Geloof of godsdiensttoerisme?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als ik zo tijdens mijn uitstappen kerken of kapelletjes ga bezoeken denk ik niet alleen terug aan het verleden maar stel me soms de vraag of sommigen nu voor het geloof komen of aan godsdiensttoerisme doen.

In Parijs hadden ze mij gezegd van de twee grote kerken te gaan bezoeken, de “Notre Dame” en de “Sacré Coeur” wat ik dan ook heb gedaan.

Het plein voor de Notre Dame zag zwart van het volk en je moest in een rij gaan staan om een ganse tijd aan te schuiven om naar binnen te kunnen.

Bij de ingang hing een bord met een paar verbodstekens dat het verboden was foto’s te nemen, verboden te eten, verboden te drinken, verboden radio’s aan te zetten en nog een paar zaken die helemaal niet bij de stilte van het bidden hoorden.

Eens we binnen waren stond er een massa volk te drummen om een zicht te krijgen door de middengang en tot onze grote verbazing was er juist een eucharistieviering bezig.

De massa verplaatste zich naar de zijbeuken van de kerk en op het ritme van de duizenden slenterende voeten liep je mee voorbij de Heiligen die ons sereen en sommigen vragend bleven aankijken.

Het was al een ganse kunst om uit de rij te ontsnappen om een kaars te doen branden omdat we het zo beloofd hadden aan iemand die de kracht niet meer had verre uitstappen te doen.

Onze Lieve Vrouw, Sint-Antonius en onze Lieve Heer keken al lang niet meer op van de drukte aan hun sokkel en zullen het al moeilijk genoeg gehad hebben om te zien wie nu wel of niet betaalde om een kaars aan te steken.

Anderzijds stelde ik mij de vraag hoelang een noveenkaars hier wel brandde als ik zag dat er plaats te weinig was om de honderden kaarsen te plaatsen.

Volgens mij moeten sommigen gedoofd worden om ’s anderdaags plaats te maken voor de volgende meute die hier binnenstroomt.

Of het nu de “Notre Dame” of “ de Sacré Coeur” is het fenomeen is hetzelfde.

Maar je kunt er de gelovigen wel uithalen, hoewel sommige gelovigen hun ook wel zullen bezondigen aan het nemen van een foto terwijl het verboden is, ontdek je ze op een andere manier.

Natuurlijk moet er een foto genomen worden om in onze moderne maatschappij een bewijs te kunnen voorleggen aan de thuisblijvers dat ze wel ter plaatste zijn geweest.

In aparte zijbeuken kon je even plaats nemen om je te richten tot de Heilige die er waakte en daar zat al veel minder volk.

De massa stroomde verder over de zwarte stenen, halsreikend kijkend naar de middenbeuk waar velen de mis volgden alsof het een uitstervend ras was.

En ik…ik was ontsnapt en had even plaats genomen op één van de houten banken waar je zowel kon zitten als knielen.

En terwijl ik dacht dat knielen uit de mode was zat ik naast een paar mensen die de traditie in ere hielden en hun knieën hadden geplaatst op de harde houten bank.

Steunend met hun armen op het bovenste deel waren hun handen samengevouwen waar de bolletjes van de paternoster de verbinding maakte naar een mooi kruisje.

Ja, dat waren de echte gelovigen die zich niets aantrokken van het voorbijtrekkende godsdiensttoerisme en die stil of fluisterend een gesprek hadden met de Heilige die hier waakzaam zijn Heilig hart toonde.

Ik was het niet gewoon een kerk te betreden met zoveel volk en mijn aandacht werd soms afgeleid door allerhande zaken.

Ik stelde mij de vraag wie die echte gelovigen nu waren en van waar ze nu juist kwamen en met naar de taal te luisteren kon je al veel ontdekken.

Daar waar ik zat leek Spaans de meest gesproken taal en aan het uiterlijk te zien was het een mengeling van Spanjaarden en Mexicanen die van veel verder gekomen waren dan ons landelijke Lierde.

Maar ook Italianen en Filippijnen maakten hier deel uit van de biddende gelovigen.

Natuurlijk zullen er wel gelovigen zijn die niet uit de rij ontsnapten en verder slenterden om hun plaats of tijd niet te verliezen.

Er komt zoveel volk langs dat we zelfs onze buren zouden mislopen indien ze hier aanwezig zouden zijn.

Ja, sinds ze daar de eerste steen van Notre Dame hebben gelegd in 1163 is er blijkbaar al heel wat veranderd en maakt het toerisme nu deel uit van deze plaats.

Waarschijnlijk zullen velen meer weten over het boek dat Victor Hugo schreef in 1831 over de “Klokkenluider van Notre Dame” dan over de Relikwieën van Christus die hier bewaard zijn zoals de doornkroon een stuk uit het kruis en één van de nagels waar hij mee gekruisigd is.

En ook als je naar de “Sacré Coeur” klimt heb je eerst 237 treden achter de rug waar onze kapel van “den oudenberg” maar klein bier tegen is.

Buiten adem flitsen de fototoestellen dan tegen de maagdelijke witte gevel en ook hier komt het erop aan een souvenir mee naar huis te nemen zonder echt te weten dat de bouw van dit mooie monumentale gebouw werd gestart naar aanleiding van de 58.000 doden die vielen tijdens de Frans –Duitse oorlog (1870-1871).

Ja, de bouw duurde tot 1914 en dan was het potverdekke terug oorlog ppfff!

Vandaag liggen de Notre Dame en de Sacré Coeur er vredig bij hoewel de concurrentie bij de souvenirverkopers welig tiert.

De doodgewone toerist probeert nog af te bieden op een sleutelhanger bij één van de straatverkopers terwijl de gelovige op geen Euro kijkt om een paternoster of een “schapulierke” of ander aandenken te kopen die hij thuis zal koesteren.

En ik…ik heb er ook een paar zaken gekocht omdat een persoon die slecht te been was het had gevraagd.

Ze zal niet moeten aanschuiven in de massa van het godsdiensttoerisme en ik laat het haar ook niet betalen omdat we toch al dachten van een souvenir te kopen omdat ook dit grote mode geworden is van iets mee te brengen.

Wie weet zal het geschenk haar sterkte, moed en kracht geven en zal ze de oude paternosterbolletjes nu wisselen voor de nieuwe die haar op de weg van haar geloof vergezellen.

Ja, wie weet zal ze zelfs aan ons denken tijdens haar bidden.

Terug thuis weg van de toeristische massa stop ik straks misschien wel aan den oudenberg of ga ik wel eens kijken naar de renovatie van de kapel aan “ten muizenhole”.

Och…ik weet wel, het is ook een soort van godsdiensttoerisme,alhoewel ik het eerder uit ongerustheid doe en met schrik dat iets zou verdwijnen.

Groetjes chauffeurke