Hello evrybody,

Het is al enige tijd dat er terug vossen in onze streek zitten.

Niet alleen in onze streek want zelfs in ’t stad zijn ze opgemerkt en juist de kiekens die op een appartement wonen zijn er veilig.

De jagers hadden er de mond van vol want ook zij hadden ondervonden dat er meer bruintjes in het landschap liepen en dan hadden ze het niet over deze die de dag voordien in het bruin bier hadden gehangen.

Regelmatig stond er een artikel in “De beiaard” dat er den ene of den andere een vos op bezoek had gekregen met een slachtpartij als gevolg.

Ook ten huize chauffeurke lopen er kiekens waaronder een paar buiten in het kiekenkot en blijkbaar had Reinaert de vos steeds een cirkel rond het huis gemaakt om ze bij anderen te gaan halen.

Op den duur begon ik te twijfelen of mijn kiekens soms niet lekker waren en dat het de reden was waarom de vos mijn kiekenkot links liet liggen.

Ja, echt jonge kiekens zijn het niet meer en de reden is dat ik er op den duur zodanig aan gehecht was dat ik op een ander kiekens ging kopen om klaar te maken zodat de mijne aan hun pensioengerechtigde leeftijd zouden geraken.

Opgelet de kiekens van chauffeurke hebben iets speciaals!

Ze hebben niet alleen een stamboom waar ze vaak op stok zitten ze hebben elk een naam en sommigen kunnen zelfs praten in mijn fantasie als ik één of ander verhaaltje schrijf voor de kinderen.

De haan is nog een echte haan waarvan al zijn familie nog in Wallonië woont en de andere kiekens komen een beetje van alle hoeken van het land en er zitten zelfs een paar gepluimde immigranten tussen uit Holland.

De Hollandse kriel, de barnevelder het zijn allemaal namen die op hun identiteitskaart staan en dus zal het niet gelogen zijn hé.

Natuurlijk heb ik ze zelf een naam gegeven omdat ze zo beter passen in één of ander verhaal.

Hoewel, ik moet zeggen dat het een gans werk was om al die namen op te schrijven de dag dat ik ze moest aangeven op het gemeentehuis om te melden hoeveel pluimvee en ander gevogelte ik had.

Ja, voor de vogelgriep had ik al hun namen ginder in de kiekenbus (of hoe noemt ge dat) gaan steken.

Vaak geeft men een naam aan een kieken zonder na te denken en dat is een beetje zoals met een kind waar de ouders een leuke naam vinden voor een pasgeborene maar die eens ouder gans anders gaat klinken.

Bij mijn kiekens is er over nagedacht en de namen die ze hebben gekregen komen van personen of dingen die een rol hebben gespeeld in mijn leven.

Ons “Micheline” was een schoon kieken en deze verwijst naar mijn eerste vrouw.

Het is eigenaardig hoe een kieken zich kan aanpassen aan een naam, want ook dat kieken kon een ganse dag kakelen zonder dat ik er iets van verstond.

Onze “Fernand” was dan weer de naam van mijne vroegere chef en ik moet zeggen dat ik er niet naar kijk of het nu een naam voor een man of een vrouw is want bij een kieken valt dat toch niet op.

Dat Hollands kieken had ik windmolen genoemd omdat het daar een ganse dag met zijn vleugels stond te wieken en omdat euh…awel omdat er ginder veel windmolens staan hé.

Sommige kiekens bleef ik gewoon kieken noemen omdat ik er nog niet echt uit was wie er nog in aanmerking kon komen in mijn omgeving.

Mijn leraren, sommige collega’s, politiekers en nog zoveel anderen liepen hier al rond te scharrelen in mijn kiekenkot.

Mijn kiekens kregen het beste van het beste en dat bestond vaak uit al de overschot die wij toch niet meer naar binnen kregen.

Vooral op feestdagen zijn die beesten wreed verwend en mogen ze al eens een boutje van een ver familielid afknagen of krijgen ze een paar sneden rozijnenbrood toegeworpen.

Met twee zitten ze dan te vechten voor het vet van een snede hesp en sommigen hebben zelfs hun eigen eieren terug opgepikt.

Ja, met een kieken dat zijn eigen ei opeet is het dus ook bewezen dat de cirkel rond is.

Toen ik onlangs terug naar het kiekenkot liep om ze te voederen zie ik er daar toch wel één op hare rug liggen.

Het was pas toen ik ernaast stond dat ik zag dat het kieken niet sliep maar afgeslacht was.

Mijnen “yves” (genoemd naar een politieker) was de keel over gebeten en dat kon alleen maar een lepe vos gedaan hebben.

Potverdekke, de vos had ook mijn kiekenkot gevonden!

Ik heb het met tranen in de ogen begraven op de tonen van de “Marseillaise” en haar legstokken als kruisje op het graf gezet.

Ja, het moest er eens van komen en toen ik op inspectie ging zag ik overal pluimen liggen alsof ook de andere zich hadden verdedigd.

Maar toen ik de dag erop terug naar het kiekenkot ging, lag er daar miljaar weer een kieken!

Potverdekke ’t was toch geen waar zekerst nu hadden ze mijnen “Elio” in zijn gat gebeten en ook rond zijne nek was geen strikje meer te binden!

De haan was zelfs uit het hok gevlucht en liep verloren in de grote weide opzoek om terug de resterende kippen te vervoegen.

De vos bleek leper dan ik dacht en waarschijnlijk kwam hij maar ’s avonds of ’s nachts op bezoek.

Maar dan kennen ze chauffeurke nog niet!

Hier op zolder lag er nog een vossenklem uit de tijd van mijnen bompa en nu zou ze eindelijk van pas komen.

Ik plaatste de klem in het kiekenkot en elke dag ging ik kijken of er daar een stuk van een “fourure frak” was gevangen.

Nee, blijkbaar was Reinaert slimmer dan dat!

Het zou geen makkelijke opdracht worden om hem te vangen en dus zat er niets anders op dan te wachten.

Hopelijk maakt hij niet teveel slachtoffers meer voor Pasen want anders kan ik hier een nieuwe regering gaan kopen ppfff.

Ja, het is een triest einde om het jaar te beginnen.

En of het nu een kieken is of niet wat doet het ertoe als men aan iets gehecht is.

Anderzijds stel ik mij ook in de plaats van de vos die hier in de natuur huppelt,ook hij moet eten.

Ik heb er hier vroeger nog mee gelachen dat hij mijn kiekens niet lekker vond en dat hij liever op een ander ging, maar in feite mag hij zijn eten op een ander gaan halen hoor.

Allé, als er zich iemand geroepen voelt om de vos van Lierde te voederen mogen ze altijd hun kiekens bij mij komen brengen, ooit komt onze vos nog wel terug.

Groetjes chauffeurke

Mijn lege doos,

Kers en Nieuwjaar zijn voorbij en nu zie ik hier nog een pakje liggen onder dienen boom.

Een vierkante doos met mooi geschenkpapier en de bijhorende strik.

Niet dat de geschenkendoos iets speciaals is, maar het is vooral het feit dat de doos is blijven staan.

Nog straffer is dat ik er de doos niet zelf had gezet en ook mijn lief wist niets af van de mooie doos onder de boom.

Persoonlijk mocht ze van mij blijven staan omdat ik toch niet van geschenken hou, maar omdat we er de herkomst niet van kenden maakte het mij eerder curieus.

Ik liep er langs en keek ze aan en af en toe bleef ik voor de kerstboom staan met de vraag of ik nu zat was toen ik ze kocht en of ik misschien wel aan geheugenverlies leed.

Mijn lief zou dan dezelfde symptomen hebben want ook voor haar was de doos een raadsel.

Na enige tijd ging ik gehurkt zitten voor de boom en nam de doos in handen.

Het was geen grote maar ook geen kleine doos en voor de grootte van de doos vond ik dat ze zeer licht woog.

Het leek wel of de doos leeg was.

Ik keek of ze wel gesloten was en dat was ze ook.

Misschien zou iemand mij een poets willen bakken en waren ze hier een lege doos onder mijn boom komen zetten.

Toen ik terug ging rechtstaan had ik de doos nog steeds vast en bekeek ze van onder tot boven.

Juist het gewicht van het karton en het gekleurde papier want veel meer gewicht voelde ik niet.

Het papier was veelkleurig en bracht een leuk beeld voor ogen.

Ja, zelfs als er niets zou inzitten zou de verpakking al veel goedmaken.

Mijn nieuwsgierigheid nam toe en ik trok naar de keuken om een mes te halen waarmee ik de plakband zou doorsnijden.

Voorzichtig bracht ik de punt van het mes naar het deksel toe en sneed aan de vier zijden de tape door.

Het mes ging terug naar de keuken en met de doos op de knieën ging ik in de zetel zitten.

Het was even wringen om het deksel los te krijgen en voorzichtig tilde ik het naar boven om het naast mij in de zetel te zetten.

Potverdekke wat was dat voor iets?

Stil en bijna ademloos keek ik in de doos.

Ze leek eerst leeg maar hoe dieper mijn blik naar de bodem keek hoe meer ik zelf in de leegte van de doos leek te verdwijnen.

Hoewel de doos leeg was zag ik de namen van verschillende mensen opduiken.

Mijn moeder, grootvader, Rogéke en nog zoveel anderen die hen waren voorgegaan naar het aardse paradijs zag ik voor ogen défileren, gevolgd door een pak herinneringen.

In stilte verzonk ik in gedachten en hoe dieper ik zonk hoe meer herinneringen ik op de bodem van de lege doos vond.

Mijn moeder naast mijn wieg en later in de winkel.

Ik zag ze naast mijn bed staan toen ik ziek was en iets verder in de doos stond ze dan weer te lachen met mijn onnozel doen.

Af en toe wisselde het beeld als in een film en op zeker moment zag ik mij op de schoot van mijn grootvader zitten.

Hij nam mij mee naar de vinkenzetting en daar duwde hij zijn vinger tegen zijn lippen met sssssttttt om mij er op te wijzen dat ik stil moest zijn.

Hand in hand liepen we van de kleuterschool naar huis en voor het slapengaan gaf hij mij een kruisje.

In een hoekje van de doos stond Fido bescheiden als hij was foto’s te trekken.

Rustig pratend met de vingers op het klavier om als herinnering in mijn gedachten te schrijven zoals ik hem steeds gekend heb.

En iets verder stond Rogéke zijn “sigaarke” te paffen terwijl zijn eeuwige lach op zijn lippen verscheen alsof hij mij weer zou liggen hebben met ’t één of ’t ander!

Ik zag zijn ruwe handen van ’t zware werk en ik zag zijn hart van goud bonzen alsof hij nog echt in leven was.

We spraken over alles en nog wat en hoe meer ik naar de herinneringen keek hoe meer de bodem van de doos bevochtigd werd door mijn tranen.

Nog heel dichtbij stond ook Tinake in ’t zwart met grote hoed de herinneringen te prevelen als voordrachtgeefster.

Met een krop in de keel luisterde ik aandachtig en zag hoe ze woorden en rozen schonk.

Tussen de vier wanden van de lege doos zag ik waar ik het meeste van hield, de mens maar ook de natuur en de herinneringen van het landelijke Lierde en omstreken.

Ik wandelde in alle rust rond in mijn lege doos en vond het een prachtig geschenk.

Nooit had ik gedacht dat een lege doos zoveel te bieden had!

Langzaam ontrok ik mij aan al de herinneringen en besefte dat de doos veel meer te bieden had dan de doodgewone tastbare geschenken.

In feite kon de doos door iedereen geopend worden en kon iedereen de herinneringen ophalen als hij het wou.

Ik plaatste het deksel terug op de doos en gaf ze een goedzichtbare plaats waar ik ze steeds kon vinden.

Straks breken we de kerstboom af, maar de doos vol herinneringen zal wel ergens anders een plaatsje vinden.

In feite vind ik het één van de mooiste geschenken dat ik ooit gekregen heb, gewoon een doodgewone lege doos waar ik zelf de waarde kan uithalen.

Een schat aan herinneringen om ze af en toe terug tot leven te wekken.

Even reizen naar een wereld waar mensen te vroeg vertrekken.

Even denken dat het niet meer moet zijn en dat het mooiste geschenk soms ontastbaar is.

Groetjes chauffeurke

Hij komt…hij komt de lieve Sint

Toen ik verleden week mijn boodschappen ging doen stond ik daar plots in een lange file.
Ik dacht eerst nog dat de saucissen of de wijn van zuster Godelieve in reclame stonden, maar het viel mij op hoeveel jonge snotters er daar in die file stonden.
Toen ik even boven hun hoofden uitkeek zag ik de ware reden van hun bezoek.
Joepie…de Sint is weer in het land!
Ik haastte mij naar huis om rap een brief te schrijven met al mijn wensen, toen het in mijn gedacht kwam dat ik er verleden jaar al één geschreven had en er geen antwoord had op gekregen.
Toen ik in mijn archieven ging kijken was het niet alleen verleden jaar dat hij mij vergeten was, maar al meer dan 40j dat hij hier niet meer door mijn schouw gekropen was.
Daar lagen ze allemaal naast elkaar, mijn brieven met veel vlijt geschreven.
Al mijn wensen in schoonschrift zodat de Sint ze met zijn gewone bril zou kunnen lezen.
Maar nee…ik kreeg ze allemaal terug en paste jaar na jaar mijn wensen aan.
De eerste brieven durf ik zelfs niet meer te versturen uit vrees dat de Sint en zijn pieten hunne lach niet zouden kunnen inhouden.
Ja, wie vraagt er nu nog een houten blokkendoos of een zak met knikkers?
Sommige van mijn wensen behoren al tot het antieke speelgoed en worden duur aangekocht om als decoratie op een of ander meubilair te belanden en het met een strenge wijzende vinger te verdedigen tegen de grijpgrage handjes van kinderen die het speelgoed met ongeloof aankijken
Soms stel ik mij de vraag of er nog wel brieven geschreven worden naar de Sint, of zou de jeugd tegenwoordig een mailtje sturen met een digitale foto van een schoen met erin een virtuele wortel of raap.
Ja, waar is de tijd dat bompa mij het veld instuurde om er een schone raap uit te zoeken voor de schimmel van de Sint, de ezels van de pieten kregen dan weer een paar wortels die normaal gezien voor de hutsepot bestemd waren.
Alles werd netjes met de schoongeschreven brief in mijn stinkende schoenen gelegd en raar maar waar, ’s anderdaags was alles verdwenen.
Ik kon naar het schijnt wreed braaf zijn in de periode van Sinterklaas en dat zal de Sint ook wel gelezen hebben in zijn groot sintenboek.
De nacht van 5 op 6 december kroop ik altijd wreed nerveus in mijn bed en aandachtig lag ik te luisteren of ik de Sint of zijn pieten niet op ons dak hoorde stappen.
Ik hield ook het dak van de buren in het oog want de oude man zou zich maar eens moeten vergissen.
6 december was de dag waar ik al wakker was voor ze mij kwamen oproepen en waar ik haastig de trap naar beneden liep opzoek naar mijne schoen.
En daar stonden dan mijn schoenen bedolven onder de geschenken en onder het goedkeurende oog van bompa die glimlachend knikte naar de nieuwsgierige toeschouwers.
Het was alsof hij de Sint in hoogsteigen persoon kende en hij de oude man langs de deur had binnen gelaten zodat hij door onze smalle schouw niet hoefde.
Het speelgoed lag op de grond zoals de pieten het altijd leggen omdat ze geen tijd hebben om alles schoon te schikken.
Op tafel lag de snoep uitgespreid en de zakjes met karamellen waren uitgegoten omdat het zo meer zou lijken.
De Sint wist wel hoe hij de kinderen kon bekoren in die tijd en wist vooral hoe eenvoudige dingen voor ogen moesten gebracht worden.
In een rieten mandje lagen wat mandarijntjes en het leken wel dezelfde als deze die oma twee dagen eerder had gekocht bij de kruidenier.
Een stuk marsepein en een grote zak “nic-nacjes” lagen er bij een paar repen chocolade waar niet alleen de kinderen van aten maar waar gans de familie zat van te smullen ’s avonds.
Een paar strips van Suske en Wiske en Jommeke maakte het lijstje kompleet.
Als ik nu naar het lijstje van mijn kinderen kijk was een kinderhand vroeger vlug gevuld.
Het strafste is dat ze mij komen vertellen dat ze niet meer in de Sint geloven hoewel ze mij toch hun lijstje in mijn handen duwen om als tussenpersoon hun schoenen te vullen.
De jeugd groeit en blijkbaar zijn ook hun schoenen gegroeid want in mijn tijd had de Sint zelfs niet de moeite gedaan om een computer in de schoenen te krijgen.
De Sint moet blijkbaar mee met zijn tijd en door ons modernisme evolueert ook de jeugd.
Af en toe vraag ik nog eens om te lachen wat ze willen voor hun Sinterklaas en meestal is een kleine enveloppe genoeg als hij genoeg gevuld is.
Ze nemen zelfs de moeite niet meer om hun keuze te maken in de verschillende catalogussen en als ze dan al ene in handen nemen gaat het over computers, draagbare telefoons en nog zoveel zaken die vroeger ongekend waren voor de Sint.
Het is soms moeilijk om de waarde van de Sint terug te vinden in onze maatschappij waar de heilige man verdrongen wordt door het commerciële, om nog maar te zwijgen dat hij elk jaar vroeger moet opboksen tegen de kerstman.
Ja, dat is nog zo een fenomeen die zijn slee elk jaar vroeger komt parkeren.
Het was vroeg in november dat de eerste winkels kerstgetint waren en dan stel ik mij de vraag hoe de mens er nog aan uitgeraakt om alles geloofwaardig over te brengen als ze daar met die kleine snotters aan hun hand lopen tussen de rekken.
Ik herinner mij nog hoeveel waarde beide mannen hadden en hoe ze mijn bompa konden manipuleren om via hem mijn gedrag te bepalen.
Toen ik op een dag aan bompa vertelde dat beide mannen niet bestonden en dat de Sint zelfs trok op iemand van de familie keek hij mij met grote ogen aan.
Waarschijnlijk had hij door de jaren de reactie wel verwacht en diende hij mij vlug van antwoord.
-Chauffeurke, de Sint en de kerstman bestaan echt en als ge er niet meer in geloofd zullen ze ook niet meer komen!
Ik groeide door de jaren en stilletjes verdween het geloof.
Awel ge gaat mij misschien niet geloven, maar sinds de dag dat ik met stoere uitspraken tegenover mijn vrienden vertelde dat de Sint iemand van onze familie was en dat het toch geen echte was zoals in de boekjes is hij ook niet meer geweest.
Ik werd ouder en door de jaren probeerde ik het geloof in beide mannen nog terug te winnen door mijn schoenen te zetten en met kerst mijn kousen aan de schouw te hangen maar ze bleven leeg.
De Sint was vertrokken en mijn kinderjaren waren voorbij.
Bompa had gelijk...in al mijn ongeloof reden beide mannen mijn deur voorbij.
Maar dit jaar zal het anders zijn, ik zal het van alle daken roepen dat de Sint wel bestaat!
Och…voor mij hoeft hij de schoen niet meer te vullen, daarvoor heb ik teveel jaren overgeslagen.
Maar ik zou Sinterklaas willen vragen mijn schoenen te vullen voor mijn kleinkind zodat ik hem straks ook het veld kan insturen achter een schone raap.
Ja, hoe schoon moet het zijn de oogjes te zien blinken van het prille geluk als een gewone raap en wortel nog wat waarde in hun leven kunnen brengen.
Dit jaar ben ik er zeker van!
Hij komt…hij komt…hij komt de lieve Sint!

Groetjes chauffeurke

De vriesman komt,

November bracht ook dit jaar de vriesman mee.

Ja, het was op een morgen dat hij op het raam van mijn slaapkamer een mooi winterlandschap had getekend.

In samenwerking met de condensatie had hij schone witte sterren en strepen op het raam gezet.

Toen ik uit mijn bed sprong liet hij mij voelen dat het menens was want mijn voeten stonden te trappelen op de koude ondergrond.

Het was even aanpassen voor mijn lichaam en dus trok ik de kraag van mijn pyjama wat hoger.

Na het ochtendritueel van scheer en wasbeurt haastte ik mij naar buiten om de schoonheid van het vrieslandschap te bewonderen.

Ja, het heeft iets speciaals als plots alles wit geverfd is.

Tussen de siergrassen was zelfs het spinnenweb volledig wit.

Daar waar de spin haar verblijfplaats zoveel mogelijk verborgen houd waren de fijne draadjes nu aangedikt met witte parels.

Prachtig hoe de architectuur van zo een klein beestje nu plots in de schijnwerpers staat van een rood opkomende zon.

Geleidelijk bracht de novemberzon een oranje gloed over het vrieslandschap en dat gaf er nog een extra tintje aan.

Ik haalde even diep adem en bij het uitademen zag ik mijn adem als warme wolk mijn mond verlaten.

Het is ook één van de kenmerken dat ons lichaam uit tegenover de vriesman.

Al blazend stapte ik even tussen de velden en ik genoot van alles wat de vriesman had getekend die nacht.

Eén van de velden was volledig wit gekleurd en af en toe zag men een paar bruine klompen aarde steken waar het oneffen lag.

Een mannetjes fazant liep er te paraderen met zijne schone frak aan alsof hij hier de laatste nieuwe wintermode kwam tonen.

Toen ik te dicht in zijn buurt kwam liep hij een paar meters om daarna met enkele vleugelslagen op te stijgen en zich te laten zweven tot aan het volgende veld.

In de schijn van de zonnestralen was het een prachtig contrast.

Ook de donkergroene velden met wintervoer voor de beesten hadden een lichtere tint gekregen.

Druppels lagen als parels op de bladeren en ondiepe plassen waren omgetoverd tot spiegels.

Zoals in de tijd dat ik nog een snotter van twee keer niks was zette ik ook nu mijn voet op het zwakke ijs om te zien hoe hard het gevroren had.

Blijkbaar niet veel in verhouding met al dat wit want mijn voet schoot door het pelletje ijs.

Daar lag de ijsspiegel nu gebroken zoals ik ze ook brak in mijn kinderjaren.

Sommige waren niet te breken als het hard gevroren had!

Soms stonden we er met vrienden op te springen of gooiden we er stenen op.

Niet dat we de natuurspiegels wilden breken, maar het hoorde nu eenmaal bij het opgroeien in de winterperiode van al die jonge snotters.

Ook de boomgaard stond nu in een oranje schijnwerper met een fel contrast van maagdelijk wit tegenover een schaduwplaats waar de bomen met kale takken als armen in de lucht stonden.

In al mijn fantasie kreeg elk voorwerp een andere gedaante en toverde ik als in mijn jonge jaren het stijf bevroren landschap tot leven.

Mijn kiekens schreven dan weer met hanenpoten hun verhaal op de harde ondergrond en de kanaries waren al aan het oefenen om “white christmas” te fluiten.

De vissen lagen stil alsof ze het gevoel hadden te worden ingesloten onder een dak van doorzichtig ijs, hoewel aan de kleine waterval het water bleef stromen en zo de ijsvorming onmogelijk maakte.

Het is eigenaardig hoe de vriesman mij details voor ogen brengt waar ik anders geen oog voor heb.

Misschien omdat alles plots een andere aanblik krijgt en de mens de overstap moet maken van seizoen naar seizoen.

De schouwen spuwen hun rook naar buiten en witte of grijze slierten tekenen zich grillig tegen blauwe hemelen.

Je kunt zelfs ruiken waar er hout wordt gebrand en dat heeft zo zijn charmes.

Ik krijg dan vaak een open haard voor ogen met een schapenvel ervoor waar ik mijn wildste verhalen laat op rusten.

Verhalen uit mijn kinderjaren waar we ook op koude dagen buiten gingen spelen en waar tv of spelconsole maar toekomstmuziek was.

Vandaag staan ze in de kamers van onze jeugd die niet meer omkijken naar winterlandschappen en hun duimen opwarmen op de toetsen van het computerklavier of de afstandsbediening.

En ik…ik breng even mijn handen voor mijn mond om ze warm te blazen.

Ik stamp met mijn voeten op de grond en mijn armen slaan als vleugels om mijn lijf alsof ik zelf boven het winterlandschap zou willen vliegen.

Boven mij tekent ondertussen een vliegtuig geruisloos witte strepen die na enige tijd ook oranje gaan kleuren.

Waarschijnlijk op weg naar warmere oorden ver van de wit gevroren velden en akkers van ons prachtige Lierde.

Ik stap, ik spring en loop een paar meters zoals vroeger om warm te krijgen tot zelfs mijn pull-over precies gaat roken omdat mijn lichaamstemperatuur ontsnapt.

En terug thuis stap ik nog even het gazon in waar het witte gras onder mijn zolen kraakt en waar elke afdruk een verhaal is.

Achter mij liggen mijn donkergroene afdrukken en zoals in mijn kinderjaren verander ik soms van richting om een gazontekening te maken en waan ik mij een artiest.

Straks ontdooit het landschap en zal ook mijn schilderij verdwenen zijn.

Mijn raam kan ik momenteel nog als lei gebruiken en met mijn nagel probeer ik er een gedicht op te schrijven.

De vriesman,

Nagels krassen ijzig

rillingen op mijn rug

letters als parels

op bevroren regels

blauwe vingers

zullen straks ontdooien

waar woorden huilen

als tranen over het raam.

Straks is alles weer verdwenen en zal het wachten zijn tot de volgende vriesman komt.

Parels van ijs zullen terug tranen worden en langzaam het landschap vullen met herinneringen.

En ik…ik verwarm mij vandaag aan de herinneringen van mijn Lierde van vroeger.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Deze morgen was het zover en kon ik naar het ziekenhuis op consultatie om de evolutie van mijne steen te laten zien.

Euh…ik weet wel dat elke Vlaming een baksteen in de maag heeft, maar bij mij was het een niersteen hé.

Om 8u30 moest ik op de radiologie zijn en dus was ik om 8u15 aanwezig.

Voor mij zat er nog drie man te wachten en blijkbaar waren ze er slechter aan toe dan mezelf.

Ja, ik vertoon geen uiterlijke verschijnselen van zwaargewondheid en dat was blijkbaar bij één van de wachtenden wel het geval.

Na enige tijd komt er daar een schoon verpleegsterke en kijkt even in de wachtzaal waarna ze haar blikken naar mij werpt.

-Hoe is uw naam meneer.

Amai zeg die is wel direct dacht ik nog.

-Euh…mijne naam is chauffeurke.

-En heeft chauffeurke een afspraak?

-Euh…ik denk het wel want ik heb hier verleden week al een papier gekregen van een collega van u.

-Ha ja, maar met dat papier moet ge eerst naar de receptie gaan om u in te schrijven.

-Euh…hola…dus moet ik eerst terug naar…

-Ja, en daarna mag u hier terug komen zitten

Ik dan maar terug naar de receptie en daar stond er maar tien man voor mij.

Het ging nogal vlot en dus was ook ik vlug ingeschreven voor de dienst radiologie.

Ik stapte terug naar de wachtzaal en ondertussen was er daar al een pak volk bijgekomen.

Maar ik stond er nog maar vijf minuutjes als ik mijn naam hoor afroepen.

-Chauffeurke?

-Euh…da bennekik juffrouke

-U mag mij volgen.

We liepen een kamer binnen met een groot machien en ze gidste mij naar een kleedkamer.

-U mag uw vest en uw broek uitdoen en dan bij mij komen.

-Amai…

Ik kan u verzekeren dat het geen zicht was om daar in uw onderbroek te staan met hemd en plastrong!

-Chauffeurke zet u maar op die plank ik zal de tafel kantelen.

Langzaam kantelde de tafel waar ik op lag van vertikaal naar horizontaal.

-Euh…is dat al om diene foto te nemen?

-Ja, eens u volledig plat ligt kan ik de foto nemen.

-Euh…maar wacht eens ik ben iets vergeten!

-Iets vergeten…moet u nog een geneesmiddel nemen voor we de radiografie uitvoeren misschien?

-Euh…nee nee, maar mijn haar is nog niet gekamd voor de foto.

-Zeg manneke ’t is ne foto van uw nieren dat we nemen hé.

-Ha…hola dan ga ik daar niet gans opstaan?

-Nee, juist uw nieren en uwe steen.

Binnen de kortste keren lag ik daar horizontaal en gaf ze mij bevelen van achter een glazen wand.

-Stil liggen…niet meer bougeren…niet meer ademen.

Een geluk dat het snel ging want ik kan nooit wreed lang mijne adem inhouden.

-Voila chauffeurke, ik ga de plank terug laten zakken en dan mag u direct bij uw dokter langsgaan.

-Euh…dank u zuster…euh...juffrouw bedoelde ik...nog een prettige dag verder.

-Chauffeurke vergeet ge niks?

-Euh…ne kus?

-Nee slimmeke…uw broek en uw vest!

-Oei..

Nadat ik mij terug had aangekleed ging ik opzoek naar de dokter bij wie ik in behandeling was.

Nadat ik daar een paar gangen doorlopen had was ik volledig mijne kluts kwijt.

Ik was daar al in alle gangen verloren gelopen dat ik dan toch maar ene met een witte kiel aansprak.

-Euh…excuseer meneer doktoor maar ik zoek de wachtzaal waar ze zich bezighouden met de stenen.

-Met de stenen…moet ge dan geen ondernemer of een metser hebben?

-Euh…nee nee, ’t zijn nierstenen hé.

-Ha dat is iets anders…ge gaat hier naar links en dan rechts op het einde van de gang.

Daar neemt ge terug links en iets verder hebt ge de dienst Urologie.

-Ha ja…de dienst ufronomie.

Ik stapte door de blinkende gangen en iets later vond ik een wachtzaal met de naam op die trok op deze die de dokter had uitgesproken.

Na tien minuutjes komt de dokter aangewandeld bij wie ik in behandeling was.

-Dag meneer doktoor.

Hij bekeek mij vanachter een klein rond brilletje en gluurde tevens naar de namen die hij op een lijst staan had.

-Komt u voor de afspraak om 9u?

-Euh…ja zekerst.

-Bent u de wael?

-Euh…nee ik ben Vlaming.

-Nee nee ik bedoel of u meneer De wael bent?

-Nee ik ben chauffeurke.

-U staat hier niet op mijn lijst.

-Oei…U had mij gezegd van naar de fotografie te komen om mijn nieren te laten trekken.

-En u bent daar geweest?

-Ja, daarnet.

-U had een afspraak moeten nemen, maar ’t is niks, gaat u naar de receptie en laat u inschrijven en kom dan maar terug.

Ppffff ik weer naar de receptie!!

-Dag madam ik ben hier terug!

-Hebt ge gedaan?

-Nee ik moet nog beginnen maar ik moet mij eerst komen aanmelden voor de dienst urie..euh…orulo..potverdekke hoe noemt dienen dienst voor de stenen.

-De dienst urologie?

-Juist madam ge zijt er op!

Ze drukt daar dezelfde vignetten af als ze mij een kwartier eerder had gegeven en ik kon terug bij dokter ufroloog.

Ondertussen waren er daar ook al twee personen komen zitten en dan begint de miserie hé.

Eerst knikt ge nog beleefd naar elkaar maar dan beginnen de vragen.

De dame vroeg aan een andere patiënt om hoe laat zijn afspraak was en of de dokter al aanwezig was.

Potverdekke ik had het goede gedacht van mij daar eens gaan te moeien door te zeggen dat de dokter er al was en dat ik eerst naar de receptie gegaan was om ne rendezvous met menier dokteur” te hebben.

-Ik heb een afspraak om 9u en u ?

De andere patiënt antwoordde dat hij om 9u30 voorzien was en dus vlogen hun blikken mijn richting uit.

-Euh…ik moet maar juist iets afgeven.

Ze doken terug hun roddelblaadjes in en toen de dokter er terug was deed hij teken van hem te volgen.

Ik sloot de deur achter mij en daar zat ik dan oog in oog met meneer dokteur.

-Neemt u de medicamenten nog?

-Ja.

-Hebt u nog moeite om te plassen?

-Nee.

-Hebt u nog pijn?

-Wel eergisteren dan heb ik zo nog eens een scheut gevoeld maar het was draaglijk.

-Dus u heeft nog pijn?

-Euh…nee en ja…allé meer nee dan ja want het is draaglijk hé.

-Ik zie op de radiografie dat de steen nog steeds op dezelfde plaats zit en dus is er geen verandering sinds u hier bent opgenomen.

Als u mij zegt dat u pijn heeft kan ik stappen ondernemen, maar anders zou ik nog veertien dagen wachten.

Misschien komt de steen zelf nog los en anders nemen we binnen veertien dagen een beslissing over hoe en wanneer we hem gaan verwijderen.

-Euh…ja meneer doktoor.

-Als u wilt kan ik u nog veertien dagen thuis zetten om te revalideren?

-Euh…nee nee laat mij maar gaan werken want anders gaan ze mij ginder niet meer kennen in de wetstraat.

-Zoals u wilt, ik ga u nog een geneesmiddel voorschrijven en een ziekenbriefje voor vandaag en dan zien we ons juist voor Sinterklaas terug.

-Dank u meneer doktoor.

-Dat is dan 26€.

-Euh…ha ja…ik zal eens kijken of ik het kan passen.

Ik heb hier nog een briefje van tien en ik kan het passen met wat stukken.

Toen hij mij daar voor 16€ aan kleingeld op tafel zag leggen keek hij mij weer maar raar aan vanachter zijn brilleke.

-All酒t zal dan tot binnen veertien dagen zijn zekerst!

-Ja, tot binnen veertien dagen.

Ik verliet het lokaal en liep met gebogen hoofd de twee wachtenden voorbij waarvan ik ook de blikken in mijn rug voelde.

Ik liep haastig naar de receptie en de dame keek mij al raar aan mij daar voor de derde keer te zien verschijnen.

-Bent u nog iets vergeten?

-Nee ik kom mij uitschrijven hé.

-Als u niet opgenomen bent hoeft u zich niet uit te schrijven.

-Ha..oei…dan moet men zich alleen maar inschrijven maar niet uitschrijven!

-Ja meneer.

-Euh…alle dan ben ik er eens mee weg hé, nog een prettige dag verder.

Opgelucht stapte ik de vrije wereld in en kon ik terug huiswaarts keren.

Ha ja, wat ik nog zou vergeten!

Misschien gaan sommigen nu vragen hoe het is met mijn stenen en wat het vervolg is.

Awel…de stenen zitten er nog steeds en binnen veertien dagen moet ik nog eens terug om te zien of ze er nog steeds zitten.

Dan zullen ze misschien beslissen of ze hem gaan halen of ze hem gaan splitsen zoals B.H.V.

In feite weet ik nog niks meer en zal het nog veertien dagen wachten zijn hé.

Ik wens ieder van u alvast nog een leuke dag toe en veel beterschap voor onze zieken of deze die op ziekenhuis bezoek moeten.

Geniet van de mensen die op het scherm verschijnen en laat de inkt maar door het leven vloeien.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Terwijl de chrysanten of andere bloemstukken de graven sieren gaat voor ons het leven terug verder.

Het dagelijkse leven zoals we het in de volksmond noemen.

Zo stelde ik mij al sinds gisteren de vraag wat ik vandaag in godsnaam zou doen.

Sinds woensdag ben ik in verlof en ook mijne kleine snotter is hier in verlof.

Lang had ik gedacht aan een dagje Keulen of Parijs, maar hoe wilt ge met zo’n grijs weer de Dom of de Eifeltoren tegen een blauwe achtergrond fotograferen?

Het zal weer een beslissing worden van het laatste uur, hoewel dit de laatste tijd naar de laatste minuut draait.

In feite hebben we teveel keuze en ook de jeugd heeft zijn zeg in de uitstappen hé.

Ja, ’t was anders in mijnen tijd!

Hoor mij eens bezig, ’t is precies of ik bijna honderd benJ)

Nee, het is maar om aan te tonen dat op korte tijd veel verandert is.

Als kleine snotter bracht mijn grootvader of grootmoeder mij naar de universitaire kleuterschool van Gemeldorp en dat op zich was al een uitstap.

Bompa had een auto, en hoewel de benzine toen nog zo goedkoop was dat men ze over het sprokkelhout goot om het te doen branden, was het zelden dat we met de auto op uitstap gingen.

De uistappen beperkten zich tot de ‘d Ardennen of de zee en in ons geval was het meestal de zee omdat de Ardennen achter Brussel lagen van uit ons boerendorp gezien.

Bompa, Marraine,Ma, Pa,Tante, Nonkel mijne kozijn en ikke.

Ja we hadden een grote auto en in feite mocht men nog rijden zonder gordel.

Nen break waar de grote mensen op de zetels samen geplakt zaten en de kleine kinderen in de koffer.

Af en toe ging nonkel niet mee en dat scheelde direct in plaats hé.

Na meer dan een uur rijden stonden we dan aan de zee.

De zeebries streelde mijn kleine witte benen die uit mijn korte broek staken en aan de hand van mijnen bompa liepen we tot op den dijk.

Met zijn allen stonden we naar het strand te kijken en naar de grote grijze zee.

Kijk riep bompa, ginder ligt Engeland!

En waarschijnlijk waren mijn ogen nog niet groot genoeg want ik zag het niet liggen.

In groep stapten we over de dijk en al vlug werd er besloten om iets te gaan drinken.

De grote mensen dronken bier in grote glazen en bompa een Rodenbach met grijze garnalen.

Ja, omdat de zee grijs was konden ze geen ander kleur hebben dacht ik.

En daar zat ik dan met mijne choco naar de zee te kijken door af en toe naar mijne kozijn te kijken of zijne choco rapper leeg zou zijn dan de mijne.

Terug buiten deed bompa zijn schoenen uit en sloofde zijn lange broek op.

Dat was het teken dat we op het strand zouden lopen en dan heeft een kleine geen ogen genoeg.

Op zoek naar schelpen in duizenden soorten of zeesterren en krabben onder de pier.

Af en toe mocht ik de hand van mijnen bompa lossen waarna hij mij zeker zeven keren toeriep van …loop niet te ver dat we u kunnen zien hé.

En dat op een strand waar veel minder volk was dan nu en waar ons gezin zeer goed te herkennen was als ééntje van de boerenbuiten.

Na enige tijd was het dan tijd om te zagen over een schop en een emmertje en ook mijne kozijn moest er dan één hebben.

Als het goed weer was en ze even op het strand konden blijven zitten kregen we meestal ons goesting, maar als er moest verder gestapt worden was het veel minder.

We lieten ons dan aan hun armen slepen tegen ons goesting omdat we juist ons goesting niet kregen.

Maar bompa moest zijn stem maar eens verheffen of met een kwade blik naar onze richting kijken dat we terug in het gelid liepen.

Ja, waar is de tijd?

Soms liepen we een vent tegen het lijf met een houten schotel op zijne kop die iets onverstaanbaars riep, maar waar we allemaal wisten dat het 3Boule de Berlin’s” waren.

Ja het mocht wat kosten en dus liepen we enige tijd later allemaal met een boule de Berlin in onze handen.

Bij ons knarste het zand al vlug tussen onze tanden en mijne kozijn had de zijne laten vallen waar ik in het begin wreed moest mee lachen, tot ik de helft van de mijne moest afgeven met het excuus dat hij toch veel te groot was voor mij.

Daarover kon ik dan een half uur bleiten, maar mijnen bompa wreef af en toe eens in mijn haar met de woorden dat we straks wel iets anders zouden gaan kopen.

Bompa wist hoe hij met de kinderen moest omgaan en zeker met zijn oogappel die ik was.

Hij liep me mij tot aan het water en terwijl de vrouwen riepen van ons zeker niet nat te maken fluisterde bompa van…steek uwen teen eens in ’t water om te zien of het warm is.

Stevig hiel ik zijn hand vast en liet de golf mijnen teen overspoelen.

Na mijnen teen was het mijne voet en binnen de kortste keren stond ik tot boven mijn enkels in het koude water.

In de verte werd er geroepen van “haal diene kleinen uit dat water want straks scheert hij nog een valling op”.

We slenterden door het water terwijl mijne kozijn ook aan het zagen was om de temperatuur van het water te komen voelen.

Ik keek hem dan aan met een blik van kijk ik was toch den eerste in het water dank zij mijnen bompa.

Ja, zelfs als kind kunt ge een uitdagende houding aannemen hé.

Onder de pier gingen we tussen de rotsen op zoek naar alles wat met avontuur te maken had in onze wildste fantasieën.

De krabben werden uitvergroot naar onwezenlijke monsters en de zeesterren werden voorzichtig te drogen gelegd omdat bompa er één voor ons mee naar huis zou nemen tegen de goesting van maraine en ma die het dier al van verre roken.

Het zou stinken en het moest hier blijven.

Maar als bompa zei dat het mocht dan koos ik zijne kant en wou ik het ook mee naar huis.

De zeester lag dan in de autokoffer op een stuk gazet waar ik alleen mocht over wrijven omdat mijne kozijn een paar jaar jonger was en nog niets afwist van fauna en zeeflaura.

Bij de kwallen op het strand vertelde bompa de gruwelijkse verhalen om zeker te zijn dat we er zouden afblijven.

Het lukte hem zeker wat met grote bogen wandelden we rond het slijmerige gedrocht.

Terug op de dijk werden onze voeten gedroogd en ontzand en dan was het of tijd om terug te keren of om uitzonderlijk mossels te gaan eten.

Bompa leerde mij mossels te eten door mijn schelp te gebruiken om er de mossel tussen te klemmen voor ik ze in mijne mond stak.

Ook mijn frietjes nam ik met de mosselschelp terwijl mijne pa dan riep dat ik mijne vork moest gebruiken zoals iedereen.

Maar bompa verdedigde mij door te zeggen “ laat diene kleine toch eens eten”.

Ja, ’t was veel lekkerder als mijnen bompa naast mij zat aan tafel!

Terug in de wagen sliepen we vanachter in de koffer en het was waarschijnlijk bompa die mij uitgekleed had en in bed gelegd.

De zeester was ondertussen verdwenen omdat ze waarschijnlijk toch stonk maar bompa vertelde mij dat hij ze bij de anderen had gehangen aan de hemel en dat we ze ’s avonds wel ergens zouden kunnen zien hangen.

Ja, ’t was ne schone tijd!

Eenvoudige reizen die wel een avontuur leken te zijn.

Misschien vertel ik straks aan mijne snotter dat we eens naar de zee gaan achter een zeester om ze naast de maan te hangen.

Waarschijnlijk zal hij mij zot verklaren!

Ja, de tijden zijn veranderd en de uitstappen van vroeger staan in fel contrast met de reizen van nu.

Och…waar we ook gaan, af en toe keer ik nog eens terug naar vroeger en dat zijn nog steeds de leukste uitstappen voor mij.

Met mijn schopje spitten in de herinneringen van vroeger aan de hand van mijnen bompa.

Ja, reizen kan eenvoudig zijn.

Vele groetjes chauffeurke

Hello evrybody,


Moeder,

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Gisteren stond ik nog voor je grafsteen zoals ik wel vaker doe.

De herfstzon weerspiegelde het beeld van mijn lichaam op de zwarte graniet en in feite was het die steen die ons scheidde.

Niet meer dan een zwarte steen is de scheiding tussen leven en dood.

Stilzwijgend prevel ik de woorden in mijn binnenste en dat is het zoveelste stille gesprek dat ik nu sinds zeven jaar met je voer.

Wel duizend vragen heb ik ondertussen al gesteld maar sinds zeven jaar moet ik mezelf de antwoorden fluisteren.

Zelfs met de zon in mijn rug voelt mijn schaduw koel en kil op je steen.

Ik schik de bloemen van pa en kennissen en door het jaar zal mijn boeket er terug eenzaam staan.

Met twee en toch zo eenzaam!

Jij eenzaam in de dood en ik in een leven waar ik je mis.

In een doolhof van onbeantwoorde vragen slenter ik tussen de graven waar dode bladeren onder mijn stappen de stilte doorbreken.

Op zoek naar een beeld van hoe je was zie ik je als moeder en probeer ik het beeld van de laatste weken te vergeten.

Op wandel met de ziekte slenterde je uitgemergeld tot aan je dood.

Pijnlijk telkens ik er aan denk en toch probeer ik mijn wonde te helen door de mooie herinneringen te delven uit gelukkiger tijden.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Misschien zouden anderen mijn verdriet niet begrijpen na al die jaren.

Misschien wil ik het wel alleen dragen zoals ook jij voor vele dingen alleen stond in het leven.

Moeder, volgende zondag kom ik terug bij je langs!

Ik kom dan de bloemen herschikken en je terug een paar vragen stellen.

Och…ik weet wel dat ik geen antwoordt zal krijgen en misschien is het wel mijn straf voor al die keren dat ik je geen antwoordt gaf.

Toch blijf ik volharden, in stilte, recht in de ogen kijkend van het jaartal 2000 dat een magisch jaar moest geweest zijn.

Ogen die tranen waar anderen vierden.

Moeder, verdriet is niet altijd zichtbaar!

Soms sta ik aan je graf in de regen en mengen druppels zich met mijn tranen.

Ze plenzen met duizenden anderen op je steen en doen hem nog meer blinken, daar waar het een dof en mat gebeuren in mijn leven was.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Maar ook uit schrik dat je graf teveel op dat van anderen zou lijken.

Dezelfde kleur, dezelfde bloemen onder hetzelfde verdriet.

Nee moeder ik wil je apart houden, ook in de dood!

Ver van het Allerheiligengewoel zal ik vandaag aan je denken zoals elke dag.

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs want het is Allerheiligen.

Een dag die ik liever zou vergeten en daarom blijf ik nog meer aan je denken op alle andere dagen.

Zoals met kerstmis waar je steeds een pakje voor mij had gelegd onder die boom met oude bollen die al jaren dienst deden.

Zoals met Nieuwjaar waar we elkaar steeds het beste wensten en waar het de enige malen waren dat we elkaar kusten.

Zoals met Pasen waar je het leuk vond om zelf de eieren te verstoppen voor je kleinkinderen en ze toch nog de tips gaf om ze te vinden.

Zoals…zoals elke dag die geen speciale naam had, maar waar jij hem zo speciaal maakte met de persoon die je was.

Moeder, vandaag kom ik ni.., het valt me moeilijk te zeggen dat ik niet kom, maar weet dat ik er morgen weer zal zijn.

Kijkend naar een foto waar je al lachend naar het leven kijkt, weerspiegelt mijn bedroefd gezicht.

Waarom moest jij vertrekken naar die wereld van al die anderen die zoveel verdriet achter lieten?

Waarom is het heengaan niet voor iedereen gelijk?

Waarom verlaten we niet allemaal samen deze wereld?

Misschien omdat er anders niemand meer zou zijn om ons te begraven en het verdriet te dragen?

Moeder, vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk.

Maar weet dat ik ook niet bij bompa en bij grootmoeder ga.

Weet dat ik ook niet bij mijn goede vriend Rogéke ga.

Weet gewoon dat ik vandaag naar het leven kijk dat ons elke dag wat dichter bij jou brengt.

Moeder, morgen is een nieuwe dag en dan sta ik terug aan je graf met duizend vragen.

Stilzwijgende gesprekken tussen jou en mij.

Moeder, vandaag sluit ik mijn gesprek af zoals we het steeds samen hebben gedaan.

Moeder, tot straks…

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

’t Was vijf na zes deze morgen toen ik al draaien en keren in mijn bed lag.

Klaarwakker op een rustdag, terwijl ik op een werkdag al wat moeilijker mijn ogen open krijg.

Buiten nog pikkendonker hoewel de sterren waar ik gisteren met mijne zoon naar aan het kijken was uit de hemel waren verdwenen.

Waarschijnlijk waren de sterrenplukkers deze nacht aan het werk geweest en dus keek ik hier nu naar een sterrenloze hemel.

Eigenaardig hoe een mens steeds wakker wordt met vragen in zijne kop!

De eerste vraag die ik mij stelde deze morgen toen ik naar de wekker keek “zou ik opstaan of niet”?

Ik had de kans om nog een uur of twee te blijven liggen of zelfs langer maar na vijf minuten was mijn besluit genomen.

Mijn benen gingen over de rand van het bed en de rest van mijn lichaam trok zich recht.

Daar zat ik nu op de warme bedrand met mijn voeten op het kille parket.

Mijn ogen op weg door het raam waar ik naar de donkere schaduwen keek op een donkere achtergrond.

Af en toe hoorde ik de haan, maar ’t was ook niet zoals in zijn zomerse kuren waar hij mij om vier uur uit mijne nest kraaide.

In de badkamer weerkaatste het felle licht in de spiegel en het was een paar keer pinken met mijn ogen die er gevoelig voor waren.

Ja, daar stond ik in volle glorie ppffffff.

Mijn handen steunend op de lavabo en mijn ogen gericht op mezelf met duizend en één vraag.

Een spiegelbeeld die een dagelijkse foto uit mijn leven zou kunnen zijn en waar ik telkens een titel zou kunnen schrijven die dagelijkse dezelfde zou kunnen zijn; “chauffeurke een dag later”.

Mijn stekelvarkenshaar gaf mij wel een moderne look maar dat was ook alles.

Een paar rimpels golfden op mijn voorhoofd en hadden mijn jeugdige jaren weggeëbd terwijl de vloed ze nooit had teruggebracht.

En hoe lager ik mijn ogen liet zakken hoe groter het verval.

Tussen mijn borst en mijne broeksriem van mijne pyjama was er zelfs een gezwel gegroeid ter vervanging van de buikspieren die er ooit lagen.

De opslagplaats van het goede leven noem ik dat.

Een rijkelijk gevulde loods overspannen met een buikvel waar de pikante eend van gisteren zich laat drijven op de witte wijn.

Lager liet ik mijn ogen niet zakken want…euh…want de lavabo staat in de weg.

Ik schudde het scheerschuim op terwijl ik mezelf bleef aangapen en het witte goedje toverde mij de baard van Sinterklaas op mijn kaken.

De scherpe mesjes zouden iets later het zwarte stoppelveld oogsten en dat tot groot jolijt van mijn lief die liever gladde kaken heeft.

Warme douchestralen deden mij pas goed ontwaken en nog wat later stond ik terug voor de spiegel om mij af te drogen.

Ziezo de dag kon beginnen…euh…nadat ik aangekleed was natuurlijk.

De dag begon het zwarte gordijn open te trekken en van zwart ging het over naar grijs.

Denkend dat de zomer die we nog tegoed hadden vandaag zou beginnen had ik maar een T shirt aangetrokken, maar toen ik de verandadeur opende bleek was het maar frisjes.

Het gemaaide gazon ligt onder een grijs druppelgordijn en ook over de weide kon ik wat nevelslierten zien.

De perenbomen stonden er stokstijf, met onder hun stammen honderden kilo’s peren die lagen te rotten.

Lang hebben de takken ze gedragen maar vandaag laten ze ze los.

Af en toe komt er nog een vogel in pikken, maar deze die in het kiekenkot vallen rotten volledig op.

Mijn kiekens zijn de peren beu en nog een geluk, want een ei met perensmaak is ook maar een Deftingse uitvinding hé.

Nog veel te fris om buiten te lopen in korte mouwen en dus ga ik maar terug naar binnen waar mijne pa ondertussen ook al op is.

-De goeiendag

-ja, de goeiendag.

-moet ge nen boterham eten?

-Nee

-Er is brood zenne.

-Nee

-Pak dan een tas koffie.

Om niet op alles nee te zeggen nam ik dus maar de thermos en schonk mij een tas uit.

Ik nam de tas mee naar de computer en uit de keuken bleef mijne pa maar vragen stellen.

-Is hij nog warm?

Wat voor een vraag is dat, ochtendkoffie is toch altijd warm.

Ik plaatste de tas aan mijn lippen en hij was potverdekke zo koud als de tas zelf.

-Als hij niet warm genoeg is zet hem dan een minuut in de microgolf want ’t is koffie van gisteren!

Ondertussen tokkelden mijn vingers al op het klavier en was ik met andere zaken bezig.

Ik zou straks de tas wel in de afwasbak gieten.

Ondertussen verwelkomde het muziekje van windows mij en liep ik even mijn mailbox door.

166 mailtjes in postvak in en 9 in ongewenst.

Maar de nieuwe versie van Hotmail speelde mij terug parten ik klikte een aantal mails aan om te verwijderen terwijl ik de andere wou laten staan maar toen ik op de toets verwijderen klikte was alles weer ribbedebie.

Pppfff dat zijn van die dingen die mij ’s morgens op mijn zenuwen kunnen werken.

Ik liep dan maar terug naar het vak verwijderen om ze terug te vinden en daar stonden ze waarschijnlijk tussen de meer dan 500 mails die ik er gisteren had geplaatst.

Nee, met zoveel zoekwerk zou ik mijn dag niet beginnen als leek, ik liep dan maar vlug naar de schrijfpagina om daar mijn letters aan elkaar te zetten.

Sinds meer dan zes jaar begin ik de dag met “Hello evrybody” en er is op de dag van vandaag nog niet veel veranderd.

Allé, ik bedoel dan wat het begin van mijn schrijfsels betreft hé.

In feite is het starten door iedereen te begroeten, zonder dat ik echt weet waar het schrijfsel zal eindigen en wat het resultaat zal zijn.

Soms iets dat in mij borrelt, soms vrij de weide wereld instappen via een virtuele deur, soms zaken van mij afschrijven of soms de fantastische wereld van de fantasie mengen met de realiteit.

Soms zijn de teksten veelzeggend voor de schrijver zelf en soms is het een verstrengeling van mijn hersenkronkels waar ik zelf moeite heb om ze te ontwarren.

De pen vloeit meestal door het gewone dagelijkse leven en door de jaren is het een bagage geworden waar ik voor mezelf en anderen probeer te toetsen hoever ik er kan mee gaan.

Gisteren nog stond ik in het bureau van wie ooit eerste burger van ons land was en hij gaf mij een ontspannen indruk.

Hij begon te praten over zichzelf en over het portret dat de kamer wil laten schilderen om hem te vereeuwigen in de gangen van het parlement.

Dat zijn de momenten waar ik gebruik van maak om ook te zien hoever ik als boerke van Deftinge kan gaan tegenover iemand die hier in ons klein landje één van de grootste functies betrekt.

-En voorzitter al een schilder gevonden voor uw portret?

-de kandidaturen lopen binnen en ’t zal nog moeilijk kiezen worden.

-Ja, ge gaat gij daar schoon hangen tussen al die anderen.

-Ja, ik moet eerst nog zien hoe ik erop sta want ’t moet toch iets zijn hé.

-Ja ja vaneigens, maar hebt ge al gezien hoeveel mensen de foto’s voorbij lopen zonder dat ze er naar kijken.

-Ja ’t is ook waar…wat wilt ge zeggen dat ik er dan wat lelijk mag opstaan?

Het was het moment waar zijn secretaresse in een lach schoot.

-Ze zullen er u wel goed opzetten, maar weet ge wat meer impact heeft, dat is als er zo een schrijfsel in de gazet komt.

-Ja, ’t wordt over dat portret al wreed gesproken in de gazet.

-Awel weet ge wat, ik zal daar ook eens iets over schrijven!

-….gij?....Jamaar ziet wat ge schrijft want ik ken u zenne, ze zouden met uwen tekst nog meer kunnen lachen dan met mijn portret.

-Wees maar gerust, ’t zal schoner zijn dan uw portret.

-Kom we zijn weg eer ik iets vertel dat tegen mij kan gebruikt worden!

Een kort gesprek van boerke van den buiten met één van de grootste van het land.

Zo een gesprek is in feite een toets voor mezelf want elk woord moet gewogen worden tot ik overschakel naar het dialect om te zien of hij ook daar zal in volgen.

En ja hoor tot nu toe is het steeds gelukt.

Iets loskrijgen van de mens dat niets met politiek te maken heeft en zien hoever je in woorden naar elkaar kan toegroeien.

Ja, woorden zijn soms zoveel meer dan gewoon wat leesvoer.

Ik begin er vandaag alvast mijn dag mee en het zou niet correct zijn de woorden niet te gebruiken om jullie een leuke en gezellige dag te wensen.

Veel beterschap aan de zieken en aan al deze die in deze herfstige periode in een dipje verzeild raken.

Ik wens ieder van u alvast veel lees en schrijfgenot en vooral veel plezier, steun en gezelschap van de mensen achter het woord.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Soms sla ik een boek open, en uit curiositeit durf ik al eens een tweede openslaan.

Onlangs, las ik Gezelle, en nog geen dag later zat ik Ernest Claes te bladeren.

Twee kleine boeken, maar met zeer grote teksten.

Ik voel me dan klein worden, en kan makkelijk plaatsnemen op de kaft van het boek.

Met mijn kleine armpjes, sla ik beurtelings een blad om.

Volgens de anciënniteit van de schrijvers, komt Gezelle eerst aan beurt.

Wie had ooit gedacht, dat ik Gezelle en Claes een draai zou mogen geven.

Euh…ik bedoel dan wel een blad omdraaien hé.

Op mijn knieën zit ik tussen de schrijvers, en als een gebed, lees ik hun gedichten en verhalen.

Ze nemen me mee door hun leven, die een deel van hun inspiratie was.

Door het “ Vlaamsche land”.

Van het klein seminarie in Roeselare, tot in Brugge.

Van Zichem naar Averbode.

Bladzijde na bladzijde, ontdek ik hoe groot ze kleine dingen kunnen beschrijven.

Krinkelend en winkelend banen ze hen een weg door de literatuur.

En ik…ik lik aan mijn vinger om het volgende blad om te draaien.

Mijn vingers zijn de wandelschoenen van mijn ogen, op stap door de zo prachtig verwoorde landschappen.

Het geritsel van de bladzijden, gaat op stromende beken lijken.

En mijn natte vinger, brengt me nog dichter bij de realiteit van hun schrijverstalent.

Telkens ik zucht bij de schoonheid van hun verwoording, is het alsof ik de wind door de kruinen van de bomen hoor waaien.

Vol van nieuwsgierigheid sla ik het volgende blad om, terwijl ik graag wat langer was blijven stilstaan bij het vorige.

Ik lees links en ik lees rechts, en na enige tijd, lopen Gezelle en Claes naast en door elkaar.

Ik loop als lezer bijna hand in hand met de schrijvers.

Straks, sla ik de kaften terug dicht, en wordt het donker in het boek.

Maar hun verhalen en gedichten, verlichten zoveel, dat er steeds een zonnestraal is op de planken van mijn bibliotheek.

Groetjes chauffeurke

2007 na Christus

Als ik zo in het vergeelde papier van mijn geschiedenisboeken lees, dan zijn het vooral de data die opvallen.

Men spreekt er niet van de 1ste januari of de 1^ste april maar wel over 600 jaar voor Christus of 489 na Christus.

Ik dacht eerst dat Christus een kalendermaand was maar waarschijnlijk zijn we daar onze jaartelling begonnen.

Dus moet ik vandaag schrijven over het jaar 2007 na Christus.

Ja, dat gaat schoon staan in de analen!

Ziet ge mij daar al staan tussen al die schrijfsels als er daar één of andere snotter zijn verkleurde computer gaat opzetten om even terug te duiken in de geschiedenis.

Chauffeurke schreef anno 2007 na Christus dat…euh…ja nu moet ik nog iets schrijven ook over 2007 na Christus.

Het was een jaar waar weerextremen elkaar opvolgden en waar in april de zomer boven Lierde scheen om in congé te vertrekken in de maand juli.

Volgens de Bijbelse tijdlijn zou Noah geboren geweest zijn rond 2990 voor Christus en het leek wel of we zijn ark tijdens de zomerstormen gingen mogen nabouwen.

Grote delen van Engeland stonden onder water en wie weet waren de ferry’s geen kopie van de ark van Noah.

Het was ook anno 2007 na Christus dat de CD&V de overwinning mocht opstrijken tijdens de federale verkiezingen en dat Yves Leterme den 1^ste als Premier werd genoemd.

In hetzelfde jaar was er in de bibliotheek van Lierde een vlieg vermist, terwijl er honderden ten huize chauffeurke zaten.

Och…in feite past 2007 na Christus tussen al die andere jaren.

Door de jaren zijn onze dorpen een gemeente geworden en omdat er hier en daar wat groen verdwijnt, brengen we wat kleur door witte, rode en groene strepen op de straat te trekken.

Sommige kapelletjes worden in ere hersteld en voor anderen zijn er plannen.

In feite draait het gewone dorpse leven anno 2007 op volle toeren zoals het altijd heeft gedraaid.

Europees beschermt vliegen de mattentaarten over de toonbank en ook bij de beenhouwer smaakt het gekapt en de trippen nog altijd even heerlijk als in euh….awel zoals in 1959 na Christus hé.

De” kakschole” is nu de  universitaire kleuterschool van Gemeldorp en deze opvoedkundige instelling heeft door de jaren haar diensten zeker bewezen.

Wie niet geselecteerd was om er te mogen studeren kan het niet weten en gelukkig zijn dan ook de uitverkorenen van geest.

Lierde bracht vier dorpen groot met de namen “Melierde, Martenslierde, Sesjans en Dieftinge.

Vier landelijke dorpen die elk geborgen zijn onder hun eigen kerktoren met elk hun eigen karakters.

Ja, sommige benamingen zijn wel moderner geworden maar doen ons nog steeds aan het verleden denken.

De beenhouwer is nu keurslager en de bakker de patissier.

Een stieleman is nu een vakman en de fost waren de koolmijnen.

De schampetter is anno 2007 de sheriff en de nonnekes onze zusters.

Hoewel ik liever de benamingen van vroeger aanhoorde moet ik mij ook aanpassen aan ons modernisme en hoop dat het verleden niet teveel gaat verwateren in de toekomst.

De smaak van de tutjespap ben ik zeker nog niet vergeten maar in 2007 na Christus zijn er niet veel restaurants in Deftinge waar het nog op het menu staat.

We proberen wel het verleden te behouden door onze reis naar de toekomst, maar gewild of ongewild doen we telkens een beetje afstand van ons verleden.

Smaken en geuren vervagen en als we af en toe nog eens het deksel van onze kookpotten halen geuren de herinneringen nog net als vroeger.

Maar herinneringen zijn verbonden aan generaties en elke generatie draagt zijn herinneringen mee.

Ik draag deze van grootmoeder waar de herinneringen op haar voorschoot plakten en waar bompa mij nog een kruisje kwam zetten bij het slapengaan.

Ik draag deze van moeder als ik ze door haar moeilijke dagen even een glimlach kon schenken.

Mijn kinderen zullen misschien de herinneringen dragen van Mc Donalds en de neus ophalen bij het woord tutjespap.

Ik hoor mijne kleine nog zeggen dat er teveel vet in het gekapt zat, terwijl hij de dag voordien zijn tanden zette in een Giant burger waar we nog steeds de afkomst niet van kennen.

Dezelfde dorpen baren door de jaren verschillende herinneringen en ieder draagt ze op zijn manier mee.

Sommigen sluiten ze op als foto’s in zwart-wit kleuren en anderen praten er af en toe nog over tussen pot en pint.

Misschien was de tijdsgeest van vroeger wel zwart-wit en gaat het er vandaag allemaal veel kleurrijker aan toe.

Toch denk ik dat de zwart-wit periode veel kleurrijke herinneringen te bieden heeft.

De lach of emotie die ze vaak op gezichten doet verschijnen zegt genoeg over het kleurenpalet aan herinneringen van voor 2007.

Plots lijkt 2007 na Christus ver in de tijd omdat we gewoon zijn van onze almanak anders te hanteren en dag na dag door onze dorpen te stappen.

Nochtans leven we vandaag in 2007 na Christus en zal het pas binnen een paar eeuwen anders gaan lezen.

Waarschijnlijk zal ik er dan niet meer zijn en toch had ik graag geweten wat de mensen over Lierde anno 2007 na Christus zouden vinden.

Och…zij kunnen het altijd gaan opzoeken en waarschijnlijk kan de mens met een paar vlugge vingerbewegingen terug de geschiedenis van Lierde induiken.

Vandaag zal binnen een paar eeuwen verleden zijn en vaak hoor ik de mens van tegenwoordig zeggen je moet naar de toekomst kijken.

Wel ik ben even in de toekomst gaan kijken en ben gewoon twee eeuwen verder gaan zoeken.

Buiten de fantasierijke verhalen zonder geschiedenis heb ik niets gevonden.

Er valt helemaal niets te lezen over onze dorpen en onze gemeente.

Zal Lierde nog een gemeente zijn of is het ondertussen misschien een stad?

Hoe de verhalen in 2207 na Christus zullen geschreven worden hoef ik niet te weten want mijn pen zal zonder toverpillen waarschijnlijk in een uitgedroogde inktpot staan.

Hoewel chauffeurke geen waarzegger is en ik verleden week nog mijnen glazen bol heb gebroken kan ik jullie toch vertellen wat er in 2207 na Christus aan de orde zal zijn.

In 2207 na Christus vieren we het 375 jarige bestaan van de zusters van St-Vincentius.

Ook de beiaard zal 305 kaarsjes mogen uitblazen!

Ja, daar zal nogal geblazen worden in 2207.

En ik…ik hoop dan te rusten tussen al mijn herinneringen.

Groetjes chauffeurke

School in zicht

Af en toe schrijf ik een verhaaltje uit medeleven en dit hier is er ook zo eentje.

Ja, ik heb wreed afgezien in ’t school en buiten mijn hersenbreuk en mijn verstandverrekking had ik er ook nog een trauma en een allergie aan overhouden.

Na een heerlijke schoolvakantie komt de school terug in zicht.

De universitaire kleuterschool van Gemeldorp staat nog wel wat weggestoken, maar de grotere scholen kunt ge al van verre zien staan.

Stil maar zeker stevent men af naar de septembermaand en dan weet iedere leerling dat de lessenaar lonkt.

Natuurlijk loopt niet iedereen een trauma op en dat is nog een geluk.

Het begin van het schooljaar is ook een beetje winkelen en soms wordt het schoolmateriaal elk jaar opnieuw vernieuwd.

De boekentassen in ezelsleder zijn verleden tijd en tegenwoordig stappen ze modieus de schoolpoort binnen.

Een rugzak waar het merk zeer goed te lezen is of beter nog een kleine valies op wieltjes.

Ja, nog niet zolang geleden zag ik een leerlinge de school verlaten met zo een valies op wieltjes.

Ofwel had ze enorm veel materiaal mee of anders had ze al gepakt voor haar vakantie.

Ja, ik moet zeggen dat bepaalde winkels er gretig op inspelen om elk jaar opnieuw het schoolmateriaal aan te prijzen.

Kleuren en vormen zijn er om de keuze wat moeilijker te maken om dan nog maar te zwijgen van de thema’s die aangeschreven worden.

Jurasik park was nog maar uitgestorven dat de simpsons daar al op alle kaften afgebeeld staan.

Je kunt het zo gek niet bedenken of je kan er mee naar ’t school.

In mijnen tijd bestond dat niet, hoewel ik ook graag nonkel Bob en tante Terry op mijn kaft had zien staan.

Het is een zeer eigenaardig fenomeen, hoe iedereen de rekken afschuimt op zoek naar de schoolmode van dat jaar.

Ja, of het nu goede of slechte leerlingen zijn het speelt geen rol, iedereen wil er eerst en vooral goed voorkomen.

Boekentas moet geassorteerd zijn met de pennendoos en ook de schriften moeten herkenbare punten dragen van buiten de schoolpoort.

Persoonlijk heb ik het nooit gekend, want mijn materiaal was nooit echt versleten op een paar uitzonderingen na.

Ja, ik was voorzichtig met mijn schoolgerief en na een paar jaar leek het nog als nieuw.

Natuurlijk werd mij ook de vraag gesteld of ik niets nodig had voor ’t school en dan moest ik ook antwoorden dat ik bepaalde zaken nodig had omdat het zo in het budget van de familie voorzien was hé.

Ik kocht mij dan een nieuwe gom omdat ik de andere naar de ene of de andere had gesmeten en hem nooit teruggekregen had.

Nieuwe potloden kocht ik ook omdat ze bijna allemaal opgepeuzeld waren tijdens het nadenken.

En elk jaar kocht ik meestal ook een nieuwe lat.

Ja, ik kocht elk jaar een langere omdat ik elk jaar leerde van langere strepen te trekken hé.

Op den duur stapte ik met een T lat de schoolpoort binnen terwijl mijn schrift geen centimeter gegroeid was.

Nee, ik kan zeggen dat ik een zeer goedkope student was en dat het enige wat ik echt versleten heb in ’t school mijn broek was.

Daarom dat ze mij lang in korte broek naar de klas lieten gaan.

Vaak zit ik zo aan de details te denken en dan denk ik dat de jeugd van tegenwoordig zoveel nostalgie moet missen.

Het inktpotje en pen en al dat moois waar ik nooit veel gebruik heb van gemaakt maar dat zo leuk stond in de klas.

Vandaag wordt de vulpen met vulling behuisd en vaak wordt ze zelfs niet meer gebruikt omdat het modernisme ook daar zijn intrede gedaan heeft.

Wie weet stapt de leerling binnen een paar jaar wel met een laptop de klas binnen en zijn alle accessoires wel verleden tijd, zoals er ook voor de oudere generatie al veel naar het verleden is verwezen.

Och…of ik nu uitgedost was met de allernieuwste snufjes of zonder iets de school binnenstapte het heeft nooit mijn studies beïnvloed.

Nee, ik ben met dezelfde bagage buitengekomen dan dat ik was binnengestapt en dat was met veel fantasie en volgeschreven strafbladen.

Natuurlijk mag dit cursiefje de vlijtige student niet beïnvloeden want de tijden zijn veranderd hé.

Vandaag is het nodig van een diploma te halen, ook al hebt ge later geen goesting om te werken.

Vandaag praten we over een A1 of een A2 diploma, terwijl ik moet zeggen dat ik zelfs geen A4 kan voorleggen, maar anderzijds toch met de A1 mocht rijden.

Ja, zo ziet ge maar hoe men ons kan tegenkomen hé.

Sommigen zullen zich wel afvragen hoe het mogelijk is dat chauffeurke zo een trauma heeft overgehouden aan zijn studiejaren maar dat is een verhaal dat veel langer dan dit cursiefje zou zijn.

Maar zoals de leraar vroeger zei, het zal wel tussen mijn oren gezeten hebben.

In feite was het contrast te groot om de blauwe hemel van Deftinge te moeten wisselen voor een zwart bord.

De goudgele en groene velden staken dan weer fel af tegen de grijze koer waar het spelen was in gesloten vrijheid.

Om nog maar te zwijgen dat ik bij mijnen bompa de korsten van mijnen boterham mocht aan de kiekens geven en dat ik ze in ’t school zelf moest opeten ppfff.

Ja, de school heeft mij totaal veranderd!

En zeggen dat als ik naar de foto’s kijk van voor mijn schoolperiode dat ik een schone jongen was.

Tijdens mijn schoolperiode ben ik fysiek veel veranderd?

Ja, ge kunt er mee lachen maar mijn oren zijn groter geworden en staan van mijne kop doordat er aan getrokken werd en ook mijn haar werd langer getrokken dan dat het normaal gezien moest zijn.

Ja ja, hoe slechter ik studeerde hoe meer ik bij de coiffeur moest!

Vandaag zijn het andere tijden en zie ik de meeste jeugd met een lachend gezicht naar de schoolpoort fietsen.

In feite zou ik nog eens ergens een klas willen binnen stappen om te vergelijken.

Mij tussen die jonge snotters zetten om ze eens in de gaten te houden en te zien hoe de tijden verschillen.

Maar ja, stel u voor dat de juffrouw mij daar plots naar het schoolbord roept en mij daar een vraag stelt…

Oei e oei ik mag er niet aan denken dat ik niet zou weten of Deftinge nu de hoofdstad van Lierde is of dat in Geraardsbergen het oudste Manneken-Pis staat.

Stel u voor dat die klein mannen dat wel zouden weten en mij daar staan uitlachen.

Of erger nog dat ik in mijn vroegere gewoonten zou hervallen en daar met een pak straf naar huis zou komen.

Nee, ik blijf in mijn kot, ik heb hier al schrijfwerk genoeg.

Maar straks kijk ik toch even door het raam, al was het maar om de schoolgaande jeugd naar de schoolpoort te zien stappen waar ook van mij nog herinneringen liggen.

Groetjes chauffeurke

Het 100^ste cursiefje

Toen verleden week mijnen boekhouder mijn boeken terugbracht sloeg hij even de beiaard open die op mijn salontafel lag.

Meestal leg ik zo een paar gazetten in huis voor als er eens volk komt en dat we niets te zeggen hebben tegen elkaar.

Ja, zo kunnen ze toch wat nieuws rapen uit de geschreven pers hé.

De Beiaard leg ik altijd bovenaan omdat als ze dan toch beginnen te tetteren het meestal over onze streek zou gaan.

Maar toen mijn boekhouder daar plots het blad opensloeg en bij mijn cursiefje terechtkwam zag ik hem mijn richting uitkijken.

-Zeg chauffeurke, hoeveel cursiefjes heb jij zo ondertussen al geschreven?

-Euh…hoe kan ik dat nu weten, die staan niet genummerd in de beiaard hé!

-Jamaar ’t zou toch eens leuk zijn te weten hoeveel ge er al geschreven hebt om later in de statistieken te zetten.

-Euh…awel ik zal ze eens tellen om u een plezier te doen.

Toen hij de beiaard had uitgelezen en mijn fles jenever had uitgedronken was hij ribbedebie en ging ik uit curiositeit de cursiefjes tellen.

Opgelet dat is een gans werk want sinds ik in de beiaard verschijn heb ik ze allemaal bijgehouden en moest ik dus alles opnieuw lezen om te weten hoeveel er onder mijne naam instonden hé.

Ik dacht het mij eerst nog gemakkelijk te maken door naar de “online site” van Lierde te gaan omdat ze daar ook verschijnen nadat ze in de beiaard hebben gestaan, maar de webmaster was ze toch wel vergeten te nummeren zekerst.

Zestien keren heb ik moeten hertellen!

Awel potverdekke ge gaat mij niet geloven maar ik telde er 99.

Dat wil nu toch wel lukken dat ik hier aan het 100^ste cursiefje bezig ben zekerst!

Ze hadden mij altijd gezegd dat 100 iets speciaal was en dat zal ook wel zo zijn als ik rond mij kijk.

Een honderdjarige staat dan meestal met zijne foto in de gazet of komt zelfs op tv om daar buiten asem al die kaarsen uit te blazen.

Toen ik in de tijd mijn honderdste blad straf kreeg in ’t school werd dat ook gevierd en kreeg er dan nog direct een paar bij.

Maar nu ik hier aan het 100^ste cursiefje bezig ben stel ik mij de vraag wie dat allemaal bijhoud en wie er aan uw deur komt bellen om u dat te zeggen.

Normaal gezien komt de burgemeester of de schepenen met hunne tricolore sjaal aan uw deur met een “boké” bloemen hoewel dat in mijn geval een vulpen of een potlood van de gemeente mag zijn.

Awel ik heb deze week niemand gezien.

Op den duur begon ik te twijfelen want als ge zo maar tot uw 15^e naar ’t school geweest zijt kan men er een paar cijfers naast zijn.

Maar om zeker te zijn had ik mijne zoon nog eens laten hertellen en hij kwam ook op 99 uit.

-Ziet ge wel dat ik juist geteld heb!

-Maar pa uw rekening kan toch niet kloppen want ge schrijft toch ook nog verhaaltjes en cursiefjes op het internet.

-Euh…potverdekke die heb ik niet meegeteld, wacht ik zal rap eens tellen.

Natuurlijk moest ik even teruggaan in de tijd van toen ik mij een computer had aangeschaft en daar opnieuw beginnen tellen.

Ik beperkte mij door mij uitsluitend aan de cursiefjes en de kortverhalen te houden en na een periode van zes jaar blijkt de teller hier over de 2000 te staan.

Het was serieus verschieten want daar zijn de cursiefjes van de beiaard, het Manneken-Pis en de schamele dichtwerken niet bijgeteld.

Daar stond ik nu met mijn 100^ste cursiefje voor de beiaard dat in het niets leek te verdwijnen bij de massa schrijfsels die door de jaren mijn verstand gebroken hadden.

En toch is een cursiefje in de beiaard iets speciaal!

Het wordt niet gelezen in een virtuele wereld, maar het wordt nog doorbladerd door mensenhanden.

Nadat men het laatste blad terug heeft dichtgeslagen laat de inkt soms zijn zwarte sporen na op onze handen en prent men het regionale nieuws in ons geheugen.

Vroeger was de vrijdag voor mij visdag maar de laatste jaren is de vrijdag “beiaarddag”.

De voorpagina wordt meestal gelezen tussen twee beten in mijne boterham bij het ontbijt en daarna neem ik het nieuws mee naar het werk waar ik hem verder koester.

Tussen twee ritten neem ik het regionale nieuws door en op het toilet vul ik het kruiswoordraadsel in.

Op de trein neem ik de achtergronden door en deze worden vaak verder gelezen tijdens het avondeten.

Och…ik hoor u al zeggen dat lezen tijdens het eten ongezond zou zijn, maar ik heb nog nergens gelezen dat de beiaard lezen schadelijk zou zijn voor onze gezondheid.

Elke rubriek is door een mens geschreven en hoopt zo zijn weg te vinden naar het lezersoog.

Elke pen heeft zijn of haar manier van vloeien en zo zal ook elk schrijfsel verschillend zijn.

Nieuws,educatief,geschiedenis,editoriaal,gedichten,cursiefjes of mijne zever liggen er voor evenveel verschillende lezers.

En of het nu het 100^ste of het 1000^ste schrijfsel is elke schrijver probeert iets te brengen op zijn manier.

Soms omkaderd de fantasie de realiteit en moet de lezer even moeite doen om ook tussen de regels te lezen.

Onlangs vroeg iemand waar ik de inspiratie bleef halen.

Ik ben vlug gaan kijken in het woordenboek wat het woord “inspiratie” wou zeggen en ze verklaarden het als “ingeving of inblazing”.

Ik kon dus met een gerust geweten vertellen dat ik niets meer schreef dan wat mij ingeblazen werd en voor de rest moest ik maar gewoon rond mij kijken.

De inspiratie loopt hier in mensenvorm voorbij mijn deur maar groeit hier ook in alle hoeken van onze dorpen(gemeente).

Ze stroomt door de beken en bloeit in de velden.

En af en toe graaf ik diep door de jaren om zelfs daar de inspiratie te delven en naar boven te halen.

Natuurlijk ga ik ze ook af en toe wat verder zoeken al was het maar om te vergelijken.

Maar vandaag zit ik hier nu met mijn 100^ste cursiefje en stel mij de vraag over wat ik nu in feite ga schrijven.

In feite had ik ze beter niet geteld en dan had ik ook mijne kop niet moeten breken.

Weldra komt de schoolperiode er terug aan en had ik daar iets kunnen over schrijven.

Natuurlijk zijn de cursiefjes een paar dagen voor de publicatie geschreven en wie weet komt het gemeentebestuur hier toch nog met de fanfare van “sesjans”.

Dat zal dan in elk geval voor het 101^ste cursiefje zijn want nu ga ik eerst op zoek naar wat inspiratie.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

De betekenis van een dier in een huisgezin is hedendaags totaal anders dan vroeger.

De tijden dat men een hond had om te helpen is vervlogen tijd en vandaag komt het er vaak op aan van een hond of wat dan ook te hebben.

Het kleine salonhondje is ondertussen uitgegroeid tot de volwassen Deense dog die uit de zetel puilt of de Yorkschire die de voeten warmt.

De hond weerspiegelt vaak het imago van het baasje, maar het baasje is vaak in de dierenliefde de betekenis van het woord baasje vergeten.

De laatste weken hebben we ons vaak bedenkingen gemaakt bij het woord baasje en ook bij het woord hond .Soms denk ik dat het baasje de hond is en dat de hond het baasje vervangt.

Toen we onlangs (ik en mijn lief) rustig zaten te genieten van een zomerse dag op een bank aan de gavers keken we ook naar de voorbijgangers en hun huisdier.

Ja, want het maakt nu deel uit van het landschap en dan kan je er niet naastkijken hé.

Vooral wanneer het storend is.

Wat dacht je van de hond die aan de lange leiband liep en tot aan onze bank kwam om gewoon zijn poot op te heffen tegen de bank waar de urine tot op mijn broek en schoenen spuitte.

Toen ik mij wegtrok trok ook het baasje aan de leiband en haalde de hond wat dichter met de sussende woordjes van wat doe je nu, terwijl de rest van het gezin de lach op het gezicht kreeg van het had toch iets leuks en het zou passen in een programma van de verborgen camera.

En ik, ik keek gewoon met boze blik om niet te hervallen in mijn verleden want anders had ik de hond waarschijnlijk een stamp tegen zijn kl..en gegeven het baasje zou waarschijnlijk een duik in de gavers genomen hebben.

Maar nee, ik hield mij koest zoals het een hond ook zou aangeleerd moeten zijn.

Natuurlijk zijn alle honden de braafste en zijn alle baasjes de beste.

Ik stel mij juist de vraag wat koest nog voor betekenis heeft als het baasje gewoon zijn ding doet.

Toen we onlangs op het strand liepen (waar honden verboden zijn of op bepaalde plaatsen aan de leiband moeten gehouden worden) viel het ons op hoeveel honden er vrij liepen.

Het was makkelijk te tellen want er liep geen een aan de leiband.

Eerst dachten we nog dat aan onze Belgische kust de “Bruine dolfijn” zijn intrede had gedaan, maar in feite was het niet meer dan de zoveelste str..t die tussen de schelpen lag en waar de vliegen zich tegoed aan deden.

Och…we kunnen ons ongenoegen eens uiten en de zaken van op afstand bekijken.

In feite is het zoals vele zaken, iedereen betekent voor zijn huisdier wat hij wil en het huisdier is voor velen het perfecte huisdier als men de ogen sluit voor wat niet kan.

Iedereen is dan baas en elke hond blijft hond.

Moet men nu de baasjes gaan opvoeden om de hond uit te laten?

Nee hoor, want ik ken er verschillenden die naar school gaan om te leren.

Ik bedoel dan wel de hondenschool hé, en deze haalt blijkbaar niet veel uit als het over de mentaliteit van de mens aankomt.

Nee, laat de mens zijn ding maar doen en ook de huisdieren passen zich wel aan bij de mentaliteit van zijn baasje.

Ik ben ondertussen naar ’t school geweest om te leren hoe ik met bepaalde zaken moet omgaan.

Heel eenvoudig….ik zwijg en probeer met mijn ogen mijn ongenoegen te uiten.

Ja, stel je voor dat ik iets zou willen zeggen, dan zou ik terug naar ’t school moeten om te weten tegen wie ik iets zou moeten zeggen.

Tegen de hond?

Tegen het baasje?

Tegen de twee?

Och…ik heb geleerd van te relativeren en te filosoferen en onlangs kreeg ik te horen dat het trappen in een hondenstront geluk brengt op financieel gebied.

Wel ik heb deze morgen staan springen in een str..t voor mijn deur voor ik mijn lottoformulier heb binnen gedaan.

Ik hoop maar juist dat hij groot genoeg was, want anders zal ik het baasje eens moeten aanpakken om te vragen of hij zijn hond geen grotere kan laten sch....n want mijn financiele toekomst hangt er toch maar vanaf héJ)).

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Vandaag start de laatste week van mijn lange verlofperiode.

Ja, persoonlijk vindt ik het ook wat teveel van het goede want wat doet een mens zoal hé.

Temeer het een kwakkelweer was en we onze vakantie in ons eigen regenlandje hebben doorgebracht.

Och geen nood, vanaf volgende week ga ik drie weken werken en dan ben ik er terug twee thuis.

Misschien dat we daar dan wel even de valiezen nemen.

Anderzijds ben ik zo aan mijn schrijfsels gebonden en aanzie ik dat ook een beetje als reizen.

Ik trek met mijn pen woorden die naar andere virtuele oorden reizen en zo kom ik toch ook eens buiten hé.

Sommige woorden blijven hangen en andere reizen gewoon door.

In feite kan ik met woorden alle kanten uit.

Ik hoef maar de woorden valies, vakantie, strand, zon en parasol te schrijven om mij een beetje in vakantie te wanen.

Ja, het mag buiten water gieten, met een paar pennentrekken schrijf ik zo de zon voor ogen.

Soms is het moeilijk te begrijpen als de lezer zich niet kan inleven in de woorden van de schrijver als het over een gemoedelijke uitleg gaat.

Maar veel beter gaat het als de schrijver de lezer meeneemt op reis.

Och misschien moeten we het maar eens proberen.

Toen ik deze morgen ben opgestaan en door het raam keek zag ik een paar wandelaars op het witte strand.

De zee klotste op een rustig ritme haar witkolkende golven steeds op dezelfde plaats neer.

Een landschap van zee strand en palmbomen werd mij aangeboden en dat bracht mij in gedachten ook tot rust.

Ongeschoren stapte ik iets later ook het strand op en voelde de korrels tussen mijn tenen.

Af en toe kraakte een kleine schelp onder mijn gewicht en in de natte stroken liet ik achter mij mijn eigen sporen na.

Sporen die telkens door zeewater werden gevuld alvorens diep het zand in te trekken.

De zon brandde van ’s morgens en weerspiegelde de mooiste vormen op het zeeoppervlak.

Af en toe ging ik in het zand zitten, soms met mijn gezicht naar oneindig om ver aan de horizon iets proberen waar te nemen.

De horizon die de grens was tussen mij en mijn fantasie.

Eens ik achter de horizon zou verdwijnen zou ik terug in het dagelijkse leven stappen en zou mijn vakantie plots ten einde zijn.

Ja, zolang ik bleef zitten in mijn fantasie was het heerlijk vertoeven op stranden van zowel bewoonde als onbewoonde eilanden.

Soms was de fantasie zo hevig dat ik de wind hoorde spelen tussen de palmbomen.

Ik hoorde af en toe het gekrijs van inheemse vogels en zelfs diersoorten die men uitsluitend in tv reportages ziet kwamen mij voor ogen.

Op mijn wandelingen raapte ik de mooiste schelpen op en af en toe ging ik ook even voelen aan het frisse zeewier dat telkens overspoeld werd met de witte koppen van de aanspoelende golven.

De eerste dagen liep ik op de rand tussen strand en water, maar na een paar dagen overspoelden de golven mijn enkels.

Ja, soms liet ik ze toe tot boven de knie en verschoot telkens van het frisse water dat mij wakker schudde.

Verder dan dat mocht ik niet gaan, want anders zou ik te wakker worden en plots uit mijn fantasie ontwaken.

Mijn vakantie zou dan abrupt stoppen en van het rustige strand zou ik dan plots terug aan mijn schrijftafel aanspoelen.

Tussen eb en vloed zou ik mij dan terug moeten inleven om mijn pen te nemen om op reis te gaan.

Maar geen nood, mijn pen brengt mij wel naar andere oorden.

Soms rustig soms druk!

Ja, het is niet altijd vakantie of verlofperiode en zeker niet voor mijn pen, die het altijd druk heeft, al was het maar om in een verlofperiode over vakantie te schrijven.

Ja, zoals ik zei, mijn pen doet mij soms een beetje reizen en met veel plezier neem ik de lezer mee.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Volgens sommigen zit ik in mijn dichterlijke periode en ze zullen wel gelijk hebben.

Ja, de laatste tijd heb ik zoiets van hoe ga ik mijn dag beginnen.

Een gedicht is een opwarming en dus laat ik de korte gedichten de iets langere teksten voorafgaan.

Een gedicht is meestal de interpretatie van de schrijver naargelang gemoedstoestand, maar daar hoeven jullie bij mij niet te diep op in te gaan.

Gezelle schreef ook honderden gedichten die niets met zijn eigen persoon hadden te maken.

Om niet eentonig te worden wissel ik ook af en toe even van inktpot en dop ik mijn pen niet volgens gemoed maar volgens de inspiratie.

En omdat ik hier nu toch over de inktpot spreek, zal ik daar nu maar mee beginnen zekers!

Ik wens ieder van u alvast een mooie en zonnige dag toe.

Inktdruppels

Inktdruppels trek ik uit elkaar

met ijzeren pennen

hoekig of rond

tot ze letters vormen

telkens dop ik opnieuw

niet altijd vlekkeloos

aan elkaar gehecht

maak ik ze tot woorden

evenwichtig plaatsend

volgens schrijfkunsten

op evenwijdige regels

tussen komma’s en punten

soms spannen mijn vingers

emotie en lach

en trek ik ongewild

inkttranen op maagdelijk wit

groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Volle maan

Volle manen

draven

tussen wolken

en sterren

galopperend

boven

aarde

en oceanen

kraters

slaan

sporen

als hoeven

wedrennend

tegen de tijd

tussen half

en vol

Groetjes chauffeurke

De laatste reis

Klepels slaan

de laatste tonen

bronstig

om zich heen

tranend verzamelen

rond gesloten kist

kransen

omringen ’t verleden

op handen gedragen

naar hemelpoorten

slenterend

als laatste reis

groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Verzopen velden

weerspiegelen boeren

met handen in de heupen

droog wachtend

maïsvelden

verzopen als rijst

hoog boven het koren

dat met vlagen gaat liggen

gekiemd verdronken

vergaat hun oogst

hard labeur

verdrinkt in tranende ogen

groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Toen ik deze morgen de beesten aan het eten geven was begon het in de verte wreed grijs te worden en dat terwijl de nacht juist voorbij was.

Na de beesten kwamen de plantjes aan bod, want ook die moeten van water voorzien worden in tijden van klimaatsopwarming hé.

Nadat ik buiten mijn brol had gedaan was het tijd om even voor de pc te gaan zitten en dus begon ik maar de mailtjes te lezen.

In het begin ging het nog redelijk maar hoe meer ik ging lezen hoe donkerder het werd.

Potverdekke op zeker moment was het hier zo donker dan dat het deze nacht was, met enige uitzondering dat er geen sterren waren.

Tiens…dacht ik nog in mijn eigen ze zullen het zomeruur toch geen zes uur achteruit gedraaid hebben zekerst dat het weer nacht is.

Ik ben dan maar rechtgestaan en even gaan kijken hoe het buiten zat.

Amai mijne frak dat was geleden sinds ik met mijn tent wegespoeld was in “Les gorges du Verdon” dat ik het tijdens de dag nog zo zwart gezien had.

Uit ondervinding weet ik dat het niet veel goeds voorspelt en ik stond nog maar juist buiten of ik zag in de verte boven het klooster een enorme bliksemschicht.

Jawadde, de nonnekes zullen daar ook een verschietgebedje gelezen hebben want ik was er zelf van verschoten.

Nog geen minuut later begonnen grote druppels uit de zwarte lucht te vallen en 30 sec later was het water gieten om daarna over te gaan in een zondvloed.

Van het begin kon ik nog foto’s nemen maar heb me toch eerst naar binnen gehaast om alle stekkers uit te trekken.

Pikdonker met af en toe een flits die niet van mijn fototoestel kwam maar wel van de bliksem.

Ja, je hebt regenen en regenen hé.

Ik moet zeggen dat we het vaak op de radio horen en ook deze morgen hoorde ik dat er hevige regenbuien waren.

Tot nu zijn we er vaak van gespaard gebleven, maar vandaag hadden we prijs.

In feite heb ik mijn eigen pluviometer.

Ja, aan de vijver kan ik ongeveer zien hoeveel water er verdampt of bijkomt.

Regelmatig moet ik ook de vijver bijvullen als hij teveel verdampt is en dan tel je voor 10cm water dat het niveau stijgt of daalt ongeveer 3000l water.

Wel gisteren stond hij ongeveer 20cm onder de overloop en nu staat hij op een half uur gelijk.

Ik ben zelf niet zo goed in tellen maar ik weet ondertussen hoeveel water er hier op een paar vierkante meter uit de lucht gevallen is.

Potverdekke dat het juist nu zo moet beginnen water gieten, terwijl ik nog volop bezig ben met mijne Ark van chauffeurke te bouwen.

Mijn kiekens en mijn geiten stonden daar aan hun reisagentschap al aan te schuiven om hun reis te boeken, maar tevergeefs.

Jawadde zeg dat had ge moeten zien, nu waren het pas echte waterkiekens!

Maar toen ik daar foto’s stond te trekken schoot er daar plots een schicht door de lucht direct gevolgd door een knal zoals ik ze zelfs nooit bij het leger heb gehoord en waarbij de grond onder mijn voeten trilde.

Zoals ze mij bij het leger geleerd hadden als de vijand dichtbij was, dook ik maar met een grote sprong in mijn garage gevolgd door mijn kat.

Ik duwde vlug op het knopje om de poort te sluiten want het verslechterde blijkbaar nog.

Naar het schijnt is het ook zeer slecht om met zo een weer te telefoneren en dus heb ik ook maar niet naar Noë of Noach gebeld om raad te vragen.

Binnen ging ik op onderzoek of alles nog in orde was en buiten wat water dat in de kelder naar binnen liep viel alles nog mee en zou het wachten worden tot het noodweer over was.

Ondertussen heb ik de stekkers terug kunnen insteken en ben ik op onderzoek geweest.

Boven ligt mijne kleine snotter terug te slapen en in de kelder valt alles geweldig mee, juist mijn droge worsten zijn wat natter dan gisteren.

In de tuin had ik deze morgen de sla en de prei geen water moeten geven, want die staan nu stengeltje te baden.

Maar amai mijn kiekens…!

Die hebben hunnen pluimen bikini aangetrokken want ze hebben momenteel een openluchtzwembad.

De koeien schijnen het hun allemaal niet aan te trekken en ook mijn kanaries blijken er nog gerust op nest te zitten.

Mijn vissen kunnen wel wat hoger zwemmen met het water die er is bijgekomen en sommige planten liggen door regen en wind plat tegen de grond.

Allé, ondertussen is het voorbij en kan ik mijn zwembandjes en reddingsvest van mijnen bompa terug in de kleerkast hangen.

Och…het heeft ook zijn voordelen hé, ik moest normaal gezien mijnen oprit nog vegen en het pleintje voor het huis nog schuren maar dat is nu gratis en voor niks gedaan.

Ondertussen weet een mens ook weer wat schrijven en het is ook voordeliger als de inspiratie komt binnen gevloeid hé.

Ik wens ieder van u nog vele groetjes en hoop dat het weer voor iedereen meevalt zonder teveel erg, want uit ervaring weet ik dat het ook anders kan hoor.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Sluierwolken over Vlaamse bodem

spelen haasje over

en verweven zich

tussen zonnestralen

op een blauw palet

mengen ze hun kleuren

om ze te toveren

in duizenden vormen

het briesje blaast

over ’t landschap heen

over ’t kunstwerk

om het te drogen

en ik kijk geamuseerd door zonnebrillen

hoe dagelijks

het weermuseum

zijn deuren opent.

Groetjes chauffeurke