Hello evrybody

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Vergeetachtigheid, ik dacht er geen last van te hebben en toch…

Ze hadden mij altijd gezegd dat het vergeten te linken was aan de ouderdom en dus dacht ik maar, ik heb nog tijd.

Maar wanneer ben je nu oud en vooral oud genoeg om te vergeten?

Ik ben nog geen 50 en gisteren vergat ik iets op de werkvloer.

Och…het kan gebeuren.

Maar nu ik er aan denk, verleden week was ik ook al een paar zaken vergeten en zelfs de week ervoor.

Ik herinner me zelfs dat ik verleden jaar verschillende zaken op het programma of in mijn agenda staan had die ik totaal vergeten ben.

En zelfs verder in de tijd vergat ik niet van iets te vergeten.

Naar het schijnt vergat ik zelfs mijn huiswerk te maken in ’t school en vergat ik thuis zelfs te luisteren naar mijne pa.

Ja, als ik zover moet terugkeren in de tijd dan wil dit zeker zeggen dat ik al oud was op jonge leeftijd.

Och…het compenseert dat ik me vandaag zoveel zaken herinner die ik vroeger vergeten ben.

Hoewel, vandaag is het te laat en vergeten is vergeten.

Te laat om nu nog te doen of te hernemen wat al veel vroeger moest gedaan zijn.

Ja, ik moet toegeven dat ik al gans mijn leven wreed vergeetachtig ben.

In feite is het de weekopdracht die mijn vergeetachtigheid in beeld brengt want anders had ik er misschien nooit aan gedacht.

In feite zet het mij aan het denken en stel ik mij de vraag of ik sommige zaken nu echt vergeten ben of dat het bewust gewist was uit mijn geheugen.

Ik hoor het de meester in ’t school nog zeggen “chauffeurke ge moet echt een kieken zijn om voor de vijfde maal uw huiswerk te vergeten deze week”!

Als hij gelijk had was ik inderdaad een kieken wat het huiswerk betreft maar van beesten wist hij dan weer niks af want kiekens kunnen niet vergeten en dus was de vergelijking niet in de juiste context geplaatst.

Misschien was het wel een vergeetachtigheid van de leraar die niet meer op de naam van een dier kon komen dat zodanig veel verstand had dat het kon vergeten.

Nee, ik denk dat ik niet echt vergat!

Integendeel, ik wist zeer goed dat ik een pak straf zou krijgen en er thuis nog eens een pandoering bovenop.

Uren zat ik te denken aan wat ik niet vergeten was maar bewust wou overslagen.

Straffer nog, vandaag zit ik nog steeds te denken aan wat ik vroeger zogezegd vergeten was.

Zo zal ik later misschien denken over wat ik vandaag wil vergeten.

En toch is er geen zekerheid want wie weet vergeet ik straks of later wel echt.

Twijfelen, vergeetachtig, vergeten en totaal niet meer weten, ze hebben er een woord voor uitgevonden…”dementie”!

Mijn grootmoeder was dement en volgens de dokter was dit een ernstige ziekte.

Maar mijn grootmoeder kon het blijkbaar niet schelen dat ze dement was want ze vergat dat ze ziek was.

Ze vergat zelfs dat haar dochter overleden was en soms vergat ze wie ik was als ik naast haar bed stond.

Ja, dat was pas vergeten, niet meer weten van welke planeet je bent.

En soms stel ik me de vraag of ik ook zo zal worden.

Ga ik binnen een paar jaar nog weten naar wie ik schrijf of ga ik gewoon vergeten van te schrijven.

Wie weet binden ze mij wel vast in een bed met op het voeteinde de diagnose van mijn dementie.

De mens rond mij zou mij dan helpen van niks te vergeten.

Ze zouden niet vergeten van mij te wassen en van mijn pilletjes te brengen en van mij eten te geven en met mij te gaan wandelen tot voor het raam.

Ja, in feite zit ik er zo aan te denken….

Vergeetachtig zijn is helemaal niet erg want dan denkt er een ander wel aan in je plaats.

Stel je nu voor dat ik deze tekst zou vergeten te schrijven zijn dan zou er waarschijnlijk wel iemand anders aan gedacht hebben.

Hoe meer ik er zit aan te denken hoe meer ik besef dat vergeten niet bestaat.

Als men iets vergeet is dat men er vroeg of laat terug aan denkt en dus is men het niet helemaal vergeten hé.

En herinnert men zich helemaal niets dan is het er misschien nooit geweest en hoeft men nog geen schrik te hebben van iets vergeten te zijn.

En toch twijfel ik soms….soms denk ik…mijn verstand draait op volle toeren om mij toch iets te herinneren dat ik misschien had moeten doen.

Maar nee er komt niets en blijkbaar ben ik het dan echt vergeten?

Nee…ik noem dit niet vergeten, en zolang ik het niet zeker wet of mij kan herinneren noem ik het “twijfelen” of “onzekerheid”.

Ik kan dus besluiten dat men zeker niet mag twijfelen of onzeker zijn wil men echt vergeetachtig zijn!

Groetjes chauffeurke