Hello evrybody 

Toen mijn jongste zoon hier onlangs binnenstapte zag ik dat er precies iets scheelde.

Gebukt en met afhangende schouders sleepte hij iets achter zich wat wreed op een boekentas leek.

Sinds ik bijna 33j geleden de school ben ontvlucht had ik gezworen dat er nooit meer een boekentas in huis zou komen en nu komt mijne kleine daar mee binnen ppfff.

-Awel, wat is dat daar?

-Mijn boekentas pa.

-Euh…ge gaat dat hier toch niet in de weg komen zetten en ge weet dat ik allergisch ben voor boekentassen en alles wat van ezelsleder gemaakt is.

-Maar pa ik moest van moeder bij u komen studeren van ’t weekend want het zijn examens.

-Potverdekke zijn dat weeral examens ppfff.

Vroeger zou ik zijn boekentas weer buiten gezwierd hebben maar de tijden zijn veranderd en naar het schijnt moet ik hem motiveren om te studeren.

Ik kon niet anders dan eens wreed na te denken over hoe ze mij vroeger motiveerden en dus ging ik direct van start.

-Euh…zet u daar maar aan tafel en begin maar te leren dat de stukken eraf vliegen.

Ik nam dezelfde strenge en luide stam aan als deze die ik vroeger boven mijne kop hoorde waaien en ik moet zeggen dat ik er potverdekke moeite mee had.

Wat kon het mij schelen of hij nu wist waar China lag, om de drie weken gingen we bij de Chinees eten en verder dan Geraardsbergen was dat niet.

Met een half oog keek ik af en toe over zijn schouder en las een paar vragen om mij een beetje in te leven.

Nee, er is nog niets veranderd!

Wie exporteert het meeste koffie en van waar komen onze rijstproducten?

De mijne komen van de Aldi of van de GB en ik hoef ook niet te weten waar de anderen hun "marchandise" kopen.

Maar naar het schijnt zal de jeugd dat later allemaal nodig hebben, zeker nu de koopkracht achteruit gaat en ze misschien later geen koffie of andere zaken meer zullen kunnen kopen.

Het ventje zat daar aan tafel met het hoofd steunend op zijn hand en bladerde druk in zijn boeken.

Af en toe hief hij het hoofd naar omhoog en keek even de kamer rond en dat was het moment dat ik als vader moest ingrijpen.

-Euh…héla ge moet naar uw boeken kijken en niet naar de vliegen op het gordijn hé.

-Jamaar pa ik…

-Nee nee niks te maren ge moet studeren want als ge niet studeert dan euh…euh…

-Ja, wat dan pa?

Potverdekke dat was een moeilijke vraag want tot over een paar jaren kon men nog dreigen dat hij in de koolmijnen of de hoogovens zou moeten gaan werken als hij niet goed studeerde maar die mannen hebben ondertussen ook hun liften en deuren gesloten.

-Euh…awel als ge niet goed leert zal het uwen beste dag niet zijn zal ik u moeten aan uw oren trekken en in de hoek zetten en u een paar lappen op uw oor geven.

-Zeg pa gij praat precies nog gelijk over dertig jaar.

-Ja ja, kijk maar in uw geschiedenisboeken hoe de opvoeding vroeger was en ge zult wel zien hoe het vroeger was.

-Jamaar pa nu is het verboden van de kinderen te slaan hé.

-Ha ja?

-Ja ja, volgens artikel 19 van de kinderrechten moeten kinderen beschermd worden tegen geweld.

Amai mijne frak mijne kleine begon daar een litanie te houden over de rechten van het kind dat ik daar stond met een halve mond tanden.

-Zeg manneke, ge zou beter wat leren in plaats van mij de wetten voor te lezen hé.

Maar mijn woorden waren nog niet koud dat ik rillingen kreeg van mijn eigen aanpak.

Ik moest mijn zoon motiveren en dat dreigen zou niets uithalen.

Anderzijds stelde ik mezelf de vraag waarom ik hier iemand zou dwingen in iets waar ik zelf nooit een klop heb voor gedaan.

Ik besefte plots dat die examenperiode niet alleen zwaar was voor het kind maar ook voor de ouders die om de toekomst van hun kind gaven hoewel ik mij de laatste tijd veel vragen stel over de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen.

De toekomst zat daar voor mij aan tafel met zijn ogen gericht op een atlas waar een wereldkaart stond in afgebeeld.

Hij was opzoek naar hoofdsteden en grenzen en zijn jonge ogen voerden zijn denken in een minimum van tijd over zeeën en oceanen daar waar mijn fantasie mij heel andere avonturen deed beleven en waar ik piraten zag daar waar er geen waren.

-Kijk pa, hier ligt Thailand en Indonesië waar de tsunami geweest is en hier ligt Los Angeles waar verleden jaar in mei die grote bosbranden waren.

Met zijn vinger reisde hij de wereldkaart af en wist mij een paar landen aan te duiden die door rampen getroffen waren.

Ja, het zijn zaken die bijblijven en die men onthoud.

Omdat ik niet als een dom kieken wou doorgaan liet ik ook mijn vinger reizen over de wereldkaart en stopte bij Irak met de vraag of er daar vandaag al iets ontploft was want een dag zonder geweld was er ondertussen ook geschiedenis geworden.

Maar hoe meer we onze vingers lieten reizen over de wereldkaart hoe meer we van het studeren verwijderd waren en hoe meer we op avontuur trokken.

Ik speelde Robinson op een verlaten eiland terwijl mijn zoon vrijdag was en zo spoelden we na enige tijd terug aan op het strand van Blankenberge.

-We zijn terug in België pa.

-Ja jongen, kijk eens of ge Deftinge of Lierde niet ziet liggen.

Nee, het was te klein en te landelijk om zich te meten met de wereldsteden en misschien maar een geluk ook.

Een paar bladzijden verder stond Europa en ook daar was Lierde niet zichtbaar.

Het is potverdekke straf dat een mens moet leren over wat kilometers van hem vandaan is terwijl onze eigen mooie streek zelfs niet vermeld wordt.

Uit de kast nam ik een stafkaart waar Lierde wel te zien was met omliggende dorpen en stad we konden zelfs onze straat terugvinden en zelfs de beken en veldwegen stonden er op.

-Wat is die blauwe kronkel hier pa?

-Dat is de Dender en ge kunt dat een beetje vergelijken met het Panama kanaal maar dan zo recht niet en met groen water.

En dat kleine streepje is de Watermolenbeek waar uwe pa stekelbaarsjes ging vangen.

-En wat is dat klein kruisje hier pa.

-Awel dat is de kapel aan de muizenholstraat die juist hersteld is en dat bruin rechthoekje is de boerderij en hier staat de kerk en daar het klooster en hier in Gemeldorp ligt mijn vroegere school.

-Is dat daar dat ge zo wreed gestudeerd hebt pa hahahahahaha.

-Euh…ja lach maar, hadden ze daar universitaire diploma’s uitgereikt had ik er waarschijnlijk ook ene gehad.

-En wat is dat hier met al die kruisjes naast elkaar pa?

-Ja,..dat is het kerkhof jongen en daar komt iedereen ooit terecht of ge nu gestudeerd hebt of niet!

Van sommige plaatsen op een kaart kan men wreed stil worden en we besloten de boeken maar toe te doen.

-Weet ge wat, we zullen eens naar het kerkhof gaan en daarna zal ik u Aardrijkkundige les geven over Lierde en deze avond gaan we eens naar Griekenland.

-Euh…naar Griekenland…maar pa ik heb maandag wel examen hé.

-Ja natuurlijk maar ik bedoel bij de Griek in Geraardsbergen hé hahahaha.

Het weekend was zo voorbij en als vader stelde ik mij vragen hoe het nu zou lopen op zijn examen.

Och…ongerust maak ik me niet omdat ik weet dat we samen zoveel leren van het leven en ik vindt het jammer dat men geen punten of diploma krijgt voor de les des levens.

Groetjes chauffeurke