Het leven is een doolhof van deurenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Soms stel ik mij vragen bij de doodeenvoudigste dingen en onlangs toen ik mijn voordeur opende was het weer van dat.

Ik vroeg mij in feite af hoeveel keer ik die deur al had geopend en hoeveel keren ik in mijn leven al een deur had geopend om de een af andere reden.

Sommige deuren gingen vlot open en bij andere moest ik wreed hard duwen terwijl er zelfs deuren waren die ik op mijn neus gekregen heb.

De eerste deur die ze voor mij geopend hebben moet deze in de kliniek van Opbrakel geweest zijn toen ze mij daar uit de verloskamer verlost hebben.

Daarna draaiden mijn ouders de sleutel in het sleutelgat van onze huisdeur in Sint-Martens-Lierde maar daar hebben we al vlug de deur achter ons toegetrokken en zijn we verhuist tot bij mijn grootouders.

Amai, dat was een huis met 12 deuren en dus hadden we daar elke dag een paar klinken in de hand.

Zeer eigenaardig was dat de voordeur altijd gesloten was en maar juist werd geopend als de gang gekuist moest worden en voor de rest kwam iedereen via de achterdeur in de veranda binnen.

Ja, in de tijd dat de Oostbloklanden nog verder van bij ons lagen stonden de deuren altijd op een kier en liepen familie, buren en kennissen binnen zonder kloppen want er hing toch geen bel aan de deur.

Omdat er in die tijd bij ons thuis nog aan ruilhandel werd gedaan werd de deur letterlijk plat gelopen om wat boter te wisselen tegen een fles melk of om een kieken te ruilen tegen het konijn van de buren.

Ja, ’t was nog een tijd waar de deur voor iedereen openstond en dat terwijl een deur een beetje de grens van het huis is.

Sommige deuren hadden iets speciaals, in de deur van de veranda zat een ruit zodat we een schoon zicht hadden op de netels die in de lochtink groeiden en de staldeur was iets robuuster alsof er anders een wild beest uit die stal zou kunnen ontsnappen.

De wc die vroeger vaak buiten stond was ook voorzien van een deur en wat er mij altijd opviel was dat er kleine opening in de vorm van een hartje in gemaakt was.

Was dat om naar binnen te kijken en te zien of tante Marie of nonkel Jean op de troon zaten of was het om de stank naar buiten te laten en de vliegen een vluchtroute naar binnen te geven?

Ja, elke deur had wel zijn eigen karakter, sommigen vernist anderen geverfd en de deur van het kiekenkot bestond uit een paar aan elkaar genagelde ongeschaafde planken.

Er waren deuren die een schurend scharniertje hadden en waar we met de snelheid van het openen wisten wie er binnen gekomen was.

Op bepaalde uren moest men de deuren voorzichtig openen en stilletjes sluiten omdat er nog iemand sliep en als op een zomerse dag alle deuren openstonden om te verluchten dan was het vaak de wind die de deur met een harde smak dichtsloeg.

Bij fel onweer rammelden sommige deuren en af en toe moest bompa met een mes een steentje van onder de deur verwijderen omdat ze anders bleef haperen en knarsen.

En hoewel het verhaal de Ronde deed dat Sinterklaas door de schouw gekropen kwam om mijn legoblokken en mijne puzzel in mijn twee schoenen te steken kwam hij met een harde klop op de deur en met veel zwier de snoep naar binnen gooien.

Ja, iedereen kwam via de deur naar binnen, meneer Pastoor,meneer doktoor, de champetter, de burgemeester en zoveel anderen die hun voeten aan dezelfde mat wreven als deze waar de werkman zijn vuile voeten aan wreef.

Naarmate het modernisme zijn intrede deed zijn ook de deuren geëvolueerd.

Een modern huis vroeg trendy deuren en sommigen werden zelfs van een naamplaatje zoals Keuken, badkamer, slaapkamer1 en slaapkamer2 voorzien.

De herenhuizen hadden grote hoge deuren volgens de standing van de bewoners en op een boerenhof was een kleine deur voldoende om de warmte binnen te houden.

Maar niet alleen het huis opent zijn deuren!

Nee nee, de kleerkast, de koelkast, de keukenkast, allen hebben ze deuren om iets af te schermen.

De auto, de tram, de trein hebben allen hun eigen deur met aangepast klinken.

Duizenden keren heb ik al een deur geopend en gesloten en ge kunt het zo zot niet bedenken of ge staat wel ergens voor een deur.

Ja, er bestaan zelfs virtuele deuren waar ge via de computer de digitale klink kunt bedienen om in een andere wereld binnen te stappen.

Men staat er niet bij stil welke functie en invloed een deur op ons leven wel heeft.

Men voelt zich veiliger bij het afsluiten van de deur ’s avonds en als uw lief u met uw klikken en uw klakken aan de deur zet dan wil dat zeggen dat het onnodig is van daar te blijven staan omdat ge in de weg zult staan van de volgende die uw deur mag openen.

Als ik zo eens goed nadenk heeft een groot gedeelte van mijn leven zich afgespeeld tussen twee deuren.

De deuren thuis maar ook op school waar ik mij opgesloten voelde, zelfs al vloog ik voor straf in de gang en stond ik plots aan de andere kant van de deur.

Voor sommige deuren stond ik met schrik, de deur van meneer doktoor toen ze er mijn oor weer moesten aan mijne kop naaien en bij de tandarts waar de deur tussen de wachtzaal en de praktijk de grens was van schudden en beven.

Och ja…dan waren er ook nog die deuren waar ons katholiek geloof achter verscholen zat en waar God langs beide kanten van de deur kon kijken.

Sommige deuren waren er om onderscheid te maken tussen de gewone mens en deze van standing of gewoon tussen werknemer en werkgever.

’t is ook een andere manier om de deur te openen en daar waar ge de cafédeur opent en daar direct roept van “tournee generale” moet ge bij uwe directeur met een beetje meer eerbied de deur openen om onder uw voeten te krijgen.

Het beste is van te kloppen of te bellen en dan te wachten tot ze “binnen” roepen.

Ja, en dan zijn er nog van die dagen waar ze in het leven voor u een deur openen terwijl er helemaal geen deur te bespeuren valt en dat zullen dus eerder ingebeelde deuren zijn.

Geen mens die kan zeggen hoeveel deuren hij al geopend heeft en niemand die ooit statistieken zag van de deurgang in ons leven.

Ik weet het ’t is onnozel omdat niemand er bij stilstaat en toch stel ik er mij vragen bij.

Onlangs nog toen iemand zijn kaars uitblies en de laatste deur achter zich sloot om daar plots voor de hemelpoort komen te staan.

Maar ja, over poorten ga ik niet uitweiden want dat is weer een ander verhaal, zeker als men weet dat men sommige deuren of poorten beter gesloten houd.

Groeten chauffeurke