven hé.
’t Is den eerste keer dat ik zo gemakkelijk van de grond ging moet ik zeggen.
Awel ik heb ginder ne keer goed rond gekeken, en op de maan zelf is er niet veel te zien zenne.
Ge kunt daar niet eten of drinken hé!
Daarvoor moet ge weer terug naar beneden.
Maar wat ge wel ziet is onze wereldbol hé.
Schoon blauw, behalve dat stuk dat voor drie vierde bevuild is.
Ik heb daar nog ne keer goed gekeken of ik de mannekens van seniorennet zag,maar ge waart zo klein dat ik niemand herkend heb.
Wat ik wel heb gedaan, is een naamkaartje van ieder van ons op een ster geplakt dat ze ons dat zeker niet meer afnemen hé.
Maar ginder is nog werk zenne, dus ik denk dat ik één van deze dagen nog eens terugkeer.
 

Groetjes chauffeurke

hello evrybody,

't Is toch eigenaardig dat de waarheid uit een  kindermondje komt.
Maar ik stel mij de vraag!
Als dienen mond dan groeit van kindermondje naar volwassen mond, komt daar dan geen waarheid meer uit?
Kan mij dan iemand zeggen op welke leeftijd we leugenaars geworden zijn.
Toen ik nog ne kleine snotter was met een  kindermondje boven mijn gespierd lijf.Had ik op nen dag mijne pa zijne vriend gezien met ons buurvrouw.
Niet dat daar iets speciaal aan was, maar mijn kindermondje vertelde da graag.
Ik dan maar tegen mijne pa gezegd!
Zeg pa, ik heb uwe copain gezien met Marie Louise van naast ons deur.
Awel en dan?
Awel ze liepen hand in hand!!
Euh....awel en dan, dat was omdat ze niet zou vallen hé!
Jamaar hij zal ze dan toch niet goed vast gehouden hebben want ze zijn daar wel gevallen, just in het maïsveld.
Potverdekke!!!!! hoe kunt gij da weten kleine moeial?
Awel omdat ik ook just in dienen maïs zat om verstopperke te spelen.
En ik heb ook nog gezien dat ze elkaar aan het kussen waren.
Awel en dan!Als gij valt met uwe velo, en ge komt al bleiten naar huis geeft mama toch ook ne kus op uw blauwe plekken.
Euh......ja 't is waar!
Maar na een kwartier lagen ze daar wel in hunnen blote zenne!
Da zal zijn om te zien of ze niet geblesseerd waren!
En nu moet ge ne keer goed luisteren!!!
Ge moet stoppen met te zeveren en van alles uit uwen duim te zuigen.
Ondertussen werden zijn woorden bijgezet door een paar goeie lappen op mijne kop.
Wat eigenaardig is, is dat telkens mijn kindermondje de waarheid vertelde, dat ik er telkens klop voor kreeg.
En nu jaren later als mijn kindermondje verdwenen is, en ik een grote mond heb.
Nu vraagt hij mij hoe dat juist in elkaar zat met zijne vriend en met Marie Louise.
Dat is ook ne straffe, vroeger wilde hij er niks van weten als ik de waarheid sprak omdat hij zei dat het allemaal leugens waren en uit mijnen duim gezogen.
En nu wil hij die affaire nog ne keer horen omdat hij denkt dat het waar is.
Jawadde, dat is toch nen averechtse mens zenne.

Groetjes chauffeurke