Hello evrybody

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De vakantie is vooral genieten en op rust komen hoewel je met een wandelvakantie soms meer moe bent dan tijdens de werkdagen.

Dag acht begon alvast rustig en de voormiddag brachten we in het appartement door.

Je weet wel, de krant wat lezen om op de hoogte te blijven van het nieuws in ons kleine landje en ook de meegenomen literatuur doorworstelen.

Och…dit jaar eens iets anders dan Ernest Claes of Streuvels en dus had ik maar een boek over Nostradamus en één over Breendonk ter hand genomen omdat het niet altijd volksverhalen moeten zijn.

De zon kroop ondertussen hoog naar de hemel en het zou terug zeer warm worden.

Tegen de middag als de zon het hoogst stond besloten we toch maar onze rugzak te vullen en onze wandelschoenen aan te trekken.

Op de kaart hadden we gekozen voor een wandeling die niet ver van het appartement begon en waar we dus de wagen niet voor hoefden buiten te halen.

Steeds hetzelfde ritueel voor we vertrokken en vooral nagaan of we niets vergeten waren van de weinige dingen die we moesten meenemen.

De fototoestellen met geladen batterij, flesjes water en voor sommigen een hoed om het geen zonneslag op ons haar te krijgen.

Nog even insmeren en we konden vertrekken.

Meestal verlieten we het appartement via de garage en je voelde zo de hitte nader komen en eens je buiten was overviel de zon je in alle glorie.

We hadden gekozen voor een rode wandeling en mijn lief bleek akkoord te zijn omdat ze niet te ver van het appartement begon.

Op het plan was wel te lezen dat er een hoogteverschil was van twee maal 600m en daar had ik persoonlijk wel wat vragen bij.

“Promenade du col de Montjoie” stond met een rode lijn aangeduid en dat is steeds met zeer veel vragen.

Lang hoefden we niet op antwoordt te wachten.

Nadat we ongeveer een 500m op de weg hadden gewandeld moesten we een onverhard pad nemen waar we na enige tijd over een bergriviertje moesten.

Eens de oversteek gedaan versmalde het pad zodanig dat het zelfs onmogelijk was om nog met twee naast elkaar te lopen.

Op een afstand van ongeveer 200 m slenterde het pad zich tussen stenen en struiken en eens we terug in open vlakte kwamen ging het pad van bergop naar zeer steil.

We hebben ondervonden dat je zelfs niet op foto kan tonen hoe steil iets is of zelfs het niveauverschil.

Je moest het zien en dan nog beseften we pas goed hoeveel het niveauverschil bedroeg toen we na minuten klimwerk het pad en de weinige wandelaars kleiner zagen worden.

Op deze wandeling zouden we zeker geen tijdrecord vestigen want om de twee minuten moesten we stoppen om op adem te komen.

Sommige stukken waren zo steil dat het nodig was om voorover te hangen tijdens het wandelen en vooral te kijken waar je de voeten kon zetten om zo weinig mogelijk inspanning te doen.

De zon brandde hard en onze adem stokte.

Traag klommen we met kleine stapjes alsof we de berg met een ladder aan het beklimmen waren.

Achter ons een diepte en voor ons een smal pad waar we veel verder nog een paar mensen zagen lopen die niet groter toonden dan een paar centimeter alvorens ze achter een bergkam verdwenen.

Toen we eindelijk op een plat stuk kwamen waar ooit een steenlawine moet geweest zijn besloten we van even te rusten en op adem te komen.

Iets eten en drinken en ondertussen genieten van het landschap terwijl we de fysiek met elkaar vergeleken en moesten toegeven dat het niet meer was wat het geweest was.

Zittend op een grote steen genoten we van de vlinders die rond ons kwamen fladderen en mijne kleine snotter had ondertussen een heel speciale spin ontdekt waar we stilletjes zaten naar te gapen hoe ze hier hoog in de Alpen haar web kwam maken.

We namen ook nog even de kaart ter hand en toen we iets later terug vertrokken beseften we dat al onze inspanningen nog maar een deel van de route hadden gedaan.

De 600m niveauverschil hadden we nog maar deels gedaan en achter de kam wachtte nog zo’n stuk waar je een geoefende bergbeklimmer moest voor zijn.

Nee…het lag niet in onze aard maar vandaag zouden we de wandeling voor bekeken houden en rechtsomkeer maken.

Te uitputtend, te warm, te zwaar en vooral nog te ver om verdere risico’s te nemen.

De weg liep verder over grote stenen die door de jaren van de berg waren gestort en die willekeurig verspreid lagen.

Wel mooi om zien hoe de verschillende vetplantjes hier een thuis vonden en de fauna en flora hier ongestoord hun weg konden gaan.

Het was pas op de terugweg dat we tijdens de afdaling goed konden zien waar we opgeklommen waren en waar een paar wandelaars evenveel moeite hadden om naar boven te klimmen.

Denk niet dat afdalen een makkelijkere klus is want het is ook je evenwicht bewaren en vooral zien van op de steile stukken niet te struikelen of je voeten te verstuiken.

Toen we terug beneden aan het bergriviertje stonden vonden we het triest dat we de wandeling niet hadden kunnen afmaken en dus stelden we ons de vraag of we niet een ander pad zouden nemen om een andere wandeling te doen die we voorheen al hadden gedaan.

Mijne jongste snotter hield het voor bekeken en terwijl hij terug naar het appartement trok besloten wij nog de andere wandeling af te maken.

Zo belandden we na lange tijd onze voeten en kuiten te hebben gegeseld terug in het dorp en besloten om nog een terrasje te doen niet te ver van het appartement.

In feite stond het aangeduid als Bar-Restaurant waar we moe in de schaduw achter wat beschutting zochten.

Een witte sangria liep er vlot naar binnen en de “patron” was een zeer joviaal en vriendelijk iemand.

Altijd leuk om bediend te worden met mensen die overweg kunnen met de klanten en die met wat vriendelijkheid en humor de bestellingen afleveren.

Het is vaak ook de aanzet om even naar de menukaart te kijken en ook deze sprak ons wel aan.

Mijn lief sprak van trakteren en of we hier niet eens zouden komen eten en zo reserveerden we voor ’s avonds.

Terug in het appartement gingen we allen onder de douche en ’s avonds trokken we naar restaurant “La Grange”.

Prachtig interieur waar de tijd precies was blijven stilstaan en waar vele zaken uit een oude schuur waren opgeslagen.

En hoewel we in het begin nog dachten van er alleen te zitten liep de zaak stilletjes vol en was het werken geblazen voor de baas en één dienster.

Maar het was iemand met kennis en die vooral zijn zaak met veel plezier en inzet runde.

De specialiteiten uit de Savoi werden er op een leuke en originele manier opgediend en vooral zeer lekker.

Hoewel ik niet echt een taarteter ben nam ik als dessert een stuk taart omdat de “Patron” mij had gezegd dat ze uniek was in de streek.

Hij straalde wel vertrouwen uit en dus nam ik maar taart.

Een rabarbertaart met zwarte bessen!

Ik heb nu al veel taart gegeten in mijn leven maar zo iets lekker nog nooit wat taart betreft.

De combinatie kon niet beter passen en dus heb ik duimen en tenen afgelikt.

Na de koffie neem ik nog al eens een Calvados maar heb ook de neiging van te vragen of het wel Calvados is en geen bijgewerkte appelwijn.

Maar de baas wist welk vlees hij in de kuip had en dus toverde hij in een groot glas een heerlijke Calvados uit een stenen kruik.

Aan de muur hingen ook nog een paar oude ski’s en in feite kwam alles hier tot zijn waarde.

En toch vond ik dat er iets ontbrak!

Het zou hier zeker niet misstaan van een paar oude schaatsen te hangen en toen ik de baas de vraag stelde waarom er geen hingen wist hij ons te vertellen dat hij zelf nog geschaatst had maar nooit echte oude schaatsen gevonden had om hier in zijn zaak te hangen.

Geen probleem…van het één kwam het ander en ik vertelde hem dat ik er thuis nog een paar honderd hangen had en dat ik met veel plezier een paar zou opsturen.

Voldaan kropen we na de afrekening terug de berg op naar ons bed en terwijl onze benen al aan het uirusten waren ging de naam en de bediening van het restaurant nog vaak over onze lippen.

Ja, het was zeker voor herhaling vatbaar.

Maar eerst zouden we de nacht ons laten toedekken op weg naar…..

Groetjes chauffeurke