Hello evrybody

Als jonge snotter en nu soms nog stelde ik mij veel vragen in het leven.

Eén van die vragen was hoe een blinde nu juist door het leven ging.

Och…vroeger probeerde ik het allemaal uit en zo kon ik als jonge gast perfect een dove nabootsen door in elk oor een wijsvinger te steken als mijne pa mij iets zei.

Maar mijne pa kon binnen de kortste keren mijn stoppen in mijn oren verwijderen met een stamp onder mijn gat.

Maar blind zijn is nog iets anders en ge kunt moeilijk met uw handen voor uw ogen lopen want telkens ge onraad ruikt piept ge al eens door uw vingers daar waar een blinde helemaal niet kan door de vingers kijken.

Af en toe probeerde ik mij even in de plaats te zetten door de ogen te sluiten en dan door de woonkamer te lopen en toen de tweede vaas op de grond lag vroeg ook moeder of ik blind was.

Nee…ik speelde het maar zonder echt stil te staan bij wat blindheid is.

Soms verlengde ik de tijd van het ogen sluiten omdat één minuut niet lang was.

Vandaag heb ik niet alleen een blinde collega op het werk maar ook hier in de mailgroepen zitten mensen die blind zijn.

Euh…versta me niet verkeerd als ik zeg dat ik een collega heb die blind is wil dat niet zeggen dat hij chauffeur is hé.

Nee nee hij zit aan de telefooncentrale en het is ongelooflijk wat voor een geheugen die man heeft.

Vandaag zou ik over blindheid schrijven en dan moet ik mij terug even in de plaats stellen hé.

Alles begon deze morgen toen ik besloot van mijn ogen niet te openen en te proberen om zo ver mogelijk te komen als niet ziende.

Tot aan het uiteinde van het bed ben ik geraakt alvorens ik daar met mijne witte teen tegen de bedpoot stootte.

Ja ik kan u verzekeren dat ge dan rap uw ogen opentrekt.

Maar daar begon ik al te denken van hoe doet een blinde het bij pijn.

Ja die mensen zullen bij pijn waarschijnlijk heel anders omgaan dan wij.

Op de tast moeten ze voorwerpen en dingen ontwijken.

Ik nam het zekere voor het onzekere en begaf mij met open ogen naar de badkamer waar ik ze terug sloot.

Potverdekke ik was beter eerst naar het toilet geweest…en zeker niet blijven rechtstaan om te plassen want daar krijgt ge natte voeten van.

En dan begon het…af en toe had ik de neiging te willen kijken omdat ik onzeker was maar een blinde mag niet onzeker zijn en dus besloot ik maar de oogleden gesloten te houden.

Met gesloten oogleden kon ik blijkbaar wel onderscheid maken tussen kamers waar er licht was en deze waar het donker was maar meer niet.

Op de tast begaf ik mij tot aan de lavabo en daar stond ik dan.

Ik kon zelfs niet zien of ik wakker was of niet want ik zag mezelf niet staan.

Hoewel…ik hoefde dan ook niet te schrikken van mezelf.

Op de tast ging ik naar mijn scheergerief en liet water in de lavabo lopen.

De tube met scheergel was nog makkelijk te openen en ook het water laten lopen en stoppen viel blijkbaar nog mee.

Mij inwrijven met de gel was al een ander paar mouwen.

En daar waar ik anders vlug het scheermesje tegen mijn kaak zette was ik nu veel voorzichtiger.

Langzaam trok ik het naar beneden en wist al niet waar ik de tweede en de derde maal moest inzetten omdat ik niet zag waar ik begonnen en geëindigd was.

Alles afspoelen ging dan weer wel vlot tot ik op zoek moest gaan achter een handdoek die eerst een onderbroek en daarna een T shirt bleek te zijn.

Na het wassen gin ik op de tast naar de kleerkast en daar begon de miserie!

Ik hoefde niets te assorteren want ik zag potverdekke de kleuren niet maar ook niet wat er lag.

Ja ik denk dat men als blinde eerst en vooral veel orde moet hebben.

Toen ik daar eindelijk iets aan mijn lijf had probeerde ik de trappen af te gaan en ook daar heb ik een tijd over gedaan.

Natuurlijk had ik mijn ogen kunnen openen en kijken waar ik liep op moeilijke momenten maar dat is voor een echte blinde niet weggelegd en dus wou ik in de boosheid volharden en het nog wat langer volhouden.

Ik besloot maar dat ik geen ontbijt zou nemen en zeker geen koffie zetten met kokend water want daarvoor was ik niet blind genoeg.

Ik zou beginnen met de dagelijkse dingen en op de tast vond ik de pc.

Hoe vaak hoort men mensen die kunnen zien niet zeggen dat ze blind kunnen typen wel ik kan u verzekeren dat ik het niet kan en dat daar mijn blindheid moest stoppen.

Geen brailleklavier want dat kon ik ook niet lezen en blind typen al evenmin.

Ik besloot dan maar eerst even aan paar andere zaken te doen zoals de post uit de bus te gaan halen.

Het was een raar gevoel de buitendeur te openen en de wind te voelen zonder hem te zien.

Ik hoorde de bomen en het verkeer en de vogels maar ik zag ze niet.

De wind voelde precies harder aan als anders maar dat hadden ze voorspelt.

Op de tast liep ik langs de muur en veel moest ik mij niet aantrekken van de omstaander want ik wist zelfs niet of er andere mensen op straat waren.

Iets verder stopte de muur en was ik op mezelf aangewezen en nog geen vijf stappen verder wist ik dat ik te zelfzeker was toen ik daar in de struiken dook.

Maar toch vertikte ik het van mijn ogen te openen en die struik gaf mij een idee.

Ja ik zou opzoek gaan naar een tak en deze gebruiken als witte stok.

Nadat ik er een gevonden had kon ik verder op zoek naar de brievenbus maar door de val was ik mijn oriëntatie kwijt en het was alsof ze de brievenbus verplaatst hadden.

Op de terugweg verstuikte ik mij nog op de stoep maar dat was niet zo uitzonderlijk omdat ik dat als ziende ook wel eens voorheb.

Maar op zeker moment stond ik blijkbaar ver van alles!

Mijn stok raakte geen muur meer en ook niets anders en het was pas na enige tijd dat ik terug iets aantikte met mijnen tak.

Mijne stok gleed langs een hard oppervlak en nadat ik een paar keer hard met mijne witte tak tegen het oppervlak had getikt om te raden wat het was zou ik er mijn handen voor gebruiken om het te betasten.

Potverdekke ’t zou toch geen waar zijn zekerst!!

Nee ik moest de ogen openen want er schoot plots een gedachte door mijn hoofd waar ik geen rekening mee gehouden had.

Langzaam opende ik de ogen en ja ppffff.

Miljaarde…ik was daar met dienen tak toch wel tegen de auto van mijne gebuur aan het kloppen zekerst!

Nu stond ik daar schoon met mijne witte stok nog vol met bladeren en de omstaander zou mij zeker zot verklaren.

Ja als men echt blind is kan men soms nog op hulp rekenen hoewel ook dit niet altijd het geval is hé.

Ik besloot maar mijn blindheid te stoppen en een verhaaltje te schrijven over blind zijn.

I feite zou ik moeten beginnen met te schrijven dat niemand vraagt om blind te zijn.

Af en toe zeg ik wel eens ik zou willen blind zijn voor het geweld en de miserie in deze wereld maar dat is dan maar bedoeld om een beeld te schetsen van wat men ziet.

Nee ik zie mij niet (als ik deze woorden mag gebruiken) blind te zijn.

Mijn respect is vandaag nog gegroeid omdat ik er even ben blijven bij stilstaan hoe moeilijk het is bij zaken waar we gewoon niet aan denken omdat voor de gewone mens alles zo normaal is.

Laat ons er even bij stilstaan dat we gewoon boodschappen zouden moeten doen.

Hoe gaat men naar de winkel.

Hoe zoekt men de producten

Hoe weegt men het fruit

Hoe betaalt men.

Natuurlijk zullen die mensen er wel leren mee omgaan door de jaren maar ik zie het niet onmiddellijk gebeuren voor mezelf omdat ik soms zo al een klungel ben.

En toch verleggen ook zij hun beperkingen.

Over een paar jaar hoorde ik mijn collega zeggen dat hij meegedaan had aan de gordel.

Ik vroeg hem nog hoeveel kilometer hij gewandeld had want dat vond ik op zichzelf al een ganse prestatie hoewel ik wel dacht dat hij zou begeleid worden.

-Ik heb niet gewandeld chauffeurke…ik heb gefietst.

-Euh…hoe..gefietst…toch niet met één hand en aan de andere kant uwe witte stok.

-Nee op een tandem hé.

Ik stond er zelf niet bij stil en hoe meer ik erover nadenk hoe meer vragen er in mij opkomen en hoe meer respect ik heb voor de mens.

Straks ga ik te voet naar Geraardsbergen en ik zal zeker aan ze denken als ik langs de weg loop en de kruispunten over moet.

Misschien doe ik wel even de ogen dicht om te horen wat zij horen.

In feite zou ik nog uren voorbeelden kunnen schetsen waar we niet bij stilstaan omdat wij als ziende een totaal ander beeld hebben.

Ik heb deze morgen alvast ondervonden door gewoon mijn ogen te sluiten hoe moeilijk het was.

Ja ik moet zelfs zeggen dat ik straks bij de kapper moet door mijn blind zijn.

Toen ik mij aan het scheren was had ik niet alleen de tandpasta gebruikt in plaats van de gel maar was ik wat te hoog begonnen aan de ene kant en wat teveel achteraan aan de andere kant.

Nee…soms zijn er de woorden niet om alles perfect in beeld te brengen en zouden we zelf eens op zoek moeten gaan naar voorbeelden allerhande van situaties waar we niet mee vertrouwd zijn.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik enorm veel respect heb voor de mens die als blinde door het leven stapt als ook voor alle anderen die met minder capaciteiten door het leven gaan.

Maar vergis u niet…denk niet dat een blinde minder kan!

Het is niet omdat wij ons verstuiken of vergissen terwijl we onze twee ogen gebruiken dat ook een blinde dit doet.

Nee nee…ik zou er een term willen voor vinden maar ik kan het niet onmiddellijk verwoorden.

Laat me het zo stellen dat het gewone mensen zijn die iets meer kunnen dan wij gewoon omdat zij alles blind (blindelings) doen.

Vele groetjes chauffeurke

Ps.

Ik wil hier nog even de nadruk leggen dat deze tekst geschreven is om een beeld te schetsen van zaken waar we niet genoeg bij stilstaan en zeker niet om te kwetsen.

Maar deze die niet willen blind zijn zullen hem zeker verstaanJ)

Ik draag deze tekst dan ook op aan de twee blinde personen die ik ken.

Het speelde zich af begin het jaar 2000 toen er rechtover mijn deur een café was.

Toen ik er op een dag binnenstapte zat er aan een tafeltje een man alleen met voor zijne neus een groot glas duvel.

Ik ging zoals gewoonlijk op mijn plaats aan de toog hangen en als je maar met twee in een café zit geraak je vlug in gesprek.

Het was in feite de cafébazin die ons aan elkaar voorstelde.

-Dat is nu chauffeurke van hier rechtover zie.

-Ha..aangenaam.

-En dat chauffeurke dat is nu de pastoor zie.

-Euh…de pastoor…van waar.

-Ha hier van Deftinge .

-Awel meneer pastoor ’t is den eerste keer dat ik u zie en ik moet zeggen dat het mij wreed plezier doet dat ge ook uw schapen komt bezoeken in ’t café.

Vanachter zijn matte brilglazen keek hij mij aan en af en toe wreef hij een lok haar weg die was aangetast door de wierrook van de laatste mis.

-En wat doet gij zoal chauffeurke?

-Pppfff…in feite niet veel ik werk aan de staat en ge weet hoe dat gaat hé.

-Nee ik weet niet hoe dat gaat maar leg het eens uit.

In feite had ik dit antwoord niet verwacht en nu kon ik daar beginnen biechten over wat ik zoal deed en vooral wat ik niet deed.

-En zijt ge getrouwd chauffeurke?

-Amai gij zijt ne curieuze!

-Ik weet graag alles van mijn parochianen.

-Ik ben getrouwd geweest maar nu is’t af.

-En hebt ge kinderen?

-Ja ne grote en ne kleine snotter bij twee verschillende vrouwen.

De pastoor zette zijn glas duvel aan zijn lippen en leek niet verwonderd van mijn antwoorden.

-En woont ge hier graag chauffeurke?

-Awel nu ik weet dat ik in ’t café kan komen biechten woon ik hier nog liever hahahahaha.

Ik ging mij bij hem aan tafel zetten en bestelde nog iets voor ons twee.

Hij zou niet afwijken van zijn geloof en dus bestelde hij maar terug een duvel.

-En meneer pastoor…hoe is uwe naam of moeten we u altijd met pastoor aanspreken of hebt ge ginder op ’t Vaticaan ook een nicknaam gekregen?

-Nee ik noem André.

Dat kwam al gans anders over en plots had ik een mens rechtover mij zitten zonder titel.

André dronk tussen elk antwoord en elke vraag even aan zijn glas en al vlug werd een volgende duvel aangebracht en moet ik zeggen dat hij zoveel duvels dronk als ik pinten.

Naarmate het bier in de man was werden ook andere vragen gesteld en volgens mij antwoordde meneer pastoor er eerlijk op want God zag ons zitten hé.

Zolang het over de kerk ging noemde ik hem André en als de vragen wat meer naar het privé en het dagelijkse plezier gingen sprak ik hem aan met meneer pastoor.

-En meneer pastoor…hoe zit dat nu met het celibaat?

-Hoe…?

-Awel ja ge weet wel…ge gaat gij ’s middags toch ook eten in ’t klooster zoals alle pastoors veronderstel ik?

-Ja natuurlijk.

-Awel ’t loopt daar toch schoon vrouwvolk tussen die zusters zeker hahahahaha

Hij dacht iets langer na dan anders maar aan de glimlach te zien stoorde de vraag hem niet.

-Chauffeurke als ik mijn pij over de haag zou smijten zou het zeker geen uit ’t klooster zijn.

Ik verschoot van zijn antwoord want van een pastoor had ik dat zeker niet verwacht.

Het is maar achteraf dat ik te weten kwam dat het niet echt boterde tussen het klooster en meneer André.

Ja, wat wilt ge…een pastoor die op café duvel drinkt daar moeten ze nog een nieuw reglement voor uitvinden.

Ondertussen volgden de duvels elkaar op en zat er ook al wat meer volk in ’t café.

Iedereen had ondertussen wel een vraag voor meneer pastoor, waar hij ook rustig op antwoordde en af en toe zijn antwoord onderbrak voor een verwijzing naar één van zijn dorpsfiguren die er om de vijf minuten zat te vloeken.

-Willy ge moogt niet vloeken jong de lieve Heer ziet u ginder boven zenne!

-menier de paster ze kunnen ginder boven mijn kl…

-Willy jong ge gaat gij nooit in de hemel geraken!

-Awel menier de paster da es moar goed uk want mijn liere (ladder) es toch ni lank genoeg.

De twistgesprekken hadden iets volks en ik zag zo een tafereel uit “de witte van zichem” of van “pastoor campens zaliger” van Ernest claes.

De gesprekken gingen door tot laat in de avond en zelfs toen het volk al verdwenen was zat ik er terug alleen met de pastoor en mijne goeie vriend Rogéke.

Ik hoefde maar de straat over te steken om naar huis te gaan maar meneer pastoor moest nog een stuk rijden tot aan de pastorij.

-Menier de paster ziet dat ze u ni doen bloazen onder de boane!

En met een dubbel tong wist hij nog te zeggen dat hij beschermd was op Gods wegen.

Een paar dagen later zat hij er terug en zo kwamen we regelmatig in contact met elkaar.

-Zeg chauffeurke…ik kom nu naar u toe maar wanneer gaat gij eens naar mij komen?

-Euh…héla menier de paster mij gien oneerlijke voorstellen doen hé hahahahahaha

-Maar nee gij ik bedoel naar de kerk komen hé?

-Awel…omdat ’t voor u is zal ik eens een efforke doen en vergeet niet dat ik nog misdienaar geweest ben in mijn jonge jaren.

-Wie…gij misdienaar?

-Ja ja, ’t was van moeten thuis en drie jaar heb ik daar de Heilige kerk gediend.

-Awel een reden te meer om eens af te komen.

-Awel ’t is goed ik zal eens binnen springen zeg mij maar wanneer de uren zijn.

Hij gaf mij de uren en ik beloofde hem dat ik de volgende zaterdag zou langskomen.

-Euh…menier de paster er es doar toch iet te drinken hoop ik?

-Als ge te communie komt kan ik u iets te eten geven maar drinken doe ik alleen in de kerk.

-Awel ge zijt ne schone ik zal u nog ne keer trakteren…

De gesprekken verliepen steeds in een zeer ontspannen sfeer en in feite was het elkaar een beetje treiteren zonder elkaar te kruisigen.

We groeiden zelfs naar elkaar toe en ik vernam heel wat van hem tijdens zijn biecht tegenover mij zoals hij ook zaken van mij vernam.

Zo ging ik ook die zaterdag naar de mis en hij verwelkomde de personen aan de ingang van de kerk.

Met een stevige handdruk keek hij mij aan.

-Ik ben blij dat ge eens gekomen zijt!

-Zoals beloofd hé meneer pastoor.

Toen ik in de middengang naar mijn plaats liep waren de ogen op mij gericht en hoorde ik zelfs fluisteren bij de aanwezige kerkgangers.

Meer dan twintig personen waren er niet aanwezig en toen de mis begon deed André zijn werk.

Hij verkondigde het woord Gods en op bepaald moment stelde ik mij de vraag of hij het deed uit geloof of gewoonte en diezelfde vraag stelde ik mij bij de aanwezigen.

Toen het tijd was om het bloed van Christus te drinken en ook zijn lichaam op te eten ging bijna iedereen van de twintig man ter communie.

Ik stapte dan maar ook naar voor en met de plechtige woorden “het lichaam van Christus” legde hij de hostie in mijn hand waarop ik fluisterde “tot straks bij Rita”.

Rita was de cafébazin en daar zagen we hem later ook verschijnen.

-Awel André..ik vond het een schoon mis ik peis dat ik af en toe eens zal binnen springen.

-Dat moet ge doen chauffeurke.

-Maar azo weinig volk dat daar zat!

-Ja…wat wilt ge.

-Weet ge wat…moest ik nu eens als lector komen en daar af en toe ne keer een verhaaltje komen vertellen van dienen schrijnwerker en over de klokken van Rome en over de maagd Maria en over…

-Ja…wie weet hé.

Maanden zaten we samen aan tafel van elkaar de biecht af te nemen en eindelijk kon ik ook ontdekken dat sommige pastoors niet alles achter gesloten muren doen maar ook naar buiten komen.

Op een dag was de mengeling van duvel en miswijn hem slecht bekomen en heb ik hem thuis in de pastorij afgezet.

Toen ik hem ’s anderdaags ging bezoeken zaten we in de pastorij aan een lange tafel elke met een glas rode wijn die potverdekke zeer goed was.

Maar André kwam niet echt uit zijn woorden en hij was ook niet echt duidelijk in zijn gesprek.

Hij sprak vooral met veel raadsels.

-Ja ja chauffeurke…’t leven is niet altijd wat men verwacht hé.

-Allé André gij als pastoor hebt toch meer als ene engel op uwe schouder zitten!

Het was pas een paar weken later dat hij in ’t café kwam vertellen met de tranen in de ogen dat hij Deftinge zou verlaten.

En wij…wij zaten met een mond zonder woorden en ook bij ons stonden de tranen in onze ogen.

De smid, de metser, de chapper, de duivenmelker en al die anderen die nooit een voet in de kerk gezet hadden waren plots getroffen door de Heilige geest die als een bliksem was ingeslagen.

Hij zou zijn volk missen zowel deze van in als buiten de mis en wijn zouden onze pastoor missen omdat we wisten dat niemand hem zou kunnen vervangen.

Nee de volgende zou zeker niet onder de mensen komen.

Waarschijnlijk zou de volgende gewoon pastoor zijn en ook niet meer dan dat.

Dat had ik toen ook in de krant geschreven  en iets later werd ik uitgenodigd op het klooster.

In het gesprek kreeg ik te horen dat ze daar liever een andere pastoor zagen komen en dat het daar zou bij blijven want een pastoor die duvel dronk klonk niet al te best.

Met heel wat klanten gingen we pastoor André uitwuiven en het was een leuke maar ook emotionele bedoening.

Maar ik kreeg ook een uitnodiging van de gemeente om de nieuwe pastoor in te huldigen.

Een Nederlander…!

Tijdens de voorstelling en de kennismaking met mens en dorp ging ik ook het gesprek aan met de nieuwe herder.

-En chauffeurke wat doe jij zoal?

-Ikke ni veel en in feite teveel om uit te leggen maar weet ge wat kom eens naar ’t café molenhof ik zal daar eens biechten hahahahaha.

Aan zijn reactie en gezicht te zien wist ik onmiddellijk wie ik voor mij had.

Een echte pastoor gebonden aan de kardinaal en het vaticaan en aan de klokken van Rome.

Maar op een dag kwam hij toch het café binnen.

Eén maal is hij er geweest en ondertussen ben ik al twee maal naar zijn mis geweest wat wil zeggen dat hij bij mij in het krijt staat.

Vriendelijk groeten we elkaar op straat en zo loopt hij me vaak snel voorbij.Ja ik zeg wel lopen want het is een sportman buiten zijn uren.

Geen duvel voor meneer pastoor maar loopschoenen en een fiets!

Ja, zo draait Deftinge verder en stel ik me nog vaak de vraag “André wanneer komt ge nog eens de biecht afnemen”?

Groetjes chauffeurke