Hello evrybody,

Ppfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff
Jawadde, mijnen eerste lentedag zal ik nog lang onthouden zenne.
Er is zekerst niemand van seniorennet die Deftinge gevonden heeft?
Het nieuwe kiekekot is af, nieuwe platen en dubbel glas.
4u15 heb ik gereden met mijn grasmachien!
Ne normale mens zou nu zeggen ik voel mijn benen of mijne rug niet meer.
Maar ik voel ze maar al te goed!
Mijn benen doen zeer, mijne rug is krom.
Mijn voeten zijn gezwollen, mijn handen staan vol bleinen.
Een buil op mijne kop, en twee blauwe nagels van op te kloppen.
De rest dat zal ik morgen maar voelen zekerst.
Ja, om te komen helpen moet ge niet meer afkomen hé.
Maar als er hier iemand tussen zit die kan masseren moogt ge altijd ne keer binnen springen hé.

Toen we daar zo een uurke bezig waren aan dat kiekekot, stopt er daar nen auto op mijnen oprit.
Daar stapt ne gast uit, en den diene stapt daar recht naar ons.

-De goede middag
-Euh......goedendag.
-Ik zie dat ge hier aan het kiekekot bezig bent.
-Ja ja, komt ge wat helpen??
-Nee, ik kom ne keer vragen of ge hier nen haan lopen hebt
-Euh......nen haan?Ik noem dat kiekens, maar hoe kunt ge dat zien dat het hanen zijn??

Mijne pa kwam er hem daar direct mee moeien, om te zeggen dat we geen hanen hadden, en dat het juist kiekens zijn die hier lopen.

-Wel ik heb thuis zeven hanen, en dat is veel teveel.Als ge wilt mag je een haan hebben.
-Euh........en hoeveel moet dat kosten?
-Gratis en voor niks krijgt ge hem!
-Euh.........ja dan willen we er wel ene hé.

Den dienen stapt daar naar zijnen auto en komt terug met zo een rieten volière waar ze de duiven insteken
Hij trekt dat deksel open en haalt er een prachtige haan uit

-Voila dat is hem zie
-Euh.......dat is toch ene die zijn manieren kan houden hé.
-Ja ja, hij is goed gekweekt.
-Allé dan, smijt hem maar over den draad.

Hij zet den haan in het kiekekot, en met nen aurevoir stapt hij weer in zijnen auto.
We zitten daar naar dienen haan te kijken, en ik moet zeggen dat het een prachtig dier is.
Maar van dat goed opgekweekt, daar heb ik zo mijn bedenkingen bij zenne.
Den diene zat daar al van den eerste minuut achter mijn kiekens dat hunne schmink en nagellak in het rond vloog.
Allé we zullen wel zien wat het geeft hé.

Mannekens ik a eerst ne keer douchen, want ik ben hier naar een kieken aan het rieken.
En dan is het kooktijd.
Ik wens ieder van u nog een leuke en rustvolle avond.
De rest van de week zal ik minder schrijven, want mijn vietnameeskes komen morgen toe hé.
Ik wens ieder van u dan ook nog veel lees en schrijfgenot.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Soms zit ne mens zo te denken wat ga ik nu weer ne keer uit mijnen duim zuigen.

En dan denkt ge zoveel dat ge het op den duur niet meer weet.

Ge begint dan alles te mengelen, en uw verstand slaagt tilt.

Ge leest dan woorden om inspiratie op te doen, en dan denkt ge woorden blijven maar woorden.

Behalve als men eens blijft stilstaan bij het woord woord.

Misschien bestaat er wel een woordland!

Het was in de jaren stillekes, toen woorden nog hun eigen leven hadden.

Sommigen sloten zich op, en anderen riepen op vrijheid.

In woordenland stond een kasteel die op woorden gebouwd was.

De woordenprins woonde er met zijn woordenschat.

Maar buiten het kasteel woonde er een woordengroep die vaak woorden hadden met de woorden van het kasteel.

De woordbetekenis lag voor beide partijen blijkbaar anders.

Het woordenrijk verklaarde dan ook de woordelijke oorlog.

Woorden met strepen en woorden met sterren namen het bevel.

Voor de woorden ten strijde trokken, zworen ze de woordelijke eed op het woordenboek.

Maar sommigen pleegden woordbreuk.

Het werd een harde woordenstrijd!!

Legers van woorden vielen elkaar aan.

Woorden vielen en woorden sneuvelden.

Er werden harde woorden uitgedeeld, en de woordvoorraad begon te slinken.

Om de vrede terug in het leven te roepen zou er een woordverklaring moeten komen.

Beide partijen deden dan maar beroep op een woordenkunstenaar om een woordverdeling uit te voeren.

Er kwam een woordverdeling aan te pas, en de woordenkennis van sommigen deden de goede stap naar de vrede.

Een woordentolk kwam zijn steentje bijdragen om de woordenpraal terug in goede banen te leiden.

En na enige tijd waren er weer verzoenende woorden in woordenland.

De kinderen konden terug naar de woordspeling en de ouders deden aan woordherschikking na de vreselijke woordenoorlog.

Het woordenrijk viel terug in zijn plooien, en de prins en zijn woordenschat genoten van de woordkunst.

Woord voor woord is dit verhaal uit mijnen duim gezogen!

En in feite was ik de enige woordvoerder in dit woordenrijk.

Maar wie weet schuilt er tussen de regels wel veel meer dan doodgewone woordenJ)))

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Eergisteren was ik bezig een nieuw kiekekot te zetten, en had ik van ne vriendelijke mens uit de geburen nen haan gekregen.
Een schoon zwart kieken met rosse plekken die een stem had gelijk Pavarotti.
Hij had nog gezegd dat mijn geburen wreed content zouden zijn, want dat ze 's morgens om 4u30 hunne wekker nimeer zouden moeten zetten.
Gisteren morgend lag ik in mijn bedde vol ongeduld om wakker gekraaid te worden om wat elektriek van mijne wekker te sparen, maar dat nieuw kieken bleef precies maar slapen.
Om 4u30 niks, om 5u00 niks, om 5u30 nog geen gekoekeloerekoek.
Ondertussen was ik al opgestaan, want ik was zelf bijna overtijd.
Allé ik mij daar ne keer gewassen en gekleed om naar het werk te vertrekken, maar eerst ging ik dat mislukt waterkieken ne keer goed onder zijn hanenpoten geven.
Ik vlieg daar naar dat kiekekot al roepen en al tieren dat hij niet moest denken van hier op zijn luie stokken te komen zitten.
En dat hij mijne maïs en mijn oud brood niet moest komen opeten als hij zijnen bek niet opentrok.
Maar in dat kiekekot stonden mijn zes kiekens stillekes naast elkaar.
Genen haan te zien!!
Ik daar ne keer zitten roepen gelijk de duivenmelkers van kom kom kom zenne.
Maar er kwam just niks.
Den dag ervoor was hij ook al ne keer over den draad gevlogen, en we hadden zijn vleugels al zo kort moeten afknippen dat er bijna niks meer aan te eten viel.
Hij was toch wel weer uitgebroken zekerst!
Maar ik zag in de verte verste niks dat op mijnen haan leek.
Ikke dus maar ne keer den toer gedaan van het huis om te zien of hij niet van de eerste lentezon aan het genieten was aan mijne vijver, maar daar lag hij ook niet.
Plots kom ik aan het kot van mijnen hond, en den diene zit daar met zijne kop naar beneden.
Ineens zie ik daar in zijn kot een hoopje pluimen liggen!
Miljaaaaaaaaar!!!!!!!!!!
't is toch zekerst geen waar????
Bij nader onderzoek bleek het wel waar te zijn.
Den haan was waarschijnlijk in het kot van de hond gevlogen, en dienen jachthond zal gedacht hebben dat de jacht weer open was.
Mijn eerste vrouw had mij dat vroeger ook ne keer gezegd.
Ze zei " ik zie u zo graag dat ik u zou kunnen opeten"!
Awel ik peis dat het hier ook liefde op het eerste gezicht was!
Dienen hond had dienen haan toch wel opgeten zekerst.
Ik daar direkt diene hond onder zijn poten gegeven hé.

-Awel Seiko! Wat is dat hier allemaal?
-Waf kotkoekeloerewoef.
-Euh.....jamaar mij ni voor de zot houden hé van 's morgens vroeg.
Ge weet toch wel dat ge dat niet moogt doen hé!!
-Woef kokerikoooooooooooowaf.

Miljaar, nog just de pluimen schoten over.
Het is hier direct gedaan met kraaien en mij wakker te maken!
Ik zit hier nu potverdekke met zes weduwen van kiekens en nen hond die kraait ppfffffffffffffffffff.
Ja, ten huize chauffeurke moet ge al een olifantenvel hebben om sjance te hebben zenne!!!!.
Allé, ik ga mij nu haasten om rap achter het ontbijt voor een delegatie te rijden, en ik hoop u één van dezer dagen het verslag te kunnen brengen van mijn Vietnameeskes.
Want dat is ook niet allemaal geel wat de klok slaat hoor.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ge weet dat ik het avontuur van mijnen haan verteld heb hé.
Een beestje dat bij ons op logement gekomen was, maar waar mijnen hond volle vent van gemaakt had.
Deze morgen wou ik na een zware werkweek eens lang uitslapen, maar rond 5u hoor ik daar toch wel iets kraaien op mijnen hof zekerst!
Ik dacht dat ik aan het dromen was, omdat ik zeer goed wist dat de haan die ik gekregen had opgeten was door mijnen hond.
Dus bleef ik maar eventjes verder dromen.
Maar dromen zijn maar fracties van tijd hé.
Toen ik op mijne wekker keek, en 6u zag staan had mijnen droom al meer dan een uur geduurd, en dat vond ik genoeg.
Terwijl ik in feite al wakker was, ben ik dan maar uit mijnen droom ontwaakt.
Maar zelfs wakker en zonder droom, bleef ik dat gekraai horen.
Allé rond 7u loop ik naar beneden en loop direct naar dat kiekekot.
Ik zie daar mijn zes kiekens lopen, en nen haan gelijk ik er nog niet dikwijls ene gezien heb.
Den dyne staat mij daar aan te kijken, precies of hij was hier al goed thuis!

-Awel van hanegem, wat loopt gij hier te doen?
-Koekeloerekoe, ik kom koekeloere mijne koekevoorganger vervangen.

Om wat meer uitleg te krijgen bel ik naar mijne pa om te weten of hij op de hoogte is van die nieuwe verschijning op mijnen hof.

-Halloooooooooo halloooooooooooo

Ja mijne pa hoort niet goed, en ge moet wat roepen aan den telefoon hé.

-Hallooooooooo pa, zeg diene haan die opgeten is van onzen hond is terug, en twee keer zo dik.
-Hebt ge een banaan geten, en zit ge met den hik?
-Neeeeeeeeee, diene haan die door onzen hond opgeten is, is terug.
-Is den haan gebeten van een mug?
-Halloooo halloooooo zeg pa ge houd uwe telefoon weer ondersteboven aan uw oor.
-Halloooooooo chauffeurke, ik versta er niks van.Ik zal eens tot daar komen wat gij klapt slecht zenne van 's morgens vroeg.

Allé na enige tijd komt mijne pa daar aangereden.

-Awel wat is dat hier allemaal van 's morgens vroeg.
-Awel pa diene haan is terug!
-Maar nee gij kieken!!
Diene mens die de haan gebracht had, was komen kijken of het goed ging met zijn prijsbeest.Maar hij zag hem niet meer lopen, en ik heb dan maar gezegd dat hij weggelopen was.
Hij zei dat diene haan misschien wel weer terug naar zijn kiekekot zou lopen.
Maar ik heb hem niet durven zeggen uit schaamte dat onzen hond zijn kraaiend kieken voor ne fazant gepakt heeft en naar binnen gespeeld.
Dienen mens was zo vriendelijk om direct achter nen andere te gaan.
-Ha, daarmee dat we ne nieuwe logé hebben.
-Ja, 't is ne schone hé
-Ja, maar hij heeft wel veel noten op zijnen zang van 's morgens vroeg zenne.
En 't is te hopen dat den dienen ook niet bij den hond geraakt.

Maar toen we naar het kiekekot keken, liep hij daar al vleugel in vleugel met één van mijn kiekens.
Hij had zijn schoonste zondags kostuum aangetrokken, en mijn kiekens liepen er schoon geshminkt en opgetut bij.
Allé 't is te hopen dat hij het hier wat langer gewoon kan worden dan dienen andere.
Wie weet krijg ik binnenkort wel klein kiekskes?
Jawadde, dat zou nogal een gebeurtenis zijn hé!!
Een geboorte ten huize chauffeurke!!
Euh........hoe zit dat dan met onze stamboom?
Wordt ik dan grootvader van die klein kiekens??
Ha ja zekerst!
Awel als het zover is, nodig ik iedereen uit om naar de euh..........euh........
Krhaanklieniek te komen )))
Ja hoe schrijft ge dadde??
Ne kraamkliniek voor hanen en kiekens?
En als het zo rond Pasen is, dan krijgt iedereen een chocolatten ei in plaats van suikerbollen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Terwijl ik hier zit te schrijven over mijn kiekens en over het leven ten huize chauffeurke, is er toch iemand die ontbreekt.

Het is nu één jaar geleden dat mijn goeie vriend Rogéke ons verlaten heeft.

Gisteren was het de namis, en dus even tijd om stil te staan bij dit gemis.

Ik dacht gisteren bij thuiskomst in mijn bed te kruipen, omdat de werkweek nogal zwaar was uitgevallen.

Maar van mijn buren kreeg ik te horen dat het de namis was voor Rogéke.

Ik wist wel dat het een jaar geleden was dat hij door een zwaar ongeval om het leven is gekomen, maar bij de godsdienstige rituelen sta ik meestal niet stil.

Voor Rogéke maak ik een uitzondering.

Ik ga regelmatig naar het kerkhof en als er een namis is, dan ga ik uit respect ook daar naartoe.

Ik had mijn kostuumeke uitgetrokken en met jeansbroek en sweater begaf ik mij door de kronkelende veldweg naar het kerkhof.

Ik zag onderweg de botten op de bomen komen en de krokussen bloeien.

In feite is het telkens een nieuw begin, en dus ook een beetje een nieuw leven.

Zeer eigenaardig als ne mens op weg is naar het kerkhof.

Bij het kerkhof aangekomen duwde ik het ijzeren hek open, die met piepend geluid met aankomst melde in het stille dodenrijk.

Ik wandelde zoals gewoonlijk tussen de graven, en meestal neem ik een ander pad.

Wat mij opviel waren de vele plaatjes die melding maakten van het einde van een 20jarige concessie.

Wat neerkomt dat heel wat graven het volgende jaar zullen verdwijnen.

Met het graf verdwijnt dan ook de binding van de overlevende.

Maar Rogéke ligt er nog maar een jaar en zijn graf was ook ongemoeid gelaten.

Ik stond zoals altijd voor de grafsteen, en zoals steeds werd het nu terug zeer stil.

Een stilte waar men nog juist zijn gedachten hoort op een achtergrond van leven.

Als je de overledenen vergeet of niet herdenkt is de stilte nog groter, en dat is ook de reden waarom ik nog steeds bij Rogéke en bij mijn moeke ga.

Ik verbreek dan de stilte door tegen hen te praten.

Want ooit zei de pastoor tegen mij,”chauffeurke je moeke zal maar echt dood zijn de dag dat je haar vergeet”.

Ik kan mij dit na 5j nog steeds niet inbeelden dat ik niet meer aan mijn moeke zou denken.

Dit is bij Rogéke ook zo, en ook bij alle overledenen waar men een sterke band mee had.

Ik stond voor de steen van graniet en keek naar de foto van Rogéke.

Hij stond er zo levendig op dat men nooit zou denken dat de dood hier aan je voeten ligt.

Een paar bloemstukken vertelden dat er al volk op bezoek geweest was.

Ik hoorde in de verte een haan kraaien en een schaap bleiten.

Ik hoorde de wind in de treurwilg spelen.

Ik hoorde de klok van de kerktoren een half uur slaan.

Ik hoorde een vliegtuig boven mijne kop vliegen.

Ik hoorde zoveel dat ik anders niet hoorde.

-Zeg manneke gaat ge nog iet zeggen???

-euh…..oei, dag Rogéke.

-Awel ’t is schoon, ik lig hier just een jaar en er kan nog gene goedendag af.

-Euh……jawel zenne, maar ik was naar de stilte aan het luisteren.

-Ja manneke, ik hoor hier ganse dagen de stilte.

-Jamaar, kunt ge dan dienen haan horen kraaien?

-Nee.

-En hoort ge de klokken van de kerktoren?

-Nee

-En diene vlieger hoort ge diene?

-Nee chauffeurke, ik hoor al een jaar niks meer!

-Jamaar, ik hoor u wel als ik tegen u klap!

-Ja, dat kan.

-Jamaar kunt gij mij dan ook horen, of spreek ik hier tegen ne muur??

-Nee chauffeurke, ik hoor u met uw gedachten en ik praat tegen u met uw stem.

-Euh……jawadde, dan ben ik bijna nen buikspreker??

-Ge zijt veel meer dan dat chauffeurke!

-Ha ja??

-Ja, nen buikspreker voert ne show op voor een massa publiek, maar gij leent uw stem aan uwe beste vriend zonder dat er iemand anders luistert.

-Euh…..ja da zal dan wel zekerst.

-En hoe is het met uw kiekens chauffeurke?

-Och goed, ze hadden deze week ook een overlijden in hun famille, want mijnen hond heeft hunne eerste haan opgeten omdat dat kieken over den draad gevlogen was.

-Ja manneke, was ik er nog geweest dan had ik er kunnen op letten hé!

-Ja, ’t is waar.

-Weet ge nog chauffeurke dat ik je vissen eten gaf toen je in verlof was.

Dat ik de post uit je brievenbus nam toen je niet thuis was.

Dat ik kwam helpen met de verbouwingen.

Dat we samen een pintje dronken bij mijn vriendin in het café.

En elke morgen waren we het eerste op in de geburen,we waren de eersten die elkaar ’s morgens goedendag wensten.

-Snik….snik…snik…..

-Awel, waarom staat ge hier nu te bleiten .

-Ja Rogéke, ik weet dat snik….nog allemaal.Ik denk er nog elke dag aan.

Maar ik denk ook dikwijls aan diene laatste keer dat ik u goedemorgen heb gewenst.

-Ja manneke, dat was ne verschrikkelijke dag.

-Ja Rogéke, ik kreeg in de namiddag telefoon op mijn werk van je schoondochter om mij te zeggen dat ge…….snik………snik …ppfffffffffffff.

-Och chauffeurke trek het u niet aan, ik heb niet afgezien.

-Niet afgezien?Jamaar….ik zie er wel van af hé!!

-Iedereen sterft wel op een dag, en vaak op een verschillende manier.Bij mij was het met een ongeluk, en daar moet ik mij bij neerleggen.

-Ja, ik ben er vet mee!

Ik zit hier nu elke dag alleen.

-Chauffeurke ik heb u al gezegd dat ge wat meer moet buiten komen en mensen ontmoeten.

-Ja ik weet het Rogéke, maar ik kan het niet.

-Ge zegt altijd dat ge niet buitenkomt door uw werk, maar is dat wel de reden.

-Pppppffffffffffffff …….ik weet het nimeer zenne.

Ik kom buiten via het schermke van mijne pc.

-Maar dat is toch geen mensen ontmoeten!

-Jawel Rogéke, ik schrijf naar die mensen, en die schrijven dan terug hé.

-En over wat schrijft ge dan?

-Euh……..awel over u en over mijn moeke en over mijn kiekens.

-Zeg….gij zijt ook ne straffe om ons te vergelijken met uw kiekens.

-Euh….nee….nee dat zijn verhaaltjes die ik uit mijnen duim zuig hé.

-En zuigt ge voor mij ook zo van die dingen uit uwen duim?

-Nee Rogéke, als ik voor mijn schermke zit schrijf ik gewoon het gesprek op dat we hier gehad hebben.

Nu je er niet meer bent kan ik ook geen avonturen meer over jou schrijven hé.

-Ja, ik moet zeggen dat er hier ook niveel meer te beleven valt hoor.

Af en toe komt er hier iemand bijliggen om de stilte te vervoegen, maar meer dan dat gebeurd er niet.

-Euh…..Rogéke……

-Ja.

-Euh…..nu zie ik dat ik iets vergeten ben.

-Ha ja??

-Ja, ik zie hier die bloemstukken staan, en ik ben toch wel een bloemeke vergeten zekerst.

Maar ’t is omdat ik van mijn werk kwam, en omdat den bloemist toe was, en omdat hij toch geen verse bloemen had en omdat………

-Zeg manneke stop ne keer met uw uitvluchten en met uwe zever.

-Jamaar..ik had graag…..

-Chauffeurke ik heb u al gezegd dat ik geen bloemen nodig heb, want ik kan ze toch niet meer zien of ruiken.

De bloemen sieren juist diene steen voor het oog van de anderen die nog eens op bezoek komen.

-Ja ik weet wel maar ’t is ambetant als ge hier met lege handen staat hé.

-Nee chauffeurke, ik heb veel liever dat we eens met elkaar praten dan en dat ge aan mij denkt.

Dan ne pot bloemen die binnen een week van steen verandert of die nog rapper verslenst is.

-Ja, t’is waar Rogéke ik ben ook steeds blij dat ik nog ne keer kunnen klappen heb.

-Ja chauffeurke het doet me steeds plezier als ik u hoor.

-Allé dan, ik zal dan maar ne keer gaan zien, want ik moet nog over u schrijven .

-Chauffeurke….!

-Ja Rogéke??

-Vergeet ge de 25 maart niet bij uw moeke te gaan, want het is dan 5j geleden dat ze hier in de wereld zonder tijd beland is.

-Natuurlijk Rogéke ga ik dat doen.

Ik zal ze de groetjes van u doen als ik met haar ga praten.

-Awel dat is een gedacht, en laat mij dan nog eens iet weten.

Ik keek nog eens naar de foto, en het was precies of Rogéke lachte tegen mij terwijl de tranen over mijn kaak liepen.

Op de terugweg trok ik het ijzeren hek piepend achter mij dicht, en wandelde weer door de kronkelende veldweg naar huis.

Rogéke zat zo diep in mijn gedachten dat het precies was of hij naast mij liep.

Af en toe verloor ik precies het evenwicht zoals vroeger toen we tussen de velden wandelden en dat hij mij af en toe nen duw gaf om mij te plagen.

Het was precies of hij nog zo dicht bij mij was.

Maar ja, het zal wel waar zijn dat een persoon echt weg is als je hem vergeten zijt.

Dat is hier zeker het geval niet.

Thx Rogéke dat je nog zo dicht bij mij bent in gedachten en fantasie, want dit laatste is een beetje mijn leven geworden.

Rogéke thx voor alles en het gaat je goed.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Het is nu geleden van gisterenmorgen 6u dat ik mijn bed nog heb gezien.
Ik dacht nu in mijn bed te kruipen, maar da schoot mij hier ineens te binnen dat ik vandaag nog niks geschreven heb.
Mijn verstand is er wazig en slaperig aan toe, en mijn lijf wacht ongeduldig op mijn donsdeken.
Maar ik verplicht er mij toe om zo vaak mogelijk te schrijven, wat ook mijn toestand is.
Ik zal hier dan maar rap ne keer iets uit mijne slaperige duim zuigen zekerst.

Er wordt de laatste dagen veel geschreven over de lente en over geluk.
Dan zal ik daar maar ne keer ne schep letters bovenop doen.

Ik had gisteren het geluk van ne volledige dag en nacht te mogen werken.
Vandaag had ik dan weer het geluk van thuis te zijn.
Toen ik deze morgen van het werk kwam begon de nacht stilletjes voor de dag te ruilen.
Ik leefde in feite in een omgekeerde wereld.
Iedereen vertrok naar zijn werk, en ik kwam thuis van mijn werk.
Ik trok mijn kostuumeke uit en nam een glas soya melk uit de frigo.
Terwijl de anderen zich naarstig en druk naar het werk haasten, kon ik rustig de trap oplopen naar de slaapkamer.
In feite stond ik klaar om mijn nachtrust tijdens de dag aan te vatten.
Maar ik was nog niet halfweg op de trap dat mijne pa daar komt aangereden.
Ja, lap!
't was gedaan met slapen.
Ik liep naar de garage mijne pa tegemoet.

-Ha..chauffeurke ge zijt al op.
-Euh....op? Ik heb potverdekke nog geen oog toegedaan.
-Jamaar.....wie kan uitgaan moet kunnen opstaan ook hé!
-Euh....jamaar ik ben niet uit......
-Zeg manneke....ge moet hier van 's morgensvroeg zo niet staan tetteren zenne, want ik heb wreed slecht geslapen.
Pak de schop en de riek.
-Euh....jamaar....
-En neemt de kruiwagen mee en het grasmachine.
-Ppffffffffffff amai mijne frak.

Maar in feite had ik nog veel geluk.
De lentezon bracht één van die mooie zonsopgangen waar ne mens al halfwakker van wordt als hij doodmoe is.
En vermits ik aan den andere kant nog voor de helft sliep, zag ik maar nen halve kruiwagen en een half grasmachine.
Ik zag ook maar de helft van het werk, maar ik had het geluk dat mijne pa daar rondliep om mij den andere helft ook te tonen.
De lentezon stond hoog aan de hemel te schijnen op dat chauffeurke die achter zijn grasmachien aan het slaapwandelen was.
Toen mijne pa al lang den hof af was, reed ik daar nog te maaien.
Toen mijn gazon er net geschoren bijlag ging ik op de bank aan de vijver zitten.
Moe maar gelukkig.
Ik zag een mus die kwam drinken, en de eerste mier die zich over het terras waagde.
Een vink floot een lenteserenade op de nok van de veranda.
De vissen lagen met hun mond wijd open te gapen naar dat chauffeurke die daar als half mens en half droom op de bank zat.
Ik hoorde mijne haan koekeloeren en mijn kiekens kotkedeiken.
In feite was ik een gelukkig mens.
Gelukkig omdat ik half in slaap had kunnen genieten van een mooie volledige lentedag.
En nu ik hier klaar sta om in mijn bed te kruipen zeg ik bij mezelf:
"Het moet toch schoon zijn als ge diene lentedag kunt beleven als ge volledig wakker zijt.
Awel daar kijk ik nu naar uit zie!
Maar om dat te kunnen beleven, moet ik nu niet alleen dringend naar mijn bed, maar moet morgen ook de zon nog schijnen.
Hoewel............?
De zon zou ook kunnen schijnen zonder dat ze er echt is.
Men zou de warmte kunnen voelen op kille dagen.
Het komt erop aan het geluk in zijn hart te vinden.

Groetjes chauffeurke