Hello evrybody,

’t Was vijf na zes deze morgen toen ik al draaien en keren in mijn bed lag.

Klaarwakker op een rustdag, terwijl ik op een werkdag al wat moeilijker mijn ogen open krijg.

Buiten nog pikkendonker hoewel de sterren waar ik gisteren met mijne zoon naar aan het kijken was uit de hemel waren verdwenen.

Waarschijnlijk waren de sterrenplukkers deze nacht aan het werk geweest en dus keek ik hier nu naar een sterrenloze hemel.

Eigenaardig hoe een mens steeds wakker wordt met vragen in zijne kop!

De eerste vraag die ik mij stelde deze morgen toen ik naar de wekker keek “zou ik opstaan of niet”?

Ik had de kans om nog een uur of twee te blijven liggen of zelfs langer maar na vijf minuten was mijn besluit genomen.

Mijn benen gingen over de rand van het bed en de rest van mijn lichaam trok zich recht.

Daar zat ik nu op de warme bedrand met mijn voeten op het kille parket.

Mijn ogen op weg door het raam waar ik naar de donkere schaduwen keek op een donkere achtergrond.

Af en toe hoorde ik de haan, maar ’t was ook niet zoals in zijn zomerse kuren waar hij mij om vier uur uit mijne nest kraaide.

In de badkamer weerkaatste het felle licht in de spiegel en het was een paar keer pinken met mijn ogen die er gevoelig voor waren.

Ja, daar stond ik in volle glorie ppffffff.

Mijn handen steunend op de lavabo en mijn ogen gericht op mezelf met duizend en één vraag.

Een spiegelbeeld die een dagelijkse foto uit mijn leven zou kunnen zijn en waar ik telkens een titel zou kunnen schrijven die dagelijkse dezelfde zou kunnen zijn; “chauffeurke een dag later”.

Mijn stekelvarkenshaar gaf mij wel een moderne look maar dat was ook alles.

Een paar rimpels golfden op mijn voorhoofd en hadden mijn jeugdige jaren weggeëbd terwijl de vloed ze nooit had teruggebracht.

En hoe lager ik mijn ogen liet zakken hoe groter het verval.

Tussen mijn borst en mijne broeksriem van mijne pyjama was er zelfs een gezwel gegroeid ter vervanging van de buikspieren die er ooit lagen.

De opslagplaats van het goede leven noem ik dat.

Een rijkelijk gevulde loods overspannen met een buikvel waar de pikante eend van gisteren zich laat drijven op de witte wijn.

Lager liet ik mijn ogen niet zakken want…euh…want de lavabo staat in de weg.

Ik schudde het scheerschuim op terwijl ik mezelf bleef aangapen en het witte goedje toverde mij de baard van Sinterklaas op mijn kaken.

De scherpe mesjes zouden iets later het zwarte stoppelveld oogsten en dat tot groot jolijt van mijn lief die liever gladde kaken heeft.

Warme douchestralen deden mij pas goed ontwaken en nog wat later stond ik terug voor de spiegel om mij af te drogen.

Ziezo de dag kon beginnen…euh…nadat ik aangekleed was natuurlijk.

De dag begon het zwarte gordijn open te trekken en van zwart ging het over naar grijs.

Denkend dat de zomer die we nog tegoed hadden vandaag zou beginnen had ik maar een T shirt aangetrokken, maar toen ik de verandadeur opende bleek was het maar frisjes.

Het gemaaide gazon ligt onder een grijs druppelgordijn en ook over de weide kon ik wat nevelslierten zien.

De perenbomen stonden er stokstijf, met onder hun stammen honderden kilo’s peren die lagen te rotten.

Lang hebben de takken ze gedragen maar vandaag laten ze ze los.

Af en toe komt er nog een vogel in pikken, maar deze die in het kiekenkot vallen rotten volledig op.

Mijn kiekens zijn de peren beu en nog een geluk, want een ei met perensmaak is ook maar een Deftingse uitvinding hé.

Nog veel te fris om buiten te lopen in korte mouwen en dus ga ik maar terug naar binnen waar mijne pa ondertussen ook al op is.

-De goeiendag

-ja, de goeiendag.

-moet ge nen boterham eten?

-Nee

-Er is brood zenne.

-Nee

-Pak dan een tas koffie.

Om niet op alles nee te zeggen nam ik dus maar de thermos en schonk mij een tas uit.

Ik nam de tas mee naar de computer en uit de keuken bleef mijne pa maar vragen stellen.

-Is hij nog warm?

Wat voor een vraag is dat, ochtendkoffie is toch altijd warm.

Ik plaatste de tas aan mijn lippen en hij was potverdekke zo koud als de tas zelf.

-Als hij niet warm genoeg is zet hem dan een minuut in de microgolf want ’t is koffie van gisteren!

Ondertussen tokkelden mijn vingers al op het klavier en was ik met andere zaken bezig.

Ik zou straks de tas wel in de afwasbak gieten.

Ondertussen verwelkomde het muziekje van windows mij en liep ik even mijn mailbox door.

166 mailtjes in postvak in en 9 in ongewenst.

Maar de nieuwe versie van Hotmail speelde mij terug parten ik klikte een aantal mails aan om te verwijderen terwijl ik de andere wou laten staan maar toen ik op de toets verwijderen klikte was alles weer ribbedebie.

Pppfff dat zijn van die dingen die mij ’s morgens op mijn zenuwen kunnen werken.

Ik liep dan maar terug naar het vak verwijderen om ze terug te vinden en daar stonden ze waarschijnlijk tussen de meer dan 500 mails die ik er gisteren had geplaatst.

Nee, met zoveel zoekwerk zou ik mijn dag niet beginnen als leek, ik liep dan maar vlug naar de schrijfpagina om daar mijn letters aan elkaar te zetten.

Sinds meer dan zes jaar begin ik de dag met “Hello evrybody” en er is op de dag van vandaag nog niet veel veranderd.

Allé, ik bedoel dan wat het begin van mijn schrijfsels betreft hé.

In feite is het starten door iedereen te begroeten, zonder dat ik echt weet waar het schrijfsel zal eindigen en wat het resultaat zal zijn.

Soms iets dat in mij borrelt, soms vrij de weide wereld instappen via een virtuele deur, soms zaken van mij afschrijven of soms de fantastische wereld van de fantasie mengen met de realiteit.

Soms zijn de teksten veelzeggend voor de schrijver zelf en soms is het een verstrengeling van mijn hersenkronkels waar ik zelf moeite heb om ze te ontwarren.

De pen vloeit meestal door het gewone dagelijkse leven en door de jaren is het een bagage geworden waar ik voor mezelf en anderen probeer te toetsen hoever ik er kan mee gaan.

Gisteren nog stond ik in het bureau van wie ooit eerste burger van ons land was en hij gaf mij een ontspannen indruk.

Hij begon te praten over zichzelf en over het portret dat de kamer wil laten schilderen om hem te vereeuwigen in de gangen van het parlement.

Dat zijn de momenten waar ik gebruik van maak om ook te zien hoever ik als boerke van Deftinge kan gaan tegenover iemand die hier in ons klein landje één van de grootste functies betrekt.

-En voorzitter al een schilder gevonden voor uw portret?

-de kandidaturen lopen binnen en ’t zal nog moeilijk kiezen worden.

-Ja, ge gaat gij daar schoon hangen tussen al die anderen.

-Ja, ik moet eerst nog zien hoe ik erop sta want ’t moet toch iets zijn hé.

-Ja ja vaneigens, maar hebt ge al gezien hoeveel mensen de foto’s voorbij lopen zonder dat ze er naar kijken.

-Ja ’t is ook waar…wat wilt ge zeggen dat ik er dan wat lelijk mag opstaan?

Het was het moment waar zijn secretaresse in een lach schoot.

-Ze zullen er u wel goed opzetten, maar weet ge wat meer impact heeft, dat is als er zo een schrijfsel in de gazet komt.

-Ja, ’t wordt over dat portret al wreed gesproken in de gazet.

-Awel weet ge wat, ik zal daar ook eens iets over schrijven!

-….gij?....Jamaar ziet wat ge schrijft want ik ken u zenne, ze zouden met uwen tekst nog meer kunnen lachen dan met mijn portret.

-Wees maar gerust, ’t zal schoner zijn dan uw portret.

-Kom we zijn weg eer ik iets vertel dat tegen mij kan gebruikt worden!

Een kort gesprek van boerke van den buiten met één van de grootste van het land.

Zo een gesprek is in feite een toets voor mezelf want elk woord moet gewogen worden tot ik overschakel naar het dialect om te zien of hij ook daar zal in volgen.

En ja hoor tot nu toe is het steeds gelukt.

Iets loskrijgen van de mens dat niets met politiek te maken heeft en zien hoever je in woorden naar elkaar kan toegroeien.

Ja, woorden zijn soms zoveel meer dan gewoon wat leesvoer.

Ik begin er vandaag alvast mijn dag mee en het zou niet correct zijn de woorden niet te gebruiken om jullie een leuke en gezellige dag te wensen.

Veel beterschap aan de zieken en aan al deze die in deze herfstige periode in een dipje verzeild raken.

Ik wens ieder van u alvast veel lees en schrijfgenot en vooral veel plezier, steun en gezelschap van de mensen achter het woord.

Groetjes chauffeurke