Kamer 317

Sommige mensen vragen mij hoe het afgelopen is met het onderzoek in het ziekenhuis en dus zal ik dat hier eens gaan vertellen op mijn manier;-))

Naar het schijnt konden ze met een gewone scan niet alles duidelijk zien in mijn gespierd lijf en dus moest ik volgens de cardioloog een paar dagen binnen voor een coronaire scan.

Ik had er nog nooit van gehoord maar met de documentatie die ik had meegekregen was ik zoet om een half uurtje te lezen en mij verder ongerust te maken.

Ik moet wel zeggen dat de steunende woorden van velen de schrik al wat hadden weggenomen.

Ja, als ne mens maar om de zeven jaar eens bij de dokter gaat dan is een hospitaal direct schrikwekkend hé.

Maar verleden donderdag was het zover, ik moest mij om 8u aanmelden op de dienst cardiologie in Aalst en dus was het tijd om mij klaar te maken.

-Zeg chauffeurke hebt ge alles mee?

-Euh…ik moet toch maar juist mijn lijf mee hebben.

-Hoe…ge moet toch toiletgerief meenemen en uwe pyjama en iets om te lezen want ge gaat niet kunnen bewegen en uwe bril en uw sloffen.

Allé om een verhaal kort te maken ben ik daar mijn valies beginnen vullen en ’t was precies of ik voor 14 dagen op wintersport vertrok.

Omdat we schrik hadden van in de file te zitten waren we wat vroeger vertrokken en omdat we geen file gezien hebben waren we daar bijna een uur te vroeg.

Ik schreef mij in en we mochten direct naar de dienst gaan waar ze mij met open armen ontvingen en ik direct een kamer kreeg.

Kamer 317.

De verpleegster opende de deur en vertelde dat ik mij op mijn gemak mocht zetten en dat het niet nodig was van mijne pyjama aan te trekken maar eerder het slaapkleed dat ze daar voor mij hadden voorzien.

Zo’n model dat vooraan dicht is en vanachter wreed de wind pakt omdat er geen knoppen aanstaan.

Mijn lief kon er nog mee lachen.

-Awel chauffeurke dat gaat u goed staan zo een shoon kleed.

Terwijl mijn lief mijn valies aan het uitpakken was en mijn skigerief dat nog in die valies zat van verleden winter in de kasten stapelde kleedde ik mij dan maar uit.

Ppfff…daar lag ik dan op mijne rug in een bed waar je de matras met afstandsbediening kon regelen.

Ja, mijn lief moet dat dan allemaal eens proberen en binnen de kortste keren nam ik daar alle poses aan telkens ze het bed verstelde.

Mijn knieën lagen op zeker moment bijna naast mijn oren en met dat kleed aan was dat echt geen zicht.

Boven mij hing er zo een handvat zoals waar ze in de dierenzaak de papegaai opzetten en naast mij stond een ijzeren kastje waar ook een afstandsbediening aanhing om de verpleegster te roepen.

Maar zonder dat ik er op geduwd had vloog daar ineens die deur open en de verpleegster kwam mij zeggen dat ze mij gingen klaarmaken.

Hoe…nu al?

Ja ja, het zal binnen de kortste keren aan u zijn.

Dat is het nadeel als ge daar uwe eerste zijt dan is er niemand voor u om eerst op te testen hé.

-Ik zal beginnen met u te scheren hé.

-Euh…mij scheren, maar ik ben al geschoren deze morgen moet ik er dan zo goed uitzien?

-Jamaar ’t is niet uwe baard vanboven dat ik ga scheren maar rond uw lies waar de chirurg straks gaat snijden hé.

Dat zijn zo van die momenten waar ne mens hem veel vragen stelt.

Zonder scheerschuim begon ze eraan en ik dierf daar geen millimeter bougeren want ’t was niet de eerste keer dat ik in mijn eigen kaak snee, ge moet dan niet vragen als ze hun daar beneden eens misrekenen hé.

Opgelet echt veel verstand had die verpleegster er nu ook niet van want ze scheerde maar één kant en dus lag ik daar maar half geschoren.

-Voila, ik ga nu nog een baxter aan uw arm hangen en dan komen ze u direct halen.

De woorden van “ze komen u direct halen” hebben zo iets ongeruststellend maar er was geen weg terug.

En ja, een paar minuten later kwamen ze mij halen en blijkbaar moest alles snel gaan wat mij ook al niet geruststelde.

Ik keek nog eens naar mijn lief en volgens de blik in haar ogen zou alles wel goed gaan.

Twee verpleegsters reden mij als volwaardige chauffeurs door de gangen van het hospitaal en na een paar bochten duwden ze mij de lift in.

De reis ging verder door de gangen van de kelder tussen de gestapelde dozen allerhande tot bij een deur waar op een geel vlak een zwarte schroef getekend stond.

Eens de deur open reed ik in feite een operatiezaal binnen en daar nam en andere verpleegster over.

-Dag meneer, is alles goed met u?

-Ja, het kan niet beter zijn ’t is daarom dat ik hier zo op mijn gemak lig.

-We zullen u eens gaan klaarmaken en de chirurg zal onmiddellijk gaan komen.

-Euh…ja hij moet zich echt niet haasten want ik heb vandaag toch niks te doen hoor.

Mijn slaapkleed werd over mijne kop getrokken en met twee trokken ze een lang blauw laken over mijn lijf.

-Vooral zien dat je het deken niet aanraakt want dat is steriel hé.

Ik was verplicht van mijn handen achter mijne kop te brengen om er niet meer aan te komen en dan komt dat zo precies over of ge daar wreed op uw gemak ligt.

-Voila, de dokter heeft juist gebeld dat hij in de file zat maar hij zal er direct gaan zijn.

Ppfff…ik weet hoe dat is om in de file te zitten ne mens stapt dan nerveus uit zijne auto en als ge op zijt van de zenuwen doet ge uw werk maar half en ongeconcentreerd.

Hadden ze nu echt geen ander slachtoffer om mee te beginnen.

De verpleegster begon met daar beneden alles te ontsmetten en binnen de kortste keren zag ik zo rood als een indiaan die zonder pluimen in de zon had gelegen.

-Euh…is de anesthesist er al?

-De anesthesist?

-Ja, om mij in slaap te doen hé.

-Ha, maar ge gaat niet slapen hé.

-Hoe????

-Nee u wordt lokaal in slaap gedaan en dan kunt ge alles live volgen op het grote scherm.

Potverdekke dat ook nog eens en ik die dacht dat ik zou ontwaken met wat geluk als alles achter de rug was.

Plots vliegt die deur daar open en komt er daar een jonge gast binnen met zijn haar volledig in de war.

-Bent u chauffeurke?

-Euh…ja.

-De goede morgen, excuseer dat ik wat later ben maar je weet wel het verkeer hé.

-Euh…jamaar ’t is geen erg doe maar wreed op uw gemak ik heb al de tijd hoor.

-Voila ik ga u een spuitje geven om u lokaal te verdoven.

-Mmmm.

-Ontspan u maar.

Ik zag hem die spuit opvullen en plots kreeg ik mijn kinderinstinct terug.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAUUUUUUUWWWWWWWW.

-u hoeft nog niet te roepen want ik heb nog niet geprikt hoor.

-Euh…ha…jamaar dat was omdat mijn haar geplet zat onder mijne rechterarm.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik van de spuit niks gevoeld heb en dat hij mij zelf moest vragen of ik nog gevoel had.

-Voelt u nog iets?

-Euh…nee.

-U zal misschien een klein prikje voelen maar dat is onmiddellijk over, ik ga nu een buisje in uw kransslagader brengen en via deze weg breng ik dan een slangetje met camera binnen.

Als de aders verstopt zijn kunnen we dit ook gebruiken om een ballonnetje op te blazen om de aders open te drukken of om een stent te plaatsen indien nodig.

Ondertussen had hij het buisje al ingebracht en had ik helemaal niets gevoeld.

-U kan nu op het scherm volgen.

-Boven mij ging zo een grote plasma tv en plots zag ik daar de binnenkant van mijn lijf.

Een geluk dat ik nuchter moest binnenkomen want anders had hij zeker mijn frieten op een bedje van sla zien liggen naast mijn entrecote van 500grammen.

Ook de Orval leek ik niet te zien en het rode was nog de vraag of het nu bloed was of dienen Bordeaux van 2004.

-Voila u ziet daar uw rechtse kransslagader die blijkbaar aan de kleine kant is vergeleken met deze links maar dat is bij 1 op 3 personen zo hoor.

Op de achtergrond ziet u de longen en daar zie ik…twee kleine bolletjes…zeer eigenaardig want die horen daar niet thuis.

-Euh…maar als man is het misschien toch normaal die kleine bol….

-Ja maar hier zit ik veel hoger hoor en het is eerder iets in metaal.

-Ha ja…maar dat is niks hoor dat is nog van in de tijd dat ik met mijne pa op jacht ging en dat ze mij voor een konijn genomen hadden, ik heb er zo nog een paar in mijn been zitten ook.

-Allé dan…

Hij zat zo nog wat te peuteren van links naar rechts en hoewel dat darmpje zeer goed zichtbaar was en voyageerde van boven naar beneden voelde ik echt niets.

-Voila chauffeurke, ik zie echt niets om u ongerust over te maken en dus hoeven we geen andere ingreep te doen.

Ik ga alles verwijderen en de wonde sluiten, u moet vooral de eerste uren op uwe rug liggen, niks zwaar opheffen, niet teveel bewegen en geen inspanningen doen.

-Euh…moet ik dan gaan werken?

-Nee ik zeg juist geen inspanningen.

-Awel…ik werk aan de staat en daar liggen we soms ook op onze rug en nemen we niks zwaar op en mits de regering op haar gat ligt zijn er ook geen inspanningen hé.

-Awel dan mag je van mij vanaf maandag gaan werken.

Nadat de wonde was gedicht kwamen de twee vrouwelijk chauffeuses mij halen om mij terug naar de kamer te rijden.

Het eerste wat ik deed was naar mijn lief bellen en ze was wreed verschoten want ze was zelfs nog niet thuis dat ze al bijna terug mocht achter mij komen.

-Zeg Bollie ’t is hier al gedaan.

-Hoe..nu al?

-Ja ja, en ik heb niets gevoeld en alles is goed.

-En om hoe laat mag ik u komen halen.

-Awel om 15u want ik ga hier eerst stoofvlees eten en zet maar een fles champieter klaar voor deze avond.

-Jamaar Brollie moogt gij wel drinken?

-Ja ja meneer doktoor heeft gezegd dat ik veel moet drinken om die contrastvloeistof weg te krijgen.

-Jamaar toch geen alcohol.

-Euh…hij heeft geen merk genoemd maar naar het schijnt zet alcohol de aders open en ’t is toch daarom dat ik ben binnengegaan hé.

-Allé tegen 15u kom ik u halen.

Het kwam er nog juist op aan om nu gedurende die paar uren niet te bewegen en op mijne rug te blijven liggen.

Awel ge kunt niet geloven hoe lastig het is om erwtensoep te drinken en stoofvlees te eten als ge op uwe rug moet liggen ppfff.

Om 15u stipt stapte mijn lief de kamer binnen en wat was ik gelukkig dat ik haar zag.

Vooral het geluk dat er niets ergs aan de hand was en dat het leven zijn gewone gang kon gaan.

Opgelet, het zijn ook die momenten waar ik even blijf stilstaan bij deze die het minder goed hebben.

Gisteren nog een ex collega die binnen moest voor een maagzweer en die ondertussen de volledige maag is verwijderd.

Daarom wil ik via deze weg eerst en vooral zeggen dat een coronair onderzoek veel ernstiger klinkt dan dat het in feite is maar wil ik ook iedereen veel beterschap wensen die momenteel met de gezondheid sukkelt.

Voila, zo kan ik straks terug beginnen trainen voor het WK maar zoals de dokter gezegd heeft ik moet het zeker nog rustig aandoen en dus kan ik niet anders dan volgende week te gaan werken hé;-))

Groetjes chauffeurke