Hello evrybody,

Elke periode van het jaar heeft zo zijn tradities en momenteel is de monarchie weer op stap.

Ja, de drie koningen schuimen weer de straat af om de kosten van een nieuwe hoed te helpen bekostigen door daar aan onze deur te komen zingen.

Gisteren was het weer zover!

Omdat ik dezelfde bel heb dan Samson moeten ze kloppen want de bel doet het niet.

Meestal denken ze daar niet aan en dan ben ik gerust, maar sommigen weten van aandringen en dan ben je best van open te doen om zelf niet moeten te gaan zingen voor een nieuwe deur.

Op zeker moment hadden ze daar al staan bellen en kloppen dat mijn klink er scheef van hing.

Ik haastte mij naar de deur en daar stonden twee snotters die helemaal niet op de drie koningen leken.

De ene verkleed in zorro en de andere in sneeuwwitje.

Ja, ook de klederdracht verandert door de jaren hé.

-Ja…voor wat is’t?

-We komen zingen meneer.

-Zingen…ik heb hier ne radio staan hoor!

-Jamaar wij komen zingen voor een nieuwe hoed.

-Een nieuwe hoed…sneeuwwitje draagt toch geen hoed en den uwe is precies nog spiksplinternieuw.

Op dat ogenblik komt de moeder van die twee snotters daar hun verdediging opnemen en mij daar ook wat op de rooster leggen.

-De kinderen komen eens zingen meneer…ja hoe waren we zelf in onzen tijd hé.

-Euh…in mijnen tijd mocht ik niet buiten, maar allé laat ze maar eens zingen.

-Driekoningen…drie..jank koningen

breng mij jank een nieuwe hoed jank

miauw..de oude jank..is miauw ..versleten

amai mijn voeten azo vals ge kon horen dat ze de dag van vandaag meer Frans als les krijgen dan zangles.

Toen ze gedaan hadden met zingen staken ze beiden een washandje naar voren.

Ik dacht dat het bij de traditie hoorde om met dat washandje je oren uit te wrijven na dat gejank maar ’t was potverdekke om ne cent in te steken.

Ja, de spaarpotten zullen uitverkocht geweest zijn zekerst!

-Wilt ge ook een cent geven meneer?

De moeder nam terug de verdediging op om zeker te zijn dat ik mij niet van mijne gierige kant zou laten zien.

-Ze hebben toch schoon gezongen hé meneer.

-Schoon?????....euh…ja vaneigens…en wat moet dat kosten die serenade?

-Och ge geeft wat ge wilt hoor…maar die kleine eurocenten die worden bijna afgeschaft zekerst?

Daarmee wist ik dat ik geen 1 of 5 cent moest geven.

-Ik ga eens kijken wat ik nog heb, want ik heb het nogal moeilijk op het einde van de maand.

-Hahahahaha ja maar het is nog maar het begin van de maand hé meneer.

-Ja ja, maar bij mij zijn het de laatste 30 dagen dat ik het moeilijk heb.

Ik trok naar binnen en zoals altijd wil het lukken dat ik niets van kleingeld in huis had.

Potverdekke er bleef mij nog juist een briefje van 5€.

Ik stapte terug naar de deur en zwaaide tot groot genoegen met het briefje.

-Voila zie…kijk eens wat de meneer hier geeft…en schoon delen thuis hé.

-Wat zegt ge tegen meneer?

-Dank u meneer.

-Ja ja ’t is niks…

hoewel er waarschijnlijk een tegen goesting in mijn stem klonk.

Ze stapten de oprit af en verdwenen naar de buren.

Potverdekke, nog geen half uur later wordt er daar weer op mijn deur gebonkt.

Ik loop terug naar de voordeur met het gedacht dat de koning iets vergeten was.

Geloof het of niet maar stonden er daar toch wel drie andere zekerst.

Zonder dat ik de tijd had van iets te zeggen trekken ze daar alle drie hunne mond wagenwijd open.

Ze waren iets ouder dan de vorige en volgens mij hadden ze naast de openhaard van de kerststal gestaan of anders wreed gepaft.

Hun zes ogen keken ook maar zoals de planeet jupiler en blijkbaar waren ze al goed op de lappen geweest.

-Drei keuninge hik…drei keuninge

breng mij ne hik..nuue hoed.

De oude is…

-ja ja ik weet het den oude is versleten zekerst?

-Euh…ja meneer.

Zorro en sneeuwwitje zijn hier daarnet ook geweest achter een nieuw hoofddeksel.

-Ja..ze hebben ons naar hier gestuurd want ze hebben een schone cent gekregen.

-Jamaar héla…dat groeit hier niet op mijne rug zenne.

-Maar we hebben toch schoon gezongen en…

-Ja ja ’t is al goed ik zal eens kijken wat ik nog heb, maar ik denk dat ik nog juist 100€ heb en dat ik geen kleingeld meer heb.

-Ha…100€ is ook goed hoor.

-Zeg manneke gij denkt zekerst dat ge Helmut Lotti zijt!

Nadat ik daar wreed gezocht en gekrabt had vond ik toch nog 1,90€.

-Voila zie…kijk ne keer wat ik hier nog heb.

-Euh…is dat per persoon?

-Hoe per persoon?

-Ja, die dat hier voor ons geweest zijn hebben 5€ gekregen.

-Zeg manneke dat is het geld voor mijn brood te kopen dat ik u hier geef hé.

-Jamaar wij hebben toch ook schoon gezongen.

-Gij hoort niet goed zekerst, ik heb gene frank meer en straks kan ik zelf gaan zingen om een brood te gaan kopen.

Ze keerden hun rig en stapten precies niet al te goed gezind de oprit af.

Iets verder riepen ze dat ze aan iedereen zouden zeggen dat ze hier niet meer zouden moeten komen zingen.

-Ja doe dat…ge gaat er mij plezier mee doen en doe de groeten aan prins Laurent.

Vandaag laat ik in elk geval de rolluiken af en doe ik voor niemand meer open.

Maar all酒t is een schoon bijverdienste en zolang de dotaties niet worden afgeschaft zal het normaal zijn dat we iets geven aan de koningen zekerst!

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Het is al enige tijd dat er terug vossen in onze streek zitten.

Niet alleen in onze streek want zelfs in ’t stad zijn ze opgemerkt en juist de kiekens die op een appartement wonen zijn er veilig.

De jagers hadden er de mond van vol want ook zij hadden ondervonden dat er meer bruintjes in het landschap liepen en dan hadden ze het niet over deze die de dag voordien in het bruin bier hadden gehangen.

Regelmatig stond er een artikel in “De beiaard” dat er den ene of den andere een vos op bezoek had gekregen met een slachtpartij als gevolg.

Ook ten huize chauffeurke lopen er kiekens waaronder een paar buiten in het kiekenkot en blijkbaar had Reinaert de vos steeds een cirkel rond het huis gemaakt om ze bij anderen te gaan halen.

Op den duur begon ik te twijfelen of mijn kiekens soms niet lekker waren en dat het de reden was waarom de vos mijn kiekenkot links liet liggen.

Ja, echt jonge kiekens zijn het niet meer en de reden is dat ik er op den duur zodanig aan gehecht was dat ik op een ander kiekens ging kopen om klaar te maken zodat de mijne aan hun pensioengerechtigde leeftijd zouden geraken.

Opgelet de kiekens van chauffeurke hebben iets speciaals!

Ze hebben niet alleen een stamboom waar ze vaak op stok zitten ze hebben elk een naam en sommigen kunnen zelfs praten in mijn fantasie als ik één of ander verhaaltje schrijf voor de kinderen.

De haan is nog een echte haan waarvan al zijn familie nog in Wallonië woont en de andere kiekens komen een beetje van alle hoeken van het land en er zitten zelfs een paar gepluimde immigranten tussen uit Holland.

De Hollandse kriel, de barnevelder het zijn allemaal namen die op hun identiteitskaart staan en dus zal het niet gelogen zijn hé.

Natuurlijk heb ik ze zelf een naam gegeven omdat ze zo beter passen in één of ander verhaal.

Hoewel, ik moet zeggen dat het een gans werk was om al die namen op te schrijven de dag dat ik ze moest aangeven op het gemeentehuis om te melden hoeveel pluimvee en ander gevogelte ik had.

Ja, voor de vogelgriep had ik al hun namen ginder in de kiekenbus (of hoe noemt ge dat) gaan steken.

Vaak geeft men een naam aan een kieken zonder na te denken en dat is een beetje zoals met een kind waar de ouders een leuke naam vinden voor een pasgeborene maar die eens ouder gans anders gaat klinken.

Bij mijn kiekens is er over nagedacht en de namen die ze hebben gekregen komen van personen of dingen die een rol hebben gespeeld in mijn leven.

Ons “Micheline” was een schoon kieken en deze verwijst naar mijn eerste vrouw.

Het is eigenaardig hoe een kieken zich kan aanpassen aan een naam, want ook dat kieken kon een ganse dag kakelen zonder dat ik er iets van verstond.

Onze “Fernand” was dan weer de naam van mijne vroegere chef en ik moet zeggen dat ik er niet naar kijk of het nu een naam voor een man of een vrouw is want bij een kieken valt dat toch niet op.

Dat Hollands kieken had ik windmolen genoemd omdat het daar een ganse dag met zijn vleugels stond te wieken en omdat euh…awel omdat er ginder veel windmolens staan hé.

Sommige kiekens bleef ik gewoon kieken noemen omdat ik er nog niet echt uit was wie er nog in aanmerking kon komen in mijn omgeving.

Mijn leraren, sommige collega’s, politiekers en nog zoveel anderen liepen hier al rond te scharrelen in mijn kiekenkot.

Mijn kiekens kregen het beste van het beste en dat bestond vaak uit al de overschot die wij toch niet meer naar binnen kregen.

Vooral op feestdagen zijn die beesten wreed verwend en mogen ze al eens een boutje van een ver familielid afknagen of krijgen ze een paar sneden rozijnenbrood toegeworpen.

Met twee zitten ze dan te vechten voor het vet van een snede hesp en sommigen hebben zelfs hun eigen eieren terug opgepikt.

Ja, met een kieken dat zijn eigen ei opeet is het dus ook bewezen dat de cirkel rond is.

Toen ik onlangs terug naar het kiekenkot liep om ze te voederen zie ik er daar toch wel één op hare rug liggen.

Het was pas toen ik ernaast stond dat ik zag dat het kieken niet sliep maar afgeslacht was.

Mijnen “yves” (genoemd naar een politieker) was de keel over gebeten en dat kon alleen maar een lepe vos gedaan hebben.

Potverdekke, de vos had ook mijn kiekenkot gevonden!

Ik heb het met tranen in de ogen begraven op de tonen van de “Marseillaise” en haar legstokken als kruisje op het graf gezet.

Ja, het moest er eens van komen en toen ik op inspectie ging zag ik overal pluimen liggen alsof ook de andere zich hadden verdedigd.

Maar toen ik de dag erop terug naar het kiekenkot ging, lag er daar miljaar weer een kieken!

Potverdekke ’t was toch geen waar zekerst nu hadden ze mijnen “Elio” in zijn gat gebeten en ook rond zijne nek was geen strikje meer te binden!

De haan was zelfs uit het hok gevlucht en liep verloren in de grote weide opzoek om terug de resterende kippen te vervoegen.

De vos bleek leper dan ik dacht en waarschijnlijk kwam hij maar ’s avonds of ’s nachts op bezoek.

Maar dan kennen ze chauffeurke nog niet!

Hier op zolder lag er nog een vossenklem uit de tijd van mijnen bompa en nu zou ze eindelijk van pas komen.

Ik plaatste de klem in het kiekenkot en elke dag ging ik kijken of er daar een stuk van een “fourure frak” was gevangen.

Nee, blijkbaar was Reinaert slimmer dan dat!

Het zou geen makkelijke opdracht worden om hem te vangen en dus zat er niets anders op dan te wachten.

Hopelijk maakt hij niet teveel slachtoffers meer voor Pasen want anders kan ik hier een nieuwe regering gaan kopen ppfff.

Ja, het is een triest einde om het jaar te beginnen.

En of het nu een kieken is of niet wat doet het ertoe als men aan iets gehecht is.

Anderzijds stel ik mij ook in de plaats van de vos die hier in de natuur huppelt,ook hij moet eten.

Ik heb er hier vroeger nog mee gelachen dat hij mijn kiekens niet lekker vond en dat hij liever op een ander ging, maar in feite mag hij zijn eten op een ander gaan halen hoor.

Allé, als er zich iemand geroepen voelt om de vos van Lierde te voederen mogen ze altijd hun kiekens bij mij komen brengen, ooit komt onze vos nog wel terug.

Groetjes chauffeurke

Mijn lege doos,

Kers en Nieuwjaar zijn voorbij en nu zie ik hier nog een pakje liggen onder dienen boom.

Een vierkante doos met mooi geschenkpapier en de bijhorende strik.

Niet dat de geschenkendoos iets speciaals is, maar het is vooral het feit dat de doos is blijven staan.

Nog straffer is dat ik er de doos niet zelf had gezet en ook mijn lief wist niets af van de mooie doos onder de boom.

Persoonlijk mocht ze van mij blijven staan omdat ik toch niet van geschenken hou, maar omdat we er de herkomst niet van kenden maakte het mij eerder curieus.

Ik liep er langs en keek ze aan en af en toe bleef ik voor de kerstboom staan met de vraag of ik nu zat was toen ik ze kocht en of ik misschien wel aan geheugenverlies leed.

Mijn lief zou dan dezelfde symptomen hebben want ook voor haar was de doos een raadsel.

Na enige tijd ging ik gehurkt zitten voor de boom en nam de doos in handen.

Het was geen grote maar ook geen kleine doos en voor de grootte van de doos vond ik dat ze zeer licht woog.

Het leek wel of de doos leeg was.

Ik keek of ze wel gesloten was en dat was ze ook.

Misschien zou iemand mij een poets willen bakken en waren ze hier een lege doos onder mijn boom komen zetten.

Toen ik terug ging rechtstaan had ik de doos nog steeds vast en bekeek ze van onder tot boven.

Juist het gewicht van het karton en het gekleurde papier want veel meer gewicht voelde ik niet.

Het papier was veelkleurig en bracht een leuk beeld voor ogen.

Ja, zelfs als er niets zou inzitten zou de verpakking al veel goedmaken.

Mijn nieuwsgierigheid nam toe en ik trok naar de keuken om een mes te halen waarmee ik de plakband zou doorsnijden.

Voorzichtig bracht ik de punt van het mes naar het deksel toe en sneed aan de vier zijden de tape door.

Het mes ging terug naar de keuken en met de doos op de knieën ging ik in de zetel zitten.

Het was even wringen om het deksel los te krijgen en voorzichtig tilde ik het naar boven om het naast mij in de zetel te zetten.

Potverdekke wat was dat voor iets?

Stil en bijna ademloos keek ik in de doos.

Ze leek eerst leeg maar hoe dieper mijn blik naar de bodem keek hoe meer ik zelf in de leegte van de doos leek te verdwijnen.

Hoewel de doos leeg was zag ik de namen van verschillende mensen opduiken.

Mijn moeder, grootvader, Rogéke en nog zoveel anderen die hen waren voorgegaan naar het aardse paradijs zag ik voor ogen défileren, gevolgd door een pak herinneringen.

In stilte verzonk ik in gedachten en hoe dieper ik zonk hoe meer herinneringen ik op de bodem van de lege doos vond.

Mijn moeder naast mijn wieg en later in de winkel.

Ik zag ze naast mijn bed staan toen ik ziek was en iets verder in de doos stond ze dan weer te lachen met mijn onnozel doen.

Af en toe wisselde het beeld als in een film en op zeker moment zag ik mij op de schoot van mijn grootvader zitten.

Hij nam mij mee naar de vinkenzetting en daar duwde hij zijn vinger tegen zijn lippen met sssssttttt om mij er op te wijzen dat ik stil moest zijn.

Hand in hand liepen we van de kleuterschool naar huis en voor het slapengaan gaf hij mij een kruisje.

In een hoekje van de doos stond Fido bescheiden als hij was foto’s te trekken.

Rustig pratend met de vingers op het klavier om als herinnering in mijn gedachten te schrijven zoals ik hem steeds gekend heb.

En iets verder stond Rogéke zijn “sigaarke” te paffen terwijl zijn eeuwige lach op zijn lippen verscheen alsof hij mij weer zou liggen hebben met ’t één of ’t ander!

Ik zag zijn ruwe handen van ’t zware werk en ik zag zijn hart van goud bonzen alsof hij nog echt in leven was.

We spraken over alles en nog wat en hoe meer ik naar de herinneringen keek hoe meer de bodem van de doos bevochtigd werd door mijn tranen.

Nog heel dichtbij stond ook Tinake in ’t zwart met grote hoed de herinneringen te prevelen als voordrachtgeefster.

Met een krop in de keel luisterde ik aandachtig en zag hoe ze woorden en rozen schonk.

Tussen de vier wanden van de lege doos zag ik waar ik het meeste van hield, de mens maar ook de natuur en de herinneringen van het landelijke Lierde en omstreken.

Ik wandelde in alle rust rond in mijn lege doos en vond het een prachtig geschenk.

Nooit had ik gedacht dat een lege doos zoveel te bieden had!

Langzaam ontrok ik mij aan al de herinneringen en besefte dat de doos veel meer te bieden had dan de doodgewone tastbare geschenken.

In feite kon de doos door iedereen geopend worden en kon iedereen de herinneringen ophalen als hij het wou.

Ik plaatste het deksel terug op de doos en gaf ze een goedzichtbare plaats waar ik ze steeds kon vinden.

Straks breken we de kerstboom af, maar de doos vol herinneringen zal wel ergens anders een plaatsje vinden.

In feite vind ik het één van de mooiste geschenken dat ik ooit gekregen heb, gewoon een doodgewone lege doos waar ik zelf de waarde kan uithalen.

Een schat aan herinneringen om ze af en toe terug tot leven te wekken.

Even reizen naar een wereld waar mensen te vroeg vertrekken.

Even denken dat het niet meer moet zijn en dat het mooiste geschenk soms ontastbaar is.

Groetjes chauffeurke