Hello evrybody,

Vandaag ben ik opgestaan zoals ik tijdens een normale vrije dag zou opstaan.

Geen werkverplichting en dus hoefde ik mij ook voor niets te haasten.

Langzaam om van ’s morgens vroeg geen stuik te pakken daalde ik de trap af en in de keuken kuste ik mijn lief voor de eerste maal vandaag.

Terwijl ze de koffie opgoot bladerde ik aan de keukentafel even in het weekblad en steeds viel het mij op hoeveel roddels de tv pagina’s voorafgaan.

Het aroma van verse koffie streelde ondertussen mijn reukorgaan en iets later kon ik mijn lippen zetten aan de tas waarmee ik het lichtbruine goedje naar binnenwerkte.

Buiten was het nog donker en van de sneeuw was al helemaal niets meer te zien.

Toen mijn lief vertrokken was keek ik nog even door het raam en besloot eerst de dagelijkse dingen te doen die ik op een vrije dag doe.

De mails….

Ja, de pc stond nog aan en dus zou ik eerst de honderden mails opkuisen.

361, het viel nog mee!

De meeste afkomstig van het seniorennet en van een paar schrijversgroepen en nog een paar anderen met virtuele reclame waar zelfs onze facteur niets van afweet.

Vlug een paar mailtjes beantwoorden en schrijven zou ik later wel doen.

Maar eerst moest ik naar de gemeente en naar de post en daarvoor had ik de wagen van mijne pa nodig.

Dus belde ik vlug even of ik de wagen kon lenen.

-Driiiiiiing…..driiiiiiiiiing

-Hallo pa?

-Knars…bonk…tling

-Pa…zijt gij dadde?

-Hallo…

-Ja, met mij

Omdat het modernisme op mijne pa geen vat heeft duurt het steeds even eer hij aan de lijn is want meestal vergist hij zich van toets op het toestel of houd hij de telefoon averechts aan zijn oor.

-Ja…voor wat is’t.

-Awel om te zien of ik de auto kan lenen.

-Wanneer?

-Awel zo rap mogelijk.

-Ja, ’t is goed ik kom af.

-Ja wanneer…????

-tuut…tuut…tuut

Lap…mijne pa legt ook de telefoon vlugger af dan zijn schaduw en dus moest ik maar gokken wanneer hij hier voor de deur zou staan.

Meestal is het direct en ik had goed gegokt want vijf minuten later stond hij hier.

-Waar moet ge zijn?

-Euh…gaat ge mee?

-Ha…vaneigens of denkt ge dat ik hier buiten ga staan wachten tot ge terug zijt?

-Ik moet eerst naar het gemeentehuis.

74 Jaar is hij en ik moet af en toe bijsturen als hij aan het babbelen is en met zijn rechterwiel de netels in de graskant platrijd.

-Pa..kijkt eens voor u!

-Ja zeg ik zie wel waar ik rij en de baan is toch breed genoeg.

-Ja ’t is waar als ge rechts in de graskant rijd hebt ge links nog veel plaats.

Iets later stonden we aan het gemeentehuis.

In een klein dorp zijn er meestal geen lange wachttijden, ook omdat de helft van de bevolking op het gemeentehuis werkt.

-Ha…wie we daar hebben, chauffeurke, hoe is dat nog met u.

-Euh…hoe zie ik er uit?

-Ha…goed.

-Ha…dan zal het goed zijn met mij hé.

-’t Is lang geleden zeg…ne mens zou geld geven om u nog eens te zien.

-Euh…serieus?

-Ja vaneigens!

-Euh…ik heb nog van niemand geld gekregen dus zullen ze mij toch zo graag niet zien komen.

-Allé ’t is goed…voor wat is’t?

-Euh…awel ik mocht achter de pasport van mijne kleine komen.

-Ha ja…hebt ge uw papier mee?

-Euh…nee ik heb mijn papier naar het containerpark gebracht.

-Maar nee gij kieken uw papier voor de identiteitskaart.

-Ha ja…dadde…ja dat heb ik hier.

-Kom dan maar binnen.

Terwijl ze daar achter de kaart zocht en het administratief gedeelte aan het vervullen was keek ik rond mij om te zien hoe die andere charels hun tijd invulden.

Ik let meestal op de details en het viel mij op dat ze iets verder met twee naar één scherm van een pc aan het kijken waren.

-En wie is er aan het winnen?

-Euh…wablief chauffeurke.

-Wie er aan het winnen is?

-Waar aan het winnen.

-Awel ja, ge zit daar met twee voor één scherm zijt ge geen spelleke aan het spelen op de pc?

-Bah nee gij, we zijn hier serieus aan het werken.

Ondertussen was de dame daar met de kaart en was het administratieve gedeelte afgesloten.

-Voila chauffeurke ge kunt weeral voort.

-Allé dat ge bedankt zijt dat weet ge hé.

-Ja…allé tot nog eens hé.

-Ja, ik zal eens wat meer verhuizen dan kan ik wat meer achter ne pasport komen hé.

-Ja…

-Ha…nog iets!

-Zijt ge nog iets vergeten?

-Ja, ik heb gezien dat de fontein voor het gemeentehuis wreed aan het schuimen is, is dat normaal?

Plots waren alle ogen daar op mij gericht.

-Nee dat is niet normaal en we zijn op zoek naar den dader.

-Den dader hahahahaha hoe…?

-Ja, we hebben ze moeten afzetten want het schuim vloog hier tot tegen de ruiten!

-Ha hahahahahahahaaha dat is een goei.

-Zeg…gij zit daar toch voor niks tussen hé?

-Euh…ikke…ge zijt gij niet goed zekerst!

-Ja…ge zou niet durven zekerst?

-Euh…’t is niet omdat ik nog niet erkend ben door het vaticaan dat ik geen Heilige ben hé!

-Ja ja…

-Jamaar ik heb da spel niet doen schuimen hoor want wij hebben thuis zelf een wasmachine.

Potverdekke die mannen verdachten mij daar toch wel van daar die fontein te doen schuimen zekerst!

Met de ogen in mijn rug ben ik dan maar rustig al fluiten naar buiten gestapt naar de wagen waar mijne pa zat te wachten.

-Euh…ik zou ook nog in de post moeten zijn.

-Ja, ik zal daar eens stoppen…zeg hebt ge al gezien dat die fontein hier aan het schuimen is?

-Ja ja…geef maar gas want ze denken dat wij daar onze was gedaan hebben.

Meer dan een glimlach verscheen er niet op zijn lippen en begon al te twijfelen of hij daar zijne was niet zou gedaan hebben.

In de post stond er wat volk maar ook dat gaat in een boerendorp nog redelijk vlug want meestal komen ze er niet meer halen dan een postzegel.

Aan het ene loket zat een bekende en aan het andere iemand die ik nog nooit had gezien.

-Dag meneer…met wat kan ik u van dienst zijn?

-Euh…amai gij kunt schoon klappen en het is vandaag de eerste keer dat ze mij meneer noemen.

De persoon aan het loket ernaast glimlachte en vertelde haar dat ze mij chauffeurke mocht noemen.

Maar blijkbaar drong die rare naam niet direct door en buiten een beleefde glimlach bleef ze ook in haar woorden wreed beleefd.

-Awel mamaselleke ik zou hier twee brieven willen versturen.

-Ja meneer.

-Ge zult ze eens moeten wegen want dienen ene is wat zwaarder en dus zal ik dienen facteur meer moeten betalen zekerst?

-Euh…de ene verzending is aan het normale tarief en de tweede zending weegt inderdaad iets meer.

-Euh….een zending?

-Ja…die twee zendingen hier bedoelt u toch.

-Een zending dat was vroeger als ik een stuk van ons varken bij de pastoor moest brengen maar daar moest geen tember op zenne.

De persoon aan het andere loket schoot daar in een lach terwijl de juffrouw grote ogen trok en niet echt realiseerde dat ik maar wat wou zwanzen om de dag goed te beginnen.

-Euh…zou u nog iets willen meneer?

-Euh…ja ge moogt mij den overschot van die tembers op dat velletje meegeven want we hebben nog een paar zegels tekort op een spaarkaart van de gb.

Zonder echt haar hoofd op te richten sloeg ze haar ogen in mijn richting.

-Dat is dan 5€ en 60cent.

Nadat ik in mijne portemoné had zitten zoeken legde ik het bedrag in de doorgeefschuif en na even vlug geteld te hebben bedankte ze mij met een vlugge dank u wel.

Ik zag dat ze gehaast was om de volgende klant te ontvangen of wou ze mij liefst zo vlug mogelijk buiten werken.

-Dag mamaselleke.

-Dag meneer.

Ik wierp nog een blik naar het tweede loket.

-Dag Marc.

-Dag chauffeurke…en ge moet wat meer komen dat die nieuwe u ook ne keer leren kennen hé.

-Awel ’t is goed ik zal in plaats van tien zegels te kopen tien dagen achter één zegel komen.

-Ja..doet dat.

Toen ik wou buiten gaan en de juffrouw klaar was om de volgende klant te ontvangen liep ik nog even voorbij haar loket.

-Euh…juffraake ik ben nog iets vergeten te zeggen.

-Ja meneer?

-Ja, die twee brieven dat is voor twee verschillende adressen hé.

-Euh…ja…en..

-Awel ge moet tegen de facteur zeggen dat hij dat niet in dezelfde bus moet steken hé.

-Euh…

-Dag uffraake.

Iets later stond ik terug buiten en zou mijne pa mij terug voeren.

Voila, daar stak ik terug de sleutel in het sleutelgat en was ik terug van waar ik vertrokken was.

Ja, wat zou ik nu zoal eens doen tijdens mijn vrije dag.

Awel ik zou eerst eens iets schrijven en daarna de stofzuiger pakken terwijl ik de soep opwarm.

Ja, wat de namiddag zal brengen weet ik nog niet maar zelfs al doet een mens niets dan ook gaat de dag voorbij hoorJ

Groetjes chauffeurke