Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Met een paar kletsen op mijn billen ben ik wakker geworden in de stamboom van mijn leven.

Moeder had afgezien om mij daar aan één van die takken van de stamboom te hangen maar zoals alle echte moeders had ze het er voor over.

En daar liep ze dan met mij in de armen en vertroetelde mij een leven lang.

Als een kuiken liep ik onder haar vleugels en zelfs als ik al eens wet verder vooruit liep keek ik steeds achter mij om te zien of moeke wel volgde.

Aan haar hand stapte ik door het leven en de plaats in haar handpalm werd steeds kleiner naarmate ik groeide.

Ja, op zeker moment waren onze handen even groot!

Moeke was er steeds, ze was er toen ik ging vervellen en mijn babyvel ruilde voor dat van een kind.

Moeke hielp mij door de kinderziektes en sommige nam ze zelfs van mij over.

Moeke gidste mij van mijn puberteitsjaren naar mijn publiciteitsjaren.

Moeke vocht aan mijn zijde tijdens mijn legerdienst.

Moeke stond mij zelfs af tijdens mijnen trouw en moeke nam mij daarna terug binnen.

Moeder hielp mij aan werk.

Moeder gaf mij een leven zoals ik het niet anders kon dromen.

Zelfs met de allernieuwste wekker stond ze onderaan de trap om mij te wekken en dagelijks op de goede weg te zetten.

Vandaag sta ik onderaan de trap en roep dat ze nog wat mag blijven liggen omdat het moederdag is.

Ze hoeft niet op te staan in de drukte van het leven, nee, ik stap straks wel zelf naar haar toe.

Rustig slaapt ze verder onder een deken van zwarte graniet.

Een bed naast andere moeders die er vandaag rustig maar sommigen eenzaam zullen bijliggen.

En ik…ik weerspiegel straks mijn tranen in haar glimlach van vroeger.

Mijn boeket witte rozen zal klein zijn tegenover de kleurrijke herinneringen die ze mijn schenkt.

Duizend vragen zal ik mij weer stellen voor haar graf.

Negenhonderd keer zal ik al vragen “waarom” en de honderd anderen zijn persoonlijk van kind tot moeder.

Een gesprek dat ik elk jaar opnieuw voor haar grafsteen voer en waar ik vandaag zoveel te zeggen heb, daar waar ik vroeger zweeg.

Soms een twistgesprek tussen mijn geweten en mijn moeke.

Slenterend stap ik over de kiezels naar haar graf en tuur ik in de verte om te zien of alles nog goed is zoals ook zij vroeger al van in de verte naar mijn thuiskomst keek.

Sneller en sneller stap ik dan om terug bij haar te zijn.

En daar sta ik dan met die eerste minuut van stilte waarna ik mijn gesprek met haar aanvat.

-Dag ma.

-Dag jongen.

-Hoe is dat hier nog?

Bij mijn eerste vragen krijg ik niet altijd antwoord omdat ik de antwoorden in haar plaats moet geven en de krop in mijn keel het verhindert.

-’t Is schoon weer hé ma.

-Ja jongen.

-Euh…ma ik heb wat bloemen mee voor uwe moederkesdag.

-Dat had ge niet moeten doen, ik ben al blij dat ge gekomen zijt.

-Och…’t is een kleine moeite en de bloemen die er nog liggen moesten toch vervangen worden hé.

Het mandje met verslenste bloemen verwijder ik van het graf en met mijn zakdoek wrijf ik de steen schoon daar waar het regenwater een paar bruine ringen op de zwarte graniet heeft nagelaten.

Met mijn hoofd naar beneden en met gevouwen handen zoek ik verder achter mijn woorden en vooral naar haar antwoorden om niet om de vijf minuten in tranen uit te barsten.

Ik had al zo graag gehad dat ze mij zelf een paar vragen zou stellen, maar waarschijnlijk had ze dat vroeger gedaan en heb ik er ook niet direct op geantwoord.

Ja, het kan stil zijn naast die tak van mijn stamboom die hier afgebroken ligt.

Och…de zon schittert ondertussen op haar zwarte steen alsof ze nog eens haar schoonheid in het spotlicht wil zetten en een zwarte schaduw onderstreept het jaar 2000 dat dat van haar overlijden was.

Ppfff…herinneringen vliegen voor mijn ogen alsof het gisteren was en af en toe stoppen ze even bij haar graf om er mij aan te herinneren waar ik vandaag sta.

Het is een afwisseling van lachen en tranen.

En plots zal het gesprek veranderen en zullen de vragen van haar komen zoals het de laatste jaren het geval is.

Zij zal mij de vragen stellen zoals ze ze vroeger stelde.

-Hoe is het nog met uwe pa jongen?

-Euh…veel beter van als ze hem geopereerd hebben, ze hebben er iets ingestoken van een jong veulen denk ik want hij hinnikt weer als vroeger.

Ja, moeke sinds hij in jouw tijd zijn haar verloren heeft is hij vandaag nog geen haar veranderd.

Moeder wist dat ze vroeger op niet teveel ernstige antwoorden moest rekenen omdat de ernst makkelijker te aanvaarden is met een ludiek tintje.

-En hoe is het nog met uw lief jongen?

-Euh…awel daar ga ik u nu ne keer serieus op antwoorden zie, wreed goed met de nadruk op wreed omdat we ons vandaag nog liever zien dan gisteren.

-En hoe is het met de kinderen?

-Euh…ook wreed goed, ge kent dat wel ’t is met zijn vallen en opstaan zoals in mijnen tijd hé ma.

Naarmate ik het gesprek voer tussen moeder en mezelf met mijn eigen woorden is het de stilte die ondraaglijk is als ik zelf te lang wacht met antwoorden.

Mijn tranen vallen lauw op de zwarte graniet waar ze als kwik uit elkaar spatten.

Ze banen zich een weg door de stoflaag om de grafzerk naar beneden te rollen en aan mijn voeten te drogen.

Nog twee woorden wil ik haar zeggen maar het wordt moeilijker omdat de krop in mijn keel toeneemt en zelfs in mijn borst een klemmend gevoel brengt.

Ik sta hier terug als een klein kind van 49 jaar dat staat te huilen op zoek naar de hand van zijn moeder.

Op zoek naar de rok waar mijn kleine handjes aan trokken telkens ik iets nodig had.

Op zoek naar haar ogen die mij zoveel rust brachten.

Op zoek naar haar stem die vandaag de mijne is geworden.

Nog twee woorden wil ik haar zeggen en mijn stem stokt en schokt tussen de tranen.

Acht jaar al, achtervolgt het zelfde fenomeen mij.

Het zou een dag van feest moeten zijn maar ja…

Nog even diep adem halen en mijn tranen vegen aan mijn mouw om toch die twee woorden gezegd te krijgen waarvoor ik gekomen ben.

-“Gelukkige moederdag”

Het blijft stil…geen antwoord.

Moeder zal niet thuis zijn denk ik dan voor mezelf, ik kom volgend jaar nog wel eens terug.

Langzaam keer ik terug met mijn schoenen die de kerkhofkiezels doen kraken.

Links en rechts van mij de graven van andere moeders en af en toe zie ik een kind staan.

De bloemen liggen op het graf en de tranen vegen ze aan hun mouw.

Ja, moederdag is blijkbaar voor iedereen gelijk.

Ik wil via deze weg een gelukkige moederdag wensen aan al de moeders en vooral aan deze die het vandaag wat moeilijker hebben!

Groetjes chauffeurke