Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Toen ik deze morgen voor het raam stond was de winter langsgekomen.

Het kwik was al zo kwik niet meer dan gisteren en het was terug dicht bij elkaar gekropen in het kleine bolletje met nog een klein streepje achter te laten waar ik kon lezen dat het bijna 0 graden was.

Ik heb in ’t school altijd geleerd dat 0 gelijk stond met niets en dus is er volgens mij ook geen temperatuur als het nul graden is.

In elk geval was het landschap volledig veranderd en was de weide omgetoverd met een wit gras tapijt.

Een spinnenweb hing aan onze druivelaar op het terras en ook de tuinmeubels en het terrashout was prachtig wit.

En iets verder zag ik het kerkhof liggen, ook iets witter dan gisteren.

En zoals meestal ’s morgens zat ik te denken en vragen te stellen voor mezelf waar ik dan meestal tegen mezelf moet klappen om antwoorden te geven.

-Zou een dode ook kou hebben of zouden het juist de nabestaanden zijn die met de kilte van het verlies blijven zitten?

-Zou de hemel en de hel wel bestaan en wat zou er het warmst zijn met zo’n weer?

-En dan is er nog het vagevuur en zouden ze dat wel kunnen brandend houden in deze crisis?

Tientallen vragen schieten dan door mijne kop en met een warme tas koffie in de hand waarvan het aroma in de vorm van een stijgende wasem me voor de ogen stijgt verdwijn ik in mijn fantasie.

Ja chauffeurke, hebt ge er al eens bij stilgestaan waar ge het liefst zou naartoe trekken na uw dood?

Potverdekke ’t was een vraag die ik mij nog niet te dikwijls had gesteld maar met zo’n weer had ze precies meer impact op mij.

Stel dat ze mij toch Heilig zouden verklaren en dat ik als engel zou mogen rondfladderen ginder boven dan zal het waarschijnlijk niet te warm zijn.

Ik heb al vaak horen zeggen door gasten die het vliegtuig nemen dat het ginder wreed kan vriezen en als ge dan juist gekleed zijt met een wit laken en een paar vleugels dan zal ik toch niet zweten denk ik.

Met zo een weer zou een mens de neiging hebben om naar warmere oorden te trekken en dan zat ik plots te denken aan de hel.

Opgelet ’t is ook maar van horen zeggen en van te lezen dat ik weet dat het ginder wreed warm kan zijn want ik heb nog niemand in mijn kenniskring die er mij verslag van komen brengen is.

Mijnen bompa wist mij vroeger te zeggen dat iedereen die iets uitgestoken had of wreed stout geweest was naar de hel zou gaan en dat de duivels u daar een ganse dag zouden het geroosterd vlees van onder uw nagels pesten.

Zijn verhalen over de hel waren soms afschuwelijk, dan weer lachwekkend, soms tegensprekend maar in welke vorm van verhaal dan ook het bleek er steeds wreed heet te zijn.

Ja, te heet moet het nu ook niet zijn en in feite was er nog het vagevuur waar ik zoveel over hoorde vertellen.

Naar het schijnt een plaats tussen hemel en aarde waar ge op de rooster gelegd wordt om de zonden die u nog niet vergeven zijn en waar ge na boetedoening toch nog naar de hemel kunt.

In feite zo dit voor mij de perfecte oplossing zijn.

In de winter naar het vagevuur en in de zomer naar de hemel.

’t Is maar na een slok van de koffie te nemen dat ik mijn lippen verbrande en dat ik daar terug wakker schoot uit al mijn fantasie.

Denkend dat eens ik dood zal zijn niks te kiezen zal hebben.

Ja, begraven in koele aarde of gecremeerd dat kunnen de twee temperatuurverschillen zijn na mijn leven waar ik waarschijnlijk niets meer zal van weten.

Geef mij dan maar het kerkhof waar ik mijn zerk zal dragen zoals vele anderen.

De laatste maanden heb ik er heel wat naar hun laatste rustplaats vergezeld en straks brengen we ze terug een bezoek.

Een bezoek vergezeld met vragen en vooral die ene vraag “waarom”.

Waarom het leven zo plots wordt afgebroken op weg naar….

Naar de warme herinneringen die ik van sommigen in mijn hart hou en die misschien wel het vagevuur zijn dat ik brandend wil houden.

Naar de hemel, omdat ik ieder van ons daar een plaats gun zonder echt te weten wat het is maar omdat hij steeds zo schoon beschreven is.

En de hel…daar zou ik langsgaan om het mensdom te verwarmen door het kwade op te stoken.

Maar ja…ik zal wel met vragen blijven zitten en misschien stap ik straks eens tot aan het kerkhof, ’t is weeral een tijdje geleden dat ik nog een bezoekje bracht aan mijne goeie vriend “Rogéke” die ginder boven waarschijnlijk naar mij zit te lachen.

Groetjes chauffeurke