Het is maar als een mens anders gaat nadenken dat hij vaak ook anders gaat schrijven.
Onlangs ging ik naar een begrafenis en dat was de zoveelste in rij.
Toen ik nog in Brussel woonde was het precies of de begrafenissen uitgestorven waren en dat kwam omdat men in de grootsteden niemand kent.
We stonden er niet bij stil dat er ook mensen stierven, vooral omdat we voor onze eigen afgestorvenen terug naar ons dorp werden geroepen.
Wat iedereen het magische jaar 2000 noemde, was voor mij een verschrikkelijk jaar met de dood van mijn moeder.
Vaak gaan we naar een begrafenis om een laatste groet te brengen aan vriend of kennis, maar als het een eigen familielid is voelt het totaal anders aan.
En toch heeft de dood van mijn moeder mij een andere kijk gegeven op de dood.
Als ik in onze kleine dorpen een lijkwagen zie rijden dan zijn het ook een beetje onze dorpen die aan het sterven zijn.
Ik was nog maar pas terug in Deftinge aangekomen dat ik na zoveel jaren terug contact moest leggen en als halve “Kiekefretter” terug moest aanvaard worden door de dorpsbewoners die ik had achtergelaten.
Mijn goede vriend Rogéke was zo iemand, misschien omdat hij ook een inwijkeling was.
Van de eerste dag aanvaard en dat door een vriendschap die met de dag sterker werd.
Lang heeft het niet geduurd want ook hij ging veel te vroeg weg.
Daar zat ik dan terug in de kerk naast een houten kist waar mijn goede vriend mee naar zijn laatste rustplaats zou verhuizen.
En telkens ik nu naar een begrafenis ga zie ik zoveel beelden uit het verleden terug.
Mijn tante Marie, mijnen bompa, mijn moeder, Rogéke, een paar vrienden, buren… .
In feite zie ik telkens een persoon uit mijn jeugd verdwijnen.
Toen ik daar onlangs terug in de kerk zat, keek ik naar de mensen rondom mij zoals ik vroeger als kleine snotter ook wel eens deed hoewel dat meer uit nieuwsgierigheid was.
Vandaag zie ik zoveel zaken die ik vroeger nooit zag!
Het verdriet van de mensen en het verlies van een dierbare, in feite kan ik door gewoon aan mijn dierbaren te denken hun verdriet voelen.
Bij de offerande loop ik naast de kist en meestal is dat met een krop in de keel, zelfs al ken ik de persoon niet zo goed.
Vaak zou ik wat schrijfgerief willen bij de hand hebben om op het ogenblik zelf te schrijven wat ik juist voel.
Bij de laatste begrafenis stond de kist tussen staanders met kaarsen die op dezelfde hoogte waren afgebrand omdat ze op het zelfde ogenblik werden aangestoken en waarschijnlijk zouden ze binnen enige tijd ook samen doven.Bij de mens is het anders, wij blazen vaak onze laatste adem apart uit.
Op de kist wordt tegenwoordig vaak een foto geplaatst van de overledene en deze geeft niet alleen een beeld van de persoon maar is ook het begin van de herinneringen.
De pastoor schetst vaak een beeld door woorden te brengen die deze herinneringen nog accentueren.Ondertussen probeer ik niet alleen naar de teksten te luisteren maar let ik ook op détails.
Bij de laatste begrafenis zette onze pastoor de hobby van de overledene nog eens in de verf door te zeggen dat hij als duivenmelker van zijn duiven hield en dat het een deel van zijn leven was.
Zelfs de voorgelezen tekst ging over de duiven die Noach had laten vliegen en waar een duif na enige tijd met een palmtak in het bekje terug naar de ark was gekeerd.
Toeval of niet, maar door het matte glasraam van de kerk zag ik een duif heen en terug vliegen.
’t Was precies of ook zij was komen afscheid nemen van haar baasje.
Als ik zo tijdens de offerande naast de doodskist loop, knikt mijn hoofd lichtjes in de richting van de overledene uit respect.
Uit de schrijfsels van Ernest Claes kon ik leren hoe voornaam ieder mens wel is.
In feite is het sterven van een mens een beetje het opdrogen van de inkt.
De verhalen over de afgestorvene zullen nu uit het archief van de herinneringen moeten worden gehaald om ze tot leven te wekken.
De schrijver moet tussen de regels van het dagelijkse leven voor sommigen terugkeren in de tijd om hun verhaal te brengen.
In feite is het een soort eerbetoon of respect.
Alle personen die mij dierbaar geweest zijn of die een rol hebben gespeeld in mijn leven komen vroeg of laat wel terug in mijn schrijfsels, het is een manier om ze even terug tot leven te wekken en een beeld over hun leven of het verleden te schetsen.
Gewoon onze herinnering levendig houden.
Telkens een mens met de dood uit ons straatbeeld verdwijnt, is het een beetje een deel van het dorp dat sterft.
Vandaag ziet men ze nog met de schop in de hand in de “logtink” (groentetuin) werken en een paar dagen later gebruikt men een schop om hun laatste rustplaats te graven.
Men vergelijkt de jaren en de persoon en vaak zeggen we dan dat de tijd snel gaat zonder echt stil te staan dat ook onze tijd er vlug zal zijn.
Als ik na de offerande terug mijn plaats ga opzoeken kijk ik vaak in de richting van deze die hun plaats al terug gevonden hebben.
Ik knik dan ook even in hun richting om ze nog als levend persoon te begroeten en te danken om onze dorpen zo levendig te houden door de jaren.
Eens terug op mijn plaats sla ik het doodsprentje open en duik zo even terug in het leven van de persoon die daar nu voor het altaar ligt.
Op het ritme van de vaak gevoelige muziek die de krop in mijn keel dikwijls groter maakt, lees ik in het kort het leven van de overledene.
Eerst lees je zijn echte naam, want deze kan al eens verschillen van de dorpse bijnamen waarmee een persoon gans de tijd door het leven stapt.
Zijn of haar geboortejaar, de datum van overlijden en soms lees je bij ziekte of ongeval de reden van de dood.
Naast deze gegevens staat er dan meestal een tekst te lezen die mij al vaak een traan deden wegpinken in mijn gehardheid.
Soms kiest de begrafenisondernemer er ééntje uit of anders schrijft iemand uit de familiekring wel een paar regels.
Onlangs las ik de woorden van een kind naar zijn overleden moeder gericht, en ik moet zeggen dat ik niet de enige was die de tranen niet kon bedwingen.
Ja, ik probeer mij wel sterk voor te doen maar woorden kunnen nu éénmaal een stroom van emotie losmaken hé.
Blijkbaar hadden we de woorden en het gemis van het kind begrepen.
Het doodsprentje is door de jaren geëvolueerd en het zwart wit maakte plaats voor wat kleur op deze al sombere dagen.
Hoewel ik vaak de korte teksten ontleed om de persoon in gedachten te krijgen brengt een foto de persoon echt voor ogen.
Bij de laatste begrafenis keek ik naar de foto en zag een persoon die zo zou kunnen onttrokken geweest zijn uit de verhalen van Timmermans of Claes.
Bolle blozende wangen onder grote ogen in de schaduw van een klak.
Maar nee…we moesten het zover niet gaan zoeken, want het was iemand van bij ons.
Iemand die ook gewerkt had op ’t hof en die ook de grijze kiel van de duivenmelker droeg.
Vandaag voeg ik het doodsprentje toe aan het archief waar kennissen, buren en vrienden zijn opgeslagen.
Niet zomaar een schuif maar één in een juwelenkastje waar er al zovele waardevolle zielen hebben plaatsgenomen.
Ja, het sterven is het laatste onderdeel van ons leven en we kunnen het niet ontwijken.
Het is een verplicht onderdeel waar we vaak zelf niet over te beslissen hebben.
En zo sterven onze dorpen bij het luiden van de doodsklokken om ze een laatste rustplaats te geven op onze kleine kerkhoven.
Vaak trek ik er naartoe om ook daar mijn herinneringen te gaan halen.
Soms liggen de grafzerken in de schijnwerper van een zonnestraal en op andere dagen dan weer in het verdriet van een druilerige regen.
Sommige liggen er zelfs mysterieus bij achter een mistig gordijn.
Ja…een begrafenis is niet alleen afscheid nemen maar ook een beetje ontmoeten.
Vaak loop je sommige personen tegen het lijf op een begrafenis, terwijl je ze in het dagelijkse leven zelden ziet en af en toe wordt er wel een woordje gewisseld aan de uitgang van de kerk om dan weer afscheid te nemen tot de volgende begrafenis.
Ik kijk steeds met schrik in het hart naar de volgende doodsbrief die in mijn brievenbus beland!
Of ik ze nu ken of niet het doet er niet toe, want het is steeds een stukje van ons dorpse leven dat ons verlaat.
De gewone mens die geschiedenis schrijft tijdens het leven met als eindpunt de dood.
En ik…ik hoop dat ze mij nog wat tijd gunnen om al het leven en de herinneringen van onze dorpen op papier te zetten.


Groetjes chauffeurke

Niemand kon er naast kijken dat het verleden week de Ronde van Vlaanderen was en sommige mensen zullen misschien een uitgebreid verslag verwachten van chauffeurke.
Toen ik zondag aan de tent van alle festiviteiten liep, vroeg er nog iemand “chauffeurke nu weet ge weer wat schrijven zekerst”.
Maar ik las in de blik van de persoon dat hij het niet over de koers had maar eerder over het gebeuren er rond.
-Ja wees maar gerust dat ik weet wat schrijven, had ik geantwoord.
Ondertussen zal het sportverslag al oud nieuws zijn en kijken de echte sportievelingen al uit naar Parijs-Roubaix.
De meeste mensen weten ondertussen dat De beiaard veel meer is dan zomaar een gazet en
in feite kunnen ze er op zoek naar zichzelf.
Ik ga hier dus niet de Fred de Bruyne spelen door elke coureur zijn plaats te geven, maar gewoon mezelf blijven door het gebeuren rond het gebeuren te brengen, dus in dit geval de Ronde.
Ja, toen ik de vrijdag mijn boodschappen gaan doen was in Geraardsbergen, stond ik daar op zeker moment in een file van mobilhomes en wagens met een nummerplaat die een ander kleur hadden dan deze die ik in Lierde zie rijden.
Duitsers, Italianen, Fransen, Zwitsers en zelfs Polen, hoewel ik niet weet of die laatste ook voor de koers kwamen want ik heb geen enkel Poolse naam in het peloton horen afroepen.
Op zaterdag was het de Ronde voor wielertoeristen en ook dan trok ik even naar de muur om te zien wat die mannen en vrouwen bezielde om hun op een vrije dag zo in ’t zweet te fietsen.
In feite denken ze allemaal een beetje dat ze Van Peeteghem of Boonen zijn en willen ze hun grenzen even verleggen in een peloton van bijna 20.000 man.
Op de muur stond moeder de vrouw met de ganse kroost te roepen en te tieren als echte sportdirecteurs terwijl niet alleen het verzet kraakte op de fiets.
De grote massa liet het niet toe om vlot naar boven te rijden en de minder geoefende had hier dan de perfecte uitvlucht dat hij gehinderd was terwijl hij al vloeken tegen de grond ging.
Sommigen werden naar boven geschreeuwd en ik moet zeggen dat het mij niet onberoerd liet al ik daar plots twee gehandicapten met een zitfiets op armkracht zag naar boven rijden.
Ook twee kleine snotters van misschien een jaar of tien duwden met hun kleine witte beentjes het verzet rond.
Eentje had nog een trui van “Molteni” uit de kast gehaald en kreeg een applaus alsof hij hier de Rondewinnaar bleek te zijn.
Het weer was op zaterdag grijs en koel, maar je voelde zo dat het er op de fiets warm aan toeging.
’s Avonds werden op de terrasjes de drinkbussen geruild voor grote trappisten en werden de fietsavonturen van de dag besproken.
Toen ik de zondagmorgen wakker werd, keek ik op een zonovergoten boomgaard en wist direct dat het een prachtige dag zou worden.
’t Was niet alleen de dag van de Ronde maar ook nog eens Pasen.
Mijn kiekens hadden speciaal voor de gelegenheid gekleurde eieren gelegd en mijne pa had zijn schoonste zondagskostuum aangetrokken en zijn haar gekamd om naar de inhuldiging te gaan van onze” Miel” die in 1947 de Ronde op zijn naam mocht schrijven.
Te voet trok ik naar de feesttent en ik moet zeggen dat ik wreed verschoten was toen ik ginder aankwam.
Amai mijne frak, dat was daar precies het “woodstock” festival.
Een tiental brandweerwagens stonden er naast de tent opgesteld en hadden hun sirene vervangen door luidsprekers en boxen van een meter hoog.
Ik dacht eerst nog dat ze uit veiligheid zoveel pompiers hadden opgetrommeld omdat ze weten dat in Lierde het feesten vaak in vuur en vlam staat, maar nee ’t waren potverdekke carnavallisten uit Aalst die hier neergestreken waren.
Aan de andere kant van de tent stonden een frietkot en een paar kermisattracties zoals het ook in het jaar 47 moet geweest zijn.
In feite begint hier het echte verslag van de Ronde.
De Ronde van de mens die Lierde groot maakt!
Toen ik onlangs een paar oude foto’s zag kon ik vaststellen dat de oudere generatie allemaal in kostuum naar het feestgebeuren ging, en dat was hier niet anders.
Sommigen hadden elkaar blijkbaar al een ganse tijd niet meer gezien en de huldiging van het beeld van Miel Faignaert deed ze niet alleen terug samenkomen, maar ook terugkeren naar de herinneringen van toen.
Het begint met een goede dag te wensen en onmiddellijk beginnen ze elkaar te vergelijken om te zien op wie de jaren nu het meeste vat hebben gehad.
Ja, ook ik liep er mijn vroegere speelkameraad Alain tegen het lijf en moest ook al denken waar de jaren heen gevlogen waren.
Tussen de herinneringen en op muziek van de fanfare trokken ze dan van de tent naar de onthulling van het beeld.
Het gemeentebestuur liep er te blinken en daar was ook rede toe want ze hadden hier het volkse leven van toen terug kunnen doen herleven.
Bij het beeld werden ze verwelkomd door Pastoor Maarten en onze “Miel” stond er nog verscholen onder de Vlaamse Leeuw.
In 1947 was hij weliswaar groen, maar Vlaams was hij zeker.
Maar er werd niet alleen ode gebracht aan Miel Faignaert, ook de broer van Paul de Bruyne kwam een woord van eer brengen over zijn broer.
In zijn stem hoorde ik niet alleen de ode aan Paul, maar ook eerbied, verdriet en emotie.
Paul de Bruyne was een groot artiest met vele facetten, maar heeft op 20 februari 2007 jammer genoeg de koers verloren.
En plots dacht ik dan, wie weet staat hij ginder boven wel aan de zijde van Miel naar ons te kijken.
De onthulling van het beeld was tevens de start van de volkskermis rond de Ronde.
Ja, onze burgemeester had nog maar juist het woord receptie over zijn lippen laten vallen of de grote menigte repte zich naar de feesttent.
En zoals het elke Lierdenaar past, ging het feest gepaard met vele verhalen tussen pot en pint.
De stropdassen werden wat losser gemaakt en de mens rond de Ronde kreeg zijn plaats.
Vaak doe ik tijdens het schrijven beroep op de foto’s die ik trek om een beter beeld te krijgen en ik moet zeggen dat ik met mijn drie kilo foto’s dat ik getrokken heb een zeer goed beeld heb van wie de mens in Lierde nu juist is.
Och…we kwamen om naar de Ronde van Vlaanderen te kijken die gedurende 12km over ons grondgebied reed en gedurende hun passage hebben we onze stembanden hees geroepen op de coureurs van vandaag.
Misschien hadden we de uitslag liever anders gezien en een Belg zien winnen?
Ja, waarschijnlijk wel, maar wie weet keken de coureurs misschien ook wel naar ons.
Misschien waren ze wel een beetje verblind door onze landelijke schoonheid en door de zo schone innerlijke mens aan de kant.
Misschien keken ze naar het beeld van Faignaert en droomden ze allen van zijn prestatie te evenaren.
Misschien…misschien…ja misschien droomden ze er wel van om af te stappen en gewoon te komen feesten en ene te drinken in de tent.
Och… er is helemaal geen misschien!
Met zekerheid kunnen we zeggen dat het een geslaagde Ronde van Vlaanderen was.
Een Ronde van en door de mens.
Een Ronde die Lierde waardig is en die de pedaalslag ook in ons landelijk straatbeeld bracht.
Ja, beste mensen, de Ronde was een feest en dat is dank zij al deze die aanwezig waren en hun (kassei)steentje hebben bijgedragen.
Ik ga geen namen noemen om iemand hoger of lager op het podium te zetten, maar ik wil gewoon iedereen danken voor deze prachtige dag.
Bedankt aan de mens in en rond de Ronde.

Bedankt Lierde voor de zoveelste overwinning.



Groetjes chauffeurke

De bloesems van Lierde

Toen ik verleden week in mijn hof liep zag ik op mijne schouder een paar witte schilfers liggen.

Potverdekke ’t zal toch geen waar zijn dat ik weer met roos in mijn haar zit!

Plots zag ik een paar van die schilfers voor mijn ogen vallen en ze kwamen blijkbaar niet van mijne kop maar uit de lucht.

Lap…nu begint het nog te sneeuwen ook met de klimaatsverandering dacht ik bij mezelf.

Maar ook dat was onmogelijk want de lucht was zo blauw dat er in de verste verte geen sneeuw te bekennen was.

Al vlug ontdekte ik met mijn klein verstand dat het gewoon een paar blaadjes van de bloesems waren die hier voor mijn voeten vielen.

Onlangs ging ik nog naar de fruitstreek in Haspengouw, omdat ze mij gezegd hadden dat het zo schoon en prachtig is om tussen de bloesems te lopen.

Maar zoals dikwijls was ik een paar weken te vroeg en wandelde ik tussen de naakte takken van het fruitlandschap.

Ja, voor de zoveelste maal was ik tevergeefs op een ander gaan zoeken wat we hier bij ons ook kunnen vinden.

De boomgaard hier aan de Watermolenstraat in Deftinge ligt er momenteel prachtig bij, in feite heeft het iets van rust en romantiek.

Er liggen er nog een paar in ons Lierde en hopelijk worden ze in ere gehouden zodat onze kinderen en kleinkinderen later nog weten wat een bloesem is.

Ja, ik kan er uren naar kijken en de inspiratie opsnuiven.

De bomen staan er als besneeuwd bij en toch is het lente.

De witte bloesems doen ons in feite een beetje ontwaken uit de winter die we dit jaar niet gehad hebben.

Ze schilderen de takken wit tegen blauwe luchten en doen onze monden praten over het mooie van onze streek.

Ook de mens gaat anders leven en ontwaakt uit zijn winterslaap.

Sommigen van mijn buren hebben hun schop al afgekuist en dan niet in de spreekwoordelijke vorm dat ze het afgestapt of gestopt zijn met iets maar wel dat het buitenleven hen roept.

Onder zonnestralen spitten ze er op los en hun zoute zweetdruppels zegenen als eerste de zware aardkluiten.

Er wordt gegraven en geëgd en zelfs de bureaucraat of ambtenaar kan hier nat in ’t zweet staan spitten om ’s anderdaags fier zijn eeltwonden op het werk te tonen.

De groentetuin wordt verdeeld in bedden waar straks het zaad slapend zal kiemen om later in ons bord te ontwaken.

In de verte hoort men de grasmachines maaien en al vlug worden deze opgenomen in de statistieken om ze de stempel te geven van zware bevuiler.

Ja, onlangs las ik dat een grasmachine op benzine zoveel bevuilt als een wagen die 1500km zou rijden.

Statistieken opstellen doet ge door te vergelijken en dan stel ik mij de vraag of den dienen met zijn grasmachine daar tot aan de “Côte d’azur” is gereden om ook evenveel kilometers op de teller te hebben.

Volgens mij gaan ze binnen een paar jaar in die statistieken ook vermelden dat we de lucht bevuilen door scheten te laten en dat het van onze eigen gekweekte groenten komt.

Ja ja, de kleine man met zijn “tondeuske” de schuld geven terwijl ze ginder in Rusland en China de rook met dikke wolken door de schouwen blazen.

Elk jaar steken ze hectaren bossen in brand om later hun woonprojecten te verwezenlijken en het regenwoud zijn ze ook serieus aan het uitdunnen terwijl de kapper het minste geld ziet.

Mijn grootmoeder heeft jaren met krulspelden in het haar gelopen omdat ze de bus haarlak niet wou gebruiken voor de klimaatsverandering die er zat aan te komen.

Als kleine snotter probeerde ik mij zo weinig mogelijk te wassen met zeep om ook de bevuiling van onze kleine beken tegen te gaan.

Mijnen bompa ging buiten tegen de bomen plassen en dat was niet alleen voor zijnen eigendom af te bakenen, maar ook om water te sparen bij het doortrekken zodat we later niet met een watertekort zouden zitten.

Wij hebben door de jaren in elk geval ons best gedaan voor het milieu en ze moeten de fout hier nu niet in mijn schoenen komen schuiven.

Ik hoop maar dat ik nog lang mag ondergesneeuwd geraken door de bloesems van onze natuur.

Maar niet alleen de mens ontwaakt met de eerste bloesems ook de dieren zien het verschil.

De koeien huppelen als pasgeborenen in het frisse groene gras om daarna terug hun plaats in te nemen aan één of andere spoorweg waar ze naar de treinen gapen.

Maar ook dat gaat veel moeilijker voor de dieren, want daar waar ze vroeger een boemeltrein zagen passeren moeten ze hun nu al haasten om de TGV te volgen zonder een nekverrekking op te doen.

Ja, ’t is soms eigenaardig hoe een mens bloesems van herinneringen draagt terwijl hij vandaag onder de stam van gisteren staat.

Ondertussen zie ik de vogels nestellen in bomen waar ze op een achtergrond van blauwe luchten een behang van witte bloesems hebben.

Natuurlijker kan de slaapkamer voor de jonge vogels niet zijn.

Een huis in echte perelaar met twijgjes in echte eik waar de jongen zullen grootgebracht worden onder een centrale verwarming van moeders vleugels.

Beneden is de mol dan weer druk bezig met hopen te verzetten om zijn gangen te gaan terwijl de lijster met sproeten op haar lijf het probeert te halen van de vink.

Het leven van een bloesem duurt maar eventjes en straks schud de wind ze wel van hun takken om ze zo wit als sneeuw te laten vallen als bloesemtapijt.

Ze ruimen dan plaats voor de vruchten die straks terug in trossen aan de takken zullen hangen.

Twee jaar geleden braken er hier zelfs takken onder het gewicht van de peren waar de koeien ze als dessert op het menu hadden staan.

De spreeuwen vielen dan weer met honderden in de kerselaar om daar hun familiefeest te komen geven en waarvoor ik af en toe moest applaudisseren om ze te verjagen.

Zoveel schoons doet een mens eens nadenken.

Straks zitten we terug in de reiscatalogus te bladeren om het iets verder te gaan zoeken.

Ja soms denken we dat het op een ander beter is of willen we het gewoon even vergelijken zoals in de statistieken.

Op zoek naar gebakken peren in Irak of houden we het gewoon veilig en rustig in “Istanboel” of “ is’t dan boel” als ik het op zijn “Dieftings” moet uitspreken.

Och ja…de mens gaat vooral het goede weer opzoeken, want dat was volgens de statistieken niet te fameus in ons klein landje.

Maar spreken ze elkaar dan niet tegen als ze zeggen dat er al een ganse tijd een verwarming van onze aarde te voelen is.

Het klimaat verandert en zo zouden we binnen een paar jaar met tropische temperaturen zitten!

Ja ja…nog een paar jaren geduld en het is zover dat we Lierde in de reiscatalogus zien staan met witte stranden aan de watermolenbeek.

Wuivende palmbomen in de populierenstraat en boomgaarden zullen ananas en kokosnoten dragen.

Kamelen zullen dan staan gapen naar de duizenden reizigers die in Gemeldorp van de trein zullen stappen.

En wij…wij zullen ergens anders de rust gaan zoeken om voor onze kleinkinderen voor te lezen uit geschiedenisboeken en ze zo te vertelen hoe schoon ons Lierde wel was.

Oei e oei…ik spreek hier al in de verleden tijd terwijl mijn fantasie op hol begint te slaan.

Ja dat hebt ge als ze u als jong kalf de lente insturen hé.

Een mens zit zo te denken en te vergelijken en dan zit ge plots al jaren verder terwijl ge vergeet te genieten van vandaag.

Awel dat ga ik nu eens doen zie, mijn pen eventjes neerleggen en mijn jongste zoon de bloesems tonen waar de vogels hun nest aan het maken zijn.

Een wandeling doen onder de takken met bloesems en hem vertellen hoe het vroeger was, maar hem vooral zeggen dat het zo kan blijven voor later, zodat ook hij aan zijn kinderen kan vertellen hoe het vandaag is.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

De zomer is dood

Akkers en velden

liggen er kaal bij

de zomer wordt gecremeerd

en uitgestrooid als mest

dampend

dringen restanten

ten gronde

groeiend naar volgende oogst

elk jaar opnieuw

sterven zomers

uitgestrooid in de herfst

onder winterse zerken

groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Toen er nog geen televisie was,da was nu ne keer een triestige periode zie.
Wat dat ze dan ne mens allemaal wijsmaakten pppfffffffffff.
Allé ik heb da zo niet meegemaakt, maar 't is van horen zeggen hé.
Ik zal het dan maar schrijven precies of ik er alles van weet.

Toen er nog geen televisie was, hingen er bij ons meer familieportretten aan de muur om naar te kijken!
Maar da kunt ge niet wegzappen, en na nen tijd begint da wreed op uw zenuwen te werken als ge uw tante Amandine daar tegen de muur ziet hangen, met een zuur gezicht van ik kleur je dag ppfffff.
Zonder televisie werd er bij ons ook veel meer gelezen, vooral mijnen bompa die elke maand de nieuwe uitgave van zijn kasbons voorlas!
Af en toe werd er ook ne keer een gezelschapsspel gespeeld!
Amai mijne frak!
Gezelschapsspel noemen ze dat terwijl het om de vijf minuten ambras was omdat mijne kozze(neef) niet kon winnen.
En dan nog gezwegen van die verhalen die ze 's avonds in de kamer kwamen vertellen.
Mijne pa kwam dan op mijn bedde zitten terwijl ik al bijna in slaap lag.
Hij begon dan steeds hetzelfde verhaal te vertellen.
Chauffeurke als ge niet goed leert in school gaat ge aan de vuilkar moeten gaan werken, of in de koolmijnen, of uw gans leven op seniorennet voor ne mailgroep schrijven.
En als ge nog ne keer met een nota in uwen agenda gaat thuiskomen, gaat het uwen besten dag niet zijn.
Ja mijne pa kon wreed goed vertellen, het leek zo echt dat ik geen oog meer toe deed!
Toen er nog geen televisie was, zat mijn bomma altijd te breien in de zetel.
En vermits ik op dienen moment als enig kind in huis was, kreeg ik al die schoon kleertjes in echte pure schapenhaar!
Ik kon niet genoeg van mijne velo vallen om al die pull-overs te verslijten.
Alles werd gemaakt door haar breinaalden!
Kousen, pull-overs, mutsen om mee te wandelen, mutsen om mee te spelen, mutsen om mee te slapen.
Ze moest haar inhouden, of ze zou mij een paar schoenen gebreid hebben ppffffffffff.
Maar na enige tijd had er nen slimme den televisie uitgevonden,en ging mijnen bompa zo ne houten bak kopen waar hij beneden stond te roepen dat mijne pa de antenne meer naar links moest draaien op het dak.
Ja rijsel 1 en den Brt lagen links van onze antenne hé.
Awel da was nu ne keer ne schonen tijd zie als den tv daar bij ons stond.
Iedereen mocht 's avonds kijken ,behalve ik omdat ik nog te klein was.
Maar eindelijk was ik van het gezaag vanaf,en van die"e wilde verhalen van mijne pa,want diene kon nogal verhalen uit zijnen duim zuigen zenne.
Ja ge kunt ni geloven hoe heerlijk het is om 18u in uw bedde te kruipen in volledige rust,terwijl ze daar beneden het lawaai van dienen houten bak moesten trotseren.
Groetjes chauffeurke

Bebloemd

Bloemen, bloemen en nog eens bloemen

ze lagen er in alle soorten

ontwaakt uit een bloemenbed

uit bloembollen gegroeid

zelfs de straat kreeg een bloemendek

gekleurd op grijs beton

bloembakken, vazen of manden

nog groter was het bloementapijt

en ik, ik kom naar het schijnt uit een bloemkool

ver van een bloem te zijn

want onkruid vergaat niet

tot op de dag dat ik een bloemenkrans krijg

groetjes chauffeurke

Afscheid in kleur

Ik kuste haar

elke dag opnieuw

roze op roze lippen

telkens we afscheid namen

ik kuste haar, zomaar

teder

roze lippen

op een blanke wang

ik kuste haar

roze op blauwe lippen

omdat de dood

als afscheid kwam

groetjes chauffeurke

Afscheid van een kind

Liefdevol,omarmend

strelend, kussend

vrijend

verwekt men een kind

water breekt

bij het baren

hopend

dat het kind

niet in onze wereld verdrinkt

Liefde droogt

tussen paren

’t kindje wiegt

op ruziënde golven

rechters

bemiddelen

beslissen

oordelen

scheiden

is verliezen

nooit aanvaarden

’t afscheid van je kind.

Groetjes chauffeurke

Het Sinterklaasfeest ligt weer achter de rug, en ja hij is mij dit jaar niet vergeten.
Hoewel ik met een paar vragen zit, want ik begin te twijfelen, of het nu de Sint was, of dat er hier wat brol van ene zijne aanhangwagen gevallen is op weg naar het containerpark.
Een kapotte driewieler die vijf maten te klein is, een stuk van een plastieken garage, een paar lego blokjes waar een hond zijn tanden ingezet heeft, en een frigo.
’t Is vooral dat laatste die mij deed nadenken, want dat had ik nu echt niet op mijn lijst gezet.
Maar bon, wat Sinterklaas brengt moet ge in dank aanvaarden hé.
Och ik zou het wel bij de rest van den brol zetten op de zolder.
Ja, het was al een ganse tijd geleden dat ik nog op de zolder geweest was, en ik moet zeggen dat er vroeger geen overzicht was.
Nu trok ik de trap naar beneden, en klom ik op zolder.
Mijne pa had er grote kuis gehouden, en ’t was potverdekke precies de schatkamer van Ali baba en de 40 rovers geworden.
Ja, er lag zelfs een tapijt op de grond.
Een zolder is veel meer dan brol!
Je baant je eerst een weg tussen de spinnenwebben, en daarna stap je in een wereld van herinneringen.
Ik nam eens diep adem, en vulde mijn longen met stof.
Het stof leek wel te spelen in de najaarse zonnestralen, die door de kieren naar binnen kwamen.
Sommige zonnestralen, schenen als schijnwerpers op kisten en dozen.
Dat vond ik nu zo leuk, op zoek gaan naar zaken of dingen waar je het bestaan van vergeten bent.
Je opent een doos, en plots beland je weer in de periode van het voorwerp dat je naar boven haalt.
Wat als eerste opvalt als je onze zolder betreedt zijn de verschillende soorten ijsschaatsen.
Een overschot van mijn schaatsperiode, waar ik aan een verzameling was begonnen, over alles wat met schaatsen te maken had.
Ongeveer 250 paar ijsschaatsen zaten vroeger in dozen, en nu hangen er hier nog meer dan honderd aan het plafond.
Niet de moderne paren, maar wel restanten van de jaren 1700 tot 1950.
Het ijshockeypak bied nu bescherming aan een nest muizen, en de foto’s van mijn sportperiode zijn zoals ik door de jaren gerimpeld.
Maar waar ik steeds blijf bij stilstaan, zijn de foto’s van ouders en grootouders.
Vaak getrokken in mijn Lierde, waar kleuren ondertussen enig modernisme gebracht hebben, vergeleken met de zwart – wit periode.
Mijn vader staat er nog met een krullenkop op tijdens zijn legerdienst, en op een andere foto staat hij dan weer als coureur met een palm in de hand.
Op één of andere kermis lopen moeder en vader hand in hand, en een paar foto’s verder staat er daar ne kleine snotter op.
Potverdekke, ik herken er dat onnozel kostuumpje in dat ik vroeger moest dragen op zon en feestdagen.
Amai, ze konden in dienen tijd de klein mannen toch nogal wat aandoen hé.
In feite kon ik met de foto’s door de jaren reizen tot aan mijne trouwdag.
Ja, mijne trouwfoto hing er in posterformaat tegen de muur.
Buiten de vliegenstronten die als sproeten op mijn gezicht hingen, en de voile van mijn vrouw die vervangen was door een groot spinnenweb, waren we niks veranderd.
Allé, op de foto dan hé, want in realiteit zijn we niet meer ingekaderd.
Op een schap, stond de vogelkooi, waar mijnen bompa zijn vinken in plaatste, en ook één van zijn prijzen stond hier nog te blinken onder een laagje stof.
Een zinken ton deed mij dan terug denken aan de periode waar we ons moesten wassen in een zinken bad, dat nu waarschijnlijk dienst doet als drinkbak voor één of ander koe.
In een hoek van de zolder, staat een grote houten koffer, en ook deze herkende ik.
Vroeger zaten er maskers en kleren in, waar ik met mijnen bompa driekoningen ging mee lopen.
Ja, waar is den tijd dat we hand in hand als schaduwen onder het licht van de straatlampen liepen, om af en toe te gaan aankloppen bij familie.
Deze herkenden ons meteen, maar om mij te plezieren, trokken ze verwonderde gezichten, en het leek wel of ze echt aan het twijfelen waren, of we van Jeruzalem tot hier waren gestapt!.
Mijnen bompa kreeg een pintje, en ik kreeg een groene limonade en een cent, terwijl de schoenblink van ’t zweten van mijn voorhoofd liep.
En als bij wonder vind ik hier op mijne zoektocht ook nog mijn eerste rapport.
“Schoolrapport van chauffeurke, 1e studiejaar, Sint-Denijsinstituut Vorst”
Ja, we hebben maar één rapport gehouden, want die ander waren niet echt om aan te zien.
Het eerste jaar droeg ik nog veel kennis mee uit de universitaire kleuterschool van Gemeldorp, maar het gewoel van de stad deed al vlug mijn verstand verwateren, en dat was al vlug te lezen in de volgende rapporten.
In feite ligt de zolder vol met herinneringen uit het verleden, en meer bepaald uit de periode toen ik in Deftinge ben opgegroeid.
Het openen van dozen en kisten deed het stof opdwarrelen, en ik had wat frisse lucht nodig.
Ik trok het houten deurtje open, dat in feite als kapel op het dak gemonteerd was.
De frisse lucht en de zonnestralen drongen binnen, terwijl ik zicht had op mijn Lierde.
De souvenirs lagen hier opgeslagen, terwijl ik zicht had op vervlogen jaren.
En toch was niet alles vervlogen.
Mijn buren zijn er nog steeds, en ook de weide met de perenbomen is er nog.
In de verte zie ik de kerktoren staan, en over de kale kouters kan ik zelfs het klooster zien staan, waar ooit mijn moeder en andere leden van de familie op de schoolbanken zaten.
De witte wolken dreven traag als dekens boven mijn dorp, opgewarmd door een herfstzon.
Ja, het verleden voelt telkens warm aan als ik eraan denk.
Af en toe kruip ik nog eens de zolder op, op wandel tussen het verleden.
Ik sluit dan de ogen, en mijn fantasie brengt mij dan even terug naar het Lierde van vroeger.
Maar wat nog veel mooier is, is vandaag de mensen herkennen uit mijn kinderjaren.
Zij alleen, kunnen mij de verhalen van vroeger brengen!


Groetjes chauffeurke

Ja mannekens, nu hebben ze ons hier weer een toer gelapt met hun nep nieuws op de RTBF hé.
Op de Franstalige zender, waren ze daar enige tijd geleden komen vertellen dat Vlaanderen de onafhankelijkheid had uitgeroepen.
Ja ja, ze hadden er hun programma voor onderbroken, om het nog echter te doen lijken.
Duizenden mensen zagen het gebeuren, en velen dachten in de eerste minuten dat het ook realiteit was.
Jawadde zeg, dat zijn toch nogal toeren, hoe de media de gewone mens kan manipuleren hé.
Ik ben er zo zelf eens beginnen over nadenken, en ik moet zeggen dat ik er toch mijn vragen bij heb hoor.
Allé, al meer dan een kwart eeuw, zijn er inderdaad een paar Vlaamse partijen die naar onafhankelijkheid streven, en wie zou dan als eerste het nieuws brengen…een Franstalige zender.
Ja, op de VRT en VTM was niets te zien van de Vlaamse onafhankelijkheid.
Och…het is al jaren dat Vlamingen en Walen op papier tegenover elkaar staan, en dat allerhande verwijten over de grenzen worden gesmeten.
Hoewel ik in de realiteit niet veel zie van die onenigheid.
Volgens mij ligt er ergens een politiek peukje te branden, dat af en toe ergens de lont aansteekt.
En ja, de mens laat zich dan af en toe eens meeslepen door allerhande uitlatingen.
Maar wat ze nu op tv hebben gepresteerd, dat is toch iets om eens over na te denken.
Allé, stel nu eens dat het Vlaanderen echt onafhankelijk zou geworden zijn, zonder dat we van iets wisten.
Ja, als het nieuws op een Franstalige zender komt en niet in Vlaanderen, dan zit ge daar ’s morgens wel schoon op de tram die de taalgrens niet meer over mag!
Stel dat ge in Vlaanderen werkt, en dat plots uw Waalse collega’s niet meer komen opduiken, dan staat ge daar wel met dubbel zoveel werk hé.
In feite hadden we nog geluk, dat bij het uitroepen van de Vlaamse onafhankelijkheid, het juist wreed slecht weer was, en dat ze daar om te lachen geen Berlijnse muur gebouwd hebben.
Ja, stel u dat eens voor, dat Wallonië daar plots achter de muur ligt, en dan bedoel ik niet de muur van Geraardsbergen hé, maar zo ene met prikkeldraad en uitkijktorens.
Ze schaffen in Europa wel de grenzen af, maar wij zouden er in het midden van ons klein land één bij krijgen.
Ja, voor de werkgelegenheid zou het misschien goed zijn, want ge gaat al om de zoveel kilometers nieuwe douaniers nodig hebben, om nog maar te zwijgen, hoe de bouw de hoogte gaat inschieten, met het aanwerven van al die metsers om dienen muur te metsen tussen Vlaanderen en Wallonië.
Op sportgebied gaan er wel een paar zaken moeten aangepast worden, want hoe die Vlaamse duiven over de taalgrens gaan geraken is ook nog de vraag.
En hoe gaan ze dat oplossen met de Ronde van Vlaanderen?
Ja, die mannen rijden daar soms ook een deel over Waals grondgebied, en ge kunt ze toch moeilijk laten afstappen, om telkens hun papieren te laten zien hé.
Of gaan we voor de twee landsgedeelten een aparte competitie inlassen.
Ha, waarschijnlijk wel, want we zullen elk aan onze kant onafhankelijk zijn hé.
Ik heb al wreed veel geluk, dat ik op tijd gescheiden ben van mijn Waalse vriendin, want stel u voor wat dat voor klodden zou meegebracht hebben.
Ja, zouden we dan in Vlaanderen moeten gaan wonen met een Vlaams trouwboekje, of in Wallonië?
Om nog maar te zwijgen van de taal dat we zouden moeten kiezen om thuis te spreken.
In Wallonië zou ik dan Frans moeten klappen, en in Vlaanderen zou zij Vlaams moeten klappen.
Och…dat is waarschijnlijk een probleem waar we niet teveel last zouden mee gehad hebben, want veel spreken deden we toch niet tegen elkaar, en misschien is het wel een goede methode om de taalproblemen in de toekomst op te lossen.
Gewoon zwijgen!
Misschien moet ge u voor uwen trouw eerst laten naturaliseren tot Vlaming of Waal hé
Maar ik zit er hier zo mee te lachen, dat ik er potverdekke serieus begin over na te denken.
Ja, stel dat het zo zou zijn, moet mijne zoon dan om de veertien dagen een paspoort aanvragen om bij zijn vader op bezoek te komen?
Als ik zo zelf eens mijn licht opsteek bij de gewone Waal en de gewone Vlaming, en eens vraag wat nu juist de problemen zijn tussen de twee landsgedeelten, dan komen er twee punten naar voor.
De Waal antwoordt meestal in zijn eigen taal, en zegt beleefd, “je comprend pas”, en de Vlaming antwoordt al even vlug, “ziet ge wel dat hij geen Vlaams wil spreken”
Ja, daar zitten we dus met het fameuze taalprobleem.
Mensen die hun niet verstaan wegens het taalverschil, maar die beiden wel de vraag hebben begrepen.
Ja, als het over de taal gaat, dan moet ik zeggen dat ik niet altijd het Limburgs versta, en ook niet altijd het West-Vlaams.
Jamaar, dat is al veel minder om te lachen, want als het juist om de taal draait en het verstaan van de mens, dan moet ge niet alleen Vlaanderen onafhankelijk maken, maar eerder alle provincies hé.
Het tweede punt waar er vaak meningsverschillen over zijn, is de financiële toestand.
Vlaanderen stuurt geld naar Wallonië, en volgens de ene kan het niet en volgens de andere moet het nog meer zijn.
Ja, dat is zo met voor en tegenstanders hé.
Maar allé, stel dat we inderdaad onafhankelijk waren geworden, dan zouden we misschien de geldstroom naar Wallonië gestopt hebben, maar als die mannen hun laten erkennen als derde wereldland, dan moeten we toch elk jaar onze subsidies aanpassen om ze terug van geldelijke inkomsten te voorzien hé.
Ja, in feite is dat een straatje zonder einde, en of ge nu afhankelijk of onafhankelijk zijt, er zal peis ik nog veel water van Wallonië naar Vlaanderen vloeien, voor er daadwerkelijk een oplossing uit de bus komt voor sommige problemen.
Ja, we kunnen er eens mee lachen, maar ik blijf nog met een paar vragen zitten, over de manier waarop het nieuws gebracht is.
Het leunde zodanig tegen de realiteit, dat we er ons misschien allemaal maar eens vragen moeten bij stellen.
Niet over de onafhankelijkheid zelf, want daar zal de gewone man waarschijnlijk niets over te beslissen hebben, maar wel de manier van het nep nieuws echt te doen lijken.
Wat zou er gebeurd zijn, moesten zowel de RTBF als de VRT het nieuws had gebracht?
Wat zou er gebeurd zijn moest het nieuws zogezegd uit Antwerpen gekomen zijn?
Zou de RTBF er rekening mee gehouden hebben, dat ze voor dezelfde prijs voor en tegenstanders naar het paleis lokken, met alle gevolgen van dien?
Volgens mij hebben ze de tekst dat het nep nieuws was, pas ingevoegd naar aanleiding van de vele negatieve reacties.
En dan stel ik mij de vraag, hoever men kan gaan in de journalistiek?
Kan men buiten 1 april, met echte nieuwslezers, nieuws brengen dat als hete hangijzers boven onze hoofden smeult?
Kan men voor een verkiezingsperiode, nieuws brengen over separatisme en tevens neutraal overkomen in de berichtgeving?
Om nog maar te zwijgen van de geloofswaardigheid van het RTBF journaal in de toekomst.
Als men morgen met dezelfde nieuwslezers, een ongeval in de kerncentrale van doel moet naar voor brengen, gaat de mens dan niet eerst twijfelen, terwijl er in zo een geval geen moment van twijfel zou mogen bestaan?
Ja, we kunnen er misschien onze lessen uit trekken, en ook deze reportage zal zijn voor en tegenstanders kennen.
Ik vraag mij soms af, of dergelijke artikels in de Beiaard ook hun plaats zouden vinden, en wat het effect zou zijn.
Wel, ik zal het eens proberen zie!
Vanaf vandaag verklaar ik Lierde Onafhankelijk.
Euh…van wie of wat weet ik niet, maar dat zal ik rap genoeg weten van de man in de straat.


Groetjes chauffeurke

Ja mannekens, we mogen de deur van 2006 achter ons sluiten, want de poort van 2007 staat al op een kier.
’t Is toch wreed hoe rap een jaar de deur uitvliegt hé.
Vaak staan we daar op klokslag middernacht onze wensen uit te brengen voor het nieuwe jaar, en voegen we er de woorden aan toe van: “ ’t zal rap krokusverlof zijn”.
En ja, voor ge het goed beseft staan de klein mannen daar met een boekentas vol krokusverlof aan uw deur.
Ja, in het krokusverlof, zegt ge dan dat het rap Pasen zal zijn, en ook dat ligt binnen de kortste keren met een ei in uwen hof.
En zo gaat het een gans jaar door, van verlof naar congé, tot we weer bij het volgende Nieuwjaar aangekomen zijn.
Awel, tussen al dat verlof, liggen telkens de gebeurtenissen van het voorbije jaar hé.
Vaak zijn we dat op het einde van het jaar al lang vergeten, en weten we niet meer wat we zoal meegemaakt hebben.
Ik heb hier zo eens een jaaroverzicht gemaakt, en ik moet zeggen dat ook 2006 goed gevuld was.
Weet ge nog hoe we in het begin van 2006, Lierde hebben moeten overdekken?
Ha ja, met dienen vogelgriep hé!
Ja, naar het schijnt zou het vogelgriepvirus over Lierde vliegen, en moesten we netten over ons kiekenkot hangen tegen het snot van die niezende vogels.
Jawadde zeg, mijne pa en ik hebben hier nogal gevloekt zenne.
Omdat ons kiekens vaak uitbreken en tot aan de Wassegem lopen, hebben we hier heen en terug 2km netten moeten hangen ppfff.
In de maand maart, werd er daar op het gemeentehuis aangekondigd, dat er in Lierde een belbus zou komen.
Azo schoon volk dat ze daar op die receptie uitgenodigd hadden zeg.
Minister Kathleen van Brempt kwam daar aangereden, en ook den directeur van de lijn.
Maar ook de eerste burger van het land, en tiste en fluite en het gemeentebestuur.
Allé, den belbus was al te klein om al dat volk die daar dienen dag aanwezig was mee te nemen.
Na enige tijd reed ook de lijnbus voorbij mijn deur in Deftinge, en ik moet zeggen dat dit een raar zicht was in het begin.
Ik moet wel zeggen, dat de belbus mij heel wat gekost heeft hoor.
Ja, voor ge op de belbus kunt stappen, moet ge er eerst naar bellen hé.
Dus heb ik mij eerst nog een telefoon moeten kopen hé.
In april reed de Ronde van Vlaanderen dan weer voorbij, en in Parike, zou Lierde haar kandidatuur nog eens promoten om het volgende jaar, “Dorp van de Ronde” te worden.
Jawadde zeg, dat had ge daar moeten zien!
Ludwig Dhose had daar zelfs vuurwerk voorzien op klaarlichte dag.
Dienen mens was daar het spandoek van de Ronde aan het ophangen, toen daar plots een draad van de electriekpaal afschoot.
Door de wind vloog den draad die nog onder spanning stond tegen de paal en de ladder.
De gensters vlogen in het rond, en terwijl iedereen wegstoof, riep Dhose van boven op de ladder “No paniek, giene paniek”.
Ja, dat zijn zo van die momenten die mij bijblijven zie.
De gewone dingen in en om onze dorpen, door en met de gewone mens van bij ons.
Ja, wat hebben we dan nog zoal gehad?
Och ja, een goede zomer hebben we ook gehad, want in feite is hij nog maar juist voorbij hé.
Ja, dit jaar is de zomer lang blijven plakken zenne.
Allé, in juli was het bakken, en het zag er naar uit dat er geen einde aan de zomer zou komen.
Zeker toen ze ons kwamen vertellen dat het klimaat aan het veranderen was, en dat we in de toekomst lange en hete zomers zouden krijgen.
Ik had dus maar direct verlof genomen in augustus, en deze die met mij verlof genomen hebben zullen het wel geweten hebben zekerst!
Ja, een maand water gegoten, om daarna het zomerse weer verder te zetten tot in november.
Maar allé, we mogen niet klagen hé, we moeten ook af en toe eens aan onze boeren denken die op wat water zaten te wachten.
Ja, wat hebben we nog allemaal gehad tijdens 2006?
Ja, ik zou het nog vergeten, de inhuldiging van “ Den Dikke van sesjans”.
Amai azo een schoon standbeeld dat ze daar gezet hebben in sesjans.
In feite is het, het kleinste dorp van Lierde, en daar zetten ze potverdekke het grootste standbeeld.
Ja, een prachtig boerenpaard, dat in bronstige kleuren vereeuwigd is.
In feite is het een deel geschiedenis van het boerenpaard, waar we met enige trots kunnen naar kijken.
Ja, in Deftinge moet er ook nog een standbeeld komen, maar volgens mij staat de sokkel er al, en den dienen is veel kleiner dan in sesjans zenne.
Misschien wordt het een bronzen duif, om de duivensport te vereeuwigen, of een vink.
Hoewel het ook een bronzen mol kan zijn, want die zitten daar potverdekke grote hopen te graven rond dienen sokkel.
Och…we mogen niet ongeduldig worden, misschien komt er in 2007 wel iets te staan.
Ondertussen, hebben we in 2006 toch de aanleg van de fietspaden mogen meemaken.
Ja, dat is een goede zaak.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt voorstander ben van het groen vol te bouwen of beton te leggen, maar een fietspad hadden we wel nodig.
Ook in onze kleine dorpen, neemt het verkeer toe, en een fietspad brengt toch wel veiligheid voor kind en volwassene.
Zowel voor schoolgaande jeugd als voor de ontdekkingsreiziger die door onze dorpen fietst.
Wat we in 2006 ook mochten doen, was gaan kiezen.
Ja, we mochten een bolletje rood maken, voor een nieuw gemeentebestuur te kiezen.
Ik dacht eerst dat het modernisme zich had doorgezet naar ons landelijk Lierde, en dat de computer zijn intrede had gedaan om ons bij de verkiezingen te helpen, maar nee hoor, gewoon potlood en papier.
Ik heb daar nog moeten een gom vragen, want ik had in al mijn euforie, twee maal voor dezelfde gestemd.
Ja, het was weer een jaar vol gebeurtenissen, en ieder ziet een jaar op zijn manier voorbijgaan hé.
Soms met een lach, en soms met een traan.
Tussen de gebeurtenissen van de gemeente, heeft ieder van ons zijn eigen jaaroverzicht.
Soms gelukkig en anderen dan weer met verdriet.
Soms met een geboorte, soms met het verlies van een dierbare.
Vaak lijken de gebeurtenissen zo banaal, hoewel ziekte dan weer een domper zette op een deel van het jaar.
Vaak leven we ons eigen jaaroverzicht, en af en toe leven we ook mee met het jaaroverzicht van anderen.
Het nutteloze geweld doet ons soms even stilstaan, dat het in de maatschappij gebeurd, waar we dagelijks in wandelen.
Agressie en moorden stoppen plots het jaaroverzicht voor sommigen, daar, waar het voor de nabestaanden een pijnlijke terugblik wordt.
Vandaag staan we terug op de grens van het oude en het nieuwe jaar.
Met het terugblikken op het oude jaar, wil ik ieder van u, mooie en gezellige feestdagen wensen.
Een jaar, waar men de gezondheid mag meedragen in de volgende 365 dagen.
Maar ik wil tussen mijn wensen ook even gebruik maken om ieder van u te danken.
Namen noemen, zou het risico te groot maken om iemand te vergeten, en dus dank ik iedereen die ons Lierde groot maakt.
Ik stuur ieder van u dan ook mijn allerbeste wensen en een gelukkig Nieuwjaar.


Groetjes chauffeurke

Amai mijne frak, ’t is toch niet gemakkelijk schrijven, als ge zo uw armen rond uwe buik moet wringen om aan uw klavier te geraken.
Ja, den overschot van de kalkoen heb ik in de kelder gezet tot volgende kerst, en van het nieuwjaarsmenu was er toch niet veel meer over.
Een gans jaar zit een mens goede voornemens te maken van ik zal eens aan mijne régime beginnen, zodat ik terug in mijn broeken van 2005 kan, maar het nieuwe jaar is nog maar bezig, dat ik al naar de kleermaker heb kunnen bellen met de wensen voor 2007, en ook de wens er een knoopsgat bij te maken ppfff…
Zelfs de doktor hoorde mij zuchtend het nieuwe jaar binnen stappen, maar hij wist zeker dat het geen “magerzucht” was.
Ik moet toegeven, dat ik de beloftes voor mezelf nog moeilijk kan nakomen.
Ik ging in 2006 terug wat sporten en vooral op mijn voeding letten.
Ik ging meer bewegen, en wat meer gaan reizen.
Wat het sporten betreft, wou ik een gans jaar goedmaken op één dag.
Dat wil zeggen dat ik met mijne fiets tot voorbij Ath was gereden, en dat het al bijna avond was, toen ik in Deftinge van mijne “vélo” viel op tien meters van mijn deur.
Op mijn voeding was ik ook gaan letten, en vooral producten gekocht zonder vetstoffen.
Maar ik denk dat dit een averechts effect had op mijn lichaam.
Ja, ik at van alles het dubbele omdat er toch geen vet in zat, tot op den dag dat er daar in de straat ne kleinen tegen zijn moeder zegt: “kijk mama, precies ne grote eekhoorn”!
Ja, mijn kaken en mijnen buik stonden zodanig bol dat ik precies al gehamsterd had tot 2008.
Nog een geluk dat ik een paar jaar geleden mijne paardenstaart heb laten knippen, of ik was het helemaal geweest!
Wat het bewegen betreft, was het ook al een fiasco.
Voor mijn werk beweeg ik wel enorm veel, maar dat is dan met de wagen, en veel vermageren doet ge daar niet af hé.
Er bestaan zelfs geen statistieken van hoeveel calorieën een mens zou verliezen met het openen en sluiten van zijn deur of kofferdeksel, dus zal het wel de moeite niet zijn.
En eens ik de wagen buitenstap, is het op weg naar de zetel voor de computer.
Hem aanzetten vraagt ook al niet veel energie, en woordelijk op het internet reizen brengt ons bij mijn laatste voornemen, waar ik in feite ging reizen in de virtuele wereld zonder echt een voet buiten te zetten.
Hoewel het schrijven mij niet alleen dichter bracht bij alles wat met de schrijfwereld te maken heeft, bracht het mij ook dichter bij de mens.
Een schrijver kan met woorden naar de mens stappen, zonder dat hij fysiek aanwezig is.
De schrijfsels zijn in feite de fysiek van de schrijver, en zoals in het gewone leven, moet men de mens, of moet men hem niet.
Ja, in feite moet een schrijver niet echt op régime gaan, want hij kan gewoon zijn woorden slank voor ogen brengen, terwijl hij zich verschuilt achter een typetje.
En als ik dan toch eens op wandel ga in ons landelijke Lierde, dan hoor ik soms achter mij fluisteren: “ is dat chauffeurke, hij ziet er gans anders uit dan dat we hem lezen”.
Sommigen gaan dan in détail, en voegen er nog aan toe: “ ik dacht dat hij magerder was en groter”.
En zo sluit ik telkens mijn jaren af als kleinen dikken, en moet ik telkens opnieuw voornemens maken voor het nieuwe jaar.
Ja, ’t is niet gemakkelijk een mager jaar te hebben als ge met de beste bakkers en beenhouwers in uw streek zit hé.
Och…misschien ga ik mijn lettertype wat aanpassen en het dikker of vetter op papier zetten, zodat de mensen een beter beeld krijgen.
Maar ja, voornemens moet men voor zichzelf maken, en niet voor een ander.
En terwijl ik een gans jaar de tijd heb gehad om erover na te denken welke voornemens ik nu zou maken voor 2007, die zit ik hier nog steeds met dezelfde vraag.
Soms denk ik even over de gemoedstoestand, en dan zit ik mij steevast af te vragen, of ik er nu een ernstig jaar zou van maken, of gewoon het onnozele manneke zijn gang laten gaan.
Meestal zijn het de ernstige beelden van het jaaroverzicht op tv, die mij vertellen dat het er al te serieus genoeg aan toegaat.
Vaak zie ik zelfs dat het ernstige zelfs niet meer serieus wordt genomen.
Ja, ik zeg het vaak, we leven in een omgekeerde wereld.
Niemand neemt het voornemen om tijdens het jaar een moord te plegen, en toch krijgen we elk jaar een portie bloedvergieten op het scherm.
Geen film, maar harde realiteit!
Niemand heeft het voornemen om iemand te laten verhongeren, maar elk jaar zitten we aan een goedgevulde tafel naar de beelden te kijken, waar in een uitgemergeld lichaam, twee grote zwarte ogen naar ons zitten te staren.
Niemand neemt voornemens, om ziek te worden of gekwetst.
En toch zijn ze er elk jaar de trieste berichten.
Ik denk dat ik ga proberen om af en toe een lach te brengen in onze ernstige wereld.
Ja…het is een voornemen zoals een ander, en ook dat weet ik niet of het telkens zal lukken.
We kunnen maar proberen, het voornemen nemen is op zichzelf al een goede zaak, want anders staat ge daar volgend jaar zonder iets.
Ja, stel dat ge geen voornemens neemt, zou de wereld er dan anders uitzien?
Als ik zo eens naar de voorbije jaren kijk, dan denk ik dat een voornemen zoiets is dat men zijn eigen wenst, zonder er echt een verplichting aan vast te binden.
Och…weet ge wat, ik laat alles gewoon op mij afkomen, en zie wel volgend jaar wat ervan is geworden.
Misschien passen onze voornemens niet altijd in het jaaroverzicht, en zouden ze dat ook beter op een ludieke manier brengen.
Awel, binnenkort kunnen we zoals elk jaar naar het jaaroverzicht gaan kijken in ons eigen Lierde hé.
Ja ja, ’t spelleke van Lierde heeft ook terug een jaaroverzicht gemaakt.
Een jaaroverzicht van en over mensen en gebeurtenissen van bij ons.
Awel, ik moet zeggen dat ik verleden jaar bijna ne kilo vermagerd was van zodanig dat ik daar zat te schokken van het lachen.
Ja, in Lierde kan een mens nog eens lachen met euh….awel met de mens hé.
Ja ja, ga maar eens kijken, want misschien passeert ge daar ook wel de revue.
En wie weet leest ge nog juist op tijd de Beiaard, om te lezen dat ge ook op 5 januari naar de magische nachten in Geraardsbergen kunt. 
Dan moet ge zeker tussen 20 en ? eens binnenstappen in de Erfzonde, waar drie woordenkunstenaars aan de bak komen, samen met een verkleed kieken uit Deftinge.
Verleden week waren ze zelfs uit Nederland gekomen, want ’t was gratis hé.
Maar ik kan mijn tekst niet afsluiten, zonder ieder van u het beste te wensen voor het nieuwe jaar.
Wat jullie voornemens ook zijn, ik wens jullie alvast een mooi, gelukkig en gezond nieuwe jaar.
Een jaar vol lachende gezichten om de vier jaargetijden aan elkaar te knopen tot aan onze volgende wensen of voornemens.


Groetjes chauffeurke

De verkiezingen zijn al een tijdje voorbij, en met het begin van het nieuwe jaar gingen ze ook in ons landelijke Lierde het gemeentebestuur installeren.
Curieus als ik was, ben ik dan maar eens gaan kijken hoe dat juist in zijn werk ging.
Bij het binnenkomen ging het er nog losjes aan toe, en werden de wensen voor het nieuwe jaar uitgewisseld, maar om 20u kon de installatie beginnen.
Jawadde zeg, azo een saaie bedoening!
Ik dacht dat er daar wat ambiance zou zijn, maar dat is allemaal wreed officieel zenne.
Ja, en wat doet een mens als hij zich verveelt, hij begint op detailles te letten hé.
Zo had ik bij het binnenkomen al gezien dat ze in Lierde niet nutteloos met de centen smijten.
We hebben een schone raadszaal met een grote tafel in U vorm, maar aan accessoires wordt geen geld verspild.
Ja, de naamkaartjes van de verkozen leden, waren gewoon op een stuk karton geschreven.
Precies of ze hadden een kartonnen doos waar ooit een taart inzat, gerecycleerd tot naamkaartje.
Op één van de kaartjes zat zelfs een rode kleur, het had dus een kriekentaart kunnen geweest zijn, of anders misschien wat lippenstift.
Awel dat vond ik een goed gedacht zie, niet teveel geld geven aan chi chi, maar sparen voor de burger.
De secretaris mocht dan weer al zijn documenten achter hem op de grond leggen, want aan een bijzettafel hadden ze ook bespaard.
Om nog maar te zwijgen van de accessoires die bij de geheime stemming hoorden.
Er was daar vlug een stuk van de kerststal tegen de muur gezet om discreet en in volle geheim uw stem uit te brengen, en op tafel werd dan een keukenhanddoek gelegd om de zware kist op te zetten, waar de stembrieven moesten gedeponeerd worden.
Om nog maar te zwijgen, dat het de eerste schepen was die daar het potlood moest scherpen op ouderwetse wijze.
Nu wou dat toch wel lukken zekerst, dat er daar al bij de eerste stemming een paar blancos en ongeldige stemmen tussen zaten.
Amai mijne frak, ze zaten daar al met niet teveel aan tafel, en dan zitten er nog blancos en ongeldige stemmen tussen.
Volgens mij moet dat aan dat potlood gelegen hebben!
Ja, als de punt van uw potlood afgebroken is, kunt ge niet anders dan blanco stemmen hé.
Maar allé, nadat de stemmen geteld waren, konden de officiële documenten opgesteld worden, en dat duurde wel een tijdje.
Ik denk dat de typmachine uit dezelfde periode van de kerststal dateerde.
Opgelet, ge hoort mij hier zo af en toe eens lachen met ’t één of ’t ander, maar dat is om mijn schrijfsel niet zo saai te laten lezen hé.
Op het werk en de installatie hoort ge mij geen slecht woord zeggen hoor.
Nee nee, integendeel, alles verliep zoals het hoorde.
Zelfs de mensen die hun al jaren kennen, en in de straat met de voornaam of bijnaam genoemd worden, werden hier met hun titel aangesproken.
Nee, ’t was niet van: “ Tiste geef mij dat water eens aan”, of van, “ Rudi mag ik uwe blauwe stylo eens lenen”.
Nee nee, Meneer de burgemeester, secretaris, voorzitter, schepen en gemeenteraadsleden waren de titels waarin ze herdoopt werden.
Ja, het hoort nu éénmaal zo, en in feite is het niet slechter dat ze aangesproken worden met hun titel als ze in functie zijn hé.
In elk geval, ik moet zeggen dat er veel volk was komen opdagen voor de installatie van het gemeentebestuur.
Alle stoelen waren bezet, en stil zat de kijker te luisteren, alsof het de zevende dag was.
Ik had mij daar dan maar aan een lege tafel gezet, en ik moet zeggen dat ik daar een heel goed overzicht had.
Eerst dacht ik nog dat het een bureau was voor vertalers, maar in Lierde hebt ge dat niet echt nodig hé.
Nee nee, die van Deftinge verstaan het dialect van “Molierde”, en dus zijn dat weeral kosten gespaard.
Ja, ik moet zeggen dat als ik zo alle détailles bekijk, we toch een zuinige gemeente zijn hé.
Wat mij wel opviel, is dat die mannen daar water zaten te drinken aan tafel.
Allé, niet dat er iets verkeerd is met water drinken, maar ik dacht om het zuinig te houden, dat ze het water ook uit onze streek zouden gaan halen.
Awel nee, ze rijden er potverdekke achter in de Ardennen.
En zeggen dat ze hier in de Top bronnen al van 1906 aan het bottelen zijn om alles schoon in die flessen te krijgen.
Ja, misschien is er wel een reden voor hé.
Wie weet is het niet naar aanleiding van die reportage over de Vlaamse onafhankelijkheid, dat wij ons water in Wallonië gaan halen, en ons water wordt dan weer geëxporteerd naar het Franse landsgedeelte hé.
Ja, ne mens leeft nu eenmaal van eten en drank, en dat zijn wel zaken waar we op letten, en waar we nog eens voor naar buiten komen.
Ik denk dat de meeste aanwezigen niet alleen gehoopt hadden op de installatie van het gemeentebestuur, maar ook op een receptie om de goede installatie te vieren, en tevens op het begin van het jaar het glas te heffen.
Maar op het einde van de zitting, werd er nog een speech gehouden door alle partijen, en daar heb ik mijn oor nog eens naar te luisteren gelegd.
De burgemeester streefde naar een goed en constructief beleid voor Lierde en Lierdenaar.
Een beleid waar ons landelijke karakter zou mogen behouden blijven.
Een beleid in het belang van de Lierdenaar.
Hij sloot dan nog af met te zeggen dat er geen receptie voorzien was, en daar riep er toch wel ene “oooch..” in de zaal.
Maar de andere partijen wilden ook nog iets zeggen, en dus nam Johan Persyn ook nog even het woord, om te zeggen dat zijn partij een constructieve en stevige oppositie zou voeren, en dit ook in het belang van de Lierdenaar.
Maar hij voegde er wel aan toe, dat zij wel een receptie hadden voorzien.
Hij had de champagne al warm gezet tegen de verwarming, en legde er toch even de nadruk op dat het “champieter” van de wereldwinkel was, en wou dat ook even als punt zien op de volgende vergadering.
Ik ben dan maar rap even gaan proeven, en ik moet zeggen dat hij niet slecht was.
Naar het schijnt ook veel goedkoper, dus kan dat ook de reden zijn waarom ons water uit Wallonië komt hé.
Guy Depraetere nam ook nog even het woord voor zijn partij, en ook hij had het over een stevige oppositie in het belang van de Lierdenaar.
Awel, in feite moet ne mens maar juist de rode draad onthouden in een verhaal, en dit zonder naar één partij te willen wijzen hé.
Elke partij had het over een beleid voor en in het belang van de Lierdenaar.
Dus kan ik maar besluiten dat iedereen zich zal inzetten voor onze landelijke gemeente (dorpen) en de mensen die er wonen.
Allé, we hebben blijkbaar goed gekozen, want iedereen is akkoord.
In feite zitten we nu de volgende zes jaar met twee partijen hé.
Aan de ene kant het gemeentebestuur die moet presteren, en aan de andere kant de Lierdenaar die er moet opletten of ze presteren.
Och…we moeten het ons niet te moeilijk maken, want iedereen heeft zo zijn wensen, en met meer dan 6000 inwoners weten we ook wel dat het niet mogelijk is om alles op zes jaar volgens de wens van ieder van ons te laten verlopen.
Als iedereen zijn steentje bijdraagt, dan komt het zeker in orde.
Ja, ook de Lierdenaar kan zijn steentje bijdragen hoor, allé ik neem maar een voorbeeld.
Men zou bv zijn steengruis naar het containerpark kunnen brengen, in plaats van het hier beneden in de gracht of het veld te deponeren hé.
Ja, het nieuwe containerpark opent bijna zijn deuren, en dan komt het zeker in orde.
Maar allé, ondertussen was het al laat geworden op het gemeentehuis, en was het tijd om daar de deuren te sluiten.
Ik reed dan via de kartuizerpoort naar huis, en daar aan de kerk sta ik daar om middernacht toch wel in een file zekerst!
Ja, ik weet wel dat het niet de rechtstreekse weg naar Deftinge was, maar ik wou genieten van de nachtelijke stilte van onze dorpen hé.
Amai mijne frak, dat was daar in een café aan de kerk nog vollen bak!
Naar het schijnt was het daar om de eerste werkdag te vieren.
Awel ik moet zeggen dat Lierde leeft, en dat ze op geen werkuur kijken hoor.
Nee nee, ze waren daar nog duchtig aan het vergaderen, en ik ben dan ook maar wat gaan werken hé.


Groetjes chauffeurke

Als een mens zo eens in ’t straat loopt, en hij komt toevallig iemand tegen, dan moet ge toch weten over wat te klappen hé.
Meestal begint het met de vraag “en hoe is ’t nog met u”, om dan meestal te eindigen over het weer.
Ja, dat zijn de grote klassiekers in de straatgesprekken als er geen verkiezingen zijn.
Awel, de laatste tijd kunnen we potverdekke elke dag over het weer klappen.
Och…er is wel altijd kritiek te geven hoor!
Vandaag is het te warm, en morgen te koud.
De aarde warmt op, en daar gaan we de fout rap bij een ander leggen om zeker niet in een slecht daglicht te komen, want ge weet maar nooit dat ge tegen ne groene aan het klappen bent.
We hebben de zomer kunnen rekken tot in december, en dan is het nog niet goed.
Vroeger zaten de mensen te klagen van hun stookkosten, en dat hun lippen aan het slot van de wagen gevroren waren tijdens een poging om alles te ontdooien.
Ja dat waren nog eens winters, waar is den tijd, dat in 1986 mijn varken dood vroor.
Ja ja, chauffeurke had ooit een varken om vet te mesten, maar het was al ingevroren voor ik het had kunnen slachten.
Ik had mijn varken “Markies Léon Charles “ genoemd, om toch iets van adel in huis te hebben, en vooral naar mijne chef die ik zo goed afkon.
Maar tijdens de winter van 86 had het niet alleen blauw bloed zoals de adel het wil, maar zagen ook de varkenspoten en zijne krulstaart blauw.
Naar het schijnt zijn de seizoenen aan het opschuiven, en begint de wereld vierkant te draaien.
Allé, neem nu de laatste stormen!
Op zee een 12 beaufort gemeten, wat gelijkstaat met orkaankracht, en in het binnenland kwamen we ook aan 9 beaufort.
Ja, de storm raasde over onze kleine dorpen!
De bronzen manen van “den dikke van sesjans” wapperden als wimpels, en op de watermolenbeek sloegen de golven bijna tegen de brug.
De storm gebruikte sommige dorpen als muziekinstrument, en floot zo een paar deuntjes door de kartuizerpoort in St-Martens-Lierde.
En de hanen op de kerktorens, konden niet rap genoeg hun gat draaien om te zien vanwaar de wind nu juist kwam.
Ja, naar het schijnt zou het één van de zwaardere stormen geweest zijn, die onze contreien te verduren kregen.
En als de storm dan gaat liggen, dan komt de mens terug naar buiten.
Eerst om de schade op te nemen, en daarna het gesprek over het weer aan te gaan met één of andere passant.
Zelfs dat is tegenwoordig een soort competitie geworden.
De één wil niet onderdoen voor de andere hé.
Als er drie dakpannen afgewaaid zijn, dan is het best van te klappen over een half dak.
Dat klinkt erger, en tegen dat het verhaal de ronde van het dorp gedaan heeft, zit ge dakloos volgens de laatste vertellers.
Ondertussen staan onze monumenten al eeuwen de weergoden te trotseren, en is het klappertanden van de dakpannen op één of andere schuur de normaalste zaak.
Lierde ligt er nu éénmaal landelijk bij, en de mens kan niet anders dan de weergoden toe te laten hé.
Hier iets verder in de kouter hebben ze met de oogst een modern monument neergezet.
Een metershoge constructie van hooi of stro, en dat hebben ze schoon ingepakt in plastiekfolie.
Ik dacht eerst dat het S.M.A.K hier een nieuwe tentoonstellingsruimte had geopend, of dat Lierde uitgeroepen was tot cultuurdorp van het jaar, maar nee, het is doodgewoon een manier van de oogst op te slaan.
Awel, met de laatste storm is de plastiek losgekomen, en ziet ge van ver dat er beweging in het kunstwerk zit.
Het is soms eigenaardig, hoe oude constructies stand houden tijdens zware stormen, daar waar de nieuwe al vlug een paar pluimen verliezen.
En over pluimen gesproken, mijn kiekenkot staat ook nog recht!
Ja, ik moet zeggen dat mijne pa ook steeds werkt met oude materialen, en op een ambachtelijke manier hé.
Ja, waar is den tijd van vroeger hé.
We zitten nu wel te klappen over dienen storm, maar met dubbel glas en een perfecte isolatie is daar niet veel meer van te merken.
Vroeger moest het zelfs niet stormen!
Nee, dan lag ik in mijn bedde dood van schrik te luisteren hoe de wind zijn deuntjes floot tussen de kieren van deur of raam.
En in de gang voelde je zelfs hoe de koelte op je schouders viel, en hoe de wind door je haren blies door de dakpannen van de zolder.
Er was zelfs een jaar, dat er op onze zolder sneeuw lag, omdat de stofsneeuw gewoon onder de dakpannen werd geblazen.
’s Morgens waren er op mijn kamerraam mooie ijstekeningen te zien, en onderaan schreef ik dan mijn naam alsof ikzelf de kunstenaar was.
Buiten kraakte het gras onder je voeten, en in een zinken emmer stond een grote klomp ijs.
En daar waar we vroeger water dronken van de pomp, daar was het dan tevergeefs pompen, want alles was bevroren.
Ja, zelfs in de stal stonden de glazen flessen met een ijslaag.
Och…de weergoden geven mij de kans om eens terug te blikken naar vroeger, en dat is een enorme waarde.
Of het weer door de jaren veranderd is, of dat het plots unieke weersverschijningen zijn zou ik niet durven zeggen.
Als ik vroeger mijnen bompa hoorde praten, werd er niet gezegd dat het weer aan het veranderen was, en was het dan eens een jaar van extremen, dan moest de mens er maar tegen kunnen.
In de zomer stonden de boeren ook onder de brandende zon te oogsten.
De jonge gasten kwamen helpen in hun bloot vel, om ’s avonds met een rode rug aan tafel in een dikke boterham te bijten.
Maar de echte boeren hielden hun hemd aan, en na een paar sikkelslagen veegden ze hun zweet aan de mouw van hetzelfde hemd.
In de winter deden ze een paar scheppen kolen op de stoof, en af en toe staken ze hun voeten tegen de stoof tot hun kousen begonnen te dampen.
Ze lieten de stoof uitbranden, en kropen ingeduffeld of met een warme waterkruik in het bed.
En ondertussen gierde de wind tussen de spleten, en maakte kunstenaar winter zijn ijstekeningen.
Ja, waar is den tijd.
Vandaag giert de wind wel, maar de ijstekeningen blijven achterwege.
’t Is zelfs wreed warm voor de tijd van het jaar.
Ja, het is al een paar jaar op rij, dat we een weersverandering zien, maar of daarom alles gaat veranderen?
De geleerden praten over het weer in termen die we niet altijd verstaan, en als we dan al eens iets verstaanbaar opgevangen hebben, dan is het om schrik van te krijgen.
Ja, de vraag is wat we nu juist willen hé.
De mensen willen een warme zomer, en trekken zelfs naar de heetste landen op vakantie.
Anderen kunnen dan weer niet tegen de warmte, en zitten een ganse zomer onder de parasol.
Sommigen willen een echte winter, met een witte kerst en bevroren meren waar ze de schaatsen kunnen onderbinden.
En anderen houden niet van de kou, en willen de stookkosten beperken, en kijken telkens uit naar een zachte winter.
Voila, hier zitten we weer met het probleem dat we telkens ontmoeten bij de mens.
Goed doen voor iedereen is onmogelijk, en daarom zullen de weergoden zelf af en toe aanpassingen doen zekerst.
Och…het weer is altijd een wreed spel geweest in de volksmond, gewoon omdat iedereen het anders aanvoelt hé.
Ik zou zeggen, laat de zon schijnen voor iedereen, en het mag af en toe ook eens waaien.
Nee, over het weer moeten we in Lierde zeker geen spel maken!
Integendeel, Lierde heeft zijn eigen spel.
Ja, “’t spelleke van Lierde” doet het ook af en toe eens stormen, met lachbuien tijdens het jaaroverzicht.
Wedden dat er daar in “Molierde” zal gezweet worden tijdens de storm!


Groetjes chauffeurke

                                      Er was eens…

Toen ik onlangs bij den beenhouwer stond te wachten, trekt er daar ineens ne kleinen aan mijn mouw.

-         Dag chauffeurke, ik moet u eens iets vragen.

-         Euh…jamaar voor gekapt en trippen moet ge bij die madam achter den toog zijn hé.

-         Nee nee, mijn mama leest elke avond één van uw schrijfsels voor als ik ga slapen, maar ik kan daar geen oog van toedoen.

-         Ja manneken, dat is serieuze zever, en dat is normaal dat ge daar niet kunt van slapen hé.

-         Maar zou ge dan voor ene keer geen sprookje willen schrijven chauffeurke, want er zijn waarschijnlijk nog kindjes die van sprookjes houden in Lierde en omstreken hé.

-         Ja manneken, sprookjes dat zuigt ge zomaar niet uit uwen duim hé, maar ik zal eens zien wat ik kan doen.

Ja, ik kan nooit nee zeggen, en om dienen kleine snotter zijn nachtrust te gunnen die heb ik dan maar een sprookje geschreven hé.

Och…misschien houden volwassenen ook wel van sprookjes, en slapen ze er ook beter van.

Vaak gaan sprookjes over prinsen of kabouters, en dus moest ik even mijn fantasie laten werken om het geloofwaardig te brengen hé.

Euh…wat ik ook nog moet melden, “iedere gelijkenis met bestaande personen is louter toeval”.

Er was eens…lang geleden, een wreed schoon en groot kasteel.

En in dat grote kasteel, woonden een koning en een koningin met hun drie kinderen

Twee prinsen en een prinses liepen er in de lange gangen, en speelden en ravotten in het grote park.

Maar in feite waren ze afgesloten van de buitenwereld, en vaak stonden ze te kijken op de grote muur die het park omringde.

Het was de grens met de buitenwereld, waar andere kinderen speelden.

Soms maakten de koning en de koningin zich ongerust dat hun kinderen moesten opgroeien in een andere wereld.

Ja, als prins en prinses, moet je natuurlijk met schoner en groter speelgoed spelen, want anders kan je evengoed een gewoon kind zijn .

En hier in het grote kasteel was het niet anders!

Ze picknickten op een groot laken, in de schaduw van de serres en de hoge bomen.

Maar af en toe gingen de prinsen en de prinses ook op bezoek bij een tante en een nonkel in een ander groot kasteel, en daar was de opvoeding veel strenger.

Tante Fabi at een Ola ijsje, terwijl nonkel Bou de wijn dronk.

Prins Lo – Rent zat hem daar te vervelen voor de open haard, en was aan het wegdromen naar later.

Hij droomde van schone auto’s en moto’s, en van mooie prinsessen die een boontje voor hem hadden.

Maar de prins stond niet echt stil, dat een prinselijk leven alleen tussen de muren van een groot kasteel kon, en dat eens er buiten, moest betaald worden zoals ieder van ons.

Het leek allemaal zo gewoon, en dus groeiden ze op als echte prinsen en prinses.

Voor het slapengaan, ging het zoals bij de gewone kinderen, hoewel zij wel telkens iets speciaals kregen.

Zo kreeg de prinses elke avond een rood kruisje voor het slapengaan en kwamen ze bij prins Flup een sprookje lezen over koningskinderen, waarop deze telkens riep, pa hola “kik wil konink wort”.

Toen ze bij prins Lo-Rent aan zijn bedde kwamen, lag deze telkens al te ronken, en was hij al ver in prinsenland.

Maar zoals alle kinderen, groeiden ook de prinsen en de prinses, en na enige tijd volgden ze de weg van de sprookjes die hun vroeger werden voorgelezen.

De prinses volgde de weg van het rode kruisje op haar voorhoofd, kreeg vele kinderen en leefde lang en gelukkig.

Prins Flup kreeg ook een sprookjeshuwelijk, en ook hij vulde de leegstaande wiegjes, waarna hij nog telkens riep “kik wil konink wort”.

Prins Lo-Rent, dat was een ander paar mouwen, want nu iedereen het kasteel uit was, bleef hij eenzaam en verlaten achter.

Het was in die eenzaamheid dat hij soms verdwaalde in de lange gangen, en dat hij droomde van een gewoon leven zoals zijn broer en zuster.

Maar niet getreurd, op een dag kreeg de prins een peperkoeken villaatje voor zijne verjaardag, met lanen zo ver als hij maar kon turen.

De prins leerde al vlug op eigen benen staan, en wist wel van wanten.

Zo ging hij elk jaar met Driekoningen zijn dotatie bij elkaar zingen voor “nen nieuwe hoed”, maar omdat hij geen hoeden droeg, kon hij dus het geld besteden aan andere zaken hé.

Prinsen op een wit paard waren al lang uit de mode, en dus kocht hij maar een wagen zoals iedereen.

Om de eenzaamheid te breken, ging de prins af en toe eens naar een bal, en daar kreeg hij op een dag een glazen muiltje.

Potverdekke, de prins was zo blij, vooral omdat hij het volledige paar had gekregen, en dat er zijn toekomstige prinses inzat.

De prins hield er niet van om in de schijnwerpers te staan, en toch was het juist bij hem dat de fotografen dagenlang stonden te flitsen, zodanig dat de suiker van zijn poort al gaan smelten was.

Maar ook hij kon zich niet blijven verschuilen, en dus moest hij ook wel trouwen zoals een prins.

Jaren had hij in het donker van de eenzaamheid moeten leven, maar vandaag zag hij eindelijk “Clair”.

De jaren gingen voorbij, en elke dag knabbelden ze een beetje van het peperkoeken huisje.

Toen ook zij twee kleine prinsesjes kregen, riep de prins al op voorhand tegen de fotografen, “ge moet ze niet komen trekken, want ’t zijn toch twee lelijke”

In feite was het een noodkreet uit zijn kinderjaren, en wou hij de pers op afstand houden, om de prinsesjes niet te overbelasten.

Dag na dag, ging het leven voorbij, en de prins besefte maar al te goed dat het leven niet zo prinselijk was als in zijn leven.

Met een paar monden meer, waren de binnenmuren van het peperkoeken villaatje al vlug kaal geknabbeld, en met een paar speculaasdakpannen minder was het ook wreed aan het tochten in de slaapkamers.

Ja, zo een villa is nu éénmaal geen paleis, en omdat het in feite een geschenk was, kon de prins er zelf ook niet teveel gesuikerde verbouwingen aan doen.

Maar een geluk komt soms met een ongeluk, en op een dag waren de vijvers van Tervuren zodanig overstroomd, dat de boten van de marine tot voor de prins zijnen villa kwamen varen.

Potverdekke dat was nog eens een geluk zie!

Uit dankbaarheid, omdat de kapitein zijn schip met het slechte weer in de garage van de prins mocht parkeren, zou hij daar rap eens wat speculaas en peperkoek leveren om een paar herstellingen uit te voeren.

Ja, het klonk zoet in de oren, en de prins stond er niet echt bij stil, dat het in feite peperkoek en speculaas was voor de gewone mensen.

Het peperkoeken huisje zag er al vlug terug netjes uit.

Maar toen op een dag, Sinterklaas vroeg waar zijnen speculaas gebleven was dat op het schip lag, dan gingen de zwarte pieten pas echt aan het dansen.

Jawadde zeg…azo nen ambras dat het daar was.

De kapitein gaf zelfs de prins de schuld, en vertelde dat hij zelf gene speculaas at, want dat hij er buikpijn van kreeg.

Daar zat de prins dan voor de zoveelste maal als zwart schaap, en kon niet anders dan zich beschaamd af te sluiten van de buitenwereld.

Ja, de prins heeft het al lang begrepen,dat prins zijn, alleen kan in een paleis met hoge muren rond.

Maar hoe moet het nu verder?

De prins durft zelfs geen Driekoningen meer te gaan zingen voor zijn dotatie.

En toen kwam er een varken met een lange staart, en was het prinselijke leven niets meer waard.

Moraal van het verhaal:

Ik heb vroeger ook vaak gedroomd van speculaas en prinsessen, en ik heb er rotte tanden aan overgehouden en dotatiegeld betaald voor de prinses.

Het komt er dan op aan, van eens van iets anders te dromen, en je zal zien dat elke droom anders is, vooral deze van de realiteit.

Mensen kunnen een prinselijk leven hebben, maar of prinsen een menselijk leven kunnen hebben…?

Groetjes chauffeurke

                                  Eetfestijn en tombola’s

Toen ik van Brussel naar Deftinge ben komen wonen, waren de magere jaren voorbij.

In ons landelijke Lierde en omstreken, is het nog grote mode van eetfestijnen en tombola’s.

Om de vijf minuten staan ze aan uw deur om een kaart te kopen voor één of andere maaltijd ten voordele van……

En meestal is er dan nog eens een tombola aan verbonden.

Bbq, spaghetti, beenhesp, koude schotel, steak…..

Van sportploeg tot politieke partij.

Van wielrenner tot motorcrosser.

Ge kunt het zo zot niet bedenken, of ze organiseren een eetfestijn of een tombola.

Niet dat er iets mis aan is hoor, want ik moet zeggen dat ik steeds met veel plezier naar zo’n eetfestijn ga.

Het is een onderdeel van sociaal contact hé.

Maar tot over twee weken, lagen er vijf kaarten op mijn kast om naar zo een eetfestijn te gaan.

Omdat ze meestal doorgaan in het weekend, kunt ge u best organiseren hé.

Ge gaat dan eten voor de voetbal van 11u30 tot 12u30 en bij een wielrenner van 13u tot 14u.

’s Avonds gaat ge dan naar het eetfestijn van één of ander politieke partij, en omdat er verschillende partijen zijn, kunt ge ook twee keer gaan eten op een avond.

Landelijk wonen, wil zeggen landelijke kost, en dus staat ge ’s anderdaags al blozen op uw weegschaal.

Ik moet zeggen, dat ik de laatste maanden met een gespannen buikvel sta, dat ik er niet veel meer moet bijduwen.

Onlangs kwamen de jehova’s ook aan mijn deur, en ik moet zeggen dat die mannen niet aandringen.

Ik had bij het openen van de deur direct gezegd dat ik niet kwam eten, en ze vonden dat niet erg.

Ja, het is niet te doen om zo elke week te gaan eten zenne!

Ik moet elke week mijne zetel achteruitschuiven om nog achter mijn stuur te kunnen, en mijne kleermaker is ook bijna zot geworden.

Omdat de meeste middagen en avonden volzet zijn, hebben ze nu ook nog eens het ontbijt ingevoerd.

Jawadde, als ge na zo een weekend naar de markt gaat in Geraardsbergen, en ge moet van aan de Dender naar de vesten achter een sla voor uwe régime, dan kan ik u verzekeren, dat ge boven gene pap meer kunt zeggen.

Op zo een eetfestijn komen ze dan ook af en toe eens rond voor een lot van de tombola, en meestal hebt ge altijd prijs.

Ik moet zeggen dat ik na al die tombola’s al wreed schoon dingen op mijne zolder heb staan.

Maar ik peis dat die mannen ons goed aan het uitlachen zijn.

Na zo een maaltijd waar ik gene pap meer kon zeggen, win ik daar toch wel een boek zekerst.

“ Hoe hou ik mijn gewicht op peil”?

Awel, dat is nu een titel waar ik het boek beter voor de maaltijd had gewonnen.

Maar in feite is zo een tombola nog niet slecht gezien van de organisatoren hé.

Allé, ge wint een badkamermat, of een sleutelhanger, een stylo of een aansteker.

Allemaal zaken die ge niet direct kunt bezigen, of waarvan de kleuren niet passen bij uw interieur.

Dus zet ge alles op de zolder, en na een paar maand komen ze u wel vragen of ge niets liggen hebt voor een tombola.

Ge geeft uwe brol dan terug, en met wat geluk zijt ge een paar weken later terug eigenaar van wat ge zelf voor de tombola geschonken hebt.

Ja, ’t is niet meer te doen de laatste tijd.

Ik durf ook nooit nee zeggen, want ze komen aan uw deur met de woorden, dat het weeral eens een jaar geleden is dat ge nog een kaart gekocht hebt.

Zo zijn ze ook een paar keer aan mijn deur geweest om een kaart te kopen voor een gebakken kieken of een taart.

Ge moest de kaart kopen, en het kieken brachten ze u de week erna.

Ja, ge kunt dan uw verlof of uwe uitstap opzeggen en thuisblijven voor dat kieken hé.

Ik moet zeggen dat ik de laatste keer niet thuisgebleven ben, maar dat zij ook niet blijven wachten zijn tot ik terug was.

Dus geen taart, en ook mijn kieken was gaan vliegen.

Awel ’t zijn straffe toeren.

Ik peis dat ik niet kan achterblijven, en dat ik ook maar eens een eetfestijn moet organiseren.

Ik moet nog juist een reden vinden hé.

Hoewel ik niet zeker ben dat men een reden moet hebben hoor.

Ik zal eens een eetfestijn geven, om eens bij mezelf te kunnen eten, en als tombola, geef ik de prijzen die ik op al die andere eetfestijnen gewonnen heb.

Groetjes chauffeurke

De vuilbak,

Als ik zo eens niet weet wat schrijven, dan kijk ik gewoon rond mij, en neem het eerste voorwerp die ik onder ogen krijg.

Het is dan de fantasie laten werken, en het voorwerp ontleden en beschrijven tussen realiteit en fantasie.

Zo komt een gewoon voorwerp soms tot leven, of laat ons begrijpen, dat er leven schuilt daar waar we het niet altijd merken.

Het voorwerp dat ik onder ogen kreeg, was het kleine vuilzakje dat ik juist had dichtgeknoopt om in de vuilbak te gooien.

Plots kwam de vraag in me op, wat ik zoal weggegooid had deze week.

In feite zit er in de zak, veel stukken keukenrol.

Als ik gedaan heb met koken, kuis ik pannen en potten eerst af met keukenrol, om het vet niet in de vaatwas te laten lopen.

Maar niet alles gaat in de vuilbak.

Ik heb in de garage een paar dozen en zakken staan, om alles te scheiden.

Blikjes frisdrank, lege blikken van groenten of soep gaan in een aparte zak.

Papier, kranten en karton in een andere doos.

Lege flessen staan ook apart, en alles wat schillen zijn, gaan op de composthoop.

Maar hier hebben we het over de lege verpakkingen.

Maar hoeveel volle heb ik al niet weggesmeten?

Vaak ga ik naar de winkel en doe boodschappen voor een ganse week.

Maar na de week, blijft er nog heel wat staan, en is de datum voorbij.

Ik maak dan de koelkast leeg, en soms sta ik versteld van wat ik allemaal moet wegsmijten.

Een half pak jonge kaas, en een paar potjes yoghurt.

De pakjes van bij de beenhouwer zijn zelfs nog niet open geweest.

Een geopend pakje sla, en een paar tomaten die ook hun beste tijd gehad hebben.

Als ik dan nog even op de potten mayonaise of andere sausgerechten kijk, was het ook beter van de pot direct leeg te eten, want éénmaal geopend mindert de versheiddatum zeer snel.

Om nog maar te zwijgen van het aantal sneden brood die ik moet wegwerpen, wegens een penicilline aanslag.

Ja, zo kom ik natuurlijk als een verspiller over, maar in feite heeft het allemaal met mijn werk te maken.

Als ik rond 6u vertrek, is er nog geen winkel open, en na 20u zijn ze dicht.

De zaterdag doe ik dan meestal boodschappen, maar in de week kan het ook gebeuren dat ik zeer laat thuis ben, en dat ik buitenhuis ga eten.

Ach….wat doet het ertoe, mijn kiekens varen er wel bij, en kijken niet naar de datum op de verpakking.

Het is iets dat in onze maatschappij ingeburgerd is, en waar we niet meer opkijken van alles wat we wegsmijten.

Het is vooral als ik door Brussel rij, en de clochards eten uit de vuilbak zie vissen, dat ik terug aan mijn eigen vuilbak denk.

Denken aan wat ik wegsmijt, terwijl anderen naar resten zoeken van een persoon die zich danig dik gemest heeft.

Thuis zitten we vaak te denken van een ander glas te nemen als er iemand uit een bepaald glas gedronken heeft.

En hier drinken ze de resten waar ze niet weten wie zijn lippen er heeft aangezet, en het blikje of flesje in de vuilbak heeft gezet.

Het karton, waar wij onze nieuwe koelkast of oven uitpakken, wordt nogmaals gebruikt als matras door minderbedeelden.

En hoe meer ik naar mijn vuilbak kijk, hoe schaamtevoller ik wordt tegenover een maatschappij waar de eerstvolgende jaren niets zal veranderen.

Straks gaat het zakje in de vuilbak, en volgende donderdag komt de vuilniswagen mij verlossen van mijn schuldgevoel.

De vuilniswagen gaat naar de verbrandingsoven of naar het stort.

En dan zie ik het beeld voor ogen, waar kinderen in bepaalde landen op storten leven.

Elke dag zoekend naar de verspillingen van hun medemens.

De beelden krijgen we vaak op het nieuws, en dat valt dan weer samen met etenstijd.

Kinderen die op een stinkend stort naar eten voor de familie zoeken, terwijl wij smaakvol in onze boterham bijten.

Nee, we kunnen de miserie van de wereld niet oplossen, maar is het nodig van die beelden te tonen, waar een uitgemergelde persoon in fel contrast staat bij mijn vuilzak die op scheuren staat.

Af en toe kijken we naar een benefietavond op tv, ten voordelen van één of ander arm land.

-         Jawadde, ze hebben weer miljoenen ingezameld!

Bij het zien van het bedrag, nippen we nog eens van een drankje, en eten we de resten van ons dessert op.

Het is proppen tot onze maag lastig wordt, maar daar nemen we straks wel een pilletje voor.

Maanden later, zien we terug dezelfde beelden.

Blijkbaar is het geld niet aangekomen bij de personen die het nodig hadden.

Maar bon, wat er ook van is we hebben ons goed hart laten zien, en zetten verder de vuilzakken buiten.

Ik kijk terug naar mijn vuilzakje in de keuken, en sta verbaasd van wat hij mij allemaal te vertellen had.

Hij liet mij even reizen in een wereld waar ik soms aan voorbijloop.

Hij liet me even denken aan zaken die bijna weggegooid waren.

Ik haast mij om het zakje in de vuilbak te gooien zodat het uit mijn ogen is.

In de keuken zit al een nieuw vuilniszakje klaar.

Straks zal ik er mijn eerste resten ingooien van de week.

De start van een nieuwe wegwerpperiode.

Nee, ik kan mij niet vastpinnen op een schuldgevoel.

Straks kijk ik naar een ander voorwerp, en wie weet waar dat mij zal brengen.

Groetjes chauffeurke

’t Is zo met de nieuwjaarsdagen, dat ze op tv vaak één of andere avonturenfilm spelen hé.

Onlangs ging het nog over een schatkaart.

In feite kijkt ne mens naar de film, zonder er echt bij stil te staan, of het nu fictie is of realiteit.

Een mens leeft hem zodanig in, dat men zich binnen de kortste keren laat meeslepen.

Ja, na enige tijd zou je zelfs denken dat je zelf de schatkaart in handen hebt.

Maar bon, nu we het toch over kaarten hebben, ik was gisteren bezig mijn kerst en nieuwjaarskaarten te lezen.

Beste wensen van hier, en gelukkig nieuwjaar vandaar.

Een jaar vol dit en een jaar vol van dat.

Ik moet zeggen, dat het telkens zeer kleurrijke en mooie kaarten zijn.

Af en toe zit er zelfs ééntje tussen dat getypt is, want de meeste zijn nog steeds met de hand geschreven.

Nu wil dat toch wel lukken zekerst, dat er daar gisteren een kaart tussen zat, waar gewoon een paar vlekken op te zien waren, en een kruisje.

Ja, ik kon zelfs niet zien wie ze verstuurd had.

Een kartonnen kaart in twee delen, waar je bij het openslaan direct de vlekken zag staan, en daaronder gewoon een kruisje.

Waren het nu de vlekken van vuile vingers, of zou de vlek de afbeelding van één of ander eiland kunnen zijn.

En wat wou het kruisje dan wel zeggen?

Was het een kruisje, zoals ze op een kaart een zoen of een kus afbeelden, of was het de aanduiding waar één of andere schat lag?

Hoewel er in feite niets opstond, draaide en keerde ik ze langs alle kanten.

Ik was in feite al op zoek naar….

Mijn nieuwsgierigheid liet de andere kaarten staan, en mijn volle aandacht ging naar die kartonnen kaart.

Eigenaardig, was ze was zelfs niet verstuurd in een omslag, en dus kon ik ook de afzender niet lezen, of de plaats waar ze gepost was.

Och…ik zou het misschien ooit wel te weten komen, en stak de kaart in mijn zak.

Toen ik deze morgen de postbode zag komen, haastte ik mij naar buiten met de vraag of hij soms wist van waar de kaart kwam.

-Nee chauffeurke, ik heb er geen gedacht van man.

-Jamaar facteur, ’t is toch raar dat het zo een kaart is met vlekken en een kruisje op.

-Ja, dat zal waarschijnlijk geschreven zijn door ene die niet kon schrijven met vuile vingers, en die getekend heeft met een kruisje hé.

Ja, dat had het ook kunnen zijn.

Terug binnen, gaf ik de kaart een aparte plaats waar ze zeker in het oog bleef.

Eigenaardig, hoe zo een onnozele kaart zonder iets op met een doodgewoon kruisje, meer aandacht trekt dan de anderen.

Telkens ik naast de kast liep, gingen mijn blikken even naar de kaart.

Ze deed in feite mijn fantasie op hol slaan, en ik aanzag ze al vlug als een echte schatkaart.

Ik sloot even de ogen, en de kaart deed me nadenken.

Ze deed mij denken aan de mensen die ik verloren ben, zoals mijn moeder en rogéke, Fido en alle anderen die geen kaart meer zouden sturen.

Eigenaardig hoe de kaart mij deed reizen naar de personen die zo ver van mij vertoeven.

Ze bracht mij plots bij mensen die verhuisd waren en die ik in geen jaren meer gezien had.

Ze deed mij denken aan mijn oudste zoon, die waarschijnlijk nog niet weet dat we 2007 zijn.

Ze bracht mij bij mensen die in volle eenzaamheid als op een eiland verbleven en waar alle contact mee was verbroken.

Ik kon door de vlekken op de kaart mijn eigen bestemming kiezen, want elke vlek had een andere vorm, en kon een ander eiland uitbeelden.

En het kruisje kon betekenen dat het daar was waar ik de personen in mijn fantasie kon vinden, of gewoon dat ze mij een tedere zoen stuurden uit hun verre bestemming.

Plots voelde de kaart warm aan, toen ik aan mijn moeder en alle andere afgestorvenen dacht.

Plots bracht de kaart mij zoveel herinneringen.

De kaart was veel meer geworden dan een gewone kaart.

Ja potverdekke, ’t was een echte schatkaart geworden.

Straks berg ik de andere kaarten op in één of andere schuif, maar deze schatkaart bewaar ik onder mijn kussen ’s nachts.

Ik zal ze bij mij hebben, want ik zou niet graag hebben dat mijn schatkaart gestolen wordt.

Beste mensen, als ge ooit een onleesbare kaart, of één met vlekken en een kruisje in de bus krijgt, gooi ze dan niet weg.

Maar ga even op reis in je fantasie, en je zal zien dat de schatkaart een schat aan herinneringen brengt.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Toen ik gisteren ben gaan slapen, trok ik de slaapkamerdeur dicht, en dook ik onder mijn donskiekens.

Ik was juist het lijstje van mijn dromen aan het aflopen om te zien wat ik nu wel of niet wou dromen.

Och…een droom blijft maar een droom, maar ne mens kan beter over iets plezant dromen hé.

Ik zag daar dromen staan over ruzie en ambras, en dacht nog, als ik daar moet van dromen is het om een ganse nacht wakker te liggen hé.

Dromen over de liefde moet ik nu ook niet meer doen, want ik heb de liefde in de realiteit gevonden!

Maar ik weet niet of jullie zo’n droomlijst hebben, maar ge moet eens kijken wat voor rare titels daar opstaan!

Ik zie daar plots staan:

-Droom van de kuchende mug.

Jawadde azo nen titel zeg!

Awel, ik was zo curieus dat ik dienen droom heb aangestipt.

Omdat ik niet meer moest wakker liggen om verder mijnen droom te kiezen, was ik dus ook rap in dromenland verzeild.

Potverdekke zeg, ik was nog bezig met het deuntje aan het kiezen dat ik zou snurken in mijne slaap, als ik daar plots hoor hoesten.

Ja, dat is verschieten zenne!

Ik luisterde nog eens, en ja hoor, iets later was het weer van dat.

Wat raar was, eerst kwam het gehoest van boven mijne kop, en dan van tegen de muur.

Ik trek daar in mijnen droom aan het koordje om het licht aan te steken, en terwijl ik zit te zoeken of er daar ene onder mijn bed zit te hoesten, hoor ik plots terug hoesten boven de kleerkast.

Ik daar rap uit mijne nest en daar op die kleerkast gesprongen.

Maar toen ik op de kleerkast zat, kwam het gehoest van tegen de verwarming.

Potverdekke, dat zal toch gene onzichtbare zijn die hier in mijn kamer opgesloten zit zekerst?

Ik was terug van de kleerkast gekropen, en stilletjes op zoek gegaan, als ik daar plots tegen het raam terug hoor hoesten.

Ik wreef eens in mijn ogen, en zie ik daar toch wel een mug zitten zekerst.

Ik dacht ze eerst ne klop te geven, zodat ze geen ganse nacht zou zoemen boven mijne kop, maar nu begint die daar toch wel te hoesten zekerst.

-Euh…wat is dat hier, een mug die hoest, dat heb ik potverdekke nog nooit gezien!

-Ja chauffeurke, er zijn geen seizoenen meer hé…..hoest kuch…hoest.

-Hoe…gij kunt niet alleen hoesten, maar ook klappen?

-Vaneigens gij…hoest…in uwen droom kan iedereen toch klappen?

-Euh….allé dan, dan kan ik u ook vragen waarom gij hier zo zit te hoesten, kunt gij potverdekke niet zoemen zoals iedere mug.

-Ik zou wel willen chauffeurke, maar ik heb een valling opgescheerd (opgedaan), en ik zit met een klein zoemstemmetje, en moet alsmaar hoesten.

-Jamaar ge moet u verzorgen hé!

-Och…chauffeurke, met de klimaatsveranderingen, is het geen leven meer hé.

-Vroeger konden we nog eens lachen als mug, als we zo een ganse nacht iemand konden wakker houden, maar nu zit ik hier met rillingen op mijn vleugels en is het plezante eraf hoor.

-Jamaar ge moet de moed niet laten zakken hé.

-Hoest…kuch…nies…zoem…kuch

-Allé, kan ik iets doen?

-Ik heb dorst.

Ik nam de mug op en zette ze bij het raam waar ze van een druppel kon drinken die naar beneden liep van de condensatie.

Maar ze zag zo bleek, dat ze zelfs de kracht niet meer had om iemand te steken.

Ik zag in die kleine natte oogjes dat ze haar eigen gezoem miste.

-Chauffeurke, kunt ge het licht niet uitdoen, want het doet zeer aan mijn ogen.

-Euh…ja, kan ik nog iets doen?

-Liefst niet te luid praten, want ik heb zeer aan mijne kop.

-Jamaar, gij zijt nogal een straffe, als gij hier ne ganse nacht rond mijne kop zoemt, heb ik ook zeer aan mijne kop.

-Ja, maar dat is het leven hé, we zijn er om te zoemen.

-Weet ge wat, ik heb daar in mijn kast nog een fles staan die ik in een andere droom gekregen heb van een tsee-tsee vlieg, en daar zult ge goed van slapen.

-Nee nee, ik moet niks hebben van een ander, ’t zal morgen wel beter gaan.

Ik had de mug op mijn hoofdkussen gezet, en de ganse nacht zitten mijnen asem blazen in haar richting om haar warm te houden hé.

Ja, dat van dienen warme adem had ik eens gezien in ne kerststal hé.

Toen deze morgen mijne wekker afliep in mijn dromen, sprong die mug daar toch wel ineens recht zekerst.

-Zoem….zoeeeeeem….bzzzzzz….zoembzzzzzzzzz

-Awel awel, wat krijgen we nu?

-Ja, bzzzzzzzzz ’t is al veel beter chauffeurke.

Ik stak het licht aan, en ze vloog tot op de kast, waar ze in het licht van die mooie schaduwen vormde op de muur.

Ik keek bewonderend toe, want het is niet elke dag dat ge een mug ziet dansen in het licht hé.

Ineens begint ze haar daar te rekken en te kronkelen, dat er daar hare schaduw nen olifant op mijne muur tekende.

-Awel merci, gij kunt er nogal wat van zenne

-Bedankt voor uw goede zorgen chauffeurke, dank zij u kan ik volgende nacht weer boven uwe kop komen zoemen.

-Hélaba, ge gaat gij just niks, ik heb nu al ne ganse nacht wakker gelegen om u te verzorgen.

-Jamaar chauffeurke, een mug is er om te zoemen hé.

-Euh…ja dat is ook waar, maar moet dat juist boven mijne kop?

-Nee ik kan het ook op het plafond of op de muur.

-Jamaar dan ben ik ook wakker hé.

-Ja, dat is het leven hé, en daar kan ik ook niks aan veranderen zenne, ook niet in uw dromen, maar wet ge wat, ik zal elke morgen voor u een paar schaduwen op de muur komen dansen.

-Awel ’t is goed, dat zie ik graag, vooral dienen schaduw van dienen olifant.

-Jamaar chauffeurke, dat is juist de moeilijkste schaduw, want van een mug nen olifant maken is juist de moeilijkste schaduw.

-Bach nee gij, ge deed gij dat wreed goed.

-Nee nee, dat hangt ervan af hoeveel licht er op mij schijnt.

-Ha, nu begrijp ik het hoe meer ge in de schijnwerpers staat, hoe meer ge van een mug een olifant kunt maken?

-Juist chauffeurke.

Toen ik op deze morgen echt wakker werd, was mij dat toch wel bijgebleven zekerst, en naar het schijnt neemt ge uit uwen droom altijd iets mee naar de realiteit van het leven.

Ja, van een mug een olifant maken kan ook in de realiteit hé.

Ja, hoe meer ge iets klein in de schijnwerpers zet, hoe groter het wordt hé.

In feite is dat nogal een geluk dat ne mens eens iets speciaal droomt, om wakker te worden in de realiteit hé.

’t Is nu maar te hopen dat ik volgende nacht van gene olifant ga dromen die zit te zoemen op mijn kleerkast.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Soms sla ik een boek open, en uit curiositeit durf ik al eens een tweede openslaan.

Onlangs, las ik Gezelle, en nog geen dag later zat ik Ernest Claes te bladeren.

Twee kleine boeken, maar met zeer grote teksten.

Ik voel me dan klein worden, en kan makkelijk plaatsnemen op de kaft van het boek.

Met mijn kleine armpjes, sla ik beurtelings een blad om.

Volgens de anciënniteit van de schrijvers, komt Gezelle eerst aan beurt.

Wie had ooit gedacht, dat ik Gezelle en Claes een draai zou mogen geven.

Euh…ik bedoel dan wel een blad omdraaien hé.

Op mijn knieën zit ik tussen de schrijvers, en als een gebed, lees ik hun gedichten en verhalen.

Ze nemen me mee door hun leven, die een deel van hun inspiratie was.

Door het “ Vlaamsche land”.

Van het klein seminarie in Roeselare, tot in Brugge.

Van Zichem naar Averbode.

Bladzijde na bladzijde, ontdek ik hoe groot ze kleine dingen kunnen beschrijven.

Krinkelend en winkelend banen ze hen een weg door de literatuur.

En ik…ik lik aan mijn vinger om het volgende blad om te draaien.

Mijn vingers zijn de wandelschoenen van mijn ogen, op stap door de zo prachtig verwoorde landschappen.

Het geritsel van de bladzijden, gaat op stromende beken lijken.

En mijn natte vinger, brengt me nog dichter bij de realiteit van hun schrijverstalent.

Telkens ik zucht bij de schoonheid van hun verwoording, is het alsof ik de wind door de kruinen van de bomen hoor waaien.

Vol van nieuwsgierigheid sla ik het volgende blad om, terwijl ik graag wat langer was blijven stilstaan bij het vorige.

Ik lees links en ik lees rechts, en na enige tijd, lopen Gezelle en Claes naast en door elkaar.

Ik loop als lezer bijna hand in hand met de schrijvers.

Straks, sla ik de kaften terug dicht, en wordt het donker in het boek.

Maar hun verhalen en gedichten, verlichten zoveel, dat er steeds een zonnestraal is op de planken van mijn bibliotheek.

Groetjes chauffeurke