Terwijl de chrysanten of andere bloemstukken de graven sieren gaat voor ons het leven terug verder.
Het dagelijkse leven zoals we het in de volksmond noemen.
Zo stelde ik mij al sinds gisteren de vraag wat ik vandaag in godsnaam zou doen.
Sinds woensdag ben ik in verlof en ook mijne kleine snotter is hier in verlof.
Lang had ik gedacht aan een dagje Keulen of Parijs, maar hoe wilt ge met zon grijs weer de Dom of de Eifeltoren tegen een blauwe achtergrond fotograferen?
Het zal weer een beslissing worden van het laatste uur, hoewel dit de laatste tijd naar de laatste minuut draait.
In feite hebben we teveel keuze en ook de jeugd heeft zijn zeg in de uitstappen hé.
Ja, t was anders in mijnen tijd!
Hoor mij eens bezig, t is precies of ik bijna honderd benJ)
Nee, het is maar om aan te tonen dat op korte tijd veel verandert is.
Als kleine snotter bracht mijn grootvader of grootmoeder mij naar de universitaire kleuterschool van Gemeldorp en dat op zich was al een uitstap.
Bompa had een auto, en hoewel de benzine toen nog zo goedkoop was dat men ze over het sprokkelhout goot om het te doen branden, was het zelden dat we met de auto op uitstap gingen.
De uistappen beperkten zich tot de d Ardennen of de zee en in ons geval was het meestal de zee omdat de Ardennen achter Brussel lagen van uit ons boerendorp gezien.
Bompa, Marraine,Ma, Pa,Tante, Nonkel mijne kozijn en ikke.
Ja we hadden een grote auto en in feite mocht men nog rijden zonder gordel.
Nen break waar de grote mensen op de zetels samen geplakt zaten en de kleine kinderen in de koffer.
Af en toe ging nonkel niet mee en dat scheelde direct in plaats hé.
Na meer dan een uur rijden stonden we dan aan de zee.
De zeebries streelde mijn kleine witte benen die uit mijn korte broek staken en aan de hand van mijnen bompa liepen we tot op den dijk.
Met zijn allen stonden we naar het strand te kijken en naar de grote grijze zee.
Kijk riep bompa, ginder ligt Engeland!
En waarschijnlijk waren mijn ogen nog niet groot genoeg want ik zag het niet liggen.
In groep stapten we over de dijk en al vlug werd er besloten om iets te gaan drinken.
De grote mensen dronken bier in grote glazen en bompa een Rodenbach met grijze garnalen.
Ja, omdat de zee grijs was konden ze geen ander kleur hebben dacht ik.
En daar zat ik dan met mijne choco naar de zee te kijken door af en toe naar mijne kozijn te kijken of zijne choco rapper leeg zou zijn dan de mijne.
Terug buiten deed bompa zijn schoenen uit en sloofde zijn lange broek op.
Dat was het teken dat we op het strand zouden lopen en dan heeft een kleine geen ogen genoeg.
Op zoek naar schelpen in duizenden soorten of zeesterren en krabben onder de pier.
Af en toe mocht ik de hand van mijnen bompa lossen waarna hij mij zeker zeven keren toeriep van loop niet te ver dat we u kunnen zien hé.
En dat op een strand waar veel minder volk was dan nu en waar ons gezin zeer goed te herkennen was als ééntje van de boerenbuiten.
Na enige tijd was het dan tijd om te zagen over een schop en een emmertje en ook mijne kozijn moest er dan één hebben.
Als het goed weer was en ze even op het strand konden blijven zitten kregen we meestal ons goesting, maar als er moest verder gestapt worden was het veel minder.
We lieten ons dan aan hun armen slepen tegen ons goesting omdat we juist ons goesting niet kregen.
Maar bompa moest zijn stem maar eens verheffen of met een kwade blik naar onze richting kijken dat we terug in het gelid liepen.
Ja, waar is de tijd?
Soms liepen we een vent tegen het lijf met een houten schotel op zijne kop die iets onverstaanbaars riep, maar waar we allemaal wisten dat het 3Boule de Berlins waren.
Ja het mocht wat kosten en dus liepen we enige tijd later allemaal met een boule de Berlin in onze handen.
Bij ons knarste het zand al vlug tussen onze tanden en mijne kozijn had de zijne laten vallen waar ik in het begin wreed moest mee lachen, tot ik de helft van de mijne moest afgeven met het excuus dat hij toch veel te groot was voor mij.
Daarover kon ik dan een half uur bleiten, maar mijnen bompa wreef af en toe eens in mijn haar met de woorden dat we straks wel iets anders zouden gaan kopen.
Bompa wist hoe hij met de kinderen moest omgaan en zeker met zijn oogappel die ik was.
Hij liep me mij tot aan het water en terwijl de vrouwen riepen van ons zeker niet nat te maken fluisterde bompa van steek uwen teen eens in t water om te zien of het warm is.
Stevig hiel ik zijn hand vast en liet de golf mijnen teen overspoelen.
Na mijnen teen was het mijne voet en binnen de kortste keren stond ik tot boven mijn enkels in het koude water.
In de verte werd er geroepen van haal diene kleinen uit dat water want straks scheert hij nog een valling op.
We slenterden door het water terwijl mijne kozijn ook aan het zagen was om de temperatuur van het water te komen voelen.
Ik keek hem dan aan met een blik van kijk ik was toch den eerste in het water dank zij mijnen bompa.
Ja, zelfs als kind kunt ge een uitdagende houding aannemen hé.
Onder de pier gingen we tussen de rotsen op zoek naar alles wat met avontuur te maken had in onze wildste fantasieën.
De krabben werden uitvergroot naar onwezenlijke monsters en de zeesterren werden voorzichtig te drogen gelegd omdat bompa er één voor ons mee naar huis zou nemen tegen de goesting van maraine en ma die het dier al van verre roken.
Het zou stinken en het moest hier blijven.
Maar als bompa zei dat het mocht dan koos ik zijne kant en wou ik het ook mee naar huis.
De zeester lag dan in de autokoffer op een stuk gazet waar ik alleen mocht over wrijven omdat mijne kozijn een paar jaar jonger was en nog niets afwist van fauna en zeeflaura.
Bij de kwallen op het strand vertelde bompa de gruwelijkse verhalen om zeker te zijn dat we er zouden afblijven.
Het lukte hem zeker wat met grote bogen wandelden we rond het slijmerige gedrocht.
Terug op de dijk werden onze voeten gedroogd en ontzand en dan was het of tijd om terug te keren of om uitzonderlijk mossels te gaan eten.
Bompa leerde mij mossels te eten door mijn schelp te gebruiken om er de mossel tussen te klemmen voor ik ze in mijne mond stak.
Ook mijn frietjes nam ik met de mosselschelp terwijl mijne pa dan riep dat ik mijne vork moest gebruiken zoals iedereen.
Maar bompa verdedigde mij door te zeggen laat diene kleine toch eens eten.
Ja, t was veel lekkerder als mijnen bompa naast mij zat aan tafel!
Terug in de wagen sliepen we vanachter in de koffer en het was waarschijnlijk bompa die mij uitgekleed had en in bed gelegd.
De zeester was ondertussen verdwenen omdat ze waarschijnlijk toch stonk maar bompa vertelde mij dat hij ze bij de anderen had gehangen aan de hemel en dat we ze s avonds wel ergens zouden kunnen zien hangen.
Ja, t was ne schone tijd!
Eenvoudige reizen die wel een avontuur leken te zijn.
Misschien vertel ik straks aan mijne snotter dat we eens naar de zee gaan achter een zeester om ze naast de maan te hangen.
Waarschijnlijk zal hij mij zot verklaren!
Ja, de tijden zijn veranderd en de uitstappen van vroeger staan in fel contrast met de reizen van nu.
Och waar we ook gaan, af en toe keer ik nog eens terug naar vroeger en dat zijn nog steeds de leukste uitstappen voor mij.
Met mijn schopje spitten in de herinneringen van vroeger aan de hand van mijnen bompa.
t Was vijf na zes deze morgen toen ik al draaien en keren in mijn bed lag.
Klaarwakker op een rustdag, terwijl ik op een werkdag al wat moeilijker mijn ogen open krijg.
Buiten nog pikkendonker hoewel de sterren waar ik gisteren met mijne zoon naar aan het kijken was uit de hemel waren verdwenen.
Waarschijnlijk waren de sterrenplukkers deze nacht aan het werk geweest en dus keek ik hier nu naar een sterrenloze hemel.
Eigenaardig hoe een mens steeds wakker wordt met vragen in zijne kop!
De eerste vraag die ik mij stelde deze morgen toen ik naar de wekker keek zou ik opstaan of niet?
Ik had de kans om nog een uur of twee te blijven liggen of zelfs langer maar na vijf minuten was mijn besluit genomen.
Mijn benen gingen over de rand van het bed en de rest van mijn lichaam trok zich recht.
Daar zat ik nu op de warme bedrand met mijn voeten op het kille parket.
Mijn ogen op weg door het raam waar ik naar de donkere schaduwen keek op een donkere achtergrond.
Af en toe hoorde ik de haan, maar t was ook niet zoals in zijn zomerse kuren waar hij mij om vier uur uit mijne nest kraaide.
In de badkamer weerkaatste het felle licht in de spiegel en het was een paar keer pinken met mijn ogen die er gevoelig voor waren.
Ja, daar stond ik in volle glorie ppffffff.
Mijn handen steunend op de lavabo en mijn ogen gericht op mezelf met duizend en één vraag.
Een spiegelbeeld die een dagelijkse foto uit mijn leven zou kunnen zijn en waar ik telkens een titel zou kunnen schrijven die dagelijkse dezelfde zou kunnen zijn; chauffeurke een dag later.
Mijn stekelvarkenshaar gaf mij wel een moderne look maar dat was ook alles.
Een paar rimpels golfden op mijn voorhoofd en hadden mijn jeugdige jaren weggeëbd terwijl de vloed ze nooit had teruggebracht.
En hoe lager ik mijn ogen liet zakken hoe groter het verval.
Tussen mijn borst en mijne broeksriem van mijne pyjama was er zelfs een gezwel gegroeid ter vervanging van de buikspieren die er ooit lagen.
De opslagplaats van het goede leven noem ik dat.
Een rijkelijk gevulde loods overspannen met een buikvel waar de pikante eend van gisteren zich laat drijven op de witte wijn.
Lager liet ik mijn ogen niet zakken want euh want de lavabo staat in de weg.
Ik schudde het scheerschuim op terwijl ik mezelf bleef aangapen en het witte goedje toverde mij de baard van Sinterklaas op mijn kaken.
De scherpe mesjes zouden iets later het zwarte stoppelveld oogsten en dat tot groot jolijt van mijn lief die liever gladde kaken heeft.
Warme douchestralen deden mij pas goed ontwaken en nog wat later stond ik terug voor de spiegel om mij af te drogen.
Ziezo de dag kon beginnen euh nadat ik aangekleed was natuurlijk.
De dag begon het zwarte gordijn open te trekken en van zwart ging het over naar grijs.
Denkend dat de zomer die we nog tegoed hadden vandaag zou beginnen had ik maar een T shirt aangetrokken, maar toen ik de verandadeur opende bleek was het maar frisjes.
Het gemaaide gazon ligt onder een grijs druppelgordijn en ook over de weide kon ik wat nevelslierten zien.
De perenbomen stonden er stokstijf, met onder hun stammen honderden kilos peren die lagen te rotten.
Lang hebben de takken ze gedragen maar vandaag laten ze ze los.
Af en toe komt er nog een vogel in pikken, maar deze die in het kiekenkot vallen rotten volledig op.
Mijn kiekens zijn de peren beu en nog een geluk, want een ei met perensmaak is ook maar een Deftingse uitvinding hé.
Nog veel te fris om buiten te lopen in korte mouwen en dus ga ik maar terug naar binnen waar mijne pa ondertussen ook al op is.
-De goeiendag
-ja, de goeiendag.
-moet ge nen boterham eten?
-Nee
-Er is brood zenne.
-Nee
-Pak dan een tas koffie.
Om niet op alles nee te zeggen nam ik dus maar de thermos en schonk mij een tas uit.
Ik nam de tas mee naar de computer en uit de keuken bleef mijne pa maar vragen stellen.
-Is hij nog warm?
Wat voor een vraag is dat, ochtendkoffie is toch altijd warm.
Ik plaatste de tas aan mijn lippen en hij was potverdekke zo koud als de tas zelf.
-Als hij niet warm genoeg is zet hem dan een minuut in de microgolf want t is koffie van gisteren!
Ondertussen tokkelden mijn vingers al op het klavier en was ik met andere zaken bezig.
Ik zou straks de tas wel in de afwasbak gieten.
Ondertussen verwelkomde het muziekje van windows mij en liep ik even mijn mailbox door.
166 mailtjes in postvak in en 9 in ongewenst.
Maar de nieuwe versie van Hotmail speelde mij terug parten ik klikte een aantal mails aan om te verwijderen terwijl ik de andere wou laten staan maar toen ik op de toets verwijderen klikte was alles weer ribbedebie.
Pppfff dat zijn van die dingen die mij s morgens op mijn zenuwen kunnen werken.
Ik liep dan maar terug naar het vak verwijderen om ze terug te vinden en daar stonden ze waarschijnlijk tussen de meer dan 500 mails die ik er gisteren had geplaatst.
Nee, met zoveel zoekwerk zou ik mijn dag niet beginnen als leek, ik liep dan maar vlug naar de schrijfpagina om daar mijn letters aan elkaar te zetten.
Sinds meer dan zes jaar begin ik de dag met Hello evrybody en er is op de dag van vandaag nog niet veel veranderd.
Allé, ik bedoel dan wat het begin van mijn schrijfsels betreft hé.
In feite is het starten door iedereen te begroeten, zonder dat ik echt weet waar het schrijfsel zal eindigen en wat het resultaat zal zijn.
Soms iets dat in mij borrelt, soms vrij de weide wereld instappen via een virtuele deur, soms zaken van mij afschrijven of soms de fantastische wereld van de fantasie mengen met de realiteit.
Soms zijn de teksten veelzeggend voor de schrijver zelf en soms is het een verstrengeling van mijn hersenkronkels waar ik zelf moeite heb om ze te ontwarren.
De pen vloeit meestal door het gewone dagelijkse leven en door de jaren is het een bagage geworden waar ik voor mezelf en anderen probeer te toetsen hoever ik er kan mee gaan.
Gisteren nog stond ik in het bureau van wie ooit eerste burger van ons land was en hij gaf mij een ontspannen indruk.
Hij begon te praten over zichzelf en over het portret dat de kamer wil laten schilderen om hem te vereeuwigen in de gangen van het parlement.
Dat zijn de momenten waar ik gebruik van maak om ook te zien hoever ik als boerke van Deftinge kan gaan tegenover iemand die hier in ons klein landje één van de grootste functies betrekt.
-En voorzitter al een schilder gevonden voor uw portret?
-de kandidaturen lopen binnen en t zal nog moeilijk kiezen worden.
-Ja, ge gaat gij daar schoon hangen tussen al die anderen.
-Ja, ik moet eerst nog zien hoe ik erop sta want t moet toch iets zijn hé.
-Ja ja vaneigens, maar hebt ge al gezien hoeveel mensen de fotos voorbij lopen zonder dat ze er naar kijken.
-Ja t is ook waar wat wilt ge zeggen dat ik er dan wat lelijk mag opstaan?
Het was het moment waar zijn secretaresse in een lach schoot.
-Ze zullen er u wel goed opzetten, maar weet ge wat meer impact heeft, dat is als er zo een schrijfsel in de gazet komt.
-Ja, t wordt over dat portret al wreed gesproken in de gazet.
-Awel weet ge wat, ik zal daar ook eens iets over schrijven!
- .gij?....Jamaar ziet wat ge schrijft want ik ken u zenne, ze zouden met uwen tekst nog meer kunnen lachen dan met mijn portret.
-Wees maar gerust, t zal schoner zijn dan uw portret.
-Kom we zijn weg eer ik iets vertel dat tegen mij kan gebruikt worden!
Een kort gesprek van boerke van den buiten met één van de grootste van het land.
Zo een gesprek is in feite een toets voor mezelf want elk woord moet gewogen worden tot ik overschakel naar het dialect om te zien of hij ook daar zal in volgen.
En ja hoor tot nu toe is het steeds gelukt.
Iets loskrijgen van de mens dat niets met politiek te maken heeft en zien hoever je in woorden naar elkaar kan toegroeien.
Ja, woorden zijn soms zoveel meer dan gewoon wat leesvoer.
Ik begin er vandaag alvast mijn dag mee en het zou niet correct zijn de woorden niet te gebruiken om jullie een leuke en gezellige dag te wensen.
Veel beterschap aan de zieken en aan al deze die in deze herfstige periode in een dipje verzeild raken.
Ik wens ieder van u alvast veel lees en schrijfgenot en vooral veel plezier, steun en gezelschap van de mensen achter het woord.
Als ik zo in het vergeelde papier van mijn geschiedenisboeken lees, dan zijn het vooral de data die opvallen.
Men spreekt er niet van de 1ste januari of de 1ste april maar wel over 600 jaar voor Christus of 489 na Christus.
Ik dacht eerst dat Christus een kalendermaand was maar waarschijnlijk zijn we daar onze jaartelling begonnen.
Dus moet ik vandaag schrijven over het jaar 2007 na Christus.
Ja, dat gaat schoon staan in de analen!
Ziet ge mij daar al staan tussen al die schrijfsels als er daar één of andere snotter zijn verkleurde computer gaat opzetten om even terug te duiken in de geschiedenis.
Chauffeurke schreef anno 2007 na Christus dat euh ja nu moet ik nog iets schrijven ook over 2007 na Christus.
Het was een jaar waar weerextremen elkaar opvolgden en waar in april de zomer boven Lierde scheen om in congé te vertrekken in de maand juli.
Volgens de Bijbelse tijdlijn zou Noah geboren geweest zijn rond 2990 voor Christus en het leek wel of we zijn ark tijdens de zomerstormen gingen mogen nabouwen.
Grote delen van Engeland stonden onder water en wie weet waren de ferrys geen kopie van de ark van Noah.
Het was ook anno 2007 na Christus dat de CD&V de overwinning mocht opstrijken tijdens de federale verkiezingen en dat Yves Leterme den 1ste als Premier werd genoemd.
In hetzelfde jaar was er in de bibliotheek van Lierde een vlieg vermist, terwijl er honderden ten huize chauffeurke zaten.
Och in feite past 2007 na Christus tussen al die andere jaren.
Door de jaren zijn onze dorpen een gemeente geworden en omdat er hier en daar wat groen verdwijnt, brengen we wat kleur door witte, rode en groene strepen op de straat te trekken.
Sommige kapelletjes worden in ere hersteld en voor anderen zijn er plannen.
In feite draait het gewone dorpse leven anno 2007 op volle toeren zoals het altijd heeft gedraaid.
Europees beschermt vliegen de mattentaarten over de toonbank en ook bij de beenhouwer smaakt het gekapt en de trippen nog altijd even heerlijk als in euh .awel zoals in 1959 na Christus hé.
De kakschole is nu deuniversitaire kleuterschool van Gemeldorp en deze opvoedkundige instelling heeft door de jaren haar diensten zeker bewezen.
Wie niet geselecteerd was om er te mogen studeren kan het niet weten en gelukkig zijn dan ook de uitverkorenen van geest.
Lierde bracht vier dorpen groot met de namen Melierde, Martenslierde, Sesjans en Dieftinge.
Vier landelijke dorpen die elk geborgen zijn onder hun eigen kerktoren met elk hun eigen karakters.
Ja, sommige benamingen zijn wel moderner geworden maar doen ons nog steeds aan het verleden denken.
De beenhouwer is nu keurslager en de bakker de patissier.
Een stieleman is nu een vakman en de fost waren de koolmijnen.
De schampetter is anno 2007 de sheriff en de nonnekes onze zusters.
Hoewel ik liever de benamingen van vroeger aanhoorde moet ik mij ook aanpassen aan ons modernisme en hoop dat het verleden niet teveel gaat verwateren in de toekomst.
De smaak van de tutjespap ben ik zeker nog niet vergeten maar in 2007 na Christus zijn er niet veel restaurants in Deftinge waar het nog op het menu staat.
We proberen wel het verleden te behouden door onze reis naar de toekomst, maar gewild of ongewild doen we telkens een beetje afstand van ons verleden.
Smaken en geuren vervagen en als we af en toe nog eens het deksel van onze kookpotten halen geuren de herinneringen nog net als vroeger.
Maar herinneringen zijn verbonden aan generaties en elke generatie draagt zijn herinneringen mee.
Ik draag deze van grootmoeder waar de herinneringen op haar voorschoot plakten en waar bompa mij nog een kruisje kwam zetten bij het slapengaan.
Ik draag deze van moeder als ik ze door haar moeilijke dagen even een glimlach kon schenken.
Mijn kinderen zullen misschien de herinneringen dragen van Mc Donalds en de neus ophalen bij het woord tutjespap.
Ik hoor mijne kleine nog zeggen dat er teveel vet in het gekapt zat, terwijl hij de dag voordien zijn tanden zette in een Giant burger waar we nog steeds de afkomst niet van kennen.
Dezelfde dorpen baren door de jaren verschillende herinneringen en ieder draagt ze op zijn manier mee.
Sommigen sluiten ze op als fotos in zwart-wit kleuren en anderen praten er af en toe nog over tussen pot en pint.
Misschien was de tijdsgeest van vroeger wel zwart-wit en gaat het er vandaag allemaal veel kleurrijker aan toe.
Toch denk ik dat de zwart-wit periode veel kleurrijke herinneringen te bieden heeft.
De lach of emotie die ze vaak op gezichten doet verschijnen zegt genoeg over het kleurenpalet aan herinneringen van voor 2007.
Plots lijkt 2007 na Christus ver in de tijd omdat we gewoon zijn van onze almanak anders te hanteren en dag na dag door onze dorpen te stappen.
Nochtans leven we vandaag in 2007 na Christus en zal het pas binnen een paar eeuwen anders gaan lezen.
Waarschijnlijk zal ik er dan niet meer zijn en toch had ik graag geweten wat de mensen over Lierde anno 2007 na Christus zouden vinden.
Och zij kunnen het altijd gaan opzoeken en waarschijnlijk kan de mens met een paar vlugge vingerbewegingen terug de geschiedenis van Lierde induiken.
Vandaag zal binnen een paar eeuwen verleden zijn en vaak hoor ik de mens van tegenwoordig zeggen je moet naar de toekomst kijken.
Wel ik ben even in de toekomst gaan kijken en ben gewoon twee eeuwen verder gaan zoeken.
Buiten de fantasierijke verhalen zonder geschiedenis heb ik niets gevonden.
Er valt helemaal niets te lezen over onze dorpen en onze gemeente.
Zal Lierde nog een gemeente zijn of is het ondertussen misschien een stad?
Hoe de verhalen in 2207 na Christus zullen geschreven worden hoef ik niet te weten want mijn pen zal zonder toverpillen waarschijnlijk in een uitgedroogde inktpot staan.
Hoewel chauffeurke geen waarzegger is en ik verleden week nog mijnen glazen bol heb gebroken kan ik jullie toch vertellen wat er in 2207 na Christus aan de orde zal zijn.
In 2207 na Christus vieren we het 375 jarige bestaan van de zusters van St-Vincentius.
Ook de beiaard zal 305 kaarsjes mogen uitblazen!
Ja, daar zal nogal geblazen worden in 2207.
En ik ik hoop dan te rusten tussen al mijn herinneringen.
Af en toe schrijf ik een verhaaltje uit medeleven en dit hier is er ook zo eentje.
Ja, ik heb wreed afgezien in t school en buiten mijn hersenbreuk en mijn verstandverrekking had ik er ook nog een trauma en een allergie aan overhouden.
Na een heerlijke schoolvakantie komt de school terug in zicht.
De universitaire kleuterschool van Gemeldorp staat nog wel wat weggestoken, maar de grotere scholen kunt ge al van verre zien staan.
Stil maar zeker stevent men af naar de septembermaand en dan weet iedere leerling dat de lessenaar lonkt.
Natuurlijk loopt niet iedereen een trauma op en dat is nog een geluk.
Het begin van het schooljaar is ook een beetje winkelen en soms wordt het schoolmateriaal elk jaar opnieuw vernieuwd.
De boekentassen in ezelsleder zijn verleden tijd en tegenwoordig stappen ze modieus de schoolpoort binnen.
Een rugzak waar het merk zeer goed te lezen is of beter nog een kleine valies op wieltjes.
Ja, nog niet zolang geleden zag ik een leerlinge de school verlaten met zo een valies op wieltjes.
Ofwel had ze enorm veel materiaal mee of anders had ze al gepakt voor haar vakantie.
Ja, ik moet zeggen dat bepaalde winkels er gretig op inspelen om elk jaar opnieuw het schoolmateriaal aan te prijzen.
Kleuren en vormen zijn er om de keuze wat moeilijker te maken om dan nog maar te zwijgen van de themas die aangeschreven worden.
Jurasik park was nog maar uitgestorven dat de simpsons daar al op alle kaften afgebeeld staan.
Je kunt het zo gek niet bedenken of je kan er mee naar t school.
In mijnen tijd bestond dat niet, hoewel ik ook graag nonkel Bob en tante Terry op mijn kaft had zien staan.
Het is een zeer eigenaardig fenomeen, hoe iedereen de rekken afschuimt op zoek naar de schoolmode van dat jaar.
Ja, of het nu goede of slechte leerlingen zijn het speelt geen rol, iedereen wil er eerst en vooral goed voorkomen.
Boekentas moet geassorteerd zijn met de pennendoos en ook de schriften moeten herkenbare punten dragen van buiten de schoolpoort.
Persoonlijk heb ik het nooit gekend, want mijn materiaal was nooit echt versleten op een paar uitzonderingen na.
Ja, ik was voorzichtig met mijn schoolgerief en na een paar jaar leek het nog als nieuw.
Natuurlijk werd mij ook de vraag gesteld of ik niets nodig had voor t school en dan moest ik ook antwoorden dat ik bepaalde zaken nodig had omdat het zo in het budget van de familie voorzien was hé.
Ik kocht mij dan een nieuwe gom omdat ik de andere naar de ene of de andere had gesmeten en hem nooit teruggekregen had.
Nieuwe potloden kocht ik ook omdat ze bijna allemaal opgepeuzeld waren tijdens het nadenken.
En elk jaar kocht ik meestal ook een nieuwe lat.
Ja, ik kocht elk jaar een langere omdat ik elk jaar leerde van langere strepen te trekken hé.
Op den duur stapte ik met een T lat de schoolpoort binnen terwijl mijn schrift geen centimeter gegroeid was.
Nee, ik kan zeggen dat ik een zeer goedkope student was en dat het enige wat ik echt versleten heb in t school mijn broek was.
Daarom dat ze mij lang in korte broek naar de klas lieten gaan.
Vaak zit ik zo aan de details te denken en dan denk ik dat de jeugd van tegenwoordig zoveel nostalgie moet missen.
Het inktpotje en pen en al dat moois waar ik nooit veel gebruik heb van gemaakt maar dat zo leuk stond in de klas.
Vandaag wordt de vulpen met vulling behuisd en vaak wordt ze zelfs niet meer gebruikt omdat het modernisme ook daar zijn intrede gedaan heeft.
Wie weet stapt de leerling binnen een paar jaar wel met een laptop de klas binnen en zijn alle accessoires wel verleden tijd, zoals er ook voor de oudere generatie al veel naar het verleden is verwezen.
Och of ik nu uitgedost was met de allernieuwste snufjes of zonder iets de school binnenstapte het heeft nooit mijn studies beïnvloed.
Nee, ik ben met dezelfde bagage buitengekomen dan dat ik was binnengestapt en dat was met veel fantasie en volgeschreven strafbladen.
Natuurlijk mag dit cursiefje de vlijtige student niet beïnvloeden want de tijden zijn veranderd hé.
Vandaag is het nodig van een diploma te halen, ook al hebt ge later geen goesting om te werken.
Vandaag praten we over een A1 of een A2 diploma, terwijl ik moet zeggen dat ik zelfs geen A4 kan voorleggen, maar anderzijds toch met de A1 mocht rijden.
Ja, zo ziet ge maar hoe men ons kan tegenkomen hé.
Sommigen zullen zich wel afvragen hoe het mogelijk is dat chauffeurke zo een trauma heeft overgehouden aan zijn studiejaren maar dat is een verhaal dat veel langer dan dit cursiefje zou zijn.
Maar zoals de leraar vroeger zei, het zal wel tussen mijn oren gezeten hebben.
In feite was het contrast te groot om de blauwe hemel van Deftinge te moeten wisselen voor een zwart bord.
De goudgele en groene velden staken dan weer fel af tegen de grijze koer waar het spelen was in gesloten vrijheid.
Om nog maar te zwijgen dat ik bij mijnen bompa de korsten van mijnen boterham mocht aan de kiekens geven en dat ik ze in t school zelf moest opeten ppfff.
Ja, de school heeft mij totaal veranderd!
En zeggen dat als ik naar de fotos kijk van voor mijn schoolperiode dat ik een schone jongen was.
Tijdens mijn schoolperiode ben ik fysiek veel veranderd?
Ja, ge kunt er mee lachen maar mijn oren zijn groter geworden en staan van mijne kop doordat er aan getrokken werd en ook mijn haar werd langer getrokken dan dat het normaal gezien moest zijn.
Ja ja, hoe slechter ik studeerde hoe meer ik bij de coiffeur moest!
Vandaag zijn het andere tijden en zie ik de meeste jeugd met een lachend gezicht naar de schoolpoort fietsen.
In feite zou ik nog eens ergens een klas willen binnen stappen om te vergelijken.
Mij tussen die jonge snotters zetten om ze eens in de gaten te houden en te zien hoe de tijden verschillen.
Maar ja, stel u voor dat de juffrouw mij daar plots naar het schoolbord roept en mij daar een vraag stelt
Oei e oei ik mag er niet aan denken dat ik niet zou weten of Deftinge nu de hoofdstad van Lierde is of dat in Geraardsbergen het oudste Manneken-Pis staat.
Stel u voor dat die klein mannen dat wel zouden weten en mij daar staan uitlachen.
Of erger nog dat ik in mijn vroegere gewoonten zou hervallen en daar met een pak straf naar huis zou komen.
Nee, ik blijf in mijn kot, ik heb hier al schrijfwerk genoeg.
Maar straks kijk ik toch even door het raam, al was het maar om de schoolgaande jeugd naar de schoolpoort te zien stappen waar ook van mij nog herinneringen liggen.
Toen verleden week mijnen boekhouder mijn boeken terugbracht sloeg hij even de beiaard open die op mijn salontafel lag.
Meestal leg ik zo een paar gazetten in huis voor als er eens volk komt en dat we niets te zeggen hebben tegen elkaar.
Ja, zo kunnen ze toch wat nieuws rapen uit de geschreven pers hé.
De Beiaard leg ik altijd bovenaan omdat als ze dan toch beginnen te tetteren het meestal over onze streek zou gaan.
Maar toen mijn boekhouder daar plots het blad opensloeg en bij mijn cursiefje terechtkwam zag ik hem mijn richting uitkijken.
-Zeg chauffeurke, hoeveel cursiefjes heb jij zo ondertussen al geschreven?
-Euh hoe kan ik dat nu weten, die staan niet genummerd in de beiaard hé!
-Jamaar t zou toch eens leuk zijn te weten hoeveel ge er al geschreven hebt om later in de statistieken te zetten.
-Euh awel ik zal ze eens tellen om u een plezier te doen.
Toen hij de beiaard had uitgelezen en mijn fles jenever had uitgedronken was hij ribbedebie en ging ik uit curiositeit de cursiefjes tellen.
Opgelet dat is een gans werk want sinds ik in de beiaard verschijn heb ik ze allemaal bijgehouden en moest ik dus alles opnieuw lezen om te weten hoeveel er onder mijne naam instonden hé.
Ik dacht het mij eerst nog gemakkelijk te maken door naar de online site van Lierde te gaan omdat ze daar ook verschijnen nadat ze in de beiaard hebben gestaan, maar de webmaster was ze toch wel vergeten te nummeren zekerst.
Zestien keren heb ik moeten hertellen!
Awel potverdekke ge gaat mij niet geloven maar ik telde er 99.
Dat wil nu toch wel lukken dat ik hier aan het 100ste cursiefje bezig ben zekerst!
Ze hadden mij altijd gezegd dat 100 iets speciaal was en dat zal ook wel zo zijn als ik rond mij kijk.
Een honderdjarige staat dan meestal met zijne foto in de gazet of komt zelfs op tv om daar buiten asem al die kaarsen uit te blazen.
Toen ik in de tijd mijn honderdste blad straf kreeg in t school werd dat ook gevierd en kreeg er dan nog direct een paar bij.
Maar nu ik hier aan het 100ste cursiefje bezig ben stel ik mij de vraag wie dat allemaal bijhoud en wie er aan uw deur komt bellen om u dat te zeggen.
Normaal gezien komt de burgemeester of de schepenen met hunne tricolore sjaal aan uw deur met een boké bloemen hoewel dat in mijn geval een vulpen of een potlood van de gemeente mag zijn.
Awel ik heb deze week niemand gezien.
Op den duur begon ik te twijfelen want als ge zo maar tot uw 15e naar t school geweest zijt kan men er een paar cijfers naast zijn.
Maar om zeker te zijn had ik mijne zoon nog eens laten hertellen en hij kwam ook op 99 uit.
-Ziet ge wel dat ik juist geteld heb!
-Maar pa uw rekening kan toch niet kloppen want ge schrijft toch ook nog verhaaltjes en cursiefjes op het internet.
-Euh potverdekke die heb ik niet meegeteld, wacht ik zal rap eens tellen.
Natuurlijk moest ik even teruggaan in de tijd van toen ik mij een computer had aangeschaft en daar opnieuw beginnen tellen.
Ik beperkte mij door mij uitsluitend aan de cursiefjes en de kortverhalen te houden en na een periode van zes jaar blijkt de teller hier over de 2000 te staan.
Het was serieus verschieten want daar zijn de cursiefjes van de beiaard, het Manneken-Pis en de schamele dichtwerken niet bijgeteld.
Daar stond ik nu met mijn 100ste cursiefje voor de beiaard dat in het niets leek te verdwijnen bij de massa schrijfsels die door de jaren mijn verstand gebroken hadden.
En toch is een cursiefje in de beiaard iets speciaal!
Het wordt niet gelezen in een virtuele wereld, maar het wordt nog doorbladerd door mensenhanden.
Nadat men het laatste blad terug heeft dichtgeslagen laat de inkt soms zijn zwarte sporen na op onze handen en prent men het regionale nieuws in ons geheugen.
Vroeger was de vrijdag voor mij visdag maar de laatste jaren is de vrijdag beiaarddag.
De voorpagina wordt meestal gelezen tussen twee beten in mijne boterham bij het ontbijt en daarna neem ik het nieuws mee naar het werk waar ik hem verder koester.
Tussen twee ritten neem ik het regionale nieuws door en op het toilet vul ik het kruiswoordraadsel in.
Op de trein neem ik de achtergronden door en deze worden vaak verder gelezen tijdens het avondeten.
Och ik hoor u al zeggen dat lezen tijdens het eten ongezond zou zijn, maar ik heb nog nergens gelezen dat de beiaard lezen schadelijk zou zijn voor onze gezondheid.
Elke rubriek is door een mens geschreven en hoopt zo zijn weg te vinden naar het lezersoog.
Elke pen heeft zijn of haar manier van vloeien en zo zal ook elk schrijfsel verschillend zijn.
Nieuws,educatief,geschiedenis,editoriaal,gedichten,cursiefjes of mijne zever liggen er voor evenveel verschillende lezers.
En of het nu het 100ste of het 1000ste schrijfsel is elke schrijver probeert iets te brengen op zijn manier.
Soms omkaderd de fantasie de realiteit en moet de lezer even moeite doen om ook tussen de regels te lezen.
Onlangs vroeg iemand waar ik de inspiratie bleef halen.
Ik ben vlug gaan kijken in het woordenboek wat het woord inspiratie wou zeggen en ze verklaarden het als ingeving of inblazing.
Ik kon dus met een gerust geweten vertellen dat ik niets meer schreef dan wat mij ingeblazen werd en voor de rest moest ik maar gewoon rond mij kijken.
De inspiratie loopt hier in mensenvorm voorbij mijn deur maar groeit hier ook in alle hoeken van onze dorpen(gemeente).
Ze stroomt door de beken en bloeit in de velden.
En af en toe graaf ik diep door de jaren om zelfs daar de inspiratie te delven en naar boven te halen.
Natuurlijk ga ik ze ook af en toe wat verder zoeken al was het maar om te vergelijken.
Maar vandaag zit ik hier nu met mijn 100ste cursiefje en stel mij de vraag over wat ik nu in feite ga schrijven.
In feite had ik ze beter niet geteld en dan had ik ook mijne kop niet moeten breken.
Weldra komt de schoolperiode er terug aan en had ik daar iets kunnen over schrijven.
Natuurlijk zijn de cursiefjes een paar dagen voor de publicatie geschreven en wie weet komt het gemeentebestuur hier toch nog met de fanfare van sesjans.
Dat zal dan in elk geval voor het 101ste cursiefje zijn want nu ga ik eerst op zoek naar wat inspiratie.
De betekenis van een dier in een huisgezin is hedendaags totaal anders dan vroeger.
De tijden dat men een hond had om te helpen is vervlogen tijd en vandaag komt het er vaak op aan van een hond of wat dan ook te hebben.
Het kleine salonhondje is ondertussen uitgegroeid tot de volwassen Deense dog die uit de zetel puilt of de Yorkschire die de voeten warmt.
De hond weerspiegelt vaak het imago van het baasje, maar het baasje is vaak in de dierenliefde de betekenis van het woord baasje vergeten.
De laatste weken hebben we ons vaak bedenkingen gemaakt bij het woord baasje en ook bij het woord hond .Soms denk ik dat het baasje de hond is en dat de hond het baasje vervangt.
Toen we onlangs (ik en mijn lief) rustig zaten te genieten van een zomerse dag op een bank aan de gavers keken we ook naar de voorbijgangers en hun huisdier.
Ja, want het maakt nu deel uit van het landschap en dan kan je er niet naastkijken hé.
Vooral wanneer het storend is.
Wat dacht je van de hond die aan de lange leiband liep en tot aan onze bank kwam om gewoon zijn poot op te heffen tegen de bank waar de urine tot op mijn broek en schoenen spuitte.
Toen ik mij wegtrok trok ook het baasje aan de leiband en haalde de hond wat dichter met de sussende woordjes van wat doe je nu, terwijl de rest van het gezin de lach op het gezicht kreeg van het had toch iets leuks en het zou passen in een programma van de verborgen camera.
En ik, ik keek gewoon met boze blik om niet te hervallen in mijn verleden want anders had ik de hond waarschijnlijk een stamp tegen zijn kl..en gegeven het baasje zou waarschijnlijk een duik in de gavers genomen hebben.
Maar nee, ik hield mij koest zoals het een hond ook zou aangeleerd moeten zijn.
Natuurlijk zijn alle honden de braafste en zijn alle baasjes de beste.
Ik stel mij juist de vraag wat koest nog voor betekenis heeft als het baasje gewoon zijn ding doet.
Toen we onlangs op het strand liepen (waar honden verboden zijn of op bepaalde plaatsen aan de leiband moeten gehouden worden) viel het ons op hoeveel honden er vrij liepen.
Het was makkelijk te tellen want er liep geen een aan de leiband.
Eerst dachten we nog dat aan onze Belgische kust de Bruine dolfijn zijn intrede had gedaan, maar in feite was het niet meer dan de zoveelste str..t die tussen de schelpen lag en waar de vliegen zich tegoed aan deden.
Och we kunnen ons ongenoegen eens uiten en de zaken van op afstand bekijken.
In feite is het zoals vele zaken, iedereen betekent voor zijn huisdier wat hij wil en het huisdier is voor velen het perfecte huisdier als men de ogen sluit voor wat niet kan.
Iedereen is dan baas en elke hond blijft hond.
Moet men nu de baasjes gaan opvoeden om de hond uit te laten?
Nee hoor, want ik ken er verschillenden die naar school gaan om te leren.
Ik bedoel dan wel de hondenschool hé, en deze haalt blijkbaar niet veel uit als het over de mentaliteit van de mens aankomt.
Nee, laat de mens zijn ding maar doen en ook de huisdieren passen zich wel aan bij de mentaliteit van zijn baasje.
Ik ben ondertussen naar t school geweest om te leren hoe ik met bepaalde zaken moet omgaan.
Heel eenvoudig .ik zwijg en probeer met mijn ogen mijn ongenoegen te uiten.
Ja, stel je voor dat ik iets zou willen zeggen, dan zou ik terug naar t school moeten om te weten tegen wie ik iets zou moeten zeggen.
Tegen de hond?
Tegen het baasje?
Tegen de twee?
Och ik heb geleerd van te relativeren en te filosoferen en onlangs kreeg ik te horen dat het trappen in een hondenstront geluk brengt op financieel gebied.
Wel ik heb deze morgen staan springen in een str..t voor mijn deur voor ik mijn lottoformulier heb binnen gedaan.
Ik hoop maar juist dat hij groot genoeg was, want anders zal ik het baasje eens moeten aanpakken om te vragen of hij zijn hond geen grotere kan laten sch....n want mijn financiele toekomst hangt er toch maar vanaf héJ)).
Vandaag start de laatste week van mijn lange verlofperiode.
Ja, persoonlijk vindt ik het ook wat teveel van het goede want wat doet een mens zoal hé.
Temeer het een kwakkelweer was en we onze vakantie in ons eigen regenlandje hebben doorgebracht.
Och geen nood, vanaf volgende week ga ik drie weken werken en dan ben ik er terug twee thuis.
Misschien dat we daar dan wel even de valiezen nemen.
Anderzijds ben ik zo aan mijn schrijfsels gebonden en aanzie ik dat ook een beetje als reizen.
Ik trek met mijn pen woorden die naar andere virtuele oorden reizen en zo kom ik toch ook eens buiten hé.
Sommige woorden blijven hangen en andere reizen gewoon door.
In feite kan ik met woorden alle kanten uit.
Ik hoef maar de woorden valies, vakantie, strand, zon en parasol te schrijven om mij een beetje in vakantie te wanen.
Ja, het mag buiten water gieten, met een paar pennentrekken schrijf ik zo de zon voor ogen.
Soms is het moeilijk te begrijpen als de lezer zich niet kan inleven in de woorden van de schrijver als het over een gemoedelijke uitleg gaat.
Maar veel beter gaat het als de schrijver de lezer meeneemt op reis.
Och misschien moeten we het maar eens proberen.
Toen ik deze morgen ben opgestaan en door het raam keek zag ik een paar wandelaars op het witte strand.
De zee klotste op een rustig ritme haar witkolkende golven steeds op dezelfde plaats neer.
Een landschap van zee strand en palmbomen werd mij aangeboden en dat bracht mij in gedachten ook tot rust.
Ongeschoren stapte ik iets later ook het strand op en voelde de korrels tussen mijn tenen.
Af en toe kraakte een kleine schelp onder mijn gewicht en in de natte stroken liet ik achter mij mijn eigen sporen na.
Sporen die telkens door zeewater werden gevuld alvorens diep het zand in te trekken.
De zon brandde van s morgens en weerspiegelde de mooiste vormen op het zeeoppervlak.
Af en toe ging ik in het zand zitten, soms met mijn gezicht naar oneindig om ver aan de horizon iets proberen waar te nemen.
De horizon die de grens was tussen mij en mijn fantasie.
Eens ik achter de horizon zou verdwijnen zou ik terug in het dagelijkse leven stappen en zou mijn vakantie plots ten einde zijn.
Ja, zolang ik bleef zitten in mijn fantasie was het heerlijk vertoeven op stranden van zowel bewoonde als onbewoonde eilanden.
Soms was de fantasie zo hevig dat ik de wind hoorde spelen tussen de palmbomen.
Ik hoorde af en toe het gekrijs van inheemse vogels en zelfs diersoorten die men uitsluitend in tv reportages ziet kwamen mij voor ogen.
Op mijn wandelingen raapte ik de mooiste schelpen op en af en toe ging ik ook even voelen aan het frisse zeewier dat telkens overspoeld werd met de witte koppen van de aanspoelende golven.
De eerste dagen liep ik op de rand tussen strand en water, maar na een paar dagen overspoelden de golven mijn enkels.
Ja, soms liet ik ze toe tot boven de knie en verschoot telkens van het frisse water dat mij wakker schudde.
Verder dan dat mocht ik niet gaan, want anders zou ik te wakker worden en plots uit mijn fantasie ontwaken.
Mijn vakantie zou dan abrupt stoppen en van het rustige strand zou ik dan plots terug aan mijn schrijftafel aanspoelen.
Tussen eb en vloed zou ik mij dan terug moeten inleven om mijn pen te nemen om op reis te gaan.
Maar geen nood, mijn pen brengt mij wel naar andere oorden.
Soms rustig soms druk!
Ja, het is niet altijd vakantie of verlofperiode en zeker niet voor mijn pen, die het altijd druk heeft, al was het maar om in een verlofperiode over vakantie te schrijven.
Ja, zoals ik zei, mijn pen doet mij soms een beetje reizen en met veel plezier neem ik de lezer mee.
Het weer loopt hier met tranen over mijn raam en wat moet een mens dan doen als hij achter de pc zit hé? Om de pen op te warmen misschien rap een paar gedichtjes schrijven? Ja, dat is het, ik zal rap een paar gedichten dichten en wie weet dicht ik misschien wel het regengat toe. Ppfffff geef mij maar dat ozongat hoor, daar stralen mijn zinnen tenminste door, waar ik het bij een regengat zeker niet naar mijn zinnen kan zetten.
Toen ik deze morgen de beesten aan het eten geven was begon het in de verte wreed grijs te worden en dat terwijl de nacht juist voorbij was.
Na de beesten kwamen de plantjes aan bod, want ook die moeten van water voorzien worden in tijden van klimaatsopwarming hé.
Nadat ik buiten mijn brol had gedaan was het tijd om even voor de pc te gaan zitten en dus begon ik maar de mailtjes te lezen.
In het begin ging het nog redelijk maar hoe meer ik ging lezen hoe donkerder het werd.
Potverdekke op zeker moment was het hier zo donker dan dat het deze nacht was, met enige uitzondering dat er geen sterren waren.
Tiens dacht ik nog in mijn eigen ze zullen het zomeruur toch geen zes uur achteruit gedraaid hebben zekerst dat het weer nacht is.
Ik ben dan maar rechtgestaan en even gaan kijken hoe het buiten zat.
Amai mijne frak dat was geleden sinds ik met mijn tent wegespoeld was in Les gorges du Verdon dat ik het tijdens de dag nog zo zwart gezien had.
Uit ondervinding weet ik dat het niet veel goeds voorspelt en ik stond nog maar juist buiten of ik zag in de verte boven het klooster een enorme bliksemschicht.
Jawadde, de nonnekes zullen daar ook een verschietgebedje gelezen hebben want ik was er zelf van verschoten.
Nog geen minuut later begonnen grote druppels uit de zwarte lucht te vallen en 30 sec later was het water gieten om daarna over te gaan in een zondvloed.
Van het begin kon ik nog fotos nemen maar heb me toch eerst naar binnen gehaast om alle stekkers uit te trekken.
Pikdonker met af en toe een flits die niet van mijn fototoestel kwam maar wel van de bliksem.
Ja, je hebt regenen en regenen hé.
Ik moet zeggen dat we het vaak op de radio horen en ook deze morgen hoorde ik dat er hevige regenbuien waren.
Tot nu zijn we er vaak van gespaard gebleven, maar vandaag hadden we prijs.
In feite heb ik mijn eigen pluviometer.
Ja, aan de vijver kan ik ongeveer zien hoeveel water er verdampt of bijkomt.
Regelmatig moet ik ook de vijver bijvullen als hij teveel verdampt is en dan tel je voor 10cm water dat het niveau stijgt of daalt ongeveer 3000l water.
Wel gisteren stond hij ongeveer 20cm onder de overloop en nu staat hij op een half uur gelijk.
Ik ben zelf niet zo goed in tellen maar ik weet ondertussen hoeveel water er hier op een paar vierkante meter uit de lucht gevallen is.
Potverdekke dat het juist nu zo moet beginnen water gieten, terwijl ik nog volop bezig ben met mijne Ark van chauffeurke te bouwen.
Mijn kiekens en mijn geiten stonden daar aan hun reisagentschap al aan te schuiven om hun reis te boeken, maar tevergeefs.
Jawadde zeg dat had ge moeten zien, nu waren het pas echte waterkiekens!
Maar toen ik daar fotos stond te trekken schoot er daar plots een schicht door de lucht direct gevolgd door een knal zoals ik ze zelfs nooit bij het leger heb gehoord en waarbij de grond onder mijn voeten trilde.
Zoals ze mij bij het leger geleerd hadden als de vijand dichtbij was, dook ik maar met een grote sprong in mijn garage gevolgd door mijn kat.
Ik duwde vlug op het knopje om de poort te sluiten want het verslechterde blijkbaar nog.
Naar het schijnt is het ook zeer slecht om met zo een weer te telefoneren en dus heb ik ook maar niet naar Noë of Noach gebeld om raad te vragen.
Binnen ging ik op onderzoek of alles nog in orde was en buiten wat water dat in de kelder naar binnen liep viel alles nog mee en zou het wachten worden tot het noodweer over was.
Ondertussen heb ik de stekkers terug kunnen insteken en ben ik op onderzoek geweest.
Boven ligt mijne kleine snotter terug te slapen en in de kelder valt alles geweldig mee, juist mijn droge worsten zijn wat natter dan gisteren.
In de tuin had ik deze morgen de sla en de prei geen water moeten geven, want die staan nu stengeltje te baden.
Maar amai mijn kiekens !
Die hebben hunnen pluimen bikini aangetrokken want ze hebben momenteel een openluchtzwembad.
De koeien schijnen het hun allemaal niet aan te trekken en ook mijn kanaries blijken er nog gerust op nest te zitten.
Mijn vissen kunnen wel wat hoger zwemmen met het water die er is bijgekomen en sommige planten liggen door regen en wind plat tegen de grond.
Allé, ondertussen is het voorbij en kan ik mijn zwembandjes en reddingsvest van mijnen bompa terug in de kleerkast hangen.
Och het heeft ook zijn voordelen hé, ik moest normaal gezien mijnen oprit nog vegen en het pleintje voor het huis nog schuren maar dat is nu gratis en voor niks gedaan.
Ondertussen weet een mens ook weer wat schrijven en het is ook voordeliger als de inspiratie komt binnen gevloeid hé.
Ik wens ieder van u nog vele groetjes en hoop dat het weer voor iedereen meevalt zonder teveel erg, want uit ervaring weet ik dat het ook anders kan hoor.
Ge weet hoe dat is ne mens moet met zijnen tijd mee hé.
Ne mens probeert van zijn beste beentje voor te zetten en van er een beetje beter uit te zien als anders.
Onlangs ziet mijne zoon mijnen tandenborstel staan, en hij zegt,
-Pa met wat voor nen ouden brol zit gij hier.
-Euh ouden brol?....Dat is wel nog den tandenborstel van mijnen bompa die hij zelf gemaakt had met varkenshaar hé.
-Maar allé, dat is toch uit de mode, ge moet u zo eens een automatische kopen.
Allé, ik naar de winkel achter zo nen automatische tandenborstel.
-Dag meneer kan ik u helpen?
-Euh dag ik kom eens kijken of u automatische tandenborstels verkoopt.
-Zeker meneer, welk model wenst u?
-Euh oei, zijn er verschillende modellen, want dat heeft mijne zoon niet gezegd.
-Jazeker meneer, men heeft er simpele, met de gewone draaikop, of ook met dubbele draaikop.
Er zijn er met special plakverwijderaar, en er bestaat ook een model met radio.
-Euh met radio .dat zal niet nodig zijn, want ik hoor zeer slecht langs mijne mond.
-Ja, ook de simpele zijn zeer goed hoor, en er is twee jaar garantie op.
-Euh allé, geef mij dan maar ne simpele hé.
Hij gaat daar naar het magazijn, en komt terug met een schoon ingepakte doos.
Thuis wil ne mens dat direct proberen hé!
Ik neem dat uit de verpakking, en zag nen tandenborstel die wat dikker was als normaal.
Daarbij was ook nog een onderdeel met een verlengsnoer aan.
In feite was dienen tandenborstel niet meer dan een dikke ronde tube, met bovenaan nen borstel op.
Ik dacht dat in die tube al tandpasta zat, maar nee zenne.
Allé, nadat ik dat spel opengepruts had en juist een mechanisme zag zitten in plaats van tandpasta, had ik zelf wat tandpasta op dienen borstel gedaan.
Maar omdat ik wreed voorzichtig ben in alles, die wou ik dat spel eerst ne keer zien draaien zonder het in mijne mond te steken hé.
Jawadde, dat had ge moeten zien.
Den tandpasta hing op mijne plafond en mijne spiegel en in mijn haar.
Ja, zelfs de kalk was van mijn kranen gevlogen.
Het komt er vooral op aan om dat spel goed in handen te hebben want anders hangt er meer achter uw oren dan op uw tanden hé.
Omdat ik dat spel al draaien heen en weer bewoog zoals een gewone tandenborstel, was ik ondertussen nog eens de handleiding aan het lezen en ge moest potverdekke dienen tandenborstel een tijdje op dezelfde tand houden en hem dan verschuiven.
Ja hoeveel tijd stond er natuurlijk niet bij en dus dacht ik dat er na enige tijd een signaal zou komen uit dat modern spel, temeer dat mijne tandpasta ook al van signal was.
Awel ge gaat mij niet geloven maar na een kwartier was mijn batterij plat en stond ik daar met ene witte tand.
Ppffffffff, alle als de batterij is opgeladen kan ik verder mijne smikkel afwerken.
Maar ik ga toch ook eens proberen of ik er mijn koper en zilverwerk niet kan mee kuisen want dat lijkt een tof machientje.
Gisteren had ik eens op een normaal uur gedaan, en rond 18u30 reed ik de oprit van het huis op.
Tiens, er stonden vier wagens geparkeerd, en geen van die wagens kwamen mij bekend voor.
Toen ik voor de veranda reed, zag ik de deur open staan, en binnen zat er een pak volk aan tafel.
Ik parkeerde de wagen tussen de anderen, en liep naar de veranda.
Een tiental mensen zaten aan tafel te eten en lieten de wijn rijkelijk vloeien.
Tussen de personen herkende ik mijn vader en zijn vriendin, en dat was ver alles.
Eén persoon kwam mij bekend voor, maar ik kon hem niet thuis brengen.
-Euh .de goeie avond allemaal.
-Ha dat is ons chauffeurke zekerst?
-Euh .
Mijne pa nam het woord, omdat ik daar stond te gapen als een koe naar nen trein.
-Kijk chauffeurke, dat zijn nu onze kozijns en onze nichten zie.
-Euh allé ik ben blij van jullie te leren kennen op mijn 47 jaar.
Sommigen had ik nog nooit gezien, en anderen ben ik waarschijnlijk eens tegen het lijf gelopen bij één of ander begrafenis jaren geleden.
-Chauffeurke, we hebben uw huis bezocht en het is schoon hé.
-Euh .ha ja?
-En we hebben uw schatten op zolder gezien, azo een verzameling hé
-Euh .
-En we hebben uwe wijnkelder bezocht, azo oude flessen dat er daar liggen, uwe pa heeft er hier direct een paar geopend!
-Euh .jamaar .
-En we zijn ne keer naar uw kiekens en uw vissen en uwen hof gaan kijken.
-Allé dan .
-Uw madam moet nogal met haar gat in de boter gevallen zijn, met zo een ventje gelijk gij!
-Euh .maar ik heb nog niet echt een madam hé.
-Hoe .ge gaat ons toch niet zeggen dat ge hier alleen woont?
-Euh .ja, heeft mijne pa dat nog niet verteld?
-Ba nee gij .den diene heeft ons nog wat zaken verzwegen zekerst.
-Ja .
-Maar we zullen wij ne keer wat reclame maken voor u, want in de familie zijn er niet teveel vrijgezellen zenne.
-Euh .jamaar, azo gepresseerd is dat nu ook niet zenne!
Die mannen waren daar ondertussen de St- Emillion van 1978 aan het binnen gieten met hun worteltjes en erwtjes die met hun beven al op de grond gerold waren.
En terwijl ze daar met hun valse tanden de grijze crevetten aan het verslinden waren, kreeg ik daar een salvo van vragen afgevuurd, terwijl ik liever was bekomen van mijne werkdag.
-Chauffeurke, neem u ook een glas wijn, t is goeien!
Dat zal wel zijn dat het goeien was, t was potverdekke wijn dat ik laten liggen had om eens iets speciaal te vieren als ik friet met stoofvlees eet.
Zelf had ik nooit gedacht dat hij nog goed zou geweest zijn, want er liggen heel wat slechte flessen tussen.
Allé, toen de wijn en het eten op was, spraken ze van te vertrekken, en met de broeksriem gespannen, stapten ze naar buiten, waar ik dan nog ne familiefoto moest nemen.
We hadden elkaar 47 j niet gezien, en nu moest ik zelf de foto nemen, zodat ik er terug niet opstond ppfffffff.
Ja, raar familie dat ik heb!
Maar bon, toen ze zijn vertrokken, zei er iemand:
-Chauffeurke, ge moet zolang niet meer wachten alvorens eens af te komen hé.
We lezen u wel in den beiaard, maar we zien u al eens graag in t echt ook.
Precies of t was mijn fout, dat ik ze niet kende.
-Nee nee, we gaan zeker geen 47j wachten, binnen 30j ziet ge mij zeker eens terug.
Toen ze buiten liepen, was het effect van de wijn zichtbaar, en ééntje moest ik daar nog gidsen om van mijnen oprit te geraken, of hij had de helft van mijn voliëre mee.
Ik bleef nog wat nazwaaien, zoals het tijdens familietradities past, en dan liep ik terug naar de veranda, waar mijne pa ook aan het inpakken was.
-Awel, dat was nu een deel van uw familie zie.
-Een deel?....en uit hoeveel man bestaat onze familie dan.
-Awel ze hebben daar een blad met uwe stamboom gelegd, en er zouden er nog 120 in leven zijn.
-Wablief .120??????
-Ja, ge hebt gij een grote familie hé.
-Euh .seniorennet is ook een grote familie.
-Awel, dan moet ge die mensen ook eens inviteren hé, want die ken ik dan weer niet.
Hij nam zijne telefoon waarmee hij nooit opneemt als ik hem bel, en aan zijnen andere arm zijn vriendin.
Ze liepen naar de wagen, en hij riep nog na, dat hij morgen wel alles zou komen opruimen.
Toen ze weg waren, ben ik dan maar zelf beginnen opruimen, want ge weet maar nooit dat ik s anderdaags morgens ook nog ne restant van verloren gereden familieleden op ontbijt krijg.
Maar allé, ik ga niet klagen, het bezoek zal mijne pa waarschijnlijk plezier gedaan hebben, want in feite is hij een echte familieman.
Nu dat alles opgeruimd is, en het afwasmachien aan het draaien is, ga ik naar Geraardsbergen om te ontwaken.
Ja, ik ga er bij Olav een koffie drinken en een babbeltje slaan met Manneken-pis.
Na de uitstap naar Duitsland en de hoge venen was het tijd om het stuur eens naar de andere richting te draaien, en zo stonden we verleden zondag op de rommel en antiekmarkt van Brugge.
De zon was van de partij en door de antieke parasols en de tweedehands paraplus scheen ze door de gaten die de motten of de tijd in de stof hadden gebracht.
Hoe meer gaten hoe ouder hij leek te zijn en hoe duurder hij geprijsd werd.
Hoewel de prijzen in het algemeen nog meevielen.
Rommel zoek ik nu niet speciaal want ik heb al genoeg rommel in huis.
Maar een antiek stuk kan mij zeker bekoren, hoewel het dan wel uniek en antiek moet zijn.
Zo zagen we in Duitsland een antieke douche staan die nog gewarmd werd met kolen.
Ja, zon zaken spreken mij aan en vinden wel een plaatsje in huis, vooral die zaken die mij doen terugkeren in de tijd.
Daarom ben ik ook opzoek naar de oude schrijvers, waarvan mijn collectie wel begint volume te nemen.
Boeken van Ernest Claes, Gezelle, Streuvels,Timmermans en Consciënce staan op het verlanglijstje om als verzameling plaats te nemen in de boekenkast.
1ste drukken of getekende exemplaren staan natuurlijk hoog aangeschreven, maar sommigen zijn moeilijk te vinden.
Op een rommelmarkt is het dan zoeken en snuffelen in dozen, en al vlug zie ik of er kans is dat de verkoper een oude Vlaamse schrijver in zijn bezit heeft.
Ja, tussen boeken van jommeke tot Consalik is een oude Vlaamse schrijver totaal andere lectuur hé.
Gisteren waren we nog maar een paar standen ver toen we bij een kraam kwamen waar alleen maar boeken stonden.
Die mannen hebben af en toe wel iets liggen en dus ging ik op snuffelronde.
Twee stuks van Ernest Claes die ik nog niet had en dan nog aan een zeer voordelige prijs.
Maar mijn lief maakte er mij attent op dat er een ganse doos stond met boeken van Conscience.
5 stuk stonden ze getekend en er zaten eerste exemplaren tussen die blijkbaar aan één en dezelfde persoon hadden toebehoord en die waarschijnlijk ook zijn verzameling van de hand had gedaan.
Toen ik aan de verkoper vroeg wat hij mij voor prijs kon maken indien ik de ganse doos zou nemen moest hij nog niet te lang nadenken en liet hij ze aan de helft van de prijs.
2,5 t stuk is een zeer goede prijs en al vlug begon ik de boeken te tellen.
43 stuks zaten er in de doos en ik zou er eens over nadenken.
Potverdekke, ik heb ze toch wel laten staan zekerst en vandaag heb ik er nog spijt van!
Maar ja, de volgende keer zal ik vlugger beslissen, hoewel nog niet alles verloren is want ik heb het adres van verkopend persoon.
Maar mijn dag zou nog goedgemaakt worden toen ik een paar kraampjes verder Gezelle zag staan.
Euh..ja ja de Guido Gezelle hé.
En niet in boekvorm, maar het borstbeeld of beter gezegd de kop van Gezelle.
Meestal zijn ook dat stukken die geld gaan, maar hij stond wat verloren tussen de Art-deco.
-Euh meneer kunt ge mij de prijs zeggen van diene kletskop met zijn priesterkostuum?
-Ja dat is Guido Gezelle en het beeld is getekend.
-Ja ja, maar wat is de prijs?
-Euh awel laat ons zeggen dat het euh .allé..20.
Als het teveel is stap ik meestal door, en als het te weinig is heb ik ook mijn twijfels.
Ik vroeg of ik het even van nabij mocht zien en het was nog in zeer goede staat.
-Allé, wat is uwe laatste prijs want dienen mens schrijft toch niet meer hé.
-Awel 18.
Ik betaalde het beeld en zou het later komen ophalen toen we de markt verlieten.
Zo stapte ik een uur later met Gezelle onder de arm naar de wagen voor we onze reis gingen verder zetten naar Zeebrugge.
Daar aangekomen konden we met bussen naar de verschillende plaatsen rijden en onze eerste plaats was een schip dat wagens vervoerde naar Panama.
Bij het woord schip of boot hebben we vaak een verkeerd beeld, althans ik had dit toch.
Voor ons lag een gevaarte van 200m lang en meer dan 45m hoog voor meer dan 59000 ton.
De wagens konden gestald worden op 12 verdiepingen en dat voor een totaal van 6000 wagens!
Ja, dat was nog eens de moeite.
Jammer dat we geen fotos mochten maken, maar chauffeurke had er ondertussen toch buiten al wat gemaakt voor ik het plakaat had gezien.
Daarna ging het naar de marinebasis en ook daar gingen we slenteren tussen schepen van verschillende landen.
Van onze eigen Belgische vloot tot Ierland naar Marocco.
Toen we terug de bus namen om naar onze wagen te rijden kregen we van het Belgische leger nog een gratis sauna aangeboden.
Amai mijne frak, dat was daar zeker 40° in dienen bus en iedereen zat op elkaar geplakt!
Moe maar voldaan reden we na een uurtje terug Deftinge binnen en dan was mijn eerste werk om Guido Gezelle een plaats te geven.
In de veranda onder het zonlicht kijkt hij nu naar buiten waar hij in mijn inspiratie opzoek gaat naar nieuwe gedichten.
Misschien zien mijn ogen vroeg of laat wel wat zijn ogen zagen
Beschrijven zoals hij de zaken beschreef daar waag ik mij niet aan want zijn unieke manier van schrijven is tot nu nog niet geëvenaard en daar zal of wil ik zeker geen verandering in brengen.
Anderzijds ben ik wel blij dat De Guido vandaag bij mij is komen wonen, en wie weet welke gesprekken we samen nog hebben in de toekomst.
