Hello evrybody,

Soms sla ik een boek open, en uit curiositeit durf ik al eens een tweede openslaan.

Onlangs, las ik Gezelle, en nog geen dag later zat ik Ernest Claes te bladeren.

Twee kleine boeken, maar met zeer grote teksten.

Ik voel me dan klein worden, en kan makkelijk plaatsnemen op de kaft van het boek.

Met mijn kleine armpjes, sla ik beurtelings een blad om.

Volgens de anciënniteit van de schrijvers, komt Gezelle eerst aan beurt.

Wie had ooit gedacht, dat ik Gezelle en Claes een draai zou mogen geven.

Euh…ik bedoel dan wel een blad omdraaien hé.

Op mijn knieën zit ik tussen de schrijvers, en als een gebed, lees ik hun gedichten en verhalen.

Ze nemen me mee door hun leven, die een deel van hun inspiratie was.

Door het “ Vlaamsche land”.

Van het klein seminarie in Roeselare, tot in Brugge.

Van Zichem naar Averbode.

Bladzijde na bladzijde, ontdek ik hoe groot ze kleine dingen kunnen beschrijven.

Krinkelend en winkelend banen ze hen een weg door de literatuur.

En ik…ik lik aan mijn vinger om het volgende blad om te draaien.

Mijn vingers zijn de wandelschoenen van mijn ogen, op stap door de zo prachtig verwoorde landschappen.

Het geritsel van de bladzijden, gaat op stromende beken lijken.

En mijn natte vinger, brengt me nog dichter bij de realiteit van hun schrijverstalent.

Telkens ik zucht bij de schoonheid van hun verwoording, is het alsof ik de wind door de kruinen van de bomen hoor waaien.

Vol van nieuwsgierigheid sla ik het volgende blad om, terwijl ik graag wat langer was blijven stilstaan bij het vorige.

Ik lees links en ik lees rechts, en na enige tijd, lopen Gezelle en Claes naast en door elkaar.

Ik loop als lezer bijna hand in hand met de schrijvers.

Straks, sla ik de kaften terug dicht, en wordt het donker in het boek.

Maar hun verhalen en gedichten, verlichten zoveel, dat er steeds een zonnestraal is op de planken van mijn bibliotheek.

Groetjes chauffeurke

2007 na Christus

Als ik zo in het vergeelde papier van mijn geschiedenisboeken lees, dan zijn het vooral de data die opvallen.

Men spreekt er niet van de 1ste januari of de 1^ste april maar wel over 600 jaar voor Christus of 489 na Christus.

Ik dacht eerst dat Christus een kalendermaand was maar waarschijnlijk zijn we daar onze jaartelling begonnen.

Dus moet ik vandaag schrijven over het jaar 2007 na Christus.

Ja, dat gaat schoon staan in de analen!

Ziet ge mij daar al staan tussen al die schrijfsels als er daar één of andere snotter zijn verkleurde computer gaat opzetten om even terug te duiken in de geschiedenis.

Chauffeurke schreef anno 2007 na Christus dat…euh…ja nu moet ik nog iets schrijven ook over 2007 na Christus.

Het was een jaar waar weerextremen elkaar opvolgden en waar in april de zomer boven Lierde scheen om in congé te vertrekken in de maand juli.

Volgens de Bijbelse tijdlijn zou Noah geboren geweest zijn rond 2990 voor Christus en het leek wel of we zijn ark tijdens de zomerstormen gingen mogen nabouwen.

Grote delen van Engeland stonden onder water en wie weet waren de ferry’s geen kopie van de ark van Noah.

Het was ook anno 2007 na Christus dat de CD&V de overwinning mocht opstrijken tijdens de federale verkiezingen en dat Yves Leterme den 1^ste als Premier werd genoemd.

In hetzelfde jaar was er in de bibliotheek van Lierde een vlieg vermist, terwijl er honderden ten huize chauffeurke zaten.

Och…in feite past 2007 na Christus tussen al die andere jaren.

Door de jaren zijn onze dorpen een gemeente geworden en omdat er hier en daar wat groen verdwijnt, brengen we wat kleur door witte, rode en groene strepen op de straat te trekken.

Sommige kapelletjes worden in ere hersteld en voor anderen zijn er plannen.

In feite draait het gewone dorpse leven anno 2007 op volle toeren zoals het altijd heeft gedraaid.

Europees beschermt vliegen de mattentaarten over de toonbank en ook bij de beenhouwer smaakt het gekapt en de trippen nog altijd even heerlijk als in euh….awel zoals in 1959 na Christus hé.

De” kakschole” is nu de  universitaire kleuterschool van Gemeldorp en deze opvoedkundige instelling heeft door de jaren haar diensten zeker bewezen.

Wie niet geselecteerd was om er te mogen studeren kan het niet weten en gelukkig zijn dan ook de uitverkorenen van geest.

Lierde bracht vier dorpen groot met de namen “Melierde, Martenslierde, Sesjans en Dieftinge.

Vier landelijke dorpen die elk geborgen zijn onder hun eigen kerktoren met elk hun eigen karakters.

Ja, sommige benamingen zijn wel moderner geworden maar doen ons nog steeds aan het verleden denken.

De beenhouwer is nu keurslager en de bakker de patissier.

Een stieleman is nu een vakman en de fost waren de koolmijnen.

De schampetter is anno 2007 de sheriff en de nonnekes onze zusters.

Hoewel ik liever de benamingen van vroeger aanhoorde moet ik mij ook aanpassen aan ons modernisme en hoop dat het verleden niet teveel gaat verwateren in de toekomst.

De smaak van de tutjespap ben ik zeker nog niet vergeten maar in 2007 na Christus zijn er niet veel restaurants in Deftinge waar het nog op het menu staat.

We proberen wel het verleden te behouden door onze reis naar de toekomst, maar gewild of ongewild doen we telkens een beetje afstand van ons verleden.

Smaken en geuren vervagen en als we af en toe nog eens het deksel van onze kookpotten halen geuren de herinneringen nog net als vroeger.

Maar herinneringen zijn verbonden aan generaties en elke generatie draagt zijn herinneringen mee.

Ik draag deze van grootmoeder waar de herinneringen op haar voorschoot plakten en waar bompa mij nog een kruisje kwam zetten bij het slapengaan.

Ik draag deze van moeder als ik ze door haar moeilijke dagen even een glimlach kon schenken.

Mijn kinderen zullen misschien de herinneringen dragen van Mc Donalds en de neus ophalen bij het woord tutjespap.

Ik hoor mijne kleine nog zeggen dat er teveel vet in het gekapt zat, terwijl hij de dag voordien zijn tanden zette in een Giant burger waar we nog steeds de afkomst niet van kennen.

Dezelfde dorpen baren door de jaren verschillende herinneringen en ieder draagt ze op zijn manier mee.

Sommigen sluiten ze op als foto’s in zwart-wit kleuren en anderen praten er af en toe nog over tussen pot en pint.

Misschien was de tijdsgeest van vroeger wel zwart-wit en gaat het er vandaag allemaal veel kleurrijker aan toe.

Toch denk ik dat de zwart-wit periode veel kleurrijke herinneringen te bieden heeft.

De lach of emotie die ze vaak op gezichten doet verschijnen zegt genoeg over het kleurenpalet aan herinneringen van voor 2007.

Plots lijkt 2007 na Christus ver in de tijd omdat we gewoon zijn van onze almanak anders te hanteren en dag na dag door onze dorpen te stappen.

Nochtans leven we vandaag in 2007 na Christus en zal het pas binnen een paar eeuwen anders gaan lezen.

Waarschijnlijk zal ik er dan niet meer zijn en toch had ik graag geweten wat de mensen over Lierde anno 2007 na Christus zouden vinden.

Och…zij kunnen het altijd gaan opzoeken en waarschijnlijk kan de mens met een paar vlugge vingerbewegingen terug de geschiedenis van Lierde induiken.

Vandaag zal binnen een paar eeuwen verleden zijn en vaak hoor ik de mens van tegenwoordig zeggen je moet naar de toekomst kijken.

Wel ik ben even in de toekomst gaan kijken en ben gewoon twee eeuwen verder gaan zoeken.

Buiten de fantasierijke verhalen zonder geschiedenis heb ik niets gevonden.

Er valt helemaal niets te lezen over onze dorpen en onze gemeente.

Zal Lierde nog een gemeente zijn of is het ondertussen misschien een stad?

Hoe de verhalen in 2207 na Christus zullen geschreven worden hoef ik niet te weten want mijn pen zal zonder toverpillen waarschijnlijk in een uitgedroogde inktpot staan.

Hoewel chauffeurke geen waarzegger is en ik verleden week nog mijnen glazen bol heb gebroken kan ik jullie toch vertellen wat er in 2207 na Christus aan de orde zal zijn.

In 2207 na Christus vieren we het 375 jarige bestaan van de zusters van St-Vincentius.

Ook de beiaard zal 305 kaarsjes mogen uitblazen!

Ja, daar zal nogal geblazen worden in 2207.

En ik…ik hoop dan te rusten tussen al mijn herinneringen.

Groetjes chauffeurke