Hello evrybody,

Ik weet dat valentijn al achter de rug is, maar die dag was er een ander thema voorzien.
Dus vandaag ben ik curieus te lezen hoe de mailers hun Valentijnsdag hebben doorgebracht.
Ondertussen probeer ik nog ne keer iets uit mijnen duim te zuigen.

Ik wist niet wat doen met valentijn!
Ik zat voor mijne pc, en dacht in mijn eigen moest ik nu eens een zoekertje plaatsen om een afspraak te maken.
Allee, ik mijn zoekertje geplaatst in de rubriek vrijgezel zoekt schoon mamaselleke met schoon carrosserie voor afspraak.

Naam:Chauffeurke
Leeftijd:had ik geschreven ja ik leef graag in de tijd en had
van mijn 44j er 35 van gemaakt
Haarkleur:Zwart met grijze mechen
Ogen:1bruin, en 1 blauw van te vallen met mijne velo
Grootte:1m90 ja ik had er direct 20 cm bijgedaan, want ik ging toch
hoge schoenen aan doen.
Gewicht:80kg spieren

Nog geen 5 minuten later krijg ik ne mail binnen dat er iemand wou afspreken.
Ik zat al te denken dat het Valentijnsdag was, en dat ge daar toch niet met lege handen kon aankomen hé.
Dus ik rap naar de winkel!
En ik had geluk dat het valentijn was, want de winkels hingen vol met liefdeshartjes en anderen brol.
De verkoopster vroeg mij of ze mij kon helpen.
Ja, ik zoek iets om af te geven voor mijn lief dat ik nog nooit gezien heb.
Ha dan moet ge goede indruk maken, en op gene frank zien.
Allee, na een half uurke kom ik daar buiten met ne pluchen beer, een pluchen hart, een muziekdoos, een doos koeken met de koninklijke familie op en een roze strik.
Een roos hemd met hartjes op, een paar witte sloffen met hartjes en nen boké (boeket) van 50 rozen.
Ik direct met mijn gerief naar huis, om dat allemaal in een valies te steken want ge kunt da zomaar niet in uw armen houden hé.
Allé op den duur was ik toch klaar geraakt, en was ik met twee valiezen met mijn valentijsgerief naar de afspraak gereden.
Ik stond daar 5 minuten, en de mensen keken mij aan met een glimlach.
Ja, ik was den enigste die daar stond met twee valiezen en mijn hemd met hartjes en mijn witte sloffen.
Na een half uur komt er daar een autoke aangereden met een madam in die in mijn richting kijkt.
Ze zet haar voituurke op het voetpad, en stapt met vlugge stap naar mij toe.
Ik zeg nog bij mezelf,amai de die moet wreed verliefd zijn.
Ze kijkt mij aan, en zegt: Dat zijn zeker uw valiezen van thuis!
Ja, zeg ik ge hebt da goed gezien!
Ze geeft mij daar een lap op mijn oor met de woorden.
't Is niet omdat uw madam u met uw valiezen aan de deur zwiert dat ge van mij moet profiteren hé.
En ze stapt evenvlug terug naar haren auto terwijl ik daar met zeer aan mijn oor sta.
Jawadde zijn da lappen zeg!
Die dacht omdat ik daar met mijn valiezen stond dat ik thuis buiten lag.
Ne mens koopt dan al eens wat gerief om goede indruk te maken.
In het vervolg zal het veel minder zijn, en koop ik just de botten.
Ik heb geleerd dat liefde niet altijd geven en nemen is, maar gewoon het hart laten spreken zonder materiaal aan toe te voegen.
Ik ben dan maar met al mijn gerief naar de weide getrokken waar ik met valentijn mijn verliefd varken had leren kennen.
Awel ge kunt niet geloven hoe blij dat beestje was.
Als ge nu ergens in een weide een varken ziet lopen, met een pluchen hartje rond hare snuit, en een muziekdoos aan hare staart.
Dan weet ge dat dit het lief valentijntje van chauffeurke is.
Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Toen er nog geen televisie was,da was nu ne keer een triestige periode zie.
Wat dat ze dan ne mens allemaal wijsmaakten pppfffffffffff.
Allé ik heb da zo niet meegemaakt, maar 't is van horen zeggen hé.
Ik zal het dan maar schrijven precies of ik er alles van weet.

Toen er nog geen televisie was, hingen er bij ons meer familieportretten aan de muur om naar te kijken!
Maar da kunt ge niet wegzappen, en na nen tijd begint da wreed op uw zenuwen te werken als ge uw tante Amandine daar tegen de muur ziet hangen, met een zuur gezicht van ik kleur je dag ppfffff.
Zonder televisie werd er bij ons ook veel meer gelezen, vooral mijnen bompa die elke maand de nieuwe uitgave van zijn kasbons voorlas!
Af en toe werd er ook ne keer een gezelschapsspel gespeeld!
Amai mijne frak!
Gezelschapsspel noemen ze dat terwijl het om de vijf minuten ambras was omdat mijne kozze(neef) niet kon winnen.
En dan nog gezwegen van die verhalen die ze 's avonds in de kamer kwamen vertellen.
Mijne pa kwam dan op mijn bedde zitten terwijl ik al bijna in slaap lag.
Hij begon dan steeds hetzelfde verhaal te vertellen.
Chauffeurke als ge niet goed leert in school gaat ge aan de vuilkar moeten gaan werken, of in de koolmijnen, of uw gans leven op seniorennet voor ne mailgroep schrijven.
En als ge nog ne keer met een nota in uwen agenda gaat thuiskomen, gaat het uwen besten dag niet zijn.
Ja mijne pa kon wreed goed vertellen, het leek zo echt dat ik geen oog meer toe deed!
Toen er nog geen televisie was, zat mijn bomma altijd te breien in de zetel.
En vermits ik op dienen moment als enig kind in huis was, kreeg ik al die schoon kleertjes in echte pure schapenhaar!
Ik kon niet genoeg van mijne velo vallen om al die pull-overs te verslijten.
Alles werd gemaakt door haar breinaalden!
Kousen, pull-overs, mutsen om mee te wandelen, mutsen om mee te spelen, mutsen om mee te slapen.
Ze moest haar inhouden, of ze zou mij een paar schoenen gebreid hebben ppffffffffff.
Maar na enige tijd had er nen slimme den televisie uitgevonden,en ging mijnen bompa zo ne houten bak kopen waar hij beneden stond te roepen dat mijne pa de antenne meer naar links moest draaien op het dak.
Ja rijsel 1 en den Brt lagen links van onze antenne hé.
Awel da was nu ne keer ne schonen tijd zie als den tv daar bij ons stond.
Iedereen mocht 's avonds kijken ,behalve ik omdat ik nog te klein was.
Maar eindelijk was ik van het gezaag vanaf,en van die"e wilde verhalen van mijne pa,want diene kon nogal verhalen uit zijnen duim zuigen zenne.
Ja ge kunt ni geloven hoe heerlijk het is om 18u in uw bedde te kruipen in volledige rust,terwijl ze daar beneden het lawaai van dienen houten bak moesten trotseren.
Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ja, welke sport de senioren uitoefenen weet ik zo niet, omdat ik in die categorie nog niet mag opgenomen worden van Steve stevaert.
Ik ben nog maar ne snotter bij de 40plussers, maar ik pas mij toch goed aan vind ik.
Awel ik ga hier rap ne keer vertellen zie welke sporten de senioren doen.
Als ik met mijne fiets op het jaagpad naast den Dender ga rijden, kom ik ze vaak tegen.Die senioren rijden daar dan tegen 18km per uur met drie naast elkaar!
Ik kom daar dan afgevlogen met mijn benen van peter van Peteghem, en mijn verstand van Museeuw, en plots duiken die wielerterroristen daar op.
Zo ben ik verleden jaar ook zo een groepke tegen gekomen, en het is maar op de allerlaatste moment na 25keer met mijn koebel te hebben gebeld dat ze uitweken.
Potverdekke, ze weken toch wel uit naar mijne kant zekers!
Ik daar nog rap ne zwier aan mijn stuur gegeven, en recht de vaart in.
De karpers zwommen daar rond mijn oren, maar ge moet niet denken dat die mannen gestopt zijn hé.
Nee nee, vollen bak op de pedalen en vluchtmisdrijf.
't Was een geluk dat ik daar op de plaats van aanrijding nog een grijs haar, en een koppel valse tanden gevonden heb om aangifte te kunnen doen bij de police.
En ‘t strafste van al, is als ik daar bij diene police zit, dat diene mij nog een boete geeft omdat ik niet mocht zwemmen in de dender, en ook nog één omdat er nog ne vis aan mijnen broeksriem hing, en dat het daar verboden te vissen was ook ppffffffffff.
Ik heb mij nu zo nen hometrainer gekocht, zo kan ik mij trainen om later ook met de senioren mee te rijden!
Pas op ik neem da wel heel ernstig hé als ik aan sport doe.
Voor ik op dienen hometrainer begin, scheer ik gelijk de echte al mijn beenhaar af.
Ik heb gisteren nog sjance gehad al scheren, want ik was met mijn tondeuse uitgeschoten naar boven ppfffffffff.
Na het scheren wrijf ik mijn benen dan in met olijfolie van de eerste persing, en dan steek ik nen dweil in mijn broek.
Ja normaal moet dat een zeemvel zijn, maar da zeemvel waar ik mijn ramen mee doe ga ik nu ook niet in mijn broek steken hé.
Anders zit ik met strepen op mijn ramen.
Ik zet dan ne ventilateur voor mijnen hometrainer, zo is het precies of ik wind tegen rij.
Maar ge moet toch wel opletten als ge zo dingen uit probeert.
Ik wou zo eens trainen op bergaf rijden, en had dienen hometrainer van boven op den trap gezet zodat ik goed naar beneden kon kijken al rijden.
Awel diene stond wat te dicht want na den eerste sprint schoot dienen hometrainer hem den trap af, met ik erop.
Ik lag ginder in mijne gang tussen de kapstok en mijne paraplubak.
Ik heb dan naar mijne gebuur moeten bellen, dat hij nen borstel op zijnen auto moest binden, en dat hij mij moest komen halen.
Ja zo kon ik met den bezemwagen meerijden hé.
Ja daar komt heel wat bij kijken!
Maar of je nu senior bent of niet, beweging en sport is nodig.
Het moet daarom niet altijd extreem zijn, gewoon de gezondheid op peil houden.
Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Op het werk, is de mode gewoon een donker maatpak.
Maar in mijn vrije tijd ben ik wreed mode bewust!
Ik ben onlangs nog inkopen gaan doen, en ik moet zeggen dat ik zeker met de mode mee ben!
Ik ben over een paar weken ne schoenwinkel binnen gestapt, en zocht naar iets dat mij goed stond aan mijn zweetvoeten.
Ik zag daar een schoon zwart paar schoenen staan, en riep direct de verkoopster.
Ja meneer, dat is een prachtig paar die goed verkoopt.
Allé ze stapt naar het magazijn, en komt iets later met twee dozen terug.
Ik heb ze niet meer in het zwart, en het model is ook iets anders.
Ze doet de doos open, en er zit een paar rode bottines in.
Ja 't was ook niet mis, maar da rood kon ik niet op alles dragen hé.
Ze doet de andere doos open, met de woorden dat is al het nieuwe zomermodel.
In de doos een wit paar schoenen met precies een open dak aan uw tenen.
Sandalen noemt ze dat.
Allé witte sandalen, daar ziet ge niet iedereen mee rondlopen!
Dus ik rap da paar gekocht, eer er nen andere binnen stapt die geïnteresseerd is.
Na mijnen aankoop, stap ik de winkel ernaast binnen, om de rest van mijn modebewuste onderdelen te kopen.
Die vendeuse zag direct dat ik ne kenner was, omdat ik bij zo een speciaal modelleke bleef staan die ge alleen de modellen op de catwalk ziet presenteren.
Een gele broek,met op de zijkant een scheur,en dat assorti met een rood pulloverke met witte strepen die zeer goed bij mijn nieuw schoenen zou staan.
Daar hoorde een pet bij, waar ge een drinkbus kon aanhangen en ne sjaal die ik kon gebruiken als trekkabel voor mijnen auto.
Ik had toch wel geluk zekers, want het was de laatste week solden, en voor 500 euro was ik daar buiten.
Awel nu ik zo gekleed hier in het dorp achter mijn brood en mijn gehakt ga moet ik wel zeggen dat ik beziens had.
Ja, aan de lach van de mensen te zien, waren ze content eens iemand te zien die iets van echte mode kent.
Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Toen ik als jonge gast in het Brusselse woonde, moest ik met de tram naar mijn werk.
Het was een drukke plaats waar we woonden, en het verkeer stond er niet stil.
De trams en wagens kruisten elkaar aan een hels ritme.
Maar dat had toch veel voordelen zenne!
Tegen zes uur 's morgens werd ik gewekt door de bel van den tram, en vijf minuten later door het geroep en getier van den eerste omvergereden fietser van den dag.
Toen alle twee mijn ogen open waren, kon ik naar beneden gaan waar mijn ma mijn boterhammen al had gesmeerd.
Elke dag het zelfde ritueel!
Mijn ma keek voor haar enige zoon op geen sneetje hesp of kaas, en steeds lag er zoveel tussen mijn brood, dat mijn brooddoos voor den helft bleef open staan.
Ja, het was gelijk iemand die op reis ging en zijn valies niet toe kreeg.
Na mijn haar nog eens te hebben gekamd en mijn kostuum nog eens in de plooi te hebben gelegd, kon ik met mijn brooddoos in mijn plastieken kabaske op den tram gaan staan wachten.
Zoals elke dag stond er weer meer volk te wachten, dan dat er op dienen tram op kon.
PPfffffffffffff dat al die mensen op het zelfde uur moeten beginnen!
Ik moest mij daar dan tussen dienen hoop volkscultuur wringen, waar ik dan de mengeling van deodorants en parfums kon opsnuiven.
Jawadde,'t was niet den eerste keer dat ik 's middags mijn boterhammen zat te eten met ne smaak van Channel of Musk tussen mijn tanden.
Toen den tram in zicht kwam, kon de sport beginnen.
Het was worstelen en boksen om zo dicht mogelijk bij die deur te staan.
Ik moet zeggen dat ik daar wreed goed in was: Ik had mij zodanig kunnen wringen dat ik met mijnen neus tegen den decortje van een schone madam stond, terwijl mijnen arm waar mijn boterhammen aanhingen ergens anders in den tram geplet zat.
Ja, ik moet zeggen dat dat zeer praktisch was, terwijl mijne neus in de fantasie van mijn dromen zat, was met al dat geduw mijn brooddoos dicht geraakt.
Na een halte of 10 was het aan mij om af te stappen, en da was weer geen lachen als ge daar in het midden van den tram staat, en ge moet er van voor of vanachter uit.
Terwijl ik mijn neusgat van over da knopke van haren décolte trok, moest ik al op den teen van dienen naast mij stampen om hem te tonen dat ik langs daar weg moest.
En dan met mijn ander hand in ene haar bil knijpen om ze ook wat te doen opschuiven.
Die laatste dacht dan direct dat da dienen mens was die zo schoon tegen haar stond te lachen, en gaf hem daar direct ne lap op zijn oor, dat ik direct al twee plaatsen kon opschuiven.
Allé tegen dat ik van dienen tram was, stond ik al twee haltes te ver, en moest ik op nen andere wachten in de ander richting.
Mijn brooddoos was ondertussen een prototype van tupperwaire geworden, en mijne kaas hing tussen de deur van den tram die ik in de verte zag rijden.
Tegen dat ik op het werk was, had mijn haar ook al nen andere vorm gekregen, en mijn kostuum leek op een heel speciale manier gestreken.
Maar ik heb door de jaren leren omgaan met al die drukte, maar weet dat het een heel organisatie is.
Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Op nen dag liep ik in het park te genieten van de prachtige bloemperken.
En terwijl ik de wandelpaden op en af liep, zat ik te denken aan alle personen die mij dierbaar waren.
Bij de madeliefjes dacht ik aan die eerste liefde waar ik mee in de weide had gelegen!
Bij de tulpen dacht ik aan die Nederlandse waar ik hand in hand mee schaatste!
Bij de sneeuwklokjes dacht ik aan die blonde juf waar ik mee op wintersport was vertrokken!
Bij de witte rozen dacht ik aan mijn eerste vrouw die zo maagdelijk was!
Bij de pisbloemen dacht ik aan die gierige tante van mij!
Bij de lelies dacht ik aan die Japanse waar ik chinees mee was gaan eten!
Bij de anjers dacht ik aan anja!
Bij de zonnebloemen dacht ik aan die Française met de eeuwige glimlach!
Na een uurke wandelen gingen de bloemperken over in grasperken.
En na nog een half uurtje stappen zag ik in de verte terug wat bloemen staan.
Toen ik bij het volgende bloemperk stond, zag ik niets dan chrysanten!
Bij die chrysanten dacht ik aan mijn moeder, omdat ze er niet meer is, en dat ze de enige was die mij ooit echt lief heeft gehad.
De wind speelde tussen met de bloemen, zoals zij vroeger met mij op haar schoot speelde.
De dauw droop zoals een traan van haar bladeren, zoals ook zij traande telkens er mij iets overkwam.
De wortels van de chrysanten zaten stevig in de grond, zodat ze niet als snijbloemen konden worden gebruikt!
De andere bloemen werden als boeket gesneden om iemand in de bloemetjes te zetten, maar het waren toch die chrysanten die mij heel dicht bij mijn moeder brachten.
Gewoon omdat ik weet dat zelfs al kan ik ze niet meer in de bloemetjes zetten, we nog heel hard aan elkaar denken.
Ma, ik kan je niet meer in de bloemetjes zetten!
Maar ik dank je voor alles wat je voor ons deed.
Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ja ne mens moet soms maar iets lezen om fantasie te krijgen hé.
Sporten heeft altijd een grote plaats in mijn leven gehad.

Hoewel er maar één sport is die ik echt ten volle beoefend heb, waren er toch ander waar ik, vaak even van droomde of in gedachten verdween.

Turnen bv!
Wel dat is nog zo een sport waar ge van alles kunt uit uwen duim zuigen (of echt gebeurd)!.

Na mijn slechte ervaring als coureur, was ik mij gaan inschrijven in dorpszaal bij de turnclub voor senioren.
Dienen trainer had direct aan mijne sportzak gezien, dat ik goed thuis was in het turnen.
Kunt ge goed turnen? Had hij mij gevraagd!
Vanneigens kan ik goed turnen, ik ben den beste van mijn straat.
Ja ik had hem natuurlijk niet gezegd dat er in mijn straat maar één huis staat, en dat ik goed kon turnen van ernaar te kijken op tv.
Ik zal u hier ne keer iets tonen zie!
Ga maar allemaal ne keer opzij!
Terwijl de senioorkes op de banken gingen zitten, begon ik mijne fluorescerende training aan te trekken, en mijn handen in te talken.
Ja dat had ik ook op tv gezien dat die mannen altijd hun handen talken!
Ik daar direct op diene evenwichtsbalk gesprongen, en een paar kunstjes laten zien.
Maar ik peis dat er daar ne slimme dienen balk gecireerd had.
Ik schuif mij daar uit zeg!
Langs beide zeiden van den balk één been.
Jawadde,ppffffffffff!
Da komt aan zenne als ge zo op uw euh.....horloge valt.
Op dienen balk was da levensgevaarlijk, ik ben dan maar overgestapt naar de ringen.
Ik daar naar die ringen gesprongen, en daar wat kunsten laten zien.
Ik was al twee keer door de zaal gevlogen met mijne tarzan kreet, en ge moest die senioren zien kijken hebben.
Kijk goed hé!
Roep ik van uit de lucht!
Ik mijn benen naar omhoog gebracht, en mijn voeten in die ringen gestoken, en dan mijn handen losgelaten.
ppffffffff, Ik was daar toch wel met de gesp van mijn sandalen aan zo ne ring blijven hangen zeker!
Ik wou da niet toegeven, en ik had gezegd tegen die mannen die daar zaten dat ik goed een vleermuis kon nadoen.
Ze hebben mij daar zo een uur ondersteboven laten hangen, terwijl zij daar stonden te stretchen.
Toen den trainer zag, dat ik zo het kleur van een vleermuis begon te krijgen is hij mij toch komen losmaken.
Toen de les gedaan was, en we buiten op de parking stonden, zegt den trainer tegen mij of ik nog andere dingen kan?
Want ze hadden naar schijnt nog nooit zoveel gelachen tijdens een les ppfffffffff.
Allé, wat valt daar nu mee te lachen!
Morgen moogt ge ons eens tonen of ge over den bok kunt springen zegt hij!
Awel da wou nu just lukken zie!
Naast de parking was een weide waar een paar geiten stonden en enen bok.
Ik ga jullie da direct tonen, dat ik over nen bok kan springen.
Ik loop naar de weide, en neem daar mijne aanloop recht naar dienen bok.
Terwijl ik mij afduw op zijne rug, loopt hij toch wel vooruit zekers.
Ik beland daar vlak op zijne rug, maar ge moet niet peinzen dat er mij daar ene komen helpen is hé.
Ondertussen zagen die geiten daar twee bokken afkomen, en zetten die dat daar ook op een lopen.
't Is maar als ik daar na een kwartier in de prikkeldraad hing, dat ze mij kwamen zeggen ,dat ik den tiercé had gewonnen.
Ge ziet hé, als ge echt goed zit, is ne mens ne geboren winnaar!
Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Potverdekke, nu lees ik hier toch wel in de gazet dat we deze nacht onze wekker moeten verzetten ppfffffffffffffff.
Dat is hier altijd 't zelfde!
Als ne mens dan ne keer vroeg thuis is, dan moet hij 's nachts opstaan om al die horloges te verzetten.
Als er nu iets is dat ik niet graag doe, dan is het diene wekker een uur verder draaien.
Ja, ge moet dat van 2 uur op 3 uur zetten.
Dat wil zeggen dat ge plots een uur ouder zijt.
Ge gaat 's avonds met een schoon velleke slapen, en 's morgens staat ge op met rimpels omdat ge daar plots een uur ouder zijt geworden.
Ge kunt niet geloven wat een problemen dat da oplevert.
Allé, neem nu de horloge van mijne microgolf.
Ik programeer hem nu zodat hij morgen om 7 uur mijn boterkoeken opwarmt.
Maar vermits ik mijne wekker een uur vooruit moet zetten, die ga ik een uur vroeger wakker zijn, en dan moet ik daar nog een uur op mijne honger blijven zitten.
Mijne koekoek, die moet ik dan ook een uur vooruit zetten.
Maar diene vogel is dat zodanig gewoon, van gewoon te koekoeken op het normale uur, dat hij nu ne keer meer moet uit zijn kot komen.
Ja, hij roept twee maal koekoek, en dan moet ik diene wijzer verzetten.
Dat wil zeggen dat hij om twee uur twee keren moet roepen, en dan direct nog eens drie keer.
Dus diene vogel moet vijf keren roepen terwijl het maar drie uur is.
Als ik er al niet aan uitgeraak, hoe wilt ge dan dat zo nen houten vogel daar aan uitgeraakt.
Maar in feite komt het grootste probleem uit mijn kiekekot.
Ik mag zoveel wekkers en horloges verzetten als ik wil.
Mijne haan den diene kraait om 5u.
Ik kan toch moeilijk beginnen aan da beest zijne staart te draaien om zijn kraaiuur te veranderen hé.
In elk geval, binnen een paar maand zullen we de wekker een uur moeten terugdraaien.
Maar ge moet niet denken dat ge dan een uur jonger wordt zenne.
Nee nee, ge gaat zo oud blijven als den tijd die op uwe wekker stond.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ja, wat betekent vriendschap?
Voor de één zal dat veel betekenen, en anderen zullen het niet kennen.
Sommigen zullen de vriendschap nog moeten ontdekken, en anderen zijn ze verloren.
In het dagelijkse leven kan men veel vrienden hebben, en deze heb ik ook gehad in de periode dat ik in de sport zat.
Tientallen vrienden waar ik samen het ijs mee afschuimde.
Maar dat waren de vrienden die ik gewoon vriend noemde, zoals ik een vriend was voor hen.
Maar echte vriendschap heeft nog een andere betekenis.
Vriendschap in de vorm van een mens die er altijd voor je is.
Iemand die klaarstaat op het moment dat je het nodig hebt.
Iemand die kan luisteren en praten over je problemen.
Iemand die er is, soms alleen voor jou.
Echte vriendschap is soms mooier dan liefde.
In feite is echte vriendschap hetzelfde als liefde, maar dan zonder verplichtingen.
Echte vrienden blijven meestal ook voor het leven.
De vrienden die ik vroeger had zijn vertrokken.
Ze zijn vertrokken door verhuis, en blijkbaar was de afstand te groot.
Behalve voor feesten en bbq's konden ze nog even de weg afleggen.
Maar ja, vriendschap is toch veel meer dan eten of feesten hé.
Nu ik niet meer buiten kom, heb ik ook geen vrienden meer.
Ik bedoel dan echte vrienden, en niet de pintenpakkers op café.
Mijne beste vriend zou wel eens mijn vader kunnen zijn.
Vroeger gaf hij mij wel lappen op mijne kop, maar dat was om niet van dienen rechte weg te vallen hé.
Hij kon vroeger roepen en tieren op mij, maar dat was omdat ik niet goed hoorde.
Maar hij was er steeds als ik in de miserie zat.
Veel woorden maakte hij er niet aan vuil, maar wist wel steeds kordaat en juist op te treden.

In feite zou ik nog vergeten dat ik misschien nog wel een andere vriendschap heb!
En dan kijk ik eens naar mijn schermke, waar ik die woorden zie verschijnen.
Via dit scherm leerde ik ook mensen kennen, en één persoon is denk ik wel een echte vriendin geworden.
We kunnen praten, we zijn er met een luisterend oor we.....we.......we hebben elkaar via het scherm leren kennen, maar de kennis van de persoon gebeurde naast het scherm.
We bellen regelmatig om iets te laten horen.
Soms elke dag, soms niet.
Een vriendschap zonder verplichtingen, maar waar men de warmte van de betekenis van vriendschap voelt.

Voor de rest zit ik in mijn hoekje, en probeer ik zoveel mogelijk de vriendschap uit de woorden en teksten te halen die op het schermke verschijnen.
De vraag is hoe begin je aan vriendschap?

Wel, geef de persoon een vriendelijk woord en een lach, en de eerste stap naar vriendschap is gezet.
Maar vergeet niet dat echte vriendschap een constructie is waar moet aan gebouwd worden.
Steen per steen, woord per woord van persoon tot persoon.

Vriendelijke groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

't Is hier al na elven en heb even tijd om te schrijven.
Nu zie ik hier juist wat het thema is zeg!
"Was het vroeger beter, en hoe is het nu"?
Amai mijne frak, dat is weer zo'n thema om 's morgens aan te beginnen.
Als ge over vroeger en nu schrijft, dan is dat automatisch een vergelijking maken.
Maar wat moeten we vergelijken?
Allé we zullen ne keer ne mailgroep vergelijken!
Ja, dat is ne groep waar er geschreven wordt door mensen hé.
Maar ik ben in acht verschillende groepen ingeschreven en kan ze toch niet allemaal vergelijken hé.
In feite is er niks aan te vergelijken, want ne groep is ne groep.
Dat was vroeger zo, en dat is nu nog zo!
In feite is het de mens die schrijft in een groep.
Dus zullen we maar de mens eens vergelijken zekerst.
Euh.......vroeger was de mens ne mens, en dat is euh......euh........nu nog zo denk ik.
Jamaar potverdekke azo een ingewikkeld thema zeg!
In feite kunt ge van de groep of de mens niks vergelijken et vroeger  en nu.

Ppffffffffffffffff .....ik ga ne keer over iets anders schrijven zenne!
Iets dat veel plezanter is.
Ik ga ne keer een vertelselke schrijven zie.

Er was eens nen tak, en ze hadden diene in de grond gestoken.
Nu wou dat toch wel lukken zekerst dat dienen tak begon wortel te schieten.
Azo groeien dat da spel deed!
Da was nen boom die ge niet overal zag.
Er stond zo maar ene!
Het was de EZW boom.
De geleerden hadden die afkorting gegeven voor Eik zonder wetten.
Op den duur begon dienen boom zo te groeien, dat er daar na een paar maand al 'k weet niet hoeveel takken aanstonden.
Al de geletterde vogels van uit de geburen kwamen daar aangevlogen.
Vogels van alle pluimage streken neer op de takken van dienen boom.
Er zaten er tussen die verhaaltjes floten, en anderen konden over hunne snavel lezen.
Van 's morgensvroeg zaten ze te fluiten tot 's avonds laat.
Er zaten lettervinken en woordlijsters.
Er zaten papegaaien en beo's.
Na enige tijd kon men in den boom verschillende nesten zien.
Maar in sommige nesten zaten vogeltjes met gebroken vleugels.
Iets verder een nest met zieken.
Sommige vogels zaten eenzaam op hunnen tak.
Maar de welgebekte vogels zongen elke dag hun verhaal voor al deze die rond hun op de takken zaten.
De schrijfspechten klopten de teksten in de schors, en de zwakkeren trokken er zich aan op.
De eenzamen kropen uit hun schelp, en al vlug werd de boom bevolkt door een hechte groep vogels.
Er was geen onderscheid tussen bek of pluimen.
Iedereen droeg zijn takje toe om het nest mooier en mooier te maken.
De vogels trokken zich aan elkaar op, en vlogen al fluitend door elkaar.
Van 's morgens tot 's avonds was het een heen en weer gevlieg van tak tot tak.
Maar op nen dag zat er daar zoveel volk in dienen boom dat er ne koekoek uit een ander zijne nest gevallen was.
Ze keken allemaal van op hun takken naar beneden, en ieder floot zijn commentaar.
Er moesten maar eens wetten komen om iedere vogel op zijnen tak te houden.
De leesvogels gingen al ene kant zitten, en de schrijfvogels al den andere kant!
Vermits de schrijfvogels met veel minder waren, hadden ze die wetten  bij die mannen aan hunnen tak gehangen.
Maar nu was dienen wet-tak toch ook wel beginnen groeien zekerst!
Maar da was zo ne wet-tak met wreed veel stekels op.
Er was gene schrijfvogel die zich daar nog recht kon houden.
Sommigen donderden daar zonder vliegen naar beneden.
Jawadde zeg!
Ze bleven soms liggen terwijl de anderen de snavel in de lucht staken.
De schrijfvogels begonnen het zeer moeilijk te krijgen.
Op den duur waren er daar al een paar weggevlogen en anderen vlogen met hun klikken en klakken op de grond.
Ze moesten iets ondernemen, en er zaten er daar een paar tussen die stonden te fladderen en te fluiten dat het zo niet meer verder kon.
Miljaar!
Terwijl ze daar uit volle vogelborst aan het manifesteren zijn, breekt dienen tak daar toch wel af zekerst.
Al de schrijfvogels lagen daar onder het gebladerte op de grond.
Terwijl  ze daar beneden gekwetst op de grond lagen, werd er van boven geroepen dat ze maar niet zo wild hadden moeten staan springen op dienen tak!
Maar nu al die schrijvers op de grond lagen, en dat de leesvogels al ene kant in den boom zaten, was dienen boom wreed beginnen overhellen.
Ze moesten er daar boven iets aan doen om die schrijfvogels weer in dienen boom te krijgen om hem weer in evenwicht te krijgen.
Ondertussen waren de jonge, zieke en trieste vogeltjes achter letterkes aan het fluiten.
Maar de afstand was te groot.
Na ne ganse tijd rond ne pot te vliegen werd er besloten ne nieuwe tak te enten aan dienen boom.
Den tak groeide niet zo snel omdat het van een andere soort boom kwam.
De schrijfvogels lagen ondertussen nog gekwetst op de grond.
Sommigen zouden niet meer tot boven geraken, en anderen hadden schrik om terug plaats te nemen op de geënte tak.
Ja een ent is nooit zo sterk als nen echte tak hé.
Wie weet moet dienen tak weer een paar bladeren krijgen om stevig genoeg te zijn.
Maar mijnen bompa heeft me altijd verteld dat ne vogel nooit terugkomt daar waar hij gekwetst geweest is.
Behalve als ge ne lokvogel hangt.
Maar lokvogels zijn er ook twee soorten.
Men heeft de lokvogel die de andere lokt met zijn gefluit.
Maar men heeft ook de lokvogel die men dood ondersteboven aan een koord hangt.
De wind doet hem dan bewegen, en het lijkt dan voor de anderen alsof hij vliegt.

Ja, nu heb ik zekers nog niks geschreven over vroeger en nu.-))))
Awel ik zal ne keer schrijven over vroeger en nu wat die vogels betreft.

Als ge een vogelke in nen boom ziet zitten dan moet ge het zijn vrijheid laten.
Soms kunt ge er ééntje in een kooi steken, maar daar zit het dan eenzaam en verlaten met de verplichting te fluiten.
In volle vrijheid fluit het wanneer het hem past en veel mooier dan in gevangenschap.
Soms zijn er teveel van bepaalde soorten vogels.
Men stemt dan wetten om ze te vangen.
Maar al vlug ziet men dat de wetten vlugger vliegen dan de vogels zelf.
Ze worden dan een zeldzame soort en de jacht wordt gesloten.
Het is op dat moment dat de vogel terug moet kunnen kweken, en niet door een stroper gevangen worden.

Allé ik ga nu een nachtuilke vangen en hoop dat morgen elk vogeltje weer zingt zoals het gebekt is in de vrije natuur.

Groetjes van een heeeeeeeeeel klein colibrieke (chauffeurke)

Hello evrybody,

Vandaag 25 maart 2005, een dag zoals een andere.
Behalve voor mij misschien.
Ik zal vandaag een beetje meer nadenken, en vooral terugdenken aan hoe het vroeger was, en waarom het allemaal zo moest lopen.

Ik was een klein onnozel vogeltje dat rondfladderde zonder echt te weten waar ik naartoe vloog.
Maar één ding wist ik zeker!
Waar ik ook vloog, steeds vloog ik steeds terug onder mijn moeke haar vleugels.
Ik had nog tegen mijn moeke gezegd:

-Kijk moeke, ik kan bijna alleen mijne weg vinden tussen de wirwar van takken waar ik moest op landen.
-Dat is goed jongen.
-Kijk moeke, ik ben beginnen fluiten op het internet.
-Ik ken dat niet, maar 't zal wel goed zijn zekerst.
-Kijk moeke, hoe hoger ik vlieg hoe meer ik van de wereld zie.
-Ja jongen, maar wees voorzichtig.

Amai, azo fier dat ik was dat ik dat aan mijn moeke allemaal kon tonen wat een kieken als ik geleerd had op 40j.
Ik ging mijn moeke ne keer laten zien dat ik als volwassen vogel kon door het leven vliegen, zoals zij mij dat geleerd had.
Maar op nen dag zat mijne pa daar op de rand van het nest te piepen dat ik ne keer dringend naar huis moest komen.
Toen ik kwam aangevlogen, zat mijne pa wreed stil en triestig te kijken.
Dat was niet van zijn gewoonte, want mijne pa was gene gewone vogel.
Dat was meer nen arend, die steeds stoer en sterk boven het nest hing.
En ik kan u verzekeren dat als ge nen arend triest en stil ziet zitten, dat da ook geen zicht is.
Ik vloog het nest binnen, en zag mijn moeke liggen.
Haar vleugeltjes waren dichtgevouwen, en de oogjes waren toe.
Mijne pa vertelde mij dat ze nooit meer zou vliegen, en dat ik nooit geen vleugels meer zou hebben om onder te schuilen.
Het was 25 maart 2000 en de koekoek riep dat het zeven uur was.
Met haar laatste krachten, vloog mijn moeke tot bij de engeltjes boven onze kop.
Telkens als ik ne vogel zie vliegen denk ik aan mijn moeke.
Misschien brengt dat vogeltje wel mijn boodschap naar boven.
Ja, ik had nog zoveel te vertellen en te kwetteren, en plots was dat hier allemaal gedaan.
Ik had aan mijn moeke beloofd dat ik op het nest en mijn twee jongen zou passen met onze pa.
En dat hebben we tot nu gedaan.

Ik kwam niet meer buiten, en ik had in dienen nest een pcke geïnstalleerd.
Daar fluit ik nu elke dag via het seniorennet mijn woorden de wereld in.
Soms om te lachen en soms triest.

Wat nu het verschil is met vroeger?

Awel dat is heel simpel.
Mijn moeke vond mijn gefluit schoon, omdat het een manier was van contact hebben.
Ik zat daar dan op mijnen tak te fluiten, zoals elke vogel fluit.
Maar het waren vooral de laatste dagen dat ze van mijn gefluit hield.
Gewoon omdat ze wist dat ze niet alleen was om naar een andere wereld te stappen.
Ook andere vogels kwamen op mijnen tak zitten om een laatste groet te brengen.
En het enige teken dat mijn moeke nog kon geven, was een traan over haar pluimkes te laten vloeien.
Allé, stel u nu ne keer voor dat dienen tak daar op dienen moment zou afgebroken zijn!
We zouden daar dan zelf met ons poten omhoog gelegen hebben!
De persoon die de woorden op dat moment zo hard nodig had, zou ze nooit gehoord hebben.

Vroeger en nu!
Vroeger vlogen de vogels, en nu nog.
Want den dag dat ze gekwetst of dood zijn, is het gedaan met fluiten.
En als het gedaan is met fluiten, dan vertrekt de zwerm naar andere oorden.
Oorden waar ze weer van de zon en het contact kunnen genieten.
Oorden waar ze een vrije vogel kunnen zijn, zoals een mens een vrije mens zou moeten zijn.

Vroeger en nu!
Vroeger zou ik nooit deze woorden kunnen schrijven hebben.
Gewoon omdat ik ze niet in mij had.
Mijn woorden hadden geen waarde!
't is toch spijtig dat er eerst iemand moet sterven om zoveel zaken van het leven te begrijpen!

Vroeger en nu.
Moeke!
Ik heb je vroeger nooit bedankt, omdat ik normaal vond wat je deed.
Je deed alles zo gewoon en zelfzeker.
Maar nu je er niet meer bent wil ik je bedanken voor alles wat je mij geleerd hebt.
Dank u moeke vaar wat je mij gegeven hebt, ik zal je woorden zeker laten verder leven.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Jawadde mannekes, ’t is nog een geluk dat ne mens zo af en toe eens ergens naartoe gaat om te weten wat hij moet schrijven hé.

De vrijdag was het hier nog een over en weer geloop, hemden strijken, broeken stomen en mijn valiezen maken.

Ik was langs de voordeur naar buiten gestapt, omdat mijn kiekens en mijne pa mij niet zouden zien vertrekken.

Op weg naar Oostende, was ik zoals ne kleine die voor den eerste keer naar de zee mocht.

Aangekomen, liep ik naar het hotel en parkeerde de wagen.

In het Hotel was het dan gaan kijken of mijn kamer al vrij was.

-Dag madam

-Dag meneer

-Ik kom eens kijken of ik al in de kamer kan.

-Op welke naam is de reservatie meneer?

-Op naam van chauffeurke.

-Euh…is dat uw echte naam?

-Euh..vaneigens, ik heb maar ene naam denk ik.

-De directie heeft uw naam tussen haakjes gezet, en er staat een rood vraagteken achter.

-Ja, wat wilt ge, ’t is ne naam dat ge niet veel hoort hé.

-U heeft kamer 33 meneer, en dat is op het derde verdiep, en het is zoals u hebt gevraagd een kamer met bad.

-Dank u mevrouw

Toen ik in de lift stapte, heb ik daar nog moeten wringen om al mijnen brol daar in te krijgen.

Een lange gang, en op elke deur een nummer op een gouden plaatje.

Ik draaide de sleutel in het slot, en het weekend kon beginnen.

Toen ik in de kamer stapte, stond ik daar potverdekke eerst nog met mijne mond vol tanden.

Jawadde, er stond wel een bad maar geen bed.

Ja, dat is zo als ge teveel de nadruk legt dat ge een bad wilt in uw kamer hé.

Maar bon, het was maar voor twee dagen en ik zou mijne plan wel trekken.

Ik pakte de valiezen uit, en even later was ik al op wandel in Oostende.

Tegenover het hotel lag het casino waar het morgen allemaal zou gebeuren.

Ik was potverdekke zo curieus dat ik al eens tot aan de deur liep.

Nu wou het toch wel lukken dat die open was zekerst!

Ik wandelde naar binnen, en ik loop daar al een pak senioren tegen het lijf.

De vader van Pascal was daar al druk in de weer, maar ook heel wat medewerkers.
Ze waren al bezig met alles klaar te zetten, want er komt heel wat bij kijken hé.

Ja, zo een organisatie voor 2000 man, is geen BBQ voor zes personen hé.

Ondertussen loop ik daar ons Yitse en ons Trisch tegen het lijf, en deze laatste vraagt mij of ik de grote zaal van het casino eens wou zien.

Awel, dat is een gedacht zie.

Wij daar trap op en trap af, en plots duwen we een deur open die uitgeeft in het auditorium van het casino kursaal.

Jawadde zeg, azo een zaal.

In de verte lag het podium, en voor ons de vele rode zetels waar ’s anderdaags het officiële gedeelte zou doorgaan.

-En wat vind ge ervan chauffeurke?

-Euh….amai…ik krijg er de kriebels van.

-Nu ge hier toch zijt, kruip maar ne keer op dat podium.

-Euh…denkt ge dat het mag?

-Maar ba ja gij.

-Awel daar heb ik nu altijd van gedroomd zie.

Ik liep naar beneden, en stapte het podium op.

Miljaar zeg,…..fenomenaal…

Dat was nu altijd mijnen droom geweest zie, van zo ne keer te mogen onnozel doen.

Maar ik had wel geluk dat er geen volk in de zaal zat, want als er daar plots 2000 man binnen komt zitten zou het waarschijnlijk wel een ander gevoel zijn.

Stel u voor zeg, dat ge hier het podium opkomt en al dat volk zit daar naar u te gapen.

Ik liep even heen en terug op het podium, en waande mij even Raf Coppens.

-Allé chauffeurke, zeg ne keer iets.

-Euh….awel kunt ge geloven dat ik voor ene keer niet weet wat zeggen.

-Jamaar, stel dat ze u morgen ne keer op het podium roepen om iets te vertellen over seniorennet.

-Euh….jamaar héla, dan zal er ook geen volk mogen zitten zenne.

We liepen terug de zaal uit, en af en toe draaide ik mij om, om nog even na te genieten.

Toen we terug aan de uitgang stonden, wou Yitse iets gaan eten, en ze vroeg of ik iets kende in Oostende.

-Euh…ja ja, maar ik kan u maar juist uitleggen waar het is, als ik zelf mee mag gaan.

-Allé..’t is goed.

Ik met haar naar een restaurant getrokken, waar het nog verser is dan vers.

Verse friet, zelfgemaakte mayonaise, en de vis was zo vers dat hij nog aan die vislijn hing.

Toen we daar zaten te eten, kwamen er nog personen van seniorennet binnen, en tussen al de andere klanten was het een heerlijk weerzien.

We hadden ons daar een fles witte wijn gepakt, en als ons Yitse in form is dan haalt ze zo altijd iets uit hé.

Jawadde zeg, toen ik daar juist mijne mond aan het afkuisen was met mijn servet, en met mijn ellebogen op tafel leunde, geeft ze daar toch wel ne snok aan die tafel zekerst!

Ik schiet met mijn ellebogen van tafel, en val zo met mijn voorhoofd op mijne vork, die dan weer ne friet op tafel twee liet belanden.

De lege fles wijn viel daar ook op de grond met veel lawaai, en iedereen keek direct naar ons.

Ja, de senioren waren in Oostende en dat zullen ze geweten hebben.

Toen we hadden betaald, en den baas ons bijna had buiten gesmeten, liepen we terug over den dijk.

Amai azo ne wind ppffff.

Om de vijf minuten moest ik mijn oren eens uitschudden van al dat zand die er was ingevlogen.

We liepen nog even het casino binnen, en we zouden nog een glas gaan drinken in de bar van het hotel.

Het was al een gezellige avond, en het beloofde voor ’s anderdaags.

Toen ik terug op de kamer was, maakte ik mijn bad op en kon aan mijne nacht beginnen.

Jawadde zeg, dat is toch anders dan in een bed zenne.

Ik heb daar dan nog ne ganse nacht nat gelegen van die kraan die aan het lekken was.

Om nog maar te zwijgen dat ik er ’s morgens bijna niet uitkon, omdat dat ijzeren kettingske tussen mijn tenen was gegroeid.

Allé, om een verhaal kort te maken, ik heb geen oog toegedaan.

Om 7u ging ik even op de dijk wandelen, en na een kort ontbijt liep ik naar het casino.

Ja, ik was niet den eerste, want er was al volk aanwezig.

Lol van de groep gehandicapten was al druk bezig met alles uit de wagen te laden, en met een doos onder mijnen arm liepen we naar binnen.

Hoewel ik niet echt de kans had om de standjes te bezoeken, moet ik zeggen dat het weinige wat ik zag heel goed opgesteld was, en dat er onder de senioren echte artiesten zitten, en daar is geen woord van overdreven.

Schilderijen,tekeningen en bloemstukken waar artiesten achter schuilgaan.

Ik was daar nog maar vijf minuten binnen, als er daar plots een schoon madam naar mij komt gestapt.

-Excuseer meneer, bent u bezig?

-Euh…ja ik ben bezig met denken maar dat ziet ge niet hé hahahahahaha.

-Euh…nee, ik kwam juist vragen of u even zou willen helpen.

-Ja, vaneigens dat ik eens zal komen helpen, krijgt ge dat knopke van uwe pullover niet toe? Hahahahaha

-Nee…het is iets meer fysiek.

-Hola…fysiek?....Dan ben ik uwe man zenne.

Ik die madam blindelings gevolgd, en ik heb potverdekke nog steeds mijn les niet geleerd hé.

Ze geeft mij daar een stuk karton om te plooien, en folders om klaar te leggen.

Toen ik gedaan had, vroeg ik uit beleefdheid of er niets anders fysiek te doen was.

-Awel ja, u mag de plastiek zakken vullen.

-Euh….de plastiek zakken vullen met wat?

-Er moeten tijdschriften en ander promo materiaal in.

-Allé, ’t is goed omdat ge schoon ogen hebt, en hoeveel zakskes zijn dadde?

- 2000

-Euh….2000 wat?

-Awel 2000 plastiekzakken.

Ik vond haar ogen precies al minder schoon ppfffffff.

Maar ik had geluk dat er daar nog wat volk toekwam, en dat ze mij wilden komen helpen.

Maar geloof het of niet, maar van 7u30 tot 15u heb ik zakken gevuld.

Ik was met ons yitse een half uurke gestopt, en terug beneden ging ze terug aan het werk.

Ik had potverdekke nog niemand gezien, en het was een geluk dat er af en toe eens iemand kwam goedendag zeggen.

Ik stond daar nat in ’t zweet, en ik muisde er vanonder om mij te gaan herkleden in het hotel.

Ja, in feite waren er maar een paar mensen die wisten dat ik toch het podium zou opstappen tijdens het officiële gedeelte, en dus moest ik mij gaan herkleden.

Maar doodmoe van dat zakkenvullen en dan nog eens nat in ’t zweet, ging ik eerst even in het bad ontstressen.

De week voordien waren we nog aan het filmen in de omgeving van de wetstraat, en vandaag lag ik hier met mijn geheim te zwemmen naar het podium toe.

En dat zijn van die momenten waar men probeert te ontspannen.

Ontspannen met veel vragen die u nog meer stress bezorgen.

Ja, daar ne keer onnozel doen voor 100 man is nog iets anders dan daar in het casino kursaal van Oostende voor 2000 man te staan hé.

Maar in feite viel het nog allemaal mee, en had ik niet zoveel last van de zenuwen tot nu toe.

Ja, ik zit eigenaardig in elkaar, soms beschaamd en bedeesd als ik met een persoon alleen ben, en dan weer op mijn gemak in een groep.

Ik trok het pak van chauffeurke aan, want ja, het typetje bestaat echt.

De plastrong nog eens geknoopt en mijn haar nog eens gekamd.

Nog even alles gecheckt voor de spiegel, en dan ging het terug richting video.

Met andere kleren probeerde ik ongemerkt naar het auditorium te lopen voor de repetitie.

Ik nam even plaats in de zaal en snoof even de sfeer.

De zaal was nog leeg op enige curieuzeneuzen na.

Onze Pascal en Connie Neefs stonden al op het podium, het was alles even doornemen en de stemmen checken.

En dat was het moment waar er in mijnen buik een zenuwpees afschoot.

Ik liep dan maar naar beneden, en stapte het podium op.

Awel mannekes, Connie Neefs is een grote madam.

Ze praatte alles vlot aan elkaar, en ik moet zeggen dat haar manier van werken de mens op zijn gemak kan zetten.

Veel hebben we niet doorgenomen, gewoon even de zaken overlopen, en plots was het moment daar dat we in de coulissen verdwenen terwijl de deuren werden geopend.

De zaal liep vol, en achter het gordijn stonden we nog wat praatjes te maken.

In feite een perfecte manier om ons te ontspannen, gewoon over iets anders praten.

Op zeker moment werd Connie Neefs aangekondigd, en stond ik nog alleen met Pascal.

We keken elkaar aan, en Pascal vertelde mij dat voor hem het wachten nog het moeilijkste was.

Ja, en gelijk had hij.

Maar plots was het aan hem, en met een daverend applaus werd hij op het podium ontvangen.

Potverdekke, nu stond ik daar alleen tussen de kabels en al het materiaal die aan de coulissen behoren.

Ik nam dan maar even de speech door, terwijl ik hem thuis al een paar keer had gelezen.

Maar het was vooral het opkomen en inspelen dat ik voornaam vond, en dat is voor chauffeurke steeds improvisatie.

Die eerste zinnen die mij op mijn gemak moeten zetten.

Ja, praten is nu éénmaal anders dan schrijven hé.

Plots komt de pa van Pascal daar ook achter de gordijnen lopen met Michel Folet.

Awel merci, zijne pa was nog zenuwachtiger dan zijne zoon.

Ondertussen waren we daar met Michel Folet aan den babbel geslagen, dat ik potverdekke vergeten was dat het bijna aan mij was.

Eerst sprak de minister nog een woordje tot de mensen, en daarna kon ik de planken op, daar waar ik normaal gezien alleen op scherm of papier te lezen ben.

Op dienen moment vraagt de Folet of hij ne keer mag naar mijne speech kijken.

Ik geef hem dat papier, en hij zegt:

-Laat dat maar hier, normaal gezien moet ge dat van buiten kennen.

Zie, dat zijn zo van die woorden die u wreed op uw gemak stellen.

En dan, ging op het scherm zogezegd de telefoon en werd chauffeurke opgebeld.

De film startte, en daar was dat ultieme moment waar ik zolang zat op te wachten.

Chauffeurke eens op een ander manier laten naar voor komen.

Het typetje als mens laten naar voor komen.

Ik had van mezelf niet verwacht dat ik zo rustig zou zijn bij het aankijken van 4000 ogen.

Eerst even improviseren, en dan de speech die ik van 15blz had teruggebracht naar 8blz.

( ik stuur bij deze ook de speech voor deze die niet aanwezig waren)

Beste vrienden, waarde senioren van harte welkom in dit prachtige en vernieuwde casino van Oostende.

Toen ik vijf jaar geleden wreed aan het sukkelen was met mijne pc, kwam ik toevallig terecht op

 “seniorennet, de startpagina voor de actieve 50 plusser”

Ik stapte er binnen, en 5j later zit ik er nog!

Ik stelde mij de vraag, wie aan de oorsprong lag van deze formidabele uitvinding.

Ik dacht eerst aan een 65 plusser!

Maar niets was minder waar, een jonge gast van 15jaar, lag aan de basis van seniorennet.

In feite op aanvraag van zijn oma.

Op een dag was de oma van onze Pascal het moe van daar ’s avonds te zitten breien of kousen te zitten stoppen, en ze vroeg aan Pascal of hij zo niets wist om haar bezig te houden op de computer.

Een pc kon namelijk dienen om bepaalde zaken op te zoeken, en dat was voor een senior niet altijd eenvoudig.

Zeker niet als men op oudere leeftijd met een pc moet leren werken.

Tussen zijn studies had hij zo eens zitten nadenken, en wou het leven voor de oudere generatie iets makkelijker maken.

Hij was daar bezig met schrijven en programmeren dat de stukken eraf vlogen en binnen de kortste keren had hij een groen blad op het pc scherm getoverd.

Maar ’t was niet genoeg van iets op het scherm te programmeren, hij moest er ook nog een naam aan geven.

Hij ging op zoek, en verschillende onbruikbare namen schoten hem te binnen.

-        Ketnet klonk wat te jong

-        Oma-net klonk te persoonlijk

-        Ultranet dan weer te proper

Hij noemde het “Seniorennet”!

En dat klonk als muziek in de ogen op het scherm

Stelt u voor, een jonge gast van 15 jaar die niet alleen begaan is met de senioren, maar die ze ook een plaats in de maatschappij geeft.

Een jonge gast, die iets verwezenlijkte, daar waar regeringen en politiekers soms aan voorbijlopen.

Wat in het begin alleen voor zijn oma bedoeld was, was al rap verleden tijd.

Binnen de kortste keren zaten al de grootmoeders op het seniorennet, en weinige tijd later ook nog eens alle grootvaders.

Maar ook uit Nederland, Spanje, Frankrijk, Nieuw-Zeeland, Australië, en zelfs uit de Wetstraat zie ik ze op het seniorennet verschijnen.

Seniorennet was al vlug internationaal

Ondertussen staan we 5Jaar verder, en ons leven is veranderd.

65 plus, was de leeftijd waarop ge volgens bepaalde regeringen alles gratis kreeg, maar waar niemand echt naar uitkeek.

65 plus, was die leeftijd, waar men als gezel een bril kreeg, een hoorapparaat en sommigen zelfs een paar valse tanden.

Het was ook die oudere generatie, die vroeger de jeugd bestookte met goede raad.

En wat was die goede raad?

-        Blijf niet zolang aan de pc zitten

-        Opgelet want chatten is gevaarlijk

-        Zet de computer maar uit, want ’t is slecht voor uw ogen.

Dat was de goede raad van de 65 plusser die nog nooit een computer had gezien.

Maar er waaide een nieuwe wind op het internet, en al vlug sloegen ze hun eigen goede raad in de wind

Ze leerden typen en waren al vlug waren ze de reuma in hun vingers vergeten.

Het waren niet meer de kinderen, die hun lijst opstelden voor sinterklaas.

Maar de senioren die een computer bestelden.

Geen zakje met snoep, maar een zakje software of een doos hardware.

Geen 20 karamellen, maar 20 GB.

Geen viagra meer, maar een harde schijf.

Hun leven nam een andere wending!

De 65 plusser was plots een senior geworden op het seniorennet.

Daar waar de senioren ’s morgens opstonden en naar de koffiezet liepen, lopen ze nu naar de pc.

Ze duwen op het knopje om de pc aan te zetten, en terwijl ze even in de keuken staan, lopen de eerste mailtjes binnen.

Ze lopen dan vlug terug, en beginnen hun post te lezen.

Ze antwoorden de mens achter het scherm, en tegen de middag zitten ze nog steeds in slaapkleed of pyjama voor het scherm.

Daar waar ze in de zomer met de buren een praatje deden voor het huis op bank of stoel, praten ze nu met dezelfde buren via de pc.

En kennissen, buren, familieleden of colléga’s worden nu aangesproken met een nicknaam.

Maar beter dan wie ook, beseffen ze maar al te goed, dat er achter elk woord een mens zit.

Seniorennet is niet alleen dat virtuele die door de kabel ruist, maar eerder de mens die er gebruik van maakt.

Hoeveel mensen zaten niet alleen, ziek of gehandicapt.

Hoeveel mensen zaten niet te wachten op een woordje van steun en begrip.

Hoeveel mensen zaten niet opgesloten in eigen huis.

De laatste 5 jaar opende Pascal een nieuwe wereld voor al deze personen.

Daar waar de senior, niet teveel post meer kreeg, brachten de mailgroepen terug leven in de virtuele brievenbus.

Veel vlugger dan de priorzegel, krijgt men het verstuurde schrijfsel voor ogen.

Lezen in een postkantoor waar ze vrij zijn en niet hoeven aan te schuiven.

Je hoeft geen nummertje te trekken, bij seniorennet staat de senior op de eerste plaats

De chatters hoeven geen post te openen, zij praten geschreven teksten zo vlug als vingers kunnen typen.

Ze delen vriendschap, lach en verdriet.

Ze typen gesprekken door een bos van nicknamen, waar alleen de virtuele boswachter aan uitgeraakt.

De forums, zijn een plaats geworden, waar ieder zijn vraag of mening kan posten.

Uitgebreid naar ieders verlangen.

Dialogen en diepgaande onderwerpen, worden besproken en uitgelegd.

Vragen en antwoorden, waar ze in het parlement nog wat kunnen van opsteken.

De forums, zijn een beetje de wandelgangen van seniorennet.

De blogs, een kleurrijk schouwspel.

Foto’s, beeld en tekst dansen door elkaar op de muziek die vaak op de achtergrond te horen is.

De blogs, geven iets vrij van de persoon die er achter zit.

Zijn hobby, zijn dagboek.

Zijn gedichten of teksten.

Zijn of haar leven die plots een archief geworden zijn voor de rest van de lezers.

De 5 jaar van seniorennet beschrijven, is een onmogelijke zaak.

Elke dag ontdek ik iets nieuw, en het zal een supersenior moeten zijn, om de dagelijkse evolutie te volgen.

De bezielers van seniorennet, konden niet anders dan ook groots uit te pakken in dit prachtige en vernieuwde casino.

Maar alles wordt steeds groter, en ook seniorennet zal blijven groeien, en wie weet staan we misschien binnen 5j,  in een vol sportpaleis van Antwerpen voor de 10^de verjaardag van seniorennet.

Waar dit alles zal stoppen weet ik niet.

Misschien gaat seniorennet vroeg of laat wel op de beurs, en zou het mij meer opbrengen dan Lernhout en Hauspie.

De naam seniorennet alleen, klinkt al waardevol

Misschien stapt Pascal wel in de politiek, en kan ik vroeg of laat met hem rondrijden.

Wat de toekomst ook brengt, we kunnen maar hopen dat seniorennet de “ place to by “ blijft van elke senior.

Dat we het menselijke achter seniorennet kunnen behouden.

En ieder van ons kan zijn bijdrage leveren, door gewoon mens te zijn op het seniorennet.

Als laatste punt, wil ik ook mijn dankwoord richten.

En ik ga maar één naam noemen, uit schrik er velen te vergeten.

Ik wil in de eerste plaats Pascal bedanken voor alles wat hij gedurende die 5 jaar heeft gedaan.

Voor de inzet die hij elke dag tussen zijn studies moest opbrengen.

Voor de inzet die een jonge gast naar voor brengt voor een oudere generatie die wel eens vergeten wordt.

Pascal de personen hier aanwezig zullen u zelf wel danken, maar ik wil je nog danken uit naam van de vele senioren die nu thuis voor het pc scherm zitten.

Pascal ik wil je danken voor dat seniorennet, waar je waarschijnlijk de invloed of de impact van onderschat.

Maar ik wil ook een woord van dank richten tot alle mensen die zich inzetten op en voor seniorennet.

Sponsors, organisatoren, mentors en iedereen die zich inzet om de welvaart van seniorennet op het scherm te krijgen en te garanderen.

Daar horen ook alle mensen bij die seniorennet bevolken.

Ieder van u, die zijn bijdrage levert door seniorennet te gebruiken.

Maar ook elke lezer of schrijver die via de virtuele wereld onze huiskamer betreedt.

Pascal, waarde senioren

Bedankt voor wat jullie doen, bedankt voor wie jullie zijn.

Ik mocht dan nog een check ter waarde van 1000€ overhandigen aan onze Pascal, waarna ik plaatsnam in de zaal.

Sponsors passeerden nog de revue, en iets later werden de prijzen verloot.

Jawadde zeg, dat was nog gene kak zenne.

-Een jaar gratis electriciteit

-een jaar gratis internet

-nen elektrieken velo

- en dan nog een cruise waar ge zelf niet moet roeien.

Om het officiële gedeelte af te sluiten werden alle medewerkers nog eens op het podium geroepen, en kregen we een tekst in handen die we mochten zingen zonder voorbereiding.

En dan was het tijd om ons terug onder het volk te mengen.

In feite had ik nog niet de kans gehad om veel volk te zien.

Ik had me voorgenomen om niet te eten of te drinken voor het podium, want je weet maar nooit dat ge tijdens uwe klap juist naar het toilet moet hé.

Vooral, dat er waren die tijdens het officiële gedeelte moesten gaan plassen, maar door de haast met meer op hun broekspijpen terugkwamen, dan in de pispot.

Na een broodje, bestelde ik een glas witte wijn, en omdat ik toch niet meer moest rijden, werden het er al vlug twee en drie.

Ja, zo’n dagen mogen er ook eens tussen zitten hé.

Het was even plaats nemen aan een tafel, en dan weer aan een andere.

Maar ik wist ook dat we vele mensen zouden mislopen.

Sommigen waren al vertrokken, omdat treinen nu eenmaal niet wachten, en anderen waren moeilijk op te snorren tussen de massa.

Het werd nog een leuke avond, en het was na middernacht toen ik het casino verliet naar de hotelkamer.

Na een nachtje snurken, kon ik het ontbijt nemen met nog een paar senioren die aanwezig waren in het hotel.

Nog even napraten, alvorens alles in te pakken, en na een geslaagd weekend terug huiswaarts te keren.

Vandaag schrijf ik over gisteren, maar met zekerheid kan ik zeggen dat dit verslag verre van volledig is, er is zoveel dat ik niet gezien heb en dat door een andere pen misschien in de inkt zal gezet worden.

Maar geloof me dat het een prachtige dag was.

Een fenomenale organisatie voor de 5 jaren seniorennet.

Pascal, en alle senioren,

Bedankt voor wat ik dank zij jullie mag beleven.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ppfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff
Jawadde, mijnen eerste lentedag zal ik nog lang onthouden zenne.
Er is zekerst niemand van seniorennet die Deftinge gevonden heeft?
Het nieuwe kiekekot is af, nieuwe platen en dubbel glas.
4u15 heb ik gereden met mijn grasmachien!
Ne normale mens zou nu zeggen ik voel mijn benen of mijne rug niet meer.
Maar ik voel ze maar al te goed!
Mijn benen doen zeer, mijne rug is krom.
Mijn voeten zijn gezwollen, mijn handen staan vol bleinen.
Een buil op mijne kop, en twee blauwe nagels van op te kloppen.
De rest dat zal ik morgen maar voelen zekerst.
Ja, om te komen helpen moet ge niet meer afkomen hé.
Maar als er hier iemand tussen zit die kan masseren moogt ge altijd ne keer binnen springen hé.

Toen we daar zo een uurke bezig waren aan dat kiekekot, stopt er daar nen auto op mijnen oprit.
Daar stapt ne gast uit, en den diene stapt daar recht naar ons.

-De goede middag
-Euh......goedendag.
-Ik zie dat ge hier aan het kiekekot bezig bent.
-Ja ja, komt ge wat helpen??
-Nee, ik kom ne keer vragen of ge hier nen haan lopen hebt
-Euh......nen haan?Ik noem dat kiekens, maar hoe kunt ge dat zien dat het hanen zijn??

Mijne pa kwam er hem daar direct mee moeien, om te zeggen dat we geen hanen hadden, en dat het juist kiekens zijn die hier lopen.

-Wel ik heb thuis zeven hanen, en dat is veel teveel.Als ge wilt mag je een haan hebben.
-Euh........en hoeveel moet dat kosten?
-Gratis en voor niks krijgt ge hem!
-Euh.........ja dan willen we er wel ene hé.

Den dienen stapt daar naar zijnen auto en komt terug met zo een rieten volière waar ze de duiven insteken
Hij trekt dat deksel open en haalt er een prachtige haan uit

-Voila dat is hem zie
-Euh.......dat is toch ene die zijn manieren kan houden hé.
-Ja ja, hij is goed gekweekt.
-Allé dan, smijt hem maar over den draad.

Hij zet den haan in het kiekekot, en met nen aurevoir stapt hij weer in zijnen auto.
We zitten daar naar dienen haan te kijken, en ik moet zeggen dat het een prachtig dier is.
Maar van dat goed opgekweekt, daar heb ik zo mijn bedenkingen bij zenne.
Den diene zat daar al van den eerste minuut achter mijn kiekens dat hunne schmink en nagellak in het rond vloog.
Allé we zullen wel zien wat het geeft hé.

Mannekens ik a eerst ne keer douchen, want ik ben hier naar een kieken aan het rieken.
En dan is het kooktijd.
Ik wens ieder van u nog een leuke en rustvolle avond.
De rest van de week zal ik minder schrijven, want mijn vietnameeskes komen morgen toe hé.
Ik wens ieder van u dan ook nog veel lees en schrijfgenot.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Soms zit ne mens zo te denken wat ga ik nu weer ne keer uit mijnen duim zuigen.

En dan denkt ge zoveel dat ge het op den duur niet meer weet.

Ge begint dan alles te mengelen, en uw verstand slaagt tilt.

Ge leest dan woorden om inspiratie op te doen, en dan denkt ge woorden blijven maar woorden.

Behalve als men eens blijft stilstaan bij het woord woord.

Misschien bestaat er wel een woordland!

Het was in de jaren stillekes, toen woorden nog hun eigen leven hadden.

Sommigen sloten zich op, en anderen riepen op vrijheid.

In woordenland stond een kasteel die op woorden gebouwd was.

De woordenprins woonde er met zijn woordenschat.

Maar buiten het kasteel woonde er een woordengroep die vaak woorden hadden met de woorden van het kasteel.

De woordbetekenis lag voor beide partijen blijkbaar anders.

Het woordenrijk verklaarde dan ook de woordelijke oorlog.

Woorden met strepen en woorden met sterren namen het bevel.

Voor de woorden ten strijde trokken, zworen ze de woordelijke eed op het woordenboek.

Maar sommigen pleegden woordbreuk.

Het werd een harde woordenstrijd!!

Legers van woorden vielen elkaar aan.

Woorden vielen en woorden sneuvelden.

Er werden harde woorden uitgedeeld, en de woordvoorraad begon te slinken.

Om de vrede terug in het leven te roepen zou er een woordverklaring moeten komen.

Beide partijen deden dan maar beroep op een woordenkunstenaar om een woordverdeling uit te voeren.

Er kwam een woordverdeling aan te pas, en de woordenkennis van sommigen deden de goede stap naar de vrede.

Een woordentolk kwam zijn steentje bijdragen om de woordenpraal terug in goede banen te leiden.

En na enige tijd waren er weer verzoenende woorden in woordenland.

De kinderen konden terug naar de woordspeling en de ouders deden aan woordherschikking na de vreselijke woordenoorlog.

Het woordenrijk viel terug in zijn plooien, en de prins en zijn woordenschat genoten van de woordkunst.

Woord voor woord is dit verhaal uit mijnen duim gezogen!

En in feite was ik de enige woordvoerder in dit woordenrijk.

Maar wie weet schuilt er tussen de regels wel veel meer dan doodgewone woordenJ)))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Eergisteren was ik bezig een nieuw kiekekot te zetten, en had ik van ne vriendelijke mens uit de geburen nen haan gekregen.
Een schoon zwart kieken met rosse plekken die een stem had gelijk Pavarotti.
Hij had nog gezegd dat mijn geburen wreed content zouden zijn, want dat ze 's morgens om 4u30 hunne wekker nimeer zouden moeten zetten.
Gisteren morgend lag ik in mijn bedde vol ongeduld om wakker gekraaid te worden om wat elektriek van mijne wekker te sparen, maar dat nieuw kieken bleef precies maar slapen.
Om 4u30 niks, om 5u00 niks, om 5u30 nog geen gekoekeloerekoek.
Ondertussen was ik al opgestaan, want ik was zelf bijna overtijd.
Allé ik mij daar ne keer gewassen en gekleed om naar het werk te vertrekken, maar eerst ging ik dat mislukt waterkieken ne keer goed onder zijn hanenpoten geven.
Ik vlieg daar naar dat kiekekot al roepen en al tieren dat hij niet moest denken van hier op zijn luie stokken te komen zitten.
En dat hij mijne maïs en mijn oud brood niet moest komen opeten als hij zijnen bek niet opentrok.
Maar in dat kiekekot stonden mijn zes kiekens stillekes naast elkaar.
Genen haan te zien!!
Ik daar ne keer zitten roepen gelijk de duivenmelkers van kom kom kom zenne.
Maar er kwam just niks.
Den dag ervoor was hij ook al ne keer over den draad gevlogen, en we hadden zijn vleugels al zo kort moeten afknippen dat er bijna niks meer aan te eten viel.
Hij was toch wel weer uitgebroken zekerst!
Maar ik zag in de verte verste niks dat op mijnen haan leek.
Ikke dus maar ne keer den toer gedaan van het huis om te zien of hij niet van de eerste lentezon aan het genieten was aan mijne vijver, maar daar lag hij ook niet.
Plots kom ik aan het kot van mijnen hond, en den diene zit daar met zijne kop naar beneden.
Ineens zie ik daar in zijn kot een hoopje pluimen liggen!
Miljaaaaaaaaar!!!!!!!!!!
't is toch zekerst geen waar????
Bij nader onderzoek bleek het wel waar te zijn.
Den haan was waarschijnlijk in het kot van de hond gevlogen, en dienen jachthond zal gedacht hebben dat de jacht weer open was.
Mijn eerste vrouw had mij dat vroeger ook ne keer gezegd.
Ze zei " ik zie u zo graag dat ik u zou kunnen opeten"!
Awel ik peis dat het hier ook liefde op het eerste gezicht was!
Dienen hond had dienen haan toch wel opgeten zekerst.
Ik daar direkt diene hond onder zijn poten gegeven hé.

-Awel Seiko! Wat is dat hier allemaal?
-Waf kotkoekeloerewoef.
-Euh.....jamaar mij ni voor de zot houden hé van 's morgens vroeg.
Ge weet toch wel dat ge dat niet moogt doen hé!!
-Woef kokerikoooooooooooowaf.

Miljaar, nog just de pluimen schoten over.
Het is hier direct gedaan met kraaien en mij wakker te maken!
Ik zit hier nu potverdekke met zes weduwen van kiekens en nen hond die kraait ppfffffffffffffffffff.
Ja, ten huize chauffeurke moet ge al een olifantenvel hebben om sjance te hebben zenne!!!!.
Allé, ik ga mij nu haasten om rap achter het ontbijt voor een delegatie te rijden, en ik hoop u één van dezer dagen het verslag te kunnen brengen van mijn Vietnameeskes.
Want dat is ook niet allemaal geel wat de klok slaat hoor.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ge weet dat ik het avontuur van mijnen haan verteld heb hé.
Een beestje dat bij ons op logement gekomen was, maar waar mijnen hond volle vent van gemaakt had.
Deze morgen wou ik na een zware werkweek eens lang uitslapen, maar rond 5u hoor ik daar toch wel iets kraaien op mijnen hof zekerst!
Ik dacht dat ik aan het dromen was, omdat ik zeer goed wist dat de haan die ik gekregen had opgeten was door mijnen hond.
Dus bleef ik maar eventjes verder dromen.
Maar dromen zijn maar fracties van tijd hé.
Toen ik op mijne wekker keek, en 6u zag staan had mijnen droom al meer dan een uur geduurd, en dat vond ik genoeg.
Terwijl ik in feite al wakker was, ben ik dan maar uit mijnen droom ontwaakt.
Maar zelfs wakker en zonder droom, bleef ik dat gekraai horen.
Allé rond 7u loop ik naar beneden en loop direct naar dat kiekekot.
Ik zie daar mijn zes kiekens lopen, en nen haan gelijk ik er nog niet dikwijls ene gezien heb.
Den dyne staat mij daar aan te kijken, precies of hij was hier al goed thuis!

-Awel van hanegem, wat loopt gij hier te doen?
-Koekeloerekoe, ik kom koekeloere mijne koekevoorganger vervangen.

Om wat meer uitleg te krijgen bel ik naar mijne pa om te weten of hij op de hoogte is van die nieuwe verschijning op mijnen hof.

-Halloooooooooo halloooooooooooo

Ja mijne pa hoort niet goed, en ge moet wat roepen aan den telefoon hé.

-Hallooooooooo pa, zeg diene haan die opgeten is van onzen hond is terug, en twee keer zo dik.
-Hebt ge een banaan geten, en zit ge met den hik?
-Neeeeeeeeee, diene haan die door onzen hond opgeten is, is terug.
-Is den haan gebeten van een mug?
-Halloooo halloooooo zeg pa ge houd uwe telefoon weer ondersteboven aan uw oor.
-Halloooooooo chauffeurke, ik versta er niks van.Ik zal eens tot daar komen wat gij klapt slecht zenne van 's morgens vroeg.

Allé na enige tijd komt mijne pa daar aangereden.

-Awel wat is dat hier allemaal van 's morgens vroeg.
-Awel pa diene haan is terug!
-Maar nee gij kieken!!
Diene mens die de haan gebracht had, was komen kijken of het goed ging met zijn prijsbeest.Maar hij zag hem niet meer lopen, en ik heb dan maar gezegd dat hij weggelopen was.
Hij zei dat diene haan misschien wel weer terug naar zijn kiekekot zou lopen.
Maar ik heb hem niet durven zeggen uit schaamte dat onzen hond zijn kraaiend kieken voor ne fazant gepakt heeft en naar binnen gespeeld.
Dienen mens was zo vriendelijk om direct achter nen andere te gaan.
-Ha, daarmee dat we ne nieuwe logé hebben.
-Ja, 't is ne schone hé
-Ja, maar hij heeft wel veel noten op zijnen zang van 's morgens vroeg zenne.
En 't is te hopen dat den dienen ook niet bij den hond geraakt.

Maar toen we naar het kiekekot keken, liep hij daar al vleugel in vleugel met één van mijn kiekens.
Hij had zijn schoonste zondags kostuum aangetrokken, en mijn kiekens liepen er schoon geshminkt en opgetut bij.
Allé 't is te hopen dat hij het hier wat langer gewoon kan worden dan dienen andere.
Wie weet krijg ik binnenkort wel klein kiekskes?
Jawadde, dat zou nogal een gebeurtenis zijn hé!!
Een geboorte ten huize chauffeurke!!
Euh........hoe zit dat dan met onze stamboom?
Wordt ik dan grootvader van die klein kiekens??
Ha ja zekerst!
Awel als het zover is, nodig ik iedereen uit om naar de euh..........euh........
Krhaanklieniek te komen )))
Ja hoe schrijft ge dadde??
Ne kraamkliniek voor hanen en kiekens?
En als het zo rond Pasen is, dan krijgt iedereen een chocolatten ei in plaats van suikerbollen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Terwijl ik hier zit te schrijven over mijn kiekens en over het leven ten huize chauffeurke, is er toch iemand die ontbreekt.

Het is nu één jaar geleden dat mijn goeie vriend Rogéke ons verlaten heeft.

Gisteren was het de namis, en dus even tijd om stil te staan bij dit gemis.

Ik dacht gisteren bij thuiskomst in mijn bed te kruipen, omdat de werkweek nogal zwaar was uitgevallen.

Maar van mijn buren kreeg ik te horen dat het de namis was voor Rogéke.

Ik wist wel dat het een jaar geleden was dat hij door een zwaar ongeval om het leven is gekomen, maar bij de godsdienstige rituelen sta ik meestal niet stil.

Voor Rogéke maak ik een uitzondering.

Ik ga regelmatig naar het kerkhof en als er een namis is, dan ga ik uit respect ook daar naartoe.

Ik had mijn kostuumeke uitgetrokken en met jeansbroek en sweater begaf ik mij door de kronkelende veldweg naar het kerkhof.

Ik zag onderweg de botten op de bomen komen en de krokussen bloeien.

In feite is het telkens een nieuw begin, en dus ook een beetje een nieuw leven.

Zeer eigenaardig als ne mens op weg is naar het kerkhof.

Bij het kerkhof aangekomen duwde ik het ijzeren hek open, die met piepend geluid met aankomst melde in het stille dodenrijk.

Ik wandelde zoals gewoonlijk tussen de graven, en meestal neem ik een ander pad.

Wat mij opviel waren de vele plaatjes die melding maakten van het einde van een 20jarige concessie.

Wat neerkomt dat heel wat graven het volgende jaar zullen verdwijnen.

Met het graf verdwijnt dan ook de binding van de overlevende.

Maar Rogéke ligt er nog maar een jaar en zijn graf was ook ongemoeid gelaten.

Ik stond zoals altijd voor de grafsteen, en zoals steeds werd het nu terug zeer stil.

Een stilte waar men nog juist zijn gedachten hoort op een achtergrond van leven.

Als je de overledenen vergeet of niet herdenkt is de stilte nog groter, en dat is ook de reden waarom ik nog steeds bij Rogéke en bij mijn moeke ga.

Ik verbreek dan de stilte door tegen hen te praten.

Want ooit zei de pastoor tegen mij,”chauffeurke je moeke zal maar echt dood zijn de dag dat je haar vergeet”.

Ik kan mij dit na 5j nog steeds niet inbeelden dat ik niet meer aan mijn moeke zou denken.

Dit is bij Rogéke ook zo, en ook bij alle overledenen waar men een sterke band mee had.

Ik stond voor de steen van graniet en keek naar de foto van Rogéke.

Hij stond er zo levendig op dat men nooit zou denken dat de dood hier aan je voeten ligt.

Een paar bloemstukken vertelden dat er al volk op bezoek geweest was.

Ik hoorde in de verte een haan kraaien en een schaap bleiten.

Ik hoorde de wind in de treurwilg spelen.

Ik hoorde de klok van de kerktoren een half uur slaan.

Ik hoorde een vliegtuig boven mijne kop vliegen.

Ik hoorde zoveel dat ik anders niet hoorde.

-Zeg manneke gaat ge nog iet zeggen???

-euh…..oei, dag Rogéke.

-Awel ’t is schoon, ik lig hier just een jaar en er kan nog gene goedendag af.

-Euh……jawel zenne, maar ik was naar de stilte aan het luisteren.

-Ja manneke, ik hoor hier ganse dagen de stilte.

-Jamaar, kunt ge dan dienen haan horen kraaien?

-Nee.

-En hoort ge de klokken van de kerktoren?

-Nee

-En diene vlieger hoort ge diene?

-Nee chauffeurke, ik hoor al een jaar niks meer!

-Jamaar, ik hoor u wel als ik tegen u klap!

-Ja, dat kan.

-Jamaar kunt gij mij dan ook horen, of spreek ik hier tegen ne muur??

-Nee chauffeurke, ik hoor u met uw gedachten en ik praat tegen u met uw stem.

-Euh……jawadde, dan ben ik bijna nen buikspreker??

-Ge zijt veel meer dan dat chauffeurke!

-Ha ja??

-Ja, nen buikspreker voert ne show op voor een massa publiek, maar gij leent uw stem aan uwe beste vriend zonder dat er iemand anders luistert.

-Euh…..ja da zal dan wel zekerst.

-En hoe is het met uw kiekens chauffeurke?

-Och goed, ze hadden deze week ook een overlijden in hun famille, want mijnen hond heeft hunne eerste haan opgeten omdat dat kieken over den draad gevlogen was.

-Ja manneke, was ik er nog geweest dan had ik er kunnen op letten hé!

-Ja, ’t is waar.

-Weet ge nog chauffeurke dat ik je vissen eten gaf toen je in verlof was.

Dat ik de post uit je brievenbus nam toen je niet thuis was.

Dat ik kwam helpen met de verbouwingen.

Dat we samen een pintje dronken bij mijn vriendin in het café.

En elke morgen waren we het eerste op in de geburen,we waren de eersten die elkaar ’s morgens goedendag wensten.

-Snik….snik…snik…..

-Awel, waarom staat ge hier nu te bleiten .

-Ja Rogéke, ik weet dat snik….nog allemaal.Ik denk er nog elke dag aan.

Maar ik denk ook dikwijls aan diene laatste keer dat ik u goedemorgen heb gewenst.

-Ja manneke, dat was ne verschrikkelijke dag.

-Ja Rogéke, ik kreeg in de namiddag telefoon op mijn werk van je schoondochter om mij te zeggen dat ge…….snik………snik …ppfffffffffffff.

-Och chauffeurke trek het u niet aan, ik heb niet afgezien.

-Niet afgezien?Jamaar….ik zie er wel van af hé!!

-Iedereen sterft wel op een dag, en vaak op een verschillende manier.Bij mij was het met een ongeluk, en daar moet ik mij bij neerleggen.

-Ja, ik ben er vet mee!

Ik zit hier nu elke dag alleen.

-Chauffeurke ik heb u al gezegd dat ge wat meer moet buiten komen en mensen ontmoeten.

-Ja ik weet het Rogéke, maar ik kan het niet.

-Ge zegt altijd dat ge niet buitenkomt door uw werk, maar is dat wel de reden.

-Pppppffffffffffffff …….ik weet het nimeer zenne.

Ik kom buiten via het schermke van mijne pc.

-Maar dat is toch geen mensen ontmoeten!

-Jawel Rogéke, ik schrijf naar die mensen, en die schrijven dan terug hé.

-En over wat schrijft ge dan?

-Euh……..awel over u en over mijn moeke en over mijn kiekens.

-Zeg….gij zijt ook ne straffe om ons te vergelijken met uw kiekens.

-Euh….nee….nee dat zijn verhaaltjes die ik uit mijnen duim zuig hé.

-En zuigt ge voor mij ook zo van die dingen uit uwen duim?

-Nee Rogéke, als ik voor mijn schermke zit schrijf ik gewoon het gesprek op dat we hier gehad hebben.

Nu je er niet meer bent kan ik ook geen avonturen meer over jou schrijven hé.

-Ja, ik moet zeggen dat er hier ook niveel meer te beleven valt hoor.

Af en toe komt er hier iemand bijliggen om de stilte te vervoegen, maar meer dan dat gebeurd er niet.

-Euh…..Rogéke……

-Ja.

-Euh…..nu zie ik dat ik iets vergeten ben.

-Ha ja??

-Ja, ik zie hier die bloemstukken staan, en ik ben toch wel een bloemeke vergeten zekerst.

Maar ’t is omdat ik van mijn werk kwam, en omdat den bloemist toe was, en omdat hij toch geen verse bloemen had en omdat………

-Zeg manneke stop ne keer met uw uitvluchten en met uwe zever.

-Jamaar..ik had graag…..

-Chauffeurke ik heb u al gezegd dat ik geen bloemen nodig heb, want ik kan ze toch niet meer zien of ruiken.

De bloemen sieren juist diene steen voor het oog van de anderen die nog eens op bezoek komen.

-Ja ik weet wel maar ’t is ambetant als ge hier met lege handen staat hé.

-Nee chauffeurke, ik heb veel liever dat we eens met elkaar praten dan en dat ge aan mij denkt.

Dan ne pot bloemen die binnen een week van steen verandert of die nog rapper verslenst is.

-Ja, t’is waar Rogéke ik ben ook steeds blij dat ik nog ne keer kunnen klappen heb.

-Ja chauffeurke het doet me steeds plezier als ik u hoor.

-Allé dan, ik zal dan maar ne keer gaan zien, want ik moet nog over u schrijven .

-Chauffeurke….!

-Ja Rogéke??

-Vergeet ge de 25 maart niet bij uw moeke te gaan, want het is dan 5j geleden dat ze hier in de wereld zonder tijd beland is.

-Natuurlijk Rogéke ga ik dat doen.

Ik zal ze de groetjes van u doen als ik met haar ga praten.

-Awel dat is een gedacht, en laat mij dan nog eens iet weten.

Ik keek nog eens naar de foto, en het was precies of Rogéke lachte tegen mij terwijl de tranen over mijn kaak liepen.

Op de terugweg trok ik het ijzeren hek piepend achter mij dicht, en wandelde weer door de kronkelende veldweg naar huis.

Rogéke zat zo diep in mijn gedachten dat het precies was of hij naast mij liep.

Af en toe verloor ik precies het evenwicht zoals vroeger toen we tussen de velden wandelden en dat hij mij af en toe nen duw gaf om mij te plagen.

Het was precies of hij nog zo dicht bij mij was.

Maar ja, het zal wel waar zijn dat een persoon echt weg is als je hem vergeten zijt.

Dat is hier zeker het geval niet.

Thx Rogéke dat je nog zo dicht bij mij bent in gedachten en fantasie, want dit laatste is een beetje mijn leven geworden.

Rogéke thx voor alles en het gaat je goed.

Groetjes chauffeurke