Het was zo één van die dagen, waar ik geen post of geen mails gekregen had.
Maar ook geen telefoontje, of zelfs geen menselijk contact.
Ik verzonk in mijn fantasie, en dwaalde af in mijn dromen.
Moederziel alleen en zonder woorden dreef ik af op de oceaan van mijn dromen, om aan te spoelen op een onbewoond eiland.
Ik strande met mijn knal rode gummiboot op een wit strand.
De kleuren staken fel tegen elkaar af.
De rode boot op een achtergrond van witte golven.
Witte golven die de grens waren geworden tussen mij en de bewoonde wereld.
Ik liep blootvoets over het strand, waarvan de zandkorrels tussen mijn tenen kropen.
Om de zoveel stappen riep ik uit volle borst om te zien of ik antwoord zou krijgen.
Hoewel het mij ook enige angst bij bracht omdat ik niet wist wie er zou antwoorden.
Na lang stappen, was achter mij de boot uit het zicht verdwenen, en kwam ik tussen de bomen terecht die schuin over het strand helden.
Het was een prachtig eiland, maar o zo stil.
Ja, ik was de stilte niet gewoon.
Dagelijks kreeg ik honderden mailtjes te verwerken, en plots niets meer.
Buiten het geruis van de aanspoelende golven was er niets te horen.
De bladeren hingen als vellen papier aan de takken, waar de nerven als onbeschreven regels te zien waren.
Daar waar ik dagelijks honderden woorden verwerkte tot tekst of verhaal om naar de buitenwereld te sturen, was er hier geen letter te zien.
De dagen gingen voorbij, en elke dag zat ik op het witte strand voor mij te staren naar de oceaan van mijn fantasie.
Af en toe schreef ik een woord in het zand met een takje die als pen moest dienen.
Maar de golven gomden de woorden weg, en woordeloos bleef ik achter.
Ppfffffffff ne mens hoort daar veel verhalen over, maar dat is nog geene zever zenne, zo op een onbewoond eiland zitten.
Het enige contact die ik had, waren de woorden die ik tegen mezelf sprak.
Elke dag maakte ik een wandeling, en elke dag stapte ik een beetje verder.
Op een dag vond ik een fles die half onder het zand zat.
Het was een fles zonder etiket, en zonder stopsel.
Waarschijnlijk was ze ergens overboord gegooid van één of ander schip, en zo haar weg gevonden naar het eiland waar ik nu al dagen mailloos verbleef.
Hoewel men met mails geen woorden spreekt, maar schrijft, is het onvoorstelbaar hoe stil en eenzaam het kan zijn zonder woorden van de buitenwereld.
Ik nam de fles die mijn enig aandenken was aan de buitenwereld.
En dag na dag nam ik de fles mee op mijn wandelingen.
Tot op een dag dat ik een boom zag met helder en donker groene bladeren.
Die bladeren deden mij denken aan de homepage van seniorennet.
Het waren precies dezelfde kleuren.
-Kijk fles, dat is precies een seniorennetboom.
Maar buiten de wind die door de hals van de fles blies kreeg ik geen antwoord.
Ik trok een paar bladeren van de boom, en maakte groene letters.
Ik stopte ze in de fles en sloot de hals met een stuk tak.
Ik stapte tot aan mijn knieën in het water, en smeet de fles zo hard ik kon in de richting van de horizon.
Dagen gingen voorbij, en op een dag zag ik honderden flessen in het water die naar het eiland dreven.
Waarschijnlijk zou één of ander vrachtschip zijn lading verloren hebben.
Ik keek hoe de flessen nader en nader kwamen.
Toen ze op zwemafstand waren dook ik in het water en haalde fles na fles op het droge.
Ze waren niet doorzichtbaar, en ik was verplicht van elke fles te openen om te zien wat er inzat.
In de eerste fles zat een mailtje!
Een doodgewoon mailtje met goedemorgen er op.
Het was een mailtje zoals B.I.T.C.H er elke dag stuurde.
Het is niet te geloven hoeveel deugd zo een goedemorgen op papier kan doen.
Ik opende fles na fles, en in elke fles zat een mail.
De quote van de nacht van Charlotte.
Een fles die vol kennis zat van Trema.
Een smalle fles van de slanke lijners.
Een roze fles met leuke verhaaltjes van ons Yitse.
Enz.....enz.....ja, ik was terug verbonden met de mailgroepen.
Het was dan ook tijd om terug te reizen van fantasie naar realiteit.
Gewoon mijn boot instappen en varen tot aan de kade van seniorennet en zijn mailhaven.
Een woordeloze tijd lag achter mij, en het was tijd om terug in mijn pen te kruipen om de woorden te versturen naar de buitenwereld.
Woorden en teksten die het strand van mijn eiland verlaten om in de bewoonde wereld op zoek te gaan naar de mens die ze wil lezen.
Groetjes chauffeurke
|
